คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ล.ลิง เจี๊ยกๆ
บทที่8
เห่อ กลางวัน วันนี้ร้อนจริง เสียงดังด้วย(ทำไมหวะ จากไรเตอร์ อยากรู้ก็จะตอบให้ แดดเปรี๊ยงไงน้อง ควาย มุขควายๆ จากไรเตอร์อีกรอบหนึ่ง) โว้ยยอาหารก็หมด วันศุกร์ก็ต้องเข้าค่าย แดดก็ร้อน จะร้องไรมากมาย ร้อนจนหน้าจะระเบิดอยาละ แต่ยังดีที่มีต้นก้ามปูบริเวณหลังเขาให้นั่งเล่น
“เซง วันนี้อดกินข้าวเลย”ไอ้ตางค์กินขนมปังชิ้นสุดท้ายเข้าปาก
“เอออ ดิ”ไอ้พาสตอบตาม
“เห่อ ช่วงนี้แมร่ง ลิงบนเขาก็ลงมาขุ๊ยขยะ ไรมากมาย รกไปหมด” แล้วทำไมแกถึงเอาอาหารออกมานอกโรงอาหารละ เข้าห้ามนะเว้ย แล้วทำมาบ่น เดียวปั้ดเตะตัดขาเลย
“เห้ย เรียน อังกฤษ นี้หว่า ปะ รีบไปเถอะ”ไอ้ปินลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ข้าวว นี้ น้ำของข้าวอะ”ไอ้ไวท์บอก
“จะหยิบให้มันทำไม มีมือ ก็ให้มันหยิบ ดิ”ไอ้แบล๊กท้วงขึ้น
“โอ๊ย! เรื่องมึงเถอะ ถ้ามึงจะกัดกุต่อไปอะ”
ผมรีบเดินไปยังห้องเรียนภาษาอังกฤษ ก่อนเพื่อนด้วยความรำคาญ ก่อนจะเข้าห้องและรีบหยิบหนังสือขึ้นมา
“เห้ย ๆ ยืมสมุดภาษาอังกฤษ หน่อยดิ”ไอ้แบล๊คมันพูดด้วยครับ
“อืม อะ เอาไปดิ”ผมเขี่ยสมุดให้มันอย่างรำคาญ
“hallo everyone how abot you to day?”อ.วิบูลย์พูดครับ
“ I’m good. Good afternoon teacher and you ”
“me too. Sit down”
“thx”
“วันนี้เรียน แกมม่า กัน อะนี้......”อะแกพูดสอนไปเรื่อยๆละครับ
“อ่าการบ้านอะไปทำมานะ ที่มัมีหัวข้อว่า mrs. Mr เออแล้ว2คำนี้ต่างกันยังไง.”
“ออ อาจารย์ mrs=นางสาว mr=นาย ครับ”ไอ้ปินตอบครับ ตอบอย่างมั่นใจทั้งที่มันฟังที่ผมพูดแล้วไปตอบเพราะมันโง่อังกฤษมาก แค่คำว่า off มันยังเขียนผิดเลยอะ
“แล้ว ms=?ละ”
“ms=มีผัวแล้ว”ผมบอกมันไป
“ms=หรอครับ ฮึๆๆๆๆ ง่ายๆๆ ใครก็ตอบได้”มันยิ้มเล็กน้อย
“ms=มีผัวแล้วไงครับ”
“เดียวกุล่อให้ ละลึ่ง พูดให้ดีๆ เดี๋ยวปัดเลย”อ.แกพูดก่อนจะหัวเราะเล็กน้อย
“กรี้ดดค่า ลิงบุกห้อง”เสียงผู้หญิงหลังห้องตะโกนลั่น
