ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความจริงที่ถูกเปิดเผย และหัวใจที่ไร้ค่า
อาร์ตเดินมาส่งแพรถึงหน้าห้อง ทุกคนมองมาที่อาร์ตกับแพรเป็นตาเดียว จนแพรรู้สึกประหม่า ก่อนไป อาร์ตยังหันมาส่งยิ้มให้พวกผู้หญิงที่แอบมองเค้าอยู่ด้วย และปิดท้ายด้วยแพร
“เย็นนี้น้องแพรคงเดินกลับเองไม่ไหว งั้นเดี๋ยวพี่มารับนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แพรกลับเองได้ แล้วพี่เพชรก็คงไม่ชอบให้แพรไปกับผู้ชายที่รู้จักกันได้ไม่ถึงวัน”
“แล้วเมื่อกี๊…”
“แพรก็พูดไปยังงั้นแหละค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง” แล้วแพรก็เดินเข้าห้องไปอย่างไม่ใยดี อาร์ตเสียหน้ามาก เพราะไม่เคยโดนผู้หญิงปฏิเสธเลยซักครั้งเดียว นี่เป็นครั้งแรก แถมยังเป็นน้องสาวของศัตรูตัวฉกาจอีก เค้าตัดสินใจว่าเค้าจะต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว
หลังจากที่แพรเข้าห้องไปได้ไม่นาน อุ้มก็วิ่งมาหา
“แพร มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่อาร์ตถึงให้เธอซ้อนท้ายรถเค้า ทำไมพี่เพชรเค้าถึงต้องโกรธขนาดนั้นน่ะ ทำไมพี่อาร์ตถึงมาส่งเธอที่ห้อง แล้วทำไม…”
“โอ๊ย…พอแล้ว ไม่ต้องถามแล้ว เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังเอง” แล้วแพรก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้อุ้มฟังอย่างละเอียด
“ทำไมเธอกล้าอ่ะแพร ปกติเธอไม่เคยขัดใจพี่เพชรเรื่องนี้นี่นา”
“ที่จริงฉันก็ไม่อยากจะทำแบบนี้หรอก ฉันรู้ว่าพี่เพชรต้องโกรธ แต่พอฉันเห็นหน้าไอ้ไปป์บ้าแล้วฉันก็นึกถึงเรื่องเมื่อวานขึ้นมาน่ะสิ”
“เธอยังคิดมากอยู่เหรอ พี่เค้าอาจจะมีเหตุจำเป็นก็ได้ที่ต้องทำแบบนี้”
“ก็เหมือนฉันไง ฉันก็จำเป็นเหมือนกัน ถึงต้องมากับพี่อาร์ต แล้วอีกอย่าง ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพี่เพชรถึงต้องห้ามฉันเรื่องผู้ชายนักหนา ที่พี่เพชรยังมีแฟนได้ ยุ่งกับผู้หญิงได้ ทำไมฉันถึงทำไม่ได้ ยังงี้มันเห็นแก่ตัวชัดๆอ่ะ”
“ก็พี่เค้ารักเค้าเป็นห่วงเธอมากนี่นา แล้วเราก็ยังไม่รู้เลยว่าพี่เจนเป็นอะไรกับพี่เพชร อาจจะไม่ใช่แฟนกันก็ได้”
จริงอย่างที่อุ้มพูด แพรยังไม่รู้เลยว่าพี่เจนคนนั้นเป็นอะไรกับเพชร อาจจะเป็นเพื่อนก็ได้ เพราะฉะนั้นเย็นนี้เธอต้องถามเพชรให้รู้เรื่อง จะได้ไม่ต้องคาใจอยู่อย่างนี้
เย็นนี้เพชรขอให้ไปป์มาส่งที่บ้าน เพราะเค้าต้องการที่ปรึกษามากในตอนนี้ ซึ่งไปป์เป็นคนเดียวที่ช่วยเค้าได้
