ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เรื่องใหญ่
ที่ร้านไอติมตอนที่ไปป์พาแพรออกไปแล้ว
“เพชร ทำไมอาร์ตเค้าทำกับเจนอย่างงี้อ่ะ” เจนนั่งซับน้ำตาอยู่ตรงข้ามเพชร ที่ดูไม่ค่อยสนใจเธอเท่าไรนัก
“อืม..ไม่รู้สิ”
“อาร์ตเค้าเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ”
“อืม...ไม่รู้สิ”
“เพชรพูดคำอื่นเป็นบ้างมั๊ยเนี่ย”
“อืม…ไม่รู้สิ”
“เพชร!!!!” เจนเรียกเสียงดัง จนเพชรสะดุ้ง
“หา…อะไรเหรอ”
“นี่เพชรไม่ได้ฟังที่เจนพูดเลยเหรอ เพชรไม่สงสารเจนบ้างเลยรึไง”
เพชรมองเจนด้วยแววตาปวดร้าว เค้าไม่เคยลืม ว่าผู้หญิงคนนี้ทำเค้าเจ็บแค่ไหน
“แล้วเจนล่ะ ตอนที่เจนบอกเลิกเพชรโดยไม่ใยดี เจนเคยสงสารเพชรบ้างมั๊ย”
เจนยิ้มในใจ แสดงว่าเพชรยังรักเธออยู่ ไม่งั้นคงไม่พูดแบบนี้ เธอยื่นมือไปจับมือเพชรแน่น
“เพชร ตอนนี้เจนรู้แล้วแหละ ว่าใครที่รักเจนมาตลอด ใครที่เป็นห่วงเจน แล้วก็เป็นตัวจริงของเจน”
เพชรแกะมือเจนออก เค้ามองหน้าเจนด้วยแววตาที่เฉยเมย ต่างจากเมื่อกี๊มาก
“คนคนนั้นไม่ใช่เพชรแน่นอน” เจนหน้าเจื่อนลงทันที แต่ก่อนที่เจนจะพูดอะไรต่อไป ไปป์ก็วิ่งกระหืดกระหอบมาหาเพชร
“ไอ้เพชร…เฮ้ย..เหนื่อย…ไอ้เพชร แกรีบกลับบ้านเลยนะ ถ้าแกไม่อยากให้น้องแกเห็น”
“ไอ้แพรมาเหรอ”
“มา..มาเมื่อกี๊ แต่ยังไม่เห็น ฉันเลยพาไปร้านก๊วยเตี๋ยวตรงโน้น… แต่เค้าก็ยังสงสัยอยู่ดี ฉันว่าเดี๋ยวไอ้แพรมันต้องมาที่นี่แน่”
“เออ เออ เดี๋ยวฉันกลับเลยดีกว่า ขอบใจมากนะไปป์ เอ้อ! เกือบลืม ขอบคุณมากนะเจนสำหรับค่าไอติมวันนี้ ฉันไปก่อนนะ หวังว่าเราคงไม่ต้องเจอกันอีก”
แล้วเพชรก็รีบเดินออกไปจากร้านทันที ไปป์ถอนหายใจอย่างโล่งอก ส่วนเจนก็ได้แต่ยืนงง
“ไปป์ ทำไมเพชรเค้าถึงต้องรีบกลับล่ะ ฉันยังพูดกับเค้าไม่จบเลยนะ”
“ไม่จบก็ต้องจบ แล้วฉันขอร้องเธออีกอย่างนึงนะเจน เลิกยุ่งวุ่นวายกับไอ้เพชรซะที มันไม่ได้สนใจเธออีกแล้วล่ะ ถ้าไม่เชื่ออย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน”
“ทำไม แกจะทำไมฉัน จะจูบฉันแบบในหนังรึไง” หลงตัวเองจั๊ง…
ไปป์เดินเข้าหาเจนด้วยหน้าตาถมึงทึง (แบบไหนว๊า…) จนเจนชักกลัว
“อย่างเธอนะ ให้ฉันพาเข้าโรงแรมซัก 2 คืนแบบฟรีๆ ฉันยังไม่เอาเลย แล้วฉันขอเตือนว่า เธอน่ะอย่าหลงตัวเองให้มันมากนัก เดี๋ยวซักวัน แม้แต่ผู้ชายที่โง่ที่สุดในโลกมันก็จะไม่สนใจเธอ รู้ไว้ซะด้วย”
