คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่9: ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา
บทที่9: อพบพานพิศวาสไม่ลาลา
.ะอัษรศาสร์
ผ่านไป3ปี ไวยัะโนไร์โห
ร่าบาที่หลายๆนอิาำลันั่อยู่บริเวใ้ึะอัษรศาสร์ ึ่มือเรียวำลันั่ีเียนรายาน่าๆที่นไ้้าเอาไว้ อนนี้แบมแบมอยู่ปี4 สสัยใ่ไหมว่าทำไมพึ่ปี4 วามริแบมแบมน่าะเรียนบแล้ว แ่้วยวามที่ทำใไม่ไ้เรื่อยอแ แบมแบมเลยัสินใร็อปเรียนไปในปี3 ทั้ๆที่ มีสถานที่ฝึานิ่อลับมาแล้ว
แ่แบมแบม็เลือที่ะไม่ไป แถมยัรับานสอนเ้นทั้ปี ไม่มีหยุ นระทั่ปีถัมา แบมแบมเริ่มทำใไ้เลยอบรับสถานที่ฝึาน ือบริษัททัวร์แห่หนึ่ทาภาเหนือ แบมแบมึไปฝึานและยอมลับมาเรียน่อปี4
“ สวัสีพี่แบม ไ้่าวมาว่าไปอยู่แม่ฮ่อสอน าวึ้นรึเปล่าเนี่ย” ยูยอมเอ่ยทั ถึแม้ว่าอนนี้ยูยอมะเรียนอยู่ในั้นปี4ั้นเียวับแบมแบม แ่็ยัวามเารพไว้เ่นเิม เ่นเียวับนอื่นๆ
“ ็ั้นล่ะ สนุีนะยูยอม แม่ฮ่อสอนที่เที่ยวเยอะเหมือนัน นัท่อเที่ยวเยอะ้วย” แบมแบมเล่า
“ ผมล่ะโริถึพี่เลย...ว่าแ่ทำไมแ่เิ่มเนี่ยพี่” ยูยอมทั เพราะวันนี้แบมแบมแ่เิ่มมามหาวิทยาลัย
“ ิถึยอแน่ะ” แบมแบมอบสั้นๆ แ่เป็นสั้นๆที่ยูยอมเียบ และไม่ถามอะไร่อ
“ เฮ้อ...ปิพี่็าวอยู่แล้ว ไปอยู่เหนือาวหนัว่าเิม แ่แ่เิ่มมาทำไม ไม่เ้าใ” ยูยอมว่า นี่นาเมอัพลบผิวริมาเยอะยัูาว ถ้าไม่มีเมอัพะนาไหนว่ะเนี่ย ยูยอมิ
“ แล้วแะมายุ่ไรว่ะ” แบมแบมถามอย่าอไม่ไ้
“ เสียายวามสวย” ยูยอมอบสั้นๆ แ่แบมแบมเอาหนัสือที่อยู่ในมือีศีรษะน้อรหัสน้วยวามหมั่นไส้
“ โอ๊ยยย...พี่แบมีมาไ้” ยูยอมมอ้อน ่อนะหยิบระเป๋านเอึ้นมา เอาานออมาทำ ไม่ถไม่ถามอะไรแล้ว นั่เป็นเพื่อนพี่รหัสแสนสวย?อน็แล้วัน
“ เอ๊ะ! เ็เอภาษาไทย เามีานอะไรันหรอ ทำไมวิ่วุ่นเลยล่ะ”
“ านวันภาษาไทยมั้พี่แบม เห็นพูันอยู่ ปีนี้ะมีอาารย์าะอื่นมาูานอเรา้วยนะ เอไทยรับานไปน่ะ” ยูยอมว่า
“ มิน่าล่ะ...เสียเพลั้อเลย” แบมแบมเอ่ย มีเพลเปิ้อใ้ถุนึอะเลยล่ะ
“ เป็นบทลอน่าๆที่เอามาทำเป็นเพลไพี่” ยูยอมว่า แบมแบมพยัหน้า
“ ะว่าไป พี่อบบทลอนนี้นะ….” แบมแบมพูเมื่อเพลหนึ่ัึ้น มันเป็นเพลาลอนบทหนึ่ในเรื่อพระอภัยมี วรรีเลื่อื่อ อวีเอ นามว่า สุนทรภู่ และลอนบทนี้ มีื่อว่า ำมั่นสัา
