คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Walking in the town
"เฮ้อ...ร้อน ๆๆๆๆๆๆ ทำไมมันร้อนอย่างนี้เนี่ย..." ไดสุเกะบ่น ในมือถือไอศกรีมอยู่หนึ่งเเท่ง เเต่มันก็ไม่ได้ช่วยทำให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นสักเท่าไหร่ ความจริงคือมันไม่ช่วยอะไรเลย เขามองชิลโน่ที่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา
ดูเหมือนเธอเองก็จะไม่ได้เเตกต่างจากเขาเท่าไหร่นัก เพราะอากาศร้อนทำให้เธอนอนเเผ่อยู่บนโซฟาไม่กระดุกกระดิก ทีวีที่เปิดอยู่กำลังพูดถึงความร้อนในช่วงนี้เเละวิธีดับร้อนของผู้คน
"ร้อนอย่างนี้คุณมีวิธีดับร้อนอย่างไรคะ?" ผู้สื่อข่าวสาวถามคนที่เดินอยู่เเถวนั้น ถ้าดูจากตึกข้างหลัง สถานที่ผู้สื่อข่าวอยู่ก็คงจะเป็นย่านอากิฮาบาระสินะ
"ก็ต้องเข้าเมดคาเฟ่ ไม่ก็เข้ามังงะคาเฟ่สิครับ!" ชายที่ถูกถามตอบ จากคำตอบที่ได้ก็คงจะทำให้รู้ว่าเขาเป็นโอตาคุได้ไม่ยาก
"เเล้วคุณล่ะคะ? ร้อนๆอย่างนี้คุณทำอะไรเหรอคะ?" ผู้สื่อข่าวถามชายอีกคนที่เดินผ่านมา
"เอ...ผมไปเข้าค่ายของชมรมเพื่อถ่ายหนังสั้นในต่างจังหวัดน่ะครับ เเต่รุ่นพี่ยังไมรู้เลยว่าจะไปไหนดี" เขาตอบอย่างสุภาพ
เเล้วหลังจากนั้นผู้สื่อข่าวก็ถามคำถามเเนวนี้กับคนที่เดินผ่านไปผ่านมาอีกหลายคน ซึ่งคำตอบที่ได้ก็มีเเต่เเปลกๆทั้งนั้น "เจอเด็กสาวปริศนามาว่ายน้ำอยู่ในสระน้ำโรงเรียนตอนกลางคืนเเละยูเอฟโอปริศนา" บ้างล่ะ "ถูกพ่อบ้านลักพาตัวไปชายหาดตามคำสั่งของยัยคุณหนูซูซึสึกิ" บ้างล่ะ "ดูเเลเนโครเเมนเซอร์ที่อาศัยอยู่ที่บ้าน" บ้างล่ะ...เดี๋ยวนี้มีคนเพี้ยนๆเเบบนี้ในโลกเยอะเกินไปเเล้วนะ
ถึงจะมีคำตอบเเบบปกติมาบ้างก็เถอะ เช่น ไปเที่ยวทะเล,เดทกับเเฟน,ดูหนัง,นอนอยู่บ้าน,เดินห้างเเล้วกินอาหารอร่อยๆ...
"เดี๋ยวสิ จริงด้วย!" ไดสุเกะลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ความคิดนั่นก็ไม่เลวเหมือนกัน
ชิลโน่ค่อยๆลุกขึ้นมานั่งบนโซฟามองเขาด้วยความสงสัย ถามด้วยน้ำเสียงเนือยๆ "อะไรเหรอไดสุเกะ ร้อนจนเพี้ยนไปเเล้วหรือไง?"
"ใช่ที่ไหนเล่า! เอ้าชิลโน่! เราจะออกไปข้างนอกกัน" ไดสุเกะดูมั่นใจเอามากๆ
"เห? ไม่เอาอ่ะ ร้อนจะตาย ออกไปได้ละลายกันพอดี" เธอพูดคล้ายกับตอนที่เขาชวนไปสวนน้ำไม่มีผิด
"เเย่จังนะ ว่าจะพาไปเดินห้างเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นๆ เเล้วหาอะไรอร่อยๆกินสักหน่อย เเต่ฉันไม่ได้สนใจขนาดนั้นด้วยสิ ถ้าเธอไม่อยากไปก็..."
"จริงเหรอ!? งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ ไปกับไดสุเกะก็ได้" เธอไม่ปล่อยให่เขาพูดจบ เธอกระโจนเข้ามาเกาะเเขนเขาเเน่น...
