ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความจริงที่ต้องปิดบัง
วันนี้วันอาทิตย์ วงของเพชรก็มาซ้อมดนตรีกันอีกตามเคย
“ตี้..ตี่..ตี้..ตี่..ตี..ตี..ตี้..ตี..ตี่…”เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เพลงชอบสั่งของเพชรดังขึ้น การซ้อมก็เลยต้องหยุดชั่วคราว
หลังจากที่เพชรไปคุยโทรศัพท์ประมาณ 10 นาที ก็กลับมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก แต่ไม่มีใครสังเกตเห็น นอกจากไปป์คนเดียว
พอซ้อมเสร็จ เพชรก็หลบไปนั่งคนเดียวที่ใต้ต้นไม้หลังบ้าน แต่มีเหรอ ที่เพื่อนอย่างไปป์จะไม่เข้ามายุ่ง (แต่ก็ยุ่งด้วยความหวังดีนะ)
“เป็นไรวะ ไอ้เพชร ฉันเห็นแกคุยโทรศัพท์เสร็จก็ทำหน้าแบบเนี๊ยะ หมาที่บ้านตายเหรอวะ” แต่เพชรก็ยังเงียบ
“แกไม่อยากเล่าให้ฉันฟังก็ไม่เป็นไร” ไปป์ทำท่าจะลุกขึ้น แต่โดนเพชรดึงแขนไว้
“เมื่อกี๊เจนโทรมาหาฉันว่ะ” เพชรเล่าให้ฟังด้วยสีหน้าที่กลุ้มใจ
“ว่า”
“เค้าบอกว่าเค้าเลิกกับไอ้อาร์ตแล้ว”
“แล้วไง”
“นี่แกไม่รู้สึกตื่นเต้นบ้างเหรอ”
“ไม่เห็นจะต้องตื่นเต้นเลย ฉันรู้ว่ายังไงไม่ช้าก็เร็วไอ้สองคนนั้นมันก็ต้องเลิกกันอยู่แล้วแหละ ไอ้อาร์ตมันคงไม่คิดสั้นเอายัยเจนมาเป็นเจ้าสาวของมันหรอก แล้วมันว่าไงต่อ”
“เค้าบอกว่าเค้าอยากเจอฉัน เย็นนี้เค้าจะไปรอที่ร้านไอติม ไปป์ แกต้องไปเป็นเพื่อนฉันนะโว๊ย”
“แกจะไปเหรอ” ไปป์มองเพื่อนด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ
“ก็ตอบตกลงไปแล้วอ่ะ ถ้าจะไม่ไปมันก็ยังไงอยู่”
“แล้วทำไมแกไม่ชวนน้องสาวสุดที่รักของแกไปวะ”
“ฉันยังไม่อยากให้ไอ้แพรมันรู้เรื่องนี้ตอนนี้ แล้วแกก็อย่าไปบอกมันนะ”
“ทำไมแกต้องปิดบังมันด้วยล่ะ”
เพชรก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมเค้าถึงต้องปิดบังแพร ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเค้าไม่เคยมีความลับกับน้อง แล้วนี่มันเป็นเพราะอะไรกันแน่
ตอนเย็นที่ร้านไอติมข้างโรงเรียน
“ฮัลโหล อุ้มเหรอ เมื่อไหร่แกจะมาถึงเนี่ย ฉันรอจนรากจะงอกแล้วนะ มัวแต่แต่งสวยอยู่ได้นะแก เร็วๆ นะ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปรอในร้าน แกรีบมาแล้วกัน แค่นี้นะ”
เย็นนี้แพรนัดอุ้ม เพื่อนสนิทมากินไอติมกัน แต่เลยเวลานัดมาเกือบสิบนาทีแล้วอุ้มยังไม่มาอีก แพรตัดสินใจเข้ามารอในร้าน เพราะข้างนอกมันร้อน
