เลือดด่างฟ้า

ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มรุนแรง ระหว่างพี่น้อง

ตอนที่2

         เช้าวันนี้ พิมพ์ มาทำงานตามปรกติด้วยจิตใจที่บอบช้ำ เธอเดินเหมือนคนเหม่อลอยไร้สติ ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ เจ็บใจกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อคืน จนแม้แต่เลขาก็ตกใจว่าเป็นอะไรไป

\" ตายแล้วคุณพิมพ์ เป็นอะไรไปคะ เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไง ตาช้ำดำดูไม่ได้เลย\" เลขาพูดพลางเอามือมาลูบที่แก้ม พิมพ์ พิมพ์เอามือไปจับที่แขนของเลขาแล้วเอาวางลงว่าเธอไม่เป็นอะไรมากแค่เหนื่อยเท่านั้นเอง

\"พิมพ์เหนื่อยน่ะค่ะ เมื่อคืนอยู่ทำงานจนดึก ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ\" พิมพ์ยิ้มเจื่อนๆให้ แม้ภายในอยากจะร้องไห้ออกมาเต็มทนก็ตามที แต่ก็ต้องทนเก็บเอาไว้

\" อะไรกันคะ ทำงานเมื่อวานเป็นวันแรก ก็อยู่จนดึกแล้ว ถ้ไม่ไหวน่ะบอกดิฉันได้นะคะ\"

\" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พิมพ์ ทนไหวแค่นี้เองทนมาตั้งนานแล้ว ทนอีกหน่อยมันจะเป็นอะไรไป พิมพ์ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ\" พิมพ์ พูดด้วยความแค้นใจ ขอตัวเลขาอย่างรวดเร็วรีบเดินไปที่ห้องทำงาน เอาหน้าฟุบลงกับโต๊ะแล้วร้องไห้อย่างหยุดไม่ได้ นึกไปถึงคำพูดที่ได้ยินมาเมื่อคืน แล้วเอามือทุบโต๊ะ สายตาเกรี้ยวกราดอย่างมุ่งร้าย

\" แก ไอ้เลวฉันจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างของพ่อฉันคืน คนทรยศต้องได้รับบทเรียนที่สาสม\" ในเวลานี้ความน่ากลัวของพิมพ์ไม่มีอะไรมาเทียบได้ จากหญิงสาวที่เรียบร้อยจะกลับกลายเป็นสาวที่แข็งกร้าว  แม้แต่ความรักที่เธอเคยได้รับจากแม่ก็ไม่อาจมาต้านทานได้

***********************************************

           วันนี้วิชชุมาทำงานแค่ช่วงเช้า พอช่วงบ่ายก็ไปพบลูกค้าตามปรกติ พิมพ์ได้โอกาสเข้ามาค้นที่ห้องทำงานเผื่อจะเจออะไรที่ดีๆเข้า หาตามโต๊ะ ตามตู้ก็ไม่มีด้วยความโกรธจึงเอามือทุบโต๊ะ แล้วว่าหายากจริงๆเลย เผลอไปทำกรอบรูปตกพื้นด้วยความกลัวจึงรีบหยิบขึ้นมา หาว่าแตกตรงไหนหรือเปล่า เผลอไปโดนอะไรด้านหลังกรอบรูปเข้ารู้สึกว่ามันโป่งผิดปกติ จึงเปิดออกมาดูพบว่าด้านหลังมีรูปของ วิชชุ ที่ถ่ายอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ดูหล่อ และยังหนุ่มทั้งคู่ เห็นว่าภาพนั้นถ่ายเมื่อ20 กว่าปีที่แล้ว

\" นี่เป็นรูปของคุณพ่อใช่ไหมคะ พ่อคะ ตอนนี้พ่อยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า พิมพ์ จะมีโอกาสได้เห็นคุณพ่ออีกไหม\"  พิมพ์ร้องไห้เสียใจมองออกไปที่นอกห้องทำงานอย่างไร้จุดหมาย รู้สึกสับสนและว้าเหว่อย่างปวดร้าว