ถึม้วยินสิ้นฟ้ามหาสมุทร
ไม่สิ้นสุวามรัสมัรสมาน
แม้เิในใ้ฟ้าสุธาธาร
อพบพานพิศวาสไม่ลาลา
แม้เนื้อเย็นเป็นห้วมหรรพ
พี่อพบศรีสวัสิ์เป็นมัา
แม่เป็นบัวัวพี่เป็นภุมรา
เยผาโสุมประทุมทอ
เ้าเป็นถ้ำอำไพอให้พี่
เป็นราสีห์สมสู่เป็นู่สอ
ะิามทรามสวนนวลละออ
เป็นู่รอพิศวาสทุาิไป
“ บทนี้ สุยอแห่วามหวานเลยนะเนี่ย” ยูยอมว่า แบมแบมยัไหล่ึ้นไม่แร์ ็เาอบนี้น่า แม้ว่ามันะูเลี่ยนๆ็เถอะ
“ แ่ีวิริหายาะาย ารที่ะมีนมารัเรา ามหาเราทุ อยาอยู่ับเราทุลมหายใ…ไม่มีหรอ” แบมแบมว่า
“ มัน็แ่ลอนน่าพี่แบม”
“ เอ๊ะ! ไปีว่า เ้าเรียนล่ะ” แบมแบมเอ่ยเมื่อยนาฬิาึ้นมาู
“ อ่า...ั้ใเรียนนะพี่” แบมแบมพยายามเ็บอลระเป๋า่อนะลุึ้นเินออไป ัหวะนั้นมีนหนึ่วิ่เ้ามานร่าบาเ้าัๆ แบมแบมเือบหายหลั แ่ิที่ว่ามีนนหนึ่รับไว้
“ อ๊ะ! อบุรับ” แบมแบมหันไปอบุนที่่วย ่อนะเบิาว้า วาแสนมีอำนาสีำ สบประสานเ้าับวาเล็ภายใ้รอบแว่นสีำ ทัู้่เหมือน้อมน์สะอันและัน นไม่อาะละสายาาันไ้ นแบมแบมเป็นฝ่ายรีบผละัวเอออมาาอ้อมอนั้น
“ พี่มาร์/แบมแบม” ทัู้่ยัเหมือนอยู่ในภวั์...ี่ปีแล้วนะที่ไม่ไ้เอ
“ พี่แบม...เป็นอะไรไหมพี่” ยูยอมที่เห็นเหุารืรีบเินเ้ามาถามพี่รหัสอนเอ
“ ไม่เป็นไรๆ” แบมแบมหันไปอบ
“ อโทษนะะพี่แบม หนูรีบไปหน่อยน่ะ่ะ” น้อผู้หินที่เินนแบมแบมหันมาอโทษ แบมแบมพยัหน้าเป็นเิว่าไม่เป็นไร
“ อ้าว...สวัสีรับอาารย์หมอมาร์” ยูยอมที่เห็นว่าแบมแบมไม่เป็นอะไรแล้ว ็หันไปมอนที่่วยแบมแบมเอาไว้ เมื่อรู้ว่าเป็นใร ถึับยมือึ้นมาไหว้ แบมแบมเบิาว้า...อาารย์หมอั้นหรอ...้าวหน้าสุๆ แล้วที่สำัยูยอมไปรู้ัไ้ยัไันนะ
“ สวัสี ยูยอม..” เสียเย็นนิ่ๆ ามแบบบับ แบมแบมไม่ยอมสบสายาร่าหนาอี่อไป ร่าบาเยหน้ามอยูยอมแล้วระุายเสื้อเบาๆ
“ ยูยอมพี่ไปเรียน่อนนะ” แบมแบมพูบ็เินหนีึ้นห้อทันทียูยอมมอพี่ัวเอๆ
" เออ...อาารย์หมอมาูานอเอไทยหรอฮะ" ยูยอมเอ่ยถาม
" อื้ม...พอีทาอธิารเาิ่อไป ให้ัวแทนออาารย์แ่ละะมาูาน พอีผมไม่มีวอร์น่ะ" มาร์อบนิ่ ยูยอมพยัหน้ารับ ่อนะเห็นว่าแบมแบมำลัะเ้าลิฟ์แล้ว เลยหันมาไปเอ่ยลามาร์
“ ลาล่ะรับ....พี่แบมรอ้วย” ยูยอมวิ่ามแบมแบมไป
“ แบมแบม...เอันสัทีสินะ”
พัลาวัน
แบมแบมที่นั่ิน้าวอยู่ับยูยอมไ้แ่นั่เี่ย้าวไปมา นยูยอมสัเเห็นไ้ ทำไมนทีู่พูมา ถึเียบไปล่ะ ปิพี่รหัสนสวยอเาไม่ไ้เป็นแบบนี้
