ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คู่มือวิเศษ
เสียงระฆังบ่งบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้นแล้วนักเรียนทุกคนต่างกลับบ้าน ยกเว้นพีเซียและรีเซิร์ก ทั้งสองคนเดินไปที่ห้องสมุดซึ่งมีคนเข้าบางตามาก พีเซียเดินไปที่ชั้นวิทยาศาสตร์ตามเคย คราวนี้หยิบเรื่องกาล-อวกาศมา เดินมาอ่านที่โต๊ะตัวหนึ่ง วันนี้โต๊ะว่างมาก ซักพัก ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาขอนั่งด้วย พีเซียรู้จักเธอดี เธออยู่ห้องเดียวกับเขา และนั่งข้างๆเขาด้วย แต่พีเซียไม่เคยรู้สึกอะไรกับเธอเลย ตรงข้ามกับเธอ ทุกครั้งที่พีเซียถามหรือคุยกับเธอ เธอจะตอบสั้นๆ และไม่กล้าสบตา หรือหันหน้าหนีเพื่อไม่ให้เขาเห็นใบหน้าที่กลายเป็นสีแดงอ่อนๆด้วยความอายของเธอ...โดยที่พีเซียไม่เคยรู้เลย
“ไงพีเซีย มาอ่านนานรึยัง อ้าว...ซีน่า...มาด้วยเหรอ” รีเซิร์กเอ่ยถาม
“อื้อ- -ใช่” หญิงเจ้าของนามซีน่าเอ่ยผ่านริมฝีปากเรียวบางโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง เพราะเธอกลัวว่าเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา สายตาของเธออาจจะไปพบกับสายตาของพีเซียก็ได้ แล้วอาจทำให้พีเซียเห็นใบหน้าแดงก่ำของเธอ มันจะให้เธออายกว่านี้ ความจริงเธอก็เป็นผู้หญิงที่จัดว่าสวยคนหนึ่ง คิ้วคมเข้มแต่เรียวบางได้รูป นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งได้รูป ดวงหน้าอ่อนโยน จนทำให้รีเซิร์กหลงรักผู้หญิงคนนี้โดยไม่รู้ตัว
รีเซิร์กเลื่อนเก้าอี้ช้าๆ ลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับซีน่า ก้มหน้าอานหนังสือประวัติศาสตร์
บรรยากาศผ่านไปอย่างเงียบๆทุกคนก้มหน้าอ่านหนังสือของตัวเอง จนกระทั่ง...
“เฮ้อ พรุ่งนี้มาอ่านต่อดีกว่า นี่ก็ได้เวลากลับบ้านแล้วด้วย” พีเซียเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา
“งั้นเหรอ- - งั้นฝากไปเก็บให้หน่อย” รีเซิร์กยื่นหนังสือของตัวเองให้พีเซีย
พีเซียยื่นมือไปรับ โดยไม่ได้สังเกตว่า มีดวงตาของซีน่ากำลังจ้องมองอยู่ ร่างสูงโปร่ง คิ้วเข้ม รับกับดวงตาคมเป็นประกาย จมูกโด่งรับกับริมฝีปากเรียวของเขา เธอมองซักครู่ก็ตั้งสติได้ รีบถือหนังสือเดินไปเก็บ
พีเซียเดินไปเรื่อยๆ แล้วหยุดอยู่ที่ชั้นวิทยาศาสตร์ ถือหนังสือของรีเซิร์กไว้แล้วเก็บหนังสือของตนเองไว้ที่ชั้น ชั้นประวัติศาสตร์ก็เดินตรงไปข้างหน้า...
