คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : เค้กกับหมีแพนด้า
บทที่ 19
เสียงฮิ ฮะ ดังไปมาในห้องก่อนจะตามด้วยเสียงหัวเราะยกใหญ่ดังพรวดออกมา ผมรู้สึกมีอะรกดทาบบนใบหน้าผมไปมาเป็น วงกลม ก่อนจะตรงส่วนนู้น ส่วนนี้บนใบหน้าผมจนรู้สึกยุกหยิก จนน่ารำคาญ ตาผมเบลอๆ ถูกพะเหยอขึ้น เพื่อมองดูภาพเบื้อหงน้าที่ตอนนี้ยังปรับแสงได้ไม่ดีพ่อ
“อ้าว! ตื่นกันแล้วหรอ ทำไม สบายดีกันจังเลย”ข้าวตาโพล่งขึ้น กับรอยหน้ายิ้มแย้มไปมาของทั้ง3ยกเว้น ไอ้แบล๊ก ที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง
“เป็นไง นอนสบายไม”ไวท์พูดก่อนจะโยกปากาหสีดพในมือไปมา
“ก็ ดีนะ แอะ ที่มอของไวท์ นั้นอะไรอะ?”ผมพยายามเพ่งมองไป
“ไม่มีไร สะหน่อยแก ตาฟาด หรือป่าว”ไอ้พาสพูดมาก่อนจะมาเขย่าหัวผมสะ จนผมบนหัวผมฟูเป็นสิงโต
“เห่อ ข้าว พี่หิวหวะ ซื้อไรให้กินน่อยดิ” พี่แชมป์ยิ้มพร้อมสีหน้าที่มีเรศนัย พอสมควร
“ครับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้ รอสักครูนะครับ”ผมรีบวิ่งลงไป ข้างล่างพยาบาล
ผมลงไปร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง ผมเดินเลือกของอยุ่นานครับ นานมาก
“เอะ ไอ้นี้จะดีไมนะ”ผมเอานิ้วลูบคางไปมา
“ฮ่าๆๆ หมีแพนด้า”เด็กคนหนึ่งพูดขึ้น
ผมเกาหัวดัง แก๊กๆๆ ไปมาอย่างงึนงง
ผมรีบเดินไปที่เคาเตอร์ ก่อนจะวางของทั้งหมด ที่เคาเตอร์
“เท่าไรครับ”
“320 บาทค่ะ รับอย่างอื่นเพิ่มหม ค่ะ”พนักงานถามพร้อมกับยิ้มแฉ่ง
“ไม่ครับ นี้ครับเงิน”ผมยื่นเงินให้ ก่อนจะตาเหลือกกับเงาที่สะท้อนในแว่นข้างๆเข้าเตอร์
โอ้แม่เจ้าใครแต่งหน้าให้กุได้นรกอย่างงี้ อีกแล้วเนี่ย ไอ่ไวท์ ไอ้พาส และไอ้คุณพี่แชมป์ รวมทั้งไอ้แบล๊กด้วยสินะ ของขึ้นๆ ฮึมๆๆๆๆๆ เลมกุ ผมรีบอย่างสุดพลังก่อนจะเคาะประตูห้องและเดินเข้าไป
“มาแล้วครับ”
“ซื้อไรมามั่งเนี่ย”พี่แชมป์ถาม
“ออ ก็เค๊ก 4 ชิ้นครับ”ผมยังคงมองหน้าไอ้แบล๊กที่ทำหน้านิ่งราวกับ รูปสลัก
“แล้วก็จะได้เละ กันทั่วหน้า ที่ บังอาจแกล้งผม ย๊าากกกกก”ผมหยิบเค้ก ขึ้นมาก่อนเฟี่ยงและเหวี่ยงไปใส่ ทั้งหมด ก่อนจะเริ่ม โดยนเค๊กไปหาหน้าไอ้แบล๊ก จนดัง แปะ
