คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : มาม่านรก
บทที่15
ควันกรุ่นๆ ลอบอบอวลในห้องครับ ไอน้ำจากหม้อลอยเค้วงคว้างไปทั่ว มันหอมกลิ่นไอ้น้ำ+กับเครื่องเทศมากมาย ผมนั่งอยู่ที่ท้ายครับครับ เพราะแอบอู้งานครับ เห่อนั่งเรื่อยๆเริ่มขัดจมูกครับ เอะ! ๆมควันมันเยอะขึ้นครับ เยอะขึ้นมาก เยอะจนแทบน่าจะเรียกว่า ไฟไห้ม!
“ไอ้พาส ปิดหม้อเร็ว มึงทำไรนะ เชี้ย ไหม้หมดแล้ว มึงทำหมูเด้งหรือ มึงจะทำหมูไหม้เนี่ย ใส่น้ำแค่นิดเดียวเนี่ยนะ”พี่แชมป์โวย พลางชี้ไปที่หม้อ
“ทำไรมึงเนี่ย พาส”ผมวิ่งเข้าไปดู
“ก็ทำอาหารดิ”ไอ้พาสตอบหน้าตาเฉยๆ
“มึงทำอาหาร หรือจะเผาโรงเรียนเนี่ย ไหม้หมดแล้ว”ผมเอาตะหลิว กระเทาะตรงที่ไหม้ๆในหม้อออก
“มากุทำเอง มึงไปนั่งหรือก็ไปหันผักไป”ผมไล่มัน
“เอออ”
ทุกคนมุ่งดูกับผลงานหมู้เด้งครับ ผลงานมันที่ทำให้หลายคนทึ่งในความบรรเจิดของมัน ที่ทำให้รู้สึกจนเกิดคาดครับ ดีจนไปแย่เลย แล้วอาหารมือเย็นกูละ หา! จะเอาจากไหนอะ?
“เอาไงดี”ไวท์ทำหน้าคิ้วขมวดเล็กน้อย
“เหลือไรมั่งละ”พี่แชมป์ถาม
“เหลือ ไข่ มาม่า หมู”ไอ้แบล๊กหยิบขึ้นมาวางบนเขียง
“ก็ทำมาม่าสะ จบ”ผมหาข้อสรุปให้
“ก็ว่าอย่างงั้นละ ”
“ฮาาาาาาาาา”เสียงหนึ่งดังขึ้น
“ซ่ารา เธอเคยปัญหากับการทำอาหารไม่อร่อยหรือไม่”ไอ้ปินครับ เหี้ยไรเข้าสิงมันหวะ
“เคยค่ะ จอร์จ”ไอ้ตางค์พูดครับ
“ท่านผู้ชมจะหมดปัญหากับการทำอาหารยุ่งยากอกีกต่อไป เมื่อมีสิ่งนี้”ไอ้ปินครับโชว์ปลากระป๋องขึ้นมา2กระป๋อง
“ปลากระป๋องแก้หิวววววว ”
“มันทำอะไรได้หรือจอร์จ”ไอ้ตางค์พูดครับ
“โอ้ ถามไรโง่ๆละซาร่า ปลากระป๋องนี้ อุดมด้วย วิตามินบี1 บี2 บี3 บี4 บี5 บี6 บี7” เอะ ไมวิตามินบีมันเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยหวะ
“และอุดม ไปด้วย วิจามินซี ไออีดีน มันสามารถทำให้อาหารคุณอร่อยขึนทั้งตา โดยที่เพียงแค่ท่านวาง เงะ และ เท เพียงแค่นี้ ท่านก็ได้ชิมรสชาติปลาที่อร่อยเหาะขึ้นสวรรค์แล้ว ถ้าท่านสั่งซื้อตตอนนี้เราจะไม่ขาย แต่เราจะให้ท่านทดลองใช้ ฟรี”
พ วกมึงกล่องเสียงอักเสบหรือป่าวหวะ
