คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สาส์นท้ารบจากเจมส์ พอตเตอร์
ตอนที่ 4 : สาส์นท้ารบจากเจมส์ พอตเตอร์
วันนี้เจมส์ พอตเตอร์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเช้าที่สดใส เขาเบิกบานใจอย่างไม่อายใคร โดยไม่บอกว่าเมื่อวานเขาหายไปไหนมาทั้งวันกับเซเวอร์รัส สเนป
“เจมส์…เขาแหลม” ซิเรียสเอ่ยด้วยเสียงประหลาดใจ “ทำไมวันนี้นายติดกระดุมเม็ดบนล่ะ?แถมผูกเนคไทซะเรียบร้อยเชียว เห็นแล้วอึดอัดว่ะ” เด็กหนุ่มผมดำผู้หล่อเหลาประชดเพื่อนเขาสุดฤทธิ์โดยการกระชากกระดุมเม็ดบนของตนออกทั้งสองเม็ด
“โธ่ เท้าปุย…เรปาโร!” ลูปินชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่กระดุมทั้งสอง แล้วมันก็กลับขึ้นไปอยู่บนเสื้อของซิเรียสตามเดิม
“ขอบใจจันทร์เจ้า” เขาหันไปยิ้มให้คนด้านหลัง “เอาล่ะ ตอบได้ยัง?”
“ฉันจะไปซ้อมเต้นรำกับสเนป ถ้าแต่งตัวไม่เรียบร้อยเดี๋ยวหมอนั่นมันจะหมั่นไส้เอา…” เจมส์พูดลอยๆซึ่งทำให้ซิเรียสสำลักเสมหะตัวเอง
“อุ๊บ..เอ่อใช่!ลืมไปสนิทเลย!!” ซิเรียสตะโกนก้อง “เมื่อวานนายหายไปกัยเจ้าก้อนเมือกนั่นทั้งวันเพราะไปซ้อมเต้นรำ เหอะ สุดท้ายก็ลงเรือลำเดียวกับชั้นแหละว้า…ไปงานเลี้ยงกับผู้ชายเนี่ย” เขาวางกำปั้นลงกับมืออย่างเข้าอกเข้าใจ นั่นทำให้กางเกงที่กำลังใส่อยู่กองลงไปบนพื้นอย่างสง่างาม
และเขาลืมไปว่าไม่ควรพูดแบบนี้ออกมา
“หึ ลงเรือลำเดียวกันเหรอ” ลูปินที่แต่งตัวและจัดกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยพูดขึ้นมาอย่างโมโห “อ๋อ แน่สิซิเรียส นายคงอยากไปกับเด็กผู้หญิงสวยๆเลือดบริสุทธิ์มากกว่าสินะ มากกว่าที่จะไปกับ…กับ…สิ่งมีชีวิตโสโครกอย่างฉันเนี่ย” เขาพูดอย่างน้อยใจ แล้วหอบข้าวของเดินออกไปทันที
“โธ่ เวรแล้วไง…กำลังไปได้สวยแท้ๆ รอก่อนรีมัส!!!” ซิเรียสกระโจนตามออกไปทั้งๆที่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยและไม่ได้เตรียมหนังสือ ซึ่งมีเสียงกรีดร้องของเด็กสาวกริฟฟินดอร์ตะโกนมาว่า “แบล็ก!นายไม่ได้ใส่กางเกง!!”
“เอาแล้วไง…เท้าปุย” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เจมส์กับหัวเราะคิกคักกับตัวเองอย่างชอบใจ
“เอ่อเจมส์….ฉัน..” ปีเตอร์ผู้ถูกลืมรวบรวมความกล้าพูดกับเจมส์ แต่ก็เหมือนจะถูกเมิน“ไปก่อนเลยหางหนอน เดี๋ยวฉันตามไป” เขาพยักเพยิดไปทางประตูให้ชายร่างเล็กรีบไปกินอาหารเช้าที่ห้องโถงซะ ซึ่งร่างนั้นยอมทำตามแต่โดยดี ทำให้เขาเหลืออยู่คนเดียวในนี้
เจมส์สำรวจร่างกายของตัวเองในกระจก เขาดูเรียบร้อยผิดปกติจนเหมือนเด็กเนิร์ดจริงๆด้วย แต่ยังดีที่ผมของเขายังอยู่ในทรงขนมสายไหมเหมือนเดิม
มือแกร่งหยิบปากกาขนนกมาจากกระเป๋าแล้วเขียนอะไรบางอย่างลงไปในแผ่นกระดาษด้วยลายมือที่บรรจงที่สุดในชีวิต
ถึงเซเวอร์รัส สเนป( หัวมันเยิ้ม! ) !
เจอกันสี่โมงครึ่ง ที่ที่นายก็รู้ว่าที่ไหน !
!!