คำพูดของไปป์ทำเอาเจนแทบกรี๊ด ไปป์ยิ้มอย่างสะใจก่อนเดินออกจากร้านไป ส่วนเจนก็เดินทำหน้ายุ่งกลับบ้านไปเหมือนกัน
หลังจากที่ทุกคนกลับไปไม่กี่นาที แพรกับอุ้มก็มาถึงร้านไอติม ซึ่งแน่นอนว่าสองคนนั้นต้องไม่เจอคนที่ต้องการ แพรเชื่อว่าพี่ชายเธออยู่ที่ร้านตอนที่เธอมาจริงๆ ตามที่อุ้มบอก แล้วนายไปป์นั่นก็พยายามขัดขวางไม่ให้เธอเจอพี่ แต่เธอก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ จนกลับบ้าน แพรตั้งใจว่าจะถามเพชรให้รู้เรื่อง แต่เพชรเข้านอนแต่หัวค่ำแล้ว แพรก็เลยไม่ได้ถาม พอตอนเช้า เพชรต้องรีบไปทำเวร ออกไปจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ แพรยังไม่ตื่นเลยด้วยซ้ำ สุดท้าย แพรก็เลยได้แต่เก็บความสงสัยไว้ โดยที่ยังไม่ได้คำตอบจากใครเลย
แพรเดินไปโรงเรียนด้วยความเหม่อลอย เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องเมื่อวาน จนเกือบโดนรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งชนตรงหน้าโรงเรียน
“อุ๊ย!!” แพรรีบกระโดดหลบ จนเสียหลักล้มลงข้างทาง
เจ้าของรถคันนั้นรีบจอดลงและลงมาถามไถ่อาการ
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าเป็นอะไรตรงไหนมากรึเปล่า” แพรรู้สึกว่าเสียงนี้คุ้นๆ พอหันไปดูก็ถึงกับตกใจ ตาค้าง
“เฮ้ย! นี่มันพี่อาร์ต เด็กทุนโรงเรียนเรานี่หว่า มองใกล้ๆ โคตรหล่อเลยอ่ะ ทำไงดีวะเรา” แพรคิดในใจและเริ่มหันรีหันขวาง เพราะตอนนั้นมีคนมองเยอะแล้ว โดยเฉพาะสาวๆ แถวนั้นที่จ้องซะเขม็งเชียว
“คือว่า…แพรไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ นิดเดียวเอง ขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวครับ พี่ว่าน้องเดินไปเองไม่ไหวหรอก แล้วพี่ก็เป็นคนทำให้น้องต้องเจ็บ งั้นพี่ขอไปส่งน้องที่ห้องพยาบาลละกันนะ นะครับ” อาร์ตขออาสาไปส่ง แล้วมองแพรด้วยสายตาหวานเยิ้ม จนแพรชักทำตัวไม่ถูก
“ก็..ก็ได้ค่ะ”
แล้วแพรก็ต้องซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์อาร์ตเข้าไปในโรงเรียน ท่ามกลางสายตาของคนในโรงเรียนที่มองอย่างสงสัย เพราะปกติอาร์ตไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนซ้อนท้ายรถเค้าเลย นี่คงเป็นคนพิเศษมาก