“เป็น เหี้ยไรกันหวะ”ไอ้แบล๊กถามครับ
“เอ้า! เหี้ยนี้ ก็อย่างที่ เห็นคน”
“ไปคุยกับปลาทองไป”
“อะ ปลากระป๋อง”ไอ้ปินโยนมาให้ครับ
“เหี้ย ลีลาจริงๆนะ พวกมึงเนี่ย ให้ดีๆไม่ได้ งั้นทำมาม่าต้มยำปลากระป๋องก่อนดีกว่า เห็นด้วยมะ”พี่แชมป์พูดก่อนที่ทุกคนจะยกมือขึ้นมาเห็นด้วย
พวกผมเริ่มทำกันครับ ไปได้สวยครับ ใส่นู้นนิด นู้นหน่อย สีส้น น่ารับประทาน เหลือขั้นตอนสุดท้ายครับ ใส่พริกกับ น้ำพริกเผา
“พาสใส่ พริก กับ น้ำพริกเผาแล้วเอาออกไปเลยนะ เดี๋ยวพวกกุออกไปเอาจานกันก่อน”ไอ้ตางค์กับไอ้ปินออกไปครับ
ผมก็วุ่นกับการเก็บอุปกรณ์กับพี่แชมป์ แบล๊ก และ ไวท์
ทุกอย่างพร้อมจริงๆครับ ช้อน ส้อม จาน ฉาม ครบครับ แต่ มาม่า แม้ถ้าส่งรูปให้ดูก็อยากส่งรูปให้ดูจริงๆ
“เอ้า ก็มึงบอกให้กุใส่พริกกุ ก็ใส่ ยังจะเอาอะไรกับกุอีกอะ”ไอ้พาสงุดงิด
“กุบอกให้ใส่ก็จริง แต่ไม่ได้บอกให้มึงใส่หมดนิ มึงก็คิดได้ว่าพริกมันเผ็ดนะโวย ไอ้เชี้ย ”ไอ้ปินหยิบมาม่าขึ้นมา และพิจารณาฉามที่เต็มไปด้วยพริกไม่พอแถมด้วยพริกเผาที่เป็นก้อนมหึมา ผมละเหนื่อยแทน
“ นี้มันมาม่าผัดริกนรกหรือไงหวะ เห็นแต่สีแดงไปหมด”พี่แชมป์วิบๆครับท่านวิบมาก
“เห่อ เหนื่อย”ผมสะบัดหัวไปมาอย่าเซ็ง
“สรุป มาเดี๋ยวฉันเอาไปจัดการเอง”คุณไวท์ครับ พลเมืองดีๆที่โลกรอ ไวท์ โจ จุง โฮะๆๆเลียนแบบน่อย
มันหายเข้าไปในครัวนานแสนนานครับ เข้าไปกับไอ้แบล๊กแน่นอน มึงออกมาต้องมีไรให้กุกินได้แน่ แต่ไม่ใช่ไอ้มาม่านรก นี้ ที่กินเข้าไปแล้วพ่นไฟได้
พูดปุ๊ปก็ออกมาปั้ป มันออกมาพร้อมกับมาม่าครับ แต่ไม่ใช่มาม่านรกจากเดิน แต่คราวนี้กลับเป็นมาม่าต้มยำหมูสับที่ไม่ได้มีสีหน้ากลัวเหมือนมาม่านรก
“พวกแกทำได้ไงเนี่ย”ผมทึ่งครับ
“ง่ายๆ เอาไปล่างน้ำ อาจจะไม่ค่อยอร่อยนะ”ไอ้แบล๊ก ยักไหล่
“ไม่เป็นไร ขอแค่ กินได้ก็พอ”ไอ้ตางค์รีบคว้า ไปฉามแรกเลยครับ
“อะนี้ครับ”ผมส่งฉามที่อยู่ในมือผมให้พี่แชมป์
“อ่า ขอบใจนะ”พี่แชมป์กล่าวขอบคุณ
“ตรงนี้นั่งได้ไม”ไอ้แบล๊กถามผมครับ เหมือนมันจะพยายามนั่งใก้ลๆผม
“แล้วมีเก้าอี้ป่าวครับ ถ้ามีก็นั่งได้”ผมขอกัดคืนบ้างเถอะ แต่ที่น่าหมั่นไส้คือ มันไม่ได้ฟังผมคับ คนเหี้ยไรโครตกวนทีนเลย
