คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันนี้ที่รอคอย
ตอนที่ 1 วันนี้ที่รอคอย
ผมชื่อนายสัณฐิติ ชื่อเล่นของผมก็คือ”นท” แต่ส่วนใหญ่เพื่อนจะเรียกผมว่า ”สัน” สาเหตุนั้นเท่าที่ฟังมาส่วนใหญ่ก็จะบอกว่า “นท” มันเรียกยากไป ซึ่งก็.... ช่างๆมันเหอะ w
วันที่ 20 พฤษภาคม เป็นวันที่ผมขึ้นชั้นม.ปลายปีแรก หรือกันสั้นๆว่า ม.4 แต่สำหรับผมแล้ว ความแปลกใหม่ ความไม่คุ้นเคย ย่อมเกิดกับตัวผมเป็นธรรมดาอยู่แล้ว เนื่องจากปีนี้ผมถูกพ่อแม่ให้ไปเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดที่เป็นบ้านเกิดของผม (แต่ก่อนเรียนอยู่กรุงเทพ) ซึ่งผมก็มีความทรงจำที่ไม่ค่อยดีกับมันเท่าไหร่นัก..
ถ้าจะถามถึงความทรงจำที่ไม่ดีของผมนั้น ก็คงย้อนไปเมื่อ 9 ปีก่อน ผมมีเพื่อนสนิทคนนึง อยู่แถวๆบ้านของผม เธอนั้นชื่อว่า”โรส” เธอเป็นเด็กผู้หญิง ผมสั้น ผิวขาว นิสัยดีและน่ารักมากๆ อย่าหาว่าผมแก่แดดเลยนะ ผมกับเธอคือแฟนกันเลยละ O_o แต่วันที่เธอจากผมไปนั้น ผมได้ทะเลาะกับเธอเรื่องงานวันเกิดของเธอ เธอโกรธผมจนหนีไป จนวันต่อมา เธอก็กลายเป็นศพลอยเกยตื้นมาริมตลิ่ง...
หยุดความดราม่าไว้แค่นี้แหละ พูดกันตรงๆ 9 ปีที่ผ่านมา ผมยังอาลัยอาวอนเธออยู่ตลอดแหละ แต่สิ่งที่ทำให้ผมตื่นจากภวังค์ซึ่งเป็นอดีตที่ตามมาหลอกหลอน...
“เอาละจะเช็คชื่อละนะ เกียรติศักดิ์ คำรงค์ ชาติชาย....” อาจารย์ไล่เช็คชื่อจนถึงชื่อผม
"สัณฐิติ” อาจารย์ตะโกนเรียกชื่อผม
“ครับ!!!” ผมขานรับด้วยเสียงที่ดังฟังชัด แต่การเรียกชื่อผมนั้น ไม่ได้ทำให้ผมสะดุ้งเท่ากับชื่อนี้
“วรัสยา”
ผมสะดุ้งเฮือกเพราะวรัสยาคือชื่อจริงของโรส แต่ผมก็คิดว่าอาจจะเป็นคนชื่อเหมือนกันก็ได้ แต่สิ่งที่คิดก็ผิดคาด
“ค่า” เสียงนักเรียนหญิงสาว ผมสั้น ผิวขาว ซึ่งผมคิดว่ามองยังไงมันก็คือยัยโรสเวอร์ชั่นสาวแล้วน่ะสิ...
และที่สำคัญที่สุด เธอมานั่งข้างๆผมซะได้ !!!
คาบแรก อาจารย์ไม่สอน ก็เลยปล่อยให้ทุกคนเล่นกันอยู่ในห้อง เพื่อนทุกคน ก็ไปคุยกับเพื่อนสมัย ม.ต้นของตัวเองกันหมด ผมที่พึ่งเข้ามาใหม่ก็หงอยรับประทานสิครับ.. แต่ผมก็เห็นยัยวรัสยาจ๋อยพอๆกับผมอยู่ เลยไปคุยด้วย
“วรัสยา ชื่อเล่นเธอคืออะไรอ่า??” ผมไปถามชื่อเธอแบบไม่ลังเล
“โรสจ้ะ นายอ่ะ ชื่ออะไรหรอ??” ผมนิ่งไปชั่วครู่ พลันคิดไปว่าน้ำเสียง และท่าทางของเธอ ทำให้ผมรู้ว่า นี่คือโรสในอดีตจริงๆ แต่ความทรงจำเธอไปไหนละ?
“นาย เป็นอะไรไปน่ะ ดูซึมๆแฮะ” โรสถามผม ทำให้ผมออกจากความคิดของตัวเอง แล้วตอบว่า
“ไม่เป็นไรหรอก เอ่อชฉันชื่อนทน่ะ แต่เพื่อนๆชอบเรียกว่าสัน” ผมตอบไปทั้ง 2 ชื่อ w
“รู้สึกเหมือนเราจะถูกชะตากันแล้วนะ นท เอ้อนิ ตอนเที่ยงไปกินข้าวด้วยกันไม๊ละ??”
