คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] คำสัญญา (Chen X Baek)
ำสัา
‘็แ่สิ่ที่ผม้อทำประำ
็แ่สิ่ที่ผมหยุไม่ไ้ ็แ่สสาร
็แ่พี่ายวอนอ่อนาไปไม่มีวันลับ
แ่ทำไมผม้อเฝ้าูแล้วยนะเพราะอะไร…’
3 ปี่อน
“แบฮยอน เราเลิันเถอะนะ” ร่าเล็นิ่ไปัพั่อนที่ะมออีนเินาไปไม่หันลับมาอี…
“..เี๋ยว! เี๋ยว่อนุนมยอนเราไม่ีรไหน ฮึๆ” ร่าเล็ผู้น่าสสารวิ่ไปรั้แนายหนุ่มที่ัวพอๆันเอาไว้พลาร้อไห้อย่าน่าสสาร ‘เพราะอะไรทำไมุนมยอนถึพูแบบนี้’ร่าเล็ไ้แ่สสัยพลามอไปที่อีนรั้วยใบหน้าแ่ำ
ุนมยอนมอนรั้วยสายาเ็บปวแ่็ลั้นใอบในสิ่ที่ไม่้อารพูทำร้ายิในัวเล็เลยันิ “มันไม่มีเหุผลหรอแบฮยอน พี่แ่ิว่ามันถึเวลาที่เราวระเลิันไ้แล้ว็แ่นั้น” ูโฮสะบัแนนเอออาารเาะุมแล้วเินหนีไปโยไม่หันมามอนัวเล็ที่นรัสุหัวใอีปล่อยให้อีนุเ่าร้อไห้หน้าึมหาลัยอย่าน่าสสาร
“ฮือๆๆๆๆๆ ุนมยอนลับมานะ ลับมาหาแบนะฮือๆๆ ฮึๆ” แบฮยอนไ้แ่ะโนร้อเรียุนมยอนอย่าไม่อายใร ะโนนอีนรัหายลับสายาัวเอ
แบฮยอนลับมาถึบ้าน้วยวามเหนื่อยล้าเ็มทีิถึเหุาร์่อนหน้านี้็พาลให้น้ำารื้นบนอบาอีรั้ ‘มันถึเวลาที่เา้อไปแล้วสินะ’ ร่าเล็ไ้แ่ิแบบนั้นและิว่าัวันุนมยอนลับมาหาลับมาบอเหุผลับน
1 อาทิย์ถัมา
หลัาที่แบฮยอนเลิับุนมยอนแบฮยอน็ั้หน้าั้าเรียนนร่าายูบผอมนน่าเป็นห่ว มีนมาามีบแบฮยอนเยอะแยะแบฮยอน็ไม่เยสนในระทั่ถึวันเรียนบ
วันนั้นแบฮยอนเินลมารวเ็ไปรษีย์ามปิแ่วันนี้ลับมีสิ่ที่แปลไปือผม่ออไม้วาอยู่หน้าบ้านพร้อมำอวยพรานที่แบฮยอนิถึนสุหัวใ
‘แบฮยอนพี่อให้นายมีวามสุนะ ูแลัวเอให้ี าุนมยอน’ แบฮยอนที่ไ้อ่าน้อวามหันมอถนน้ายวานระทั่เห็นเาออีนึวิ่าม ‘ิถึ ิถึุนมยอน อยารู้เหุผลที่ทิ้ไป’ แบฮยอนวิ่ามุนมยอนไปทั้ๆที่ในใว้าวุ่น สับสนไปหม หลัาที่เลิันแบฮยอนไม่เยเห็นูโฮอีเลยเพราะอะไรนะ?
