ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นำเรื่อง
พระจันทร์เสี้ยวในคืนข้างแรมส่องสว่างอยู่บนปลายฟ้า มีดวงดาวอีกเป็นล้านดวงที่คอยเปล่งแสงแข่งกับดวงจันทร์ ให้แสงสว่างแก่สัตว์หากินกลางคืน และ..บุคคลกลุ่มหนึ่งที่เข้าไปยังถ้ำต้องห้าม!
_______________________________________________________________
“เอี๊ยด..ด..ด” เสียงล้อรถบดขยี้พื้นถนนอย่างแผ่วเบา รถสีทองคันมหึมา ยี่ห้อที่น้อยคนในโลกไม่รู้จัก ราคาเหยียบสิบล้านจอดเทียบตรงหน้าเด็กชายท่าทางเรียนดีคนหนึ่งในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในประเทศ
“คุณหนูครับ วันนี้ผลสอบออกใช่ไหมครับ” การสนทนาเริ่มขึ้น
“อื้อ”
“ได้คะแนนเต็มอีกแล้วใช่มั้ยครับ”
“ไม่ละ ขาดไปคะแนนเดียวเอง” พีเซียเปลี่ยนอิริยาบถโดยหันออกไปนอกหน้าต่าง เขากำลังเครียด เพราะทุกครั้งเขาคะแนนเต็มมาตลอด
“โธ่ คุณหนูครับ แค่นี้คุณพ่อของคุณหนูก็ดีใจแล้วละครับ” อีกฝ่ายพยายามปลอบใจ
“เฮ้อ ช่างเถอะ” พีเซียถอนหายใจยาว พิงหัวลงกับเบาะอันอ่อนนุ่มในรถคันนั้น
ถึงบ้านแล้ว คนขับรถเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้พีเซีย พีเซียก้าวลงจากรถพร้อมกระเป๋านักเรียนหนังแท้ราคาแพงในมือ ก้าวเดินมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์พื้นที่สี่ไร่กว่าๆ ราคาที่คนทั่วไปซื้อไม่ได้
เข้าเอื้อมมืออันอ่อนนุ่มเนื่องจากไม่ค่อยได้สัมผัสงานอะไรเลยผลักประตูบานใหญ่อย่างแผ่วเบา สายตาเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตสีเหลือสดใสแปะอยู่ข้างประตู
พ่อติดประชุมนะลูก หิวก็สั่งแม่ครัวแล้วกัน คนใช้เรามีอยู่เต็มบ้าน อยากได้อะไรก็บอกพวกเขาแล้วกัน พ่อจะกลับถึงก็ประมาณสี่ทุ่มนะลูก
“อย่างนี้ทุกทีเล้ย..พ่อ” พีเซียรำพึงเบาๆ
เขาชินซะแล้ว ครอบครัวของเขามักจะสื่อสารผ่านกระดาษโน้ตแบบนี้ เนื่องจากพ่อและแม่ของเขาเป็นนักธุรกิจใหญ่ รายได้ต่อปีไม่ต่ำกว่าสิบล้าน เขาไม่ค่อยได้เห็นพ่อแม่เขาเต็มที่หรอก เสาร์-อาทิตย์พ่อแม่ก็ประชุม บางทีไปถึงต่างประเทศ ส่วนใหญ่เขาจึงใช้ชีวิตอยู่ในบ้านนี้ตามลำพังกับคนใช้ และไม่แปลกที่เขาจะชอบโรงเรียนมากกว่าบ้าน
“มาเรีย อาหารเสร็จแล้วเอามาที่โต๊ะได้เลยนะ” พีเซียตะโกนบอกแม่ครัว
“ได้ค่า คุณหนู” เสียงแหบพร่าของมาเรีย แม่ครัวเก่าแก่ของตระกูลรับคำ
อาหารเย็นถูกจัดการจนเกลี้ยงแล้ว พีเซียจึงเข้าห้องน้ำอาบน้ำด้วยความสดชื่น
ในห้องของพีเซีย เขากำลังอ่านหนังสือที่เขาเพิ่งยืมมาจากห้องสมุดวันนี้ แสงไฟสลัวๆจากหลอดไฟหัวเตียงทำให้พอมองเห็นได้ถนัด หนังสือวิทยาศาสตร์ที่แสนจะน่าเบื่อในความคิดของคนส่วนใหญ่ แต่สำหรับพีเซีย เขาให้ความสนใจเป็นพิเศษ อย่างเล่มนี้ เรื่องลี้ลับในจักรวาล เขาเชื่อเสมอว่า ในจักรวาลนี้มีหลายโลก หรือพูดง่ายๆว่ายังมีอีกหลายมิติที่คนบนโลกนี้ไม่รู้จัก และยังไม่สามารถหาวิธีไปยังมิตินั้นๆได้
