เลือดด่างฟ้า

ลำดับตอนที่ #3 : เหตุเกิดที่ครอบครัว

ตอนที่3

        พิมพ์ ขับรถมาเรื่อยๆด้วยความขุ่นมัวในใจ ขับไปก็บ่นไปตลอดทางแต่จับใจความไม่ค่อยได้เท่าไรนัก

\"โธ่เอ๊ย คิดว่าตัวเองดีนักหรือไงผู้ชายในโลกนี้ยังมีดีกว่าคุณเยอะเลย\"พิมพ์ว่า  ส่วนทางด้านแยมก็เดินช้อปปิ้งกับ ธันวิน อยู่ แต่เธอยังไม่ค่อยหายโกรธจึงตัดพ้อ

\"เมื่อวานไปกินข้าวอร่อยไหมคะ คงกินกันจนลืมเวลาเลยละสิ\" ธันวิน หันหน้ามามอง แยมแต่แยมเดินเลยไป ธันวินจึงเอามือไปคว้าแขนของ แยม ไว้แล้วว่า

\"ขี้งอนจริงแม่คุณ มันไม่มีอะไรสักหน่อยนี่จ๊ะ พี่ก็แค่คุยเรื่องงานกันเฉยๆ พอเสร็จต่างคนก็ต่างไป\" ธันวินพยายามอธิบายกับสิ่งที่แยมเห็น

\"แค่เรื่องงานแยมไม่ว่าหรอกนะคะ อย่าให้มีอะไรเกินเลยมากกว่านี้ก็แล้วกัน ไม่งั้นแยมไม่ยอมด้วย\" แยมหันมายิ้มให้ธันวิน ซึ่งเธอจะทำทุกครั้งหลังจากที่หายงอนแล้ว แยม ลากแขนธันวินไปที่ร้านเพชรจึงนึกขึ้นมาได้

\"อือ จริงด้วย พี่วินยังไม่ได้ให้แหวนแยมเลยอะค่ะ ที่ซื้อมาแล้วที่แยมใส่ไม่ได้ เพราะคับเกินไป ที่พี่วินจะเอาไปเปลี่ยนให้ที่ร้านไงคะ\" แยม แบมือเหมือนขอของเล่นของเด็นมองหน้าแฟนหนุ่ม ธันวิน นึกขึ้นมาได้จึงว่า

\"นั่นสิ พี่เปลี่ยนให้แล้วล่ะ แต่อยู่ในรถน่ะ ยังไงถ้าซื้อของเสร็จแล้วค่อยลงลงไปเอาก็แล้วกันนะ พี่ก็อยากให้แยมใส่เหมือนกันไม่รู้จะใส่ได้หรือเปล่า\" แยม ยิ้มน้อยๆแล้วไปคล้องแขนของ ธันวิน พากันเดินต่อ

*****************************************

      มหาลัยที่ ภาพ และ ดาวเรียน อยู่วันนี้ก็เกิดเรื่องอีกเหมือนกัน ภาพ นั้นเรียนทางด้านศิลปะการวาดภาพ ส่วนดาวเรียนทางด้านจิตวิทยา ทั้งภาพ และดาวมัวเดินไม่ดูจึงชนกันเข้าอย่างจัง

\"อุ๊ย ขอโทษค่ะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ\"ดาวถามพลางเก็บหนังสือและอุปกรณ์วาดรูปของ ภาพ ที่ตกอยู่ที่พื้น

\"ไม่เป็นไรครับ\"ภาพเงยหน้าขึ้นมามองดาว เมื่อตาทั้งคู่มาประสานกันทั้ง2ต่างก็รู้สึกถูกชะตาและแอบปิ้งกัน

\"ถ้าคุณไม่เจ็บตรงไหนผมไปก่อนนะครับ\" ดาวมอง ภาพ ที่เดินไปแล้วรู้สึกเสียดายไม่น้อยที่ไม่ได้ไปส่ง พอมองเห็นขาของภาพจึงตกใจคิดว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ภาพเจ็บจึงวิ่งเข้าไปหา

\"เดี๋ยวค่ะ เมื่อกี๊คุณบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่คุณเดินขากระเผลกแบบนี้แสดงว่าต้องเจ็บมาก ฉันขอโทษนะคะ\" ภาพมองหน้าดาวแล้วบอกอย่างเศร้าๆ