“ไอ้สาด ลิงนะ ไม่ใช่กอลิล่า จะกลัวไรมากมาย” เสียงหนึ่งดังขึ้น
แต่ทำไมมึงต้องทำเสียงหล่อด้วย กล่องเสียงมึงอีกเสบหรือไง
“ตาย! โหง”ไอ้ตางค์อุทาน
“รีบวิ่งสิฟะ จะรอพ่อมึงมากัดหรือไง เร็ว”ไอ้ตางค์บอกผมที่กำลังมึนงงและชา หลังจากใครคนหนึ่งที่วิ่งแจกศอกผมเข้าที่หัว
เจี๊ยกก!! ลิงครับ โว้วว
“ไอ้ข้าว!”ไอ้พาสร้องครับ ก่อนที่มันจะกระโดดเข้ารับการตะกุยของลิงแทนผม
“ไอ้ลิง เชี้ย กุวิบแล้วนะโว้ยยย”ไอ้พาสจับลิงก่อนจะเหวี่ยงออกนอกหน้าต่าง ร้องดัง เอ๋ง (พ่อมึง ดังเจี๊ยกสิ ไม่ทราบว่าลิงบ้านบรรพบุรุษใครร้องยังหมามั่งครับ ลิงนะครับไม่ใช่ลหมา)
“เห้ย เป็นไรมากป่าวหวะ”ไอ้พาสถามผม
“ดูตัวมึงก่อนดีกว่าไม”ผมชี้ไปที่หน้าอกมัน
หน้าอกมันเละ ไปด้วยเลือดที่ซิบๆออกจากเนื้อ
“หัวมึงอะเลือดซิบ เลย ”ไอ้พาสชี้ไปที่หัวตรงที่โดนศอก
“ข้าวอย่าพึ่งลุกขึ้นนะ เดียวผมมา”ไอ้ไวท์บอกก่อนจะกางผ้าเช็ดหน้าออกมาจากเสื้อ
ไอ้แบล๊กก็เดินเข้ามาก่อนจะ รีบอุ้มผมไปนั่งข้างนอก
“เห้ย ปล่อยกุ มึงจะเอากุไปไหน?”ผมโวยวายครับ
“เออ เถอะน่า อยู่นิ่งเถอะ ยุกยิกจริงๆ”
มันเดินมาหยุดตรงที่ปลอดคนและที่สำคัญคือ ปลอดลิงด้วย บริเวณหลังเขา ก่อนมันจะเอามือของมัน ปัดผมหน้าของผมออกเล็กน้อย มันมองผม ก่อนจะดูที่ม่านตา มันโน้มตัวเข้ามาใก้ลหน้าผมมาก ก่อนจะเลือนตาขึ้นไปดูแผลที่บนหน้าผากผม ก่อนจะเอาลิ้นมาดูดแผล
“อะจึ๋ย! แกทำไรอะ”ผมเบี่ยงหน้าออก
“ก็รักษาแผลให้ไง”
“แล้วมึงเอาลิ้นมาเลียแผลกุทำไม”
“น้ำลายทำให้เลือดแข็งตัวไม่เคยได้ยินหรือไง”
มันอธิบายครับ ก่อนจะเอาลิ้นมาเลียที่แผลผมอีกรอบแต่คราวนี้ผมกลับยอมให้มัน ผมคิดในใจเสมอ ทำไมหวะ ทำไม เราถึงต้องยอมให้มันเลียด้วย
“อ้าว หาตั้งนานอยู่ตรงนี้ นี้เอง”
ไวท์เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องยา โห แกนี้เข้าฉากมาทีไร แนวคุณหมอทุกที
“อ้าว แบล๊ก เลียแผลไปแล้วหรอเนี่ย”
“อืม เรียบร้อย เอาแอลกอฮอล์ ฆ่าเชื้ออีกทีสิ”
กุว่า ฆ่าเชื้อในปากแกดีกว่า อันตรายแถมปากสุนัขด้วยนะ กัดไม่เลิก