คำพูดของโรสน่ะตอนนี้ ทำให้ผมหวนคิดไปถึงตอนที่ผมกะเธอเจอกันครั้งแรก
“นี่นท รู้สึกเหมือนเราจะถูกชะตาอ่า ไปเล่นที่บ้านฉันกันไม๊??” คำพูดแรกที่เธอพูดกับผม รู้สึกว่า เหมือนกันยันนิสัยเลยละ..
“นี่นท เป็นอะไรอ่า เป็นเงียบๆอีกแล้วนะ นี่ๆๆ อาจารย์คาบสองมาแล้วนะ ^^”
ระหว่างที่เรียนนั้น ผมก็เรียนไปตามปกติ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้เลยว่า ทำไมมันมีอะไรแปลกๆ จนถึงเวลาพักกลางวัน
12.00 น.
ระหว่างที่ผมพักกลางวัน ผมไปเจอเพื่อนเก่าซะแล้วสิ เจ้าฟอร์ม เพื่อนแถวบ้านผม รู้จักกันตั้งแต่เด็กแล้ว ก็มาทักทายผม มันก็ซี้กับผมตั้งแต่เด็กๆเหมือนกับยัยโรสนั่นแหละ แก๊งเดียวกันเลย
“ไง!! นท ไม่เจอกันนาน มาเรียนอยู่นี่หรอ”
“เออๆ มาๆๆ มากินข้าวด้วยกันๆ”
“ไม่เอานาๆ ฉันเห็นนายกินกะสาวซะด้วย เอ๊ะๆๆ ยัยนี่คุ้นๆแฮะ เหมือนกับ....” เจ้าฟอร์มเริ่มเสียงสั่น..
“โรสใช่ป่ะ??” ผมลองแหย่ๆเจ้าฟอร์มตามประสาเพื่อนสนิท
“จะบ้าไง ยัยนานมันตายไปแล้วนา... ” ฟอร์มหน้าซีด ผมเลยกระซิบกับมัน
“นี่ๆ ฉันคิดเหมือนกับแกน่ะแหละ ฉันว่าแปลกๆอยู่นะ ” ผมซุบซิบกับเจ้าฟอร์ม
“นินทาไรฉันอ่ะ??” โรส ทักขึ้นมา..
ซักพักเจ้าอาร์ม เพื่อนสมัยเด็กอีกคน แต่คนนี้ไม่ได้อยู่แก๊งเราก็มาทักผม
“เฮ้ย ฟอร์ม สัน แหมม... วันนี้หวานกันจังนะ”
“จะบ้าไง ตรูผู้ชายนะเฟร้ยยยย” ทั้งผมและไอ้ฟอร์มตะโกนด่าเจ้าอาร์ม
"เราไม่ได้จิ้นพวกนายเฟ้ย หมายถึงนายสองคนหวานกับเด็กใหม่คนนั้นต่างหาก... ”แล้วมันก็เดินจากพวกผมไป
ผมกับเจ้าฟอร์มยิ่งงงกันใหญ่ ตอนเด็กๆ เจ้าอาร์มมันก็เคยเล่นกับยัยโรสตอนเด็กๆนี่ ทำไมถึงจำไม่ได้ซะละ อัลไซเมอร์กินมันก็ไม่ใช่ เจ้าบ้านี่จำหน้าคนเก่งจะตายไป
”หวานบ้าไรยะ ตาปากเสีย” โรสบ่นถึงเจ้าอาร์ม แน่นอน เธอก็จำเขาไม่ได้เหมือนกัน
“แล้วสองคนซุบซิบไรถึงฉันเนี่ย??” โรสก็หันมาถามพวกผม...