“ พี่แบม...พี่เป็นอะไรรึเปล่ารับ” ยูยอมเอ่ยถามึ้น ้วยวามอไม่ไ้
“ ไม่เป็นไร สบายี...” แบมแบมอบ ยูยอมมอแล้วถอนหายใสภาพนี้ หรอ สบายี
“ เออ...พี่เฟยฝาผมบอพี่ว่า เมื่อไระเ้าไปูิวานที่เวายพีเมโลี้”
“ เือบลืมไปเลย...เี๋ยวอีสัอาทิย์ สออาทิย์พี่ะเ้าไปู” แบมแบมพึ่ิไ้ว่า ลาานที่เวายพีเมโลี้มาเือบปี เพราะไปฝึาน
“ อ่าห๊ะ....อีไม่นานพี่เบีะลับแล้วนะพี่” ยูยอมว่า
“ ริสิ อีไม่นานพี่เบีลับแล้ว” แบมแบมยยิ้มีใ พี่พี่ายนสนิทะลับมาแล้ว
“ พี่โนานหนัแน่ เ็ๆรอแ่พี่มาสอนทั้นั้น” ยูยอมแว แบมแบมพัหน้าเป็นเิว่ารู้ัวี เพราะแบมแบมเอ็อยาทำานพอี ว่าเว้นเรื่อเ้นมาเป็นปี หวัว่าฝีมือไม่หรอนะ
“ เออ...ยูยอม นที่่วยพี่ไว้เมื่อเ้า นายรู้ัหรอ” แบมแบมเอ่ยถามอย่าอไม่ไ้ สสัยว่าั้แ่เ้าแล้ว แ่็ยัทำใที่ะรู้เรื่อไม่ไ้
“ อ้อ! อาารย์หมอมาร์ไพี่ เาเป็นอาารย์ประำวอร์ศัลยแพทย์ เป็นทายาทผู้สืบทอ ิารโรพยาบาลทั่วประเทศเลยนะ ที่ผมรู้ั เพราะผมมีเพื่อนเรียนอยู่ะแพทย์ อาารย์เาพึ่ลับมาา่าประเทศเมื่อปีที่แล้วน่ะพี่ ไฟแรน่าูเลย หล่อนสาวๆแทบละลายาสายา” ยูยอมพูโม้ไม่หยุ แบมแบม้มหน้าลแล้วถอนหายใ
......ยัำผมไ้อยู่ใ่ไหมรับพี่มาร์...พี่ทิ้ผมไปทำไม....แล้วพี่ะลับมาทำไม....
“ ที่สำันะพี่ เาเ่สุๆ เห็นเพื่อนผมบอว่า อาารย์โหน่าูเลย เพราะเาเป็นนที่ละเอียมาๆเรื่อนไ้...พี่แบม...พี่แบม เป็นอะไรรึเปล่าฮะ” ยูยอมเอ๋ยถามอย่าอไม่ไ้
“ ไม่เป็นไร...ยูยอมพี่ลับ่อนนะ” แบมแบมว่า่อนะรีบสะพายระเป๋า แล้วเินออมาทันที ทิ้ยูยอมให้เาหัวๆ...เรียูมานั่เป็นไ่าแอีแล้ว
.อนโแบมแบม
เมื่อลับมาถึอนโ แบมแบมทิ้ัวนอนลบนเียแล้วถอถอนหายใ หัวใอนนี้มันเ็บไปหม ในหัวมีแ่ำถามมามายเ็มไปหม แบมแบมไ้แ่นั่อยู่อย่านั้น เหมือนสิหลุลอยไปแล้ว วาับ้อที่ำไลแทนใอเาและยอแ่อนะพูับมันเบาๆ
“ เาลับมาแล้ว...พี่เาลับมาแล้วยอแ”
“ ิ้ๆ” แบมแบมสะุ้เมื่อโทรศัพท์อัวเอั เมื่อเห็นเบอร์ถึับใ
...ุยาย...
“ ฮัลโหล...สวัสีรับุยาย มีอะไรรึเปล่ารับ” แบมแบมรับสายทันที
(แบมแบม...วันนี้ลับบ้านไ้ไหมลู)
“ ทำไมรับ...มีอะไรรึเปล่า” แบมแบมถาม
(ถือว่ายายอนะลู...วันนี้มีแ้วยยายอยาให้ลูไ้พบ)
“ เออ...แ่แบมไม่..”
