@@@รักใสๆ ของนางสาวทำใจกับนายเพอร์เฟค@@@

ลำดับตอนที่ #1 : Passage===1

คนเราไม่มีใครเกิดมาสมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่างหรอก



อย่างน้อย    ก็ต้องมีส่วนหนึ่งที่บกพร่อง   หรือขาดหาย………



แต่บางที   การที่ไม่สมบูรณ์แบบก็ไม่ได้ทำให้เรากลายเป็นคนที่ไร้ค่า    หรือไม่มีประโยชน์



คนตาบอด……ขาดสายตาที่เป็นสิ่งนำทาง   แต่เค้าก็ยังมีขา   ที่ทำให้สามารถก้าวเดินไปข้างหน้าได้



คนขาขาด…….เค้ายังมีมือ   มือที่จะสร้างสรรค์สิ่งดีๆ ให้ทดแทนกับขาที่เค้าไม่มี



แต่ทำไมคนเรา   เมื่อเวลาท้อ  หรือสิ้นหวัง   ถึงมักทำตัวเป็นคนตาบอด  ขาขาด  ไม่ยอมมองไปกว้างๆ อย่างที่ควรจะมอง   หรือหยุดอยู่กับที่   แทนที่จะก้าวต่อไป…….



ลองหันกลับไปมองคนที่เค้าไม่มีมากกว่าเราสิ………แล้วเราจะรู้ว่า  สิ่งที่เรามี  มันมีค่ามากแค่ไหน…..



ฉันเชื่อในความจริงข้อนี้มาตลอด……



เพราะถึงฉันจะมีอะไรครบทุกอย่าง     แต่ฉันก็ไม่มีวันสมบูรณ์แบบได้หรอก



ถ้าฉันไม่มี……..“เธอ”………………



~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

    

    เช้าวันนี้   ก็เป็นเช้าอีกวันหนึ่ง   ที่เหมือนกับเช้าเมื่อวาน   และคงจะเหมือนเช้าวันพรุ่งนี้อีกนั่นแหละ   ที่ฉัน  พี  หรือชื่อเพราะๆในทะเบียนบ้านคือ  นางสาวพีศรา  ลัทธิอนันต์   จะมาโรงเรียนแต่เช้าาาาา..   เพื่อเตรียมมาลอกการบ้านเพื่อน (เหอๆ)  นั่นไง   ป้ายห้อง ม.5/1   ถึงห้องฉันแล้วล่ะ   แล้วริมหน้าต่างนั่นก็…..ที่สิงสถิตย์ของฉันเองค่ะ  แต่……



“เฮ้ย!!!!!  อะไรเนี่ย”



ท่ามกลางความว่างเปล่าของห้องเรียนในตอนเช้าตรู่   ตอนนี้   ที่โต๊ะเรียนสุดรักของฉัน  มี…มี…มี



มดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!



มดมาจากไหนไม่รู้เต็มไปหมดเลย   เสียดายโฟร์ไม่มา   ไม่งั้นจะให้ร้องเพลงให้ฟังซักหน่อย…….หายใจเข้าก็ เฮ้อ! เธอ…หายใจออกก็เฮ้อ! เธอ….เฮ๊ย!!  ฉันกำลังซีเรียสกับสิ่งแปลกปลอมบนโต๊ะฉันอยู่นะ



“ใครเอาขนมมากินบนโต๊ะฉันเนี่ย..”



เงียบ….ไม่มีเสียงตอบ   เพราะฉันอยู่ในห้องคนเดียวนี่นา   ถ้ามีเสียงตอบก็วิ่งล่ะค่ะ  



“โอ๊ย…โวยวายอะไรหนวกหูจริงๆ เลย”



เฮ้ย…เสียงตอบ   ผะ…ผะ…ผี   เอาล่ะสิ   ฉันจะวิ่งดีมั๊ยเนี่ย



“ที่บ้านเธอไม่เคยมีใครสอนมารยาทรึไงว่าในห้องเรียนเค้าต้องการความสงบ”



อ้าว….โดนผีด่าแล้วมั๊ยล่ะเรา   ผีผู้ชายซะด้วย   แต่เอ๊ะ!  เสียงดังมาจากประตูนี่หว่า   หรือว่าจะเป็น….