“เอ่อ ขอโทษนะโรส คืองี้นะ ฉันว่าเธอเหมือนฉันที่ตายไปตอน 9 ปีก่อนน่ะ” เจ้าฟอร์มมันถามแทนผม
“เอ.. เธอจะหาว่าฉันบ้าไม๊ ถ้าฉันบอกความจริงกับพวกแกอ่า” โรสถาม
“บ้า??? ฉันจะว่าเธออย่างงั้นทำไมละ??” ผมพูดไปกับโรส
“ฉันคือคนที่ตายไปแล้ว!!” โรสพูดคำนี้กับผม
“ล้อฉันเล่นรึเปล่า...” ผมถามโรสไปแบบนี้
“เย็นนี้ฉันจะเล่าไรให้ฟัง ยังไงเราก็กลับบ้านทางเดียวกันอยู่แล้ว”
16.00
ผม ฟอร์ม และโรส กำลังเดินทางกลับบ้าน โดยที่โรสได้บอกว่าจะพาไปดูบ้านของเธอก่อน แต่สิ่งที่ทำให้พวกผมต้องน้ำตาตกนั้น เพราะบ้านของเธอนั้น คือที่ๆเธอนั้นได้จากพวกเราไปตลอดกาล
“โรส เธอเป็นวิญญาณรึเปล่า” เจ้าฟอร์มถามคำถามที่ผมสงสัยมานาน
“จะว่าจะใช่ก็ใช่ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่นั่นแหละ” ชายแก่น่าเกรงขาม ซึ่งจู่ๆก็ปรากฎตัวมาตอนไหนก็ไม่รู้ ได้มาตอบคำถามของพวกเรา
“ท่านพ่อ!!” โรสเรียกชายแก่คนนั้นว่าพ่อ ซึ่งผมจำได้ได้ว่า พ่อแม่ของโรสนั้น เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุไปเมื่อ 3 เดือนที่แล้วนี่เอง ซึ่งผมก็ได้ไปงานศพมาไม่นานนี่เอง
“โรสน่ะ ตายไปแล้ว แต่ฉันมีภารกิจให้แกนิดหน่อยน่ะ การที่จะให้ไปทั้งๆร่างวิญญาณมันอันตรายน่ะ ก็เลยใช้ร่างหยาบเทียมน่ะ”
“ภารกิจคืออะไรหรอ??” ผมถามท่านพ่อของโรส
“เดี๋ยวแกก็รู้เองแหละ เพราะมันก็เกี่ยวข้องกับแกโดยตรง เอ้อฝากดูแลลูกสาวข้าด้วยละ ข้าไปก่อนละบายยย”
“ท่านพ่อค่ะ...” โรสตะโกนเรียกพ่อคนปัจจุบันของเธอ แต่เขาก็เดินลงไปในน้ำหายไปแล้ว
“มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?? “ ฟอร์มมึนงงกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขี้น
หลังจากนั้นโรสก็ได้ตอบกับพวกผมว่า ชายแก่ที่เธอเรียกว่าท่านพ่อนั้น จริงๆแล้วคือยมราช ราชาแห่งโลกความตาย นั่นก็เป็นสาเหตุที่พวกผมรู้สึกเกรงกลัวท่านขึ้นมา
"ฉันเป็นลูกบุญธรรมของท่านราชาน่ะ ท่านเก็บฉันตอนอายุ 6 ขวบที่นี่” โรสตอบขึ้นมาแบบนี้ รู้สึกว่าที่เรียกยมราชว่าราชานั้น เพราะว่าท่านคือพระราชาของโลกแห่งความตาย
“แล้วไอ้เควสที่ท่านพ่อให้เธอทำเนี่ยคืออะไรละ” ผมถามโรส
“เธอเห็นเด็กผู้หญิงร้องไห้ตรงท่าน้ำนั้นไม๊ ?” โรสพูดและชี้ไปทางท่าน้ำ
“ไม่อ่า ทำไมหรอ?” ผมบอกโรส แล้วคิดดูว่าสงสัยเด็กนั่นคงเป็นวิญญาณ เพราะผมมองไม่เห็นเด็กผู้หญิงคนนั้น
“ว้า แย่จัง ทั้งคู่มานี่ๆ” โรสเรียกพวกผม แล้วมอบสิ่งหนึ่ง
มันเป็นแว่นตาเก่าๆ พวกผมลองใส่ดู สิ่งที่พวกผมเห็นแล้วพูดเป็นเสียงเดียวกัน ก็คือ โลกที่ผมเห็นทั้งหมด ได้เปลี่ยนไป เราเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น เราเห็นวิญญานอยู่เต็มไปหมด ทั้งพระภูมิ เจ้าที่ แม่ย่านางเรือ สัมภเวสี รวมทั้ง เด็กผู้หญิงคนนั้น
“พวกพี่เห็นหนูด้วยหรือค่ะ??” เด็กผู้หญิงได้มาถามพวกผม
“ใช่จ้ะ หนูมารอใครตรงนี้หรอ?” โรสถาม
“รอแม่ค่ะ เค้ายังไม่พาหนูกลับบ้านซะทีเลย ฮือออ” เด็กผู้หญิงคนนั้นน้ำตาคลอเบ้า
เมื่อผมได้ยินอย่างนั้น ผมเลยชิงถามโรสดู “นี่เธอจะทำไงดีละ” โรสก็ตอบไปว่า
“ไม่ไหว พ่อแม่เด็กคนนี้ไม่มีทางมาเชิญวิญญานกลับบ้านหรอก เผลอๆ เขาจงใจฆ่าเด็กคนนี้ซะอีก เฮ้อ สงสัยคงเป็นเวรกรรมของเขาละมั้ง แต่ไม่ต้องห่วง วันนี้เค้าหมดเวรหมดกรรมแล้วละ”
ซักพักโรสหยิบโทรศัพท์ของเธอแล้วกดลำแสงซักอย่างส่องไปที่ตัวเด็ก เด็กคนนั้นก็ถูกดูดเข้าไปที่โทรศัพท์ของเธอ ยังกับเป็นไอเท็มดูดวิญญาณ ยังไงอย่างนั้น
“ทำไมเธอไม่บอกความจริงให้น้องเค้าละ” ฟอร์มถาม
“จะบ้าไงย่ะ ขืนบอกความจริง เด็กก็ไปเป็นเจ้ากรรมนายเวรพ่อแม่เค้าน่ะสิ เวรกรรมน้องคนนี้มันจบอยู่ตรงนี้แหละ พ่อแม่ของเค้า ก็คงกำลังชดใช้กรรมตัวนี้อยู่ละมั้งนะ ฉันละเซ็งจริงๆ พวกไม่พร้อม แต่ดันมีลูกซะได้...”