\"เปล่าครับ คือผมเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เกิดแล้วครับ ไม่เกี่ยวกับคุณหรอกครับ\" ดาวรู้สึกสงสารภาพมากจึงว่า

\"ขอโทษนะคะ ฉันถามอะไรก็ไม่รู้ เอางี้มั๊ยคะเดี๋ยวฉันเดินไปเป็นเพื่อน ตึกของคุณกับฉันอยู่ไกล้ๆกัน ถ้าเดาไม่ผิดคุณคงเรียนว่ารูปใช่ไหมคะ\" ภาพพยักหน้าให้ ดาวและภาพเลยเดินไปด้วยกันเดินไปคุยไปจนมาถึงตึกเรียนของภาพ ดาวจึงถาม

\" คุณชื่ออะไรคะ เดินมาตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อเลย\" ภาพ ยิ้มให้น้อยๆแล้วตอบ

\"ภาพวาดครับ คงไม่ต้องบอกใช่ไหมครับว่าทำไมผมถึงมาเรียนวาดรูป แล้วคุณล่ะครับ\" ภาพเป็นฝ่ายถามกลับบ้าง

\"ดาวค่ะ สุรัศวดี ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ดาวหวังว่าคงได้พบภาพอีกนะ\"ดาวเดินไปเรียนที่ตึกของตนเองแต่ไม่วายหันหลังกลับมามองภาพ แต่เห็นภาพเดินดุ่มๆไปเรียนแล้วก็ได้แต่หันหลังกลับมา ส่วนภาพเองก็หันหลังกลับมามองดาวเหมือนกันเห็นดาวเดินไปไม่สนใจเ ขาก็ได้แต่เดินไปเรียนด้วยใจที่ห่อเหี่ยว

*******************************************

     ทางด้านแยมกับธันวินในเวลานี้ต่างก็หาแหวนกันใหญ่เพราะไม่มีแล้ว แยมว่าต้องมีคนขโมยไปแน่ๆแต่ธันวินแย้งว่ามีระบบป้องกันอย่างดีถ้ามีคนขโมยต้องได้ยินเสียงสิ แยมหาจนเหนื่อยจึงว่า

\"แยมไม่ยอมนะคะ พี่วินไปทำหายที่ไหน ของมีค่าอย่างนี้น่าจะเก็บที่ปลอดภัยกว่านี้นะคะ อดได้เลย\" ธันวินมาบีบไหล่ของ แยม

\"พี่จะซื้อวงใหม่ให้และกันนะของมันหายไปแล้ว หายังไงคงไม่เจอ\" ธันวินพูดปลอบใจแยม แต่ในใจก็นึกเสียดายไม่น้อย

\"ใครขึ้นมานั่งรถพี่วินหรือเปล่าคะ เห็นแหวนเลยขโมยไป\" ธันวินนึกขึ้นมาได้ว่าเป็น พิมพ์ แต่เขาไม่คิดว่าคนอย่าง พิมพ์ จะกล้าขโมยของๆเขาได้เลย

*****************************************

     พิมพ์ มาทำงานตามปรกติ วิชชุเรียกพบอีกจนได้ พิมพ์ คิดในใจว่าคงจะเรียกเธอไปด่าอีกแต่เธอเข้มแข็งขึ้นมากที่จะไม่อ่อนแอให้ใครมาด่าฟรีๆอีกต่อไป พิมพ์ เข้าไปในห้องเจอวิชชุนั่งกินกาแฟอย่างสบายอารมณ์ \"มีอะไรหรอคะ หรือ พิมพ์ ทำงานไม่พอใจตรงไหนอีก\" พิมพ์พูดเสียงเรียบอย่างที่เธอมักจะพูดแต่คำที่ออกมานั้นเธอกัดฟันพูดอย่างเห็นได้ชัด

\'เปล่า เรื่องที่ฉันให้แกไปเจรจาซื้อขายหุ้นไปถึงไหนแล้ว เรียบร้อยไหม\"

\"ก็ดีค่ะ พรุ่งนี้คงได้คำตอบ คิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร\" พิมพ์ ตอบแต่มองหน้า วิชชุ อย่างไม่วางตาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ วิชชุรู้สึกได้จึงตะคอก

\"แกมองอะไรฉัน หน้าฉันมันไปเหมือนพ่...\"วิชชุจะบอกว่าหน้าของตัวเองไปเหมือนกับพ่อของ พิมพ์ หรือแต่ยั้งปากได้ทันจึงรีบเปลี่ยนคำพูด

