คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : งานเลี้ยงที่ชีวิตนี้ไม่มีวันจะได้แตะ
บทที่20
ณ บ้านแสนสุข สุขโครตตั้งแต่มีชีวิตเกิดมาใต้บ้านหลังนี้ แต่พอไปที่ไหนนะผมมักจะไม่ค่อยมีความสุขเพราะเกิดเรื่องขึ้นตลอด หลังจากเข้าค่าย ชีวิตผมก็เป็นสุขขึ้นเยอะ วันที่ผมหลับข้ามวันนั้น คุณตำรวจเข้าก็มาคุยกับแม่แบล๊กแล้วก็ไรไม่รู้ๆมากมาย แต่ผม ไม่ได้คุยครับ เพราะหลับลึก ขนาดคุณตำรวจสะกิด ยังไม่ตื่นเลย รู้ได้ไงหรอ ฮึๆๆๆ คุณมามี๊บอกครับ เห่อ ผมถอนหายใจก่อนจะร้องเพลง ที่ได้ยินปล่อยมาก
“~บ้านนนน คือวิมาน ...บราๆๆๆๆๆ~”ผมร้องเพลงครับ ไม่รู้ว่ามีความสุขไรมากมาย แต่กุอยากจะร้อง
“ลูก หลับได้ลึกมากเลยนะลูก หลับแบบ กินบ้านกินโลกได้เลย”คุณแม่พูดขัดจังหวะร้องเพลงครับ
“หือ”ผมรีบหันกลับไปมองหน้าแม่
“เว่อร์ไปแล้วครับ แม่ ”ผมรีบวิ่งเดินเข้าไปกอดแม่ ก่อนจะหอมแก้มแม่ แล้วบอกว่า รักแม่ที่สุดเลย หลายครั้งครับ ทั่ผมกับแม่เวลาออกนอกบ้านแล้วเราจะเป็นแฟนกัน 555+ นี้เรื่องจริงนะ! จับมือแม่ หอมแก้มแม่ โฮะๆๆหลายอย่าง แต่กับพ่อไม่ครับ ไม่งั้นพ่อมีเตะ พ่อมิชอบ มิชอบ
“วันนี้ทำไรกินค่ะ มามี๊”ผมพูดก่อนจะเอาหน้าไปถูหลังแม่
“วันนี้ ทำต้มจืดตำลึงจ๊ะ แต่...”คุณแม่หยุดพูดก่อนที่ผมจะทวน
“แต่...”
“ลูกไม่ต้องกินจ๊ะ เพราะ แบล๊กมารับลูกไปเลี้ยงข้าว เพราะแบล๊กมาขออนุญาตแม่และพ่อตอนเช้าเรียบร้อยแล้ว อีกอย่าง เพื่อนๆลูกๆก็ไปกันหมดเลยด้วย”คุณแม่บอกก่อนจะใส่หมูสับลงไปในหม้อ
“ไม่อ้าววว จะกินต้มจืดดด”ผมลากเสียงยาวก่อนจะทำหน้าบึ้ง
“ไม่อ้าวไรละ ไป ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว อยู่บนตู้นะ แม่เอาสูทรออกมาให้”
“สูทร เอามาทำไมครับแม่”ผมละงงกับสิ่งที่แม่พูด
“ไม่รู้ ใส่ แล้วก็ไป จบมะ”คุณแม่ยิ้ม ก่อนจะรีบดันผมออกจากครัว
“ไม่เอาาาาาา”ผมเอาขาลากพื้น
“ทำตัวดีดีสิ ข้าวจัง เดี๋ยวมามี๊จะตีนะ”คุณแม่แอ๊บแบ้ว ก่อนจะง้างตาหลิ้ว เล็กน้อยครับ
“คร๊าบบบ”
ผมขึ้นไปก็ต้องพบกับความอัปยศที่สุดใน ชีวิต เห่อ นี้ละ บ้านกระผมจน แต่มีระดับ โฮะๆๆๆ(กุอยากจะร้องไห้) (แต่มึงจะหัวเราะทำไม จากไรเตอร์) ผมมองดูสูทรของพ่อ ที่มันไม่ได้เก่าครับ มันใหม่ แต่ เห่อทรงนี้สิครับ รัดรูปจัด คล้ายกุจะไปเต้น ดิสโก้เลย อ๊าๆๆๆ โห สูทรยุค60 หรือ70 หวะเนี่ย ผมจับเนื้อผ้ามันอย่างห่อเหี่ยว ก่อนจะหยิบมันใส่อย่างบรรจง
“จะขาดไมเนี่ย”ผมจับตะเข็บกางเกงที่แน่น เปี๊ยะ
“โหหห กุไม่ใช่ เอลวิส นะ”ผมมองกระจกก่อนจะกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยหลายเสียง
