คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : รุ่งอรุณกับดวงดาว
บทที่18
ผมหำลังทำตัวให้สบาย สูดหายใจเข้าลึก กำลังนึกถึงสิ่งที่ช่วยมาได้ ด้วยกำลังของคนอื่น หรือไม่ก็ด้วยเสียงร้องของตัวเอง เจ็บ! เจ็บแผล แต่ไม่เท่าเจ็บใจ ปวด!ปวดแผล แต่ก็ไม่เท่าปวดใจ ทำไมหนอ ทำไม ชีวิต เห่อ ผมถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนที่จะคิดจะกระโดลงมาจากตึก แต่....
ก็ต้องหยุด กึก เมื่อเสียงหนึกทักขึ้น
“นี้ นายจะบ้า หรอ เรื่องแค่นี้โดดตึก”เสียงผู้หญิงดังขึ้น ผมหันไปมองต้นเสียงในความมือ พยายามเพ่งตามอง
“ใครอะ แล้วมายุ่งไร? ”ผมส่งสายตาที่ครุ่นเคืองไปให้เงาตะคุ่มๆนั้น
“ไม่ต้องรู้หรอกน่า ก็ฉันอยู่รุ่นเดียวกับเธออะ”เธอส่งเสียงรำคาญมาหาผม
“งั้น ก็ไม่ต้องมาจุ่นกับฉัน”ผมตอบกลับไปด้วยสายตาที่มุ่งมั่น แต่ลึกๆแล้วก็กลัวความตายเป็นเหมือนกัน
“งั้น ก็ตาย ตายไปเถอะ คนอย่างแก มันก็รกโลกพออยู่แล้ว”เสียงนั้นราวกับมีดที่กรีดสมองผม ให้หยุดการทำงานรต่อ
ใช่สิ ผมมันคนขี้แพ้ ผมก้าวถอยหลัง ก่อนจะลงจากรั้ว แล้วเงาตะคุ่มนั้นก็เดินออกมา
“ปลาย! ”ผมร้องทึ่ง กับสิ่งที่เห็นเบื้องหน้า
ข้อยอนอดีต เล็กน้อยครับ ปลาย เธอเป็นผู้หญิงที่แกร่งมาก แม้จะมีผู้ชายหลายคนมาจีบเธอ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจผู้ชายเหล่านั้นถึงแม้ บ้านผู้ชายคนนั้นจะ รวย หล่อ หรือนิสัยดี ก็ตาม ไม่เคยมีใครจีบได้มากสุด ก็แค่เพื่อน ซึ่งผมก็แอบชอบเธอมานานครับ ทุกวันวาเลนไท ผมจะส่งดอกไม้บ้าง ตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆที่ผมทำเองกับมือ ไปให้บ้าง ทุกปี เธอผมยาว หน้าเรียว จมูกนิด ตาหน่อย อาหมวยดีดีนี้เองครับ
ผมรีบตาโต ก่อนจะลืมเรื่องร้ายๆที่พึ่งเกิดมาได้สักพัก ผมเดินคอตกมานั่งเศร้าที่เก้าอี้ในสวนพยาบาลครับ
“เป็นอย่างไงบ้างที่แผล”ปลายถามผมครับ
“.....”
ผมกำลังเหมือลอยมองดูดาว ไปมาบนท้องฟ้า คิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ทุกคนเข้ามาช่วยชีวิตผม
“โอ๊ย!”ผมสะดุ้ง โหยง
“ทำบ้าไรเนี่ย!?”ผมเสริม
“ก็ ฉันถามนายไป แต่ นายไม่ตอบอะ ก็เลยเอานิ้ว จิ้มแผลดู แสดงว่ายังเจ็บ ยังไม่สบายดี ถูกมะ”ปลายบอกผมครับ ถ้าพิสูจน์อย่างงี้นะ ช่วยเอามีดแทงเลยดีกว่า ใก้ลเคียงกัน
“แล้วนายจะ ทำอย่างไงต่อไป”
“......ไม่รู้”ผมนิ่งก่อนจะตอบคำที่ง่ายว่า ไม่รู้ออกไป
“เห่อ”ปลายถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดเสริมต่อ “ทุกคนล้วนช่วยชีวิตนาย เพื่อให้นายรอด แต่นายมาทรยศพวกเพื่อนตนเองด้วยการจะมาตายด้วยน้ำมือตัวเองเนี่ยนะ ฉันรู้ ทุกคนละไม่อยากให้เกิดหรอกเรื่องอย่างงี้ แต่เมื่อมันเกิดก็ต้องปล่อยให้มันเกิดไป แต่อย่าให้สิ่งที่มันไม่ดี มันมาทำลายเราจนอ่อนแอ ต้องสู้กับมันสิ ฉันเห็นนะ ว่านายไม่ใช่คนที่ท้อแท้อะไรง่ายๆ ข้าว”ปลายพูด ก่อนจะหันมามองหน้าผม
ใบหน้าสีขาวของเธอ กับคำพูดดีที่ช่วยปะโคมใจให้สบายและหายตึงได้มากขึ้น
“แต่ ฉันก็ๆไม่กล้าสู้หน้าพวกเขาอยู่ดี”ผมพูดก่อนจะมองไปที่พื้น
“นี้ ข้าว”ปลายเรียก
ผมเงยหน้าขึ้นก่อนจะได้รับรางวัลก่อนใหญ่ ....
