ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : free style : 1 === หมาเป็นเหตุ
ในเช้าวันหนึ่ง
“พี่เพชร!!! พี่เพชร!!! ตื่นเร็ว แย่แล้ว”
เสียงทุบประตูปังๆ กับเสียงเรียกที่หน้าห้องเพชร ชายหนุ่มรูปหล่อ อายุ 18 มีดีกรีเป็นถึงนักฟุตบอลของโรงเรียน ซึ่งตอนนี้กำลังนอนคุดคู้อยู่ในผ้าห่มอย่างสบายเต็มที่ ก็วันนี้มันเป็นวันหยุดนี่นา เลยไม่ต้องไปโรงเรียน ตื่นสายได้อยู่แล้ว
แต่แล้วเค้าก็ต้องสะดุ้งตื่น เพราะไอ้เสียงหน้าห้องนี่แหละ
“อาราย…ไอ้แพน หนวกหู…” เพชรงัวเงียตอบออกไป ตอนนี้เค้ายังไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรทั้งสิ้น ก็คนมันง่วงงงงงง…
“พี่เพชรรรรรรรรรรรรร!!!!!!!!!”
“โอ๊ย!!!! ตะโกนอยู่ได้ มันเสียงคนรึเสียงหวูดรถไฟวะเนี่ย หูพี่จะหนวกอยู่แล้ว” แล้วเพชรก็จำเป็นต้องลุกไปเปิดประตูให้แพน น้องสาวของเค้า ที่ตอนนี้ยืนหน้าบูดอยู่หน้าห้อง
“นี่มันวันหยุดนะ ใจคอแกจะไม่ปล่อยให้พี่นอนหลับอย่างสุขคติบ้างรึไง”
“นอนไม่ได้แล้วพี่เพชร ไอ้เดิ้ลสิ มันไปไหนก็ไม่รู้ แพนหาทั่วบ้านแล้วไม่เจอเลย”
“ก็ช่างมันดิ่….เฮ้ย!!! แกว่าอะไรนะแพน ไอ้เดิ้ลหายไปเหรอ หายไปไหน เมื่อไหร่ ยังไง..”
“จะไปรู้เหรอ…ถ้ารู้ก็คงหาเองแล้ว ไปเร็วๆ ไปช่วยกันหา ก่อนที่มันจะเป็นศพไปซะก่อน”
เดิ้ล เป็นชื่อหมาพันธุ์ยอร์คเชีย เทอร์เรีย ตัวหนึ่ง ซึ่งเป็นหมาสุดที่รักของนายเพชรเลยแหละ เพราะเค้าซื้อมันมาเลี้ยงตั้งแต่มันยังตัวเล็กๆ จนตอนนี้ก็อายุ 3 ขวบแล้ว ก็ต้องมีความรัก ความผูกพันกันเป็นธรรมดา
แต่ตอนนี้ มันหายไปไหน!!!!!
“แพนว่ามันคงไปไหนไม่ไกลหรอก น่าจะอยู่แถวนี้แหละ”
“แล้วทำไมยังไม่เจอเลยล่ะ โธ่…เดิ้ลลูกพ่อ จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้เนี่ย…”
โห!! นายเพชรรับหมาเป็นลูกเลยเหรอเนี่ย
“มินนี่…มานี่เร็ว”
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งลอยมากระทบหูเพชรอย่างจัง และจากการกลั่นกรองด้วยระบบสแกนคลื่นจากหูนายเพชรบ่งบอกว่าเจ้าของเสียงต้องเป็นผู้หญิง (ก็แหงอยู่แล้ว) ที่หน้าตาดีระดับปานกลางขึ้นไปแน่นอน อย่างนี้มันต้องทักซะหน่อย… (หัวงูออกทำงานแล้ว)
“เอ่อ…ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าทำอะไรอยู่เหรอครับ”
หญิงสาวคนนั้นหันมามองหน้าเพชร แล้วก็ทำหน้างงๆ แต่นายเพชรสิ ยิ้มหน้าบานเชียว ระบบสแกนคลื่นของเค้าไม่ผิดพลาดเลยจริงๆ
“แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ”
โอ้!! ดันมาเจอสาวสวยแต่ปากจัดซะได้ แต่เพชรซะอย่าง ไม่มีถอยอยู่แล้ว
“หมาน่ารักนะครับ เหมือนเจ้าของเลย” เพชรชี้ไปหมาตัวนึง ที่ตอนนี้ยืนกระดิกหางอยู่ข้างๆ เค้า แต่ทำไมเค้าถึงรู้สึกคุ้นๆ กับหมาตัวนี้ยังไงก็ไม่รู้
“ไอ้เดิ้ล!!!!! ไอ้เดิ้ลจริงๆ ด้วย นี่มันหมาฉันนิ่ นี่ไงปลอกคอ ฉันจำได้ นี่เธอขโมยหมาฉันรึไง” เพชรโวยวาย ก็หมาตัวที่ว่านี่มันคือไอ้เดิ้ล ที่เค้ากำลังตามหาอยู่นี่ไง
