+~หอพักวุ่น...ตามลุ้นรัก~+

ลำดับตอนที่ #2 : ++สิ่งที่นำมาให้เรารู้จักกัน++

หลังจากที่สอบเสร็จ......
บรรยากาศในห้องเรียนก้เริ่มเต็มไปด้วยเสียงคุยของคนทั้งห้อง

"เฮ้อ!...ข้อสอบหินเหมือนเดิมแฮะ"

ชั้นบ่นขึ้นมาอย่างเหนื่อยใจ และนอนฟุบไปกับโต๊ะ >_<

"แหมๆ...อาจารย์คนนี้ขึ้นชื่ออยู่แล้วนี่นา เออว่าแต่....เธอทำได้รึเปล่าล่ะ"

นัตสึโนะกล่าวอย่างสนใจ

"อย่าไปพูดถึงมันเลย....เอางี้ดีกว่า เลิกเรียนแล้วไปร้อง'เกะคลายเครียดกันม๊า^U^"

"อ้าวๆ จะไปร้องเกะปลอบใจตัวเองแล้วรึไงยัยโก๊ะ"

เสียงกวนโสตประสาทก้แว่วขึ้นมาข้างๆหู

"พอเลยนายนี่ ว่าแต่นายเถอะพูดเหมือนกับทำได้อย่างนั้นแหล่ะ!"

"เรื่องนั้นน่ะ ค่อยว่ากันเมื่อคะแนนออกดีกว่า....ว่าแต่จะไม่ชวนกันบ้างเหรอไง"

"เรื่องอะไรยะ ชั้นมีนายไปด้วยร้องไม่ออกหรอก ยิ่งกลุ้มกันพอดี"

"555+....เอาเถอะๆ ชั้นก้พูดไปงั้นแหล่ะ ใครอยากจะได้ยินเสียงเธอกันเล่า"

ตานี่พูดจากวนโมโหไม่เปลี่ยนแฮะ -*-

"เฮ้ๆ ทัตสึโร่มีสาวมาหา"

เสียงเพื่อนคนหนึ่งในห้องเรียก

"เออๆ....ไปก่อนนะยัยโก๊ะ ไปล่ะนัตสึโนะ"

แล้วเขาก้เดินจากไปด้วยมาดกวนๆ(ไม่เปลี่ยน)

"ให้ตายสิ! กวนโอ๊ยที่หนึ่งเลยแฮะ-_-"

นัตสึโนะอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี

"เป็นอะไรของเธออ่ะ อมยิ้มอยู่ได้"

"ก้เวลาเธอกับทัตสึโร่คุงทะเลาะกันทีไรอดยิ้มไม่ได้สักที"

นัตสึโนะกล่าวแล้วหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี

"ไม่เห็นจะน่าตลกตรงไหนเลยนี่นา"

ชั้นมองตามไปที่ทัตสึโร่ ที่กำลังยืนหยอกล้อกับรุ่นน้องอย่างน่าสนุก

"ก้เพราะเธอแท้ๆนี่นามิกิ ที่สามารถเปลี่ยนทัตสึโร่คุงได้"

"ช...ชั้นน่ะเหรอ"

"แหม...ทำเป็นไม่รู้เรื่อง เมื่อปีก่อนที่เขาย้ายโรงเรียนมาน่ะ....."

>>>เมื่อปีก่อนเขาย้ายมาตอนกลางเทอม สภาพตานั่นน่ะดูไม่ได้เรื่องเลย ทั้งดูหยิ่ง พูดน้อยและค่อนข้างเก็บตัว มาเลยบ้างโดดเรียนมั่ง ทำตัวเหมือนนักเลงด้วยซ้ำ แถมไว้ผมรุงรัง หนวดก้ไม่ยอมโกน
......ตอนใกล้ถึงกีฬาสี วันงานก้ใกล้เข้ามาทุกที ทุกคนในห้องต่างก้วุ่นวาย มีเพียงเขาที่แอบหลับอยู่ที่มุมห้องอย่างไม่สนใจอะไร งานก้ใกล้เข้ามา คนก้ไม่พอ ปัญหาหลายอย่างก้เริ่มเกิด นักกีฬาแข่งบาสก้ไม่ครบ และพอดีของที่ตกแต่งวันนั้นเกิดเสียหาย ทุกคนเริ่มเครียด
จนมีเพื่อนคนหนึ่งเดินไปขอร้องทัตสึโร่ที่นอนหลับอยู่ที่มุมห้อง ให้ช่วยลงแข่งบาส
ปรากฎว่า

"นั่นมันงานของพวกเธอไม่ใช่เรอะ เกี่ยวอะไรกับชั้นด้วย คนจะนอนอย่ามายุ่ง...ออกไปซะ!!"

เขาตวาดเสียงดังจนทำให้เพื่อนผู้หญิงคนนั้นร้องไห้

เพี๊ยะ!!

เสียงตบหน้าที่ดังไปทั้งห้อง หยุดเสียงอื้ออึงคนของทั้งห้องได้

"นายก้เหมือนขยะสังคมเท่านั้นแหล่ะ คนเหนื่อยแทบตาย ทำงานเคยคิดจะช่วยมั่งมั้ย!? ถ้านายคิดว่าไม่เกี่ยวกับนาย เชิญนายออกไปจากห้องนี้ซะ คนอย่างนายมันก้คนไร้ประโยชน์นั่นแหล่ะ!!"