ผีประตู!!!



ฉันตัดสินใจหันไปดูที่ประตูที่ฉันเพิ่งเดินผ่านเข้ามา    เอาวะ   เป็นไงเป็นกัน   แม่เคยสอนว่า   ถ้าเห็นผี  ให้แก้ผ้า   แล้วผีจะหนี……



ว๊าย….ไม่เอ๊า…  ฉันยังไม่อยากโชว์กางเกงในตัวใหม่ฉันตอนนี้…..



เอางี้ดีกว่า   หันไปดูเฉยๆ  แล้วก็วิ่ง….



โอเค….หันแล้วนะ



……1……



……2……



……3……



แว๊บ………(เสียงฉันหันค่ะคุณผู้อ่าน)



“ผู้หญิงนี่น่ารำคาญจริงๆ เลย   เอะอะโวยวายได้ทุกวี่ทุกวัน   น่าเบื่อ…”



โอ้…พระเจ้า   ผู้ชาย……หล่อมาก   หล่อสุดๆ เลย   แต่ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเลยล่ะ   หรือว่าจะเป็น  นายไม้  ที่สถิตย์อยู่ในห้องนี้  (เค้ามีแต่นางไม้ เล่นซะ)



“นะ…..นาย…เปะ…เป็นใครอ่ะ”



“เรื่องของฉัน”



เวร!!!  ก็เพราะเป็นเรื่องของนายไงฉันถึงอยากรู้



“เอ่อ…แล้วนายมาทำอะไรในห้องนี้อ่ะ”



“เข้ามาในห้องเรียนจะให้มาช๊อปปิ้งรึไง”



เออ……เอาเข้าไป   กรรมของฉันที่บังอาจถามนายด้วยประโยคไม่น่าถาม   ฉันโง่เอง……



แต่ฉันก็ยังข้องใจอยู่ดี   ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้านายนี่มาก่อนเลย   เอ๊ะ!  หรือว่าฉันเมา   เข้าห้องผิด   ไม่จริง….ไม่จริง   ก็รูปพี่ฟิล์มสุดหล่อที่ฉันแปะไว้ใต้โต๊ะยังมีอยู่เลยเนี่ย….



โต๊ะ!!!!!!



“นี่   นายใช่มั๊ยเป็นคนเอาขนมมาวางไว้บนโต๊ะฉันน่ะ”



“อะไร…ไหนโต๊ะเธอ”



“ก็เนี่ย…โต๊ะเนี๊ยะ…เนี่ย…เนี่ย..”



“อ้าว! เหรอ   ฉันก็นึกว่าเตรียมไว้ให้ฉัน   เห็นแปะรูปฉันไว้ใต้โต๊ะตั้งหลายรูป



แหวะ!!!  เนี่ยนะรูปนาย   รูปพี่ฟิล์มสุดหล่อของฉันต่างหาก



แต่เอ….มองไปมองมาก็คล้ายๆ แฮะ   คิ้วเข้มๆ  ตาคมๆ เออ…ความหล่อสูสีนี่หว่า….



“ไม่รู้แหละ   ยังไงนายก็ต้องเอาขนมบนโต๊ะกับไอ้พวกมดบ้านี่ไปทิ้งให้หมด   แล้วก็เช็ดโต๊ะให้เรียบร้อยด้วย   อาร์  ยู  อันเดอสะแต๊น???”



“โน!!!  ใครเป็นเจ้าของก็ทำเองสิ”



แล้วนายนี่ก็กลับหลังหันเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางกวน –ีน  มากๆๆ   ฉันมองตามด้วยความไม่อยากเชื่อกับนิสัยอันสุภาพบุรุ๊ด..บุรุษของนายคนนี้



“ทุเรศ…ทำโต๊ะคนอื่นสกปรกแล้วยังไม่รับผิดชอบอีก   นิสัยไม่ดี..”