“จะบ้าเหรอ เมื่อเช้าหมาตัวนี้มันหลงมาบ้านฉัน ฉันเอาข้าวให้มันกิน มันก็เลยไม่ยอมไปไหน ฉันก็นึกว่ามันโดนทิ้ง เลยเลี้ยงไว้ ใครจะไปรู้ล่ะว่าเป็นหมามีเจ้าของ”
“ปลอกคอก็มีอยู่ทนโท่”
“หมาบางตัวมีปลอกคอแต่ไม่มีเจ้าของก็ถมไป คือว่า…จริงๆ แล้วฉันเคยมีหมาแบบนี้อ่ะ แต่ตายไปแล้ว ฉันก็เลยคิดถึงมัน” หญิงสาวทำหน้าเศร้า จนเพชรชักเริ่มสงสาร
“อืม…งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจ เธอคงคิดมันสิเนอะ แล้วหมาเธอมันชื่ออะไรล่ะ” น้ำเสียงเพชรอ่อนลง จากเดิมที่โวยวายเสียงดังลั่น
“ก็ไม่รู้สิ เพราะฉันล้อเล่น” แล้วหญิงสาวคนนั้นก็แลบลิ้นใส่นายเพชร และรีบวิ่งหนีไป
นายเพชรทำหน้าเอ๋อเหรอเล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มน่ารักตามแบบฉบับของเค้าเอง (น่ารักจริงๆ นะ)
“ฉันไม่ยอมแพ้เธอง่ายๆ หรอก ซักวันฉันต้องรู้จักเธอให้ได้เลย”
“ยิ้มอะไรอ่ะพี่เพชร จะว่าดีใจที่เจอไอ้เดิ้ลก็ไม่ใช่น๊า… หรือเป็นเพราะพี่สาวคนนั้น” แพนที่แอบดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ตลอดแซวพี่ชายที่ออกอาการเขินเล็กน้อย
“โอ๊ย…ก็แค่ผู้หญิงคนนึงเอง ไม่เห็นต้องสนใจเลย”
“ให้มันแน่เหอะ” แพนแซวเพชรอย่างรู้ทัน เพราะเวลาเพชรชอบใครก็พูดอย่างงี้ทุกทีแหละ
“ติ้งหน่อง…ติ้งหน่อง…ติ้งหน่อง…ติ้งหน่อง…ติ้งหน่องๆๆๆๆๆ”
เมื่อได้ยินเสียงออด เพชรก็รีบหยิบกีตาร์คู่ใจแล้วรีบวิ่งไปหน้าบ้านทันที เพราะเสียงออดดังแบบเนี๊ยะ มีคนเดียวเท่านั้นแหละที่กดเป็น
“เฮ้ย! เพชร วันนี้รีบไปนะโว๊ย ไอ้เบิร์ทมันมีมือเบสคนใหม่มาแนะนำ”
แก้ว ชายหนุ่มหน้าตาน่ารัก เรียนเก่งเป็นเลิศ เพื่อนสนิทของเพชรรออยู่หน้าบ้านพร้อมมอเตอร์ไซค์คู่ชีวิตส่งเสียงเรียกเพชร ที่กำลังใส่ถุงเท้าอยู่ด้วยความรีบร้อน
“เออๆ จะเสร็จแล้ว เออไอ้แก้ว วันนี้ไอ้แพนมันไม่อยู่หรอกนะ มันออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า” เพชรบอกเพื่อนอย่างรู้ใจ ก็แก้วกำลังจีบน้องสาวเค้าอยู่ ซึ่งเค้าก็เชียร์เพื่อนเต็มที่เลยแหละ
“เหรอ..ว๊า..แย่จัง มาทีไรไม่อยู่ทุกทีเลย”
“แกก็มาตอนดึกๆ สิวะ ถ้ามันไม่อยู่ให้เตะเลยอ่ะ”
“เดี๋ยวฉันก็มาจริงๆ ซะหรอก ไปเร็วๆ ไอ้เบิร์ทมันรอจนแก่แล้วมั๊ง”
แล้วสองหนุ่มก็มุ่งหน้าเดินทางไปห้องซ้อมที่เป็นบ้านของฟิลลิปทันที
“พี่เพชร!!! พี่เพชร!!! ตื่นเร็ว แย่แล้ว”
เสียงทุบประตูปังๆ กับเสียงเรียกที่หน้าห้องเพชร ชายหนุ่มรูปหล่อ อายุ 18 มีดีกรีเป็นถึงนักฟุตบอลของโรงเรียน ซึ่งตอนนี้กำลังนอนคุดคู้อยู่ในผ้าห่มอย่างสบายเต็มที่ ก็วันนี้มันเป็นวันหยุดนี่นา เลยไม่ต้องไปโรงเรียน ตื่นสายได้อยู่แล้ว
แต่แล้วเค้าก็ต้องสะดุ้งตื่น เพราะไอ้เสียงหน้าห้องนี่แหละ
“อาราย…ไอ้แพน หนวกหู…” เพชรงัวเงียตอบออกไป ตอนนี้เค้ายังไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรทั้งสิ้น ก็คนมันง่วงงงงงง…
“พี่เพชรรรรรรรรรรรรร!!!!!!!!!”
