คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เละไปด้วยโคลน
บทที่ 10
เมื่อคืนนั่งเก็บของนับถอยหลังสู่การเข้าค่ายครับนอนไม่ค่อยหลับ เพราะเซงเป็ด เซงมากมาย เช้านี้ต้องตื่นไวเป็นพิเศษครับเพราะการเข้าค่ายมันเริ่มตั้งแต่เช้าเลยครับ
“เตรียมของครบนะ ข้าว”คุณแม่บอกผมก่อนจะยิ้มให้
“ครับ ครบครับ ไปแล้วนะครับ”
“ดูแลตัวเองด้วยละ ลูก อย่าก่อเรื่อง ละ ”พ่อเตือนก่อนจะจิบกาแฟต่อ
“อะ วันนี้แม่ไม่ไปส่งนะ ลูก”
“ทำไมละครับ”ผมสงสัย
“นู้น เพื่อนลูกมารับแล้วไงละ”
“หา ใครครับ แม่ ผมไม่ได้นัดนิ”
“แบล๊ก เพื่อนลูกไง นั้นไง”
ไมนะแม่ โห ไอ้แบล๊ก โอ๊ยย วุ่นชิบหาย เซง มันเดินเข้ามารอที่ประตูหน้าบ้านตามมาก็ คุณไวท์เท่าที่สังเกตุ
“ครับๆ แม่ ผมลาละครับ สวัสดีครับ”ผมรีบวิ่งออกจาในบ้านให้เร็วที่สุด กลัวมันจะไประเบิดในบ้านครับ
“ดี ข้าว เป็นไง ตื่นเต้นไม”ไวท์ถาม
“ก็ดีนะ”ผมพูดปด ครับ
“ขึ้นรถสักที ฉันรอนานแล้ว”แบล๊กทำสีหน้างุดงิดเล็กน้อยครับ
“อืมๆ ขอบจัยนะที่มารับ”
“ไม่ใช่ ผมหรอกครับ นู้นๆ คนนูน”ไวท์ชี้ไปที่คนขับ คนขับที่ทำสีหน้าเฉยๆใส่ถนนข้างหน้า
“มีน้ำใจกับเขาด้วยแฮะ แล้วทำไมถึงมารับได้เนี่ย”ผมพูด
“ออ คุณแม่ให้มารับ ฮิๆ พอดีคุณแม่ ปลื้มข้าวมากเลย รู้ปะ แม่ยังชวนให้ข้าวมานอนค้างคืนอีกนะ”
สักพักก็ถึงโรงเรียนครับ มันจอดรถไว้ข้างโรงเรียน
“ถึงแล้ว ลงไปก่อนเดียวจะตามไป”แบล๊กมันพูดครับก่อนจะถอดสายเบลล์ออก
ผมพยักหน้าก่อนจะ เดินออกมา ผมหันหลังกลับไปอีกทีก็เห็นมันเอาสร้อยสีเงินมาคล้องคอไม่รู้ แวบแว่บ อยู่แปปหนึ่ง มันรีบเดินตามมาครับ ก่อนจะสะบัดผมเล็กน้อย
“เป้ ข้าว ใบเล็กดีนะครับ”ไวท์มองเป้ผม
“ไม่รู้ว่าจะสนุกมากแค่ไหนนะครับ ค่าย นี้”ไวท์เสริม
“ก็ว่างั้นละ จะเละขนาดไหน”ไอ้แบล๊กมันหันมามองผมครับ
“คงไม่มั่ง ไม่น่าจะสนุกสะเท่าไร”ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ
พวกผมรีบเดินเข้าไปที่หน้าหอประชุมตามที่ไอ้พาสนัดไว้ เข้าค่ายครั้งนี้ก็ไม่ใช่ที่ไหนครับ โรงเรียนนี้ละครับ เหอะๆ เพราะโรงเรียนมีให้เล่นเยอะครับ เยอะมากก
“เห้ย ควาย กุอยู่นี้”เสียงหนึ่งดังขึ้น
พวกผมหันกันไปทางเดียว
“เห้ย ควายมองแล้ว”ไอ้กอล์ฟเสริม พวกผมเดินเข้าไปหามัน
“k.. สาด พวกกุไม่ใช่ควาย พวกมึงใช้ทีน ตรองแทนสมองหรือป่าว ว่ากุเป็นควายเนี่ย”ผมรีบใส่ไม่หยั่งชีวิต
“คุณข้าวพวกเขา แค่ทักเล่นๆ อย่าซีเรียสเลยครับ”ไอ้ไวท์ปรามไว้ครับ