*************************************************

               ที่มหาวิทยาลัยที่ พุก เรียนอยู่นั้น สิ่งเดียวที่ทำให้ พุก มีกำลังใจที่จะมาเรียนอย่างสม่ำเสมอก็คือ ธิตินันท์ หรือ นันท์ รุ่นพี่ที่คณะที่ พุก เรียนอยู่ นันท์ เองจัดว่าเป็นหญิงสาวที่หน้าตาดีคนหนึ่ง กิริยามรรยาทก็เรียบร้อย  ไม่แปลกเลยที่จะมีหนุ่มๆมารุมล้อมเธออยู่เสมอ แต่ใครๆก็รู้ว่า นันท์ เองนั้นมีแฟนแล้วซึ่งมีกิติศัพท์ว่าหวงแฟนยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ ซึ่งคนนั้นก็คือ หยุ่นนั้นเอง นันท์ เองก็รู้สึกอึดอัดไม่น้อยที่มักจะถูก หยุ่น คอยตามติดตลอดเวลาและคอยบงการชีวิตเธออยู่เสมอ ซึ่งถ้าไม่นับเรื่องที่ ขี้หึง เจ้าอารมณ์ แล้วมาลงกับเธอเสมอแล้วล่ะก็ หยุ่น เองก็จัดว่าเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟกต์คนหนึ่งเลยล่ะ  วันนี้ก็เช่นเดียวกัน พุกสอดสายตามองหา นันท์ อยู่ตลอด จนพบว่านั่งทานข้าวอยู่จึงเข้าไปหา

\" พี่ นันท์ ครับ พุกขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ\" ยังไม่ทันที่ นันท์ จะตอบ พุก ก็ถือวิสาสะนั่งลงซะเลย นันท์ มองตามอย่างงง

\" จานพี่ นันท์ น่ากินจังเลยนะครับ พี่นันท์ ชอบกินลูกชิ้นนี่ครับ ผมให้\" หยุ่นใช้ตะเกียบคีบลูกชิ้นที่อยู่ในชามก๋วยเตี๋ยวมาใส่ที่ชามของนันท์ นันท์ยิ่งงงหนักขึ้น

\" เดี๋ยวสิ\" นันท์ พูดขึ้นมาบ้างหลังจากที่เงียบมานาน \" นี่เราเป็นอะไรอ่ะฮะ เดี๋ยวอารมณ์ดีเดี๋ยวก็อารมณ์เสีย เมื่อวานยังเห็นไปต่อยกับเพื่อนอยู่เลย

\" นั่นมันเมื่อวานนี่ครับ วันนี้พอได้คุยกับพี่นันท์ แล้ว อารมณ์ผมก็ดีขึ้นเป็นกองเลย อย่างนี้ผมคงต้องอยู่ไกล้พี่ นันท์ ทุกวันเลยมั้งครับ\" หยุ่นพูดแบบติดตลกแต่เอาจริ แต่พอมองดูสีหน้าของ นันท์ ก็หน้าเปลี่ยนสีจากที่ยิ้มอยู่ก็หุบยิ้มทันที

\" อย่าอยู่ไกล้พี่เลย ก็เห็นแล้วนี่ว่าคนที่อยู่ไกล้พี่เป็นยังไงไม่เจ็บตัวก็เดือดร้อน พี่มันเป็นตัวอันตราย ไม่น่าเข้าไกล้แล้วตอนนี้พี่ว่า พุก ควรไปแล้วได้ ผู้ชายคนที่นั่งอยู่ตรงโน้นน่ะ เป็นเพื่อนของหยุ่น ถ้าเธอยังอยู่เธอเจ็บตัวแน่\" นันท์พูดด้วยความเศร้า ตามองไปที่ก๋วยเตี๋ยวทั้งที่ไม่มีอะไรให้น่ามอง พุก หันหน้าไปที่โต๊ะพบผู้ชายคนหนึ่งนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ ตามองกลับไปที่นันท์อย่างเห็นใจ

*********************************************

                พิมพ์ ขับรถออกมาพบลูกค้าตามที่วิชชุได้สั่งไว้กับเลขาให้มาเจรจาเรื่องการซื้อขายหุ้น เพราะว่าพิมพ์เป็นนักพูดที่จูงใจคนได้ดี พิมพ์ เองไม่ได้อยากมาเท่าไรแต่ไม่กล้าขัดใจวิชชุ มานั่งรอที่ร้านอาหารเป็นชั่วโมงก็ไม่เห็นมีใครมาถึงกับหงุดหงิด บ่นว่า\" เนี่ยหรอ นักบริหาร ผิดเวลาเป็นชั่วโมง ถ้ามานะจะต้องต่อว่าให้ได้เลย\" พิมพ์ พูดยังไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงหนึ่งพูดขึ้นมาว่า

\"สวัสดีครับ คุณเป็นตัวแทนคนที่จะมาเจรจาซื้อขายหุ้นใช่ไหมครับ\" พิมพ์หันกลับไปตั้งใจจะต่อว่าแต่ถึงกับตกใจเมื่อพบว่าคนๆ นั้นคือธันวิน นั่นเองเมื่อเจอหน้ากันถึงกับตกใจไม่น้อยทีเดียว โลกกลมจริงๆแฮะ พิมพ์คิดในใจ