แต่พอทั้งสองเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ก็เห็นแพรนั่งหน้ายุ่งรออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นแพร เพชรก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที
“แพร บอกพี่ซิว่าเมื่อเช้าแพรทำอะไรลงไป แพรไม่รู้เหรอว่าไอ้อาร์ตมันเป็นยังไง แพรยังจะไปคบกับมันอีก แพรบ้าไปแล้วรึไง”
“พี่เพชรน่ะสิบ้า บ้าตั้งแต่โกหกแพรเมื่อวานแล้ว พี่เพชรอย่าคิดนะว่าแพรไม่รู้ว่าเมื่อวานตอนเย็นพี่เพชรไปไหน ไปกับใคร พี่เพชรกับนายไปป์รวมหัวกันโกหกแพรใช่มั๊ย ทำไมอ่ะ ทำไมต้องโกหกแพรด้วย พี่เพชรจะมีแฟน มีผู้หญิงที่ไหนแพรไม่ว่า แต่ไม่เห็นต้องปิดบังแพรเลย แล้วนี่…พี่เพชรยังมาห้ามไม่ให้แพรยุ่งกับผู้ชายคนไหนอีก พี่เพชรเห็นแก่ตัว!!!” แพรระเบิดอารมณ์ใส่เพชรอย่างสุดทน เพชรตะลึง เพราะเค้าไม่เคยเห็นน้องสาวของเค้าเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
ไปป์อยู่เฉยๆ ไม่ได้อีกแล้ว เค้าผลักแพรจนล้ม แล้วก็ระเบิดอารมณ์ใส่แพรพอๆ กับที่แพรทำกับเพชร
“ก็เพราะมันรักและเป็นห่วงเธอไงมันถึงต้องทำแบบนี้ เธอเคยมองเห็นความหวังดีของมันบ้างมั๊ย ไอ้เพชรมันรักเธอยิ่งกว่าชีวิตของมันซะอีก มันทุ่มเทให้เธอได้ทุกอย่าง แต่เธอเคยให้อะไรมันบ้าง สิ่งที่เธอทำลงไปมันทำให้ไอ้เพชรเจ็บปวดแค่ไหนเธอรู้บ้างรึเปล่า”
แพรก้มหน้านิ่ง ไปป์ยังพูดต่อไปไม่หยุด
“ส่วนเรื่องเมื่อวาน เธออยากรู้มากนักใช่มั๊ย ฉันจะอธิบายให้ฟังก็ได้ ผู้หญิงที่เธอเห็นน่ะคือเจน เป็นแฟนเก่าของไอ้เพชร” แพรตกใจมาก เพราะเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเพชรเคยมีแฟน
“ไอ้ไปป์ พอเหอะ”
“ไม่พอ แกก็เหมือนกันไอ้เพชร ไม่รู้แกจะปิดบังน้องไปทำไม แกมันก็บ้าพอๆ กันนั่นแหละ” ไปป์หันไปว่าเพื่อน ก่อนที่จะหันมาพูดกับแพรต่อ
“เธอรู้มั๊ย ว่าผู้หญิงที่ชื่อเจนคนนั้นน่ะ ทำอะไรกับพี่ชายเธอไว้บ้าง หลอกให้รัก แล้วหักอก ทำให้ไอ้เพชรเกือบเสียผู้เสียคน แล้วคนที่แย่งเจนไปจากไอ้เพชร ก็คือไอ้อาร์ต ผู้ชายที่เธอยอมปฏิเสธพี่ตัวเองเพื่อให้มันได้ไปส่งที่ห้องไงล่ะ”
“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่อาร์ตนะ แล้วเรื่องที่นายเล่ามาทำไมพี่เพชรไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย”
“ก็เพราะว่ามันไม่อยากให้ตัวมันเองกลายเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีของน้องน่ะสิ มันน่ะหลงผู้หญิงจนหัวปักหัวปำ ที่มันคอยห้าม คอยเตือนเรื่องผู้ชาย ก็เพราะว่ามันไม่อยากให้เธอมีสภาพเหมือนมันไงล่ะ”