“คุณแม่ สวัสดีครับ ข้าวละครับ”หลากเสียงดังกระหึ่มบ้าน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร พวกปีศาจ กำลังบุกบ้านผมแล้วครับ
“อยู่ ข้างบนจ๊ะ เดี๋ยวแม่เรียกให้นะ ข้าววววว!”คุณแม่ตะโกน ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“คร๊าบบ”ผมเดินลงมา พร้อมความรู้สึกที่ว่า กุจะไม่ใส่กางเกงขาเดรฟอีก แน่ๆๆ เวลาเดินนี้เสียงดัง เอี๊ยดๆๆอ๊าดเลยครับ
ผมเดินอย่างบรรจงและเยือกเย็น พยายามเดินให้มาดเท่ห์ที่สุด เดินลงมาทุกคนก็ต้องตาค้างกันครับ เพราะเจอชุดกระผมเข้าไป
“เป็นไงชุด เท่ห์ชิมิ”ผมพูดอย่างยืดอก
“อืม”ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน
“ข้าว ถ้าวันนี้อยู่ดึกหรือกลับมาไม่ได้แม่อนุญาตให้นอนค้างกับแบล๊กแล้วก็ไวท์นะลูก ฝากข้าวด้วยนะจ๊ะ ทุกคน”คุณแม่บอกก่อนจะส่งยิ้มให้
“ฝาก สวัสดีคุณพ่อด้วยนะครับ”ผมบอกก่อนจะลาคุณแม่ แล้วเดินออกอย่างปลาๆ(อะไรหวะ ปลาๆ ฟิช ไง ฟิช อย่างงง มันบอกมา)
ผมเดินออกก่อนจะไปขึ้นรถเบนซ์ สุดหรูของไอ้แบล๊ก และคุณไวท์ ก่อนจะตามมาเป็นขบวนการ พาว์เวอร์เรนเจอร์ -.- ไม่เกี่ยวละ ไอ้พาส ไอ้ปิน ไอ้ปิน ไอ้กอล์ฟ ไอ้ตางค์ ทำไม หนอพวกมันใส่สูทรแล้วดูเหมือนสามัญชนจัง แต่กุสิ เหมือนดารา ไม่รู้ว่ากุควรดีใจ หรือเสียใจดี เนี่ย สูทรของพวกมันธรรมดามากครับ ธรรมดา แต่สากลชิบ
“โห นิยมของเก่าก็ไม่บอกเลยนะมึง”ไอ้พาสพูดก่อนจะยิ้มอย่างเหี๊ยมๆ
“ถุ้ย!”ผมทำท่าเหมือนถุ้ย น้ำลายลดหน้ามัน
“K.. กุไม่ได้อยากใส่เลย แมร่ง แม่กุให้ใส่อะดิ”
“ข้าวครับ งั้นไม่เป็นไร แม่ไวท์ เตรียมสูทรให้ ข้าวแล้วครับ”ไวท์บอกก่อนจะยิ้มให้
“จริงดิ”ผมทวนกับสิ่งที่เหลือเชื่ออีกครั้ง
“จริง”ไอ้แบล๊กโพล่งขึ้นก่อนจะหักเลี้ยว ที่โค้งสุดท้ายก่อนจะเข้าถึงบ้านมัน
“แมร่งชิบหาย”ผมมองภาพเบื้องหน้า ที่ทำให้ผมแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ไปให้พ้นจากที่นี้
“เอาแล้วไงมึง?”ไอ้ปินหันมามองสภาพชุดผม
ภาพเบื้องหน้าไม่ใช่อะไรนอก จากแค่คนใส่สูทรเดินไปเดินมาเท่านั้นเอง ก็แค่เองเนอะ แต่สูทรกุละ จะให้กุไปดิสโก้ เปิดงานหรือไง เห่อ ไอ้แบล๊กเกินลงอย่างสง่า คุณไวท์เดินลงอย่างสมาร์ท ไอ้พาสลงอย่างมาดแมน ไอ้ปินลงอย่างผู้ดี ไอ้กอลฟลงอย่างมีระเบียบ ไอ้ตางค์ลงอย่างพวกเพลย์บอย แต่ส่วนกุละลงไปงานผู้สูงอายุเรอะ
เห่อ ทำไมนะ ทำไม ผมเดินลงอย่างปลาๆครับ บางช่วงๆกับหลินฮุย ก็มีคนหันมามองผมบ้าง(กุว่าไม่บ้างอะ มองกันทุกคน)