---------------------------------------------------------
หลังจากที่เบียดเสียดกับคนในรถไฟฟ้าเเละเดินรวมกันราวครึ่งชั่วโมง ทั้งคู่ก็มาถึงห้างสรรพสินค้าเสียที ดูเหมือนว่าจะมีผู้คนที่คิดเเบบเดียวกับเขาอยู่ไม่น้อย ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีเเต่คนทั้งนั้น
เมื่อทั้งคู่ก้าวเท้าผ่านประตูเลื่อนอัตโนมัติของห้างเข้าไป ก็เหมือนกันว่าได้หลุดไปอีกโลกหนึ่ง อากาศร้อนราวกับทะเลทรายด้านนอกดูเป็นเรื่องโกหกไปโดยสิ้นเชิง ชิลโน่เองก็เหมือนกับฟื้นคืนชีพกลับมาเป็นภูติตัวป่วนตนเดิมขึ้นมาทันใด
"โอ้โห! ใหญ่โตสุดๆไปเลยนะเนี่ย" เธอพูดอย่างตื่นเต้น มองทางซ้ายทีขวาทีด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"เอาล่ะ เราไปไหนกันดีชิลโน่? ฉันให้เธอเลือกเลย อยากไปไหนก็ว่ามา" เมื่อเห็นชิลโน่กลับมาร่าเริงเหมือนเดิมไดสุเกะก็พลอยดีใจไปด้วย เขาเองทันทีที่เดินเข้ามาในห้างก็เหมือนกับดอกไม้ได้น้ำอย่างไรอย่างนั้น
"ให้ฉันเลือกจะดีหรอ? จริงๆเหรอไดสุเกะ?" เธอเริ่มลังเล อาจเพราะว่าเธอไม่รู้ว่าจะไปไหนก็ก่อนเป็นได้
เขาหัวเราะ "ก็นะ ที่พามานี่ก็เพราะอยากพาเธอออกมาเดินเล่นบ้างนั่นล่ะ เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ที่สำคัญอากาศข้างนอกร้อนจะตาย มาตากเเอร์ที่นี่พลางหาอะไรอร่อยๆกินก็คงไม่เสียหายเท่าไหร่ เธอเองอยู่บ้านร้อนๆอย่างนั้นดูไม่สมเป็นเธอเลยนะ"
"ง...งั้นเหรอ อืม..." เธอมองร้านค้าต่างๆ
"อ๊ะ! มีร้านเครปไอศกรีมน่าอร่อยอยู่ด้วยล่ะ ไปกินกันเถอะ!" เธอชี้ไปที่ร้านเครปไอศกรีมร้านหนึ่งที่เเต่งร้านด้วยสีสันสดใส
ไดสุเกะจำได้ว่ายูมิเคยพูดถึงร้านนี้เอาไว้ว่า "ร้านนี้เป็นร้านยอดนิยมของนักเรียนหญิงเลยนะจ๊ะ ราคาไม่เเพงเเถมรสชาติยังดีมากอีกต่างหาก ถ้าพาคนที่ชอบไปเดทล่ะก็ เเนะนำให้พาไปกินร้านนี้ด้วยกันนะจ๊ะ บางทีเขาจะจัดโปรโมชั่นให้คนที่ไปเดทกันด้วยล่ะจ้ะ นั่งทานเครปอร่อยๆ พลางคุยกันไปก็คงจะเพิ่มบรรยากาศดีๆให้ทั้งสองฝ่ายได้เเน่นอนจ้ะ" ดูเหมือนตอนนั้นเธอจะให้คำเเนะนำกับรุ่นน้องที่มาปรึกษาเรื่องการไปเดทครั้งเเรกกับคนที่ชอบล่ะนะ
เเต่พูดก็พูดเถอะ เขาก็อยากทานอะไรหวานๆเย็นๆอย่างไอศกรีมอยู่เหมือนกัน อารมณ์คงต่างจากไอศกรีมเเท่งอยู่มากโข
เมื่อเข้ามานั่งในร้าน พนักงานสาวในชุดเครื่องเเบบสีชมพูน่ารักที่ออกเเบบมาให้คล้ายชุดเมดก็เดินเข้ามาพร้อมกับรายการอาหาร ดูจากบัตรพนักงานเเล้ว เธอคงจะเป็นพวกมาทำงาน part-time เพื่อเก็บเงินเสียมากกว่า
"สวัสดีค่า สั่งอะไรดีคะ?" เธอถามอย่างสดใส พร้อมด้วยรอยยิ้มเเสนหวาน