\"ทำไมต้องมองหน้าฉันอยากกับจะกินเลือดกินเนื้อด้วย\" วิชชุรู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อยที่ พิมพ์ มองด้วยสายตาแบบนั้นถึงแม้ พิมพ์ จะไม่พอใจที่ถูกเขาดุด่าแต่ไม่เคยมองด้วยสายตาแบบนี้

\"เปล่าค่ะ ถ้าไม่มีธุระอะไร พิมพ์ ขอตัว\" พิมพ์ หันหลังกลับไปทำงานวิชชุถึงกับ งงมากแล้วนึกขึ้นมาได้

\"สายตาที่แกมองฉัน เป็นสายตาเดียวกับไอ้โสภณที่มองฉันวันนั้นไม่มีผิด เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ\" วิชชุนึกแล้วยังหวาดๆกับสายตาที่โสภณเคยมองเขาแบบนี้เมื่อ 20 กว่าปีก่อนไม่มีผิด ภาพต่างๆย้อนกลับมาในความทรงจำทั้งที่เขาอยากจะลืมมันไป ภาพที่ผู้ชายคนหนึ่งเขามามีเรื่องกับเขา สายตาคู่นั้นที่มองเขาอย่างอาฆาต คำพูดที่บอกเขาไว้ก่อนที่จะตาย วิชชุ เองถึงกับประสาทเสียร้องว่าไม่

\"ไม่ ฉันไม่ผิดนะ คนโง่ต้องเป็นเหยื่อของคนฉลาด แกมันโง่ ช่วยไม่ได้\" วิชชุ พูดไปตัวก็สั่นไป ไม่คิดว่าอดีตจะมีอิทธิพลกับจิตใจเขาถึงขนาดนี้

****************************************

     ในตอนเย็น พิมพ์ ไปนั่งเล่นที่ชายหาดอย่างหว้าเหว่ เหมือนคนไร้สติ นั่งไปก็ร้องไห้ไปอย่างน้อยใจในตนเอง ยามนี้ดวงอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้าไปแล้ว แสงแดดที่ทอสายอ่อนๆทำให้ตัวของ พิมพ์ เหมือนกับอยู่ในรุปวาดไม่มีผิดเพี้ยนเธอรู้สึกตัวเมื่อมีใครคนหนึ่งมาแตะแขนเธอ เธอสะดุ้งสุดตัวอย่างตกใจ แต่พอหันไปมองก็เห็นว่าคนๆนั้นเป็นตาแก่คนหนึ่งที่แต่งตัวมอซออย่างเห็นได้ชัด แต่หน้าตา ผิวพรรณ ดูไม่ได้มอซอไปด้วย เพราะผิวของตาแก่นั่นช่างขาว และดูแกจะไม่เคยโกรธใครเลย เพราะหน้าแกยิ้มอย่างอารมณ์ดี

\"มานั่งทำอะไรคนเดียวหนู บ้านช่องไม่กลับหรอ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่เป็นห่วงนะ\" พิมพ์ ได้ฟังดังนั้นก็แทบจะร้องไห้ออกมาทันที ได้แต่น้ำตารื้น

\"ไม่รู้จะกลับไปทำไมค่ะ หนูไม่มีคุณพ่อให้ห่วง อยู่อย่างนี้สบายใจกว่ากันเยอะเลยค่ะ\" พิมพ์ พยายามเก็บซ่อนอารมณ์ความรู้สึกไว้ แล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มแทน

\"อย่าเก็บซ่อนอารมณ์เลยหนู ตามองหนูแปปเดียวก็รู้ว่าหนูอยากร้องไห้ ร้องออกมาเลยสิ อย่าเก็บมันไว้ในใจเขาว่าการร้องไห้จะทำให้หนูรู้สึกดีขึ้น

\"ไม่จริงหรอกค่ะ หนูร้องให้เกือบทุกวัน ไม่เห็นจะรู้สึกดีขึ้นตรงไหน ยิ่งร้องก็ยิ่งเศร้า สู้เราพยายามทำใจให้เข้มแข็งไม่ดีกว่าหรอคะ จะได้ไม่มีใครว่าเราได้\" ตา เอามือมาวางที่ไหล่ของพิมพ์ แล้วพูดให้แง่คิด

