คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : LR.6
การเป็นวัยรุ่นในประเทศอันยิ่งใหญ่วุ่นวายแห่งนี้ เราต้องทำงานในวัยเรียนเพื่อหาเงินด้วยช่วยเหลือตัวเองเพราะค่าเทอมที่แสนจะมหาโหดทั้งหลายเหล่านี้ ในร้านฟาสฟู้ดขนาดเกือบใหญ่แห่งนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ซึ่งเป็นร้านที่ไม่ค่อยมีวัยรุ่นในโรงเรียนของเรามานั่งเท่าไหร่นักเนื่องจากห่างไกลจากสภาพแวดล้อมโรงเรียนมากซึ่งนั่นก็เป็นข้อดีที่ทำให้ฉันเลือกร้านนี้ เพื่อจะได้ทำงานได้อย่างสบายใจ ฉันยังคงเสิร์ฟอาหารอย่างวุ่นวายในร้านแห่งนี้ เสียงผู้คนที่พูดกันจนดังสนั่นไปทั่วร้านค่อยๆหยุดลงเปลี่ยนเป็นเสียงปรบมือแทน เพราะกำลังจะมีการแสดงสดเกิดขึ้นซึ่งเป็นสิ่งที่เรียกลูกค้าของร้านนี้ได้เป็นอย่างดี
“เฮ้...สวัสดี ผมฌอน เมนเดส นี่เป็นครั้งแรกของผมกับร้านแห่งนี้ก็...ขอให้ทุกคนเอ็นจอยกันนะครับ"
ฉันรู้สึกสะดุดใจ จึงเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วก็เป็นฌอนเมนเดส หนุ่มหล่อประจำโรงเรียนของฉันจริงๆด้วย ไม่นึกเลยว่าจะเจอฌอนมาเล่นดนตรีที่นี่ เสียงกีต้าร์เริ่มบรรเลง ฉันมองนิ่งไปที่ฌอน รู้สึกถึงออร่าของฌอนที่แผ่ออกมา ก่อนจะมีเสียงลูกค้าทักขึ้นทำให้ฉันต้องเรียกสติกลับมาเหมือนเเดิม
การทำงานกินเวลาไปจนถึง 2 ทุ่ม ฉันรีบเก็บผ้ากันเปื้อนในล็อกเกอร์เก็บของก่อนจะหยิบกระเป๋าสัมภาระแล้วกล่าวลาเจ้าของร้านเพื่อกลับบ้าน เมื่อเรากล่าวลาเสร็จ ฉันก็เดินออกจากร้านทางประตูหลังแล้วเดินไปเรื่อยๆตามกิจวัตรประจำวันของฉัน
....แต่วันนี้สงสัยจะโชคไม่ดี ฉันกำลังเดินออกจากตรอกทางแคบๆ แต่ดันไปเจอวัยรุ่นขี้ก้างกลุ่มหนึ่ง ที่กำลังยืนสูบยากันอยู่ ฉันคิดว่างั้นนะ ฉันเดินก้มหน้าทำเป็นไม่มองผ่านกลุ่มนี้ไป แต่พวกมันดันยืนขวางทางกันอยู่ == ฉันภาวนาว่าอย่าทำอะไรเล้ยยย แต่ก็ไม่พ้น มีคนมาจับแขนฉันไว้ ทำให้ฉันต้องหันไปมองหน้า
“เดี๋ยว จะไปง่ายๆหรอ เธอเห็นแล้วว่าพวกเรากำลังทำอะไร"
“แล้วพวกนายกำลังทำอะไรหรอ" ฉันพูดออกไปด้วยความไม่รู้
“นี่กวนหรอ" อ่าว?
“ปล่อยเถอะนะ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าพวกนายกำลังทำอะไรกัน"
ฉันรับรู้ได้ถึงโชคชะตาของตัวเองว่าคงไม่รอดแน่ๆ ตัวจึงสั่นไปหมด ให้ตายเถอะ T^T
“โอ้ยยย!”
เสียงร้องหลงดังขึ้น จนฉันต้องหันไปมอง ฌอน! กำลังต่อยคนคนหนึ่งในกลุ่มจนล้มลงไปกองกับพื้น
“เห้ยยยย"
ไอคนที่จับฉันไว้ปล่อยฉันทันที แล้วมุ่งตรงไปหาฌอน แต่ก็น่ะ...ด้วยที่พวกมันขี้ก้างหรือฌอนตัวใหญ่ไปทำให้สามารถจัดการพวกมันได้อย่างง่ายดาย ฉันอึ้งเล็กน้อยที่ภายในไม่กี่วินาที ณอนก็สามารถจัดการพวกมันจนวิ่งหนีกระจายไปกันหมดแล้ว ฉันเดินตรงไปหาที่ฌอนช้าๆ
“ขอบใจน่ะ"
ฉันขยับกระเป๋าเป้ แล้วส่งยิ้มเบาๆไปให้ฌอน ฌอนพยักหน้ารับแต่ไม่ได้พูดแต่อย่างใด ฉันทำตัวไม่ถูกจึงหันหลังแล้วจะเดินกลับไป
“เดี๋ยว...” ฉันรีบหันหน้าไปที่ฌอนทันที ฌอนเดินตรงมาที่ฉัน แสงไฟที่ส่องบนหัวฌอนมันทำให้เห็นใบหน้าของเขาชัดเจน โอยยย...หล่อชะมัด
“ฉันไม่ปล่อยให้ผู้หญิงเดินกลับบ้านคนเดียวหรอกนะ"
.......
ฉันกับฌอนเราเดินไปด้วยกันตามทาง ฉันเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเพราะเริ่มรู้สึกหวั่นไหวเบาๆจนมาถึงหน้าบ้านฉัน
“เอ่อ...ถึงแล้ว"
ฉันรีบบอกฌอนแล้วชี้ไปที่บ้านฉัน ฌอนพยักหน้ารับแล้วกำลังจะหันหลังกลับ ฉันรู้สึกเหมือนติดหนี้ฌอนยังไงไม่รู้ นายเป็นคนดีมาก ถึงที่โรงเรียนจะดูไม่ดีเพราะเพื่อนของนายอะนะ
“ณอน ขอบคุณมากนะ ฉันคิดว่าฉันจะไม่รอดซะแล้ว ถ้าไม่ได้นาย นายเป็นคนดีมาก ฉันคิดว่านายจะไม่อยากยุ่งกับฉันแล้วซะอีก"
ฉันพูดออกมาเสียงดังถึงแม้ฌอนจะทำเป็นไม่ได้ยินแต่ฉันก็พูดออกมาจากใจ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน
“นี่" ฉันหันหลังมาอย่างรวดเร็ว
“พรุ่งนี้ให้ฉันไปส่งเธออีกนะ" ฌอนพูดขึ้นแล้วส่งยิ้มมาให้ฉัน ให้ตายสิ นี่เป็นครั้งแรก! ที่ฉันเห็นฌอนยิ้ม ฉันยืนอึ้งซักพัก ก่อนจะยิ้มกลับให้ฌอนอย่างจริงใจ ฌอนเดินกลับไปแต่ฉันยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
รู้สึกดีชะมัด!!!
ความคิดเห็น