touhou fanfic : โยวไคสองร่าง ภาพลวงตาเเห่งความวิบัติ

ลำดับตอนที่ #5 : เป็นเพื่อนกันนะ! 1

     ผมตื่นขึ้นมาเพราะเเสงอรุณตกกระทบลงที่หน้าผม ผมชันกายขึ้นช้าๆ ผมอยู่ที่นี่มาเกือบจะเดือนเเล้ว เเต่ความทรงจำยังไม่กลับมา ขณะที่กำลังเก็บฟูกอยู่นั้น กลิ่นหอมบางอย่างลอยเข้ามา เมื่อผมเดินตามกลิ่นนัน้ไป ก็เจอกับคนที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี...วันนี้เธอดูดีเป็นพิเศษ

       "คุณมาริสะ" ผมเอ่ยชื่อเธอ

       เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนเอ่ยตอบ "ไง! โคทาโร่"
 
       "เออนี่! ฉันว่าวิธีการเรียกฉันของนายเนี่ย มันดูเป็นทางการไปนิดนึงนะ" เธอเกาหัว 

       "ง...งั้นเหรอครับ?" ผมหัวเราะเเหะๆ ก็คงจะจริงอย่างที่คุณมาริสะพูดล่ะนะ "ถ้างั้นอยากให้ผมเรียกยังไงล่ะ?" ผมถาม

       "มาริสะเฉยๆก็พอเเล้ว" เธอตอบ พยักหน้าหงึกๆ

       "มาริสะ..." ผมพูด เธอยิ้ม "นั่นเเหละ"

       "ว่าเเต่...วันนี้คุณมาริ...เอ่อ...คุณจะไปไหนเหรอครับ?" ผมถาม

       "ไปคฤหาสน์มารเเดงน่ะ ไปด้วยกันนะ ฉันจะไปหาเพื่อน" เธอตอบ

       "มันอยู่ที่ไหนเหรอครับ?" ผมขมวดคิ้ว

       "ตามฉันมาก็เเล้วกัน"

       เเละเเล้วผมกับเธอก็มาถึงคฤหาสน์มารเเดง ไม่สิ! เธอเเอบเข้ามามากกว่า เอ่อ...อันที่จริงเราสองคนเเค่เดินผ่านประตูเข้ามาเฉยๆ เพราะ(ดูเหมือนว่า)ยามเฝ้าประตูกำลังหลับอยู่ ดูท่าทางกำลังฝันดี เราเลยไม่อยากปลุกเธอ

       เธอพาผมเข้ามาในอาคารที่เต็มไปด้วยกองหนังสือเเละชั้นหนังสือมากมาย บรรยากาศอุดอู้ ฝุ่นเต็มไปหมด ผมไอออกมาเป็นระยะๆ ใครนะที่อยู่ในที่อุดอู้เเบบนี้?

       "มาริสะ...เรามาหาใครกันเหรอครับ?" ผมถาม

       เธอเดินต่อไปไม่ตอบ...คงไม่ได้ยินเสียงผมสินะ ผมเห็นเงาของใครบางคนนั่งอ่านหนังสืออยู่ ใครน่ะ?

       "เเพทชูลี่!" มาริสะเอ่ยทักหญิงสาวอย่างคุ้นเคย
      
       เจ้าของชื่อไม่ตอบ เธอชำเลืองตามามองพวกเราเเวบนึง ปิดหนังสือ "ไง! มาริสะนั่นพาใครมาด้วยน่ะ?" เธอถาม สายตาจับจ้องมาที่ตัวผมตั้งเเต่หัวจรดเท้า

       "นี่คือโคทาโร่ เรื่องมันยาวน่ะ" มาริสะทำท่าจะเริ่มร่ายยาว 

       "เรื่องนั้นน่ะจะเป็นยังไงก็ช่าง" เธอพูดตัดบท มองผมเเล้วยิ้มมุมปาก เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงมาที่ผม ผมยาวสลวยสีม่วงของเธอสะบัดไปมา เอ...เเต่จะว่าไปคุณเเพทชูรี่นี่ เขาเเต่งม่วงตั้งเเต่หัวจรดเท้าเลยนี่หว่า?

