คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter2 : Roseate Devil
‘เกิดอะไรขึ้น ...ฉันฝันไปใช่ไหม’
จูดี้ตื่นมาแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน รู้สึกปวดหัว เธอขยี้หัวแรงๆ จนหัวยุ่งไปหมด ไม่อยากจะคิดอะไรให้ฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ แล้วเธอจะกล้าไปพบหน้าใครไม๊นี่!!
จูดี้เดินลงมาในชุดนอน เสียงเหมือนคนทดลองโซโล่กีต้าร์ดังขึ้นมาหน้าร้านเครื่องดนตรี ทำเอาเธอแทบไม่กล้าก้าวเท้าออกมา กลัวมากมายถ้าหากเป็นเขา! จูดี้ทำใจกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะเดินออกมาก็พบจูโน่น้องชายเธอนั่นเอง ที่กำลังทดลองกีต้าร์อยู่
“อ่าว...จูดี้ พี่ทำหน้าตื่นไปได้ คิดว่าผมเป็นใครล่ะ” จูโน่พูดพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่
“นี่ เลิกแซวเถอะย่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ เมื่อวานเจ๋งไปเลยพี่ ผมแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย พี่คิดอะไรอยู่นี่ กล้าไปจูบซิ้นสเตอร์ เกทจ์กลางเวที เพื่อนผมนี่น่ะโทรมากรี๊ดกราสกันใหญ่ พี่ดังแน่ๆ โหวววโคตรเจ๋งเลย........”
“พอๆ เถอะ เอาเป็นว่าลืมเรื่องเมื่อวานไปเถอะน่ะ คิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นเลย ว่าแต่กีต้าร์ใหม่หรอ สวยจังเลย”
จูดี้พูดตัดบทก่อนที่น้องชายจะพูดมากไปกว่านี้
“อ๋อ...ของเฮียซิ้นครับ เขาเอามาให้ผมลอง”
‘ตามมาหลอกหลอนอีกแล้ว ชื่อนี้ =.=’
“ขี้โม้เอ้ยยยยยยยยย....”
“อ้าว จริงก็ผมบอกไปแล้วว่าผมสนิทกับวงนี้ ไม่เชื่อหรอ ให้ผมโทรหาเลยก็ได้น่ะ”
จูโน่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ทำท่าเตรียมกดเบอร์ ทำเอาจูดี้หัวใจแทบหล่น รีบยกมือห้าม
“เอ้ยๆ ...เชื่อแล้วๆ เมื่อไหร่จะเลิกแกล้งซักทีเนี่ย”
“ฮ่าๆๆ ...สะใจจัง”
“เอ้อ...วันนี้วันเกิดแกนี่”
“หึ....นึกว่าจะลืมแล้วซะอีก”
“โอเค งั้นวันนี้เรามาจัดปาร์ตี้ที่บ้านกันดีกว่าไม๊!!! พี่จะได้ออกไปซื้อของเลย ได้โทรชวนเพื่อนๆเก่าๆมาด้วย”
“ไม่ต้องหรอก มีคนจัดให้ผมแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“พ่อหรอ...”
“ป่าวๆ เดี๋ยวไปพี่ก็รู้เองแล่ะ”
จูดี้ทำหน้าสงสัย หากไม่ใช่พ่อแล้วจะเป็นใครกัน เพื่อนรึป่าว แฟน หรือใครที่ไหน??
“ไม่น่าไว้ใจเลยน่ะ.....นายน่ะ อื้ม แล้วนี่พ่อไปไหน”
“คงไปช่วยจัดงานให้ผมมั้ง”
“งั้นพี่ไปช่วยพ่อก่อนน่ะ ว่าแต่ จัดที่ไหนล่ะ”
“ไม่บอก ฮิฮิ”
“งั้น พี่ไม่ไป!!”