เจมส์ พอตเตอร์
(จ้าวแห่งควิดดิช)
เจมส์ยิ้มกระหย่องอย่างพอใจเมื่อภาษาที่เขาใช้มันช่างสละสลวยและฟังเข้าใจง่ายดีเสียจริง เขายัดจดหมายลงในกระเป๋าเสื้อคลุมและหวังว่าจะได้เอามันให้เจ้าของ(ยังลังเลอยู่ว่าจะเอาไปส่งที่โรงนกฮูกหรือให้กับมือดี) และแอบสงสัยว่าสเนปจะตกใจขนาดไหนกันเมื่อเขาใส่แมงมุมตัวเล็กๆซักสามสี่ตัวลงงไปในนั้นด้วย
เมื่อหัวเราะอย่างพอใจ จากนั้นจึงเก็บของให้เรียบร้อยแล้วเดินผ่านรูปภาพไปที่ห้องโถงใหญ่ อา…วันนี้คงต้องกินข้าวเช้าเยอะเป็นพิเศษซะแล้วล่ะ
รีมัส ลูปินกำลังโกรธเพื่อนสนิทที่แสนไว้ใจของเขา
เขารู้ว่าซิเรียสอาจจะหลุดปากออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่คำพูดเหล่านั้นอาจเป็นความจริงก็ได้ การไปงานเต้นรำกับผู้ชายนั้นคงไม่น่าพิสมัยสำหรับคุณชายเลือดบริสุทธิ์แห่งตระกูลแบล็กผู้นี้หรอก หมอนั่นคงอยากปลอบใจเขา เพราะเขาไม่มีคู่เท่านั้นเอง
“รีมัส!! รีมัส ลูปิน!!รอก่อน ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เสียงของซิเรียสเหมือนลอยมาจากที่ห่างไกล ทำให้ลูปินเร่งฝีเท้าเข้าไปอีก เด็กหนุ่มกระโจนเข้าไปในห้องโถงอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปนั่งกับลิลี่ เอฟเวนส์
“อ้าว ลูปิน” เธอร้องอย่างประหลาดใจ “แล้วเพื่อนๆเธอล่ะ?”
“โดนไฟครอกตายไปแล้ว” ลูปินตอบหน้าตาย จัดเนคไทที่เบี้ยวไม่ได้รูป ไม่มีท่าทีว่าจะกินอะไรแม้แต่น้อย ลิลี่มองเขาอย่างงุนงง แล้วก็ได้คำตอบเมื่อซิเรียส แบล็กพรวดพราดเข้ามา ปากร้องเรียกแต่ชื่อของร่างบางไม่หยุด
“ไม่น่าเชื่อ…ทะเลาะกันเหรอ?” เธอโน้มตัวลงไปถามลูปินที่กำลังพยายามมุดลงไปใต้โต๊ะ
“จะให้ถูกคือฉันโกรธมันน่ะ” เขาหลบลงไปที่ใต้โต๊ะสำเร็จ ความคิดนี้ต้องขอบคุณเซเวอร์รัส สเนป ผู้คิดค้นสถานที่ซ่อนแอบอันบรรเจิดนี้ขึ้นมา
“ใครเห็นรีมัส ลูปินบ้าง!!!?” ซิเรียสตะโกนถามคนทั้งห้องโถง ซึ่งส่ายหน้าอย่างเอือมระอา เมื่อวานเอ็งยังตะโกนไม่พอใจอีกเรอะ….
“เขาไปแล้ว!” ลิลี่ตะโกนกลับ
“ไปไหน?”
“ไปคุกใต้ดินน่ะ บอกว่าจะรีบไปเรียนเลย” ลูปินนึกขอบใจเธอยู่เงียบๆ
“หา? แต่วิชาแรกมันวิชาแปลงร่างนะ?” ซิเรียสถามอย่างงงๆ
เวรแล้วไง=..=
“เอ่อ..ใช่ๆ ชั้นหมายถึงวิชานั้นแหละ” สีหน้าของลิลี่เจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อคิ้วของซิเรียสขมวดติดกันอย่างข้องใจ
แต่แล้วพระเอกขี่ม้าขาวก็เข้ามาแก้ไขสถานการณ์
“อ๊า! วันนี้เอฟเวนส์เธอคงจะมึนๆอ่ะนะ เท้าปุย!อย่าไปถือสาเธอเลย เดี๋ยวก็ได้เจอรีมัสจนได้แหละ” เจมส์ผู้แต่งตัวเรียบร้อยผิดปกติเดินเข้ามาโอบไหล่ซิเรียสอย่างสนิทสนม แล้วส่งยิ้มหวานให้ลิลี่ เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นว่าเขามีประโยชน์
“ไปนั่งกินกันเถอะ…อ๊ะ!เมลล์มา” เจมส์ชี้โบ้ชี้เบ้ไปข้างบนอย่างตื่นเต้น เมื่อเหล่านกฮูกราวพันตัวบินเข้ามา บางตัวก็โยนของให้เจ้าของ บางตัวก็ร่อนลงจอด บางตัวก็เทกระจาดลงมาอย่างไม่ยั้ง
เจมส์รับขนมจากทางบ้านที่นกฮูกโยนให้อย่างคล่องแคล่ว ส่วนซิเรียสไม่ได้อะไร
หนึ่งในนั้น เซเวอร์รัส สเนป ผู้ไม่เคยได้รับจดหมายจากทางบ้านขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ มีจดหมายส่งมาถึงเขาด้วยหรือนี่?