และหนึ่งในคนที่เห็นเหตุการณ์ ก็คือบอย ซึ่งบอยแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง แถมยังคิดไปไกลว่าแพรคงโดนอาร์ตหลอกเข้าคน จึงรีบวิ่งไปรายงานข่าวทันที
ที่โต๊ะประจำของกลุ่มนายเพชร
เพชรกำลังนั่งเล่นกีตาร์อยู่ ไปป์กำลังแกะคอร์ดเพลงที่จะใช้ในการประกวดในอีก 3 เดือนข้างหน้านี้ ส่วนก้องยังไม่มา (สายประจำแหละคนนี้)
“ไอ้ไปป์โว๊ย!!! เรื่องด่วน เรื่องด่วน” บอยวิ่งกระหืดกระหอบมาที่โต๊ะ ตะโกนดังลั่น ทำเอาไปป์หัวเสียเพราะกำลังใช้สมาธิอยู่
“อะไรของแกวะไอ้บอย ฉันบอกแล้วไงว่าเวลาฉัยแกะเพลงอยู่ห้ามรบกวนเด็ดขาด มีอะไรไปบอกไอ้เพชรนู่น”
“เออ..ลืมไปว่ามันไม่เกี่ยวกับแก ต้องบอกไอ้เพชรนี่หว่า”
“มีอะไรเหรอไอ้บอย นี่คงข่าวใหญ่มากเลยใช่มั๊ยเนี่ย ไม่งั้นคงไม่รีบขนาดนี้หรอก” เพชรเงยหน้าจากกีตาร์มาถามบอยที่
“ไม่ใหญ่ได้ไงล่ะ ไอ้เพชร แกรู้มั๊ว่าตอนเช้าฉันมาโรงเรียนฉันเจออะไร ฉันเห็นน้องแพรซ้อนมอ’ไซค์ไปกับไอ้อาร์ต ไปที่ห้องพยาบาล แล้วแกก็รู้ใช่มั๊ยว่าไอ้อาร์ตมันเคยให้ใครซ้อนท้ายรถมันซะที่ไหนล่ะ แล้วนี่เป็นน้องแพร น้องแกนะไอ้เพชรฉันสงสัยว่าน้องแพรจะ….”
บอยพูดไม่ทันจบ เพชรก็วางกีตาร์และวิ่งออกไปแล้ว
ไปป์หันมาพูดกับบอยด้วยสีหน้าเฉยๆ แต่แฝงแววตาครุ่นคิดอยู่ลึกๆ
“แกจะไปคิดให้มากทำไมวะไอ้บอย แกก็แค่คิดตื้นๆ ว่าไอ้แพรมันก็เหมือนกับผู้หญิงทั่วไปที่หลงเสน่ห์ผู้ชายอย่างไอ้อาร์ต อีกไม่นานหรอก มันก็จะมีสภาพไม่ต่างจากผู้หญิงพวกนั้น”
ไปป์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วตัดสินใจวางกีตาร์วิ่งตามเพชรออกไป ปล่อยให้บอยนั่งงงๆอยู่คนเดียว
ที่ห้องพยาบาล
หลังจากที่ทำแผลเสร็จ อาร์ตก็ขออาสาไปส่งแพรที่ห้องเรียน แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวพ้นประตูห้องพยาบาล เพชรก็เข้ามาขวางไว้ โดยมีไปป์ตามมาติดๆ
“พี่เพชร” แพรงงที่ทำไมเพชรถึงรู้ว่าเธออยู่ที่นี่
“ทำไมแพรต้องไปซ้อนท้ายรถมอ’ไซค์มันด้วย บอกพี่ซิ”
“พี่เค้าขับรถเฉี่ยวแพร แพรล้ม เค้าก็เลยอาสามาส่งแพรที่ห้องพยาบาล ก็แค่นั้นเอง”
“งั้นก็มานี่ พี่จะไปส่งแพรที่ห้องเรียน” เพชรดึงแขนแพรออกมา แต่โดนอาร์ตจับไว้
“ไอ้เพชร แกไม่มีสิทธิ์มาบังคับน้องเค้านะ”