แพรมองหน้าพี่ชายนิ่ง นี่ถ้าทุกอย่างที่ไปป์พูดเป็นความจริง เธอคงเลวมาก ที่ทำร้ายจิตใจคนที่รักเธอได้ขนาดนี้
ไปป์หันไปมองเพชร ที่ตอนนี้นั่งก้มหน้าเครียดอยู่ตรงมุมห้อง เค้ารู้ว่าตอนนี้เพชรกำลังอ่อนแอมากๆ ทั้งเรื่องเจน เรื่องแพร และอะไรต่อมิอะไรรอบตัว ในฐานะที่เค้าเป็นเพื่อนที่เพชรไว้ใจ เค้าจะต้องไม่ทำให้เพชรผิดหวังเด็ดขาด
“เธอจะฟังสิ่งที่ฉันพูดหรือไม่ฉันไม่รู้ แต่ฉันขอบอกเธอไว้เลยนะว่า ไม่มีใครรักเธอได้มากเท่ากับไอ้เพชรอีกแล้ว เชื่อฉันสิ”
ไปป์ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้แพร แพรรับมาเช็ดหน้าแล้วร้องไห้ออกมา ไปป์เดินไปหาเพชร ตบไหล่เบาๆ
“ขอโทษนะไอ้เพชรที่ฉันทำตามที่แกขอร้องไม่ได้ ฉันหวังว่าสิ่งที่ฉันทำลงไปคงไม่สูญเปล่านะ ไปก่อนล่ะ” ก่อนไป ไปป์หันมาสบตาแพร เค้ารู้สึกว่าเป็นแววตาที่ต่างไปจากเดิมมาก มันเป็นแววตาเศร้าๆ ที่แฝงความน่าสงสารไว้ข้างใน ไปป์ยิ้มให้แพรนึดนึง แล้วเดินออกไป
เพชรเงยหน้ามามองแพร และพูดกับแพรเสียงสั่น
“พี่ไม่รู้ว่าสิ่งที่พี่ทำมันจะทำให้แพรอึดอัด รำคาญ แล้วก็ไม่พอใจ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
แพรโผเข้ามากอดเพชรแน่น ร้องไห้เหมือนเด็กๆ
“แพรต่างหากที่ต้องขอโทษพี่เพชร แพรมันโง่เอง ที่มองข้ามความหวังดีของพี่เพชรไป แพรขอบคุณพี่เพชรมากที่รักและเป็นห่วงแพรมาตลอด ต่อไปนี้ น้องสาวคนนี้ขอสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่ชายเสียใจอีก พี่เพชรยกโทษให้แพรนะ”
น้ำตาลูกผู้ชายอย่างเพชรไหลมาเต็มหน้า เค้าไม่เสียดายเลยที่ต้องร้องไห้ ถ้ามันต้องแลกกับความรู้สึกทั้งหมด วันนี้แพรได้รับรู้และเข้าใจถึงจิตใจของเค้าแล้ว สิ่งที่ไปป์ทำไม่สูญเปล่าเลยจริงๆ
คืนนั้นทั้งคืน สองพี่น้องไม่ได้หลับไม่ได้นอน ได้แต่นั่งคุยกันด้วยความสนุกสนาน ตามประสาคนที่เข้าใจกันมากกว่าเดิม ทั้งแพรและเพชรต่างก็เชื่อมั่นว่าต่อไปนี้คงไม่มีอะไรมาทำลายความสัมพันธ์ของเค้าให้สั่นคลอนได้อีกแล้ว
เช้าวันต่อมา
“พี่เพชร ตื่น….ตื่นๆๆๆ ตื่นได้แล้ว” แพรดึงแขนพี่ชายให้ลุกออกจากเตียงทั้งๆ ที่เพชรยังสลึมสลืออยู่
“อะไรกัน ไอ้แพร นี่มันยังเช้ามืดอยู่เลย จะรีบไปไหน” เพชรงัวเงียดูนาฬิกา ตีห้าสามสิบห้านาที
“วันนี้พี่เพชรเอารถออกไปโรงเรียนได้มั๊ยอ่ะ”
“ไปกันแค่สองคนจะเอารถไปทำไม รถติด ไม่อาววว..ฮ้าว!!!”
