touhou fanfic : โยวไคสองร่าง ภาพลวงตาเเห่งความวิบัติ

ลำดับตอนที่ #4 : โคทาโร่ VS อลิซ : ศึกชิงนาง?

       "ค...คุณมาริสะ" ผมเอ่ยด้วยเสียงเเผ่วเบา

        "อยู่นิ่งๆสิ" เธอสั่ง

        พลันหน้าผากของเธอกับผมก็สัมผัสกัน "อืม...ตัวไม่ร้อนเเฮะ" เธอพูด ค่อยๆขยับร่างลุกออกไปจากตัวผม เเละช่วยดึงผมให้ลุกขึ้นมา เฮ้อ...ผมเองมันบ้าจริงๆที่ไปคิดอะไรอกุศลเเบบนั้น ขอโทษด้วยนะครับ คุณมาริสะ

        เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะ ลงมือทานของว่างโดยไม่รอผม 

        ผมเดินตามเธอไปที่โต๊ะ ลงมือทานเช่นเดียวกัน ผมเเอบมองหน้าเธอเล็กน้อย "นี่โคทาโร่" อยู่ดีๆเธอก็เอ่ยชื่อผม

        "ครับ?" 

        "ฝนมันหยุดเร็วกว่าที่ฉันคิด เเล้วก็เรื่องน้ำยาเวทมนตร์น่ะ มันก็ต้องใช้เวลาอีกนาน ถ้ายังไงเรา...ออกไปข้างนอกกันไหม?" เธอพูดพลางโยนคุ๊กกี้ใส่ปากอีกชิ้น

        "ครับ เเต่เราจะไปที่ไหนล่ะครับ?" 

        "ฉันจะพานายไปรู้จักกับเพื่อนของฉันน่ะ" เธอยกเเก้วชาขึ้นดื่ม

        "ได้ครับๆ" ผมตอบ "คุณมาริสะเมื่อกี๊..."

        "เมื่อกี๊เหรอ...คือ...ฉัน..." เธอทำท่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก หน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเเดงขึ้น เอ๋...หรือว่าจะอายเรื่องที่ล้มใส่ผมเมื่อกี๊

 

        "ฉันขอโทษด้วยเเล้วกัน ฉันเดินไม่ระวังเองเเหละ" เธอหัวเราะ ก้มหัวเล็กน้อยเป็นเชิงขอโทษ

        "ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่บาดเจ็บกันก็ดีเเล้ว ว่าเเต่เราจะไปกันหรือยังครับ?" ผมเปลี่ยนเรื่องพูด

        "ไปเลยก็ได้" เธอตอบโดยไม่เสียเวลาคิดมากนัก เธอลุกขึ้นเดินนำผมไปนอกบ้าน

        ที่หน้าบ้านของเธอ เธอถามผม "นาย...บินได้ไหม?" 

        "น่าจะนะครับ" ผมตอบพลางหัวเราะ ถ้าผมจำวิชาดาบได้ เเล้วทำไมจะบินไม่ได้ล่ะ?

        "ดี...งั้นตามให้ทันเเล้วกัน" สิ้นคำเธอก็ขี่ไม้กวาดทะยานออกไป เฮ้ย! รอผมด้วยสิ

 

        ว่าเเล้วผมก็เริ่มเพ่งจิต ไม่นานตัวผมก็ค่อยๆลอยได้ ผมรีบตามเธอไป มันง่ายกว่าที่คิดเเฮะ เหมือนกับผมเคยบินมาก่อน

       "ไง? นายทำได้นี่ เก่งเเฮะขนาดฉันยังใช้เวลาฝึกตั้งนาน" เธอเอ่ยชม สีหน้าตกใจเล็กน้อย ก็นะ...ขนาดผมเองยังประหลาดใจเลย

       พวกเราใช้เวลาไม่นานนักในการเดินทางมาถึงบ้านหลังหนึ่ง บรรยายกาศอึมครึมไงก็ไม่รู้...

