ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Left or Right [Fic. Taylor Caniff & Shawn Mendes]

    ลำดับตอนที่ #4 : LR.3

    • อัปเดตล่าสุด 28 ก.ค. 57


    “จะทำอะไรก็เชิญ"

     

    ฌอนพูดขึ้นโดยไม่ถามฉันซักคำแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้พร้อมกับนั่งเล่นโทรศัพท์ นี่คงเป็นสถิติการอยู่ชมรมที่น้อยที่สุด ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ออกจากชมรมแล้วอะไรกัน หึ

     

    “สาวๆ...จัดการ"

     

    แอชพูดขึ้นทำให้สาวๆที่ทำหน้าเหมือนหมาหิวเนื้อต่างรู้งานกันดี รีบลากฉันออกจาห้องชมรมก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าประตู ด้วยท่าทีนังร้ายเต็มตัว เธอกอดอกพิงประตูพร้อมกับลูกสมุนทั้งหลายที่ทำท่าทางเหมือนกุ๊ยไม่มีผิด

     

    “ขอโทษนะ...มอลลี่ พอดีชมรมแห่งนี้ไม่มีที่ว่างพอให้สาวคนอื่นอีกแล้วล่ะ ถ้าคิดจะจีบฌอนอย่ามาเหยียบชมรมนี้อีก จะหาว่าเราไม่เตือน"

     

    นางเบะปากให้ฉันก่อนจะหันสะบัดก้นใส่ พร้อมกับประตูห้องที่ปิดอย่างแรงจนฉันแทบกระเด็น อะไรกัน นี่ฉันจะหาความสงบสุขในชีวิตไม่ได้เลยหรือไง ฉันรู้สึกงงมากเรื่องมันเร็วโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว

     

    สุดท้ายฉันก็ต้องมาอยู่ชมรมไซไฟดาราศาสตร์(สุดเพี้ยน)ซึ่งเป็นชมรมของลูซี่ ที่เราจะนั่งหาสัญญาณพยายามสื่อสารกับอีกดาวหนึ่งซึ่งในชมรมเรามีอยู่แค่ 3 คนอีกคนก็คือวิกซ์ เพื่อนชายของลูซี่ที่ดูถอดแบบจากลูซี่มาเด๊ะ ใส่เอี๊ยม หัวเรียบ มีนิสัยประหลาดๆ เอ้อ! ฉันลืมเจ้าชัคเพื่อนในจิตนาการของลูซี่ไปได้ไง เค้าก็อยู่ในชมรมนี้เหมือนกัน แต่เอ่อ...== หน้าตาเค้ามันเป็นยังไง?

     

    ฉันกับกลุ่มฌอนก็ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ ตั้งแต่นั้นโดยพวกเขาจะชอบแย่งที่ฉันกับลูซี่เวลาทานอาหารกลางวันตลอดเวลา พวกเราไม่มีทางเลือกจึงต้องไปแอบกินในห้องชมรมกันสองคน

     

    “คราวนี้ฉันไม่ยอมกลับไปกินในห้องชมรมอีกเหมือนเดิมแน่" ฉันจ้องหน้าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

     

    ปั้ง! แอชตบโต๊ะเสียงดัง แล้วลุกขึ้นมาเผชิญหน้าฉันเหมือนหมดความอดทน ทุกคนในโรงอาหารจ้องที่ฉันเป็นตาเดียว

     

    “คะ...คือ ฉันหมายถึงจะไปกินในห้องน้ำแทนอ่ะ"

     

    ฉันเปลี่ยนน้ำเสียงทันที แล้วรีบลากลูซี่ไปที่อื่น เอ่อออ...ก็คนมันไม่กล้านี่ == ทุกคนในโรงอาหารต่างหัวเราะเยาะฉันโดยเฉพาะกิฟฟานี่และเดอะแก๊งค์ที่ดูจะสะใจเป็นพิเศษ เสี้ยววินาทีฉันแอบมองฌอนจึงเห็นว่าฌอนหันมาจ้องฉันแต่ไม่ได้หัวเราะเหมือนคนในกลุ่มแต่อย่างใด นั่นทำให้เขาดูหล่อขึ้นมาทันทีในเวลานั้นสำหรับฉัน

     

    “ลูซี่ ขอโทษนะ ที่เราต้องมานั่งกินในนี้อ่ะ ฉันไม่น่าพูดแบบนั้นไปเลย"

     

    “ไม่เป็นไรหรอก เปลี่ยนบรรยากาศก็ดี"

     

    ลูซี่ส่งยิ้มให้ฉัน แล้วหันไปคุยกับเจ้าชัคต่อ ตอนนี้เราก็กำลังนั่งในห้องน้ำบนเคาเตอร์แล้วทานอาหารด้วยกัน ถึงฉันจะไม่เข้าใจในตัวลูซี่แต่เธอก็คอยเคียงข้างฉันตลอด ฉันจึงสัญญากับตัวเองว่าฉันจะไม่ทิ้งลูซี่ไปเด็ดขาด

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×