><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><
(ความรู้เพิ่มเติมนะครับ คือว่า ผมได้ข้อมูลที่ผมคิดว่าเกี่ยวกับการทะลุมิติอยู่ 3เรื่องน่ะครับ ถ้าผู้อ่านรู้อยู่แล้วก็ไม่เป็นไรนะครับ ถ้าไม่รู้ก็รู้ซะ
เรื่องแรกคือ เมื่อตอนที่เกิดสงครามโลกครั้งที่ 2 รัสเซีย และสหรัฐอเมริกาต่างก็ส่งเรือรบและเรือลาดตระเวนมา ได้มีเรือรบของรัสเซียลำหนึ่งมาเจอกับเรือลาดตระเวนของอเมริกาเข้า ปรากฏว่าเรือของรัสเซียถูกโจมตีและเป็นฝ่ายแพ้ แต่เรื่องที่จะพูดคือ เรือลาดตระเวณของอเมริกาลำนั้น ได้หายไป โดยไม่รู้ว่าอยู่ไหนจนทุกวันนี้ คือแล่นอยู่ดีๆก็หายไปเลย
เรื่องที่สอง ทุกคนคงรู้จักสามเหลี่ยมเบอร์มิลด้านะครับ ใครๆก็รู้ว่า เครื่องบินและเรือกี่ลำต่อกี่ลำ แล่นผ่านบริเวณนี้ต่างก็หายไปอย่างปริศนาทุกลำ แต่ตอนนี้มีนักบินคนหนึ่งผ่านมาได้แล้ว เขาเล่าว่าเมื่อเขาแล่นเข้าไป อากาศที่เป็นปกติอยู่ก็เกิดมีกลุ่มเมฆเข้าปกคลุมเต็มพื้นที่ เขามองไม่เห็นทางเขาจึงบินสูงขึ้นไป เขามองเห็นอุโมงค์อะไรก็ไม่รู้อยู่ในหมู่เมฆ เขาตัดสินใจบินเข้าไป ข้างในมืดมาก จนในที่สุดเขาออกมาจากอุโมงค์นั้น และพบว่าเขาผ่านสามเหลี่ยมนั้นมาไกลมากแล้วโดยใช้เวลาเร็วมาก เขายังเล่าอีกว่า ตอนที่อยู่ในอุโมงค์นั้น เขารู้สึกว่าปีเครื่องบินได้กระทบกับอะไรซักอย่างซึ่งคิดว่าเป็นผนังอุโมค์นั้น เรื่องนี้ผมคิดว่า คนที่ไม่สามารถผ่านสามเหลี่ยมนี้มาได้คงไม่เข้าอุโมงค์นั้น กลุ่มเมฆข้างล่างคือประตูมิติที่ไปโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้ หรือไม่คนที่ไม่สามารถผ่านมาได้ก็อาจจะเข้าอุโมงค์นั้น แต่อุโมงค์นั้นเป็นประตูมิติที่ไปโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้ แต่ไอ้คนที่ผ่านมาได้นั้นโชคดี มาโผล่บนโลกปกติเอง
เรื่องที่สาม อาจจะละเอียดหน่อย ได้มีเรือลำหนึ่งแล่นเรือไปในทะเล แล้วได้พบกับกำแพงอะไรซักอย่างกลางทะเล เมื่อเรือแล่นเข้าไปในนั้น ก็เหมือนเปลี่ยนไปอีกโลกหนึ่ง ชายคนที่อยู่ในเรือได้แล่นไปเรื่อยๆ จนเจอเกาะร้างเล็กๆเกาะหนึ่ง เขาลงไปดู เจอชายแก่คนหนึ่ง เมื่อสอบถามก็พบว่า ชายแก่คนนั้นก็คือเขาเอง เขาจะแล่นเรือมาติดเกาะแห่งนี้ ชายหนุ่มจึงแล่นเรือกลับมายังโลกปัจจุบันแล้วทำลายเรือลำนั้นทิ้งไป เพราะเขาได้ไปโลกอนาคตมาแล้ว ถ้ามีคนรู้แล้วนำเรือลำนี้ไปยังโลกอดีตหรืออนาคตจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นได้
ที่ผมทราบมาก็เพียงเท่านี้ ถึงเวลาเข้าเรื่องของเราต่อดีกว่า เปลืองเนื้อที่)
><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><
แสงจากห้องนอนของพีเซียดับไปแล้ว แสงสว่างจากไฟหน้ารถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเมื่อเวลาสี่ทุ่มครึ่ง พ่อกลับมาแล้ว แต่อีกหนึ่งอาทิตย์แม่จะกลับจากดูงานที่เยอรมัน...
