รักนี้ฟรีสไตล์

ลำดับตอนที่ #2 : แก่แดดจัง...หมั้นกันตั้งแต่ ม.ปลาย

ที่บ้านของฟิลลิป   หนุ่มลูกครึ่ง  บ้านรวยล้นฟ้าขั้นมหาเศรษฐี  หน้าตาดี  แต่ทำตัวติดดินซะงั้น (ก็ดีนี่นา)



“ไอ้สองตัวนั้นทำไมมันยังไม่มาอีกวะ”  เบิร์ท  หนุ่มคิ้วหนาหน้าตาดี  (แต่ขี้บ่น)  กำลังบ่นให้ฟิลลิป  และลูกคุณ  หนุ่มเรียบร้อย  ขี้อาย  แต่น่ารัก  ฟังอย่างหัวเสีย  เพราะมือเบสที่เค้าจะพามาแนะนำรอนานแล้ว   เดี๋ยวเปลี่ยนใจกลับไปซะดื้อๆ แล้วจะเดือดร้อน  เพราะมือเบสคนเก่าของวงย้ายโรงเรียนไป   ก็เลยต้องหาคนใหม่มาแทน



“มาแล้ว  ฉันมาทีไรได้ยินแกบ่นทุกทีเลยนะไอ้เบิร์ท”  เพชรเดินเข้ามาแบบรีบๆ  มองเพื่อนยิ้มๆ



“ก็แหงดิ่วะ   ช้าไปตั้ง  3  นาที  36  วินาที  ไม่บ่นได้ไง”



“เออ..โทดที   คราวหลังฉันจะมาก่อนเวลาซัก  8  ชั่วโมงเลยดีมั๊ย”



“แกมานอนค้างเลยก็ดีนะไอ้เพชร   เดี๋ยวฉันเตรียมเสื่อเตรียมหมอนมาให้”



ทุกคนหัวเราะกับการปะทะวาจาของทั้งสองคน   ก็สองคนนี้เจอกันทีไรได้กัดกันทุกที   แต่จริงๆ แล้วก็รักกันนั่นแหละ



“แล้ววันนี้สาวๆ ไม่มาเหรอ”  ฟิลลิปหมายถึงแพน   น้องสาวสุด(น่า)รักของเพชร  และโบว์  น้องสาวของเบิร์ท  ที่หน้าตา (ดี) ถอดแบบพี่ชายมาเด๊ะ   เพราะปกติแล้ว   สองคนนี้จะมาป่วนห้องซ้อมเป็นประจำ



“ไอ้โบว์มันไม่สบาย  เลยมาไม่ได้   แล้วแพนล่ะเพชร”  เบิร์ทรายงาน  แล้วหันไปถามเพชร



“วันนี้ไอ้แพนมันไปไหนไม่รู้ตั้งแต่เช้าแล้ว   สงสัยไปเที่ยวกับแฟนมั๊ง”  เพชรหันไปพูดใส่แก้วแบบยิ้มๆ  แล้วก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้  



แก้วทำหน้าบูดเหมือนจะร้องไห้   ฟิลลิปเดินเข้าไปตบไหล่แก้ว  พูดปลอบใจ (ตรงไหน)

“เออน่าไอ้แก้ว   อย่าเสียใจดิ่วะ   แกก็เหลือเกินนะไอ้เพชร  ชอบพูดความจริงให้ไอ้แก้วฟังอยู่เรื่อยเลย  ยิ่งมันหูเบาๆ อยู่ด้วย   เดี๋ยวมันคิดสั้นฆ่าตัวตายนะโว๊ย!!”



“ฉันจะฆ่าตัวตายก็เพราะแกนั่นแหละไอ้ฟิลลิป  ไปไกลๆ เลยไป  เออ…ไอ้เบิร์ท  ไหนล่ะวะมือเบสที่แกพามาน่ะ   ฉันยังไม่เห็นเลย”



“รออยู่ในห้องซ้อมแล้วแหละ   ไปเร็ว  รีบไปซ้อมกันได้แล้ว”



เบิร์ทเดินนำทุกคนเข้าไปในห้องซ้อม   ซึ่งตอนนี้มีชายหนุ่มหล่อ  หุ่นเท่  ท่าทางน่าเคารพ เอ๊ย! เกรงขาม  นั่งเล่นเบสอยู่ก่อนแล้ว



“นี่ไอ้ไปป์  เพื่อนฉันเอง  มันเคยเป็นมือเบสของโรงเรียนตอนที่มันยังอยู่โรงเรียนเดิม   ฝีมือก็พอๆ กับไอ้ตั้มนั่นแหละ   แต่เก่งกว่านิดหน่อย   เพราะมันเล่นตั้งแต่เด็ก”  เบิร์ทบรรยายสรพพคุณว่าที่มือเบสของวงซะยาว   ก่อนที่จะหันมาแนะนำสมาชิกเก่าให้ไปป์รู้จัก