“เอ้อ...ถ้าพี่ไม่ไปก็ไม่ต้องมาคุยกัน คนอุตส่าห์ชวน ผมน่ะ คิดถึงพี่น่ะ ตั้งแต่พี่จากไป10ปี ผมก็แทบจะไม่ได้จัดงานปาร์ตี้วันเกิดเลย เพราะไม่มีพี่”
“นี่ ...พาเข้าดราม่าอีกแล่ะ...ไอน้อง พี่ไปก็ได้ๆ”
จูดี้รู้สึกจุกเล็กน้อย กับคำพูดของน้องชาย อะไรจะขนาดนั้น พูดเสร็จจูดี้ก็จัดการขยี้ผมจูโน่อีกที เหมือนเห็นใจหน่อยๆ บ้านนี้มีเธอเป็นผู้หญิงคนเดียว แม่เธอก็เสียไปด้วยอาการป่วย นับแต่นั้น จูดี้ก็ต้องทำหน้าที่แทนแม่เธอตลอดมา แต่หลังจากเรียนจบที่นี่ เธอก็ต้องจากที่นี่ไปเกือบ 10 ปี อีกเช่นกัน ไม่รู้ว่าจูโน่จะเป็นอย่างไรบ้าง แต่ตอนนี้เธอจะให้เวลากับครอบครัวมากที่สุด
“งั้นพี่ ไปอาบน้ำก่อนน่ะ”
จูโน่พยักหน้า แล้วหันมาสนใจเล่นกีต้าร์แทน หารู้ถึงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ปรากฏหลังจากพี่สาวเดินขึ้นข้างบนไปแล้ว
‘หึ ...หากบอก พี่ก็ไม่มีทางไปล่ะสิ!’
เมื่อจูดี้อาบน้ำเสร็จเธอก็จัดการเป่าผมให้แห้ง พร้อมเปิดโน็ตบุ๊ค เช็คโซเชียลต่างๆของเธอ แต่เธอก็ต้องสะดุด เมื่อมีคนแท๊กคลิปมาให้ เธอเปิดเข้าไปดูด้วยใจเต้นรัว แล้วก็เป็นไปตามนั้น คลิปคอนเสิร์ตมีความยาวประมาณเกือบ 3 นาที มันดำเนินไปตั้งแต่การตอบคำถาม การหัวเราะสนุกสนาน และลงท้ายด้วยการจูบ จูดี้อึ้งกับสิ่งที่เห็นในคลิป วันเดียวยอดวิวเกือบหมื่น คอมเม้นที่แสดงถึงความตกตะลึง ตกใจต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มีทั้งคนกดไลค์ และดิสไลค์อย่างแน่นหนา จูดี้เอามือตบหน้าตัวเองเบาๆ เรียกสติ และรู้สึกผิดที่การกระทำโง่ๆและสั้นๆ จะทำให้เรื่องใหญ่โตได้ขนาดนี้ วุ่นวายแท้ๆ จากที่คิดว่า 2-3วันคนก็ลืม แต่นี่มันมาเป็นคลิป แล้วคนอื่นจะลืมได้ลงไม่นั่น จูดี้รู้สึกไม่อยากออกไปไหนในทันที เธอเก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง รอให้ถึงเวลาเย็นแล้วค่อยออกไปปาร์ตี้กับน้องชาย ซึ่งเธอภาวนาหวังว่า ขอให้คนมาน้อยๆด้วยเถิด
เวลาผ่านไป ไวเหมือนโกหก......จูดี้แต่งตัวด้วยชุดสีน้ำเงินสวยๆเรียบๆ เมื่อหันไปมองชุดเดรสลายดอกนั้น เธอแทบอยากจะเดินไปขยำทิ้งซะจริง หากไม่ติดแบรนด์ที่เธอได้มาจากดีไซน์เนอร์ชื่อดัง ที่ทำให้เธอในฐานะ บ.ก. นิตายสารที่กวาดรางวัลมาหลายรางวัล จูดี้ปล่อยผมสยาย แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ใบเล็กที่ราคาไม่เล็กที่เธอติดตัวไปด้วยเมื่อวาน แต่....... มันหายไปไหนซะล่ะ จูดี้เริ่มกลับมาหัวเสียอีกครั้ง เธอค้นหาจนทั่วและกลัวเหลือเกิน ถ้าหากเธอทำหายเมื่อวาน
“จูดี้ ...ลงมาได้แล้ว เพื่อนผมมารับแล้ว” จูโน่ตะโกนขึ้นไป ทำเอาจูดี้ต้องรีบรน
“โอเคๆ จะลงไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ”
จูดี้ตัดสินใจเดินลงไปโดยไม่สนเรื่องกระเป๋าอีกแล้ว ตั้งแต่กลับมาเธอก็เจอแต่เรื่องซวยๆ ทั้งนั้น
‘เฮ้อ.......ชีวิตฉัน T.T’