พีเซียนอนลืมตาโพลงอยู่บนเตียง เขาทราบถึงการมาของพ่อแล้ว เขายังนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เขาเองก็เพิ่งเข้านอนเมื่อไม่นานมานี้
ไฟนอกห้องดับ พ่อเข้านอนแล้ว พีเซียค่อยๆลงจากเตียง เปิดประตูห้องอย่างแผ่วเบา เดินอย่างเงียบๆออกมาที่สวนหลังบ้าน เขานั่งลงที่ระเบียง ต้นไม้ใจสวนทำให้เขาใจเย็นลงบ้าง แสงไฟจาโคมไฟริมสวนริบหรี่ พีเซียถอนหายใจยาว แหงนหน้าขึ้นมองจันทร์เสี้ยวในคืนข้างแรมที่แขวนอยู่บนฟ้า ส่องแสงสว่างสุกใสดูนวลตา ดวงดาวกลาดเกลื่อนฟ้าในคืนนี้ พีเซียมองเห็นดาวดวงหนึ่งส่องแสงแข่งกับดวงจันทร์กำลังพุ่งลงมา
‘ฮ้า ดาวตกเหรอนี่ อธิษฐานอะไรก็ได้นี่นา’ เขาคิด พลางหลับตาลงช้าๆ
“ขอให้เทอมหน้าขอให้ได้คะแนนเต็มด้วยเถิด” เขาอธิษฐานด้วยเสียงเบาๆเขาค่อยๆลืมตาขึ้น รู้สึกถึงบางสิ่งตรงหน้า...
“เฮ้ย!!” เขาอุทานเสียงดัง รีบยกขาขึ้นจากพื้นด้วยความรวดเร็ว
“ตุ้บ” เสียงวัตถุบางอย่างกระทบพื้นอย่างแรง
เมื่อตอนที่พีเซียลืมตาขึ้น สิ่งที่พีเซียคิดว่าเป็นดาวตกมันก็พุ่งลงมาตรงหน้าพีเซียอย่างแรง
_______________________________________________________________
“เอี๊ยด..ด..ด” เสียงล้อรถบดขยี้พื้นถนนอย่างแผ่วเบา รถสีทองคันมหึมา ยี่ห้อที่น้อยคนในโลกไม่รู้จัก ราคาเหยียบสิบล้านจอดเทียบตรงหน้าเด็กชายท่าทางเรียนดีคนหนึ่งในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในประเทศ
“คุณหนูครับ วันนี้ผลสอบออกใช่ไหมครับ” การสนทนาเริ่มขึ้น
“อื้อ”
“ได้คะแนนเต็มอีกแล้วใช่มั้ยครับ”
“ไม่ละ ขาดไปคะแนนเดียวเอง” พีเซียเปลี่ยนอิริยาบถโดยหันออกไปนอกหน้าต่าง เขากำลังเครียด เพราะทุกครั้งเขาคะแนนเต็มมาตลอด
“โธ่ คุณหนูครับ แค่นี้คุณพ่อของคุณหนูก็ดีใจแล้วละครับ” อีกฝ่ายพยายามปลอบใจ
“เฮ้อ ช่างเถอะ” พีเซียถอนหายใจยาว พิงหัวลงกับเบาะอันอ่อนนุ่มในรถคันนั้น
ถึงบ้านแล้ว คนขับรถเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้พีเซีย พีเซียก้าวลงจากรถพร้อมกระเป๋านักเรียนหนังแท้ราคาแพงในมือ ก้าวเดินมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์พื้นที่สี่ไร่กว่าๆ ราคาที่คนทั่วไปซื้อไม่ได้
เข้าเอื้อมมืออันอ่อนนุ่มเนื่องจากไม่ค่อยได้สัมผัสงานอะไรเลยผลักประตูบานใหญ่อย่างแผ่วเบา สายตาเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตสีเหลือสดใสแปะอยู่ข้างประตู
พ่อติดประชุมนะลูก หิวก็สั่งแม่ครัวแล้วกัน คนใช้เรามีอยู่เต็มบ้าน อยากได้อะไรก็บอกพวกเขาแล้วกัน พ่อจะกลับถึงก็ประมาณสี่ทุ่มนะลูก
