คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ฟ้าหลังฝน
บทที่ 12
เสียกิ่งไม้หักดังสนั้นภายในแก้วหูผม พี่แชมป์ก็วิ่งเข้ามาหว้าผม ผมไหลกลิ้งไปตามทางที่ผมวิ่งขึ้นมา เจ็บครับ เจ็บแต่คงน้อยกว่าพี่แชมป์ที่กอดผมไว้ กล้ามและแผ่นหลังของพี่แชมป์คอยกันหินที่จะกระแทก ให้ออกจากการปะทะโดยตรง เสียกิ่งไม้หักดังภายในแก้วหูผม จนในที่สุดมันก็หยุดอยู่ที่ทางเดินครับ ผมยังคงอยู่ในอ้อมแขนของพี่แชมป์ ผมก็ยังคงกอดพี่แชมป์แน่นราวกับ ตีนตุ๊กแก หน้าที่ยังซบอกพี่แชมป์ ที่ปราศจากเสื้อผ้ายังคงนิ่งอยู่ เมื่ออยู่บนพื้นเรียบๆ
“เป็นไร ป่าว”พี่แชมผ์ถาม
“ไม่เป็นไรครับ”ผมตอบก่อนจะรีบเบื้อนหน้าหนี
“แล้วไอ้แบล๊กละครับ”ผมรีบมองไปรอบๆ แล้วก็ไม่มีไรนอกจากความเจ็บที่แล่นเข้าสู่เส้นประสาทเตือนว่า ได้รับบาดเจ็บ
“นั้นไง”พี่แชมป์ชี้ไปที่พุ่มไม้ ต้นหนึ่ง ไอ้แบล๊กนอนสลบอยู่ในนั้น ผมและพี่ก็รีบวิ่งเข้าไปหามัน
มันสลบ ครับ เลือดที่หัวก็ยังไหลอยู่ด้วย ผมรีบตบหน้าเบาๆเพื่อเรียกสติ
“พี่ขอโทษนะ สำหรับตอนที่อยู่ในห้องน้ำ ”
“ครับ แต่ผมแค่ รู้สึกไม่ดี เล็กน้อยเท่านั้นละครับ”ผมตบหน้ามันเบาๆต่อเพื่อเรียกสติมันต่อ ก่อนจะสำรวจแผลบนร่างของมันที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้านอกจากบ๊อกเซอร์ตัวเดียว
“ผมว่า ช่วยกัน เอาแบล๊กลงไปที่ตีนเขาก่อนไมครับ”ผมรีบเอาแขนไอ้แบล๊กโอบ พี่แชมป์พยักหน้า
พอถึงตีน เขา พวกไอ้พาส ก็วิ่งหน้าตาตื่นกันมาเลยครับ
“เห้ย เกิดไรขึ้นเนี่ย ไมมอมแมม กันอย่างงี้อะ”ไอ้พาสถามก่อนจะมาช่วยพยุ่งอีกแรง
“พี่แชมป์ ”ไอ้กอล์ฟชี้ไปที่ปีกของพี่แชมป์
“อะไร”
“พี่เลือดออก”นิ้วชี้ไอ้กอล์ฟ สั่นเล็กน้อย
“แผลแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก เดียว ทำแผลก็หายแล้ว”พี่แชมป์ดึงเศษไม้ที่ปักหลังออก
เลือดพรุ่งออกมาเล็กน้อยก่อน
“รีบพา แบล๊กไปห้องพยาบาล ก่อน เร็ว”ไอ้ปินเร่ง
“เออ”ผม รีบพามันเดินไปยังห้องพยาบาล พร้อมกับไอ้พาส ด้วยมีพี่แชมป์ตามมาติดๆ
ณ ห้องพยาบาล
พอวาง ไอ้แบล๊กไว้บนเตียง ปุ๊บ ไอ้แบล๊กได้รับการปฐมพยาบาล จากครูห้องพยาบาล ก่อนจะทำแผลพี่แชมป์แล้วก็ผม
“แล้วไปทำไรมาถึง ไอ้แผลขนาดนี้เนี่ย”ครูห้องพยาบาล ถาม
“ออ เกิด อุบัติเหตุในห้องน้ำเล็กน้อยครับ”พี่แชมป์รีบพูดปลด
“ ออ หรอ ทีหลังต้องระวังกว่านี้นะ”ครูพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วง ก่อนจะพูดต่อ
“สำหรับคนๆนี้ก็ให้นอนพักก่อนละกัน ต้องรอให้ตื่นขึ้นมาก่อน หวังว่าจะไม่เป็นไรมากนะ”
“ผมก็หวัง เช่นนั้นเหมือนกันครับ”พี่แชมป์พูดก่อนจะหยิบเสื้อขึ้นมาใส่
“พี่ว่า รอทำกิจกกรม ตอนมืดเลยละกัน ตอนนี้พวกเราก็ นอนเฝ้า แบล๊กไปก่อนละกัน เดียว พี่เอาไปข้าวมาให้ อาจารย์จะเอาอะไรไมครับ”พี่แชมป์ชะโงกหน้าที่ประตู