การเดินทางดำเนินไปเรื่อยๆ ระหว่างทางก็ได้มีการสนทนากันบ้างตามภาษาเพื่อนๆ มีเพียงจูดี้ ที่เงียบตลอดตั้งแต่อยู่ที่บ้าน เธอไม่มีกะจิตกะใจจะพูดอะไรทั้งนั้น ทั้งเรื่องขายหน้าเมื่อวาน เรื่องมีคลิป และดันยังมามีเรื่องกระเป๋าสตางค์ราคาแพง ที่เธอชอบพกติดตัวไว้ตลอดเวลาอีก เพื่อนของจูโน่เธอเป็นผู้หญิง น่าแปลกที่ดูเธอไม่มีเคล้ารุ่นราวคาวเดียวกับจูโน่เลย ดูเธอป็นผู้ใหญ่กว่ามาก
“สวัสดีค่ะ ...ฉัน‘วัลแลลรี่’ค่ะ เรียกสั้นๆว่าวัลน่ะค่ะ”
หญิงสวยคนนั้นหันมาทักแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับจูดี้ จูดี้ยิ้มให้กลับรู้สึกถึงความเป็นมิตรที่ส่งผ่าน
“ชื่อจูดี้ค่ะ เป็นพี่ของจูโน่”
“อันที่จริง อายุเราก็ไร่เรี่ยกันน่ะค่ะทำตัวเหมือนเพื่อนกันก็ได้ค่ะ”
“ค่ะ ถึงว่า ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าจูโน่มาก ฮ่าๆๆ”
จูดี้รู้สึกดีที่การสนทนานั้น เริ่มต้นไปด้วยดี และรู้สึกถูกชะตากับวัลแลลรี่มาก เธอดูเป็นผู้ใหญ่ต่างจากที่คิดภาพเพื่อนของจูโน่ไว้ และรู้สึกดีอย่างมากที่เธอไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ฮือฮาเมื่อวานนี้! รถได้เคลื่อนมาจอดยังบ้านหรูหลังใหญ่หลังหนึ่ง ที่มีการประดับสิ่งของตกแต่งอย่างสวยงามรู้ทันทีว่าต้องมีการจัดเลี้ยงแน่ๆ แต่บ้านนั้นกลับเงียบสนิท ไฟปิดมืด จูดี้รู้ทันที ว่าต้องมีการเซอร์ไพรส์เป็นอย่างแน่ ทุกคนลงจากรถ จูโน่ดูมีท่าทีตื่นเต้นมากเมื่อเดินลงมา วัลแลลรี่เดินมาจับมือจูดี้แล้วเดินตรงไปด้วยกันยังหน้าประตู จูโน่นำหน้าและเปิดประตูเข้าไปภายในมืดสนิท ซักพักก็มีเสียงเหมือนพลุปาร์ตี้กระดาษดังขึ้นเหมือนเป็นสัญญาณ ปั้ง! จูดี้สะดุ้งเล็กน้อย จูโน่ยิ้มดีใจ เสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ดังขึ้นจากผู้คนที่ช่วยกันร้อง
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู้ยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู้ยู.........~”
ในความมืดนั้น เผยให้เห็นแสงเทียนจากเค้กที่ถือมาจากมุมห้อง จูดี้รู้สึกคุ้นหน้าคนถือเค้กมากเหลือเกิน เธอพยายามเพ่งหน้าไปที่เขา หัวใจกลับมาเต้นรัวอีกครั้งอย่างไม่เป็นจังหวะ และเหมือนเสียงหัวใจของเธอจะเต้นดังเหลือเกิน ดังจนแทบไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง สายตาคนที่ถือเค้กนั้นมองตรงมาที่จูโน่แล้วก็เหล่มามองที่จูดี้ เมื่อพบจูดี้นั้น รอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็ปรากฏขึ้นมาทันที จูโน่เป่าเทียนเค้กอย่างดีใจ แสงไฟถูกเปิดขึ้นเผยให้เห็นคนนับสิบๆ จูดี้อึ้งเล็กน้อย กับจำนวนคนที่มาปาร์ตี้ เธอรู้สึกไม่อยากพบผู้คนเป็นอย่างมากเลยในเวลานี้ แต่สิ่งที่ทำให้เธอนั้นไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีกแล้วก็คือ คนถือเค้กนั่น! เสียงพลุกระดาษถูกจุดขึ้นมาอีกที คราวนี้มันเยอะกว่าเดิม หูของจูดี้อื้อไปหมด เธอไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงหัวใจตัวเอง จูดี้จ้องมองไปที่ไบรอันที่ถือเค้กวันเกิดตรงหน้าน้องชายเธอ สายตามองค้างไม่อยากเชื่อเลยว่าจะต้องมาเจอเขาอีก
‘ทำไมกัน โชคชะตาจะเล่นตลกอะไรกันอีก!’