“บ่นอะไรยัยผี..”



มาละ…ซี้คนที่ 1 ของฉัน   ร่าเริงมาเลยนะแก



“ทุเรศๆๆๆๆๆๆ”



“ใคร…ใครทุเรศ   แกว่าฉันเหรอยัยผีบ้า”



“ฉันไม่ได้ว่าแก”



ไอ้คนที่กำลังเถียงกับฉันอยู่เนี่ย   มันชื่อ  น้ำหนึ่ง  แต่เพื่อนๆ (ในแก้งค์)  เรียกมันว่าน้ำเน่า   ความน่ารักของมันเฉือนฉันนี้ดส์..เดียว   แต่สมองมันดันโง่   เอ่อ…เรียกว่าฉลาดน้อยที่สุดในกลุ่มดีกว่า   ถ้าไม่เพราะหน้าตาอันสะสวย   บวกกับความเรียบร้อย (เฉพาะต่อหน้าสาธารณะชน) ของมันล่ะก็   ตำแหน่งสาวเจ้าเสน่ห์ของสายชั้นไม่ตกเป็นของมันแน่   เดี๊ยนคอนเฟิร์ม!!!



“เออๆ ไม่ได้ว่าฉันก็แล้วไป   แต่แกรู้มั๊ยว่าเมื่อกี๊ฉันเจอใคร….”  ไอ้น้ำหนึ่งท่าทางกระดี๊กระด๊าขึ้นมาทันที   ซึ่งอาการของมันเนี่ย   จะเป็นเฉพาะตอนเจอหนุ่มๆ หล่อๆ เท่านั้นแหละ



“ใครล่ะ   ติ๊กเจษฎาภรณ์เหรอ   หรือว่าเขตฐ์  ฐานทัพ”



“บ้า….ยิ่งกว่านั้นอีกแก   ฉันเจอ…ฟิล์ม โว๊ยยยย”



“ฟิล์ม!!!”  คราวนี้ฉันตาโตบ้าง   ก็เนี่ย   ดาราขวัญใจฉันเชียวนะ



“ที่ไหน…เมื่อไหร่…ไอ้น้ำเน่าทำไมแกไม่ยอมบอกฉันอ่ะ”



“โอ้ย!!!  เลิกเขย่าตัวฉันได้แล้วไอ้ผีบ้า   ตับไตใส้พุงฉันกระเด็นหมด    วุ๊ย…ฉันล้อเล่น”



มันน่าตบนักนะเพื่อนฉัน   ชอบเอาเรื่องขอขาดบาดตายมาล้อเล่นอยู่เรื่อย



“แต่หน้าเหมือนจริงๆ นะโว๊ย…เดินสวนกันเมื่อกี๊นี้เอง”



“ฉันว่าแกน่าจะเอาลูกกะตาสองข้างของแกเนี่ย   ไปรีเซ็ทใหม่ได้แล้วนะ   รู้สึกว่าช่วงนี้จะจำคนผิดอยู่เรื่อย   ฉันอยู่โรงเรียนนี้มา  5 ปีแล้ว   ยังไม่เคยเจอไอ้ผู้ชายหน้าไหนเหมือนฟิล์มของฉันเลยซักคน   แล้วจะไปเดินสวนกับแกได้ไง”



“ก็กำลังจะมีนี่ไง”



“อะไร???”



“เอ้า…ก็เด็กโรงเรียนอินเตอร์ที่เพิ่งย้ายมาห้องเราไงเล้า…เห็นเดินออกจากห้องแล้วก็ไปสวนกับฉันตรงบันไดนั่นน่ะ   ฉันนึกว่าแกเจอแล้วซะอีก”



“อ๋อ…นักเรียนเข้าใหม่”



เอ๊ะ!!!…เดี๋ยว    เฮ้ย…หรือว่าจะเป็น………………