“โอ๊ย!!!! ตะโกนอยู่ได้ มันเสียงคนรึเสียงหวูดรถไฟวะเนี่ย หูพี่จะหนวกอยู่แล้ว” แล้วเพชรก็จำเป็นต้องลุกไปเปิดประตูให้แพน น้องสาวของเค้า ที่ตอนนี้ยืนหน้าบูดอยู่หน้าห้อง
“นี่มันวันหยุดนะ ใจคอแกจะไม่ปล่อยให้พี่นอนหลับอย่างสุขคติบ้างรึไง”
“นอนไม่ได้แล้วพี่เพชร ไอ้เดิ้ลสิ มันไปไหนก็ไม่รู้ แพนหาทั่วบ้านแล้วไม่เจอเลย”
“ก็ช่างมันดิ่….เฮ้ย!!! แกว่าอะไรนะแพน ไอ้เดิ้ลหายไปเหรอ หายไปไหน เมื่อไหร่ ยังไง..”
“จะไปรู้เหรอ…ถ้ารู้ก็คงหาเองแล้ว ไปเร็วๆ ไปช่วยกันหา ก่อนที่มันจะเป็นศพไปซะก่อน”
เดิ้ล เป็นชื่อหมาพันธุ์ยอร์คเชีย เทอร์เรีย ตัวหนึ่ง ซึ่งเป็นหมาสุดที่รักของนายเพชรเลยแหละ เพราะเค้าซื้อมันมาเลี้ยงตั้งแต่มันยังตัวเล็กๆ จนตอนนี้ก็อายุ 3 ขวบแล้ว ก็ต้องมีความรัก ความผูกพันกันเป็นธรรมดา
แต่ตอนนี้ มันหายไปไหน!!!!!
“แพนว่ามันคงไปไหนไม่ไกลหรอก น่าจะอยู่แถวนี้แหละ”
“แล้วทำไมยังไม่เจอเลยล่ะ โธ่…เดิ้ลลูกพ่อ จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้เนี่ย…”
โห!! นายเพชรรับหมาเป็นลูกเลยเหรอเนี่ย
“มินนี่…มานี่เร็ว”
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งลอยมากระทบหูเพชรอย่างจัง และจากการกลั่นกรองด้วยระบบสแกนคลื่นจากหูนายเพชรบ่งบอกว่าเจ้าของเสียงต้องเป็นผู้หญิง (ก็แหงอยู่แล้ว) ที่หน้าตาดีระดับปานกลางขึ้นไปแน่นอน อย่างนี้มันต้องทักซะหน่อย… (หัวงูออกทำงานแล้ว)
“เอ่อ…ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าทำอะไรอยู่เหรอครับ”
หญิงสาวคนนั้นหันมามองหน้าเพชร แล้วก็ทำหน้างงๆ แต่นายเพชรสิ ยิ้มหน้าบานเชียว ระบบสแกนคลื่นของเค้าไม่ผิดพลาดเลยจริงๆ
“แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ”
โอ้!! ดันมาเจอสาวสวยแต่ปากจัดซะได้ แต่เพชรซะอย่าง ไม่มีถอยอยู่แล้ว
“หมาน่ารักนะครับ เหมือนเจ้าของเลย” เพชรชี้ไปหมาตัวนึง ที่ตอนนี้ยืนกระดิกหางอยู่ข้างๆ เค้า แต่ทำไมเค้าถึงรู้สึกคุ้นๆ กับหมาตัวนี้ยังไงก็ไม่รู้
“ไอ้เดิ้ล!!!!! ไอ้เดิ้ลจริงๆ ด้วย นี่มันหมาฉันนิ่ นี่ไงปลอกคอ ฉันจำได้ นี่เธอขโมยหมาฉันรึไง” เพชรโวยวาย ก็หมาตัวที่ว่านี่มันคือไอ้เดิ้ล ที่เค้ากำลังตามหาอยู่นี่ไง