แบฮยอนวิ่ามมาเรื่อยๆนระทั่เห็นูโฮ้ามถนนให่ไปแบฮยอนที่ไม่ทันไ้มอสัาเพราะมัวแ่มออีนรัถูรถนเ้าอย่าันระเ็นระอนหัวไปโับฟุบาทเลือไหลเินอไปทั่ว
ูโฮที่เห็นเหุาร์ใมาวิ่ลับมารที่แบฮยอนระเ็นไปประอศีรษะนรัึ้นมาวาบนัพลาร้อไห้อย่าน่าสสาร
“แบฮยอนฟื้นึ้นมานะ ฮือๆฟื้นึ้นมาสิ” ุนมยอนไ้แ่ร้อไห้และร้ออวาม่วยเหลือเพราะรถที่นไ้ิ่หนีไปแล้วใน่วที่เิเหุาร์ุลมุน
“อ่า…ในที่สุ็หายพบพี่ใล้ๆ ท..ทำไมถึทิ้..แ..บไป” แบฮยอนเอื้อมมือไปับแนอีน้วยสภาพอิโรยเ็มที่เป็นภาพที่น่าสสารสำหรับนที่พบเห็นแบฮยอนพูไ้แ่นั้น่อนะสลบไปแล้วหน่วยู้ภัย็มา่วยพาแบฮยอนไปส่โรพยาบาล
@ โรพยาบาล
แบฮยอนหลับไป 1 อาทิย์เ็มๆพอฟื้นึ้นมา็้อใเมื่อพบว่าัวเอเป็นนพิารไม่สามารถมอเห็นสิ่อื่นๆไ้อีนอาสีำที่มืมิ
แบฮยอนเอาแ่ะโนเรียหาุนมยอนนระทั่นในรอบรัวรู้สึสสารแล้วมาราึบอไปว่า “ุนมยอนรู้สึผิที่ทำให้ลูเป็นแบบนี้เาทำใไม่ไุ้นมยอนเลยย้ายไปอยู่ที่ีนะไม่ลับมาอีัพัเาไม่ล้าพบลูไม่ล้าุยับลูเาสัาว่าเาะส่หมายมาุย้วยลอให้ลูรอเานว่าเาะทำใไ้เาะลับมาหาอีรั้” มาราอแบฮยอนพูบ็ไ้แ่ลั้นเสียสะอื้นเพื่อไม่ให้แบฮยอนไ้ยินและทำามำออุนมยอนที่อเป็นรั้สุท้าย่อนสิ้นใ
แบฮยอนไ้ยินอย่านั้น็ไม่พูอะไรอีเอาแ่เฝ้ารออยหมายาุนมยอนมาลอรอมานระทั่วันหนึ่มีหมายที่่าหน้าอมาหาแบฮยอนลัษะภายนอ็เหมือนหมายธรรมาแ่ที่แปลือ้าในเป็นอัษรเบลระาษที่เียนเนื้อหามานั้น็มีลิ่นเพาะัวลิ่นหอมออไม้ที่แบฮยอนไม่เยไ้ลิ่นนี้มา่อนแ่็อบลิ่นอมันมา
เนื้อหา้านใน็ไม่ไ้แ่่าาหมายปิือเล่าเี่ยวับินฟ้าอาาศ ารไ้พบเอผู้นใหม่ ๆ เล่าเี่ยวับีวิประำวันอนเอ ถามสารทุ์สุิบออีนและบอทิ้ท้ายไว้ว่า ‘อีไม่นานะลับมารอหน่อยนะ ุนมยอน…’
ทา้านระูลิม
หลัาัานศพอิมุนมยอนลูายนโเป็นที่เรียบร้อยท่ามลาวามโศเศร้าอนในรอบรัวิมแลูายนสุท้อึไ้รับำแหน่ประธานบริษัทิม อเปอร์เรั่น่อนเลียานเสร็ึนึถึำอร้ออพี่าย
วันนั้นแไ้่าวาทาโรพยาบาลว่าุนมยอนเป็นลมหมสินอนพัรัษาัวอยู่โรพยาบาลหลัาที่พานไ้ประสบอุบัิเหุรถนมาส่แึรีบับรถมาหาุนมยอนที่โรพยาบาลทันที
