My Latest Novel ^ ^

ลำดับตอนที่ #2 : คิมอึนพยอล... นายนี่มัน...

แต่ในใจลึกๆฉันก็ยังคงกลัว กลัวว่าซักวันนึงซองมินจะรู้ว่าฉันคิดยังไง และถ้ามันไม่เป็นไปตามที่ฉันหวัง ฉันจะยอมรับมันได้รึเปล่า ยังไม่รู้เลย
“ฮยอนอา เลิกฟุ้งซ่านซักทีเถอะ เธอต้องมองแต่วันนี้เท่านั้นนะ” ฉันเรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเองแล้วล้างจานต่อ
เสียงคลื่น ยิ่งชัดเท่าไหร่ ยิ่งทำให้ฉันนอนไม่หลับ ถึงแม้ที่หูฉันจะมีหูฟังซาวด์เบาท์ครอบไว้ แต่เหมือนกับว่า ฉันยังอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคยเพียงลำพัง เสียงของนักร้องที่กำลังร้องเพลงนั้น ถึงจะเปิดดังแค่ไหนแต่ ก็ไม่สามารถกลบเสียงคลื่นที่ดังอยู่อย่างต่อเนื่องข้างนอกนั่นได้เลย
ความเหงาของฉัน มันเหมือนกับคลื่น มันมาเป็นระลอกๆและต่อเนื่อง
ฉันทะลึ่งพรวดลุกขึ้นเมื่อความรู้สึกนี้บังเกิดขึ้นมา ฉันเห็นหน้าซองมินอยู่ในห้วงความคิดของฉัน และพอมองไปที่ประตูห้อง ฉันก็บอกกับตัวเองว่า ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวนะ ถึงพี่ชายฉันจะไปตั้งหลักอยู่ในที่ที่ไกลจากที่นี่อย่างประเทศไทย แต่วันนี้ฉันมีบ้านใหม่ให้อยู่ และตรงข้ามห้องที่ฉันอยู่ ก็มีคนที่ฉันรัก
ฉันไม่ควรจะเหงาใช่มั๊ย?
แต่คลื่นมันก็ยังคงซัดสาดไม่หยุดอยู่ดี
ฉันเปิดไฟและหยิบนาฬิกาขึ้นดูเวลา สามทุ่มครึ่ง แทบจะร้องออกมาเลยทีเดียว วันนี้มันชักจะยาวนานไปแล้วนะ ฉันคิดว่ามันน่าจะซักเที่ยงคืนแล้วเสียอีก
ไม่ไหวๆ ฉันคงต้องหาอะไรทำแล้ว
ซูจอง ใช่ ฉันน่าจะโทรไปคุยกับซูจองนะ บอกกับยัยเพื่อนตัวดีของฉันว่า ข้อมูลของหล่อนน่ะผิดพลาด ซองมินไม่ได้อยู่คนเดียว แต่อยู่กับญาติที่นิสัยประหลาดๆคนหนึ่งด้วย (แล้วควรจะบอกดีมั๊ยว่า หล่อมากๆด้วยเนี่ย)
“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก”
ฉันกดตัดสายและโยนมือถือของตัวเองลงบนที่นอน ฉันนี่เป็นคนที่น่าสมเพชที่สุดในโลกเลยล่ะมั้งเนี่ย แค่จะหาคนคุยด้วยซักคนยังยากเย็นแสนเข็ญเหลือเกิน
แล้วสุดท้าย ฉันก็เลือกที่จะมานั่งดูทีวีตรงโต๊ะกลางบ้าน