\"อย่าหลอกตัวเองเลยหนู คนอื่นอาจจะมองว่าหนูเข้มแข็ง แต่เรารู้ว่าใจเราอ่อนแอ มันจะมีประโยชน์อะไร สู้ทำทุกๆวันให้มันมีความสุขไม่ดีกว่าหรอ กลับบ้านได้แล้วล่ะ เป็นผู้หญิงมันอันตราย\" พิมพ์ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ยังไม่ทันที่เธอจะลา ตา แกก็ลุกไปแล้วพิมพ์ ได้แต่คิดตามอย่างที่แกบอกแล้วว่า

\" ฉันจะเข้มแข็ง ใจฉันจะเข้มแข็งไม่ยอมอะไรอีกแล้ว ฉันจะไม่ยอมถูกกดขี่อีกแล้ว\"

***************************************

          พิมพ์ กลับเข้ามาในบ้าน เจอภารดี นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่จึงเรียกไว้ ว่าเหนื่อยไหม พิมพ์ ว่าไม่เหนื่อยเท่าไรจะขอตัวไปอาบน้ำ ภารดี ว่ามีเรื่องจะให้ช่วยสักหน่อยคือ จะให้ไปงานเปิดตัวสินค้าตัวใหม่ของคุณหญิง พวงร้อย

\" พิมพ์ ไม่อยากไปอ่ะค่ะ ไมไปไม่ได้หรอคะ คุณแม่ก็ให้ผึ้งไปสิ \" พิมพ์ ทำหน้าเบื่อหน่ายอย่างที่สุด ภารดีจึงว่า

\"ผึ้งอ่ะ แม่ไม่ต้องขอเขาก็ไปให้ เรืองได้แต่งตัวสวยๆผึ้งชอบนัก แต่แม่อยากให้ พิมพ์ ไปรู้จักผู้หลักผู้ใหญ่เกิดวันใดวันหนึ่งเรามีปัญหาจะได้เข้าทางผู้ใหญ่ได้\" พิมพ์ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งนึกแล้วเห็นว่าก็มีประโยชน์อยู่เหมือนกันจึงตกลงไปให้

\"ก็ได้ค่ะ พิมพ์จะไปให้ พิมพ์ไปอาบน้ำก่อนนะคะ\" ภารดี มองลูกสาวอย่าง งง เพราะปกติจะต้องเกลี้ยกล่อมนานมากถึงจะไปให้ แต่ครั้งนี้กลับรับปากอย่างง่ายดาย

          พิมพ์ ขึ้นไปถึงห้อง เหนื่อยมากจึงเข้าไปอาบน้ำ พุก เดินขึ้นมาที่ห้องของตัวเองพอผ่านห้องของ พิมพ์ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อวันที่เทลาะกัน ตนเก็บแหวนไว้แต่ยังไม่ได้คืน จึงปิดประตูไปให้ที่ห้องเห็น พิมพ์ อาบน้ำอยู่ จึงไปหย่อนไว้ที่กระเป๋าถือของ พิมพ์ แล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้บอก พิมพ์ สักคก พิมพ์ อาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำก็ยังไม่รู้เรื่องว่าแหวนมาอยู่กับเธอแล้ว ส่วนพุกนั้น พอกลับมาถึงห้องของตัวเองก็โทรหา นันท์ ทันที แต่โชคร้ายที่ นันท์ อยู่กับ หยุ่นด้วย ทั้งคู้จึงเทลาะกัน

\"พี่นันท์ หรอครับ ทำอะไรอยู่หรอครับ\" นันท์ เองก็พูดไม่ออก หยุ่น พอจะรู้จึงคว้าโทรศัพท์มาดูพอเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ชื่อ หยุ่น จึงว่า

\"ไอ้ พุก \" หยุ่น กดทิ้งทันทีพุกเองถึงกับ งงไม่น้อย คิดว่าพี่นันท์ไม่อยากที่จะคุยจึงวางหูอย่างโดยดี หยุ่น หันมาเล่นงาน นันท์ ทันที \" ไอ้พุกมันเป็นใคร สำคัญอะไรถึงต้องเมมเบอร์มันไว้\" สายตาของหยุ่นดูเกรี้ยวกราด นันท์ รีบบอก

\"เพื่อนน่ะ หยุ่น ไม่รู้จักหรอก ไม่เคยเห็นหน้านี่\" หยุ่น ยังไม่ละความพยายามถามอีก