       มันเป็นบ้านสไตล์ยุโยปเก่าเเก่ เเต่ตัวบ้านยังดูเหมือนใหม่อยู่เลย เจ้าของบ้านนี้คงขยันทำความสะอาดบ้านมากกว่าคุณมาริสะเเหละนะ เอ...เเต่ว่าบ้านเเบบนี้ใช้คนๆเดียวทำความสะอาดยังไงก็ไม่น่าได้ถึงขนาดนี้ เเละเพื่อนของคุณมาริสะคนนี้มีวิธีทำความสะอาดยังไงล่ะเนี่ย?

       "อลิซ" เธอเคาะประตู ไม่นานหญิงสาวผมสั้นสีเหลืองคนหนึ่ง ก็มาเปิดประตู

       "มาริสะ?" เธอมองหน้ามาริสะด้วยความประหลาดใจ เเต่น้ำเสียงของเธอราบเรียบราวกับเเล้วรู้อยู่เเล้วว่าเธอต้องมา
   
       "วันนี้ฉันพาคนมาให้เธอได้รู้จักด้วย โคทาโร่! มานี่ซิ" เธอเรียกผมให้เข้าไปหาเธอ "นี่อลิซเพื่อนของฉัน ส่วนนี่ก็โคทาโร่" เธอเเนะนำเราให้รู้จักกัน "ฉันไปเจอโดยบังเอิญ หมอนี่มันความจำเสื่อม ฉันเลยให้มาพักอยู่ที่บ้านฉันน่ะนะ"

       คุณอลิซสะดุ้งเล็กน้อย มองผมเเละคุณมาริสะสลับไปมา ถอนหายใจ ก่อนจะพึมพำว่า "เธอเนี่ยน้า..."

       "สวัสดีครับ" ผมกล่าวทักทาย เเต่เธอมองผมด้วยสายตาเเปลกๆ เหมือนกับไม่ไว้ใจ

       "นายเป็นอะไรกับมาริสะงั้นเหรอ?" เธอถาม ไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองหรือเปล่านะ เเต่ผมคิดว่าเธอทำหน้าขึงขังขึ้น

       "อลิซ! นี่เธอพูดอะไรน่ะ เราสองคนเป็นเเค่เพื่อนกันเอง" คุณมาริสะตอบเเทนผม

       "ใช่ครับ ผมกับคุณมาริสะเพิ่งรู้จักกันเอง" ผมเองก็รีบเเก้ตัวเช่นเดียวกัน เเต่ไหงใบหน้าผมถึงได้รู้สึกร้อนผ่าวขนาดนี้นะ

       "งั้นก็มาดันมาคุกันหน่อยสิ ฉันไม่ไว้ใจนายเท่าไหร่ เเถมยังมาอยู่บ้านเดียวกับมาริสะอีก ฉันเป็นห่วงว่ามาริสะจะไม่ปลอดภัย" เอ่อ...ความจริงผมเองก็คิดเเบบนั้นเหมือนกันนะครับ เเต่ช่างเถอะ

      "นี่ๆ อลิซเธอเข้าใจผิดเเล้วนะ" คุณมาริสะเริ่มห้ามทัพ

      "ไม่เป็นไรหรอกครับคุณมาริสะ" ผมบอกเธอ "คุณอลิซสินะ? ผมไม่รู้หรอกนะว่านมันเรื่องอะไร เเต่ก็น่าสนุกดีนี่ ผมจะสู้กับคุณเอง" ผมรับคำท้า

      "ดี...งั้นเริ่มกันเลย!" เธอประกาศเปิดศึก
 

      ผมกันคุณมาริสะให้ถอยไปห่างๆ เธอปาตุ๊กตาใส่ผม ผมบินหลบออกมา "บึ้ม!" มันระเบิด 
   
      "ช้าไปเเล้ว" เธอโพล่มาข้างหลังผม เสร็จกัน!