\"คุณ \" ธันวินดูดีใจไม่น้อยที่ได้เห็น พิมพ์ ชายหนุ่มนั่งลงตรงข้ามกับ พิมพ์ มองหน้าหญิงสาวอย่างไม่กระพริบตาจน พิมพ์ เขินเลยต้องถาม

\"คุณมองอะไรของคุณ ฉันรู้ว่าคุณกำลังคิดว่าโลกมันกลมที่เรามาพบกัน แต่จำเป็นหรอคะที่จะต้องจ้องหน้าฉันอย่างนั้น\" ธันวินรู้สึกตัวจึงแก้เก้อ

\" ขอโทษครับ ผมว่าเรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่านะครับ\" พิมพ์ พยักหน้าเห็นดีด้วย พิมพ์เองก็ทำหน้าได้ดี แจกแจงเอกสารให้ธันวินได้เข้าใจ ชายหนุ่มเองมัวแต่มองหน้าพิมพ์แทบไม่ได้ฟังที่ พิมพ์ พูดด้วยซ้ำ

*******************************************

           แยม มาเดินเที่ยวช้อบปิ้งที่ห้างสรรพสินค้าเจอ นันท์ นั่งทานขนมอยู่ในร้านมองดูผู้ชายที่นั่งทานด้วยดูยังไงก็ไม่ใช่ หยุ่น แน่นอน จึงถ่ายรูปเอาไว้เป็นหลักฐาน

\" จะนอกใจน้องฉันหรือไง คิดจะเป็นผู้หญิงใจง่ายหรอ  มันไม่ง่ายไปหน่อยนะ\" แยม พูดด้วยสายตาที่ค่อนข้างโกรธ ส่วนในร้านอาหารคนที่นั่งทานด้วยก็ไม่ใช่ใครอื่นคือ พุก นั่นเอง

พุก มาขอให้นันท์ช่วยมาติวหนังสือให้ นันท์ ไม่กล้าปฎิเสธจึงมาด้วยแต่ พุกกลับพยายามชวนคุยเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องเรียนจน นันท์ ต้องถามว่าจะมาติวหนังสือหรือมานั่งพูดคุยกันแน่ พุก เองก็ดูเสียใจไม่น้อยที่ นันท์ ทำเหมือนรังเกียจเขา นันท์ ไม่อยากให้ พุก คิดมากจึงยังอยู่คุยเป็นเพื่อนโดยหารู้ไม่ว่าเรื่องราวทั้งหมดกำลังจะเลวร้ายลงกว่าเดิม

******************************************

            ที่ร้านอาหาร พิมพ์ อธิบายทุกอย่างจนเสร็จแล้ว จึงถาม ธันวินออกไป \" คุณเข้าใจไหมคะที่ฉันพูดมาทั้งหมด\"

ธันวินเองนั้นใจใจอบากจะบอกว่าไม่ค่อยรู้เรื่องแต่กลัว พิมพ์ โกรธจึงรีบพูดออกไป

\" เข้าใจครับ คุณอธิบายดีออกแย่างนี้ ผมสนใจนะครับกับหุ้นที่คุณเสนอขายให้\" พิมพ์ ยิ้มอย่างดีใจถามย้ำว่าจริงหรอ ธันวินอดขำใจความน่ารัก ใสซื่อไม่ได้ จนหญิงสาวต้องถาม

\" นี่คุณขำอะไรคะ ฉันไม่ได้เล่นตลกให้คุณดูนะ ถ้าคุณเข้าใจแล้วฉันก็ขอตัวกลับก่อนให้คุณไปตัดสินใจอีกทีและกัน\" พิมพ์ ลุกขึ้นเตรีมออกจากร้าน แต่ธันวินดึงแขนไว้

\" จะรีบไปไหนล่ะครับ อาหารที่สั่งมาก็ยังไม่ได้กิน เสียดายของนะครับ ผมกินคนเดียวก็ไม่หมดยังไงอยู่กินด้วยกันก่อนสิครับ

พิมพ์มองหน้า ธันวิน ด้วยความงง ใจหนึ่งก็อยากจะนั่งกินด้วยแต่เขามีแฟนแล้วนะหญิงสาวคิดในใจ ธันวินรู้ว่า พิมพ์ กำลังคิดลังเลจึงรีบพูดขึ้น

\" ถ้าบางทีคุณนั่งกินกับผม ผมอาจจะตัดสินใจเรื่องซื้อขายหุ้นได้เร็วนะครับ\" พิมพ์ มองหน้า ธันวิน อย่างไม่เชื่อหู ผู้ชายนี่เจ้าชู้เหมือนกันหมดทุกคน เห็นผู้หญิงหน่อยเป็นไม่ได้ทั้งๆที่ตัวเองก็มีแฟนอยู่แล้วแต่เพื่องาน พิมพ์ จึงยอมนั่งลงทานข้าวด้วย เหมือนจุดใต้ตำตอ แยมขับรถผ่านมาแต่ติดไฟแดงอยู่จึงหันมาเห็นพอดี