ตรงหน้าฉันมีสมุดที่ใช้ไปเพียงหน้าเดียววางอยู่ ในมือฉันมีดินสอ แต่ในหัวสมองฉันว่างเปล่า ฉันจะเขียนนิยายยังไงดี ในเมื่อหัวฉันตอนนี้มันไม่แล่นเอาซะเลย นี่มันไม่ใช่การ์ตูนนี่นา ฉันเคยคิดว่าถ้าได้มาอยู่ในบ้านกับคนที่เราชอบ เราต้องรู้สึกมีความสุขจนแทบจะหลั่งน้ำตาแน่ๆ แต่นั่นมันต้องเป็นตอนที่เรามีชีวิตทุกด้านสมบูรณ์แบบแล้วไม่ใช่เหรอ (อย่างน้อยที่สุดก็ต้องไม่ใช่ตอนที่พี่ชายเก็บข้าวของหนีออกนอกประเทศ และบ้านคนที่เรารักต้องไม่มีผู้ชายกวนโอ๊ยอาศัยอยู่ด้วยอีกคนนึงสิ)
อืม ยังไงมันก็ไม่เกิดขึ้นกับฉันในตอนนี้แน่ๆ ไอ้ความรู้สึกมีความสุขจนแทบจะหลั่งน้ำตาน่ะ
“นายไม่คิดจะเดินออกมากินน้ำบ้างรึไงนะ ซองมิน”
ฉันนั่งกอดเข่า และกัดปลายปากกา สายตาของฉันหยุดอยู่ที่ปากประตูห้องของซองมินเกือบจะ 5 นาทีแล้ว ฉันเคยดูหนัง มีคำพูดอยู่ว่า ถ้าเรามีใจตรงกันกับคนที่เราชอบจริงๆล่ะก็ จ้องมองนานๆ เค้าจะรู้ตัวและจะหันมาเจอเราเอง
แต่ถ้าจะให้มองทะลุประตูไปได้ฉันก็คงไม่ใช่คนแล้วล่ะมั้ง
“แกรก”
เสียงเปิดประตู ทำให้ฉันชะโงกมองสุดตัว
ฉันนึกว่า ซองมินจะรู้สึกได้แบบที่ในหนังพูดไว้ซะอีก แต่จริงๆแล้วห้องที่เปิดเป็นห้องของ คิม อึนพยอล
รีบปิดทีวีแล้วเผ่นเข้าห้องจะดีกว่ามั๊ยเนี่ย ฉันนึกแล้วรีบหดตัวกลับมาท่าเดิม ก่อนจะเดินไปปิดทีวี
คิม อึนพยอล อยู่ในชุดที่พร้อมจะออกจากบ้าน ฉันนึกขึ้นได้บางอย่าง เมื่อคืน ฉันก็เจอเค้าข้างนอกในเวลาไล่เลี่ยกับตอนนี้
ซองมินรู้บ้างรึเปล่าว่า ญาติของตัวเองออกไปข้างนอกน่ะ แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมซองมินถึงพูดว่า อึนพยอลไม่ควรจะออกไปข้างนอก ในเมื่ออึนพยอลก็ดูแข็งแรง (อืม หนักไปทางมาดแมนด้วยซ้ำ) ไม่เหมือนคนขี้โรคที่ต้องหมกตัวอยู่แต่ในบ้านตรงไหน
เว้นก็แต่แววตาของอีตานี่ นิ่งเหลือเกิน อย่างเช่นตอนนี้เป็นต้น
อึนพยอล มองฉันเหมือนจะบอกว่า ดึกแล้วมาทำบ้าอะไรตรงนี้วะ
ฉันหยิบสมุดกับปากกา พยายามไม่ลนลาน แต่การมองของอึนพยอลมันทำให้ฉันประหม่า แน่ล่ะ ก็คนมันไม่สนิทกันนี่นา และถึงฉันจะยิ้ม เค้าก็ไม่ยิ้มตอบอยู่ดี
“ราตรีสวัสดิ์” ฉันว่าห้วนๆ แล้วรีบสาวเท้าเข้าห้อง
“อืม ฝันดี”
หืม O_O
ฉันชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าห้องแล้วหันไปมอง แต่ร่างสูงๆ ไหล่กว้างๆตรงหน้าฉัน กลับเปิดประตูบ้าน หายวับไปหน้าตาเฉย
คิม อึนพยอล จริงๆแล้ว นายอยากจะเป็นมิตรกับฉันใช่มั๊ยเนี่ย?