แต่แล้วสายตาของเธอ ก็ไปปะทะกับสายตาของผู้ชายคนนึงที่เธอรู้จักดี
“นายไปป์”
“ยัยแพร”
คนที่ตกใจกว่าก็คือไปป์ เพราะเค้าจะให้แพรมาเห็นเพชรอยู่กับเจนตอนนี้ไม่ได้ เค้ารีบเดินมาขวางแพรก่อนที่แพรจะเข้ามาในร้านมากกว่านี้
“เธอมาทำอะไรที่นี่อ่ะ จะมากินไอติมเหรอ” ไปป์พยายามทักเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจเต็มที่
“เข้ามาในร้านนี้สงสัยมากินก๋วยเตี๋ยวมั้ง เอ๊ะ! แล้วพี่เพชรไม่ได้มากะนายเหรอ”
“ไอ้เพชรมัน…มัน…เอ้อ! ไอ้เพชรมันเพิ่งจะกลับบ้านไปเมื่อกี๊นี้เอง”
“เหรอ งั้นนายก็หลบไปได้แล้ว ฉันจะเข้าไปในร้าน”
“โอ๊ะ..เดี๋ยว..เดี๋ยว.. เมื่อกี๊คนขายเค้าเพิ่งบอกฉันว่าไอติมหมดน่ะ กว่าจะมาอีกก็ต้องรอนาน เมื่อกี๊เธอพูดถึงก๋วยเตี๋ยวใช่มั๊ย ป่ะเดี๋ยวฉันพาไปกินก๋วยเตี๋ยว”
ไปป์พูดพร้อมกับรีบดึงแขนแพรออกไปจากร้านไอติม โดยที่ไม่ฟังเสียงปฏิเสธของแพรเลย แพรก็งงสิทีนี้ว่านายนี่เป็นอะไรไปเนี่ย??
ที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ห่างจากร้านไอติมประมาณ 2 แยก
“อุ้มเหรอ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวนะ รีบมาด่วนเลย อะไรนะ…เออเดี๋ยวเล่าให้ฟัง แค่นี้นะ”
หลังจากที่แพรโทรบอกอุ้มว่าอยู่ที่ไหน ก็หันมาจ้องไปป์ที่กำลังก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ตกลงนายะบอกฉันได้รึยัง ว่าทำไมนายถึงพาฉันมาที่นี่”
ไปป์เงยน้ามามองแพร ยิ้มแห้งๆ
“ทำไมเธอไม่กินก๋วยเตี๋ยวล่ะ อร่อยนะเจ้านี้”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ถ้านายไม่บอก ฉันจะกลับ”
“เอ้อเดี๋ยวเดี๋ยว บอกก็ได้ คือว่า…เอ่อ…”
“แพร ฉันมาแล้ว เฮ่อ..เหนื่อย”
อุ้มมาพอดี รอดตัวไปนะนายไปป์
“แพร เธอเป็นบ้ารึไง ร้อนขนาดนี้ยังจะกินก๋วยเตี๋ยวอีก แล้วเธอมากะใครเนี่ย อ้าว! นึกว่าใคร พี่ไปป์นี่เอง หวัดดีค่ะพี่ไปป์” ไปป์เงยหน้ามามองอุ้ม ก็จำได้เพราะว่ารู้จักกันดี
“นายไปป์สิบ้า อยู่ดีๆ ก็พาฉันมาร้านนี้เฉยเลย แล้วก็เอาแต่กินก๋วยเตี๋ยวไม่พูดไม่จา ว่าแต่…เธอกับนายนี่รู้จักกันด้วยเหรอ”
“รู้จักดีเลยแหละ ก็บ้านฉันกับบ้านพี่ไปป์อยู่ติดกันนี่นา ใช่มั๊ยคะพี่ไปป์”
“อืม ใช่ ไม่ยักรู้แฮะว่าอุ้มกับแพรเป็นเพื่อนกัน”
“ค่ะ อุ้มกับแพรเป็นเพื่อนกัน ส่วนพี่ไปป์กับแพรก็คงเป็นแฟนกันใช่มั๊ยคะ” อุ้มพูดหยอกเล่น แต่ทำเอาแพรกับไปป์มองหน้ากันเขินๆ จนแพรรีบปฏิเสธ