\"เอ๊ะ พี่วินนี่หน่า ผู้หญิงคนนั้นนี่ \" แยมจะลงไปดูแต่ไฟเขียวแล้ว รถคันอื่นบีบแตรไล่ให้ขับออกไป แยมเลยต้องรีบขับไปปากก็ว่าออกมา

\" พี่วิน นะพี่วิน จะได้เห็นดีกันแน่ กล้าควงหญิงอื่นหรอ\"

*********************************************

            แยมกลับมาถึงที่บ้านแล้ว อารมณ์เสียหงุดหงิดหน้าบอกบุญไม่รับ ถึงกับเขวี้ยวกระเป๋าลงกับโซฟาอย่างตั้งใจ ข้าวของที่ซื้อมากระจายเกลื่อนพื้นไปหมดจน สิตา ตกใจ

\" เป็นอะไรของแกฮะ อารมณ์ไปบูดที่ไหนมาอีก ทำไมต้องมาลงกับข้าวของด้วย ไม่เสียดายหรือไง\" แยมจากที่หน้างออยู่แล้ว ถึงกับหน้างอลงไปอีก

\' คุณแม่ไม่เข้าใจ ไม่รู้เรื่องอย่าพูดเลย แยมอารมณ์เสียไม่อยากให้ใครมายุ่งจุ้นจ้าน เข้าใจไหม\" สิตาหันหน้ามามองแล้วตบเพี๊ซไปที่หน้า 1 ที

\" แกพูดกับแม่แกอย่างนี้หรอฮะ ไอ้ลูกอตตัญญู แกจะตกนรกหมกไหม้รู้บ้างไหม ถ้าทำกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่แกอย่างนี้\" แยมเจ็บปวดใจ จึงตวาดออกไป

\"แล้วคุณแม่มีอะไรดีบ้าง เอาแต่ตบลูกตีลูก ดีแต่ใช้กำลัง เคยพูดดีๆกับแยมบ้างไหม ที่แยม แล้วก็น้องๆ ไม่รักคุณแม่เท่าคุณพ่อก็เพราะคุณแม่เป็นอย่างนี้ แล้วใครเขาจะรัก\" แยมวิ่งปึงปังเข้าไปในห้องไม่สนใจของที่ซื้อใาที่ตอนนี้เกลื่อนกลาดไปหมอ สิตาได้แต่ยืนเอ๋อเหมือนไม่รับรู้อะไรอีก นี่หรอ คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกที่แม่รักยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ

แยมขึ้นไปนอนร้องไห้บนห้องเสียใจกับสิ่งที่ได้เห็นในวันนี้ และที่แม่ตบเธอ เธอลุกขึ้นกดมือถือไปหาธันวิน แต่ไม่มีใครรับ จึงเขวี้ยวโทรศัพท์มือถือทิ้งปากก็พึมพำ

\" โธ่เว้ย อะไรกันเนี่ย\" เธอไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าความเสียใจของเธอมันเทียบไม่ได้เลยกับความเสียใจที่เธอทำไว้กับแม

***********************************************

         หลังจากที่รับประทานข้าวเสร็จแล้ว พิมพ์ รีบเดินกลับมาที่รถ ธันวินเองก็เช่นเดียวกันทั้งคู่ลากันตามมรรยาท พิมพ์ ขึ้นรถแต่สตาร์ทรถเท่าไรก็ไม่ติด ธันวินเห็นอยู่นานจึงลงมาถาม

\"รถเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมเห็นว่าไม่ขับออกซักที \" พิมพ์ ไม่อยากที่จะบอกว่ารถเสีย กลัวชายหนุ่มจะตามไปส่งแต่อีกไม่นานก็จะได้เวลางานแล้ว จึงบอก

\" รถคงเสียน่ะค่ะ สตาร์ทไม่ติด ยังไงคงต้องไปรถแท็กซี่แล้ว\' ธันวินเห็นดังนั้นรีบเสนอตัวทันทีตามที่ พิมพ์ คิดเอาไว้ไม่มีผิด

\"ผมไปส่งให้ก็ได้นะครับ ไม่ต้องเปลืองค่าน้ำมันด้วย \" พิมพ์ กำลังจะปฎิเสธแต่ชายหนุ่มจับไต๋ทันจึงรีบดักคอ