“จะบ้าเหรอ เมื่อเช้าหมาตัวนี้มันหลงมาบ้านฉัน ฉันเอาข้าวให้มันกิน มันก็เลยไม่ยอมไปไหน ฉันก็นึกว่ามันโดนทิ้ง เลยเลี้ยงไว้ ใครจะไปรู้ล่ะว่าเป็นหมามีเจ้าของ”
“ปลอกคอก็มีอยู่ทนโท่”
“หมาบางตัวมีปลอกคอแต่ไม่มีเจ้าของก็ถมไป คือว่า…จริงๆ แล้วฉันเคยมีหมาแบบนี้อ่ะ แต่ตายไปแล้ว ฉันก็เลยคิดถึงมัน” หญิงสาวทำหน้าเศร้า จนเพชรชักเริ่มสงสาร
“อืม…งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจ เธอคงคิดมันสิเนอะ แล้วหมาเธอมันชื่ออะไรล่ะ” น้ำเสียงเพชรอ่อนลง จากเดิมที่โวยวายเสียงดังลั่น
“ก็ไม่รู้สิ เพราะฉันล้อเล่น” แล้วหญิงสาวคนนั้นก็แลบลิ้นใส่นายเพชร และรีบวิ่งหนีไป
นายเพชรทำหน้าเอ๋อเหรอเล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มน่ารักตามแบบฉบับของเค้าเอง (น่ารักจริงๆ นะ)
“ฉันไม่ยอมแพ้เธอง่ายๆ หรอก ซักวันฉันต้องรู้จักเธอให้ได้เลย”
“ยิ้มอะไรอ่ะพี่เพชร จะว่าดีใจที่เจอไอ้เดิ้ลก็ไม่ใช่น๊า… หรือเป็นเพราะพี่สาวคนนั้น” แพนที่แอบดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ตลอดแซวพี่ชายที่ออกอาการเขินเล็กน้อย
“โอ๊ย…ก็แค่ผู้หญิงคนนึงเอง ไม่เห็นต้องสนใจเลย”
“ให้มันแน่เหอะ” แพนแซวเพชรอย่างรู้ทัน เพราะเวลาเพชรชอบใครก็พูดอย่างงี้ทุกทีแหละ
“ติ้งหน่อง…ติ้งหน่อง…ติ้งหน่อง…ติ้งหน่อง…ติ้งหน่องๆๆๆๆๆ”
เมื่อได้ยินเสียงออด เพชรก็รีบหยิบกีตาร์คู่ใจแล้วรีบวิ่งไปหน้าบ้านทันที เพราะเสียงออดดังแบบเนี๊ยะ มีคนเดียวเท่านั้นแหละที่กดเป็น
“เฮ้ย! เพชร วันนี้รีบไปนะโว๊ย ไอ้เบิร์ทมันมีมือเบสคนใหม่มาแนะนำ”
แก้ว ชายหนุ่มหน้าตาน่ารัก เรียนเก่งเป็นเลิศ เพื่อนสนิทของเพชรรออยู่หน้าบ้านพร้อมมอเตอร์ไซค์คู่ชีวิตส่งเสียงเรียกเพชร ที่กำลังใส่ถุงเท้าอยู่ด้วยความรีบร้อน
“เออๆ จะเสร็จแล้ว เออไอ้แก้ว วันนี้ไอ้แพนมันไม่อยู่หรอกนะ มันออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า” เพชรบอกเพื่อนอย่างรู้ใจ ก็แก้วกำลังจีบน้องสาวเค้าอยู่ ซึ่งเค้าก็เชียร์เพื่อนเต็มที่เลยแหละ
“เหรอ..ว๊า..แย่จัง มาทีไรไม่อยู่ทุกทีเลย”
“แกก็มาตอนดึกๆ สิวะ ถ้ามันไม่อยู่ให้เตะเลยอ่ะ”
“เดี๋ยวฉันก็มาจริงๆ ซะหรอก ไปเร็วๆ ไอ้เบิร์ทมันรอจนแก่แล้วมั๊ง”
แล้วสองหนุ่มก็มุ่งหน้าเดินทางไปห้องซ้อมที่เป็นบ้านของฟิลลิปทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น