เพลี๊ยะ!
ตบ ครับ she ตบผม เธอมือหนักราวกับHe โอ้ แม่เจ้าหน้ากุ ระบมหนักกว่าเก่า และผมก็ร้อง เจี๊ยกดังลั่นไปทั่วบริเวณ ราวกับฝีลืมหลุ่ม
“ตบทำไม”ผมถามด้วยความสงสัย ก่อนจะ นวดหน้า
“ได้สติ ยัง?”ปลายถาม
“อะไร?”ผมงง
เข้า ง้างมือขึ้นอีกรอบหนึก ผมจึงรีบตอบ เข้าใจใจบัดเดี๋ยวนี้
“เข้าใจแล้วใช่ไม”
ผมหยักหน้า อย่างพูดปลด มด เท็จ
“นายอย่าลืมสิ เพื่อนนาย เต็มใจช่วยนาย และ พร้อมจะเสียงชีวิตเพื่อนาย คิดถึงความที่เข้าตั้งใจให้นายรอด แค่ นายไปขอบคุณเขา เขาก็คงจะดีใจมากแล้วละ”
ผมนั้งคิดถึงคำพูดของปลายสักพัก ก่อนที่ปลายจะพูดแทรกขึ้นมา
“อุ๊ย! ตี4แล้ว ฉันไปก่อนนะ ดึกมากแล้ว อย่าลืมละ รีบทำนะ เพื่อสิ่งที่เขาทำให้กับนาย”ปลายรีบลุกขึ้น ก่อนจะเดินหายไปในเงามือของต้นไม้ ด้วยมีเพียงไฟ ระหว่างทางไม่กี่ดวง ทอดตามเป็นแนวยาว
ผมนั่งคิด นั่งคิด ตรงนั้นจน 6โมงเช้าครับ พระอาทิตย์ เริ่มส่องแสงขึ้นพ้นจากพื้นดินอล้วครับ มันดูสุกกว่างมากและแสบตา เหลือเกินกับเจ้ากลมๆสีส้มที่ผมมองอยู่นี้ ผมมองมัน ก่อนจะยิ้มให้มันอย่างเล็กน้อย แต่ผมก็ยังไม่คลายกังวล เรื่อง ที่ทุกคนในห้องผ่าตัดไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง ผมจึงจะลุกขึ้นแล้วกลับไปที่ห้องผ่าตัด ก็มีโทรสับดังเข้ามา
“ฮาโหล สวัสดีครับ”ผมตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
“ข้าว... ไวท์ และทุกคนปวดภัย รีบกลับมาที่ห้องเร็ว”เสียงนั้น ตื่นเต้นจนผมไม่ได้สังเกตเบอร์ที่โทรมาผมรีบวิ่งตรงดิ่งออกจากสวน ไปยังห้อง ผ่าตัดระหว่างทางผมก็คุยโทรสับไปด้วย
“จริง หรือครับ งั้นผมจะรีบไปครับ”ผมวางโทรสับ ก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋าเมื่อที่ขาดเล็กน้อย
ผมหักเลี๊ยวโค้งข้างหน้าก่อนจะวิ่งตามแนวทางยาวและเลี้ยวซ้าย ก็พบทุกคนยื่นยิ้มอยู่ ยกเว้น คุณแม่แบล็ก
“เป็นไงบ้างครับ ”ผมรีบตอบก่อนจะกระเสือกกระสนออกซิเจนเล็กน้อย
“ปลอดภัยจ๊ะ”คุณแม่ของผมบอก แตผมยังสังเกตสีหน้าของคุณแม่แบล๊กอยู่
“เป็นไรหรือป่าว ครับ คุณแม่”ผมเดินเข้าไปถามแม่แบล๊ก
“อืมม”เธอตอบอย่างช้าๆ
“ข้าว แม่ มีเรื่องจะคุยกับข้าวหน่อยได้ไหม ” ผมพยักหน้าตอบรับ ก่อนที่แม่แบล๊กจะหันไปพูดกับ แม่ผม
“ขอนุญาติ คุยกับข้าวแปปนะค่ะ”
“ค่ะ เชิญตามสบายค่ะ”คุณแม่ผมตอบหลับ
ผมเดินตาม คุณแม่แบล๊กมาติดๆ ก่อนจะเลี้ยงเข้าท้างหนี้ไฟ เสียงประตู ดัง กึก ก่อนจะเปิดอ้าออก
“ข้าว แบล๊กอาการของเขายังไม่ดีขึ้นเลย”
ผมช๊อก กับ เหตุการณืที่กำลังเกิดขึ้น
“ทุกคนปลอยภัยไม่ใช่หรอครับ”
“ก็ ใช่ แต่ แบล๊กไม่ใช่เพียงคนเดียว แบล๊กกระดูกซี่โครงร้าวอีกรอบ และส่งผลต่อ กระดูกสันหลังเล็กน้อย ทำให้มีอาการปวดหัว ขึ้นได้บ่อยๆจนเป็นเรื่องปรกตี เพราะกล้ามเนื้อระบบประสาท ถูกกระทบกระเทือนและถูกทำลาย อย่างหนักเลย หมอ เขาบอกแม่มา”คุณแม่มีสีหน่าวิตกขึ้นมา มีรอยย่นบางๆที่บ่งบอกถึงวัยกลางคนขึ้นที่หน้าผาก