\"ห้ามปฏิเสธครับ ถึงปฏิเสธผมก็ไม่ฟัง\" พูดไม่พูดเปล่า ธันวินเอามือมาเปิดประตูรถ แล้วจับมือพิมพ์ให้ลงมา พิมพ์ มองตามแต่ก็ไม่ขัดเพราะเธอเองลึกๆแล้วก็อยากจะถึงที่ทำงานเร็วเหมือนกัน พิมพ์ ไปนั่งที่รถของ ธีนวิน รู้สึกอบอุ่น สบายใจแต่ด้วยความที่สายตาดีจึงหันไปเหลือบเห็นกล่องแหวนกล่องหนึ่งตั้งอยู่ด้วยความที่ถือวิสาสะจึงหยิบเอามาใส่เพราะธันวินยังไม่ขึ้นรถมา แต่ถอดเท่าไหรก็ไม่ออกเพราะมันคับเกินไป ธันวินขึ้นรถมาเห็นหน้าของ พิมพ์ ก็อดขำไม่ได้ ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า พิมพ์ รีบตอบว่าเปล่าแล้วเร่งให้รีบขับรถออกไปพลางคิดในใจว่าถ้าหาก ธันวิน จับได้จะเป็นยังไง เมื่อมาถึงที่บริษัท พิมพ์ รีบบอกให้จอด แล้วรีบลงไปโดยไม่ลืมหันมาขอบคุณ ธันวิน ชายหนุ่มมองตามแล้วยิ้มเล็กๆโดยไม่เฉลียวใจแล้วรีบขับออกไป พิมพ์ หันมามองแล้วคิดอย่างไม่ตก

\" ฉันไม่ได้อยากได้แหวนวงนี้นะ เอาไว้ฉันจะคืนให้ถ้าฉันเจอคุณอีกทีก็แล้วกัน\"

*************************************************

          พิมพ์ กลับมาถึงที่บ้านแล้วรีบขึ้นไปบนห้อง ภารดีมองตามอย่าง งง ๆ แต่ไม่สนสัยอะไรผึ้งขึ้นมาที่ห้องจะมายืมเครื่องประดับพิมพ์ เพราะพรุ่งนี้จะไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เห็นพิมพ์ นั่งหน้าเศร้าจึงไปถาม

\" เป็นอะไรหรอ หน้ายังกะตูดเลย  ผึ้งเอาชุดนี้นะ\" ผึ้งว่าแล้วหยิบ สร้อย ต่างหู แหวนที่เข้าชุดกัน กำลังจะออกจากห้องเห็นแหวนที่พิมพ์ใส่แล้วสวยจึงคว้าข้อมือมาดูแล้วขมไม่ขาดปาก

\"สวยจังเลย ผึ้งขอยืมใส่ก่อนก่อนได้ไหม แล้วพรุ่งนี้จะเอามาคืน \" ผึ้งจะถอดแหวนออกแต่ พิมพ์ รีบปฏิเสธ \" ไม่ได้นะ แหวนนี้ไม่ใช่ของพี่ พี่จะต้องเอาไปเพื่อนเขาแค่ยืมมาเฉยๆ\"

ผึ้งทำหน้าเสียอารมณ์อย่างสุดๆ \" โธ่ขี้เนียวไปได้ งั้นขอลองใส่ก็ได้\"

\"ไม่ได้อีกเหมือนกัน มันถอดไม่ออกน่ะสิลองเท่าไรก็ไม่ได้\" ผึ้งมีความคิดที่ดีๆ จึงรีบบอก

\"งั้นทำไมไม่ลองใช้น้ำสบู่ดูล่ะ อาจจะออก\" พิมพ์ รีบลุกไปทำตามทันที ผลปรากฏว่าออกจริงๆด้วย พิมพ์ ีใจมากพออกมาจากห้องน้ำ จึงชูแหวนให้ ผึ้งดูผึ้งเลยคว้าไปใส่แล้วรีบออกไปจากห้อง พิมพ์รีบลงตามไปทันทีปากก็ว่า ให้เอาคืนมา \"วิชชุกลับเข้ามาพอดี จึงถามว่าเอะอะ อะไรกัน ผึ้งชูแหวนให้พ่อดูถามว่าสวยไหม วิชชุตอบว่าสวยมากแล้วว่าเหมาะกับผึ้งที่สุด ผึ้งได้ยินดังนั้นจึงยิ้มแป้น พิมพ์ ตามลงมาพอดีจึงบอกให้เอาคืนมา

\"เอาคืนมาเถอะผึ้ง พี่ต้องเอาไปคืนเขา\" ผึ้งหน้างอแล้วว่า

\'\'ยืมไม่ได้หรอไง พี่พิมพ์กลายเป็นคนงกตั้งแต่ดมื่อไร แต่ก่อนผึ้งขออะไรก็ให้ตลอด นี่ไม่ได้ขอซักหน่อยแค่ยืมใส่เฉยๆยังขี้เหนียวอีก\" วิชชุได้ยินดังนั้นจึงผสมโรงด้วย

