คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : LR.9
“มอลลี่ ฉันไม่หล่อหรอ ฉันมันไร้ค่าหรือไง ทำไมฉันสู้เจ้าชัคไม่ได้" วิกซ์พูดตัดพ้อตัวเอง ทั้งที่ฉันก็ไม่เคยเห็นเจ้าชัคด้วยสิ ฉันจับไหล่ปลอบวิกซ์อีกครั้งก่อนจะพูดขึ้นมา
“นี่ นายไม่ได้ไม่หล่อหรือไร้ค่าอะไรหรอกนะ นายทำดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยนายก็ได้พูดสิ่งที่นายคิด ซึ่งความรักก็เป็นสิ่งที่ดี ความรักไม่เคยทำร้ายใครหรอกน่ะ เพียงแต่เราจะยอมให้ความเจ็บมันมาทำร้ายนายหรือเปล่า เท่านั้นเอง" ฉันส่งยิ้มให้วิกซ์ ซึ่งวิกซ์ก็เริ่มหยุดสะอึก
“ฉันก็เคยเจอคนแบบนายนะ เค้าก็มีปัญหาแบบนาย แต่แย่กว่านั้นอีก" วิกซ์เริ่มสบตามาที่ฉัน ฉันจึงเล่าต่อ
“ตอนเกรด 6 ฉันเคยเจอเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่หลังโรงเรียน ฉันก็เลยเข้าไปถามว่าเค้าเป็นอะไร เด็กคนนั้นก็ตอบกลับมาว่าโดนเพื่อนแกล้ง เพราะเค้าขี้เหล่ อ้วน อัปลักษณ์ ฉันก็อยู่นั่งเป็นเพื่อนเค้าแล้วก็เล่าว่าฉันก็เป็นคล้ายๆเขาเช่นกัน คือโดนล้อว่ายัยบ้านนอก บ้านจน เพราะว่าฉันแต่งตัวเดิมๆ ซ้ำๆทุกวัน เนื่องจากตอนนั้นที่บ้านฉันมีปัญหาเรื่องการเงิน เงินจะซื้อเสื้อผ้าใหม่เลยไม่มี ก็ตามประสาคนหัวอกเดียวกัน ฉันก็บอกเค้าไปว่าชีวิตเรายังมีอะไรอีกเยอะแยะ ตอนนี้มันก็แค่ช่วงหนึ่งของชีวิต ซึ่งเมื่อเราผ่านมันไปและเติบโตเป็นผู้ใหญ่ บาดแผลที่มันเคยทำให้เราเจ็บปวดก็จะจางหายไปเอง"
วิกซ์ตั้งใจฟังในสิ่งที่ฉันร่ายยาวออกมาก่อนจะพูดต่อ
“แล้วยังไง เขาผ่านความเจ็บปวดไปได้ไหม"
“ก็ไม่รู้สิ พอเขาเริ่มหยุดร้องฉันก็หยิบขนมลอลลี่ป็อปที่ฉันเก็บเงินซื้อ ให้เขากับเบอร์โทรไว้ติดต่อกัน พอผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ก็รู้ว่าเขาย้ายโรงเรียนไปแล้ว แต่เขาก็ยังส่งข้อความมาขอบคุณฉันนะ"
“อ่าว ไม่เห็นดีขึ้นเลย"
“ฮ่าๆ นี่ ฉันว่าเขาคิดได้นะ เขาอาจจะย้ายโรงเรียนแล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่สวยงามที่ไหนซักแห่งก็ได้" ฉันส่งยิ้มให้วิกซ์อีกครั้ง
“ขอบคุณนะมอลลี่"
วิกซ์ลุกขึ้นตรงมากอดฉันแน่น ฉันจึงกอดกลับแล้วตบหลังเบาๆ ก่อนจะกระซิบขึ้น
“นี่ วิกซ์ ยังไงฉันก็จะช่วยให้ลูซี่หันมารักเธอให้ได้นะ"
กริ๊ง! เสียงประตูร้านที่ห้อยกระดิ่งดังขึ้น ฌอนเดินเข้ามาเห็นฉันกับวิกซ์กอดกันอยู่พอดี ก่อนจะมองตรงมาที่ฉันด้วยสายตาเรียบๆ อย่างบอกไม่ถูก
“อ่าว ฌอนมาแล้ว ลูกค้ารออยู่พอดีเลย"
เจ้าของร้านเดินเข้ามาจับแขนฌอนก่อนจะเดินเข้าไปในหลังร้านด้วยกัน ฉันและวิกซ์ปล่อยทันทีก่อนเราจะบอกลากัน เพราะฉันต้องไปทำงานต่อ
.............
หลังจากทำงานเสร็จ ฉันก็เก็บสัมภาระและสะพายกระเป๋ากำลังจะกลับบ้าน ก่อนจะเดินออกมาจากห้อง
“นี่ ...ทำไมเธอไม่รอฉันล่ะ"
ฉันหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะพบฌอนยืนสะพายกระเป๋ากีต้าร์อยู่
“อะ เอ่อ ...ใช่ ลืมไปเลย" ฉันส่งยิ้มให้ฌอนทันที อย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมานิดๆ
“ไปกันเถอะ" ฌอนพูดพร้อมเดินแทรกนำทางฉันไป
บนทางที่เงียบสงัด และแสงไฟจากข้างทาง ฉันยังคงก้มหน้าก้มตาเดินไปอย่างเงียบๆ ก่อนที่ฌอนจะพูดขึ้นมา
“เธอเป็นอะไรกับวิกซ์"
ถามอย่างนี้คิดอะไรรึเปล่าจ๊ะ ฉันเริ่มมโน ==
“เพื่อนๆ"
“หรอ...ฉันคิดว่าจะมีคู่รักบ้านนอกๆเกิดขึ้นในโรงเรียนเราแล้วซะอีก"
ฌอนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เล่นเอาฉันรู้สึกหน้าแตก พูดอย่างนี้ นายก็ไม่พ้นเหมือนพวกเพื่อนๆนายสินะ ฉันมองนายผิดไป
...ฉันเดินก้มหน้าต่อเหมือนเดิม แล้วเดินเขี่ยดินเขี่ยทรายไปเรื่อยๆแก้เซ็ง ก่อนที่ฌอนจะยื่นลอลลี่ป็อปมาให้ฉันโดนไม่ทันตั้งตัวจนฉันต้องมองหน้ากลับด้วยความสงสัย
“จำลอลลี่ป็อปแท่งนี้ไม่ได้หรอ ...ไหนว่าจะไม่ซีเรียสไม่สนใจกับคำพูดเหล่านั้นไง"
ฌอนส่งยิ้มให้ฉัน จนฉันแทบลอย ฉันมองลอลลี่ป็อปแล้วเริ่มพิจารณาก่อนจะอุทานออกมา
“อ๋อออ ....เห้ย อย่าบอกนะ" ฉันชี้ไปที่ฌอนเมื่อนึกบางสิ่งขึ้นมาได้ ฌอนยังคงยิ้มตอบฉัน ทำให้ฉันเริ่มพยายามรื้อฟื้นใบหน้าของเด็กชายคนนั้นขึ้นมา โอ้ววว...ฌอน ทำไมนายเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้นะ
“ว่าไงล่ะ ยัยบ้านนอก" ฌอนพูดตอบฉัน เล่นเอาฉันยิ้มไม่หุบ
ความคิดเห็น