“อย่างนี้ทุกทีเล้ย..พ่อ” พีเซียรำพึงเบาๆ
เขาชินซะแล้ว ครอบครัวของเขามักจะสื่อสารผ่านกระดาษโน้ตแบบนี้ เนื่องจากพ่อและแม่ของเขาเป็นนักธุรกิจใหญ่ รายได้ต่อปีไม่ต่ำกว่าสิบล้าน เขาไม่ค่อยได้เห็นพ่อแม่เขาเต็มที่หรอก เสาร์-อาทิตย์พ่อแม่ก็ประชุม บางทีไปถึงต่างประเทศ ส่วนใหญ่เขาจึงใช้ชีวิตอยู่ในบ้านนี้ตามลำพังกับคนใช้ และไม่แปลกที่เขาจะชอบโรงเรียนมากกว่าบ้าน
“มาเรีย อาหารเสร็จแล้วเอามาที่โต๊ะได้เลยนะ” พีเซียตะโกนบอกแม่ครัว
“ได้ค่า คุณหนู” เสียงแหบพร่าของมาเรีย แม่ครัวเก่าแก่ของตระกูลรับคำ
อาหารเย็นถูกจัดการจนเกลี้ยงแล้ว พีเซียจึงเข้าห้องน้ำอาบน้ำด้วยความสดชื่น
ในห้องของพีเซีย เขากำลังอ่านหนังสือที่เขาเพิ่งยืมมาจากห้องสมุดวันนี้ แสงไฟสลัวๆจากหลอดไฟหัวเตียงทำให้พอมองเห็นได้ถนัด หนังสือวิทยาศาสตร์ที่แสนจะน่าเบื่อในความคิดของคนส่วนใหญ่ แต่สำหรับพีเซีย เขาให้ความสนใจเป็นพิเศษ อย่างเล่มนี้ เรื่องลี้ลับในจักรวาล เขาเชื่อเสมอว่า ในจักรวาลนี้มีหลายโลก หรือพูดง่ายๆว่ายังมีอีกหลายมิติที่คนบนโลกนี้ไม่รู้จัก และยังไม่สามารถหาวิธีไปยังมิตินั้นๆได้
><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><
(ความรู้เพิ่มเติมนะครับ คือว่า ผมได้ข้อมูลที่ผมคิดว่าเกี่ยวกับการทะลุมิติอยู่ 3เรื่องน่ะครับ ถ้าผู้อ่านรู้อยู่แล้วก็ไม่เป็นไรนะครับ ถ้าไม่รู้ก็รู้ซะ
เรื่องแรกคือ เมื่อตอนที่เกิดสงครามโลกครั้งที่ 2 รัสเซีย และสหรัฐอเมริกาต่างก็ส่งเรือรบและเรือลาดตระเวนมา ได้มีเรือรบของรัสเซียลำหนึ่งมาเจอกับเรือลาดตระเวนของอเมริกาเข้า ปรากฏว่าเรือของรัสเซียถูกโจมตีและเป็นฝ่ายแพ้ แต่เรื่องที่จะพูดคือ เรือลาดตระเวณของอเมริกาลำนั้น ได้หายไป โดยไม่รู้ว่าอยู่ไหนจนทุกวันนี้ คือแล่นอยู่ดีๆก็หายไปเลย
เรื่องที่สอง ทุกคนคงรู้จักสามเหลี่ยมเบอร์มิลด้านะครับ ใครๆก็รู้ว่า เครื่องบินและเรือกี่ลำต่อกี่ลำ แล่นผ่านบริเวณนี้ต่างก็หายไปอย่างปริศนาทุกลำ แต่ตอนนี้มีนักบินคนหนึ่งผ่านมาได้แล้ว เขาเล่าว่าเมื่อเขาแล่นเข้าไป อากาศที่เป็นปกติอยู่ก็เกิดมีกลุ่มเมฆเข้าปกคลุมเต็มพื้นที่ เขามองไม่เห็นทางเขาจึงบินสูงขึ้นไป เขามองเห็นอุโมงค์อะไรก็ไม่รู้อยู่ในหมู่เมฆ เขาตัดสินใจบินเข้าไป ข้างในมืดมาก จนในที่สุดเขาออกมาจากอุโมงค์นั้น และพบว่าเขาผ่านสามเหลี่ยมนั้นมาไกลมากแล้วโดยใช้เวลาเร็วมาก เขายังเล่าอีกว่า ตอนที่อยู่ในอุโมงค์นั้น เขารู้สึกว่าปีเครื่องบินได้กระทบกับอะไรซักอย่างซึ่งคิดว่าเป็นผนังอุโมค์นั้น เรื่องนี้ผมคิดว่า คนที่ไม่สามารถผ่านสามเหลี่ยมนี้มาได้คงไม่เข้าอุโมงค์นั้น กลุ่มเมฆข้างล่างคือประตูมิติที่ไปโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้ หรือไม่คนที่ไม่สามารถผ่านมาได้ก็อาจจะเข้าอุโมงค์นั้น แต่อุโมงค์นั้นเป็นประตูมิติที่ไปโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้ แต่ไอ้คนที่ผ่านมาได้นั้นโชคดี มาโผล่บนโลกปกติเอง