เมื่อมาถึ็เห็นุนมยอนนอนหายใโรยแรเ็มทีึเินเ้าไปใล้พี่ายุนมยอนับมือแเอาไว้แล้วพูพลาอร้อแ “..แ..หลัานี้ฝาแบฮยอน้วยนะ” ูโฮบอแ่นั้น่อนะให้ไปมอระูลบยอนแล้วเอ่ยปาอร้อ “ผม..ทำผิ..่อแบฮยอนมาเหลือเินผมทำให้เา้อเป็นแบบนี้่วยบอเาทีว่าผ..มไปอยู่บ้านเิะิ่อับแบฮยอนทาหมายถ้าทำใไ้ผมะลับมา” หลัานั้นุนมยอน็หลับไปโยไม่ฟื้นึ้นมาอีและแ็มารู้าุหมอทีหลัว่าุนมยอนเป็นมะเร็ระยะสุท้าย
หลัานึถึำสัาไ้แึเียนหมายหาแบฮยอนเล่าถึสภาพนฟ้าอาาศ เล่าถึีวิประำวัน ถามสารทุ์สุิบอนัวเล็ ่อนะลท้าย้อวามไว้ว่า ‘อีไม่นานะลับมารอหน่อยนะ ุนมยอน…’
หลัาที่ส่หมายหานัวเล็ไ้ไม่นานแ็ไ้หมายอบลับมาแบฮยอนเล่าถึีวิวามเป็นอยู่อนในแ่ละวัน แที่ไ้อ่านหมาย็ไ้แ่ยิ้มไม่หยุับวามร่าเริอนัวเล็
แและแบฮยอนส่หมายหาันลอนระทั่แรู้สึไ้ว่าัวเอนั้นหลนัวเล็เ้าให้แล้วเฝ้าอยแ่หมายอบลับเวลานัวเล็ส่หมายอบลับมา้า็ะเอาแ่ร้อนรน ินู่นนี่ไปเรื่อย
หมายบับสุท้ายาแที่เียนแทนุนมยอนือบอว่านเอพร้อมแล้วที่ะลับไปหานัวเล็และะไปหาในไม่้านี้…
แออนุาุยนายบยอนอแบฮยอนไปูแลและบอว่านะูแลแบฮยอนให้ีที่สุและอร้อใหุ้ยนายบยอนบอแบฮยอนไปว่าุนมยอน็อับเหุาร์ในรั้นั้นทำให้ไม่สามารถพูไ้อี
@ บ้านแ
แบฮยอนไ้มาอยู่ในารูแลอแ แูแลแบฮยอนเป็นอย่าีอยฟัเสียเื้อยแ้วออีนที่พู้วยน้ำเสียสใสในทุๆวันนิเป็นนิสัย นอนอนัวเล็ทุืนนินและิว่าไม่สามารถปล่อยนัวเล็ไปไ้ะูแลอย่านี้ลอไป
แอยให้แม่นมอนเป็นสื่อในารพูุยับนัวเล็มาลอและพานัวเล็เ้ารับารรัษาและรอให้มีผู้ใีบริาระาให้นัวเล็นระทั่ในที่สุ็ถึวันนั้นวันที่มีนบริาระาให้นัวเล็วันที่นัวเล็้อเ้ารับารผ่าั
“ุนมยอนอ่า…แบฮยอนลัวัเลย” แบฮยอนำมืออนรัแน่นอีนึำมือแบฮยอนลับเพื่อให้ำลัใแบฮยอนึลายวามเรียลและเ้าห้อผ่าัไป
3 วัน่อมา
“ุแบฮยอน่อยๆลืมาึ้นมา้าๆนะรับ” ุหมอใีพูบอนไ้พร้อมทั้่อยๆแะผ้า็อที่ปิาแบฮยอนออ
“ุมอเห็นหมอไหมรับ ุแบฮยอน” ุหมอถามนไ้ึ่อนนี้ลืมาเ็มที่แล้วแบฮยอนพยัหน้าอบลับุหมอพร้อมรอยยิ้มแล้ว่อยๆมอ้ายมอวาหานรัอนแ่็ไม่พบพบเพียายหนุ่มนหนึ่ที่หน้าาละหม้ายล้ายุนมยอนเท่านั้น