“แล้วจะมี โอกาส หายไมครับ”ผมถามอย่างมีหวัง
“มี แต่ไม่มาก40% ที่จะหาย”คุณแม่กล่าว
“แม่จะทำยังไงดี”
ผมนิ่งเงียบ ยามใช้พิจารณาด้วยสมองที่อ่อนล้า เต็มที่ กระแสไฟฟ้าจากระบบประสาทพยาเร่งเร้าให้หาทางออกให้ได้
“ผมจะช่วยแม่ ให้แบล๊กเป็นดังเดิม ครับ ผมรับรอง”
คุณแม่โถมตัวเข้าใส่ผม ก่อนจะรีบบอกขอบคุณที่ช่วยแม่เขา อีกแรง แต่ คุณแม่บอกว่าให้สัญญาว่าจะเก็บรักษาเรื่องนี้เป็นความลับ ไม่ให้ใครรู้ ซึ่งผมก็รับปากเต็มที่ ก่อนที่ผมจะเปิดประตูให้คุฯแม่แบล๊กออก และผมออกตาม เพื่อไปดูที่งหมดที่ห้องพิเศษขนาดใหญ่ แต่รวมผู้ป่วยทั้ง4คนในห้องเดียว ทุกคนร่วมดูสักพักก่อนจะรีบเอ่ยขึ้น
“เห้ย งั้นเดียว พวกกุกลับกันก่อนนะ ลาละครับ คุณแม่ และคุณพ่อ แม่แบลก แล้วก็แม่นมพี่แชมป์ ขออนุญาตกลับก่อนนะครับ”ไอ้ปิน เอ่ย ไอ้กอล์ฟและไอ้ตางค์ พยักหน้าให้ผม ก่อนจะไห้วทุกคนที่เหลือทั้งหมด
“เออ โชคดี”ผมหันไปมองมันที่เดินจากหายไปที่ประตูห้องพักผู้ป่วย
“ข้าวจะอยู่เฝ้าใช่ไมจ๊ะ”คุณแม่ถามผม
“นี้ คุณ ปล่อยให้ข้าวอยู่เฝ้าเถอะ เชื่อผม มีไรโทรมาหาพ่อนะ”
“ครับ”
“งั้นพ่อกับแม่ไปก่อนนะข้าว”คุณพ่อไปก่อนจะรับไห้วผม และลาคุณแม่แบล๊กกับแม่นมพี่แชมป์ แล้วเดินออก
“ฝากดูแลคุณชายด้วยนะ คุณข้าว”แม่นมบอกด้วยน้ำเสียงวัยชรา
“ครับ”ผมรับปาก
“แม่นมแชมป์ค่ะ เดี๋ยว ดิฉันไปส่งที่พักของแม่นมให้นะค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”แม่นมยิ้มให้
“เออ ข้าว มีไรโทรหาแม่นะ แม่ต้องไป ดูงานต่อ ที่อิตาลี ละ ไปก่อนนะลูก ฝากดูแลด้วย”
ผมรีบไห้ว ทุกคน ก่อนที่ห้องจะกลับคืนสู่ความเงียบ แสงแดดอ่อนๆ ส่องไล่ใบหน้าทุกคนในห้อง ผมมองไปหน้าทุกคนในขณะที่ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะ กินข้าว
ทำไมมันง่วงอย่างงี้นะ
“หาว~~~~~ห้าววววว”ผมอ้าปากกว้างก่อนจะปิดด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ก่อนที่จะเปลือกตาหนักอึ้งทิ้งปิดเปลือกตาล่าง อย่างไม่คิดจะฝืนเลยแม้แต่น้อย ความทุกข์ใจถูกทำลายให้หมดสิ้นโดยเช้านี้ ที่ทุกคนสบายดี ผมหลับอย่างยิ้มแฉ่ง และผลุบหลับบนโต๊ะอย่างล่องลอย นึกๆแล้วก็ต้องขอบคุณ ปลายด้วยนะ ที่ทำให้เราเป็นอย่างงี้ ก่อนที่ผมจะบอกตัวเองเบาๆว่า
“ฝันดี”
แล้วทุกอย่างผมก็ตัดการรับรู้ แล้วเข้าสู่หวงนิทรา
แง่มๆ พอดี คุณยายป่วยครับ ไม่รู่จะแต่งตอนที่ ข้าว ตื่นขึ้นมาทันหรือป่าว ยังไงก็ช่วยๆกันกระจายNC แทนผมด้วยนะครับ สำหรับผู้ที่ติดตาม ขอให้มีความสุขมากๆละครับ ไปจัดของเตรียมตัวไปสวน ราชบุรี ครับ
ความคิดเห็น