เป็นหมอก็ได้ว่ะ chapter 5 เมื่อรูมเมทป่วยครับ

Chapter 5 :- เมื่อรูมเมทป่วย...

ขณะเดินทางกลับจากค่ายอาสา

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

 

เอ๊ก:- ไอ้เชี่ยะบอย โทรศัพท์มึงดัง ตื่นรีบๆรับ กูตื่นก็เพราะโทรศัพท์มึง

 

บอย:- งัวเงียรับสาย  สวัสดีครับบอยพูดครับ

 

คุณหญิงนิด:- น้องบอยหรือจ๊ะลูก ป้านิดเองจ๊ะ ดีใจจังโทรติดแล้ว

 

บอย:-มีอะไรเหรอครับคุณป้านิด พอดีผมไปเข้าค่ายอาสาที่ต่างจังหวัดมันไม่มีที่ชาจน์ไฟ เลยปิดเครื่องนะครับ

 

คุณหญิงนิด:- เมื่อวานป้าโทรไปหาน้องเม้ง เห็นเมื่อวานดึกแลัวยังไม่ยอมโทรหาป้า ป้าเลยทราบน้องเม้งไม่สบาย

สงสัยจะเป็นหวัดเพราะตากฝนตอนรับน้องทึ่คณะนะจ๊ะ

ตั้งแต่ตอนเย็นไม่รู้น้องเม้งทานข้าวหรือยัง และไม่รู้มียาลดไข้กินดัวยไหม ป้ารบกวนน้องบอยเป็นธุระดูแลน้องเม้งให้ป้าด้วยนะจ๊ะ

คิดว่าน้องเม้งเป็นน้องชายนัองบอยก็แล้วกัน แล้วรบกวนโทรบอกอาการน้องเม้งกับคุณป้าด้วยนะจ๊ะ

ถ้าเป็นอะไรมากก็พากันไป  รพ   นะจ๊ะ ป้าขอบคุณน้องบอยมากนะจ๊ะ

 

บอย:- เอ้า ไอ้เชี่ยเม้งป่วย ทำไมไม่โทรบอกกูว่ะ หรือกูปิดเครื่องมันเลยโทรไม่ติด เหมือนรู้สึกผิดเลย

 

บอย:-เขย่าไอ้เอ๊ก เอ๊กพรุ่งนี้กูไม่ไปเรียน รบกวนมึงบอกอาจารย์ว่ากูไม่สบายนะ เวลาอาจารย์เช็คชื่อ

พอดีรูมเมทกูไม่สบายนะ แม่เค้าฝากกูดูแลนะ

มึงได้ยินนะ  เอ๊กเนี่ยมึงหลับได้ยินกูพูดเปล่าว่ะ

 

เอ๊ก:- โอเคๆ มึงป่วยพรุ่งนี้ กูบอกอาจารย์ให้ มึงอย่าเขย่ากู กูจะนอน

 

บอย:- ขอบคุณมาก

 

 21:00 น. 

บอยรีบวิ่งไปที่คอนโด

พนักงาน:- สวัสดีครับคุณบอย กลับจากต่างจังหวัดแล้วเหรอครับ

 

บอย:-ครับ  ขอบคุณครับ

 

รีบเปิดประตูห้อง

บอย:-เม้งเป็นไงบ้าง เห็นแม่มึงโทรมาว่ามึงป่วย ไหนดูสิ โอตัวร้อนมากเลย ใครสั่งสอนให้มึงสวมเสื้อผ้าสี่ห้าชั้นว่ะ

พอดีละ ความร้อนระบายออกไม่ได้ เดี๋ยวก็ชักหรอกมึง มาๆกูช่วยถอดเสื้อให้

 

เม้ง:- บอย กรู๊หนาว กูหิวด้วยไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เย็นเมื่อวาน

 

บอย:- ใส่ซะหลายชั้นเลยมึง มาๆเดี๋ยวกูเช็ดตัวให้ 

มึงกินยาพาราลดไข้หรือยังเม้ง

 

เม้ง:-กูจะรู้ไหม อันไหนยาอะไร ปกติพี่กับแม่แม่กูจัดยาให้ เวลากูไม่สบาย

 

