เป็นหมอก็ได้ว่ะ chapter 6 แสงสว่างกับการแรกพบ

Chapter 6 แสงสว่างกับการแรกพบ

 

เม้ง:- ไอ้เชี่ยบอย แม่งปลุกกูก็ไม่ปลุกให้ตื่น สัดวันนี้เลยมาสายเลยมึง

เชี่ยะจริงๆเพื่อนกู แม่งเจออาจารย์อัดกูแน่ อาจารย์คาบนี้แม่งยิ่งเหียบๆอยู่ด้วย

 

โอ้ยเจ็บ เสียงหนังสือกระจายลงกับพื้นฟุตบาท 

 

เม้ง:- ผมขอโทษครับ ผมรีบเกินครับ เลยไม่ได้ดูทาง

มาผมช่วยเก็บหนังสือ 

 

หลังจากนั้นเม้งเงยหน้าขึ้น

 

เม้ง:- น้องแสงสว่าง อ้า  เออ สว่างจริงๆด้วย

 

นินนี่:-สว่างสิย่ะ กลางวันสว่างก็สว่างยังเดินชน ตัวก็เตี๊ย มองอะไรที่สูงๆไม่เห็นหรือไงพ่อคุณ

 

เม้ง:- ผมขอโทษครับ คุณ.....

 

นินนี่:- ไม่รู้ชื่อยังอยากขอโทษอีกนะยะ  ฉันนินนี่ ส่วนคนที่เธอชนนะดาวเพื่อนฉัน

เนี่ยะเกิดดาวล้มขาแพง พ่อแม่ดาวเอาเรื่องเธอแน่!!!

 

เม้ง:-ผม ผ๊ม ผมชื่อ นริทร์ เรียกสั้นๆ ที่บ้าน คุณพ่อ คุณแม่ และพี่เรียก"เม้ง"ครับ ผมอยู่คณะสถาปัตปีหนึ่งครับ

วันนี้คาบแรกอาจารย์...อาจารย์เฮี๊ยบมากครับ วันนี้ผมมาสายโดนแน่ๆครับ

 

ดาว:- หัวเราะ คุณเม้งตลกจังนะค่ะ ดาวไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณเม้ง คุณเม้งอย่าโกธรนินนี่นะค่ะ 

นินนี่พูดยังงั้น แต่จริงๆไม่อะไรเลยนะค่ะ

 

เม้ง:- คุณดาวเรียนคณะอะไรครับ?

 

นินนี่:-เนี่ยเธอ ควรมีมารยาทบ้างนะ สนิทก็ไม่สนิท

มีสิทธิ์อะไรมาถามดาวว่าเรียนคณะอะไร

 

ดาว:- นินนี่จ๊ะ อย่าว่าคุณเม้งเลย ดาวเรียนนิเทศน์ค่ะ นินนี่ก็เหมือนกันค่ะ ยินดีรู้จักค่ะคุณเม้ง

ดาวว่าคุณเม้งรีบไปห้องเรียนก่อนไหมค่ะ อาจารย์ดุไม่ใช่เหรอค่ะ

 

เม้ง:- โอ้ สายมากครับ ผมไปก่อนนะครับ วันหลังหวังว่าจะเจอกันอีกนะค่ะ

 

นินนี่:- ใครอยากเจอเธอย่ะ

 

ดาว:- หัวเราะ นินนี่อย่าว่าคุณเม้งสิค่ะ

 

 

 

 

เม้ง:-ตู๊ดๆ เชี่ยะบอย กูเจอกับนัองแสงสว่างแล้ว ชื่อเล่นนัองแสงสว่าง ชื่อ"ดาว"ว่ะ

 

บอย:-เออสว่างมาก บ่ายโมงครึ่งแล้ว เย็นๆกูค่อยคุยกับมึงนะ กูเรียน lecture อยู่ โอเค

 

 

 

 

 

 

 

 

 

20:00 น. ที่คอนโด

 