“นะ…นะ คือว่า…แพรอยากให้พี่เพชรไปรับใครบางคนไปโรงเรียนด้วยอ่ะ ไปสายเดี๋ยวเค้าไปก่อน นะนะนะ”
“ไปรับใครอ่ะ อุ้มเหรอ”
“ไปรับอุ้มด้วย แล้วก็ไปรับคนข้างบ้านอุ้มด้วย”
“เออเออ ไปก็ได้ แต่แพรขับนะ พี่ขับไม่ไหวหรอก ง่วงนอน ขับดีๆ นะ ระวังตำรวจด้วย”
แล้วเพชรก็ต้องออกบ้านแต่เช้าตรู่ตามคำขอร้อง (และบังคับขู่เข็ญ) ของแพรจนได้ แพรขับรถออกไปอย่างระมัดระวัง ทั้งอุบัติเหตุและตำรวจ (ก็แพรยังไม่มีใบขับขี่นี่นา) ยังดีที่ถนนไปบ้านอุ้มรถกับตำรวจไม่ค่อยมี แพรก็เลยไปถึงบ้านอุ้มได้อย่างปลอดภัย
แพรจอดรถไว้หน้าบ้านอุ้ม อีกซักพักอุ้มก็คงลงมา เพราะเธอโทรนัดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แพรปล่อยพี่ชายที่หลับอุตุไว้บนรถ เธอเดาว่าบ้านหลังข้างๆ นี่คงเป็นบ้านของนายไปป์ คนที่เธอตั้งใจจะมารับแน่นอน (ที่แท้ก็จะมารับนายไปป์นี่เอง)
แพรกดกริ่งหน้าบ้านอยู่ไม่นาน ก็มีผู้ชายหน้าตายุ่งยุ่ง ผมกระเซิงเหมือนเพิ่งตื่นเดินออกมา ซึ่งถึงแม้ว่าจะอยู่ในสภาพเยินแค่ไหน แพรก็จำได้ว่าเป็นใคร
“หือ…ใครวะ หน้าคุ้นๆ แฮะ” ไปป์บ่นกับตัวเอง เพราะเค้ารู้สึกว่าผู้หญิงที่ยืนเกาะรั้วอยู่หน้าบ้านหน้าตาคุ้นมาก
“ก็ฉันนี่ไง แพรอ่ะ จำไม่ได้เหรอ”
“แพรไหนอ่ะ”
“ตาบ้า ฉันรู้นะว่านายแกล้ง รีบๆ ไปแต่งตัวได้แล้ว ฉันให้เวลา 20 นาที ถ้าเกินกว่านี้ฉันไม่รอนะ”
ไปป์เพ่งมองผู้หญิงตรงหน้าเค้าชัดๆ และเพิ่งจะเห็นว่าเป็นใคร
“เฮ้ย!!! นี่…เธอเองเหรอ แล้ว…”
“หยุด! ยังไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ไปแต่งตัวก่อน เร็ว”
ไปป์เดินเข้าบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างงงๆ ไม่เกิน 15 นาที ไปป์ก็ออกมาในสภาพหล่อเฟี้ยว
“แหม…พี่ไปป์ วันนี้หล่อเป็นพิเศษเลยนะ เป็นเพราะว่ามีใครบางคนมารับรึเปล่าเอ่ย…” อุ้มล้อไปป์ เพราะวันนี้ไปป์แต่งตัวหล่อกว่าปกติมาก และก็แน่นอนว่าไปป์กับแพรต้องหน้าแดงไปตามระเบียบ
“พูดมากน่าอุ้ม” แพรค้อนอุ้ม แต่ก็แอบยิ้มนิดๆ
“อ่ะ เอากุญแจรถไป แล้วก็ขับซะ ถ้าไม่อยากโดนตำรวจจับ” แพรยื่นกุญแจรถให้ไปป์ ไปป์รับมาแบบงงๆ
“แล้วไอ้เพชรล่ะ”
“พี่เพชรหลับอยู่ในรถนู่น เร็วดิ่ ฉันมีเรื่องจะคุยกะนายอีกเยอะ เดี๋ยวก็สายหรอก”
ไปป์ยิ้ม เค้าเริ่มปะติดปะต่อเหตุการณ์ออกแล้ว