บอย:- เข้าใจแล้ว ว่าทำไมแม่มึงบอกกูว่า ให้คิดว่ามึงเป็นน้องชาย

เอาอ้าปากกินยา ค่อยกลืนน้ำนะมึงเดี๋ยวสำลักยากับน้ำ

 

เม้ง:- ขอบคุณ บอยมึงเหมือนเป็นทั้งแม่และพี่ชายกูเลย

 

บอย:- โอเคกูเป็สแม่กับพี่ชายมึง

 

บอย:- เรียนสายคุณป้านิดครับ ผมบอยนะครับ ผมคิดว่าเม้งคงไม่เป็นอะไรมาก คงเป็นแค่ไข้หวัดเพราะตากฝนนะครับ

คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ

 

คุณหญิงนิด:- ขอบใจมากนะจ๊ะ น้องบอย

 

บอย:- เอ้าอ้าปาก มึงหิวใช่ไหม กูทำโจ๊กมาให้ ค่อยแดกละมึง ร้อนนะโว้ย

 

เม้ง:- โจ๊กคอร์นกูไม่กินนะ

 

บอย:- สัด สี่ห้าทุ่มแล้ว รีบๆแดก เดี๋ยวกูอาบน้ำก่อนเดี๋ยวมาเช็ดตัวให้มึงต่อ

 

 

 

7:00 น. วัน รุ่งขึ้น

เสี่ยงอาบน้ำ ในหัองน้ำ

บอย:- หาว อ้าวไอ้เชี่ยเม้ง หายแล้วเหรอว่ะถึงได้อาบน้ำ

 

เม้ง:- ขอบใจมึงว่ะ น้ำใจว่ะ มึงจะเช็ดตัวกู หรือ แอบหลับว่ะ เห็นนอนทับแขนอยู่ข้างเตียง

กร่นซะดัง คนป่วยอย่างกูเลยต้องตื่นแต่เช้า

ว่าแต่กูยืมชุดมึงใส่ก่อนนะ ของกูยังไม่ส่งซักนะ

 

บอย:-เอ้อ ให้แค่วันเดียวนะ มึงยิ่งซกม๊กด้วย

อ้าวมึงอาบน้ำหรืออาบแป้งในห้องน้ำกู สัดแป้งเต็มพื้นเลยมึง ต้องล้างห้องน้ำก่อน อาบอีก เหนื่อยจริงๆเป็นพี่ชายคุณเม้ง

 

เม้ง:- กูโทรหาแม่กูแล้ว แม่กูฝากขอบใจมึง กับบอกกูให้เชื่อฟังมึง แม่งทำยังกูเป็นน้องมึง

 

บอย:-ก่อนกินข้าว กูช่วยมึงขนเสื้อผ้าห้องมึงไปให้แม่บ้านซัก   ก่อนที่มึงจะใส่ของกูหมดตู้

โอ้โห้ ห้องมึงหรือสุสานว่ะ ทำไมสกปรกขนาดเนี่ยะ แล้วผ้ามึงเคยส่งซักกี่ครั้งว่ะ ทำไมมันกองมากมายขนาดนี้

ส่งซักไม่ทันแน่ คงต้องแบ่งซักเองด้วยส่วนหนึ่ง 

เร็วๆไอ้เซี่ยะเม้ง มาช่วยกูขนผ้ามึงไปซัก

 

เม้ง:- ก็ห้องกูรก เลยไม่กล้าให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด กับเอาผ้าไปซักนะสิ

จะแบกผ้าไปซักข้างล่างก็เยอะ กับเหม็นมาก เลยไม่กล้าอายเค้า กูกลัวทำมึงเสียชื่อเสียง มึงเห็นความดีของกูยัง

 

บอย:- เอ้าเก็บผ้ามึงยัดใส่ถุง กูจะปั่นเครื่องให้

แต่ที่เหลือมึงต้องให้แม่บ้านซัก ไม่งั้นรีดไม่ทัน ไม่มีเสื้อผ้าใส่ไปเรียนแน่มึง

 

เม้ง:- โฮ้ เครื่องซักผ้ามันซักง่ายขนาดนี้เลยเหรอว่ะ

 