“ก็ว่างั้นละ อย่าทำตัวเป็นเด็กน่อยเลย”ไอ้แบล๊กเหวี่ยงใส่ ทำให้ผมต้องหันไปมองคำพูดนั้นอย่างโกรธแค้น คำก็เด็ก 2คำก็เด็ก มึงคิดจะให้กุเป็นผู้ใหญ่บ้างมะ กุอย่างโตนะสาด
ขี้เกียจมีเรื่องครับอารมณ์เสีย เสียมากๆๆ ที่สุดเลยละ เซง เห่อ พวกผมรีบเข้าไปในหอประชุมครับ แน่นอน ข้างไหนจะมีใครไปไม่ได้นอกจากพวกรุ่นพี่ม.6 และคุณครูที่ปรึกษา
“สวัสดีครับ พี่ชื่อ สินาลพ ......... และพี่ชื่อ......และพี่ชื่อ....”
โว้ยยย พี่ชื่อกันอยู่นั้นละ รำคาญโว้ยย งุดงิดอยู่ มาฟังแล้วซ้ำซากๆอยู่นั้นละ เบื่อ!!! (เพื่อนไม่ควรเอาเด็กอัปรีย์นี้เป็นตัวอย่างนะครับ มันสันดารไม่ดี จากไรเตอร์) (เหรอ จากคุณข้าว) เรื่องของมึงจะบ่นก็บ่นไปกุจะนอน
“ไอ้พาสนอนน่อยดิ เอาน่องมานอนน่อยดิ”ผมพูดก่อนจะโหยกขามันมาที่หัวผม
“เหี๊ย ไม่ต้องขอก็ได้ เอาไปเลยเถอะ สาด ลากไปเนื้อแถบหลุด”
“เออ ดี ”
“เอ้า เหี้ย ไม่มีขอโทษเหี้ยเลย ทำหน้าดื้อๆ”
ไม่รู้ละครับ ผมหลับแล้ว 555+ หลับง่าย และหลับสนิท ต้องไอ้เหี้ยนี้ เอะ! คล้ายด่าตัวเอง ไม่รู้ละครับ จบเมื่อไรตื่นเมื่อนั้น
“เห้ย ตื่นได้แล้ว”เสียงหนึ่งปลุกขึ้นกลางความมืด
“อ้าว เสร็จแล้วหรอ”ภาพข้างหน้าเลือนรางมากครับ
“อืม เสร็จ แล้ว”ชายคนหนึ่งบอก
“ใครหวะ”ผมพยายามเพ่งมองอย่างสุดแรงเกิด
“ปลุก เพื่อนๆก่อนแล้วพี่ถึงจะบอกนะ โอเค ไม”
ชิบหาย ผมมองรอบอย่างตื่นตะหนก แมร่ง หลับกันหมดเลย - . -! ไอ้แบล๊กพาสไอ้พาส ไอ้พาสหน้าจมใส่กางเกงไอ้ไวท์ ไอ้ไวท์จมใส่อ้กอล์ฟ ไอ้กอล์ฟจมใส่ท้องไอ้ตางค์ ไอ้ตางค์จมอยู่ที่..ปลายตีนผม โอ้แม่มึงนอนกันเละเทะยั่วเยี้ยะ ไปหมด
“เออ ขอโทษนะครับ เห้ย! ตื่นกันได้แล้ว”ผมรีบเอามือแตะ คนนู้นคนนี้ที
“ไรหวะ กำลังสบาย”ไอ้พาสบ่นก่อนจะทำตาโตเมื่อมองไปรอบๆห้องซึ่งตอนนี้ไม่เหลือใครแล้ว
“นี้ พวกนายจะนอนกันอีกนานไมเนี่ย รู้ป่าว พี่รอนานแล้วนะ เพราะพี่เป็นที่ปรึกษากลุ่มเอ็ง นี้ละ”พี่หน้าตาโครตแมน คิ้วดำ ตาโตปานกลาง ริ้มฝีปากแดง จมูกเป็นสัน ตะงิดๆตะงิดหวะ คลับคล้ายเคยเห็น
“พี่ ชื่อ พี่แชมป์ นะ มีไรก็ช่วยกัน แต่ จะทำยังไงดีละ เพื่อนๆไปกันหมดแล้ว เอางี้ ไหนลองบอกชื่อกันก่อนดิ”
“เออ ผมชื่อ ข้าว และนี้ ก็พาส นี้ก็แบล๊ก นี้ก็....”ผมแนะนำแทนหมดเลย
“น้องมีปากคนเดียวหรอ แล้วไอ้พวกที่เหลือละ เออ ปะ รีบไปเถอะ สายแล้ว” เฮือก โดนเลยกุ เหอะไปว่าเขาไว้เยอะ สะท้อนกลับมาหากุ (กรรมสนองมึงแล้วละไอ้ข้าว สม!)