บอย:- มีเชี่ยะอะไรเม้ง กูเรียนอยู่ตอนบ่าย มีอะไรด่วนว่ะ เก็บไว้คุยกันตอนเย็นไม่ได้เหรอว่ะ

ไหนมึงลองเล่ามา

 

เม้ง:- สวยว่ะ น้องแสงสว่าง คือ คนเดียวก็น้องดาว กูได้คุยกับเค้าด้วยวันนี้

 

บอย:-แสงสว่างกับดาวอะไรของมึงว่ะ กูไม่รู้เรื่อง มึงใจเย็นๆไอ้เม้ง

 

เม้ง:- จำตอนที่มึงกับกู ไปเดินพารากอนกับสยามได้ไหม ตอนที่มากรุงเทพใหม่ๆได้ไหม

ที่เจอน้องแสงสว่าง คนที่สวยๆ ที่มีคนถือของให้เหมือนคุณหนูนะ วันนี้กูไปเดินน้องเค้าเลยรู้ว่าน้องเค้า

ชื่อน้องดาว เรียนคณะนิเทศน์ กูโคตรดีใจเลย กูละอยากเดินชนกับนัองดาวทุกวันเลยว่ะ

 

บอย:-ทะลึ่งนะมึง เวลาที่น้องเค้าล้ม กูว่าน้องเค้าคงไม่รู้ว่าชนอะไรล้ม เพราะเค้ามองไม่เห็นมึงนะสิ เสือกสูงเท่าหัวไหล่น้องเค้า

แล้วไอ้รายละเอียดไร้สาระเนี่ยะจำดีนะมึง กูว่าถ้ามึงเก็บรอยยักในสมองไว้จดจำตำราเรียนจะดีกว่าไหม

 

เม้ง:-เอาเนี๊ยะไอสัด ( มือเม้งดึงแว่นสายตาของบอยออกมา )  มึงก็ว่าล้อแต่กูเตี๊ย มึงก็พวกตาบอดเวลาไม่ใส่แว่นเหมือนกัน

ลองดูสิตามองไม่เห็น ปากยังจะหมาอีกหรือเปล่า

 

บอย:- สัดมึงเอาแว่นกูคืนมา

 

เม้ง:- เก่งจริงมึงก็มาแย่งเอาเองสิ

 

แว่นหล่นลงพื้น  แกล๊บ .......

 

เม้ง:-เอ้าไอ้เชี่ยะบอย กูขอโทษ กูไม่ได้ต้องใจเหยียบแว่นมึง มึงมีแว่นสำรองเปล่าว่ะเนี่ยะ

 

บอย:-เชี่ยะเม้ง มึงเล่นอะไรแผลงๆของมึง แว่นสำรองกูลืมเอามาจากบ้าน สัดแล้วกูจะทำยังไง

 

เม้ง:- แว่นมึงไม่หนาคงพอมองเห็นมั๊ง ให้ทางบ้านส่ง EMS หรือ ให้คนขับรถมึงเอามาก็ได้

 

บอย:-แว่นกูเลนส์ย่อพิเศษโว้ย สายตากูนะสั้นเจ็ดร้อยนะมึง แล้วมึงจะให้กูเรียนยังไงว่ะ จะมองกับจด lecture ยังไง

แม่งซวยแล้วกู แล้วก็วันนี้วันเสาร์ พรุ่งนี้วันอาทิตย์ กว่าจะส่ง EMS เร็วสุดคงถึงวันพุธมั๊งแก

แล้วมึงไม่ต้องพูดเลย ให้คนขับรถตีจากบ้านเอาแว่นมาให้ แม่งหลับหลังคนรถจะได้ด่าพ่อแม่กูนะสิ

 

เม้ง:-กูขอโทษ กูนึกว่ามึงใส่แว่นไว้แอ๊คสาว ๆ เห็นเลนส์บางๆ ใครจะรู้ว่ามึงสายตาสั้นเยอะว่ะ