“นี่ไอ้ลูกคุณ  มือกลอง  นี่ไอ้ฟิลลิป  มือคีย์บอร์ด   นี่ไอ้แก้ว  มือกีตาร์  แล้วนี่ก็…”  เบิร์ทชะงัก   เพราะเห็นเพชรทำหน้าขมึงตึงและจ้องหน้าไปป์เขม็ง   ไปป์ก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าเพชรมองหน้าเค้าเหมือนไม่พอใจยังไงก็ไม่รู้



“เป็นไรวะไอ้เพชร   ปวดขี้รึไง  หน้าบึ้งอยู่ได้”



“วันนี้ฉันไม่ซ้อมนะโว๊ย   พวกแกซ้อมกันไปก็แล้วกัน”  เพชรรีบเดินออกไปจากห้อง   แล้วก็ขับมอ’ไซค์แก้วกลับบ้านทันที   โดยที่ไม่บอกเหตุผลเลยซักคำ



“อ้าว!! เฮ้ย!! ไอ้เพชร  แกเป็นบ้าไรวะ  แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย…ไอ้เพชร!!!!!”  ไม่ทัน  เพชรไปนู่นแล้ว



ทุกคนงงกับการกระทำของเพชรมาก   โดยเฉพาะไปป์   เพราะเค้าเริ่มไม่แน่ใจว่าเพชรเต็มใจที่จะรับเค้าเข้าวงรึเปล่า



“เออน่า…ไอ้ไปป์   แกไม่ต้องคิดมากหรอก   ไอ้เพชรมันก็เป็นของมันยังงี้แหละ”   เบิร์ทพูดกับไปป์   เค้ารู้ว่าตอนนี้ไปป์คิดอะไรอยู่



“ฉันว่าไอ้เพชรมันต้องปวดขี้อย่างที่แกว่าแน่เลยไอ้เบิร์ท   แต่ไม่กล้าบอก   เลยทำฟอร์มว่ารีบกลับบ้าน   ไปป์!  แกนี่เก่งว่ะ  สามารถทำให้ไอ้เพชรปวดขี้ได้   นับถือเลยนะเนี่ย”  แก้วพูดติดตลก   ทำให้ทุกคนหัวเราะได้



“ทีหลังใครท้องผูกบอกไอ้ไปป์นะโว๊ย   เดี๋ยวมันจะไปโผล่ให้เห็นหน้า   รับรอง  สบายบรื๋อ…”  ฟิลลิปก็หนับหนุนซะน่าทำตามเชียว



“เออ…ความคิดเข้าท่านี่หว่า   แต่แกทำไปคนเดียวเหอะไอ้ฟิลลิป   ฉันว่าพวกเรามาซ้อมกันเลยดีกว่า   ไอ้เพชรไม่อยู่ก็ซ้อมได้   ไม่เห็นไปไรเลย”



“ก็ดี  ดีกว่าอยู่ปล่าวๆ ปลี้ๆ”  ทุกคนเห็นด้วย   ก็เลยพากันซ้อมไปทั้งๆ ที่สมาชิกไม่ครบ   แต่ก็พอใช้ได้นะ   เพราะมือเบสคนใหม่โชว์พาวได้เต็มที่สุดๆ    ไม่เสียแรงที่เบิร์ทอุตส่าห์พามานะเนี่ย





ที่บ้านของเพชร



แพรเพิ่งกลับจากบ้านเพื่อนเราะไปทำรายงานกันมา   ก็ต้องแปลกใจเพราะที่บ้านเหมือนไม่มีคนอยู่   แต่มีมอ’ไซค์คันหนึ่งซึ่งเธอจำได้ว่าเป็นของแก้วจอดอยู่หน้าบ้าน



แสดงว่า…ไอ้พี่แก้วอยู่ในบ้านล่ะสิเนี่ย   แล้วเค้ามาทำอะไรหว่า???  หรือว่า…จะมาดักข่มขืนเรา!!!