หลัาทีุ่หมอออไปแล้วแบฮยอนึเริ่มั้ำถาม “ุเป็นใรหรอรับ”แบฮยอนถามึ้นเมื่อไ้ลิ่นที่แสนุ้นเยลิ่นเียวับหมายอนรัที่เยส่หาลอและลิ่นล้ายลิ่นที่นรัอบใ้้วย
แอึอั่อนะอบ้วยเสียแผ่วเบา “ผมิมแน้อายอพีุ่นมยอนยินีที่ไ้รู้ัรับ”
แบฮยอนไ้ยินันั้นึยิ้มหวานแล้วเริ่มถามหานรัทันที “พีุ่นมยอนไปไหนหรอรับเาะมาหาผมเมื่อไหร่หรอ”
แไ้แ่อ้ำอึ้่อนอบไปามวามริว่านเป็นนเียนหมายแทนุนมยอนพร้อมเล่าสาเหุทีุ่นมยอนทิ้แบฮยอนไปและเล่าเรื่อราว่าๆในนัวเล็ฟัามวามริ
แบฮยอนเมื่อไ้ฟัวามริ็อึ้ไปัพั่อนน้ำาะไหลออมาไม่าสายพร้อมทั้ให้แพาไปหลุมศพอุนมยอนและอลับไปอยู่บ้านนเอและไม่ออมาเอแอีพยายามหลบหน้าลอเวลา
ุนายบยอนเมื่อเห็นว่าแมารอที่หน้าบ้านเพื่อพบแบฮยอนในทุๆวันแ่ลูนลับไม่ยอมออไปพบพยายามหลบหน้าึรู้สึสสารแและสสารแบฮยอนที่อยมอแผ่านทาหน้า่าลอโยไม่ให้ร่าโปร่เห็นึเินเ้าไปให้ำปรึษาลูาย
“แม่รับผมะทำยัไีผมสับสนไปหมผมรัุนมยอนแ่ผม็ิถึแ”ลูายอผู้เป็นแม่และระบายในสิ่ที่ัวเอิุนายบยอนยิ้มแล้วพูลับลูายน
“ทำไมลูไม่ยอมเปิใรับแเ้ามาละ ลูิถึแเาไม่ใ่หรออนที่ลูป่วยเา็ูแลลูลอเวลาเลยนะ” ุนายบยอนพูามวามเป็นริแบฮยอนไ้ยินแบบนั้นึเียบไปุนายบยอนเลยปล่อยให้ลูายอนไ้ิทบทวนามลำพั
เ้าวัน่อมา
แบฮยอนออมาพบับแ แรู้สึีใีมาว้านัวเล็มาอไว้แน่น่อนพร่ำบออโทษนัวเล็
“ผมอโทษนะแบฮยอนที่หลอลวุ ุะให้โอาสผมอีสัรั้ไ้ไหมรับในานะอิมแไม่ใ่ัวแทนอุนมยอน” แบอนัวเล็่อนที่ะมอ้วยแววาริัแน่วแน่
แบฮยอนยิ้ม่อนะพยัหน้าน้อยๆให้แแยิ้มออมาอย่าีใและอยูแลนัวเล็อย่าีที่สุนระทั่ทั้สอนแ่านและใ้ีวิอยู่ร่วมันลอไป
“ผมรัุนะแบฮยอน”ิมแพูึ้น่อนะโอบอภรรยาอนไว้แน่นๆนัวเล็ยิ้มพร้อมแ้มมพูระเรื่อ
“อื้มแบฮยอน็รัแนะ”แบฮยอนหันลับมามอแพร้อมทั้ยิ้มหวานนแโน้มหน้าลมาแบฮยอนึ่อยๆหลับารับสัมผัสนุ่มหยุ่นบนริมฝีปาไม่มีารล่วล้ำแ่เปรียบเสมือนำสัาว่าะูแลลอไป
_______________________________________________
มาลSFอยใหม่ละรับบบบบบบบยัไ็อฝาทุน่วยิาม่อไป้วยนะรับ
ส่วนficยาวTAOHUNะลวันพรุ่นี้อย่าลืมไปอ่านันนะรับ^^
ความคิดเห็น