\"ทำไมฮะ กับน้องยังงกอีกหรอ แกเป็นพี่ที่ใช้ไม่ได้เลยนะ ไม่น่าจะเกิดด้วยซ้ำไป\" พิมพ์มีน้ำโห เลือดขึ้นหน้าจึงโพล่งออกไป

\"ก็ไม่ได้จะตั้งใจจะทำให้ พิมพ์ เกิดอยู่แล้วนี่ถ้าฆ่าได้ก็คงจะฆ่าพิมพ์แล้วใช่ไหมแต่ขอให้รู้เอาไว้อย่างนะว่า พิมพ์ ไม่ได้ดีใจเลยที่ได้เกิดเป็นลูกของคุณ \" พิมพ์ พูดออกไปไม่ทันคิด ภารดีถึงกับตกใจมากไม่คิดว่าลูกจะพูดแบบนี้ พุกพึ่งกลับมาถึงบ้าน ส่วน ภาพ ลงมาดูจากห้องเพราะได้ยินเสียงอะไรเทลาะกัน

\"อือ รู้ไว้ก็ดีแล้วว่าฉันก็ไม่อยากมีลูกอย่างแก แกมันก็เหมือนกับนิ้วที่เน่าแล้ว ถ้าไม่ตัดทิ้งมันก็จะลุกลามไปนิ้วอื่น บ้านนี้ไม่มีแกซักคนมันก็คงจะดีกว่านี้\" พิมพ์โกรธจัดจนตัวสั่น ร้องไห้ขึ้นไปบนห้อง ภารดีหันมาต่อว่า ผึ้ง

\"ทำไมต้องเทลาะกันด้วย พี่เขาไม่ให้ก็คือไม่ให้สิ อยากได้ก็บอกแม่ๆจะซื้อให้ คุณก็เหมือนกันพูดจาถนอมน้ำใจลูกอ่ะ เป็นไหมฮะ ฉันอยากรู้\" ภารดีแว้ดใส่อย่างสุดเสียง ผึ้งถอดแหวนทิ้ง แล้วว่าไม่เอาก็ได้วิ่งออกไปข้างนอก พุกเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ วิชชุว่า\"หันผมเหนื่อย จะไปอาบน้ำ ลูกใครยังไงก็โอ๋เอาเองก็แล้วกัน ส่วนแกไอ้ พุก ไปตามพี่เขากลับมา\" วิชชุหันมาทาง พุก พุกรีบบอก

\"ผมไม่ยุ่งหรอก พี่ผึ้งก็เป็นแบบนี้ ขี้น้อยใจ เจ้าอารมณ์ใครจะตามก็ตามเหอะเดี๋ยวเขาก็กลับมาเองแหละ ผมขอตัว\" พุก ไม่ฟังเสียงของวิชชุที่เรียกก่อนขึ้นก็ไม่ลืมเก็บแหวนที่ พิมพ์ ทำตกไว้ วิชชุโมโหจึงตะโกนสุดเสียง

\"โธ่เว้ย ไม่ได้เรื่องสักคน น่าเบื่อที่สุด มีลูกก็ไม่ได้เรื่อง เมียก็ไม่ได้ดั่งใจ\"วิชชุว่าแล้วเดินปึงปังขึ้นไปบนห้อง ไม่สนใจ ภาพ สักนิดจึงชนจนภาพเซไป ภาพมองพ่ออย่างไม่เข้าใจ มองแม่ที่ยืนร้องไห้อยู่จึงร้องไห้บ้าง \" แม่ครับ\" ภาพวิ่งลงมาหาแม่กอดแม่ไว้ว่าอย่าร้อง แต่ตอนนี้สถานการณ์ที่บ้านไม่ได้ดีขึ้นสักนิด ทั้ง2แม่ลูกมองกันอย่างเศร้าใจ



\"******************************************

            ผึ้งร้องไห้ไปเรื่อยๆ ไปนั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนแห่งหนึ่ง ไม่เข้าใจว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่ดูจะรัก พิมพ์ มากกว่าตน

\" คุณแม่ลำเอียงรักพี่พิมพ์มากกว่าลูกคนอื่น \" ผึ้งนั่งลงอยู่ตรงนั้นแล้วว่าอะไรไปเรื่อยเปื่อยไม่ทันสังเกตุว่ามีจิ๊กโก๋ อยู่ 1คนเดินเข้ามาทำรุ่มร่าม

\"ทำไมมานั่งคนเดียวล่ะน้อง พี่นั่งด้วยเอาเปล่าจ๊ะ\" ผึ้งรู้สึกรังเกียจที่จิ๊กโก๋มาทำรุ่มร่ามกับเธอจึงทำหน้าขยะเขยงอย่างที่สุดแล้วว่า    

