คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ยารักษาใจ ใคร? (ฉบับปรับปรุงครับบ)
บทที่3
ชีวิตนี้ มีไรที่ดีกว่าชีวิตแบบนี้อีกไม โอ้ ผมรู้สึกดีใจแอบผสมเกรงใจ เล็กน้อย (หรอ ถ้ามึงเกรงใจก็คงกลับบ้านแล้วละ)เพราะขณะนี้ ผมกำลังแช่ อ่างห่าไรไม่รู้ แต่รู้อย่างเดียวว่า มันใหญ่+มีกลิ่นหอมด้วย สบายโครตต
“เห่อต้องขอโทษทีนะ ที่แบล๊คทำมารยาทไม่ดีใส่ ข้าวนะ”แม่ของแบล๊คพูดก่อนจะหยิบน้ำส้มขึ้นมาจิบเล็กน้อย
“ออ ครับ”
จะทำยังไงละครับ -.- ความจริงก็คือความจริง ใครมันจะหายโกรธ ง่ายๆละครับ พี่แกก็เล่นขนาดนี้เลยต้องยอมจำนนท์
“ความจริง ก็คือความจริง ละนะ แบล๊ก เขาเป็นยังงี้ก็เพราะ...”เธอเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม
“แม่ยังคงนึกเสียใจเหมือนกันที่แม่ยังช่วยไรแบล๊กไม่ได้ถึงเรื่องราวคราวนั้น”เธอถอนใจก่อนจะมีหยาดน้ำตาเล็กที่ตา ผมนิ่งเงียบครับ ซึ่งผมไม่ทราบกับเหตุการณ์ว่ามันเกิดไรขึ้น ความรู้สึกเงียบ เสียใจ ความอึดอัดที่มันเกินจะห้าม อารมณ์จึงถูกแทรกซึมสู่คำพูดท่อนต่อมา
“เป็นความผิดของฉันเองที่ดูแลแบล๊กและแฟนของเค้าไม่ดี เป็นความผิดของฉันเอง”
“คุณแม่ครับ เป็นไรหรือป่าวครับ”ผมถามกลับไปอย่างเป็นห่วง
“ถ้าวันนั้น...”เธอพูดตะกุกตะกัก “ฉันไม่น่าปล่อยให้พวกเขาไปเที่ยวกันโดยลำพัง แบล๊กและเขา ก็คงไงจะไม่เป็นอย่างงี้”
“วัน นั้น พวกเขาเดินข้ามถนนหน้าห้างสรรพสินค้า พอดีฝนตก มีรถคันหนึ่งขับรถด้วยความเร็วสูง พอแบล๊กกับ แฟนเขาเดินข้ามถนนก็ ไม่ทันแล้ว มันไม่ทันจริงๆ”น้ำตาของเธอไหลพูยิ่งกว่าเก่า
“ไม่ทันที่เขาจะหลบ ไม่ทันที่รถคันนั้นจะแตะเบรคทัน ที่จะชนร่างของแฟนของแบล๊ก แต่ แบล๊กรีบวิ่งเข้าไปพลัก เพื่อให้เธอคนนั้นไม่โดนอันตราย มันราวกับความจริงอันสยดสยองนี้ขู่เข็ญ ทำร้ายความรู้สึกของฉันตลอดเวลา เวลานึกถึงมัน ” เธอกำมือของตัวเอง ก่อนจะหันมามองผมด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
“ แบล๊คก็ช่วยเธอได้สำเร็จ แต่เธอก็คงยังโชคร้ายอยู่ดี เธอล้มลงไป หัวกระแทกกับฟุตบาทอย่างแรง ทำให้เลือครั่งในสมอง กว่าจะถึงโรงพยาบาลเธอก็เสียชีวิตเรียบร้อยแล้ว ส่วนแบล๊ก ”เธอร้องไห้หนักกว่าเก่าอีก เมื่อผมเห็นหยดน้ำตาหยดลงบ่อมากขึ้น
“แบล๊ค เอง ก็บาดเจ็บหนักถึงขั้น กระดูกซี่โครงกับที่แขน หัก สลบไปหลายวัน หลังจากฟื้นขึ้นมาช่วงแรก แบล็กไม่พูดไรกับใคร เขาทำร้ายตัวเอง เขาพูดกับตัวเองว่า เขาผิดเพียงคนเดียว พูดซ้ำไปมา แต่โชคดีที่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงกลับมาเป็นดังเดิมได้”
น้ำตาหยดน้อยๆของผู้เป็นแม่หยดลงบนอ่างน้ำแสนหรูหราขนาดนี้ แต่หากจะเปรียบเทียบราคาน้ำตากับอ่างน้ำใบนี้คงจะเทียบกันไม่ได้ กับความรักของแม่ที่มีต่อลูกยามลูกเป็นอะไร
แต่....ผมเกี่ยวไรด้วย น้ำตาซึมครับ ฟังแล้วซึ้งโครตๆๆ(ไหนมึงเกียจจมันอะ ไอ้แบล๊กอะ มึงไปไหนหมดแล้ว หา!)