แหม…คิดไปนู่นเลย   โจรข่มขืนบ้าที่ไหนมันจะจอดมอ’ไซค์ไว้หน้าบ้านซะเรียบร้อย



แพนหันรีหันขวางหาอาวุธ   ไปเห็นไม้ถูพื้นอันใหญ่ที่แม่บ้านเพิ่งใช้ทำความสะอาดเมื่อเช้านี้   เธอหยิบมันมาถืออย่างกระชับมือ   กะว่าโผล่มาเมื่อไหร่ฟาดเมื่อนั้นแหละ



“ทำอะไรน่ะแพน”  เพชรที่เดินลงมาจากบนบ้าน  มองแพนอย่างงงๆ  เพราะท่าทางของแพนตอนนี้เหมือนนางฟ้าซามูไรอะไรซักอย่างก็ไม่รู้  (เหมือนกำลังจะตีกบมากกว่า)



“อ้าว!  พี่เพชรอยู่บ้านหรอกเหรอ   แล้วไอ้พี่แก้วล่ะ”



“ไอ้แก้วมันไม่ได้มา   พี่อยู่คนเดียว”



“ก็นึกว่าพี่แก้วมาบ้านเรา   เห็นมอ’ไซค์จอดอยู่หน้าบ้าน”



“คิดว่ามันจะบุกมาข่มขืนล่ะสิท่า   เตรียมอาวุธซะพร้อมเชียว”



แพนมองที่มือตัวเองที่กำไม้ถูพื้นแน่น   ก็ทำหน้าจ๋อย   หัวเราะแหะแหะ   ก็ใครจะไปรู้ล่ะ   คิดว่าไอ้พี่แก้วนั่นจะนึกครึ้มขึ้นมาซะอีก



“เออ…แล้ววันนี้พี่เพชรไม่ไปซ้อมดนตรีเหรอ   เห็นว่าได้มือเบสคนใหม่นี่นา”



“……….”



“พี่เพชร!!!”



“หา…อ๋อ…ไม่ได้ไปซ้อมหรอก   ไม่มีอารมณ์น่ะ”  เพชรพูดด้วยสีหน้าเบื่อๆ  แล้วก็เดินขึ้นห้องไป



แพนมองตามพี่ชายด้วยความงงๆ



“เป็นไรของเค้าวะ  แปลกคน”





เพชรล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน



เค้ารู้สึกว่าเค้าไม่ชอบหน้านายมือเบสคนใหม่นั่นเลย  



แต่เค้าก็ไม่เข้าใจ   ว่าทำไมเค้าต้องหนี   เพราะอะไร???







ในเช้าวันจันทร์   ที่บ้านของเบิร์ท



“ฟังแม่นะโบว์   แม่กับคุณหญิงพันธ์ทิพย์ตกลงกันแล้วว่า   หลังจากที่ลูกเรียนจบ  ม.4  ลูกจะต้องหมั้นกับตาแก้ว   ลูกชายของคุณหญิงทันที   เพราะฉะนั้น   ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป   ลูกจะต้องสนิทกับตาแก้วให้มากๆ  เข้าใจมั๊ย”



“แม่!!!  นี่มันยุคไหนสมัยไหนแล้วคะ   ไอ้เรื่องคลุมถุงชนกันเนี่ย  มันแทบจะไม่มีแล้วนะคะแม่”



“แม่แค่ต้องการเลือกสิ่งดีๆ ให้หนูนะลูก”



“แล้วแม่แน่ใจเหรอคะ  ว่าสิ่งที่แม่ทำมันดีสำหรับหนูอ่ะ   หนูคิดกับพี่แก้วแค่พี่ชายเท่านั้นนะคะ”



“คบๆกันไปเดี๋ยวก็ชอบกันเองแหละลูก”  คุณหญิงวรางคณางค์ลูบหัวลูกสาวด้วยความอ่อนโยน   แต่โบว์ไม่อ่อนด้วยหรอก



“ไม่มีทางค่ะ!!!  โบว์ไม่ได้ชอบพี่แก้ว   แล้วก็จะไม่มีงานหมั้นอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น…”  โบว์คว้ากระเป๋านักเรียนแล้วรีบเดินขึ้นรถทันที   พ่อและเบิร์ทที่นั่งรออยู่ในรถก่อนแล้ว   มองโบว์อย่างเห็นใจ   แม่ก็เป็นอย่างงี้ทุกทีแหละ   ทำอะไรไม่เคยคิดถึงจิตใจลูกบ้างเล๊ย…



คุณหญิงวรางคณางค์แม่ของเบิร์ทและโบว์   กับคุณหญิงพันธ์ทิพย์  แม่ของแก้ว   เป็นเพื่อนสนิทกัน   แล้วก็ไปแอบตกลงกันตอนไหนก็ไม่รู้   ว่าจะให้นายแก้วกับยัยโบว์หมั้นหมายกัน   ตามสุภาษิต  เรือล่มในหนอง  ทองจะไปไหน   โดยที่ไม่เค๊ย..ไม่เคยจะถามไถ่ความคิดเห็นของลูกเลย