\"ไปให้พ้นฉันเลยนะ เมาหัวราน้ำมาอย่างเงี้ยแม้แต่ขาอ่อนฉันก็อย่าหวังเลยว่าจะได้แอ้มอ่ะ ยี้ น่าขยะเขยงที่สุดเลย\"ผึ้งลุกจากที่นั่งแล้วเดินออกมา จิ๊กโก๋ไม่ลดละเดินตามมาอีก ผึ้งเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่ง มันก็ไม่ลดละวิ่งตามมาเหมือนกัน ผึ้งเห็นท่าไม่ดีจึงร้องให้คนช่วยวิ่งหนีไปเตลิดไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย เวลานี้หญิงสาวใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วคิดอย่างเดียวว่าต้องหนีให้ได้ วิ่งไปไม่มองก็เผลอไปชนอกของใครคนหนึ่งเข้าดังตุ๊บ จึงหันมามองคนที่ ผึ้ง ชนนั้นไม่ใช่ใครอื่นคือ หยุ่นนั่นเอง

\"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วย มีคนบ้าตามฉันมา\" ผึ้งพูดด้วยความตกใจแต่ค่อยโล่งใจหน่อยเมื่อเห็นว่ามีที่พึ่ง  หยุนมองหน้า ผึ้งแล้วรู้สึกถูกชะตาแปลก จิ๊กโก๋ตามมาถึงจึงว่าเรื่องของผัวเมีคนอื่นไม่เกี่ยว

\"ใครเป็นเมียแก หน้าอย่างนี้ให้ฟรีแถมข้าวสารอีก10กระสอบฉันยังไม่เอาเลย\"ผึ้งแย้ง

\"ผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วย ก็อย่ายุ่งสิเอาเวลาไปดูแลลูกเมียที่บ้านเหอะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ\"หยุ่นพูดด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจัง จิ๊กโก๋รู้สึกกลัวจึงว่าไปก็ได้แล้วเดินเมาไป ผึ้งหันมาขอบใจที่ช่วยเธอ

\"ขอบคุณมากนะคะ เกือบแย่แหนะ\"หยุ่นมองหน้า ผึ้ง แล้วรู้สึกว่าหน้าคล้ายๆตนแต่ไม่เอะใจ มองตั้งแต่หัวจดเท้าของ ผึ้ง

\"เล่นแต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้แบบนี้ใครเห็นมันก็อยากลวนลามทั้งนั้นแหละ โชว์นมหกให้ใครเห็นหรอ ถ้าคุณโดนข่มขืนน่ะจะโทษใครไม่ได้เลยนอกจากตัวเอง คุณไม่โชคดีแบบนี้บ่อยนักหรอกนะ\"

หยุ่นว่าแล้วเดินจากไปแบบไม่สนใจ ผึ้ง รู้สึกหน้าชามากตลอกเวลาที่มีคนได้รู้จักได้พบเธอก็อดใจไม่ไหวทั้งนั้นแหละ ก็เธอทั้งขาว สวย หมวย และอึ๋มขนาดนี้ แถมชอบใส่สายเดี่ยว เกาะอก โชว์ทุกส่วนที่มีให้โชว์ แต่หยุ่นเป็นคนแรกที่ดูไม่พิศวาสเธอเลยสักนิด ทั้งเจ็บทั้งอายใจอย่างที่สุด  

******************************************************

         ที่บ้านของ แยม เธอนั่งรอน้องชายอยู่รู้สึกเจ็บใจที่เห็นว่าแฟนของตัวเองนั่งกินข้าวกับหญิงอื่น อยากที่จะให้ หยุ่นเจ็บปวดบ้างเพราะเธอกับหยุ่นมักมีเรื่องกันเสมอๆ หยุ่นมาถึงที่บ้านปลุ๊บ แยม ก็เปิดฉากทันที

\"ไงล่ะวันนี้ มีความสุขดีหรอ\" หยุ่นไม่เข้าใจจึงถามไป

\"สุขบ้าสุขบออะไร จะเล่นสงครามประสาทกับฉันหรอ\" หยุ่นไม่สนใจเดินขึ้นห้อง แยม เรียกไว้

\"แกไม่อยากดูอะไรหรือไง ถึงแกไม่อยากดูก็ต้องดูเพราะฉันบังคับให้แกดู   ดูซะจะได้ตาสว่างซะที ว่าแฟนตัวดีของแกที่แท้แล้วเป็นยังไงกันแน่\" แยมหยิบมือถือมาให้ หยุ่นดู หยุ่นรับไปดูเห็นภาพแล้วถึงกับเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง แยมจึงต่อว่า