นกฮูกโรงนาตัวเล็กร่อนลงมาจอดตรงหน้าเขาพร้อมกับซองจดหมายในปาก เมื่อเขาหยิบมามันก็บินจากไป ซองนั้นเป็นกระดาษสีชมพูหวานแหวว ถูกปิดด้วยสติ๊กเกอร์หัวใจสีแดงแปร๊ด
“อะไรน่ะ จดหมายรักเหรอเซเวอร์รัส?” ลูเซียส มัลฟอยยื่นหน้ามาถามอย่างขบขัน
“ไม่รู้…” สเนปพลิกไปพลิกมาอย่างเลื่อนลอย
“เอ…” เรกูลัสขยับเข้ามาชิดจนอึดอัด “ลองเปิดูซิ…”
สเนปยังคงนิ่ง เขารู้สึกไม่ไว้ใจจดหมายนี้อย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกถึงรางร้ายที่จะตามมาเมื่อเปิดมัน แต่ก็นะ เขาไม่ใช่นักพยากรณ์นิ
“ฉันไม่ไว้ใจจดหมายนี่” เขาโยนมันไปบนโต๊ะอย่างไม่สนใจ “ไม่ใช่จากบ้านฉันอย่างแน่นอน”
แต่เรกูลัสเอื้อมไปหยิบมัน
“นายไม่เปิด..ฉันเปิดให้” เขาเริ่มแกะสติ๊กเกอร์ “อาจจะมีสาวน้อยที่ไหนอยากชวนไอ้แต๋วแตกอย่างนายไปงานก็ได้นี่นา……”
เรกูลัสเงียบไปครู่นึง เมื่อจู่ๆสิ่งมีชีวิตเล็กๆภายในนั้นเริ่มขยับเขยื้อน
!
!
!
!!!!!
“อ้ากกกกกกกกก”
เรกูลัส แบล็กกรีดร้องดังสนั่นจนศาสตราจารย์มักกอนนากัลหันมามอง เหล่าแมงมุมตัวน้อยๆทยอยไต่ไปบนแขนของเขาอย่างยั๊วเยี๊ยะยั่วยวน(?)
“โธ่แบล็ก!ใจเย็นๆน่า มันก็แค่แมงมุม” สเนปช่วยปัดมันออกในขณะที่ลูเซียสมองอย่างขยะแขยง ไอ้พวกลูกคุณหนูเอ๊ย…
จากนั้นเขาจึงหยิบจดหมายขึ้นมาดู ปรากฏว่าเจมส์ พอตเตอร์ส่งมาให้ ความจริงแล้วถ้าเขาจะยึดสายพยากรณ์มันก็ไม่เลวเหมือนกันนะ ยังดีที่หมดนั่นยอมคืนไม้กายสิทธิ์ให้เขาเมื่อวาน
“ไม่…ไม่..มันจะฆ่าฉันแล้ว อย่า..อย่า….”
“โอ๊ยแบล็ก!!มันออกไปหมดแล้ว เงียบๆหน่อยเถอะ” สเนปหันไปตวาดใส่เรกูลัส ความรู้สึกตอนนี้สับสนอย่างบอกไม่ถูก ทั้งตื่นเต้น ทั้งรำคาญ เขาอยากให้งานเลี้ยงบ้าๆนี่จบไปเร็วๆชะมัดเลย
แต่ก็นะ…
มันทำให้ได้เห็นด้านตลกๆของหมอนั่นเหมือนกัน
สเนปยิ้มกับตัวเองเมื่อมองจดหมายที่ก็ดูรู้ว่าตั้งใจเขียนลายมือฝืนธรรมชาติ และเจมส์ที่วันนี้แต่งตัวอย่างเรียบร้อย
มันก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอก…
..........................................................
ตอนที่แล้วบอกว่าจะมาต่อพรุ่งนี้(เขินนน=////=) ขอโทษที่ผิดสัญญานะค้า...พอดีมีงานของชมรมโผล่มาพอดี มันต้องส่งก่อนฮาโลวีนอ่ะจ่ะ #แล้วก็ยังไม่เสร็จหรอก เผ่นมาปั่นตอนนี้ก่อน
รูปครั้งนี้เผากว่าครั้งที่แล้วอีก!? แล้วตอนนี้ก็สั้นมากด้วย!? ครั้งต่อไปจะไม่เป็นแล้วจ้าT Y T
ขอบคุณทุกท่านที่อุตส่าห์เข้ามาชม แล้วก็เม้นท์นะจ๊ะ ม๊วฟฟฟ>3<
ความคิดเห็น