“เฮ้!...สุขสันต์วันเกิดน่ะ จูโน่”
“ขอบคุณมากครับ”
เสียงคำพูดที่ฟังดูปกติ แต่สำหรับจูดี้มันเหมือนเสียงเรียกของซาตานที่พร้อมจะทรมารชีวิตเธอยังไงอย่างงั้น งานเลี้ยงถูกเริ่มขึ้นเพลงเปิดเสียงดังสนุกสนานผู้คนโยกไปมาตามเสียงเพลง จูโน่ดูจะสนุกกับงานนี้มาก เขาเต้นกับสาวไปมาอย่างมีความสุข ต่างกับจูดี้ที่นั่งดื่มเบียร์เซ็งๆคนเดียวอยู่หลังห้อง มีคนมาทักบ้างเป็นระยะๆ แล้วเรื่องที่ทักก็มีอยู่เรื่องเดียว
“เฮ้...เธอใช่ไหมที่จูบกับไบรอัน!”
จูดี้ได้แต่ปั้นหน้ายิ้มตอบกลับ ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะทำทำไม เธอมองไปมารอบๆห้องนั่งเล่น สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นไบรอันที่นั่งอยู่กับเพื่อนๆในวงของเขารวมถึงสาวๆของแต่ละคน ในนั้นก็มีวัลแลลรี่ คนที่พาเธอมายังที่นี่กำลังนั่งอยู่ในอ้อมแขนของแมทอีกด้วย ไบรอันมองมายังจูดี้อย่างไม่ละสายตา แล้วยกขวดเบียร์เล็กๆขึ้นเหมือนเป็นการทักทายเธอ แล้วยกมันเข้าปากดื่มไปอีกที จูดี้รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยอีกครั้ง สายตาที่มองมามันน่ากลัวอีกแล้วสำหรับเธอ จูดี้หยิบขวดเบียร์ขึ้นมา แล้วยกซดมันจนหมด เธอเดินไปลากตัวน้องชายออกมาข้างนอกที่กำลังสนุกสนานอยู่
“แกคิดจะแกล้งพี่อีกแล้วใช้ไม๊?”
“ป่าวน่ะ เค้าอาสาจัดปาร์ตี้ให้ผมจริงๆ แล้วที่ผมไม่บอกพี่อ่ะ เพราะกลัวว่าพี่จะไม่มาด้วย”
“นี่รู้ไหมว่า ฉันอายแค่ไหน พี่ไม่อยากเจอเขาอีกแล้ว เข้าใจไหม คนในครอบครัวซะป่าวมาจัดงานให้มันไม่น่าไว้วางใจเลย”
“โถ่ ...พี่จะกลัวอะไร พ่อก็อยู่ที่นี่มาช่วยจัดงาน พ่อเราสนิทกับลุงไบรอันจะตาย เอ่อ...พ่อของซิ้นสเตอร์ เกทจ์น่ะ ไม่ต้องกลัวหรอก” (พ่อของไบรอัน ชื่อไบรอันค่ะ 555+ ไม่ต้องงง เพราะฝรั่งตั้งชื่อซ้ำได้ แต่ต้องมีคำว่าจูเนียร์ ต่อท้ายชื่อลูกด้วยค่ะ)
จูโน่พูด ในขณะที่ใบหน้ายังคงยิ้มแย้มหันไปมองสาวๆในงาน และตบไหล่จูดี้เบาๆเหมือนเป็นการตัดบท พร้อมทำท่าจะเดินกลับไป จูดี้รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาทันที จึงจับแขนจูโน่แล้วลากกลับมายังที่เดิม
“นี่ อย่ามากวนน่ะ เข้าใจความรู้สึกพี่บ้างสิ อยู่ในงานนี้ พี่รู้สึกเหมือนตัวตลกเลยน่ะ!”