“เจ็บไหม”ไวท์มันป้ายแอลกอฮอล์ให้ผมยอ่างเบามือ
ผมตอบรับเพียงแค่ส่ายหน้าเล็กน้อย
“ผมจะทาเบตาดีแล้วก็จะปิดแผลเลยนะครับ”
มันช่างเบามือเหลือเกิน นุ่มนวม สายตาอ่อนโยนมันสะท้อนกับแดด เห็นดวงตาสีน้ำตาลของมันเป็นประกาย หน้าก็ขาว เห่อ ชีวิตนี้ไม มีเพื่อนหน้าตาดีๆหลายคนจังหวะเรานี้ มันปิดแผลเสร็จ ไอ้ พาส ก็เดินมาครับ แถมโชว์น่าอกอัน เซ๊กซี่ ไปด้วยรอยแผล 5555+
“เห้ย ยังไม่ทำแผลหรอ”ผมตะโกน
“เออ ครูห้องพยาบาลไปไหนก็ไม่รู้ กล่องเครื่องมือก็...”มันหยุดพูดก่อนจะจ้องไปที่กล่องพยาบาล
“กุ ว่าแล้วอยู่นี้เอง นี้ มึงเล่นยกมาทั้งกล่องเลยหรอเนี่ย ไวท์”ไอ้พาสมันตาถะลึงใส่
“อืม ก็ผมไปตามครูห้องพยาบาล เขาไม่อยู่อะ ก็เลยยกมา”
“เออ งั้นไม่เป็นไร มา กุทำแผลให้”ผมลุกขึ้นไปครับ
“คิดถูกหรอที่จะให้ ข้าวทำ”แบล๊กมันมองหน้าผม
ผมมองหน้ามัน แต่ก็ยังดีที่มันยังใช่คำว่า ข้าว แทนคำอื่น ผมเปิดกล่องพยาบาล หยิบสำลีก้อนใหม่ขึ้นมา
“มานั่งลงตรงนี้”ผมตอบเก้าอี้ข้างๆให้มันนั่งลง
“เบานะ สาด อย่าแรง แรงมี เตะ”
“ อ้าว งั้นมึงเอาทำเองละกัน ”
“โอ้ๆ มีงอล มา อะๆ”
ผมดูแผลมัน ก่อนจะเอาแตะอกที่แข็งไปด้วมหมัดกล้ามเนื้อของมัน ก่อนจะเช็ดคาบเลือดที่ติดกับเนื้อนิ้มๆสีแทนบนอกออก ก่อนจะเอาแอล์กอฮอล์มาเช็ด อย่างเลื่อนลอย
“โอ้ย!”เสียงไอ้พาสดังขึ้น ผมสะดุ้งจากภวังค์ ครับ
“เจ็บหรอ?”ผมรีบเปลี่ยนสายตาที่ลอยให้กลับเป็นดังเดิม
“เออ สิ เล่นกดสะ อูยยเลยมึง”
“มาผมช่วย ข้าวอะ เช็ดแผลของพาสผิดนะครับ นี้มันต้องเช็ดอย่างงี้”ไวท์มันเดินเข้ามาจับมือผม ก่อนจะ เช็ดแผลของไอ้พาสต่อ ทำไมองศาของผมมันขึ้นสูงละครับ ผมรู้สึกได้ถึง ตรงแก้มมันร้อน และแดงราวจะระเบิดออกจากโครงหน้าของผม
“เป็นไง รู้แล้วนะครับ ต่อไปก็ใส่เบตาดีน”มันจับมือผมไปใส่เบตาดีน
“ไวท์ ข้าวมันคงทำได้แล้วละ ปล่อยมือมันเถอะ”แบล๊กมันทำสีหน้าเฉยๆครับ
ผมทำต่อไปจนเสร็จพร้อมกับสีหน้าแดงก็จางหายไปพอดี เหลือเพียงแค่คำขอบคุณของไอ้พาส ก่อนจะกลับไปเข้าเรียนตามปรกติดังเดิม
ความคิดเห็น