“นี้ นาย แอฟโฟร์ น่อยมะ จะไปเต๊นดิสโก้ ที่ไหนหรอ”ผู้ชายที่ใส่สูทรสีขาวผูกคาร์เวส สีขาว เดินมาทักผมก่อนจะหัวเราะในลำคอแล้วเดินจากไป ทิ้งไว้แต่ความเดือดของผมที่ระบายใส่อะไรไม่ได้
“ข้าว ลูกมาแล้วหรอเนี่ย”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง ทำให้ทุกคนหันไปมอง ก็เจอแม่แบล๊กใส่สูทรกระชับร่างผอม เดินเพรียว ใส่รองเท้าหัวแหลม เดินมาหาพวกผม
“คุณแม่ สวัสดีครับ”ผมทำท่าสวัสดี
“นี้ ย้อนยุคอะแม่ไม่ว่าหรอก แต่น่าจะบอกแม่หน่อยนะ แม่จะได้แต่งตาม แม่ก็ชอบย้อนยุคเหมือนกัน”
“อ่าฮะ”
“แบล๊ก กับไวท์ แล้วก็เพื่อนๆ พาข้าวไปแต่งตัวที่ห้องแต่งตัวก็ได้นะลูก เดี๋ยวแม่ไปต้อนรับคนก่อน ไปก่อนนะลูก เจอกันในงานนะ”คุณแม่ขยิบตาให้ที ก่อนจะเดินก้าวออกไป
“มา ฉันจะพาไปห้องแต่งตัว”ไอ้แบล๊กจับมือผมลากไปห้องแต่งตัวที่ห้องมันโดยมีพวกที่เหลือตามมาติดๆระหว่างทางก็มีผู้คนหัวเราะกันคิกคักตามระหว่างทางที่ผมเดิน
ผมหยุดอยู่ที่ประตู้ไม้โอ๊คบานหนึ่ง ก่อนทิ้อบล๊กจะปล่อยมือและเปิดประตูแล้วดันผมเข้าไปในห้องก่อนจะตามมาด้วยพวกของผมสมทบ
ห้องนอนไอ้แบล๊กหรอเนี่ย ความคิดแรกที่เข้ามาสู่สมองผม ก่อนมันจะเปิดประตูหลับ ที่ซ่อนอยู่หลังม่าน ซึ่งเป็นห้องแต่งตัวของมัน ข้างใน อื้อซ่า ไปด้วยเสื้อผ้า เครื่องประดับนับนานาชนิด
“มากุช่วยแต่ง”ไอ้แบล๊กลากผมเข้าไปในห้องแต่งตัว
“ผมช่วยอีกแรงหนึ่ง”ไวท์เสนอตัว
“ส่วนพวกกุขอดูแล้วกัน”ไอ้พาสบอก
ไอ้แบล๊กหยิบเสื้อสูทร ผ้าไหมสีดำออกมาให้ผม ส่วนไวท์หยิบเสื้อสูทรสีขาวออกมาให้ผม พร้อมกับโบว์สีขาวและสีอื่นๆ ส่วนไอ้แบล๊กก็หยิบ เนคไท ออกมา
“ข้าวใส่ตัวนี้นะ”ไวท์หยิบสูทรสีขาวมาคลุมตัวผม
“ตัวนี้ดีกว่า”ไอ้แบ๊กโยนสูทรขอไอไวท์ทิ้งไป แล้วเอาสูทรผ้าไหมดำมาเทียบแทน
“ข้าวตัวนี้ดีกว่า”ไอ้ไวท์ดึงแขนผมไปทางขวา
“ตัวนี้ดีกว่า”ไอ้แบล๊กเถียงก่อนจะดึงไปทางซ้าย
“สีขาวสะอาด”ผมโดนดึงไปขวา
“สีดำ เนี๊ยบ”อาการปวดเริ่มมาแล้วครับ
“สีดำ ดูสกปรก”ผมโดนดึงกลับไปทางขวา
“สีขาวเลอะง่าย”ผมโดนดึงกลับไปซ้าย
“ว้อยยยยย! เจ็บ เลิก กุไม่ใส่ละ กุใส่ตัวเดิมดีกว่า”ผมสะบัดมืออกเพื่อให้มือมันทั้งคู่หลุดออกไปจากผม รำคาญ! พูดตามความจริงอาย กับเจ็บ ผมเลือกอายดีกว่านะครับ เนี่ย เห่อ
“งั้นตามใจข้าวละกัน”ไอ้ไวท์มีน้ำเสียงแอบน้อยใจครับ
“ยังไงก็ได้” ไอ้นี้ก็เช่นกันครับ ทำเป็นหันไปหารองเท้าให้กุ
“คิดไรมากมาย กุใส่ของพวกมึงผสมกันเลยละกัน จบ”ผมเดินเข้าไปก่อนจะหยิบสูทรสีดำขึ้นมา แล้วใส่เสื้อแขนยาวสีขาวของไอ้ไวท์ ก่อนจะหยิบโบว์สีดำของไอ้ไวท์มาใส่ แต่....