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ แพรเป็นน้องสาวฉัน ส่วนแกเป็นคนอื่น ถอยไป ฉันจะไปส่งน้องฉันเอง”
“ไม่!!!” แพรตะโกนออกมา ทำเอาทุกคนตกใจโดยเฉพาะเพชร
“แพรจะให้พี่อาร์ตไปส่ง พี่เพชรนั่นแหละไม่ต้องมายุ่ง พี่อาร์ต ไปเถอะค่ะ” แพรตัดสินใจทำแบบนี้เพราะยังโกรธเพชรเรื่องเมื่อวานอยู่ ทั้งๆ ที่ในใจเธอไม่อยากไปกับอาร์ตหรอก
อาร์ตพยุงแพรเดินผ่านหน้าเพชรไปด้วยสีหน้าและรอยยิ้มเยาะเย้ย เพชรกำหมัดแน่น มองตามอาร์ตไปด้วยความเจ็บแค้น เค้าไม่เข้าใจว่าทำไมแพรถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ หรือเป็นเพราะว่าแพรหลงเสน่ห์ไอ้อาร์ตไปจริงๆ
ไปป์รู้ว่าถ้าขืนปล่อยให้เพชรอยู่ตรงนี้ต่อไป มีเรื่องแน่ เค้าจึงรีบดึงเพชรออกไป และพูดกับเพชรด้วยท่าทีเฉยๆ แต่ตอนนี้ในใจเค้าก็สับสนไม่แพ้เพชร และมีความเป็นห่วงปนอยู่ด้วย ไปป์เริ่มรู้สึกว่าทำไมตัวเองถึงได้เป็นห่วงแพรมากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ไม่อยากสนใจ แต่ใจมันร้อนรนยังไงบอกไม่ถูก หรือว่า…
*****มาแก้ไขเรื่องบรรทัดค่ะ วันลงจริงวันที่ 1 มิ.ย. 48*****
“เพชร ทำไมอาร์ตเค้าทำกับเจนอย่างงี้อ่ะ” เจนนั่งซับน้ำตาอยู่ตรงข้ามเพชร ที่ดูไม่ค่อยสนใจเธอเท่าไรนัก
“อืม..ไม่รู้สิ”
“อาร์ตเค้าเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ”
“อืม...ไม่รู้สิ”
“เพชรพูดคำอื่นเป็นบ้างมั๊ยเนี่ย”
“อืม…ไม่รู้สิ”
“เพชร!!!!” เจนเรียกเสียงดัง จนเพชรสะดุ้ง
“หา…อะไรเหรอ”
“นี่เพชรไม่ได้ฟังที่เจนพูดเลยเหรอ เพชรไม่สงสารเจนบ้างเลยรึไง”
เพชรมองเจนด้วยแววตาปวดร้าว เค้าไม่เคยลืม ว่าผู้หญิงคนนี้ทำเค้าเจ็บแค่ไหน
“แล้วเจนล่ะ ตอนที่เจนบอกเลิกเพชรโดยไม่ใยดี เจนเคยสงสารเพชรบ้างมั๊ย”
เจนยิ้มในใจ แสดงว่าเพชรยังรักเธออยู่ ไม่งั้นคงไม่พูดแบบนี้ เธอยื่นมือไปจับมือเพชรแน่น
“เพชร ตอนนี้เจนรู้แล้วแหละ ว่าใครที่รักเจนมาตลอด ใครที่เป็นห่วงเจน แล้วก็เป็นตัวจริงของเจน”
เพชรแกะมือเจนออก เค้ามองหน้าเจนด้วยแววตาที่เฉยเมย ต่างจากเมื่อกี๊มาก
“คนคนนั้นไม่ใช่เพชรแน่นอน” เจนหน้าเจื่อนลงทันที แต่ก่อนที่เจนจะพูดอะไรต่อไป ไปป์ก็วิ่งกระหืดกระหอบมาหาเพชร
“ไอ้เพชร…เฮ้ย..เหนื่อย…ไอ้เพชร แกรีบกลับบ้านเลยนะ ถ้าแกไม่อยากให้น้องแกเห็น”