พวกผมผ่านการทำอาหารมาอย่างทุลักทุเลครับ มันช่างสยดสยองมากสำหรับการรับประทานอาหารเย็นนี้ ถึงแม้จะนำมาม่ามาล้างน้ำแล้วก็ตาม พอกินไปแล้วรู้สึกเหมือน ก๊อดซิล่า มากครับ พ่นไฟใส่กันเลย เหมือนเด็กปัญญาอ่อน จนเลิกได้ก็ต่อเมื่อพี่แชมป์ตบหัวเรียงตัวครับ แต่ยกเว้นผม และไอ้แบล๊ก เพราะไอ้แบล๊กไม่ทำครับ ไอ้เหี้ยนี้มาดนิ่งตลอด
เข้าสู่ยามมืดครับ เหอะ จะมีเหี้ยไรน่ากลัวกว่านี้ไม่ ตอนนี้ผมคงตอบว่าไม่ เพราะที่กุอยู่นี้ละ น่ากลัวที่สุด โรงเรียน! แมร่งเรื่องเฮี๊ยน เยอะมาก เพราะโรงเรียนผมเมื่อก่อน ก่อน ก่อตั้งโรงเรียนโรงเรียนผมเป็นวัดถึง4วัดมาประกอบรวมกันเป็นโรงเรียนแถม ข้างหลังโรงเรียนติดกับเขา ที่มีป่า เป็นสวนเกษตร เจอดีกันมาหลายรายแล้วครับ เหอะๆ ข้างโรงเรียนสุสานครับ เพราะ โดดเรียนกันบ่อยเลยรู้
กิจกรรมยามมืดครับ ทดสอบกำลังใจ ผ่านสิ่งก่อสร้าง+ไหว้สิ่งศักสิทธิ์(มึงจะไห้วกันตอนนี้ทำไมเนี่ย ตอนเข้ามีก็ไม่ไหว้ มาไห้วตอนมืด หา!ใครคิดหวะ)
พวกผมเดินตามแผนที่ ที่พี่แชมป์ได้รับมาจากกิจกรรรม
“เหี้ย เอ้ย แมร่ง โยนเหี้ยโยนห่าไรมากมายหวะ โยนไม่ดูหัวกูเลย ฌยนตุ๊กตาผีมาไม่เท่าไร แต่ไอ้ตุ๊กตาเหี้ยเนี่ยทำจากอะไรหวะ โครตแข็งเลย”ผมเอามือคลำหัวที่ปูดเล็กน้อย
“เออ บ่นมากจริงๆ ไห้วๆไปเถอะ ฐานสุดท้าย แล้ว”พี่แชมป์เร่งครับ
“ครับบบ”
ควันพรวยพรุ่งขึ้นมาจากพื้นก่อนจะม้วนตัวเล็กน้อยแล้วหายไปในอากาศ ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าควันพวกนี้มันมาจากไหน แต่อากาศตอนนี้ และตรงนี้ก็เริ่มเย็นจนกรีดปอดผมแทบจะทะลุละ
กรี๊ด!!! เสียงหวีดร้องโหยหวนร้องมาเป็นระยะราวกับพยายามจงใจ ทุกคนหันไปมองค้อนเสียงที่ทำให้ทุกคนมองหาต้นเสียงที่ดังขึ้น ผมรีบมองซ้ายมองขวาอย่างระวังขึ้นอีก เมื่อสมาธิเริ่มกรัจัดกระจายไม่เป็นก้อน ไม่ได้กลัวครับ แต่ รู้สึกมันไม่ค่อยจะดีเท่าไรแล้ว
“แฮๆๆๆๆ”เสียงดังมาจากในพุ่มไม้ข้างๆผมครับ
“เหี้ยม!!! มาตามสูตรแปะ”ผมร้องลั่น ก่อนจะเอาเท้าเตะ ผีเข้าที่คอดัง ตุ๊บ!