“นี้แนะไวท์ 555+”ผมรับเอาเค๊กท่เหลือวิ่งแปะใส่หน้าพี่แชมป์ และไอ้พาสได้สำเร็จอย่าทุล่วงด้วยดี
“แก เล่นไร ฉันเล่นกับแกด้วยหรอ!”ไอ้แบล๊กโวยขึ้นมาครับ
“ก็แกเขียนหน้าฉันอะ”ผมขี้ไปที่หน้าของตัวเองที่มี กวงตาดำ 1ข้าง
แปะ! เค๊กจากที่หน้าใครไม่รู้ลอยมาใส่หน้าผม
“สมควร สำหรับ จอมมีปัญหายังแก ไอ้เผือก!”ไอ้แบล๊กยิ้มอย่างวสะใจ
แต่ คำด่ามันกระแทกใจผมมาก ทำไมหวะ กุทำไรผิดมากเลยหรอ ผมรีบวิ่งออกจากห้องก่อนจะ ทิ้งของเหล่านั้นไว้ภายในห้อง คราบน้ำตากระเซ๊นไปทั่วใบหน้า ทุกคนวิ่งตามกันออกมา แต่ไอ้แบล๊กกับวิ่งเร็วที่สุด ไอ้ไวท์ และพี่แชมป์ รวมทั้งไอ้พาส ก็ได้แค่เดินเร็วครับ ผมวิ่ง มาเร็วจนแอบเข้าไปซ่อนตัวในห้อง
“แบล๊ก มึงพูดแรงไปหน่อยแล้วนะ ไอ้เชี้ย”ไอ้พาสชี้หน้า
“ก็มันจริงไมละ ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นอะ มันเกิดจากใคร ที่ทำให้ น้องฉันเป็นอย่างงี้”ไอ้แบล๊กโวยดังลั่น
“แบล๊กไม่เอาน่า”ไวท์ห้ามไว้
“รีบหา ข้าวกันดีกว่าไม”พี่แชมป์เสนอ
“แล้วทำไม แกไม่คิดถึงไอ้ข้าวบ้างละ ที่มันวิ่งตามหาแก ตอนแกโดนลักพาตัวไปอะ”ไอ้พาสโพล่งขึ้น
ทำให้เหตุการณ์ ดูแย่ลงไปอีก ไอ้แบล๊ก มีสีหน้าไม่พอใจยิ่งขึ้น ก่อน ที่พี่แชมป์จะห้ามด้วยการสั่งให้ไอ้พาส วิ่งไปหาข้าวทางนู้น และไวท์+พี่แชมป์ก็วิ่งปอีกทาง ทิ้งไว้เพียงแต่ไอ้แบล๊กที่นั่งอยู่ที่ประตูห้องผู้ป่วยที่ตรงห้ามกับห้องที่ผมแอบดูอยู่
“เห่อ ฉันเป็นบ้าอะไรหวะ”มันถอนหายใจ ก่อนจะทุบหมัดรัวไปที่ กำแพงห้อง
ผมอยากจะห้ามการทำร้ายตัวเองของมันมาก เพราะ ผมเห็นเลือดที่ติดกำแพง หลังจากที่มันต๋อยกับกำแพงได้7กว่าที
“แก อยู่ นั้น หรอ?”ไอ้แบล๊กพูดคนเดียวครับ
ก่อนมันจะเดินหายไปจากช่องที่ผมแงมไว้ที่ประตูแอบ ดูอยู่
ปัง
“เอ้า!”ผมรีบ เอานิ้วมือที่ ถูกประตูนีบกลับเข้ามาและเอาปากเป่าไว้ มันปวมเป้ง ก่อนจะเต้นเป็นจังหวะเพลงร๊อก
“แก ไม่ได้ยินฉันเรียกหรอ”มันก้มลงมามองหน้าผม หลังจากเดินเข้ามาในห้อง