“ไม่ละจ๊ะ ตามสบายเลย เดี๋ยว ครูต้องไปทำธุระ ต่อนิดหน่อยจ๊ะ”คุณครูตอบ รีบเดินตาหลังพี่แชมป์ออกไป ก่อนจะปิดประตูตามหลัง
ผมหันกลับมามองไอ้แบล๊กที่นอนนิ่ง ไม่ตื่นขึ้นมาจากเตียง
“เห้ย ข้าวเดียวพวกกุไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าของมึงที่ตกบนเขา กับของไอ้แบล๊กมาให้ รออยู่ที่นี้ก่อนละกัน เดียวพวกุมา ปะ”ไอ้พาสพูดก่อนจะ ชวนพวกไอ้ปิน ไอ้กอล์ฟ และไอ้ตางค์ตามออกไป
ผมหันกลับมามองไอ้แบล๊ก อีกครั้งอย่างเป็นห่วงและโทษ ตัวเอง ก่อจะพูดซ้ำๆย้ำไปมาในหัวว่า “ถ้ากุไม่สะบัดแขนมัน มันก็คงจะไม่เป็นอย่างงี้ เชี้ย เอ้ย”ผมก้มหน้ามองมือตวเองอย่างรู้สึกผิด
“อ่าาาาา.... โอ๊ย! ไมปวดอย่างงี้เนี่ย!?!”ไอ้แบล๊ก มันพูดก่อนจะรีบลุกขึ้นมานั่ง
“เห้ย! อย่าพึ่ง ลุก”ผมเอามือห้ามมันไว้ มันก็เชื่อก่อนจะทำตามที่บอกคือนอนลงไปต่อ
“เออ กุขอโทษ ที่ทำให้มึงเป็นอย่างงี้”ผมพูดก่อนจะห่มผ้าให้มัน
“กุมากกว่านะ ที่ต้องขอโทดมึงอะ”ไอ้แบล๊กมันนวดขมับไปมา
“แล้วเป็นไรมั่งป่าวอะ”ไอ้แบล๊กเสริม ผมสะบัดหน้า และนึกขอบคุณมันที่ให้อภัยผม
“อืม ดีแล้วละ”
ฮึกๆๆ อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลอีกแล้วครับ ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาโจมตีสมองอีกแล้ว ไหลพรากๆๆๆๆ เลย
“เห้ย เป็นไร”ไอ้แบล๊ก ลุกพรวดขึ้นมา
“ป่าว ”ผมสะบัดหน้าไปมา จนน้ำตากระเด็น
มัน รีบกอดผมและ ปลอบโดยการลูบหลัง สร้อยคอของมัน ที่มีลูกแก้วกลมอยู่ กำลังส่องแสงห่างจากตาผมเล็กน้อย ที่ร้องไห้ ผมแค่รู้สึกผิด ไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวาย ขนาดถึงเกือบจะมีคนตาย
“เลิกร้องได้แล้ว เผือก”
ครับ กำลัง ซึ้ง มึงพูดคำว่าเผือกปุ๊ป กุหยุดร้องทันที ก่อนจะสะบัดแขนอย่างไม่ตั้งใจไปโดนแขนมัน จนมันร้อง โอ๊ย
“เห้ย ! ไม่ได้ตั้งใจ โทดๆๆ”ผมรีบเขามาดูแผลที่แขน
ต้องรออยู่นานถึง มันจะหายปวดแผล ต้องหาน้ำให้มัน ดื่ม แล้วพวกไอ้พาสก็หายไปไหนไม่รู้ ไปทำสันทีนอะไรอยู่ที่ไหนก็ไม่ทราบ
“เมื่อย ขี้เกียจนอนละ”ไอ้แบล๊ก ลุกขึ้นจากเตียงครับครับ
ผมรีบวิ่งจากประตูเพื่อมาพะยุ่งมัน กลัวว่ามันจะล้ม
“เหวออออ”
นั้นครับ ไม่ทันขาดคำ อย่าที่คิดไว้จริงๆไอ้แบล๊ก มันล้มครับ ตอนที่ผมรีบเข้าไปรับมัน ทัน โชคดีแบบเส้นยาแดงเลยครับ ที่เข้าไปรับมันทัน มันล้มทับผมเต็มแรงเลยครับ จนได้ยินเสียงกระดูกดังเปราะ
“โห มึง ลุกก็บอกกันก่อนดิ ดีนะดระดูกกุไม่หัก แต่นี้ดัง กร๊อบ เลย”ผมพูดใส่หย้ามัน
มันโน้มหน้ามาใก้ลมากครับ ใก้ลจนรู้สึกว่าร้อนๆ เนื้อที่ติดกันราวกับส่งความรู้สึกกันได้ ไม่รู้ว่าหัวใจเจ้ากรรมมันจะเต้นไรมากมาย จนผมแอบชำเลืองมองที่อกเห็นมันเต้นจนจะหลุดออกจากร่าง ราวกับว่ามีช่องว่างระหว่างเวลามาอยู่ ณ ตอนนี้ แบล๊กมันเริ่มเอามือมากอดผมก่อนจะหยุดอยู่ที่ปากบนใบหน้าแล้วก็......