โอ๊ย ร้อนนนนน ทำไมหัวฉันถึงได้ร้อนอย่างนี้นะ อย่างกับโดนแดดเผาเลย
อะไรนะ แดดเผางั้นเหรอ
แว้กกกกกก
ฉันดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนราวกับกระโดดเด้ง คว้านาฬิกาขึ้นมาดู 11 โมงครึ่งแล้ว
“ตาย ตายแน่ๆ ตายแบบไม่มีที่ฝังเลยด้วย” ฉันบอกกับตัวเอง นี่ฉันเป็นแม่บ้านภาษาอะไรเนี่ย แล้วฉันจะโผล่หัวออกจากห้องด้วยท่าทีแบบไหนดี โอ๊ยยย ฉันละอายใจจริงๆเลย
บ้านริมทะเลเนี่ย สวยงามและแดดแรงได้ใจจริงๆเลย แดดที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำเอาหน้าฉันครึ่งนึงขาว ครึ่งนึงแดง(และจะกลายเป็นดำ) ไปเลยอ่ะ
ฉันหวีผมลวกๆแล้วคว้าผ้าขนหนู ค่อยๆย่องออกจากห้อง เพราะต้องไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ข้างๆห้องซองมิน คงไม่ต้องให้ทายหรอกมั้งว่าห้องใครมีห้องน้ำในตัวอยู่คนเดียวน่ะ
ฉันล่ะอยากจะเข้าไปดูห้องของคิม อึนพยอลจริงๆ มันคงจะสมบูรณ์แบบเหมือนเซ็นเตอร์คอมเพลกซ์เลยล่ะมั้ง เล่นไม่ต้องออกห้องจนกว่าจะหลังเที่ยงได้ขนาดนั้น

_<     ฉันรวบรวมความกล้า แล้วเปิดประตูดังปัง

O_O   นี่มันบ้านร้างแหงๆ เงียบสงัดได้ใจจริงๆ
ฉันมองซ้ายมองขวา แล้วค่อยๆเดินไปที่โต๊ะกินข้าว มีโน้ตเขียนไว้
“อรุณสวัสดิ์ แม่บ้านคนใหม่ ต้องไปซ้อมบาสแต่เช้า ตื่นมาถ้าหิวมีนมกับขนมปังอยู่ในตู้เย็นเป็นมื้อเช้า ไม่ต้องทำข้าวเที่ยงให้อึนพยอลนะ แล้วเจอกันตอนมื้อเย็น จาก ซองมิน”
ซองมิน คำว่าอรุณสวัสดิ์ของนาย มันฆ่ากันชัดๆเลยรู้มั๊ย ฉันอ่านโน้ตด้วยความหดหู่ใจ
ชิม ฮยอนอา อายมั๊ยล่ะนั่น ข้าวเช้าของเธอคือ ตอนเที่ยง ในบ้านที่เธอเพิ่งย้ายมาอยู่ และมาอยู่ในฐานะแม่บ้านอีกต่างหาก
ฉันคาบแปรงสีฟันและถอนใจ
ไปแปรงฟันแล้วคิดดีกว่าว่าจะทำมื้อเย็นยังไงดี
“พลั่ก”
โอ๊ยโหย เจ็บนะเนี่ย แปรงสีฟันมันแทงปากอ่ะ>_<
แล้วฉันชนกับอะไรอ่ะ =_= ฉันค่อยๆลืมตา
*O* แย่แล้ว ฉันชนกับ คิม อึนพยอล
-*-
“ขะ ขอโทษ T_T”
“..........”