“ก็ฉันไม่อยากเจอแก”ผมน้ำตายังคงไหลอยู่เล็กน้อย
“ฉันขอโทด เจ็บมากหรือป่าวที่แผลอะ”ไอ้แบล๊กลงมานั่งคุกเข่าข้างๆตัวผมที่นอนแนบกับพื้นอยู่
“ไม่อะ ไปไหนก็ไปถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว”ผมตอบด้วยน้ำเยงไม่พอใจ
“แล้วจะให้ทำยังไง เพื่อแกจะได้อภัยให้ฉัน”
ผมยังคงเงียบ นอนมองนิ้วตัวเองที่ปวมเป่งอยู่ ไอ้แบล๊กมันโน้มตัวเข้ามาใก้ลครับ ไม่รู้ว่ามันจะทำไร แต่ผมผงะตัวหนี้
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทด”มันพูดเสร็จ ก็เอาปากมาดูดนิ้วที่ผมโดนประตูหนีบอยู่ มันดูดและดูดไปมา ผมไม่รู้ว่ามันเป็นบ้าอะไรของมัน แต่ที่รู้ตอนนี้ผมจะบ้าจนเลือดขึ้นหน้า หัวจะระเบิดอยู่แล้ว สักพักมันก็หยุดดูด ก่อนจะเลื่อนหน้ามาประชิดผม หน้าของมันและผมมีเค้กเลอะเต็มหน้าไปหมด
“แกจะทำอะไร”ผมถามมัน
“ช่วยล้างหน้าแกไง”
พอมันพูดเสร็จ มันก็เอาลี้นมาเลีย ที่หน้าผม ที่มีเค้กสตอเบอร์รี่เต็มหน้าไปหมด
“อย่า กุจักจี๊นะ”ผมห้ามมัน ก่อนจะพยายามดันตัวลุกขึ้น แต่มันก็หลั้งไว้ไม่ให้ขึ้น ก่อนจะเริ่มเลียหน้าผมต่อ ที่แก้ม แล้วเริ่มมาประชิดที่คาง ก่อนที่มันจะแลบลิ้นออกมา และมุ่งตรงไปที่ปาก ลิ้นมันกำลังพุ่งมาเตะที่ริมฝีปากล่างผมแล้ว ผมหลับตาสนิท ไม่กล้าแม้จะมองต่อ แต่อยู่ดีๆๆ....
พลั้วะ เสียงประตูเปิดออก ลิ้นไอ้แบล๊กตะวัดกลับ ก่อนะโดนริมฝีปากของผมน้อยที่กำลังสั่นระริกจากสิ่งที่มันทำ
ไอ้พาสเข้ามา ก่อนจะมาเหวี่ยงไอ้แบล๊กออกไป
“มึงทำไร ข้าว”ไอ้พาสรีบดันไอ้แบล๊กให้ห่างจากผม
“ป่าวนิ ก็แค่คุยกัน”
“กุไม่เชื่อ”ไอ้พาสยื่นกร้านหนักแน่น
พี่แชมป์และไวท์เดินตามเข้ามาสบทบ
“เกิดไรขึ้น”พี่แชมป์ถาม
“ไอ้แบล๊กมันจะทำให้ข้าวเสียใจอีก”ไอ้พาสขี้หน้าไอ้แบล๊ก
“จริง หรือป่าว ข้าว”พี่แชมป์ถาม
“ไม่มีไรหอรกครับ แค่เรื่องเขาใจผิด ปะรีบกลับห้องเร็ว อย่ามีเรื่องกันเลย”
ผมบอกก่อนจะรีบเดินนำ ด้วยไม่สนใจไรทั้งสิ้น แต่ก่อนออกผมสนใจอย่างเดียวก็คือแผลที่หมักขวาของไอ้แบล๊กที่ตอนนี้ เลือดยังคงไหลอยู่อย่างช้าๆ
ความคิดเห็น