พีเซียเดินไปกำลังจะถึงที่ว่างพอจะวางหนังสือของรีเซิร์กได้ เขาเดินไปวาง แล้วออกมา
รถคันหรูราคาแพง มาจอดเทียบประตูโรงเรียน พีเซียเปิดประตูแล้วก้าวขึ้นไป แล้วปิดมันอย่างเบามือ
วันนี้เป็นวันศุกร์ พีเซียอาบน้ำด้วยความสดชื่น หลังจากได้เหงื่อมาทั้งวัน เสร็จแล้วเขามาทำการบ้านจนเรียบร้อย เข้านอน (บรรยายง่ายมั้ยครับ..ฮี่ๆ ^_^)
วันต่อมาซึ่งเป็นวันเสาร์ เขาต้องไปเรียนพิเศษตามเคย นอกจากเขาจะชอบวิทยาศาสตร์ แล้วยังสนใจโบราณคดีด้วย เขาจึงเรียนเรื่องประวัติศาสตร์ และภาษาโบราณ
วันจันทร์แล้ว เขามาถึงโรงเรียนด้วยอาการเบื่อหน่าย มาถึงห้องก็ล้มหัวลงนอนกับโต๊ะ เนื่องจากเมื่อคืนเล่นคอมฯเพลินไปหน่อย
“อดนอนมาหรือไง” เสียงคุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆพีเซีย เขาค่อยๆเผยอเปือกตาขึ้นมอง....รีเซิร์กนั่นเอง
“อื้อ”
“งั้นนอนต่อเถอะ” รีเซิร์กตัดบทและเดินจากไป
พักกลางวัน พีเซียเดินไปที่ห้องสมุด เขาเดินเลยชั้นวิทยาศาสตร์ไปที่ชั้นประวัติศาสตร์ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่ง..ด้านข้างเป็นรูปลูกแก้ว เขาหันไปมองทันที เป็นรูปลูกแก้วแบบเดียวกับที่เขามี!!!
เขาไม่รอช้ารีบหยิบหนังสือเล่มนั้นมาทันที หน้าปกเป็นรูปเมืองโบราณ แบบเดียวกับในลูกแก้วเลย ลักษณะเป็นไดอารี่มากกว่า เพราะเขาดูหน้าหลังๆยังเหลือกระดาษเปล่าอีเยอะ เขายกนาฬิกาขึ้นมาดู อีกสามนาทีก็เข้าเรียนแล้ว เขาตัดสินใจหยิบหนังสือเล่มนั้นติดมือมาที่จุดยืมหนังสือ...ใช่...เขายืมหนังสือเล่มไปอ่านที่บ้าน
เลิกเรียนแล้ว เขาถึงบ้านก่อนเวลาเพราะเขาโทรบอกคนขับรถให้มาเร็วเพราะเขาต้องการอ่านหนังสือที่ยืมมาอย่างมีสมาธิ
สองทุ่มสิบห้านาที เขาอยู่ในห้องนอน สวมชุดนอนในสภาพที่พร้อมจะนอน หากแต่เขายังไม่นอน เขากำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนที่นอน( มุขแป้กมั้ยครับ )
แน่นอน...เขาอ่านหนังสือที่ยืมมา หนังสือปกหนาเล่มใหญ่ น่าจะมีเกิน200หน้า พีเซียอ่านหน้าที่28 อยู่ หนังสือที่เกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของเมืองนี้...
หลายวันต่อมา พีเซียอ่านหน้าสุดท้ายแล้ว
“ได้มีมนุษย์กลุ่มหนึ่งหลงมายังโลกนี้ และทำลูกแก้วประจำเมืองหายไปสองลูก ลูกหนึ่งอยู่ในมือมนุษย์กลุ่มนั้น อีกลูกหนึ่งตกมายังโลกมนุษย์ และลูกสุดท้าย ยังอยู่ที่เมืองของพวกเรา…” มีทั้งหมดแค่นี้ คนบันทึกคงยังเขียนไม่จบ เขาเดินไปหยิบลูกแก้วในตู้เสื้อผ้าออกมามอง...
‘แล้วเมืองที่ว่านี้อยู่ที่ไหน ลูกแก้วนี้มาได้ยังไง มันต้องมาทางเชื่อมสิน่า ในโลกนี้ก็ไม่มีเมืองแบบนี้อยู่ ต้องมาจากอีกมิติแน่ๆ’ พีเซียคิด เขาต้องหาคำตอบนี้ให้ได้
เขาปิดหนังสือ ฝุ่นกระจายออกมาเล็กน้อย บรรจงถือหนังสือเดินไปใส่กระเป๋านักเรียน เดินกลับมาที่เตียง เอื้อมมืออันอ่อนนุ่มไปปิดไฟหัวเตียง เขาถอนหายใจเฮือกให้ก่อนที่จะดึงผ้าห่มหนานุ่มขึ้นมาคลุมร่างกายเพื่อเพิ่มความอบอุ่น พีเซียหลับตาลงช้าๆ...
เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นห้อง เข็มชี้เวลาหกนาฬิกา พีเซียยันกายลุกขึ้น...
วันใหม่ที่แสนน่าเบื่อย่างกรายเข้ามาอีกครั้ง...
“ไงพีเซีย มาอ่านนานรึยัง อ้าว...ซีน่า...มาด้วยเหรอ” รีเซิร์กเอ่ยถาม
“อื้อ- -ใช่” หญิงเจ้าของนามซีน่าเอ่ยผ่านริมฝีปากเรียวบางโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง เพราะเธอกลัวว่าเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา สายตาของเธออาจจะไปพบกับสายตาของพีเซียก็ได้ แล้วอาจทำให้พีเซียเห็นใบหน้าแดงก่ำของเธอ มันจะให้เธออายกว่านี้ ความจริงเธอก็เป็นผู้หญิงที่จัดว่าสวยคนหนึ่ง คิ้วคมเข้มแต่เรียวบางได้รูป นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งได้รูป ดวงหน้าอ่อนโยน จนทำให้รีเซิร์กหลงรักผู้หญิงคนนี้โดยไม่รู้ตัว
รีเซิร์กเลื่อนเก้าอี้ช้าๆ ลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับซีน่า ก้มหน้าอานหนังสือประวัติศาสตร์
บรรยากาศผ่านไปอย่างเงียบๆทุกคนก้มหน้าอ่านหนังสือของตัวเอง จนกระทั่ง...
“เฮ้อ พรุ่งนี้มาอ่านต่อดีกว่า นี่ก็ได้เวลากลับบ้านแล้วด้วย” พีเซียเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา
“งั้นเหรอ- - งั้นฝากไปเก็บให้หน่อย” รีเซิร์กยื่นหนังสือของตัวเองให้พีเซีย
พีเซียยื่นมือไปรับ โดยไม่ได้สังเกตว่า มีดวงตาของซีน่ากำลังจ้องมองอยู่ ร่างสูงโปร่ง คิ้วเข้ม รับกับดวงตาคมเป็นประกาย จมูกโด่งรับกับริมฝีปากเรียวของเขา เธอมองซักครู่ก็ตั้งสติได้ รีบถือหนังสือเดินไปเก็บ
พีเซียเดินไปเรื่อยๆ แล้วหยุดอยู่ที่ชั้นวิทยาศาสตร์ ถือหนังสือของรีเซิร์กไว้แล้วเก็บหนังสือของตนเองไว้ที่ชั้น ชั้นประวัติศาสตร์ก็เดินตรงไปข้างหน้า...
พีเซียเดินไปกำลังจะถึงที่ว่างพอจะวางหนังสือของรีเซิร์กได้ เขาเดินไปวาง แล้วออกมา
รถคันหรูราคาแพง มาจอดเทียบประตูโรงเรียน พีเซียเปิดประตูแล้วก้าวขึ้นไป แล้วปิดมันอย่างเบามือ
วันนี้เป็นวันศุกร์ พีเซียอาบน้ำด้วยความสดชื่น หลังจากได้เหงื่อมาทั้งวัน เสร็จแล้วเขามาทำการบ้านจนเรียบร้อย เข้านอน (บรรยายง่ายมั้ยครับ..ฮี่ๆ ^_^)
วันต่อมาซึ่งเป็นวันเสาร์ เขาต้องไปเรียนพิเศษตามเคย นอกจากเขาจะชอบวิทยาศาสตร์ แล้วยังสนใจโบราณคดีด้วย เขาจึงเรียนเรื่องประวัติศาสตร์ และภาษาโบราณ
วันจันทร์แล้ว เขามาถึงโรงเรียนด้วยอาการเบื่อหน่าย มาถึงห้องก็ล้มหัวลงนอนกับโต๊ะ เนื่องจากเมื่อคืนเล่นคอมฯเพลินไปหน่อย
“อดนอนมาหรือไง” เสียงคุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆพีเซีย เขาค่อยๆเผยอเปือกตาขึ้นมอง....รีเซิร์กนั่นเอง
“อื้อ”
“งั้นนอนต่อเถอะ” รีเซิร์กตัดบทและเดินจากไป
พักกลางวัน พีเซียเดินไปที่ห้องสมุด เขาเดินเลยชั้นวิทยาศาสตร์ไปที่ชั้นประวัติศาสตร์ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่ง..ด้านข้างเป็นรูปลูกแก้ว เขาหันไปมองทันที เป็นรูปลูกแก้วแบบเดียวกับที่เขามี!!!