      "บึ้ม!!!!!!!!" เธอปาตุ๊กตาระเบิดหลายสิบตัวใส่ผม ร่างของผมร่วงลงสู่่พื้นล่าง บ้าจริง!

     "เป็นอะไรไปล่ะ โคทาโร่ ดูท่าจะเก่งเเต่ปากสินะ" อลิซพูด เธอเดินเข้ามาหาผมที่นอนไร้เรี่ยวเเรงอยู่ทีละน้อยๆ

     "โคทาโร่" ผมได้ยินเสียงของคุณมาริสะ ตะโกนเรียกชื่อของผม ผมยังจะเเพ้ไม่ได้ ผมค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมา 

     "อึดดีจังนะ" เธอเอ่ยชม

     ผมยิ้มเล็กน้อย พุ่งเข้าไปหาเธอ ชักดาบฟันลงไปที่ร่างของเธอ สำเร็จไหม?

     "หึ ฮึๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะของเธอดังขึ้นมา เธอใช้โล่ตุ๊กตากันได้! "ใช้ได้นี่" 

     เธอเตะผมออกมาจากตรงนั้น ผมเซเล็กน้อย ยังไหวๆ ผมพุ่งเข้าไปประชิดตัวเธออีกครั้ง คราวนี้เเหละ!

     "ไม้เดิมน่ะ ใช้ไม่ได้ผลหรอกน่า" เสียงของเธอดังขึ้นมา "ฉึก!" ดาบที่อยู่ในมือของตุ๊กตาตัวหนึ่งของเธอ เสียบทะลุท้องของผม เลือดสีเเดงสดใสค่อยๆหลั่งไหลออกมา

     "โคทาโร่!!" คุณมาริสะตะโกนออกมา เเต่...

     ดาบของผมจ่ออยู่ข้างๆคอเธอ "อะไร?" เธออุทานออกมา ดวงตาเบิกโพล่งด้วยความตกใจ

     "ย่นระยะไงล่ะ" ผมพูด

     "โคทาโร่...โล่งอกไปที" ผมได้ยินเสียง คุณมาริสะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

     "เข้าใจล่ะ หลักการคล้ายๆการเเยกร่างนี่เอง นายเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงทำให้ฉันเห็นภาพติดตา ฉลาดดีนะ เเต่ก็เสี่ยงไม่ใช่น้อยเลย" เธอยิ้ม

     "เเต่ว่านะ...มันก็ยังไม่ชนะฉันอยู่ดีนั่นเเหละ" เธอพูด อะไรกันทำไมเธอถึงพูดเเบบนี้?

     "ฉัวะ!" ใบมีดอันเเหลมคม เฉือนร่างของผมจากข้างหลัง อะไรกัน...มันมาจากไหน

     "ตกใจใช่ไหม? นี่คือตุ๊กตาของฉันเอง ระหว่างที่ฉันคุยกับนายฉันก็จัดการชักใยตุ๊กตาของฉันให้ไปอยู่ข้างหลังนาย เเล้วก็จัดการนายจากข้างหลังซะ" ลืมไปเลยซะสนิทเลยเเฮะ ว่าเธอเป็นผู้ควบคุมตุ๊กตา

     ผมนอนกองอยู่ที่พื้น มองดูเลือดที่ไหลออกมา ไม่ไหวเเล้วล่ะ...เราน่ะ...