“เออ แล้วผีเร่ร่อนตนอื่นก็บานตะเกียงเลยนา เธอจะไหวหรอ..” ผมถามโรสดู
“นอกเหนือภารกิจน่ะ ใจจริงฉันก็อยากช่วยนะ แต่ถ้าช่วย เวรกรรมก็ตกอยู่กะฉันหมดสิ แถมภารกิจของฉันคือ ทำให้ผีไม่สิทุกคน หมดห่วงเรื่องเกี่ยวความรักเท่านั้น” เธอตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“หมดห่วงเรื่องความรัก..” ผมลองนึกคิดพูดนี้ดู
“แล้วคืนนี้ฉันจะนอนไหนละเนี่ยยย ท่านพ่อใจร้าย TT ทำไมไม่มารับหนูละ” โรสตะโกนขึ้น ทำให้อดคิดถึงท่านยมฯไม่ได้ สงสัยท่านคงจะให้โรสสัมผัสชีวิตแบบโลกมนุษย์ละมั้ง
“ให้ ไอ้นท ท่านบอกว่าให้แกดูแลยัยโรสไม่ใช่รึไง รับผิดชอบด้วยละกัน บายยย ละครมาพอดี” ไอ้ฟอร์มรีบวิ่งกลับบ้านไปดูละคร ทิ้งยัยโรสให้อยู่กะผมสองคน
“หอพักหรอ.. มืดแล้วคงไม่ทันหรอกมั้ง ไปค้างบ้านฉันก่อนละกัน พรุ่งนี้ค่อยหาหอพักให้”ผมพูดออกเซ็งๆ เพราะไม่รู้ว่า จะทำไงกะยัยนี่ดี วิธีนี้คงดีที่สุดแล้ว
“กลับมาแล้วหรอลูก เอาสาวที่ไหนมาละเนี่ย” พ่อผมเป็นทหาร พึ่งออกจากเวรมาพอดี แน่นอน พ่อผมจำยัยโรสไม่ได้
“เอ่อ คือว่าเขาชื่อโรสน่ะ พ่อเค้าให้มาอยู่ที่เมืองนี้ ยังไม่ได้หาหออะไรให้เค้าเลย ก็เลยไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหน”ผมบอกพ่อไป
"โรสหรอ.. ชื่อคุ้นๆแฮะ อื้อ ถ้าไม่รังเกียจมานอนห้องลูกชายฉันก็ได้นา รกหน่อยนะ ก็บ้านนี้มีแต่ผู้ชายนิ เออไอ้นท เอ็งก็ไปนอนข้างล่างซะ ไปจัดห้องแกให้เรียบร้อยด้วย”
“ครับๆๆ” ผมทำน้ำเสียงเซ็งๆใส่พ่อ ยัยโรสก็แอบขำนิดหน่อย แต่ทำให้ผมนึกเหตุการณ์นึง ตอนสมัยที่พ่อแม่โรสไปต่างจังหวัด แล้วให้โรสมาค้างบ้านผม
“โรส ไปนอนบนเตียงเค้าเลยนะ.. เดี๋ยวเค้าจะไปนอนข้างล่างเอง”
“ไม่กลัวหรอ นอนคนเดียวอ่า?” โรสถามผม
ขณะที่ผมคิดไปโรสก็พูดออกมา
“ไม่กลัวหรอ???”
"จะบ้ารึไง จะ 16 อยู่ละ จะไปกลัวอะไรละ ฮ่าๆ”
ครับ คืนนี้เธอก็มากินข้าวและมาค้างอยู่บ้านของผม ซึ่งก็ทำให้ ผมนอนตบยุงทั้งคืน TT วันรุ่งขึ้น เป็นวันหยุด ผมก็เลยเริ่มภารกิจของผม ก็คือ หาหอพักให้ยัยโรส.. แต่จะมีไม๊เนี่ย???
------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น