*****มาแก้ไขเรื่องบรรทัดค่ะ วันลงจริงวันที่ 2 มิ.ย. 48*****
“เย็นนี้น้องแพรคงเดินกลับเองไม่ไหว งั้นเดี๋ยวพี่มารับนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แพรกลับเองได้ แล้วพี่เพชรก็คงไม่ชอบให้แพรไปกับผู้ชายที่รู้จักกันได้ไม่ถึงวัน”
“แล้วเมื่อกี๊…”
“แพรก็พูดไปยังงั้นแหละค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง” แล้วแพรก็เดินเข้าห้องไปอย่างไม่ใยดี อาร์ตเสียหน้ามาก เพราะไม่เคยโดนผู้หญิงปฏิเสธเลยซักครั้งเดียว นี่เป็นครั้งแรก แถมยังเป็นน้องสาวของศัตรูตัวฉกาจอีก เค้าตัดสินใจว่าเค้าจะต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว
หลังจากที่แพรเข้าห้องไปได้ไม่นาน อุ้มก็วิ่งมาหา
“แพร มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่อาร์ตถึงให้เธอซ้อนท้ายรถเค้า ทำไมพี่เพชรเค้าถึงต้องโกรธขนาดนั้นน่ะ ทำไมพี่อาร์ตถึงมาส่งเธอที่ห้อง แล้วทำไม…”
“โอ๊ย…พอแล้ว ไม่ต้องถามแล้ว เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังเอง” แล้วแพรก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้อุ้มฟังอย่างละเอียด
“ทำไมเธอกล้าอ่ะแพร ปกติเธอไม่เคยขัดใจพี่เพชรเรื่องนี้นี่นา”
“ที่จริงฉันก็ไม่อยากจะทำแบบนี้หรอก ฉันรู้ว่าพี่เพชรต้องโกรธ แต่พอฉันเห็นหน้าไอ้ไปป์บ้าแล้วฉันก็นึกถึงเรื่องเมื่อวานขึ้นมาน่ะสิ”
“เธอยังคิดมากอยู่เหรอ พี่เค้าอาจจะมีเหตุจำเป็นก็ได้ที่ต้องทำแบบนี้”
“ก็เหมือนฉันไง ฉันก็จำเป็นเหมือนกัน ถึงต้องมากับพี่อาร์ต แล้วอีกอย่าง ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพี่เพชรถึงต้องห้ามฉันเรื่องผู้ชายนักหนา ที่พี่เพชรยังมีแฟนได้ ยุ่งกับผู้หญิงได้ ทำไมฉันถึงทำไม่ได้ ยังงี้มันเห็นแก่ตัวชัดๆอ่ะ”
“ก็พี่เค้ารักเค้าเป็นห่วงเธอมากนี่นา แล้วเราก็ยังไม่รู้เลยว่าพี่เจนเป็นอะไรกับพี่เพชร อาจจะไม่ใช่แฟนกันก็ได้”
จริงอย่างที่อุ้มพูด แพรยังไม่รู้เลยว่าพี่เจนคนนั้นเป็นอะไรกับเพชร อาจจะเป็นเพื่อนก็ได้ เพราะฉะนั้นเย็นนี้เธอต้องถามเพชรให้รู้เรื่อง จะได้ไม่ต้องคาใจอยู่อย่างนี้
เย็นนี้เพชรขอให้ไปป์มาส่งที่บ้าน เพราะเค้าต้องการที่ปรึกษามากในตอนนี้ ซึ่งไปป์เป็นคนเดียวที่ช่วยเค้าได้
แต่พอทั้งสองเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ก็เห็นแพรนั่งหน้ายุ่งรออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นแพร เพชรก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที
“แพร บอกพี่ซิว่าเมื่อเช้าแพรทำอะไรลงไป แพรไม่รู้เหรอว่าไอ้อาร์ตมันเป็นยังไง แพรยังจะไปคบกับมันอีก แพรบ้าไปแล้วรึไง”
“พี่เพชรน่ะสิบ้า บ้าตั้งแต่โกหกแพรเมื่อวานแล้ว พี่เพชรอย่าคิดนะว่าแพรไม่รู้ว่าเมื่อวานตอนเย็นพี่เพชรไปไหน ไปกับใคร พี่เพชรกับนายไปป์รวมหัวกันโกหกแพรใช่มั๊ย ทำไมอ่ะ ทำไมต้องโกหกแพรด้วย พี่เพชรจะมีแฟน มีผู้หญิงที่ไหนแพรไม่ว่า แต่ไม่เห็นต้องปิดบังแพรเลย แล้วนี่…พี่เพชรยังมาห้ามไม่ให้แพรยุ่งกับผู้ชายคนไหนอีก พี่เพชรเห็นแก่ตัว!!!” แพรระเบิดอารมณ์ใส่เพชรอย่างสุดทน เพชรตะลึง เพราะเค้าไม่เคยเห็นน้องสาวของเค้าเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
ไปป์อยู่เฉยๆ ไม่ได้อีกแล้ว เค้าผลักแพรจนล้ม แล้วก็ระเบิดอารมณ์ใส่แพรพอๆ กับที่แพรทำกับเพชร
“ก็เพราะมันรักและเป็นห่วงเธอไงมันถึงต้องทำแบบนี้ เธอเคยมองเห็นความหวังดีของมันบ้างมั๊ย ไอ้เพชรมันรักเธอยิ่งกว่าชีวิตของมันซะอีก มันทุ่มเทให้เธอได้ทุกอย่าง แต่เธอเคยให้อะไรมันบ้าง สิ่งที่เธอทำลงไปมันทำให้ไอ้เพชรเจ็บปวดแค่ไหนเธอรู้บ้างรึเปล่า”
แพรก้มหน้านิ่ง ไปป์ยังพูดต่อไปไม่หยุด
“ส่วนเรื่องเมื่อวาน เธออยากรู้มากนักใช่มั๊ย ฉันจะอธิบายให้ฟังก็ได้ ผู้หญิงที่เธอเห็นน่ะคือเจน เป็นแฟนเก่าของไอ้เพชร” แพรตกใจมาก เพราะเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเพชรเคยมีแฟน
“ไอ้ไปป์ พอเหอะ”
“ไม่พอ แกก็เหมือนกันไอ้เพชร ไม่รู้แกจะปิดบังน้องไปทำไม แกมันก็บ้าพอๆ กันนั่นแหละ” ไปป์หันไปว่าเพื่อน ก่อนที่จะหันมาพูดกับแพรต่อ
“เธอรู้มั๊ย ว่าผู้หญิงที่ชื่อเจนคนนั้นน่ะ ทำอะไรกับพี่ชายเธอไว้บ้าง หลอกให้รัก แล้วหักอก ทำให้ไอ้เพชรเกือบเสียผู้เสียคน แล้วคนที่แย่งเจนไปจากไอ้เพชร ก็คือไอ้อาร์ต ผู้ชายที่เธอยอมปฏิเสธพี่ตัวเองเพื่อให้มันได้ไปส่งที่ห้องไงล่ะ”
“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่อาร์ตนะ แล้วเรื่องที่นายเล่ามาทำไมพี่เพชรไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย”
“ก็เพราะว่ามันไม่อยากให้ตัวมันเองกลายเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีของน้องน่ะสิ มันน่ะหลงผู้หญิงจนหัวปักหัวปำ ที่มันคอยห้าม คอยเตือนเรื่องผู้ชาย ก็เพราะว่ามันไม่อยากให้เธอมีสภาพเหมือนมันไงล่ะ”