“จะบ้าเหรอ ไม่ใช่ซะหน่อย ฉันรู้จักนายนี่ในฐานะเพื่อนพี่เพชรเท่านั้นแหละ”
“เหรอคะ” อุ้มทำหน้าล้อเลียนใส่แพร ส่วนไปป์ก็เอาแต่นั่งยิ้มกับชามก๋วยเตี๋ยว
แล้วก็เหมือนว่าไปป์นึกอะไรขึ้นมาได้
“เฮ้ย! ตายห่าเกือบลืมแล้วมั๊ยล่ะ” ไปป์บ่นออกมาเบาๆ
“อะไรตายเหรอคะพี่ไปป์” อุ้มถาม
“อ๋อ คือพี่นึกได้ว่าพี่ฉีดมดไว้ที่บ้านน่ะ ป่านนี้มันคงตายหมดแล้ว เดี๋ยวพี่ขอตัวกลับไปเก็บกวาดก่อนละกัน แพร ฉันฝากเธอจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวให้ก่อนนะ เดี๋ยววันหลังจะคืนให้”
แล้วไปป์ก็รีบเดินออกไปจากร้านทันที ท่ามกลางความงงของสองสาว
“เอ้อ แพร เมื่อกี๊ฉันเห็นพี่ชายเธอด้วยแหละ”
“หือ…ที่ไหน เมื่อไหร่”
“ที่ร้านไอติม เมื่อตอนที่ฉันไปหาเธออ่ะ นั่งอยู่กับผู้หญิงคนนึงด้วย ถ้าฉันจำไม่ผิดนะ ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกว่าจะเป็นพี่เจน เชียร์ลีดเดอร์ของโรงเรียนเราที่ตอนนี้เป็นแฟนกับพี่อาร์ตอยู่นะ แต่ทำไมมานั่งอยู่กับพี่เพชรก็ไม่รู้”
แพรงงมาก ก็ไหนนายไปป์บอกว่าพี่ชายเธอกลับบ้านไปแล้วนี่นา
“อุ้ม แกไม่ได้ตอแหลฉันนะ”
“ไอ้บ้า ฉันจะตอแหลแกไปหาพระแสงของ้าวอะไรล่ะ แล้วทำไมแกต้องคิดว่าฉันตอแหลแกด้วยวะ”
แพรนึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วก็รีบวิ่งออกจากร้านก๋วยเตี๋ยวทันที
“อุ้ม แกรีบตามมาฉันมาเร็วๆ”
“แกจะไปไหน”
“ไปร้านไอติม ไปดูหน้าไอ้คนหลอกลวง”
*****มาแก้ไขเรื่องบรรทัดค่ะ วันลงจริงวันที่ 27 พ.ค. 48*****
“ตี้..ตี่..ตี้..ตี่..ตี..ตี..ตี้..ตี..ตี่…”เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เพลงชอบสั่งของเพชรดังขึ้น การซ้อมก็เลยต้องหยุดชั่วคราว
หลังจากที่เพชรไปคุยโทรศัพท์ประมาณ 10 นาที ก็กลับมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก แต่ไม่มีใครสังเกตเห็น นอกจากไปป์คนเดียว
พอซ้อมเสร็จ เพชรก็หลบไปนั่งคนเดียวที่ใต้ต้นไม้หลังบ้าน แต่มีเหรอ ที่เพื่อนอย่างไปป์จะไม่เข้ามายุ่ง (แต่ก็ยุ่งด้วยความหวังดีนะ)
“เป็นไรวะ ไอ้เพชร ฉันเห็นแกคุยโทรศัพท์เสร็จก็ทำหน้าแบบเนี๊ยะ หมาที่บ้านตายเหรอวะ” แต่เพชรก็ยังเงียบ
“แกไม่อยากเล่าให้ฉันฟังก็ไม่เป็นไร” ไปป์ทำท่าจะลุกขึ้น แต่โดนเพชรดึงแขนไว้
“เมื่อกี๊เจนโทรมาหาฉันว่ะ” เพชรเล่าให้ฟังด้วยสีหน้าที่กลุ้มใจ
“ว่า”