เรื่องที่สาม อาจจะละเอียดหน่อย ได้มีเรือลำหนึ่งแล่นเรือไปในทะเล แล้วได้พบกับกำแพงอะไรซักอย่างกลางทะเล เมื่อเรือแล่นเข้าไปในนั้น ก็เหมือนเปลี่ยนไปอีกโลกหนึ่ง ชายคนที่อยู่ในเรือได้แล่นไปเรื่อยๆ จนเจอเกาะร้างเล็กๆเกาะหนึ่ง เขาลงไปดู เจอชายแก่คนหนึ่ง เมื่อสอบถามก็พบว่า ชายแก่คนนั้นก็คือเขาเอง เขาจะแล่นเรือมาติดเกาะแห่งนี้ ชายหนุ่มจึงแล่นเรือกลับมายังโลกปัจจุบันแล้วทำลายเรือลำนั้นทิ้งไป เพราะเขาได้ไปโลกอนาคตมาแล้ว ถ้ามีคนรู้แล้วนำเรือลำนี้ไปยังโลกอดีตหรืออนาคตจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นได้
ที่ผมทราบมาก็เพียงเท่านี้ ถึงเวลาเข้าเรื่องของเราต่อดีกว่า เปลืองเนื้อที่)
><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><
แสงจากห้องนอนของพีเซียดับไปแล้ว แสงสว่างจากไฟหน้ารถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเมื่อเวลาสี่ทุ่มครึ่ง พ่อกลับมาแล้ว แต่อีกหนึ่งอาทิตย์แม่จะกลับจากดูงานที่เยอรมัน...
พีเซียนอนลืมตาโพลงอยู่บนเตียง เขาทราบถึงการมาของพ่อแล้ว เขายังนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เขาเองก็เพิ่งเข้านอนเมื่อไม่นานมานี้
ไฟนอกห้องดับ พ่อเข้านอนแล้ว พีเซียค่อยๆลงจากเตียง เปิดประตูห้องอย่างแผ่วเบา เดินอย่างเงียบๆออกมาที่สวนหลังบ้าน เขานั่งลงที่ระเบียง ต้นไม้ใจสวนทำให้เขาใจเย็นลงบ้าง แสงไฟจาโคมไฟริมสวนริบหรี่ พีเซียถอนหายใจยาว แหงนหน้าขึ้นมองจันทร์เสี้ยวในคืนข้างแรมที่แขวนอยู่บนฟ้า ส่องแสงสว่างสุกใสดูนวลตา ดวงดาวกลาดเกลื่อนฟ้าในคืนนี้ พีเซียมองเห็นดาวดวงหนึ่งส่องแสงแข่งกับดวงจันทร์กำลังพุ่งลงมา
‘ฮ้า ดาวตกเหรอนี่ อธิษฐานอะไรก็ได้นี่นา’ เขาคิด พลางหลับตาลงช้าๆ
“ขอให้เทอมหน้าขอให้ได้คะแนนเต็มด้วยเถิด” เขาอธิษฐานด้วยเสียงเบาๆเขาค่อยๆลืมตาขึ้น รู้สึกถึงบางสิ่งตรงหน้า...
“เฮ้ย!!” เขาอุทานเสียงดัง รีบยกขาขึ้นจากพื้นด้วยความรวดเร็ว
“ตุ้บ” เสียงวัตถุบางอย่างกระทบพื้นอย่างแรง
เมื่อตอนที่พีเซียลืมตาขึ้น สิ่งที่พีเซียคิดว่าเป็นดาวตกมันก็พุ่งลงมาตรงหน้าพีเซียอย่างแรง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น