ทำเงียบอีก ฉันเจ็บปากนะยะ จะให้พูดยังไงถึงจะพอใจล่ะ แล้วนายไม่มีปากรึไง เดินมาเงียบๆใครมันจะไปหลบทันล่ะ
ฉันมองคู่กรณี แล้วจะเดินเลี่ยงออกมา
“เดี๋ยว ชิม ฮยอนอา ปากเธอแตกน่ะ”
คิม อึนพยอล แตะแขนฉัน และพอฉันหันไป เค้าก็จับชายผ้าขนหนูมาเช็ดที่ปากของฉัน
แว้ก ช๊อคนะยะ อีตานี่ขี้เหร่ที่ไหนล่ะ ยิ่งย่อตัวยื่นหน้ามาใกล้ๆแบบนี้ ใครก็ตกใจทั้งนั้นแหละ
ฉันยืนนิ่งไปเลย คิม อึนพยอล นายนี่มันคนประสาทจริงๆ นึกอยากจะทำอะไรก็ทำแบบนี้ ใครจะตามอารมณ์นายทันกันยะ
“ขะ ขอบใจ” ฉันว่า แล้วถอยให้ห่างจากตัวอึนพยอล เมื่อเค้าปล่อยมือจากผ้าขนหนู
“จริงๆแล้ว…”
อึนพยอลเอ่ยเสียงเรียบ
ตึก ตัก
(ตื่นเต้นเหมือนกันแฮะ มีคนหล่อมาทำท่าจริงจังตรงหน้าน่ะ)
“เธอน่าจะไปอาบน้ำเลยดีกว่า เช็ดเลือดอย่างเดียวคงไม่พอแล้วล่ะ มองใกล้ๆแล้วขี้ตาเขรอะเชียว แล้วนอนตื่นสายจนให้แดดมันเผาหน้าด้วยใช่มั๊ย หน้าเธอสีไม่เหมือนกันแล้วนะ น่าเกลียดจริงๆ” อึนพยอลว่ายืดยาว แล้วหันไปเปิดตู้เย็น
O_O
ไอ้บ้า ไอ้คนใจร้าย   นะ นี่มันเป็นคำพูดที่ยาวที่สุดที่นายเคยพูดกับฉันเลยนะ จะพูดให้รื่นหูกว่านี้ไม่ได้รึไง
แล้วพูดคำว่าน่าเกลียดได้อย่างหน้าตาเฉยกับฉันซึ่งเป็นผู้หญิงได้ยังไง ฉันไม่ได้ขอให้นายมาจ้องหน้าฉันนะ
ฉันขว้างผ้าขนหนูใส่หลังของอึนพยอล (กล้าทำไปได้ไงเนี่ยยยย)
“ฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อให้นายมาดูถูกฉันนะ” ฉันว่าเมื่อคิม อึนพยอลหันมา และไม่อยากจะเชื่อเลย อีตานี่ หน้าตานิ่งมากๆ และที่มือยังถือขวดนมอยู่ เชื่อเลยจริงๆ
“จะเอากระจกมั๊ย?” อึนพยอลว่าแล้วเทนมใส่แก้ว
บ้า บ้าไปกันใหญ่แล้ว นี่ฉันโกรธจริงๆนะ
“เอามาทำไม?”
“ให้เธอส่องหน้าตัวเองไง จะได้เลิกพูดว่าฉันดูถูกเธอ ฉันแค่พูดความจริง”
พระเจ้าช่วยลูกด้วย  ขอให้วันนี้คิม อึนพยอลเดินไปข้างนอกแล้วตกท่อตายอนาถด้วยเถอะค่ะ
ฉันก้มลงเก็บผ้าขนหนู (สมเพชตัวเองจริงๆ ขว้างเองแล้วก็ต้องเก็บขึ้นมาเอง แถมยังตกห่างจากเท้าของไอ้บ้าอึนพยอลแค่คืบเดียว - - ^)
เก็บขึ้นมาเสร็จ ฉันก็เดินปึงปังเข้าห้องน้ำไปเลย
ขอให้บ้านหลังนี้มันถล่มด้วยแรงกระแทกส้นเท้าของฉันด้วยเถอะ

“เล่ามาซะทีสิว่า วันแรกของการไปอยู่ในบ้านคิม ซองมิน สุดที่รักเป็นยังไงบ้าง”
ซูจองพูดขึ้น หลังจากที่พนักงานเสิร์ฟเสิร์ฟกาแฟบนโต๊ะเราเสร็จแล้ว
“แย่” ฉันว่า และดูดกาแฟตรงหน้า อา คาปูชิโน่ร้านนี้ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ รสชาติก็ยังเป็นหนึ่งสำหรับฉันเสมอ
“อะไรแย่ล่ะยะ” ซูจองเร่ง
ฉันมองหน้าเพื่อนที่แสนดีของตัวเอง “จะบอกอะไรให้นะยะ ซองมินไม่ได้อยู่คนเดียว และบ้านหลังนั้นก็ไม่ใช่ของซองมินด้วย”
“หมายความว่า?”