นั่นคือชั้นเองที่กล้าตบหน้าเขาและชี้หน้าด่า
ตอนนั้นทั้งเหนื่อยทั้งเครียดล่ะมั้งฟิวส์เลยขาด กล้าทำอะไรเสี่ยงตาย
ทั้งห้องเงียบสนิท
ทัตสึโร่ยืนขึ้นมาเดินตรงมาที่ชั้น ท่าทางที่น่ากลัว ตาที่มองขวางอย่างนั้น
ใครก้คิดว่า ต้องตายแหงๆ รวมทั้งชั้นด้วย
ตอนนั้นแทบหยุดหายใจเลยด้วยซ้ำ
เขาเข้ามาแล้วกล่าวว่า

"ก้ได้เลย เห็นแก่ความกล้าหาญ ชั้นจะช่วยงานทุกอย่างละกัน"

"จ...จิ..จิงหรอ"

ชั้นยังไม่เชื่อหูตัวเองด้วยซ้ำ

"แน่นอน มีชั้นอยู่รับรองบาสเราต้องชนะ"

เขายิ้มออกมาอย่างกวนๆ
รอยยิ้มนั่นดูเหมือนว่า เขามั่นใจเสียเต็มประดา

///หลังจากนั้นเขาก้ช่วยงานทุกอย่างจิงๆ แถมยังกลายเป็นหัวเรือหลักนำเชียร์ ลงแข่งกีฬาเกือบทุกชนิดอีกด้วย ผู้ชายหลายคนทึ่งกับความบ้าพลังของเขาจิงๆ
และเราก้ชนะบาสจิงๆซะด้วย <<<<<<<<<<


"ชั้นเริ่มสนิทกับตานั่นตั้งแต่วันงานกีฬาสีนั่นเปงต้นมา"

"ใช่ๆ ตอนนี้ทัตสึโร่คุงเปลี่ยนไปมากจิงๆ ทั้งเก่งกีฬา ขี้เล่น มนุษย์สัมพันธ์ก้ดี เนื้อหอมไม่ใช่เล่นเลยนา"

"อืมม...ใช่   เฮ้อ!"

ชั้นมองด้วยสายตาลอยๆแล้วถอนหายใจดังเฮือก
นัตสึโนะมองชั้นแล้วก้เข้ากระซิบข้างๆหู

"ทัตสึโร่คุงเนื้อหอมอย่างนี้ ระวังจะโดนสาวอื่นงาบไปนะจ๊ะ^0^"

ชั้นสะดุ้งโหยง เหมือนโดนจี้ใจดำหน้าก้เริ่มแดง ทำอะไรไม่ถูก

"ท...ทำไม....จะบ้าเหรอนัตสึโนะจัง ชั้นกะตานั่นน่ะเหรอ...บ้าไปแล้วนะ"

นัตสึโนะขำกับท่าทางเก้ๆกังๆของชั้น

"ทำไมชั้นจะไม่รู้ล่ะ เธอน่ะดูง่ายจะตาย เวลาเธอกัดกะเขาทีไรดูเธอมีความสุขมากกว่ารำคาญอย่างที่ปากพูดนะ..ฮิฮิ+"

ชั้นยิ่งทำหน้าไม่ถูก>///<

"เอ....แต่ว่าจะบอกได้มั้ยเอ่ย ว่าแอบปิ๊งทัตสึโร่คุงตอนไหนล่ะ"

นัตสึโนะยิงคำถามทันที
ชั้นที่ได้แต่บ่ายเบี่ยง ก้เลยเลี่ยงคำถามอื่น

"พอทีเถอะน่านัตสึโนะจัง...ว่าแต่เธอจะให้คำตอบชั้นได้รึยังว่า จะไปร้อง'เกะกับชั้นรึเปล่า"

นัตสึโนะเงียบไปสักพักทำท่าเหมือนครุ่นคิด

สักพัก.......

"นัตสึโนะจัง อาจารย์เรียกพบน่ะจ๊ะ"

เพื่อนนักเรียนหญิงคนหนึ่งกล่าว

"อ...เอ่อ จ๊ะๆ....ขอโทษนะมิกิจัง ชั้นคงไปด้วยไม่ได้น่ะ"

นัตสึโนะกล่าวแล้วยืนขึ้นเก็บข้าวของ

"วันนี้เธอกลับก่อนได้เลยนะจ๊ะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ.....บายจ๊ะ"

"เอ่อ...จ๊ะ"

ชั้นได้แต่กล่าวรับคำ
ทำไนตสึโนะจึงดูแปลกๆยังไงก้ไม่รู้.......

หลังจากนั้นเสียงกริ่งก้ร้องดังบอกเลิกเรียน

ชั้นเดินไปที่โต๊ะของตนเองแล้วเริ่มเก็บของ ใจก้ครุ่นคิดถึงคำถามจของนัตสึโนะจัง

"แอบปิ๊งทัตสึโร่คุงตอนไหนล่ะ"
ตอนไหนน่ะเหรอ ที่ชั้นแอบมองตานั่นน่ะ
คงจะเป็นตอน.......................



***โปรดติดตามตอนต่อไป อ่านแล้วช่วยเม้นด้วยนะคะ
       ดีไม่ดีอย่างไรติ-ชมกันด้วยนะคะ.....ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