“คุณ แม่ครับ อย่าได้เสียใจเลยครับ มันไม่ใช่ความผิดของคุณแม่หรอกครับคุณแม่ทำดีที่สุดแล้วครับ”
“แม่ ขอโทษนะที่เล่าเรื่องเครียด ให้ข้าวฟัง ข้าวคงจะรู้สึกไม่ดีแย่”
“ไม่เป็นไรครับ คุณแม่ ผมเข้าใจความรู้สึก มีไรที่ผมช่วยได้ผมก็จะช่วยครับ”
หางานจริงๆเลย กุ อยู่ดีไม่ว่าดี เห่อ
“อ้าว แม่ครับ โห ยังใส่ ทูพีช ตัวที่ไวท์เลือกให้อยู่หรอครับ”ไวท์เรียก
“ป่าวนิ ไวท์ ลูกนิชอบหาว่าแม่ใส่ ทูพีช แม่ใส่กางเกงว่ายน้ำ+เสื้อนะดูสิ” คุณแม่รีบกลบเสียงและน้ำตาแห่งความเศร้าด้วยเสียงแห่งความสุข
“หลอกเล่นนะครับ แม่555+”
“เล่นมากไปน่อย แล้วนะ แก”
แบล๊กเดินมาอย่างมาดนิ่งก่อนจะทำหน้าโมโห ใส่
“แกมีสิทธิ์ไรมาแช่อ่างนี้ ” แบล๊กจ้องเขม้งใส่ผม หน้าตากุบาดใจมึงขนาดนั้นเชียวหรือไง
“เออ เราไปก็ได้ คุณแม่ครับผมขอตัวละครับ”ผมรีบยืนขึ้นอย่างเร่งรีบ
เสียวครับ เสียวจี๊ดดด เลย ไมหรอ? เหอะๆๆ ขาๆครับ ตอนที่ล้ม มันเล่นงานก็ผมอีกแล้วครับท่านT-T
“โอ๊ย !!!”ผมหงายหลังครับ กุตายๆๆ ตายคาขอบอ่างแน่ กุกลายเป็นผีอาบ อบ นวดแน่ เลย
ผมเห็นภาพที่มันเคลื่อนไหวหมุน ติ้ว ก่อนจะได้ยินเสียงกรี๊ด สนั้นดังลั่น แล้วผมก็ตก อยู่........................................................................................................................................................................................................................
(มึงจะเว้นวรรคยาวๆหาปะป๋า มึงหรอ) สู่อ้อมแขนของ..............
(ว้อยย มึงจะเว้นวรรคไรมากมาย เว้นวรรคสะเหี๊ยเลย)ของใครหรอครับน่าจะเดากันได้ ไอ้แบล๊กครับ แต่ไวท์จับประคองแบล๊กไว้ครับ -.-
“เห่อ รอด ตัวไป วู้”ผมถอนหายใจยาว
“แม่แทบจะเป็นลมเลยนะ ข้าว”
“ลูกแบล๊ก ไมทำยังงั้นนะ ลูก ไล่เพื่อนยังงั้น มันไม่ดี เลยนะ ”
“ขอโทษครับ แม่”
“นู้น ไปขอโทษคนในอก ดีกว่าไม”
“เห็น ด้วยอย่างยิ่งครับแม่”ไวท์เสริม
“ขอโทษนะ”แบล๊กพูดใส่ผม ในขณะที่ผมกำลังนิ่งเงียบกับการตกใจกลัวกับสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้น
เอะ ไมมันพูดจาๆพเราะ อ่อนโยนจังหวะ -.- เคลิ้มหรอมึง ว้อยยย ม่ายยยๆ เราชอบผู้หญิง ไม่ช่ายผู้ชาย
แต่ อกมัน อบอุ่นกับกล้ามเนื้อที่เป็นมัดๆได้สัดส่วนนี้ช่าง...
“ปล่อย เราลงได้ไม”ผมรีบสลัดความคิดนี้ทิ้งสะ
“ขอบ ใจนะ” ผมพูดขอบคุณกลับ
“แล้วขา เป็นไงบ้างละ”คุณแม่ถาม
“ออ ก็เจ็บนิดหน่อยครับ”
“งั้น คืนนี้ ก็พักผ่อนตามสบายละกัน เดี๋ยวแม่ต้องไป อเมริกา ละ”
หา! ไปอเมริกา -.- ไปทำไรหรอ อยากไปมั่งจัง(เสือกครับ มึงอยู่ประเทศไทยพอ)
ความคิดเห็น