“มีลูกพี่ลูกน้องของซองมินอยู่ด้วย และไอ้หมอนั่นให้ฉันทำงานบ้านแลกกับการไปพักที่นั่นชั่วคราว”
“หล่อมั๊ยอ่ะ ^^”
“ซูจองเธอควรจะถามฉันนะว่า ฉันคิดยังไง เหนื่อยมั๊ยหรือว่า อะไรที่มันเกี่ยวกับตัวฉัน ไม่ใช่เรื่องหน้าตาอีตาบ้านั่น” ฉันโวยวาย
“แหม จะให้ถามอะไรล่ะ ในเมื่อเธอยังมีแรงเข้ามาในเมืองแล้วตะโกนใส่หน้าฉันได้ขนาดนี้น่ะ เหอะน่า ฮยอนอาบอกหน่อยสิ หล่อป่ะ”
- - ^ เชื่อเลยจริงๆ
ฉันชี้ไปที่ร้านขายซีดีฝั่งตรงข้ามที่มีโปสเตอร์นักร้องติดอยู่หน้าร้านแผ่นเบ้อเริ่มเทิ่ม ซูจองมองตามแล้วหันมาทางฉัน
“นี่เธออยู่บ้านเดียวกันกับ คิม ซองมินที่แสนจะน่ารักยังไม่พอ ยังอยู่กับผู้ชายอีกคนที่หล่อขนาดนั้นด้วยเหรอเนี่ย”
“คิม อึนพยอล มีแฟนแล้วย่ะ แล้วหมอนั่นก็เป็นผู้ชายที่นิสัยห่วยแตกอย่างไม่น่าเชื่อเลยด้วย ไม่รู้ว่าเป็นญาติกับซองมินได้ยังไง”
ซูจองดูดกาแฟอึกใหญ่
“ชื่อ อึนพยอล งั้นเหรอ เพราะจังเลยเนอะ น่าเสียดายจังมีแฟนซะแล้ว แต่ก็แหงล่ะ ถ้าหล่ออย่างที่เธอชี้ให้ดูจริงๆมันก็ไม่แปลกหรอก ว่าแต่ว่า.....” ซูจองจ้องหน้าฉัน
“อะไรยะ?”
“เธอไม่หวั่นไหวบ้างเหรอ อยู่กับคนหน้าตาดีอย่าง คิม อึนพยอลน่ะ”
อืม เป็นคำถามที่ชวนให้โมโหมากๆเลยนะเนี่ย
“ยุน ซูจอง อย่ามาดูถูกความรักของฉันนะยะ เห็นความรู้สึกที่ฉันมีต่อ ซองมินเป็นยังไงน่ะ พูดแบบนี้อย่ามาคุยกันอีกเลยจะดีกว่า”
“ โหย ฮยอนอา ฉันแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง อย่าโกรธเลยน้า”
“ฉันไม่ให้อภัย เว้นแต่ว่า...........”
ฉันตีสีหน้าเคร่งเครียด ซูจองเริ่มจะมีสีหน้ากังวลขึ้นมาแล้ว
ฮ่า ฮ่า ฉันรู้สึกสนุกชะมัดที่แกล้งเพื่อนได้
“ฮยอนอา เธอจะให้ฉันทำอะไรอ่ะ”
“สอนฉันทำแกงกิมจิหน่อยสิ มื้อเย็นวันนี้มันเป็นหน้าที่ฉันน่ะ ฉันไม่อยากให้ซองมินรู้สึกว่าฉันมันเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้เรื่องที่สุดในโลกอ่ะ”
“แต่แค่แกงกิมจิยังทำไม่เป็น เธอก็แย่ที่สุดในโลกจริงๆน่ะแหละ ฮยอนอา”
“ยุน ซูจอง!!!!”
“ขอโทษจ้า!!!”