บอย:- กูว่าแค่มึงมีนิ้วจิ้ม กับมีตามองปุ่ม มึงก็ซักผ้าได้แล้ว ถามจริงมึงโตขนาดนี้มึงซักกางเกงในเองเปล่าว่ะ

 

เม้ง:- มึงให้กูพูดจริงๆ หรือให้กูพูดอ้อมละ ถ้าจริงๆก็ไม่ ถ้าอ้อมๆก็ไม่แน่ใจว่าเคยทำไหม

 

บอย:- อย่าบอกว่ากูต้องซักกับตากกางเกงในให้มึงนะ

 

เม้ง:- 555 มึงเพิ่งรู้ตัวเหรอ กูนับถือมึงเลย นอกจากมึงทำหน้าที่เป็นแม่ เป็นพี่ชายกู แล้วยังทำหน้าที่เป็นแม่บ้านกูด้วย

มีอะไรที่มึงทำไม่ได้ไหมไอ้บอย 

 

เม้งเดินเข้ามากอดข้างหลังบอย

 

บอย:- สัดเล่นอะไรมึง กูจั๊กจี้ ที่กูยังไม่ทำมึงอยากรู้เหรอ ก็คือไล่เตะมึงไง กูกำลังจะทำไอ้สัด ได้คืบเอาศอก ซักผ้ากินข้าวเสร็จ

กูจะบังคับมึงเก็บข้าวของให้ห้องมึง. ไม่ใช่มึงมานอนห้องกู แล้วห้องมึงรกเป็นขยะเกิดพ่อแม่มึงมา

กูไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน ไอ้สัดเม้ง

 

เม้ง:- เข้าค่ายเป็นไงบ้างว่ะ ไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย

 

บอย:-ก็ดี ได้เรียนรู้หลายอย่างว่ะ ( นึกในใจ ถ้าไอ้เม้งติดหมอ แล้วไปเข้าค่าย มันน่าจะเป็นคนที่ทำให้ครอบครัวที่อยู่ด้วยลำบากใจมากที่สุดคนหนึ่ง ดีแล้วที่มันมาเรียนถาปัตแทน)

ของมึงเป็นไงบ้างว่ะ รับน้องจนเป็นไข้ สัดตั้งใจเรียนด้วยนะมึง แม่มึงส่งมาเรียน เกิดเรียนมึงมีปัญหา ทั้งพ่อแม่กู กับพ่อแม่มึง

เล่นงานกูตายเลย

 

เม้ง:-ก็สนุกดีนะ รับน้องนะ กูว่าถ้านานกว่านี้ กูว่ากูทดสอบร่างกายผ่านติดนายร้อยแน่มึง

รับน้องยังกับฝึกทหาร เหตุผลก็ไม่ค่อยมี กลายเป็นพวกน้อยลากพวกมากไปซวย

ส่วนเรียนก็โอเคอยู่ไม่น่ามีอะไร เรื่อยๆ มึงไม่ต้องเป็นห่วงกู กูไม่ทำให้มึงเสียชื่อหรอกไอ้สัด

แม่งห่วงชื่อเสียงมากกว่าเพื่อน แต่มึงไม่ต้องห่วงนะมีอะไรกูไม่เคยโกหกมึง 

มึงไว้ใจได้ กูนะไว้ใจมึงเหมือนเป็นคนในครอบครัวนะมึง บางเรื่องกูไม่กลัาบอกพ่อแม่ บอกพี่ แต่กูกล้าบอกกับมึง

 

 

 

 

บอย:-ขอบใจไอ้เม้ง ทำซึ้งเลยนะมึง อีกสองสามวันกูกลับมืดหน่อยนะ เดี๋ยวมีติว อาจารย์มีสอบ pre-test ชีวะกับออร์เค็มกับ สอบ lab กริ๊งฟิสิกส์ด้วยว่ะ กูยิ่งไม่ค่อยชอบฟิสิกส์

 

เม้ง:- โอเค แต่มึงอย่ากลับดึกมากนะ ตอนมึงไปเข้าค่ายกูเปิดไฟนอนทุกคืนเลย กูกลัวผี แล้วกูก็หลับๆตื่นๆตลอด เพิ่งหลับเต็มที่เมื่อวานที่มึงมานั้นแหละ