“ไอ้แพรมาเหรอ”
“มา..มาเมื่อกี๊ แต่ยังไม่เห็น ฉันเลยพาไปร้านก๊วยเตี๋ยวตรงโน้น… แต่เค้าก็ยังสงสัยอยู่ดี ฉันว่าเดี๋ยวไอ้แพรมันต้องมาที่นี่แน่”
“เออ เออ เดี๋ยวฉันกลับเลยดีกว่า ขอบใจมากนะไปป์ เอ้อ! เกือบลืม ขอบคุณมากนะเจนสำหรับค่าไอติมวันนี้ ฉันไปก่อนนะ หวังว่าเราคงไม่ต้องเจอกันอีก”
แล้วเพชรก็รีบเดินออกไปจากร้านทันที ไปป์ถอนหายใจอย่างโล่งอก ส่วนเจนก็ได้แต่ยืนงง
“ไปป์ ทำไมเพชรเค้าถึงต้องรีบกลับล่ะ ฉันยังพูดกับเค้าไม่จบเลยนะ”
“ไม่จบก็ต้องจบ แล้วฉันขอร้องเธออีกอย่างนึงนะเจน เลิกยุ่งวุ่นวายกับไอ้เพชรซะที มันไม่ได้สนใจเธออีกแล้วล่ะ ถ้าไม่เชื่ออย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน”
“ทำไม แกจะทำไมฉัน จะจูบฉันแบบในหนังรึไง” หลงตัวเองจั๊ง…
ไปป์เดินเข้าหาเจนด้วยหน้าตาถมึงทึง (แบบไหนว๊า…) จนเจนชักกลัว
“อย่างเธอนะ ให้ฉันพาเข้าโรงแรมซัก 2 คืนแบบฟรีๆ ฉันยังไม่เอาเลย แล้วฉันขอเตือนว่า เธอน่ะอย่าหลงตัวเองให้มันมากนัก เดี๋ยวซักวัน แม้แต่ผู้ชายที่โง่ที่สุดในโลกมันก็จะไม่สนใจเธอ รู้ไว้ซะด้วย”
คำพูดของไปป์ทำเอาเจนแทบกรี๊ด ไปป์ยิ้มอย่างสะใจก่อนเดินออกจากร้านไป ส่วนเจนก็เดินทำหน้ายุ่งกลับบ้านไปเหมือนกัน
หลังจากที่ทุกคนกลับไปไม่กี่นาที แพรกับอุ้มก็มาถึงร้านไอติม ซึ่งแน่นอนว่าสองคนนั้นต้องไม่เจอคนที่ต้องการ แพรเชื่อว่าพี่ชายเธออยู่ที่ร้านตอนที่เธอมาจริงๆ ตามที่อุ้มบอก แล้วนายไปป์นั่นก็พยายามขัดขวางไม่ให้เธอเจอพี่ แต่เธอก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ จนกลับบ้าน แพรตั้งใจว่าจะถามเพชรให้รู้เรื่อง แต่เพชรเข้านอนแต่หัวค่ำแล้ว แพรก็เลยไม่ได้ถาม พอตอนเช้า เพชรต้องรีบไปทำเวร ออกไปจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ แพรยังไม่ตื่นเลยด้วยซ้ำ สุดท้าย แพรก็เลยได้แต่เก็บความสงสัยไว้ โดยที่ยังไม่ได้คำตอบจากใครเลย
แพรเดินไปโรงเรียนด้วยความเหม่อลอย เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องเมื่อวาน จนเกือบโดนรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งชนตรงหน้าโรงเรียน
“อุ๊ย!!” แพรรีบกระโดดหลบ จนเสียหลักล้มลงข้างทาง
เจ้าของรถคันนั้นรีบจอดลงและลงมาถามไถ่อาการ