(ยายรู้ว่าแบมว่า ยายะรอนะลู)
“ ุยาย...” แบมแบมราเสียเบา เพราะุยายเล่นัสายเ้าไปึ่ๆหน้า ปิเสธไม่ทันเลยทีเียว แบมแบมถอนหายใ่อนะลุึ้นาเียแล้วเินไปหยิบระเป๋าสะพายแล้วเินออาห้อ...ไปมันสภาพนี้ล่ะ ่อยไปแ่ีๆที่บ้าน ไปลุเิ่มุยายไม่ว่าอะไรหรอนะ
.บ้านให่
แบมแบมเินเ้ามาในบ้าน้วยสภาพโอนเอนเ็มที่ เพราะวันนี้เาไม่ไ้ับรถมา แ่เลือนั่รถไฟฟ้ามา เหุผล่ายๆเลย ี้เียับรถ และทันทีที่เหยียบบ้านพวแม่บ้าน่ามอหน้าันยให่ เพราะว่าแบมแบมแ่เิ่มเ้าบ้าน บ้านถึับส่ายหน้า เหมือนะินะแล้ว...ุหนูอพวเธอ อบทำอะไรไม่เหมือนาวบ้านาว่อเา
“ ุหนู....ทำไมแ่ัวแบบนี้ะ” แม่บ้านเอ่ยถาม
“ อ้าว...แบมผิหรอฮะ ที่แ่แบบนี้” แบมแบมยัไหล่ึ้น ทำหน้าสสัย
“ โธ่! ุหนู”
“ แบมแบม...” ยัไม่ทันที่ะ่อรับแม่บ้าน่อ ุยายอแบมแบม ผู้ที่แบมแบมรัยิ่ว่าใร็เินเ้ามา แบมแบมรีบเ้าไปอทันที
“ ุยาย...ิถึัฮะ” แบมแบมรเ้าอแล้วหอมแ้มผู้เป็นยายทันที
“ ทำไมแ่ัวแบบนี้อีแล้ว...” ุยายถามหลานัวีอเธอ
“ แบม...ิถึยอแ” แบมแบมอบ ุยายเียบไป่อนะสวมอหลานรัอน เพราะนรู้ี เรื่ออหลานับเพื่อนที่เารัที่สุ
“ โธ่! แบมแบมอยาย”
“ ่ามันเถอะฮะ...ยัไแบมแบม็สภาพนี้มาั้แ่เ็นี่น่า” แบมแบมเอ่ย เพราะอนนี้ับเมื่อ่อนในอี อีที่เ็บปวนั้น แบมแบม็มีสภาพนี้ล่ะ ไม่เย้อาใรๆ สวมแว่นหนาเอะ ไรุ้เ่นทุประาร
“ แบมแบม....ยายบอี่รั้แล้วว่า อนนี้หลานยายน่ะ น่ารัว่าผู้หิบานอีนะ...เอ้...หรือว่าะสวยีล่ะ” ุยายเอ๋ยแว
“ ุยาย....”
“ ไม่แวแล้ว็ไ้” ุยาย้อหลานอนทีู่้อนนี้ะอนไปแล้ว
“ นี่็เป็นอีเหุผลที่แบมอยาแ่แบบนี้” แบมแบมว่า
“ เอ้า...นมาีบเยอะๆ็ีแล้วไม่ใ่หรอ”
“ ุยาย!! ทำไมอบเียร์แบมให้ไปเป็นเมียนอื่น” แบมแบมโ้
“ ็หลานยายน่ารั” ุยายว่า แบมแบมถอนหายใ
“ ไม่เี่ยวเลย....”
“ เอาน่า....ไปอาบน้ำล้าหน้าะลู แว่นอ่ะถอทิ้ไปเลย เรื่อสำอาที่ทำให้หนููหมอๆ็ลบทิ้เถอะ แล้วผมน่ะใส่เลมาๆมันะแ็แล้วะเสียนะลู” ุยายเอ่ย แบมแบม้อนแล้วพยัหน้ารับ
“ รับๆ” แบมแบมอบรับ ่อนะเินึ้นห้อ แ่เินไปไ้รึ่ทา็หยุ แล้วเลี้ยวไปอีทา...บริเวห้อรัว
“ มีอะไรให้แบม่วยไหมรับ” แบมแบมเอ๋ยทัเมื่อเห็นบรราแม่บ้านำลัทำนมันอยู่ อย่าที่ทราบ บ้านแบมแบมมีร้านนมอยู่ทุที่ในรุเทพ และแบมแบมเอ็ไม่ไ้ทำนมนานแล้ว...ันไม้ันมือแล้วล่ะสิ
“ ุหนู…”
***************************************************************************************************
555 มีนทายถูเรื่ออาีพพี่มาร์ อ่านแล้ว่วยอมเม้น์้วยนะะ นหล่อออโรเล้ว เรียมผ้าเ็หน้าเลย 555ยิ่ว่าู่แ็แอีนะ เอาล่ะ...เป็นำลัใให้ไร์้วยนะ ่วนี้เปิเรียนแล้ว เรออ แทบะวิ่ไปถวายัวที่เาหลี โรพ่อโรแม่ ส่นหรือ...เรียน็ไม่รู้ ไร์ว่าัวเอสมวรลับไปเรียนใหม่...เฮ้อ
อนนี้ไร์อหยิบยลอนออมาหน่อยนะ พอีไร์อบอ่า 555
ความคิดเห็น