เขาไม่รอช้ารีบหยิบหนังสือเล่มนั้นมาทันที หน้าปกเป็นรูปเมืองโบราณ แบบเดียวกับในลูกแก้วเลย ลักษณะเป็นไดอารี่มากกว่า เพราะเขาดูหน้าหลังๆยังเหลือกระดาษเปล่าอีเยอะ เขายกนาฬิกาขึ้นมาดู อีกสามนาทีก็เข้าเรียนแล้ว เขาตัดสินใจหยิบหนังสือเล่มนั้นติดมือมาที่จุดยืมหนังสือ...ใช่...เขายืมหนังสือเล่มไปอ่านที่บ้าน
เลิกเรียนแล้ว เขาถึงบ้านก่อนเวลาเพราะเขาโทรบอกคนขับรถให้มาเร็วเพราะเขาต้องการอ่านหนังสือที่ยืมมาอย่างมีสมาธิ
สองทุ่มสิบห้านาที เขาอยู่ในห้องนอน สวมชุดนอนในสภาพที่พร้อมจะนอน หากแต่เขายังไม่นอน เขากำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนที่นอน( มุขแป้กมั้ยครับ )
แน่นอน...เขาอ่านหนังสือที่ยืมมา หนังสือปกหนาเล่มใหญ่ น่าจะมีเกิน200หน้า พีเซียอ่านหน้าที่28 อยู่ หนังสือที่เกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของเมืองนี้...
หลายวันต่อมา พีเซียอ่านหน้าสุดท้ายแล้ว
“ได้มีมนุษย์กลุ่มหนึ่งหลงมายังโลกนี้ และทำลูกแก้วประจำเมืองหายไปสองลูก ลูกหนึ่งอยู่ในมือมนุษย์กลุ่มนั้น อีกลูกหนึ่งตกมายังโลกมนุษย์ และลูกสุดท้าย ยังอยู่ที่เมืองของพวกเรา…” มีทั้งหมดแค่นี้ คนบันทึกคงยังเขียนไม่จบ เขาเดินไปหยิบลูกแก้วในตู้เสื้อผ้าออกมามอง...
‘แล้วเมืองที่ว่านี้อยู่ที่ไหน ลูกแก้วนี้มาได้ยังไง มันต้องมาทางเชื่อมสิน่า ในโลกนี้ก็ไม่มีเมืองแบบนี้อยู่ ต้องมาจากอีกมิติแน่ๆ’ พีเซียคิด เขาต้องหาคำตอบนี้ให้ได้
เขาปิดหนังสือ ฝุ่นกระจายออกมาเล็กน้อย บรรจงถือหนังสือเดินไปใส่กระเป๋านักเรียน เดินกลับมาที่เตียง เอื้อมมืออันอ่อนนุ่มไปปิดไฟหัวเตียง เขาถอนหายใจเฮือกให้ก่อนที่จะดึงผ้าห่มหนานุ่มขึ้นมาคลุมร่างกายเพื่อเพิ่มความอบอุ่น พีเซียหลับตาลงช้าๆ...
เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นห้อง เข็มชี้เวลาหกนาฬิกา พีเซียยันกายลุกขึ้น...
วันใหม่ที่แสนน่าเบื่อย่างกรายเข้ามาอีกครั้ง...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น