“พี่นั่นแหล่ะ เข้าใจความรู้สึกผมบ้างสิ อยู่ดีๆ พี่ก็จากผมไปทำงานที่นิวยอร์ก พี่ทิ้งผมไปเกือบ 10 ปี รู้ไหม ความรู้สึกผมเป็นยังไง พี่แคร์บ้างไหม! เพราะไอหนุ่มนั่นคนเดียว อดัมนั่น”
“นี่จะหยาบคายไปมากแล้วน่ะ!!”
จูดี้ดุจูโน่ทันที ที่จูโน่เริ่มขึ้นเสียงใส่ แล้วยังมาพูดถึงอดัมแบบนั้นอีกด้วย จูโน่ทำหน้าจริงจังแล้วเดินจากไป ปล่อยให้จูดี้รู้สึกจุกกับคำพูดของน้องชาย และทำให้เธอรู้สึกผิดขึ้นมาในทันที จูดี้เดินกลับเข้ามาในงานด้วยความเศร้าสร้อย แล้วนั่งลงบนโซฟา ซักพักก็มีวัยรุ่นหญิงกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาตรงหน้าเธอ แล้วเอ่ยทักถึงเรื่องเมื่อวานอีกที
“นี่ไง คนที่จูบไบรอัน ฮ่าๆๆๆ”
“อยากกินก็ไม่บอก...ช่างกล้าน่ะเธอ ดูสิ ‘ริซ่า’ ”
วัยรุ่นหญิงกลุ่มนั้น หัวเราะชอบใจ ในขณะที่จูดี้รู้สึกถึงความโกรธอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ต้องสะดุดสายตาขึ้นมาอีกครั้ง เพราะหนึ่งในกลุ่มนั้นมี สาวคนที่เธอเจอเมื่อวันแรกที่กลับมาถึงแคลิฟอร์เนีย คนที่ซ้อนท้ายเขา คนที่ยักคิ้วเยาะเย้ยฉัน!
“นี่ ...ครั้งนี้ฉันจะให้อภัยเธอน่ะ เพราะฉันรู้ว่า เป็นใครก็ต้องอดใจไม่ไหวเมื่ออยู่ใกล้ไบรอันของฉัน วันหลังก็อย่าทำอีกล่ะ แล้วจะหาว่าไม่เตือน”
จูดี้ทนไม่ไหว เธอลุกขึ้นมาแล้วเดินออกไปปล่อยให้แก๊งค์วัยรุ่นนั้นหัวเราะชอบใจ
‘แน่จริงมาให้หมดสิ! ความซวย -*-’
จูดี้เดินออกมายังชั้นดาดฟ้าพร้อมขวดเหล้า เธอเริ่มรู้สึกมึนเมามากขึ้น จากการดื่มมาแล้ว 2 ขวด แล้วเธอยิ่งเป็นพวกคออ่อนซะด้วย จูดี้เดินออกมารับลม และคงคิดว่าบนนั้นคงจะมีเธอแค่คนเดียว แต่ป่าวเลย!! จูดี้เห็นเงาเหมือนคนกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ที่มุมหนึ่ง เธอไม่ได้คิดอะไรแล้วเดินตรงไปยังบริเวณนั้นหวังว่าจะหาเพื่อนคุยด้วย ความมืดที่เหลือแต่แสงดาว และแสงจันทร์ ทำให้เธอเห็นหน้าของเขาไม่ชัดนัก บวกกับความมึนเมาของเธอด้วย จูดี้ขึ้นไปยืนบนขอบชั้นดาดฟ้าของบ้านแล้วกางแขนหลับตารับลมเหมือนไททานิคยังไงอย่างนั้น ลมแรงปะทะเข้ามาที่ใบหน้าของเธอ ผมที่สยาย รอยยิ้มที่ปรากฏ ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆหันมาสนใจเธอแล้วยิ้มกับสิ่งที่เธอทำ เขาหัวเราะเบาๆ แล้วทิ้งบุหรี่ลงที่พื้น
“หึๆ ...คุณนี้บ๊องน่ะ เดี๋ยวก็ตกหรอก”
“ฉันแค่ทำตามเรื่องไททานิคน่ะ มันสบายใจขึ้นจริงน่ะ ลองทำสิ”
จูดี้พูดขึ้นในขณะที่หลับตาอยู่ เขาคนนั้นหัวเราะเบาๆอีกครั้งกับการกระทำของเธอแล้วเดินอ้อมมายังข้างหลัง ชิดเข้ามาเรื่อยๆจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ลดต้นคอ แผงอก การเต้นของหัวใจ มันแนบติดที่หลังเธอ มือของเขาจับที่เอวเบาๆจนเธอสะดุ้งเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรหรอก ทำใจให้สบายเถอะ คิดซะว่าผมเป็นสิ่งไม่มีชีวิตล่ะกัน”