แล้วมึงจะทำยังไง เข้าห้องน้ำกับอาบน้ำเองได้ไหมว่ะ หรือ จะให้กูช่วย

 

บอย:-กูสายตาสั้น ไม่ใช่ตาบอด ทำเองได้ ถ้ามึงอยากแก้ตัว ก็พากูไปร้านแว่นร้านประจำกูที่พารากอนพรุ่งนี้เลยมึง

 

เม้ง:- มึงตัดแว่นหรูนะมึง ตัดแว่นที่พารากอน

 

บอย:- กูตัดที่สยามโว้ย ตัดมาตั้งแต่มาเรียนพิเศษตอนมอสาม แต่ตอนปรับปรุงที่ๆสยาม ร้านนี้เลยต้องย้ายมาอย่ที่พารากอน

พวกหมอ พวกอาจารย์มหาลัยก็มาตัดร้านนี้เยอะ นะแก

 

เม้ง:- โอเค พรุ่งนี้วันอาทิตย์กูว่าง กูจะรับผิดชอบพามึงไปตัดแว่นเอง มึงอย่ารัองไห้ฟ้องพ่อแม่มึงนะ เอ  เอ๋ ไอ้ลูกแง

 

บอย:-แม่งทำเลวยังไม่สำนึกนะมึง

 

 

 

 

วันอาทิตย์ที่พารากอน เม้งเดินจูงมือบอย ท่ามกลางสายตาหลายคนมอง และ  ซุบซิบ

 

บอย:- ไอ้เม้งมึงปล่อยมือกูก็ได้ กูอายเค้า

 

เม้ง:-อายอะไรว่ะ เกินมึงเดินสะดุดชนของข้าวของแพงๆเสียหาย ใครจะรับผิดชอบจ่ายว่ะ อายอะไรไร้สาระนะมึง

 

นินนี่:-ดาวนั้นใช่คนที่ชนเธอล้มเมื่อวันก่อนที่มหาลัยใช่ไหม

 

ดาว:-น่าจะใช่คุณเม้ง มากับเพื่อนมั๊งจ๊ะ

 

นินนี่:-งั้นต้องเอาคืนซักหน่อย 

 

นินนี่รีบจูงมือดาวเดินเค้ามาหาเม้งกับบอย

 

เม้ง:-คุณ คุณดาวใช่ได้ครับ

 

นินนี่:-ใช่จะทำไหมล่ะย่ะ แฟนเธอหน้าดีนะ ขาวตี๋ แถมสูงด้วย ผิดกับเธอนะ

แต่ก็กล้านะย่ะเดินเปิดเผยดีนะ พากันเดินจูงมือกันในพารากอน

 

เม้ง:- (หน้าซีด)

 

บอย:- (หัวเราะ) เปล่าครับ ไม่ใช่แฟนกัน พอดีแว่นสายตาผมแตก เม้งเลยพามาที่ร้านแว่นร้านประจำของผม

 

เม้ง:-ใช่ครับ เนี่ยะชื่อบอยเพื่อนผม มันเป็นคนชอบสะเพร่า บอกกี่ครั้งแล้ว เวลานอนให้ถอดแว่น เนี่ยเผลอนอนทับแว่นตัวเองพัง

ครั้นผมจะให้เดินมาร้านแว่นเองก็เกรงจะชนข้าวของเสียหาย เลยเดินจูงมือมันครับ

 

บอย:-(เอาข้อศอกกระตุ้งเม้ง)

 

ดาว:- คุณบอยหรือค่ะ ฉันชื่อดาวค่ะ ส่วนเพื่อนฉันนินนี่ค่ะ พวกเราเคยเจอคุณเม้งที่มหาลัยนะค่ะ

 

นินนี่:-ขอโทษนะคุณบอยอย่าโกธรนินนี่นะค่ะ เค้ามักบอกกันว่าคนหล่อมักจะใจดี

ส่วนคนที่ผิดก็เม้งนั้นแหละไม่รู้จักรีบบอก ปล่อยให้ฉันเข้าใจผิด

 