“ผูกโบว์อย่างไงอะ”ผมหันไปถามไวท์
ไอ้ไวท์ก็เดินเข้ามาครับ ก่อนจะเอามือมาจับโบว์หูกระต่ายให้ผม และเริ่มผูกแบบพิถีพิถัน มาก ผมมองหน้ามันที่กำลังใจจดใจจ่อกับโบว์ ริมฝีปากสีชมพู กำลังเม้มปากแน่น แสดงถึงความตตั้งใจ
“อะ เข็มขัด เส้นนี้ละกัน”ไอ้แบล๊กเดินมาอ้อมหลัง เล่นเอาผมสะดุ้ง เฮือก เลยครับ ก่อนจะเอื้อมมือมาข้างหน้าแล้วสอดเข็มขัดให้ผม
“รองเท้าคัชชูสีดำ ละกันนะครับ”ไวท์ใส่ให้ผมครับ รู้สึก เหมือนเป็นผู้หญิงอย่างไงไม่รู้ ให้คนอื่นช่วยเนี่ย
ไอ้แบล๊กเอามือ มาอยู่หน้าเป้าผม เล่นเอากุวูบวาบอีกแล้ว มันพยายามเบี่ยงไปเบียงมาจนเกือบโดน เฉียดบ้าง แล้วในที่สุดมันก็โดน
“และนี้ นาฬิกาครับ ไวท์ให้”ไอ้ไวท์ยื่นให้ผม นาฬิกาเหล็กเรือนสวยและน่าจะแพง
“อะ เอาผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋าเสื้อสะ”ไอ้แบล๊กเอาผ้าที่พับให้เรียบร้อยแล้วยื่นให้
“เห้ย พวกกุขอแต่งบ้างดิ”พวกไอ้พาสพูดครับ เท่านั้นละ ทุกคน ตั้งท่าเตรียมพร้อมก่อนจะวิ่งไปจับนู้นนี้มาใส่ ราวกับของตัวเอง
พวกผมเดินออกจากห้องด้วยมาดเนี๊ยบหัวจรดเท่า หัวแว๊กส์ มูส เสื้อ เวอร์ชาเช่ กางเกงก็ เวอร์ชาเช่ บ้าง ไรบ้าง ซึ่งกุไม่มีปัญญาจะซื้อหรอกครับ พึ่งมารู้ตอนที่กำลังจะออกจากห้องเพราะเสื้อที่ไอ้แบล๊กมันสะบัดไป มันเป็นเสื้อของ เว่อร์ชาเช่ พ่อมึง กุแทบกรี๊ด เพราะกุไปเหยีบเข้า แต่มันไม่รู้หรอกครับ เพราะผมรีบเอาเท้าออก
ไอ้พาส ใส่แบบมีกระดุมสี่ เม็ดครับ สีดำมีลายขวาง ผูกเนคไทคาเวสสีแดงเงาครับ(เนคไทโบราณครับ) กางเกงสีดำลายขวาง มันใส่แล้วเท่ห์มากเลยครับ
ปินใส่สูทรน้ำตาลกระดุม2เม็ด กางเกงน้ำตาล ผูกโบว์สีน้ำตาลครับ แนวย้อนยุคหน่อย
กอล์ฟ สีเทามีเงาสะท้อนแสง กางเกงดำ ผูกไท สีดำ
ตางค์ สูทรหนังจระเข้สีดำ กางเกงดำ รองเท้าคัชชูหนังจระเข้สีดำขอบอกว่าหรู สัดมาก ใสเนคไท สีดำ
ไวท์ ใส่สูทรขาว หูกระต่ายสีขาวจุดดำ กางเกงขาว รองเท้าคัชชูดำ
ไอ้แบล๊ค เสื้อผ้าไหมสีดำเงา ใส่หูกระต่ายสีเขียวใบตองสด กางเกงสีดำ คัชชูสีดำ ผ้าเช็ดหน้าสีเขียวอ่อนเหมือนกับหูกระต่ายของมันครับ