“เค้าบอกว่าเค้าเลิกกับไอ้อาร์ตแล้ว”
“แล้วไง”
“นี่แกไม่รู้สึกตื่นเต้นบ้างเหรอ”
“ไม่เห็นจะต้องตื่นเต้นเลย ฉันรู้ว่ายังไงไม่ช้าก็เร็วไอ้สองคนนั้นมันก็ต้องเลิกกันอยู่แล้วแหละ ไอ้อาร์ตมันคงไม่คิดสั้นเอายัยเจนมาเป็นเจ้าสาวของมันหรอก แล้วมันว่าไงต่อ”
“เค้าบอกว่าเค้าอยากเจอฉัน เย็นนี้เค้าจะไปรอที่ร้านไอติม ไปป์ แกต้องไปเป็นเพื่อนฉันนะโว๊ย”
“แกจะไปเหรอ” ไปป์มองเพื่อนด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ
“ก็ตอบตกลงไปแล้วอ่ะ ถ้าจะไม่ไปมันก็ยังไงอยู่”
“แล้วทำไมแกไม่ชวนน้องสาวสุดที่รักของแกไปวะ”
“ฉันยังไม่อยากให้ไอ้แพรมันรู้เรื่องนี้ตอนนี้ แล้วแกก็อย่าไปบอกมันนะ”
“ทำไมแกต้องปิดบังมันด้วยล่ะ”
เพชรก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมเค้าถึงต้องปิดบังแพร ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเค้าไม่เคยมีความลับกับน้อง แล้วนี่มันเป็นเพราะอะไรกันแน่
ตอนเย็นที่ร้านไอติมข้างโรงเรียน
“ฮัลโหล อุ้มเหรอ เมื่อไหร่แกจะมาถึงเนี่ย ฉันรอจนรากจะงอกแล้วนะ มัวแต่แต่งสวยอยู่ได้นะแก เร็วๆ นะ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปรอในร้าน แกรีบมาแล้วกัน แค่นี้นะ”
เย็นนี้แพรนัดอุ้ม เพื่อนสนิทมากินไอติมกัน แต่เลยเวลานัดมาเกือบสิบนาทีแล้วอุ้มยังไม่มาอีก แพรตัดสินใจเข้ามารอในร้าน เพราะข้างนอกมันร้อน
แต่แล้วสายตาของเธอ ก็ไปปะทะกับสายตาของผู้ชายคนนึงที่เธอรู้จักดี
“นายไปป์”
“ยัยแพร”
คนที่ตกใจกว่าก็คือไปป์ เพราะเค้าจะให้แพรมาเห็นเพชรอยู่กับเจนตอนนี้ไม่ได้ เค้ารีบเดินมาขวางแพรก่อนที่แพรจะเข้ามาในร้านมากกว่านี้
“เธอมาทำอะไรที่นี่อ่ะ จะมากินไอติมเหรอ” ไปป์พยายามทักเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจเต็มที่
“เข้ามาในร้านนี้สงสัยมากินก๋วยเตี๋ยวมั้ง เอ๊ะ! แล้วพี่เพชรไม่ได้มากะนายเหรอ”
“ไอ้เพชรมัน…มัน…เอ้อ! ไอ้เพชรมันเพิ่งจะกลับบ้านไปเมื่อกี๊นี้เอง”
“เหรอ งั้นนายก็หลบไปได้แล้ว ฉันจะเข้าไปในร้าน”
“โอ๊ะ..เดี๋ยว..เดี๋ยว.. เมื่อกี๊คนขายเค้าเพิ่งบอกฉันว่าไอติมหมดน่ะ กว่าจะมาอีกก็ต้องรอนาน เมื่อกี๊เธอพูดถึงก๋วยเตี๋ยวใช่มั๊ย ป่ะเดี๋ยวฉันพาไปกินก๋วยเตี๋ยว”
ไปป์พูดพร้อมกับรีบดึงแขนแพรออกไปจากร้านไอติม โดยที่ไม่ฟังเสียงปฏิเสธของแพรเลย แพรก็งงสิทีนี้ว่านายนี่เป็นอะไรไปเนี่ย??