แพรมองหน้าพี่ชายนิ่ง นี่ถ้าทุกอย่างที่ไปป์พูดเป็นความจริง เธอคงเลวมาก ที่ทำร้ายจิตใจคนที่รักเธอได้ขนาดนี้
ไปป์หันไปมองเพชร ที่ตอนนี้นั่งก้มหน้าเครียดอยู่ตรงมุมห้อง เค้ารู้ว่าตอนนี้เพชรกำลังอ่อนแอมากๆ ทั้งเรื่องเจน เรื่องแพร และอะไรต่อมิอะไรรอบตัว ในฐานะที่เค้าเป็นเพื่อนที่เพชรไว้ใจ เค้าจะต้องไม่ทำให้เพชรผิดหวังเด็ดขาด
“เธอจะฟังสิ่งที่ฉันพูดหรือไม่ฉันไม่รู้ แต่ฉันขอบอกเธอไว้เลยนะว่า ไม่มีใครรักเธอได้มากเท่ากับไอ้เพชรอีกแล้ว เชื่อฉันสิ”
ไปป์ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้แพร แพรรับมาเช็ดหน้าแล้วร้องไห้ออกมา ไปป์เดินไปหาเพชร ตบไหล่เบาๆ
“ขอโทษนะไอ้เพชรที่ฉันทำตามที่แกขอร้องไม่ได้ ฉันหวังว่าสิ่งที่ฉันทำลงไปคงไม่สูญเปล่านะ ไปก่อนล่ะ” ก่อนไป ไปป์หันมาสบตาแพร เค้ารู้สึกว่าเป็นแววตาที่ต่างไปจากเดิมมาก มันเป็นแววตาเศร้าๆ ที่แฝงความน่าสงสารไว้ข้างใน ไปป์ยิ้มให้แพรนึดนึง แล้วเดินออกไป
เพชรเงยหน้ามามองแพร และพูดกับแพรเสียงสั่น
“พี่ไม่รู้ว่าสิ่งที่พี่ทำมันจะทำให้แพรอึดอัด รำคาญ แล้วก็ไม่พอใจ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
แพรโผเข้ามากอดเพชรแน่น ร้องไห้เหมือนเด็กๆ
“แพรต่างหากที่ต้องขอโทษพี่เพชร แพรมันโง่เอง ที่มองข้ามความหวังดีของพี่เพชรไป แพรขอบคุณพี่เพชรมากที่รักและเป็นห่วงแพรมาตลอด ต่อไปนี้ น้องสาวคนนี้ขอสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่ชายเสียใจอีก พี่เพชรยกโทษให้แพรนะ”
น้ำตาลูกผู้ชายอย่างเพชรไหลมาเต็มหน้า เค้าไม่เสียดายเลยที่ต้องร้องไห้ ถ้ามันต้องแลกกับความรู้สึกทั้งหมด วันนี้แพรได้รับรู้และเข้าใจถึงจิตใจของเค้าแล้ว สิ่งที่ไปป์ทำไม่สูญเปล่าเลยจริงๆ
คืนนั้นทั้งคืน สองพี่น้องไม่ได้หลับไม่ได้นอน ได้แต่นั่งคุยกันด้วยความสนุกสนาน ตามประสาคนที่เข้าใจกันมากกว่าเดิม ทั้งแพรและเพชรต่างก็เชื่อมั่นว่าต่อไปนี้คงไม่มีอะไรมาทำลายความสัมพันธ์ของเค้าให้สั่นคลอนได้อีกแล้ว
เช้าวันต่อมา
“พี่เพชร ตื่น….ตื่นๆๆๆ ตื่นได้แล้ว” แพรดึงแขนพี่ชายให้ลุกออกจากเตียงทั้งๆ ที่เพชรยังสลึมสลืออยู่
“อะไรกัน ไอ้แพร นี่มันยังเช้ามืดอยู่เลย จะรีบไปไหน” เพชรงัวเงียดูนาฬิกา ตีห้าสามสิบห้านาที
“วันนี้พี่เพชรเอารถออกไปโรงเรียนได้มั๊ยอ่ะ”
“ไปกันแค่สองคนจะเอารถไปทำไม รถติด ไม่อาววว..ฮ้าว!!!”