แหวะ ทำไมซุปกิมจิของฉันมันรสชาติไม่เอาอ่าวอย่างงี้ล่ะเนี่ย
ฉันวางทัพพีลง แล้วปาดเหงื่อที่เกาะอยู่เต็มหน้าผาก ฉันเนี่ยเวลาทำกับข้าว เหงื่อซกยิ่งกว่ากุลีแบกหามอีกนะ
รสชาติกิมจิมันอ่อนไป หรือว่า ฉันใส่ซีอิ๊วน้อยไปหว่า แล้วนี่ฉันควรจะใส่หมูสามชั้นลงไปรึยังอ่ะ
“โธ่เว้ย รู้งี้ให้ซูจองเขียนให้ก็ดี” ฉันมองห้องครัว(เคย)สีขาว ตอนนี้เละเทะไม่เป็นท่า แล้วมองนาฬิกา ฉันว่าฉันรีบไปเก็บข้าวของเตรียมย้ายออกน่าจะดีกว่า
ฉันดูนาฬิกา จะห้าโมงเย็นแล้ว คนบ้านนี้กินข้าวเย็นกันตอนกี่โมง ฉันก็ไม่รู้
ฉันยังไม่ได้หุงข้าวอีกต่างหาก
“ว้าว กลิ่นหอมจังเลย^^”
เสียงที่แสนจะทุ้ม นุ่มกังวานดังขึ้น
ฉันสะดุ้ง หันไปมอง ผู้หญิงสุดสวยที่ชื่อมิยอน ยืนส่งยิ้มให้ฉัน แล้วเดินมาดูที่เตา
วันนี้หล่อนสวยสุดๆไปเลย ดัดผมเป็นลอน และขนตาก็งอนยาวสวยมากๆ
“อย่าเข้ามาเลยค่ะ เดี๋ยวชุดคุณจะเลอะเปล่าๆ ยิ่งใส่ชุดสีขาวด้วย” ฉันว่า แต่พอมือของฉัน (อันสุดจะมันเยิ้ม) ไปโดนแขนที่เรียวเล็กและขาวใสของหล่อน ฉันก็รีบหดมือกลับ แบบว่า แฟนของ คิม อึนพยอลเนี่ย สวยจริงๆเลยนะ
“เธอชื่อว่าอะไรนะ ^^”
“ชิม ฮยอนอา ค่ะ”
“เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับ ซองมิน ใช่มั๊ยจ๊ะ ^^”
“ (- - ) หงึก (_ _) หงัก”
“ฉันชื่อ ปาร์ค มิยอน แล้วเธอ ฮยอนอา ต้องเรียกฉันว่า พี่สาวนะจ๊ะ อย่าเอาอย่างซองมิน กับ อึนพยอลล่ะ พวกนี้ดื้อจริงๆ”
“คะ?” ฉันมอง พี่มิยอนที่ใช้มือปัดผมที่เซตทรงสวย ต่างจากฉันลิบโลก เพราะฉันในตอนนี้หน้ามัน และหัวยุ่งสุดๆ
“ฉันอายุ 21แล้วนะ เรียนมหาลัย ปี 2 แล้วจ้ะ”
อ๋า คิม อึนพยอล  ถึงว่าสิ นายนี่มันเป็นคนสุดขั้วแบบนี้นี่เอง เวลานายมองคนธรรมดาแบบฉัน นายถึงชอบทำหน้าเหยียดหยามฉันนักน่ะ
“ค่ะ พี่สาว”
“ฮยอนอาใช่มั๊ยจ๊ะ?” พี่มิยอนย้อนถามฉันซ้ำ
ฉันพยักหน้า แล้วจู่ๆพี่มิยอนก็หันไปทางหน้าบ้าน
“อึนพยอลดูอะไรอยู่น่ะ เข้ามาซักทีสิ ฮยอนอาใจร้ายมากเลย ไม่ยอมให้ฉันช่วยทำกับข้าวน่ะ”
O_O วะ ว่าไงนะ
พี่มิยอนหันมา แล้วหัวเราะ หน้าตาตอนหัวเราะก็น่ารักสุดๆเลยนะ แต่ทำไมใจร้ายงี้ล่ะ
“ฉันไม่อยากให้พี่เปื้อนหรอกนะคะ” ฉันว่า
“ฉันรู้จ้ะ แต่ฉันอยากทำนี่ อีกอย่างฉันมีอะไรจะอวดด้วย”