ที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ห่างจากร้านไอติมประมาณ 2 แยก
“อุ้มเหรอ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวนะ รีบมาด่วนเลย อะไรนะ…เออเดี๋ยวเล่าให้ฟัง แค่นี้นะ”
หลังจากที่แพรโทรบอกอุ้มว่าอยู่ที่ไหน ก็หันมาจ้องไปป์ที่กำลังก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ตกลงนายะบอกฉันได้รึยัง ว่าทำไมนายถึงพาฉันมาที่นี่”
ไปป์เงยน้ามามองแพร ยิ้มแห้งๆ
“ทำไมเธอไม่กินก๋วยเตี๋ยวล่ะ อร่อยนะเจ้านี้”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ถ้านายไม่บอก ฉันจะกลับ”
“เอ้อเดี๋ยวเดี๋ยว บอกก็ได้ คือว่า…เอ่อ…”
“แพร ฉันมาแล้ว เฮ่อ..เหนื่อย”
อุ้มมาพอดี รอดตัวไปนะนายไปป์
“แพร เธอเป็นบ้ารึไง ร้อนขนาดนี้ยังจะกินก๋วยเตี๋ยวอีก แล้วเธอมากะใครเนี่ย อ้าว! นึกว่าใคร พี่ไปป์นี่เอง หวัดดีค่ะพี่ไปป์” ไปป์เงยหน้ามามองอุ้ม ก็จำได้เพราะว่ารู้จักกันดี
“นายไปป์สิบ้า อยู่ดีๆ ก็พาฉันมาร้านนี้เฉยเลย แล้วก็เอาแต่กินก๋วยเตี๋ยวไม่พูดไม่จา ว่าแต่…เธอกับนายนี่รู้จักกันด้วยเหรอ”
“รู้จักดีเลยแหละ ก็บ้านฉันกับบ้านพี่ไปป์อยู่ติดกันนี่นา ใช่มั๊ยคะพี่ไปป์”
“อืม ใช่ ไม่ยักรู้แฮะว่าอุ้มกับแพรเป็นเพื่อนกัน”
“ค่ะ อุ้มกับแพรเป็นเพื่อนกัน ส่วนพี่ไปป์กับแพรก็คงเป็นแฟนกันใช่มั๊ยคะ” อุ้มพูดหยอกเล่น แต่ทำเอาแพรกับไปป์มองหน้ากันเขินๆ จนแพรรีบปฏิเสธ
“จะบ้าเหรอ ไม่ใช่ซะหน่อย ฉันรู้จักนายนี่ในฐานะเพื่อนพี่เพชรเท่านั้นแหละ”
“เหรอคะ” อุ้มทำหน้าล้อเลียนใส่แพร ส่วนไปป์ก็เอาแต่นั่งยิ้มกับชามก๋วยเตี๋ยว
แล้วก็เหมือนว่าไปป์นึกอะไรขึ้นมาได้
“เฮ้ย! ตายห่าเกือบลืมแล้วมั๊ยล่ะ” ไปป์บ่นออกมาเบาๆ
“อะไรตายเหรอคะพี่ไปป์” อุ้มถาม
“อ๋อ คือพี่นึกได้ว่าพี่ฉีดมดไว้ที่บ้านน่ะ ป่านนี้มันคงตายหมดแล้ว เดี๋ยวพี่ขอตัวกลับไปเก็บกวาดก่อนละกัน แพร ฉันฝากเธอจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวให้ก่อนนะ เดี๋ยววันหลังจะคืนให้”
แล้วไปป์ก็รีบเดินออกไปจากร้านทันที ท่ามกลางความงงของสองสาว
“เอ้อ แพร เมื่อกี๊ฉันเห็นพี่ชายเธอด้วยแหละ”
“หือ…ที่ไหน เมื่อไหร่”
“ที่ร้านไอติม เมื่อตอนที่ฉันไปหาเธออ่ะ นั่งอยู่กับผู้หญิงคนนึงด้วย ถ้าฉันจำไม่ผิดนะ ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกว่าจะเป็นพี่เจน เชียร์ลีดเดอร์ของโรงเรียนเราที่ตอนนี้เป็นแฟนกับพี่อาร์ตอยู่นะ แต่ทำไมมานั่งอยู่กับพี่เพชรก็ไม่รู้”
แพรงงมาก ก็ไหนนายไปป์บอกว่าพี่ชายเธอกลับบ้านไปแล้วนี่นา
“อุ้ม แกไม่ได้ตอแหลฉันนะ”
“ไอ้บ้า ฉันจะตอแหลแกไปหาพระแสงของ้าวอะไรล่ะ แล้วทำไมแกต้องคิดว่าฉันตอแหลแกด้วยวะ”
แพรนึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วก็รีบวิ่งออกจากร้านก๋วยเตี๋ยวทันที
“อุ้ม แกรีบตามมาฉันมาเร็วๆ”
“แกจะไปไหน”
“ไปร้านไอติม ไปดูหน้าไอ้คนหลอกลวง”
*****มาแก้ไขเรื่องบรรทัดค่ะ วันลงจริงวันที่ 27 พ.ค. 48*****
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น