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าเป็นอะไรตรงไหนมากรึเปล่า” แพรรู้สึกว่าเสียงนี้คุ้นๆ พอหันไปดูก็ถึงกับตกใจ ตาค้าง
“เฮ้ย! นี่มันพี่อาร์ต เด็กทุนโรงเรียนเรานี่หว่า มองใกล้ๆ โคตรหล่อเลยอ่ะ ทำไงดีวะเรา” แพรคิดในใจและเริ่มหันรีหันขวาง เพราะตอนนั้นมีคนมองเยอะแล้ว โดยเฉพาะสาวๆ แถวนั้นที่จ้องซะเขม็งเชียว
“คือว่า…แพรไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ นิดเดียวเอง ขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวครับ พี่ว่าน้องเดินไปเองไม่ไหวหรอก แล้วพี่ก็เป็นคนทำให้น้องต้องเจ็บ งั้นพี่ขอไปส่งน้องที่ห้องพยาบาลละกันนะ นะครับ” อาร์ตขออาสาไปส่ง แล้วมองแพรด้วยสายตาหวานเยิ้ม จนแพรชักทำตัวไม่ถูก
“ก็..ก็ได้ค่ะ”
แล้วแพรก็ต้องซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์อาร์ตเข้าไปในโรงเรียน ท่ามกลางสายตาของคนในโรงเรียนที่มองอย่างสงสัย เพราะปกติอาร์ตไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนซ้อนท้ายรถเค้าเลย นี่คงเป็นคนพิเศษมาก
และหนึ่งในคนที่เห็นเหตุการณ์ ก็คือบอย ซึ่งบอยแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง แถมยังคิดไปไกลว่าแพรคงโดนอาร์ตหลอกเข้าคน จึงรีบวิ่งไปรายงานข่าวทันที
ที่โต๊ะประจำของกลุ่มนายเพชร
เพชรกำลังนั่งเล่นกีตาร์อยู่ ไปป์กำลังแกะคอร์ดเพลงที่จะใช้ในการประกวดในอีก 3 เดือนข้างหน้านี้ ส่วนก้องยังไม่มา (สายประจำแหละคนนี้)
“ไอ้ไปป์โว๊ย!!! เรื่องด่วน เรื่องด่วน” บอยวิ่งกระหืดกระหอบมาที่โต๊ะ ตะโกนดังลั่น ทำเอาไปป์หัวเสียเพราะกำลังใช้สมาธิอยู่
“อะไรของแกวะไอ้บอย ฉันบอกแล้วไงว่าเวลาฉัยแกะเพลงอยู่ห้ามรบกวนเด็ดขาด มีอะไรไปบอกไอ้เพชรนู่น”
“เออ..ลืมไปว่ามันไม่เกี่ยวกับแก ต้องบอกไอ้เพชรนี่หว่า”
“มีอะไรเหรอไอ้บอย นี่คงข่าวใหญ่มากเลยใช่มั๊ยเนี่ย ไม่งั้นคงไม่รีบขนาดนี้หรอก” เพชรเงยหน้าจากกีตาร์มาถามบอยที่
“ไม่ใหญ่ได้ไงล่ะ ไอ้เพชร แกรู้มั๊ว่าตอนเช้าฉันมาโรงเรียนฉันเจออะไร ฉันเห็นน้องแพรซ้อนมอ’ไซค์ไปกับไอ้อาร์ต ไปที่ห้องพยาบาล แล้วแกก็รู้ใช่มั๊ยว่าไอ้อาร์ตมันเคยให้ใครซ้อนท้ายรถมันซะที่ไหนล่ะ แล้วนี่เป็นน้องแพร น้องแกนะไอ้เพชรฉันสงสัยว่าน้องแพรจะ….”