ผู้หญิงคนนี้แปลกจริงๆเลยแฮะ
คิม อึนพยอลเดินเข้ามาในบ้าน และที่ฉันเห็นคือ คิม อึนพยอล ลุคใหม่ ผมของเค้าตัดสั้นขึ้นมากๆ และทำสีเป็นสีดำสนิทอีกด้วย หน้าของคิม อึนพยอลเด่นมากขึ้นไปอีก เพราะผิวของเค้าขาวมากๆอยู่แล้ว แต่ เอ๊ะ พอ อึนพยอลทำผมดำแล้ว ชักจะเหมือนซองมินขึ้นมาตะหงิดๆแฮะ
อืม ก็เค้าเป็นญาติกันนี่ ชิม ฮยอนอา หน้าตามันก็ต้องคล้ายๆกันแหละ
“ฮยอนอาจ๊ะ อึนพยอลทำผมแบบนี้แล้วน่ารักมั๊ยจ๊ะ ฉันว่าดีกว่าไอ้ผมยาวๆสีอ่อนๆแบบเมื่อก่อนเยอะเลยเนอะ”
พี่มิยอนโอบเอวของอึนพยอล แล้วยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
ท่าทางเหมือนเวลาเด็กอวดของเล่นยังไงยังงั้น
“อยากทำกับข้าวงั้นเหรอ” อึนพยอลหันไปถามพี่มิยอน คู่นี้นี่อย่างกับมีสปอตไลท์ส่วนตัวเลย มายืนใกล้ๆกัน สว่างวาบกันเข้าไปใหญ่
หืม กับข้าว แว้กกกกก ซุปฉันมันไปถึงไหนแล้วเนี่ย ฉันรีบเดินไปปิดเตาแก๊ส
“อยากช่วยฮยอนอาน่ะ” พี่มิยอนตอบแล้วหันมาทางฉัน “นี่ๆ ฮยอนอายังไม่ตอบเลย ว่าผลงานของฉันใช้ได้มั๊ย ฉันอยากให้อึนพยอลตัดผมตั้งนานแล้วนะ พอวันนี้อึนพยอลบอกว่าจะตัด ฉันแปลกใจแล้วดีใจมากๆเลย เป็นไงบ้าง หรือควรจะสั้นกว่านี้ แต่ถ้าสั้นกว่านี้ก็จะเป็นทรงนักเรียนแบบซองมินใช่มั๊ย”
“แล้วเหมือนซองมินไม่ดีเหรอคะ” ฉันพูดขึ้นมา ไม่ได้ตั้งใจนะ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับซองมิน ฉันชอบหมดเลยนี่
“ปึง!”
ฉันกับพี่มิยอนหันไปทางต้นเสียง
อีตาคิม อึนพยอลปัดถ้วยและหม้ออุปกรณ์ทำครัวของฉันลงบนพื้นหมดเลย
“อึนพยอลทำอะไรน่ะ?” พี่มิยอนถาม
“มือมันปัดไปโดนน่ะ”
บ้า บ้าแล้ว นี่มันกวาดลงโต๊ะต่างหากล่ะยะ เล่นซะหมดไปครึ่งโต๊ะแบบนี้
“มิยอน ถ้าอยากจะมีสภาพแบบยัยนี่ก็ตามสบายเลยนะ ฉันจะเข้าห้องแล้ว” อึนพยอลว่าแล้วเดินหนีไป
ว่าไงนะ สภาพแบบฉันงั้นเหรอ? คิม อึนพยอล นายให้ฉันอยู่ที่นี่เพราะอยากมีคนไว้คอยรองรับอารมณ์ประสาทๆของนายใช่มั๊ยเนี่ย
พี่มิยอนหันมาส่งยิ้มให้ฉัน แล้วรีบเดินตามไป
อะไรกันเนี่ย ฉันโดนทิ้งให้ยืนอยู่คนเดียว ท่ามกลางความระเนระนาดของห้องครัว ถึงแม้ว่าส่วนหนึ่งจะเป็นผลงานฉัน แต่ไอ้ที่มันเละเทะอยู่บนพื้น มันเป็นฝีมือของไอ้บ้าอึนพยอลนะ