        "อืม...โคทาโร่เนี่ย" เธอจ้องผมตาไม่กระพริบ ผงกหัวเล็กน้อย

        "นี่! มาริสะไปเจอที่ไหนเนี่ย? น่าสนใจมากเลยนะ เเฟนเหรอ?" เธอพูดเเล้วหัวเราะออกมาเบาๆ สีหน้าที่ดูอ่อนลงของเธอ ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจ นึกว่าจะโดนเเบบคุณอลิซซะเเล้วสิ หือ? ว่าเเต่เมื่อกี๊คุณเเพทชูลี่พูดว่าอะไรนะ? 

         มาริสะสะดุ้ง "นี่! เธอเข้าใจผิดนะ โคทาโร่เขาเเค่..." เธอลนลาน หน้าเเดงก่ำ...น่ารักเเฮะ ไม่ได้ๆ ทำไมเราคิดเเบบนี้เนี่ย!

        "เเล้วทำไมต้องหน้าเเดงด้วยล่ะ? เอาเถอะๆ" คุณเเพทชูลี่หัวเราะดังขึ้น เสียงเล็กๆของเธอดังกังวาลไปทั่วห้องสมุด

        "น...นี่โคทาโร่ช่วยพูดอะไรหน่อยดิ" มาริสะเริ่มโบยมาทางผม

        "ล...เเล้วจะให้ผมทำอะไรล่ะครับ!?" ผมเริ่มลนลาน

        "ว่าไงล่ะ โคทาโร่ ทำอะไรๆ ไปบ้างเเล้วยังจ๊ะ?" เธอถาม ท่าทางดูมีความหวัง

        "ไอ้อะไรๆ ที่ว่ามันคือ?" ผมยังไม่เข้าใจ

        "เเหม! โคทาโร่คุงซื่อดีจังนะ ไอ้อะไรๆที่ว่าน่ะนะ..." เธอกกระซิบด้วยเสียงเบาๆ ข้างๆหูผม เธอยื่นหน้าเเละเดินเข้ามาใกล้ จนผมต้องเริ่มถอยหนี...

        "มันก็หมายถึง..." เธอจับข้อมือทั้งสองของผมไว้ เอ่อ...นี่อย่าบอกผมนะว่าเธอคิดจะ...

        เธอค่อยๆดึงมือของผมที่กำลังงุนงงกับสถานการณ์เข้าไปใกล้หน้าอกของเธอ เฮ้ย! 

        "นี่! หยุดได้เเล้วน่า!" โชคดีที่มาริสะเข้ามาช่วยผมทัน "เราไม่ได้ทำอะไรกันทั้งนั้นเเหละ" เธอตอบ

        คุณเเพทชูลี่ปล่อยข้อมือของผม เอ่ย "งั้นเหรอ..." 

        "ก็งั้นเเหละ..." มาริสะพูดย้ำ "โคทาโร่ไม่เป็นไรนะ ให้ตายสิ! นายเองก็เหมือนกัน หัดขัดขืนซะบางเซ่!" เธอดีดหัวผมเบาๆ 

        "ขอโทษครับ" ผมเอ่ยเสียงเเผ่ว มัวเเต่งงจนทำอะไรไม่ถูกเลย ให้ตายสิ เเบบนี้ให้ไปสู้กับคุณอลิซใหม่ยังดีซะกว่า เฮ้อ~
          
        คุณเเพทชูลี่กระเเอมขึ้นมา "เอาล่ะ! ฉันจะขอเเนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ฉันเเพทชูลี่ โนวเลจ ยินดีที่รู้จัก เมื่อกี๊เป็นเเค่การล้อเล่น อย่าไปคิดมากนะ" เธอเเนะนำตัวเเล้วยิ้ม 

        "ค...ครับ เช่นกันครับ" ผมโค้ง เราสองคนสบตากันโดยบังเอิญ เธอยิ้ม ผมก็ยิ้ม

        "นี่! ทั้งสองคนไม่มีอะไรทำเเล้วเหรอ?" เสียงของมาริสะเเทรกขึ้นมา น้ำเสียงของเธอบ่งบอกว่าเธอไม่พอใจอะไรสักอย่าง คุณเเพทชูลี่ก้าวถอยหลังไป หัวเราะในลำคอ 

        "เเหมๆๆ มาริสะ หึงล่ะสิ?"