\"เพื่อนทุกคนของพี่นันท์ ผมรู้จักหมดทุกคน ทำไมคนนี้ผมถึงไม่รู้จัก\" นันท์ รู้ได้ทันทีว่าหยุ่นใช้สายตาเหมือนที่ใช้ชอบใช้เวลาบังคับคนอื่น จึงตัดบท

\"พี่เหนื่อยอ่ะ เอาไว้พี่แนะนำให้รู้จัก หยุ่นกลับไปก่อนนะ มันดึกแล้ว\" หยุ่นเข้ามากอดนันท์ทางข้างหลัง ไซ้ซอกคอไปเรื่อยๆ นันท์ รู้สึกไม่อยากให้กอดจึงพยายามดันตัวหนี หยุ่นรู้ได้ จึงคว้าแขนันท์ มาแล้วกอด นันท์ ไว้ พร้อมมองด้วยสายตาที่สงสัย \"เป็นอะไร กอดนิดกอดหน่อยไม่ได้หรอ\" นันท์ ได้แต่หลบหน้าไม่กล้ามองไม่กล้าตอบ หยุ่น โมโห จึงผลักนันท์ ลงที่เตียงแล้วออกไปจากห้อง แต่กลับมามอง นันท์ อีกครั้ง แล้วหันมาพูดกับตัวเอง \" ไอ้พุก ตายแน่\" นันท์ เองก็กลุ้มและเครียดไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

******************************************

        เช้านี้ พิมพ์ มีนัดกับ ธันวินเพื่อพูดคุยเรื่องงานเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องดีใจ และต้องแต่งตัวสวยขนาดนี้ด้วย ขนาด ภารดี ยังชมไม่ขาดปากว่า พิมพ์ สวยมาก ส่วนวันนี้ วิชชุไปที่บริษัทตั้งแต่เช้าแล้วจะเลยไปที่บ้านของสิตาด้วย ที่ร้านอาหาร ธันวินนั่งรอ พิมพ์อยู่ก่อนแล้วพอเห็นพมพ์ ก็ดีใจมาก จึงรีบเลื่อนเก้าอี้ให้นั่งพิมพ์ กล่าวขอบคุณแล้วนั่งลงอย่างวาดมาดแต่ในใจนั้นอยากระร้องออกมาให้ด้

\" ตกลงคุณจะซื้อหุ้นไหม ฉันมาเอาคำตอบค่ะ \" ธันวินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วบอกว่า

\"เอาไว้ค่อยคุยกันนะครับ ผมหิวข้าว\" ธันวินสั่งอาหารมาไว้อยู่แล้ว พิมพ์มองดูเห็นว่าอาหารส่วนใหญ่เป็นอาหารที่ พิมพ์ ชอบทั้งนั้นเธออดสงสัยไม่ได้ จึงถามแก้เก้อ

\"อาหารพวกนี้เป็นอาหารที่แฟนคุณชอลบหรอ\" ธันวินยิ้มแล้วบอก

\"ไม่ใช่ครับ แฟนผมไม่กินเผ็ด อาหารพวกนี้เป็นอาหารที่ผมชอบทานทั้งหมด ไม่รู้ว่าคุณ พิมพ์ จะทานได้หรือเปล่า\" พิมพ์ รีบบอกว่าทานได้แล้วกินข้าวกับ ธันวิน อย่างอร่อยคุยไปกินไปอย่างสนุกสนาน

*******************************************

       วิชชุไปที่บ้านของสิตา แยมรู้ว่าคุณพ่อจะมาจึงทำกับข้าวไว้รอหลายอย่าง ไม่นานวิชชุก็เข้ามาในบ้านทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าเพราะเป็นวันเสาร์ มีแต่สิตาคนเดียวที่ดูจะไม่ปลาบปลื้มกับการมาของสามีเท่าไรถึงขนาดไม่คิดที่จะมาร่วมโต๊ะด้วยจึงจะเดินขึ้นห้อง วิชชุเข้ามาในบ้านพอดีจึงเรียกไว้\"นี่คุณ ใจคอจะไม่คุยกับผมใช่ไหม\" สิตาหันหน้ามาแล้วบอก

\"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ความจริงฉันลืมไปด้วยซ้ำว่าเคยมีสามี นึกว่าตายไปซะแล้ว\" วิชชุดูโกรธไม่น้อย จึงว่า

