รักห้าวๆ เน่านิดๆ พิชิตใจเธอ

ลำดับตอนที่ #3 : คู่กัด

12.15 น.  ที่โต๊ะประจำของกลุ่มนายเพชร



“เฮ้ยไอ้เพชร  แกรอใครวะ  เห็นชะเง้อชะแง้มาตั้งนานแล้ว”



เงียบ  ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ



“รึว่ารอไอ้ก้องกะไอ้บอย  ไอ้สองตัวนั้นเดี๋ยวเที่ยงครึ่งมันก็มา  ปกติแกไม่เห็นรอมันนี่หว่า”



ไม่ตอบ  ชะเง้อต่อไป



“เฮ้ย!!  แกได้ยินที่ฉันถามมั๊ยเนี่ย”  ไปป์ตบโต๊ะปัง  จนโต๊ะข้างๆ หันมามอง



“ไอ้ไปป์  แกจะเสียงดังทำไมวะ  อายเค้า  ฉันรอไอ้แพรโว๊ย  ประจ่างรึยังล่ะทีนี้”  เพชรหันมาบอกเพื่อน



“ก็ถามตั้งนานไม่พูดนี่หว่า  ว่าแต่…แพรไหนวะ”  ไปป์เริ่มสนใจ



“ก็คนที่ชนกับแกเมื่อเช้าแหละ”



“เฮ้ย!  อย่าบอกนะว่านั่นแฟนใหม่แก   ทำไมแกไม่เห็นบอกฉันเลยวะ”



“ไม่ใช่แฟน  น้องโว๊ย  น้องสาว”



“เฮ้ย!!!”  คราวนี้ไปป์ตกใจกว่าเดิม  “น้องที่แกเคยเล่าให้ฉันฟังว่าน่ารักๆ  แล้วก็เรียบร้อยนั่นน่ะ       เหรอ”  ไปป์ทำหน้าเหวอๆ



“แล้วน่ารักมั๊ยล่ะ”  เพชรยิ้มให้เพื่อน  “หน้าตาดีเหมือนพี่มันเลย”  (ไม่ค่อยจะชมตัวเองเลยนะเนี่ย)



“ก็น่ารักดีอยู่หรอก  แต่…”  ไปป์กำลังคิดอยู่ว่าจะพูดดีหรือไม่ดี



“ไม่เห็นจะเรียบร้อยเลย  แกกำลังคิดยังงี้อยู่ใช่มั๊ยล่ะ  ตอนเด็กๆมันเรียบร้อยจะตาย  เคยประกวดมารยาทไทยระดับจังหวัดได้ที่ 1  ด้วยแหละ    แต่หลังจากที่ฉันไม่ได้เจอมัน  3  ปี   ไม่ณุ้ความเรียบร้อยมันหายไปไหนหมด  สงสัยมันคงละลายไปตามอายุมั้ง”  เพชรพูดไปหัวเราะไป  แต่ไปป์สิเอ๋อเลย  ก็ใครจะไปคิดล่ะว่ายัยเด็กหน้าตาดีแต่ปากร้ายคนนั้นจะเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิท  งานนี้จะรอดมั๊ยวะเนี่ย



“พี่เพชร  แพรมาแล้ว  รอนานมั๊ย”  นั่นไง  ยังไม่ทันขาดคำเลย  มาละ



“ทำไมไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะไอ้แพร  พี่นัดเที่ยงตรงโผล่มาเกือบเที่ยงครึ่ง”  เพชรดุน้อง  แต่ดูเหมือนบ่นมากกว่านะ



“เฮ้ยเพชร  เดี๋ยวฉันไปหาไอ้ก้องกะไอ้บอยที่ห้องก่อนนะโว๊ย”  ไปป์ขอตัวออกไปหวังจะหลบฉาก  เหลือบไปมองแพรนิดนึง  เผอิญแพรมองอยู่แล้ว  ไปป์หลบสายตาแทบไม่ทัน



“จะไปไหนล่ะไอ้ไปป์  นั่งอยู่ด้วยกันก่อนดิ่”  เพชรดึงเพื่อนให้นั่งลง  พอจะมองออกว่าเพื่อนกับน้องสาวไม่ค่อยจะถูกกันซักเท่าไหร่



“ไม่อยากอยู่เห็นหน้าใครบางคน”  ไปป์พูดกระทบแพรเต็มๆ  มีเหรอที่แพรจะไม่ตอบโต้



“อย่างกะฉันอยากมาให้นายเห็นหน้านักนี่”



“แล้วเธอจะมาทำไมล่ะ   ที่นี่มันที่ประจำของฉัน   ฉันมามันก็ไม่แปลก  แต่เธอมานี่สิแปลก”