\"ไอ้บ้า มาทิ้งมือถือฉันทำไม รับไม่ได้ล่ะสิ ก็อย่างว่าแกมันนิสัยอย่างนี้ใครเขาจะรักแกจริงล่ะ\" หยุ่นรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า จึงว่าไป

\"ดูตัวเองซะบ้างเหอะ อย่าคิดว่าเป็นพี่แล้วจะไม่กล้าต่อยนะ นันท์ เขาไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น รู้ไว้ด้วย อย่าคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะเหมือนตัวเองสิ\"หยุ่นเดินขึ้นห้องไปอย่างหัวเสีย แยม กรี๊ดลั่นบ้านซะคนได้ยินแทบแก้วหูแตก ด่าตามหลังหยุ่นไปเรื่อย \"คอยดูนะไอ้หยุ่น ถ้าแกเลิกกับแฟนเมื่อไร ฉันจะเป็นคนแรกที่สมน้ำหน้าแก\"

******************************************************

      รุ่งเช้าที่บ้าน พิมพ์ ลงมาทานข้าวตามปกติแต่เจอ วิชชุ นั่งอยู่จึงเดินเลี่ยงไปเพราะไม่อยากมีเรื่อง วิชชุจึงว่า

\" รวยนักหรือไงถึงจะไปกินข้าวข้างนอก ก็ดีไม่เปลือง\" พิมพ์หันหน้ามามองด้วยความเกลียดแล้วว่า

\"ไม่ได้รวยนักหรอกค่ะ เพียงแต่บรรยากาศไม่น่านั่งเท่านั้นเองกลัวว่ากินไปแล้วจะอ้วกออกมา ยิ่งเสียดายของเข้าไปใหญ่\"

\"เดี๋ยวนี้ต่อปากต่อคำเก่งนักนะ คิดว่ามีแม่หนุนหลังแล้วฉันจะไม่กล้าตีแกหรอไง\" พิมพ์ไม่ต่อปากต่อคำด้วย เดินออกไป เจอ ภาพ กำลังจะไปเรียนจึงว่าเดี๋ยวไปด้วยกันเพราะเป็นทางผ่าน ภาพ เลยไปมหาวิทยาลัยพร้อมกับ พิมพ์ เมื่อถึงมหาลัย ภาพ ลา พิมพ์ แล้วไปเข้าเรียนตามปรกติกำลังจะขับรถออกสายตาจึงเหลือบไปเห็นรถของ แยม ที่มาส่ง ดาว อยู่เห็น แยม รับโทรศัพท์ก็พอจะรู้ว่าคนที่โทรมาคือ ธันวินนั่นเอง แยมยังไม่หายโกรธ แต่พอธันวินชวนไปทานข้าวและช้อปปิ้งจึงยอมใจอ่อนไปด้วย สายตาของแยมก็ดีไม่แพ้กันเห็นรถของ พิมพ์ จึงเดินลงมาเคาะกระจก พิมพ์ เองก็เปิดกระจกให้อย่างไม่เต็มใจ

\"คุณนั่นเองมีธุระอะไรคะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะได้เจอกันอีกนะคะ\" พิมพ์  พูดแต่แฝงไปด้วยการประชด

\"ฉันเองก็ไม่ได้อยากเจอเธอหรอกนะ แต่เมื่อวานเธอกินข้าวกับแฟนฉันใช่มะ\" พิมพ์ นึกขึ้นได้จึงว่า

\"ฉันแค่คุยธุระเรื่องงานค่ะ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น\" แยม ทำสีหน้าไม่เชื่อแล้วค้อนใส่แถมต่อ

\'ฉันเชื่อใจแฟนฉันเสมอ แต่สำหรับเธอน่ะไม่แน่ แฟนฉันหล่อ นิสัยดีออกอย่างเนี่ย ใครเห็นก็ชอบทั้งนั้นแหละ อย่ามาปฎิเสธเลย\" พิมพ์ รู้สึกว่าโดนดูถูก แต่ก็จริง ธันวินนิสัยดีในระดับหนึ่ง รูปร่างหน้าตาก็ดีใช่ย่อย ขนาดเธอยังเคยเผลอตัวเลย \" แต่ฉันไม่ใช่ ฉันไม่มีวันชอบแฟนคุณ เพราะฉันไม่เคยชอบใครที่รูปร่างหน้าตา\" พิมพ์ เลื่อนกระจกปิดอย่างแรง จนแยมร้องว่า โอ๊ย พิมพ์ไม่สนใจขับออกไป แยมมองตามอย่างหมั่นไส้ รู้สึกไม่ถูกชะตา

******************************************************