“โอ๊ย!!”ผีร้องครับ เป็นไงละมึงเจอแข้งอาญาสิทธิ์
ผมรีบหันกลับไปมองผีครับ มั่นใจว่ามันต้องเป็นคนแน่ หาๆ ผมเลยจับตัวมันครับ แต่ที่ไหนได้ มันเป็น............... หา !ไม่! ไม่นะ! มันไม่จริง !!!
มันคือ ตุ๊กตาที่มีลูกเล่นพูดได้ตามที่อักไว้ครับ แล้วเสียง โอ๊ยมาจากไหนละ
“เห้ย เมื่อกี้ นี้ได้ยินเสียงโอ้ย!! ป่าวอะ”ผมหันกลับไปถาม
“เออ พี่ว่าก็ได้ยินหวะ”พี่แชมป์เห็นด้วย
“เออ ช่าย กุก็ได้ยิน”ไอ้พาสสนับสนุนอีกเสียงหนึ่ง
“ครับ ผมก็เช่นกัน”ไวท์ยึคำตอบเดิม
ทุกคน ย้ำเป็นเสียงเดียวกันหมดยกเว้น...
“เห้ย ไอ้แบล๊กมันไปไหนหวะ ไม่ได้ยินเสียงมัน”ผมท้วงขึ้นกลางความมืด
“เออ จริง ไอ้แบล๊กละ”ไอ้พาสมองซ้าย ขวา
“จริงด้วย ตายละ”ไวท์เอามือขยุ่มผมเล็กน้อย
“รีบตามหากันไปเป็นกลุ่ม แบ่งเป็น2กลุ่ม พาส ไวท์ ข้าว พี่ เป็นกลุ่ม1”พี่แชมป์รีบออกคำสั่ง
“ส่วน กอล์ฟ ตางค์ ปิน เดินออกไป แล้วหาระว่างทางด้วย ถ้าไม่เจอ เมื่อเดินออกไปแล้ว รีบแจ้ง รุ่นพี่ใครก็ได้ให้ทราบ โอเค ไม ไป! เร็ว”พี่แชมป์เร่งเราอย่างด่วนเลยครับ
พวกผมรีบวิ่งกันออกตามหา ด้วยมีไฟฉายกระบอกเดียวเท่านั้น ส่วนพวกไอ้ปิน ได้ไฟแช๊กที่ตกอยู่ที่พื้น ของไอ้แบล๊กเอาส่งอนำทางครับ ซึ่งมันตกอยู่แถวนั้นพอดี
ไม่รู้ว่ามันจะเป็นตายร้ายดียังไงนะ แต่สาธุ อย่าให้มันเป็นอะไรเลย ผมภาวนาในใจ ทุกคนมีสายตามุ่งมั่นในการตามหาคัวมันกันครับ รีบร้อนแต่รอบคอบ
โฮะๆๆ มึนงงในดงหนังสือครับ งง ขี้เกียจอ่านแล้วครับ โครตเยอะเลย 555+ แต่อย่าท้อครับ เพราะ ต้องอ่านต่อT-T ยังไงเพื่อนก็สู้กันนะครับ เพราะผมก็จะสู้ + ขี้เกีนจ 555+ สอบเสร็จ เมื่อไรเจอกันครับ ฮิๆๆๆ ดูแลสุขภาพกันด้วยนะ บะบายครับ
ความคิดเห็น