\"ไม่เจอคุณไม่นาน ถ่อยขึ้นเยอะเลยนะ\" สิตาแทบกรี๊ดออกมาแต่เก็บไว้แล้วจะเดินหนี วิชชุ มาดึงมือไว้แล้วว่า

\"นี่ อย่าทำตัวเป็นเด็กปัญญาอ่อนหน่อยได้ไหม อะไรๆก็คิดแต่จะหนี\" สิตารู้สึดขยะเขยงที่ถูก วิชชุ มาจับ จึงดึงมืออก

\"ปล่อยฉันนะ อย่ามาถูกตัวฉัน อย่าเอาเชื่อโรคของผู้หญิงคนอื่นมาแตะตัวฉัน ฉันขยะเขยงจะตายอยู่แล้ว\" วิชชุอึ้งกับคำพูดของสิตา\" นี่คุณกล้าพูดอย่างนี้กับผมหรอ ใช่สิ ตัวผมมันมีแต่เชื้อโรคของผู้หญิงคนอื่น เพราะอะไรรู้มะก็เพราะว่าเมียของตัวเองให้ความสุขไม่ได้น่ะสิ ใครมันจะไปทนไหว\" เพี๊ยช ฝ่ามือของสิตาตบเข้าไปเต็มหน้าของวิชชุ วิชชุหน้าหันไปทันที แยม และน้องๆทนไม่ไหวต้องเข้ามาห้าม หยุ่น ไปจับตัวของพ่อเอาไว้ว่าอย่าทำแม่ แยม ไปแยกทั้งคู่ออกจากกัน ดาว ไปอยู่ข้างแม่ร้องไห้ไปขอร้องไป\" คุณพ่ออย่าทำคุณแม่เลยนะคะ ทำผู้หญิงมันไม่ดี\" วิชชุ โกรธที่ ดาว เข้าข้างแม่ไม่เข้าข้างตนจึงว่าให้เงียบไป เห็นอยู่ว่าแม่แกร้ายขนาดไหน แยม เข้าข้าง วิชชุ จึงว่าแม่

\"คุณแม่จะทำให้เรื่องมันแย่ไปถึงไหน ถ้าคุณแม่ไม่พอใจที่คุณพ่อกลับมาก็ไม่ต้องออกความเห็น แยมเบื่อที่คุณแม่เป็นแบบนี้ที่สุด แยมเกลียดคุณแม่\" สิตาฟังอย่างเจ็บใจพูดกับแยมทั้งน้ำตา

\"ดี ในเมื่อแม่มันไม่มีความหมาย ฉันก็จะไม่อยู่แล้วไอ้บ้านเนี่ย แม่มันก็เป็นแค่เศษขยะไร้ค่า มีหน้าที่แค่แบ่งพวกแกเท่านั้น แต่ไม่มีสิทธิ์ในตัวพวกแก ก็เชิญอยู่กับพ่อที่แกรักไปเลย\" สิตาออกไปข้างนอกทันทีเจอคนขับรถจึงว่าให้ไปส่งที่ไหนก็ได้ คนรถไม่กล้าหือ จึงขับไปส่งไปให้ ดาว รู้สึกโมโหจึงว่า\" พี่แยมมีแต่ทำให้แม่เสียใจ คนอย่างพี่แยมไม่เจริญหรอก\" วิชชุเข้ามาตบ ดาว แล้วว่าให้ขอโทษพี่เขา ดาว เสียใจมากเพราะเธอไม่ใช่ลูกรักเหมือนแยม จึงวิ่งขึ้นห้อง แยมว่าช่าง ดาว เถอะ หยุ่นมองแล้วรู้สึกรำคาญมากจึงขึ้นห้องเช่นกัน วิชชุโกรธที่ลูกๆทำเหมือนไม่เห็นหัว

\"ดูสิ ไอ้ลูกพวกนี้ ดีในเมื่อพวกแกไม่รักฉัน ฉันก็จะไม่สนใจพวกแก จะไปไหนก็ช่าง\" แยม เองก็มองขึ้นไปข้างบนเช่นกัน รู้สึกไม่ชอบการกระทำของ ดาว และ หยุ่น แต่หารู้ไม่ว่า ดาว และหยุ่นเองก็รู้สึกไม่ชอบการกระทำของแยมเช่นกัน

***********************************************