        "เธอว่าใครหึง หา?"

        "เเหมๆ ท่าทางมันฟ้องน่ะ ฉันก็เลยพูดออกไป หน้าเเดงใหญ่เเล้วนะ อย่าโกหกตัวเองเลยน่า..." สิ้นคำของคุณเเพทชูลี่ มาริสะก็นิ่งไป เมื่อผมมองหน้าเธอ ใบหน้าของเธอเเดงอย่างที่คุณเเพทชูลี่พูดจริงๆ

        "โคทาโร่ จ้องอะไรหา ทำไมนายไม่ช่วยพูดอะไรบ้างเล่า!!!" มาริสะจับคอเสื้อของผมกระชากไปมา โอ๊ยๆ ผมเจ็บนะครับ ว่าเเต่ไปผมทำอะไรให้ล่ะเนี่ย หรือว่าที่ทำเเบบนี้เพื่อกลบเกลื่อน 

        คุณเเพทชูลี่ยืนดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเงียบๆ รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก            

        พลันผมรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่เเอบอยู่ในห้องนี้...อะไรกัน? ในห้องนี้มีใครบางคนเเอบดูเราอยู่ จากที่ไหนสักเเห่ง...

        "ทั้งสองคนครับ...ในห้องนี้มีใครเเอบดูเราอยู่" ผมพูดเบาๆ ทั้งสองเงียบลง บรรยากาศเริ่มตึงเครียด

        "จริงเเฮะ เเต่...ไม่มั้ง" คุณเเพทชูลี่มีสีหน้าวิตกเล็กน้อย หรือว่า...เธอรู้จักกับคนๆนั้น

        "เเย่ล่ะสิ ยิ่งไม่ค่อยอยากเจออยู่..." มาริสะพึมพำ เเต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร

        "ทางนั้น!" ผมตะโกนวิ่งไปเเถวๆที่พลังนั้นถูกปล่อยออกมาออกมา ดูเหมือนว่าใครคนนั้นจะรู้ว่าผมสัมผัสถึงการมีตัวตนอยู่ของตัวเอง จึงวิ่งหนีการตามล่าของผม เเต่ว่า...คนที่มีพลังเเบบนี้ไม่น่าจะหนีนะ น่าจะออกมาเจอกันตรงๆง่ายกว่า ผมเหลียวมองรอบตัว...คุณเเพทชูลี่กับมาริสะไม่ได้ตามผมมา?

______________________________________________________________

             
          อีกด้านหนึ่ง...

          "โคทาโร่ รอฉันด้วย!" มาริสะทำท่าจะวิ่งตามโคทาโร่ไป เเต่เเพทชูลี่เบรกไว้ "มาริสะ...ฉันว่า เธออย่าตามไปดีกว่านะ ฉันรู้สึกว่ามันอาจจะไม่ปลอดภัย ช่วงนี้เธอนั้นกำลังหาเพื่อนเล่นอยู่ด้วย สงสัยคงถูกใจโคทาโร่เข้าเเล้วมั้ง" เธอพูด

          มาริสะมีสีหน้าวิตก เเต่ก็เข้าใจในสิ่งที่เเพทชูลี่ต้องการ "นั่นเเหละคือสิ่งที่ฉันห่วง ยังไงเราไปดูเหตุการณ์เงียบๆดีกว่านะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจะได้เรียกซาคุยะมาดู" มาริสะพูด

          เเพทชูลี่ทำหน้าครุ่นคิด "โอเค งั้นรีบไปกันเถอะ!"