ผมคิดในใจไปมาว่า เขา คือใคร คิดอย่างไงก็คิดไมออกจน ไอ้พาสมันถามว่า นี้ใช่คนที่ลงสมัคร เดือนโรงเรียนป่าวหวะ แค่นั้นละครับ ผมจำได้ทัน ที ว่า พี่เขา คือพี่ที่ รูปร่างหล่อหน้าตาดี แต่ที่ไม่ได้เป็นเดือนเพราะพูดบนเวที และ รักษาอาการสุภาพไม่เก่ง คนที่ได้เลยกล้ายเป็น คนหน้าตาปลวกๆได้ไป
“เออ นี้จะไปไหนหรอครับ”ผมถามพี่
“ที่พักของพวกเรา”พี่เขาตอบก่อนจะเดินมาหยุดที่ประตูหน้าห้องหลังเขา
“พวกเราเป็นยามเฝ้าไม่ให้คนหนีค่าย เข้าใจ๋ โอเค ไป เอาของไปเก็บ แล้วเดียวเราไปเล่นไรอีกเยอะ”พี่แชมป์ทำหน้ายิ้มเล็กน้อย
พวกผมรีบโยนกระเป๋าเสื้อผ้าก่อนจะออกจากห้อง แล้วเดินตามรุ่นพี่ดังเดิม เห่อๆ ระหว่างทาง ผมแอบมองไอ้แบล๊ก ที่ทำสีหน้ามีความสุขกับไรสักอย่างของมัน โดยที่มันไม่รู้ตัว ผมเลื่อนจากใบหน้ามายังอก ก็พึ่งจะได้เห็นชัดๆว่า ที่คอของมันใส่อะไรที่คล้ายๆลูกแก้ว แต่มันสวยงามมากเลยครับ และเล็กมาก หากไม่สังเกตดีๆ
“มองไร”ไอ้แบล๊กถามซึ่งทำผมสะดุ๊งเล็กน้อย
“ป่าว แค่มองไรเพลินๆ”ผมรีบมองไปทางอื่นทันที
“แล้วจะป่าวทำไม เมื่อแกดูไรเพลินๆ เหอะ แปลกคนแฮะ”ไอ้แบล๊กแอบจิกอีกแล้วครับ -.-*
ผม รีบเดินตามหลังไปคุยกับไอ้พาสต่อก่อนจะมองมันด้วยหางตาที่เกรียดชัง ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นมันยิ้มร่า อยู่ท้ายแถว ก่อนที่ผมจะกลายเป็นยิ้มแทนเกรียด แต่ก็ลูกกลบเกลื้อนแส้แสร้งว่ายิ้มอย่างอื่นด้วย ความรน ของไอ้กอล์ฟที่ล้มคะม้ำเมื่อเดินเหยีบโคลน ทิ้งไว้แต่ความเปรอะเปื้อนโคลนเต็มข้างทาง
ความคิดเห็น