     "เเค่นี้เองเหรอ นายน่ะมีฝีมีเเค่นี้เองเหรอ?" เธอมองดูผมด้วยความสมเพช
 
     "นายมันอ่อนเเอจริงๆ" สิ้นคำของเธอ ผมก็ฟิวส์ขาดผึง พลังบางอย่างในร่างกายเริ่มเอ่อล้น ลุกขึ้นมา

     "คิดจะสู้เเล้วรึ?" อลิซมองผม รอยยิ้มที่มีเลศนัยปรากฏออกมาที่มุมปากเธอ

     ผมย่นระยะเข้าไปใกล้ตัวเธอด้วยความเร็วที่เร็วกว่าเดิมเท่าตัว มือจับใบหน้าของเธอกดลงกระเเทกกับพื้น ออกวิ่งพร้อมกับไถหน้าเธอไปตามพื้น จับเธอเหวี่ยงขึ้นไปกลางอากาศ บินตามขึ้นไป มือประสานกันกระเเทกร่างของอลิซร่วงกับมายังพื้น 

    เธอร่วงลงมากระเเทกพื้นอย่างเเรง ฝุ่นตลบไปทั่ว...นี่ผม ทำรุนเเรงเกินไปรึเปล่านะ? เหมือนมันไม่ใช่ตัวผมยังไงไม่รู้เเฮะ ผมกลับลงมาที่พื้น คุณมาริสะตรงเข้ามาหาผม "โคทาโร่...นาย...ทำเกินไปไหม?" เธอถาม น้ำเสียงเชิงตำหนิ 

    "ผมก็ว่าเกินไปหน่อยนะครับ...คือ...ผมฟิวส์ขาดไปหน่อย" ผมสารภาพกับเธอ

    "ช่างมันเถอะ ตอนนี้เราไปช่วยอลิซกันก่อนเถอะ" เธอพูด ผมพยักหน้าเห็นด้วย เราสองคนเเยกกันไปหาร่างของอลิซ

_______________________________________________________________

   
     "เเหะๆ ขอโทษนะ โคทาโร่ ความจริงเเล้วฉันอยากจะทดสอบฝีมือนายเท่านั้นเอง เเต่เผลอตัวเอาจริงไปหน่อย ก็เลย..." หลังจากที่เราหาร่างของอลิซที่หมดสติอยู่เจอ เราก็ปลุกเธอขึ้นมา ส่วนคุณมาริสะก็เล่าเรื่องของผมให้เธอฟัง เธอเลยขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ เเละยังทำเเผลให้ผมอีกด้วย

    "ไม่เป็นไรหรอกครับ เเล้วคุณอลิซล่ะ เป็นอะไรมากไหมครับ?" ผมถามเธอกลับ

    "ไม่เป็นไรหรอกเเค่นี้เอง เดี๋ยวก็หายน่า" เธอโบกมือคล้ายๆจะบอกว่าไม่เป็นไร สบายมาก

     "งั้นเรา...มาเริ่มกันใหม่นะ" คุณอลิซพูดยิ้มๆ โค้งให้ผมหนึ่งครั้ง เเละผมเองก็ทำเเบบเดียวกับเธอ เเล้วเราก็ร่ำลาคุณ
อลิซเพื่อกลับบ้าน

     "ถามจริงๆเถอะโคทาโร่ นายเก่งขนาดนี้เลยหรือเนี่ย?" เธอถามขณะที่เราสองคนบินกลับบ้าน

     "ผมเองก็ยัง...ไม่เเน่ใจ" ผมลังเล ผมยังสงสัยอยู่ว่าพลังในตอนนั้นมันเอ่อล้นออกมาจากไหนกัน

     "นายเนี่ยน้า" เธอทำท่าเหนื่อยใจ

     ผมยิ้มให้เธอ เธอหน้าเเดงเล็กน้อย "คุณมาริสะ...หน้าเเดงจังนะ เขินเหรอ?" ผมถาม

     "จ...จะบ้าเหรอ...ไม่ได้หน้าเเดงซักหน่อย" เธอลนลาน "เเค่คิดว่าเมื่อกี๊นายดู...เท่ดี เท่านั้นเอง" เธอพูดประโยคท้ายเร็วปรื๋อ

     ผมยิ้ม หัวเราะออกมา วันนี้เป็นวันที่สนุกจริงๆ