ออกมากันนี้ หรูกันโครตๆๆ แต่ความเนี๊ยบของผมก็ต้องมาแตก เมื่อ เจอ ผู้หญิงในชุดราตรีสีขาว ริมผีปากแดง เธอทำผมเป็นมวย ม้วนอยู่บนหัว
“ปลาย”ผมพูดเบาๆ
เธอหันมามองผม ก่อนจะโบกมือให้ผมไปมา เธอกำลังส่งยิ้มให้ แต่ผมก็ต้องหันไปหันหลังกลับเมื่อมีคนสะกิดไหล่ผม
“รับน้ำสัปปะรด ไมครับ”เสียงคนสะกิดดังขึ้น
“พี่แชมป์”ผมร้อง ก่อนจะมองคนเบื้องหน้าที่ใส่สูทรแพนกวินสีดำ
“ใช่พี่เอง ดีขึ้นยัง”พี่แชมป์ยื่นน้ำสัปปะรดให้
“ขอบคุณครับ”ผมรีบมาตามมารยาทครับใจจริงละ ไม่อยากกิน อยากกินเหล้ามากกว่า เย้ๆๆๆ เริ่มคึกครับเพราะจะมีเหล้า รู้สึกชดชื่นเว่อร์ๆเลยครับ เหมือนดื่ม น้ำสัปปะรด120% โครตตตแสบคอเลย แต่ก็ต้องดื่มไปทำตาหยี ไป เพราะมันเป็นมารยาท ยี่ห้อไรหวะ กุจะไม่ไปซื้ออีกเลย กินเข้าไป เหมือนกินสัปปะรดครั้งเดียว30ลูก
“พี่ ถ้าผม ไปขอปลายเต้นรำ จะได้ไมครับ”
ทุกคนหันมามองผมครับ แต่มี ไอ้แบล๊ก ไวท์ พี่แชมป์ พาส ที่ทำสีหน้าบึ้ง หรือไม่พอใจ แต่ยังไงผมก็บอกไม่ถูกแต่มีความรู้สึกว่า เหมือนว่า ไม่ต้องการให้ผมไปเต้นรำยังไงไม่รู้
“นี้ แชมป์ น้ำของตัวเองค่ะ”ผู้หญิงร่างสูง เข่าดี ขาเรียว ผอม ผมยาวสีน้ำตาล ตาโต จมูกเรียวโด่ง ปากเล็ก คิ้วเข้ม ตา 2 ชั้น และที่สำคัญ สวย
“อ่าจ๊ะ ขอบใจ สำหรับ แบล๊ก นะจ๊ะ”พี่แชมป์หันกลับไปรับสุราในมือของผู้หญิงคนนั้น
ซึ่งเล่นผมเอาอึ้งไปเลยครับ ทุกคนตาค้างยกเว้น ไอ้แบ๊ลก กับไอ้ไวท์ พี่แชมป์ทำสายตาชำเรืองมองผมเล็กน้อยก่อนจะยิ้มนิดๆอย่างน่ารัก ผมกำลังจ้องมองปลายที่อยู่ข้างหลังพี่แบล๊ก แต่ก็ไกลพอดูและพร้อมที่จะเริ่มปฏิบัติการ ไป ขอปลาย เต้นรำ
เอาแล้วครับ ข้าวเราจะจีบหญิง แล้วพี่แชมป์ก็มีแฟน แต่ แล้วความในใจของหลายๆสิ่งจะเป็นยังไง ปลายจะเป็นไง ทุกคนจะเป็นยังไง ต้องติดตามตอนต่อไปนะครับ ฮิๆๆ แต่คงนานเลยละครับ เพราะผมต้องไปเผ้าคุณยายต่อแล้วครับ พรุ่งนี้อะครับ ไม่ได้ออกมาแล้ว อีกนานแสนนาน ออกมาแล้ว ท่านผู้ติดตามต้องการ NC ตัวไหนขอให้บอก ฮึๆๆ เดี๋ยวตัวพ่อคนนี้จะจัดให้ แจ่มเลย จัดให้ลึก 5555+ ขอให้มีความสุขครับ
อาจจะมีพิมพ์ผิดฟรือสื่อไม่เข้าใจ ก็ขออภัย ไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ แล้วจะมาแก้ไขทีหลัง
ความคิดเห็น