“ รอนานไม อะข้าวมาแล้ว”พี่แชมป์ชูกับข้าว ขึ้นสูงขึ้น
“เอออ พี่ว่า พี่มาผิดเวลาวะ เออ เดียวพี่มาใหม่ละกัน”พี่แชมป์รีบเดินออกไป
“พี่ๆๆ มาช่วยผมน่อย อย่าพึ่งไป”ผมรีบอ้างเลยครับ
“ไอ้แบล๊กมันอยากเข้าห้องน้ำแล้ว มันหมดแรงล้ม ครับ”ข้ออ้างครับ รีบสิครับ ข้ออ้างรีบๆใช้สมองที่บรรจุขี้เลื่อยนานาชนิดตรองออกมา
“อ้าว? หรอ มาพี่ช่วย”พี่แชมป์รีบตรงดิ่งเข้ามาช่วยพยุ่ง ไอ้แบล๊กขึ้น แล้วก็ผมด้วย
“ระวังหน่อยนะ ไอ้แบล๊ก ป่วยๆอยู่ อะ ”
“อ่าครับ ”ไอ้แบล๊กพูดก่อนจะมองสายตามาที่ผมเล็กน้อย
“อะกินข้าวก่อน แล้วพวกไอ้พาสละไปไหนเนี่ย นานเชี่ยว”
ผมรีบเทกับข้าวเพื่อ ไม่ให้พี่สังเกต เห็นสีหน้าที่แดงแปลก และงงกับเหตุการณ์เจ้ากรรมที่เกิดขึ้น ด้วยมีไอ้แบล๊ก นั่งอยู่เฉยๆ
“มาแล้ว”ไอ้พาสเปิดประตู
“มาแล้วพ่อมึงสิ จะรอให้กุ แข็งตายก่อนใช่ไม กว่าจะมาได้เนี่ย เสื้อกุละ”ผมท้วงครับ
“อะนี้”ไอ้ตางค์ยื่นให้
“ทำไมมาช้าอะ”
“ก็กุหากระเป๋ามึงบนเขานะไอ้สาด ไม่ได้หาในห้อง...”ไอ้ตางค์ด่าเป็นฉอดๆๆๆ
“เออออออ พอออ ”กุฟังมึงบ่นจนกุจะหลับละ
“เอาเสื้อมา เดี๋ยวพี่ช่วยใส่เสื้อให้ แบล็กด้วย”พี่แชมป์พูดก่อนจะ หยิบกระเป๋าและเดินไปยังห้องน้ำ
ขอบคุณพระเจ้า ที่วันนี้มีเรื่องวุ่นวาย ขอบคุณพระเจ้า ที่วันนี้มีใครไม่เป็นอะไร ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้วันนี้ผมมีเพื่อนดีๆ ขอบคุณพระเจ้า ที่วันนี้ให้ผมได้เรียนที่นี้ และขอบคุณพระเจ้าที่สร้างความสุขให้เรานาๆชนิดที่มาพร้อมกับความทุกข์ ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้เราเดินต่อไปด้วยพึ่งตัวเอง ไม่ใช่พึ่งพระเจ้า
มาต่อให้ตามคำเรียกร้องครับ แฮะพอดีได้แง่คิด ดีๆจากตอนนี้ก็เลยขอใส่น่อยละกันนะครับ ฮิๆ กลัวเพื่อนจะเครียด ตอนสอบ เลยเขียนขึ้นมาเพื่อให้เพื่อนๆผ่อนคลายอารมณ์ระหว่างสอบหรือหลังสอบ หกวังว่าคงได้คะแนนดีๆ+ความสุขที่ดีๆเยอะขึ้นนะครับ สวัสดีครับ (ยังไม่จบนะ แม้อย่าพึ่งนึกว่าจบละครับ)
ความคิดเห็น