เขาคนนั้นกระซิบที่ข้างหูเธอเบาๆ คุ้นอีกแล้วเสียงแบบนี้ จูดี้คิดขึ้นมาชั่วครู่ แต่ก็ยังยอมให้เขาอยู่แนบชิดข้างหลังเธอ ไม่รู้ว่าทำไมถึงยอม เหมือนคำพูด สัมผัสของเขา นั้นทำให้เธอรู้สึกสบายใจจนไม่อยากจะเดินหนีไปไหน เขาค่อยๆเลื่อนมือทั้งสองข้างมาจับแขนของจูดี้ตามพระเอกหนังในเรื่องไททานิค จูดี้รู้สึกวางใจถึงขนาดเผลอระบายความในใจออกมา ความเครียด เรื่องราวช้ำรักในอดีต ด้วยความเมาด้วยส่วนหนึ่ง สุดท้ายจึงจบด้วยเรื่องที่น่าขายหน้าเมื่อวานที่เธอดันไปจูบคนแปลกหน้ากลางเวทีคอนเสิร์ต
“นายรู้ไหม...เขาน่ะ มันปีศาจชัดๆ หลอกล่อให้ฉันได้จูบเขา จริงๆน่ะ ฉันไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อน แต่ถึงบอกไปใครๆเขาก็ไม่เชื่อฉันหรอก ที่ฉันทำไป มันก็แค่ประชด”
“โถ่ ...เสียดายจัง!”
คำพูดที่ตอบกลับ ทำเอาจูดี้ต้องหันหลังไปมองเขา สายตาเพ่งมองจ้องจนจำใบหน้าและสายตาของเขานั้นได้แม่น!
“นาย ซิ้นสเตอร์ เกทจ์!!”
จูดี้รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อรู้ว่าเป็นเขา คนที่เธอระบายความในใจออกมา คนที่เธอเล่าทุกอย่างในอดีตให้ฟัง และเป็นคนที่เธอพึ่งพูดถึงไป!! จูดี้สะดุ้งตกใจจนทำให้ขาสะดุด แล้วเกือบล้มตกลงไปยังชั้นดาดฟ้า แต่ด้วยอ้อมแขนของไบรอันที่คว้าเอาไว้จึงทำให้เธอไม่ตกลงไป จูดี้ค้างอยู่ในอ้อมแขนของเขานาน สายตาของเขาที่จ้องมอง มันอธิบายไม่ถูกในความรู้สึกของเธอ มีทั้งความเป็นห่วง ความสงสัย ความเอ็นดู ความโกรธ ...ความรัก หัวใจจูดี้เต้นแรงและเร็วกว่าครั้งอื่นที่ผ่านมา ทั้งคู่สัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ใบหน้าที่แดงก่ำ ทำเอาไบรอันยิ้มไม่หุบ
“ปล่อยฉันเถอะ!”
ไบรอันปล่อยตามคำพูดของจูดี้ แต่สายตายังคงจับจ้องไม่หยุด ทั้งคู่จ้องมองกันอีกครั้ง ความเงียบสงบมันช่างเงียบ จนทำให้ได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจของทั้งคู่ ไบรอันยื่นใบหน้าเข้ามาจะจูบเธอ ลมหายใจสัมผัสกันอีกครั้ง จูดี้รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว แรงยืนแทบไม่มี เกิดอะไรขึ้นนี่! เมื่อใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ไบรอันก็ต้องหยุดการกระทำลง เพราะตอนนี้จูดี้สลบไปแล้วบนอกของเขา และด้วยความเมามาก จึงทำให้เธออ้วกออกมาเลอะเทอะเสื้อเต็มไปหมด ไบรอันหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะอุ้มช้อนตัวจูดี้ขึ้นมา แล้วพาเข้าไปข้างในบ้าน.........
ความคิดเห็น