บอยพูดไม่ทันจบ เพชรก็วางกีตาร์และวิ่งออกไปแล้ว
ไปป์หันมาพูดกับบอยด้วยสีหน้าเฉยๆ แต่แฝงแววตาครุ่นคิดอยู่ลึกๆ
“แกจะไปคิดให้มากทำไมวะไอ้บอย แกก็แค่คิดตื้นๆ ว่าไอ้แพรมันก็เหมือนกับผู้หญิงทั่วไปที่หลงเสน่ห์ผู้ชายอย่างไอ้อาร์ต อีกไม่นานหรอก มันก็จะมีสภาพไม่ต่างจากผู้หญิงพวกนั้น”
ไปป์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วตัดสินใจวางกีตาร์วิ่งตามเพชรออกไป ปล่อยให้บอยนั่งงงๆอยู่คนเดียว
ที่ห้องพยาบาล
หลังจากที่ทำแผลเสร็จ อาร์ตก็ขออาสาไปส่งแพรที่ห้องเรียน แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวพ้นประตูห้องพยาบาล เพชรก็เข้ามาขวางไว้ โดยมีไปป์ตามมาติดๆ
“พี่เพชร” แพรงงที่ทำไมเพชรถึงรู้ว่าเธออยู่ที่นี่
“ทำไมแพรต้องไปซ้อนท้ายรถมอ’ไซค์มันด้วย บอกพี่ซิ”
“พี่เค้าขับรถเฉี่ยวแพร แพรล้ม เค้าก็เลยอาสามาส่งแพรที่ห้องพยาบาล ก็แค่นั้นเอง”
“งั้นก็มานี่ พี่จะไปส่งแพรที่ห้องเรียน” เพชรดึงแขนแพรออกมา แต่โดนอาร์ตจับไว้
“ไอ้เพชร แกไม่มีสิทธิ์มาบังคับน้องเค้านะ”
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ แพรเป็นน้องสาวฉัน ส่วนแกเป็นคนอื่น ถอยไป ฉันจะไปส่งน้องฉันเอง”
“ไม่!!!” แพรตะโกนออกมา ทำเอาทุกคนตกใจโดยเฉพาะเพชร
“แพรจะให้พี่อาร์ตไปส่ง พี่เพชรนั่นแหละไม่ต้องมายุ่ง พี่อาร์ต ไปเถอะค่ะ” แพรตัดสินใจทำแบบนี้เพราะยังโกรธเพชรเรื่องเมื่อวานอยู่ ทั้งๆ ที่ในใจเธอไม่อยากไปกับอาร์ตหรอก
อาร์ตพยุงแพรเดินผ่านหน้าเพชรไปด้วยสีหน้าและรอยยิ้มเยาะเย้ย เพชรกำหมัดแน่น มองตามอาร์ตไปด้วยความเจ็บแค้น เค้าไม่เข้าใจว่าทำไมแพรถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ หรือเป็นเพราะว่าแพรหลงเสน่ห์ไอ้อาร์ตไปจริงๆ
ไปป์รู้ว่าถ้าขืนปล่อยให้เพชรอยู่ตรงนี้ต่อไป มีเรื่องแน่ เค้าจึงรีบดึงเพชรออกไป และพูดกับเพชรด้วยท่าทีเฉยๆ แต่ตอนนี้ในใจเค้าก็สับสนไม่แพ้เพชร และมีความเป็นห่วงปนอยู่ด้วย ไปป์เริ่มรู้สึกว่าทำไมตัวเองถึงได้เป็นห่วงแพรมากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ไม่อยากสนใจ แต่ใจมันร้อนรนยังไงบอกไม่ถูก หรือว่า…
*****มาแก้ไขเรื่องบรรทัดค่ะ วันลงจริงวันที่ 1 มิ.ย. 48*****
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น