เม้ง:-อืม  อ้า คุณดาวทานอะไรหรือยังค่ะ ถ้าไม่รังเกียจทานข้าวด้วยกันไหมครับ เหมือนบอยจะหิวข้าวแล้ว

 

บอย:-เอ้าไอ้เม้ง ขอโทษครับ เม้ง ฉันยังไม่ได้ไปตัดแว่นใหม่เลย เดี๋ยวแว่นไม่เสร็จนะ

 

ดาว:-งั้นไม่เป็นไรค่ะ พวกเราไปเป็นเพื่อนคุณบอยก่อนก็ได้ค่ะ ส่วนนินนี่เธอหิวข้าวไหมจ๊ะ ถ้าเธอหิวเราก็ทานที่เนี่ยะกับพวกคุณบอย คุณเม้ง ถ้ายังก็แวะไปทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ฉันที่บ้านตามที่ฉันได้เรียนท่านเหมือนเดิมดีไหมจ๊ะ แล้วฉันจะให้คนไปส่งเธอที่บ้าน

 

นินนี่:- กินเนี่ยะก็ได้   เวลาฉันไปทานข้าวกับพ่อแม่เธอ แล้วฉันเกร็งไปหมด และก็อึดอัดด้วยเวลาเธอให้คนขับรถไปส่ง 

เพราะไม่รู้จะคุยอะไรกันดี ดูมันเครียดๆพิกล

 

ดาว:-งั้นดาวกับนินนี่ขออนุญาติทานข้าวกลางวันด้วยกันกับคุณเม้ง คุณบอยนะค่ะ

(ดาวกดโทรศัพท์):-คุณพ่อคุณแม่ค่ะ วันนี้ดาวขออนุญาติทานข้าวที่พารากอนกับเพื่อนนะค่ะ พอดีดาวเจอเพื่อนที่เรียนมหาลัยด้วยกันนะค่ะ เสร็จแล้วดาวจะรีบกับบ้านนะค่ะ คุณพ่อคุณแม่จะฝากดาวซื้อของอะไรที่เนี่ยไหมค่ะ 

 

นินนี่:- งั้นรีบพาแฟนเธอไปร้านแว่นสิ ขอโทษ!!!ค่ะ พาคุณบอยไปร้านแว่นสิ  ฉันหิวข้าวมากแล้ว

 

 

 

 

 

ที่ร้านแว่น 

บอย:-หมอครับ ผมขอตัดแว่น เอาสองอันเลย ขอวันจันทร์บ่ายๆทันไหมครับ

 

เม้ง:- (ผลักบอย) หมอครับ ตัดให้มันอันเดียวก็พอครับ มันเอาตั๊งค์มาไม่พอ

       (กระซิบบอย) ถ้ามึงตัดสองอัน กูก็ไม่มีข้ออ้างมาเจอดาวที่พารากอนสิว่ะ

 

บอย:- เชี่ยะแม่งเลวได้ใจนะมึง...???

 

นินนี่:-รู้ไหมคุณบอย ตาเม้ง เนี่ยะเป็นครั้งที่ดาวทานข้าวกับเพื่อนผู้ชาย

เธอต้องเลี้ยงร้านหรูๆนะ ตาเม้ง

 

เม้ง:-เลือกร้านเลยครับคุณดาว ถ้าไม่พอจ่ายผมจะให้บอยเค้าทำงานใช้หนี้ให้ครับ

 

ดาว:-(หัวเราะ) ดาวว่าเราทานกันที่ฟู๊ดคอร์ดกันก็ได้ค่ะ ดูสบายๆดีค่ะ ดาวไม่อยากลำบากคุณบอย (หัวเราะเบาๆ)

 

เม้ง:-(กระซิบบอย) กูโชคดีจริงๆ มึงแม่งตัวนำโชค กูขอบคุณมึงนะ คราวหน้าทำแว่นพังอีกนะมึง

คืนนี้กูกลับไปนอนฝันหวานแน่ๆเลย น้องดาว 555