“นะ…นะ คือว่า…แพรอยากให้พี่เพชรไปรับใครบางคนไปโรงเรียนด้วยอ่ะ ไปสายเดี๋ยวเค้าไปก่อน นะนะนะ”
“ไปรับใครอ่ะ อุ้มเหรอ”
“ไปรับอุ้มด้วย แล้วก็ไปรับคนข้างบ้านอุ้มด้วย”
“เออเออ ไปก็ได้ แต่แพรขับนะ พี่ขับไม่ไหวหรอก ง่วงนอน ขับดีๆ นะ ระวังตำรวจด้วย”
แล้วเพชรก็ต้องออกบ้านแต่เช้าตรู่ตามคำขอร้อง (และบังคับขู่เข็ญ) ของแพรจนได้ แพรขับรถออกไปอย่างระมัดระวัง ทั้งอุบัติเหตุและตำรวจ (ก็แพรยังไม่มีใบขับขี่นี่นา) ยังดีที่ถนนไปบ้านอุ้มรถกับตำรวจไม่ค่อยมี แพรก็เลยไปถึงบ้านอุ้มได้อย่างปลอดภัย
แพรจอดรถไว้หน้าบ้านอุ้ม อีกซักพักอุ้มก็คงลงมา เพราะเธอโทรนัดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แพรปล่อยพี่ชายที่หลับอุตุไว้บนรถ เธอเดาว่าบ้านหลังข้างๆ นี่คงเป็นบ้านของนายไปป์ คนที่เธอตั้งใจจะมารับแน่นอน (ที่แท้ก็จะมารับนายไปป์นี่เอง)
แพรกดกริ่งหน้าบ้านอยู่ไม่นาน ก็มีผู้ชายหน้าตายุ่งยุ่ง ผมกระเซิงเหมือนเพิ่งตื่นเดินออกมา ซึ่งถึงแม้ว่าจะอยู่ในสภาพเยินแค่ไหน แพรก็จำได้ว่าเป็นใคร
“หือ…ใครวะ หน้าคุ้นๆ แฮะ” ไปป์บ่นกับตัวเอง เพราะเค้ารู้สึกว่าผู้หญิงที่ยืนเกาะรั้วอยู่หน้าบ้านหน้าตาคุ้นมาก
“ก็ฉันนี่ไง แพรอ่ะ จำไม่ได้เหรอ”
“แพรไหนอ่ะ”
“ตาบ้า ฉันรู้นะว่านายแกล้ง รีบๆ ไปแต่งตัวได้แล้ว ฉันให้เวลา 20 นาที ถ้าเกินกว่านี้ฉันไม่รอนะ”
ไปป์เพ่งมองผู้หญิงตรงหน้าเค้าชัดๆ และเพิ่งจะเห็นว่าเป็นใคร
“เฮ้ย!!! นี่…เธอเองเหรอ แล้ว…”
“หยุด! ยังไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ไปแต่งตัวก่อน เร็ว”
ไปป์เดินเข้าบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างงงๆ ไม่เกิน 15 นาที ไปป์ก็ออกมาในสภาพหล่อเฟี้ยว
“แหม…พี่ไปป์ วันนี้หล่อเป็นพิเศษเลยนะ เป็นเพราะว่ามีใครบางคนมารับรึเปล่าเอ่ย…” อุ้มล้อไปป์ เพราะวันนี้ไปป์แต่งตัวหล่อกว่าปกติมาก และก็แน่นอนว่าไปป์กับแพรต้องหน้าแดงไปตามระเบียบ
“พูดมากน่าอุ้ม” แพรค้อนอุ้ม แต่ก็แอบยิ้มนิดๆ
“อ่ะ เอากุญแจรถไป แล้วก็ขับซะ ถ้าไม่อยากโดนตำรวจจับ” แพรยื่นกุญแจรถให้ไปป์ ไปป์รับมาแบบงงๆ
“แล้วไอ้เพชรล่ะ”
“พี่เพชรหลับอยู่ในรถนู่น เร็วดิ่ ฉันมีเรื่องจะคุยกะนายอีกเยอะ เดี๋ยวก็สายหรอก”
ไปป์ยิ้ม เค้าเริ่มปะติดปะต่อเหตุการณ์ออกแล้ว
*****มาแก้ไขเรื่องบรรทัดค่ะ วันลงจริงวันที่ 2 มิ.ย. 48*****
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น