“ถ้าพี่เพชรไม่บอกให้มาเพราะมีธุระจะคุยล่ะก็  ฉันไม่มาหรอก  ยิ่งรู้ว่านายอยู่ด้วยฉันยิ่งไม่อยากมาเข้าไปใหญ่”



“งั้นก็เชิญคุยธุระกันไปละกัน  ฉันไปล่ะ”  ไปป์รีบเดินจ้ำอ้าวออกไป  แพรหันไปมองแล้วก็แลบลิ้นใส่  ส่วนเพชรก็ได้แต่นั่งเซ็ง  เพราะรู้ว่าต่อไปนี้จะต้องเจอกับศึกหนักแน่นอน



ตอนเย็นหลังเลิกเรียน



“เฮ้ย! เพชร  ทำไมวันนี้รีบกลับบ้านวะ  ไม่ไปซ้อมดนตรีเหรอ”  บอย  ก้อง  แล้วก็ไปป์เดินมาทักเพชรที่กำลังจะกลับบ้านกับแพร



“วันนี้เค้ามีแม่มาคุม”   เริ่มละ  ไปป์เริ่มจะเปิดศึกอีกแล้ว



บอยกับก้องเพิ่งเจอแพรเป็นครั้งแรก  ก็ทักทายตามประสาผู้ชาย (เจ้าชู้)



“น้องแพร  น้องสาวไอ้เพชรใช่มั๊ยครับ  ไอ้เพชรมันเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆ  ตัวจริงน่ารักจังเลยครับ”



“สวยแต่รูป”  ไปป์บ่นเบาๆ  แต่ก็ดังพอที่แพรจะได้ยิน  ทำเอาแพรค้อนควับ



“อย่างน้อยฉันก็ยังมดีอยู่บ้าง  ไม่เหมือนนายหรอกไม่มีอะไรดีซักอย่าง”



“เธอรู้ได้ไงว่าฉันไม่มีอะไรดี   สำรวจหมดทุกซอกทุกมุมรึยังล่ะ”  ไปป์ยื่นหน้าทะเล้นใส่  ทำเอาแพรหลบแทบไม่ทัน



“ทะลึ่ง  ถอยออกไปเลยนะ”  แพรทำหน้าโกรธไปป์  แต่ทำไมหน้าแดงก็ไม่รู้



“ทำยังกะฉันพิศวาสเธอนักนี่   ไม่เห็นจะมีอะไรน่าดึงดูดซักนิด   ส่วนเว้าส่วนโค้งน่ะเอาไปเก็บไว้ที่บ้านหมดรึไง  ถึงได้ไม่เหลือออกมาจากบ้านบ้าง   มองยังไงก็กระบอกไม้ไผ่ชัดๆ”  ดูพูดเข้า  นี่ต่อหน้าพี่ชายเค้าเลยนะเนี่ย  ก็เพราะเป็นคนพูดตรงๆ ยังงี้แหละ  ผู้หญิงเค้าถึงไม่กล้าเข้าใกล้



“หยาบคาย  ผู้ชายเค้าพูดกับผู้หญิงยังงี้น่ะเหรอ   ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย”



“กับสุภาพสตรีอย่างเธอมันต้องพูดอย่างงี้แหละ  มันถึงจะสมน้ำสมเนื้อ”



น่าวงสารก็แต่เพชร  ที่ต้องมองดูทั้งคู่อย่างเซ็งๆ  ส่วนบอยกับก้องก็มองด้วยอาการงงๆ  ไปป์กับแพรไปอาฆาตกันมาตั้งแต่ชาติปางไหน  ถึงได้กัดกันอย่างเอาเป็นเอาตายขนาดนี้



สุดท้าย  เพชรก็เลยต้องรีบพาแพรกลับบ้าน  เพราะรู้ว่าขืนปล่อยไว้นานกว่านี้  มีหวังได้ตายกันไปข้างนึงแน่





เช้าวันต่อมา



“แพร  วันนี้แกกลับก่อนพี่เลยนะ  พี่จะไปซ้อมดนตรี”  เพชรบอกแพรก่อนที่จะแยกกันในตอนเช้า



“ซ้อมดนตรี??  ที่ไหนอ่ะ  แพรไปด้วยคนสิ”  



“จะไปเหรอ  ไอ้ไปป์มันก็ไปนะ”  เพชรพูดดัก  ทำเอาแพรส่ายหัวแทบไม่ทัน



“โอ๊ะ!  งั้นไม่ไปหรอก”  เพชรยิ้มกับท่าทางของน้องสาว



*****มาแก้ไขบรรทัดค่ะ  วันลงจริง 21 พ.ค. 48*****