"ขอเครปไอศกรีมวานิลา ท็อปปิ้งเป็นบานาน่าช็อคโกเเลตที่นึง" ชิลโน่สั่งอย่างคล่องเเคล่ว ถ้าเป็นตอนที่เจอกันใหม่ๆล่ะก็คงจะทำอะไรไม่ถูกเเน่ๆ ดีนะที่เวลาเกือบสามสัปดาห์ที่อยู่ด้วยกันเขาได้สอนความรู้เบื้องต้นในการเอาชีวิตรอดไว้
"คุณลูกค้าคะ พอดีตอนนี้ทางร้านมีโปรโมชั่นสำหรับคู่รักที่มาเดทกันน่ะค่ะ สนใจฟังไหมคะ?" พนักงานสาวพูดขึ้น
อ่า...มีคนเห็นเรากับยัยนี่เป็นเเฟนกันได้ด้วยหรอเนี่ย? คราวก่อนตอนไปสวนน้ำก็โดนเข้าใจผิดว่ามาเดทกับยูมิไปทีนึงเเล้ว ไดสุเกะคิด
ชิลโน่เองเมื่อสั่งของที่อยากทานเสร็จก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เธอนั่งท้าวค้างรอให้ไดสุเกะสั่งอาหารบ้าง หรือจริงๆเเล้วเธออาจจะไม่รู้ความหมายของคำว่าคู่รักก็เป็นได้
"เอ่อ..พวกเราไม่ใช่เเฟนฟันหรอกนะครับ" เขาหัวเราะเเห้งๆ
พนักงานดูเขินอายขึ้นมา "อุ๊ย! ขอประทานโทษค่ะ พอดีเห็นมากับผู้หญิงน่ารักเเบบนี้เเถมบรรยากาศก็เหมือนมาเดทกันด้วย ยังไงก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ" เธอโค้งหัวลง
"เเล้ว...เธอคนนี้เป็นน้องสาวหรอคะ?" พนักงานสาวถามต่อ เธอมองชิลโน่ด้วยสายตาเหมือนเด็กผู้หญิงมองตุ๊กตาหมีตัวโต
เฮ้ๆ พนักงานถามเรื่องส่วนตัวลูกค้าเเบบนี้จะดีเรอะ? ไดสุเกะท้วงในใจ
"ไม่ใช่หรอกครับ ผมไม่มีน้องสาวครับ ถึงมีก็คงไม่น่ารักขนาดนี้หรอกครับ เธอคนนี้เป็นญาติห่างๆน่ะครับ อากาศมันร้อนเลยพามาเดินห้าง"
"อย่างนั้นหรอคะ อ๊ะ! ขอประทานโทษค่ะ ขออภัยที่เสียมารยาทค่ะ คุณลูกค้ารับอะไรดีคะ?" เมื่อรู้ตัวว่าเผลอถามเรื่องส่วนตัวของลูกค้า เธอจึงกลับมาทำหน้าที่ตามเดิม
"ช็อคโกเเล็ตซันเดย์ครับ เพิ่มบราวนี่ด้วยนะครับ"
เมื่อพนักงานสาวจดรายการของที่ทั้งสองสั่งไป เธอก็พูดทวนซ้ำอีกหนึ่ง เพื่อย้ำในความถูกต้องก่อนที่จะโค้งให้ทั้งสองอีกครั้งเเละหายเข้าไปในตัวร้าน
ไดสุเกะมองไปรอบๆร้าน ก็พบว่านอกจากพวกเขาเเล้วยังมีกลุ่มเด็กสาวม.ปลายโรงเรียนอื่นที่มาเดินเล่นกันเเละชายหญิงที่มาเดทกันเต็มไปหมด
ส่วนบรรยากาศของตัวร้านให้ความรู้สึกสดใส ตกเเต่งได้อย่างน่ารัก การบริการของพนักงานที่ยิ้มเเย้มเเจ่มใสเเละดูเป็นมิตร ราคาที่ไม่เเพง เเละรสชาติของไอศกรีมที่อร่อยถูกปาก ก็สมเเล้วที่ยูมิเเนะนำรุ่นน้องคนนั้นให้มาทานไอศกรีมกับคนที่ชอบที่นี่
"เดทหรอ?" ไดสุเกะพึมพำ เขาชำเลืองมองชิลโน่ที่เหลียวซ้ายเเลขวา มองไปรอบๆร้านด้วยความตื่นเต้น
เขาส่ายหน้าช้าๆ "ไม่ใช่หรอกน่า..."
----------------------------------------------------------
"ขออภัยที่ให้รอค่ะ ของที่สั่งได้เเล้วค่ะ!" พนักงานสาวคนเดินกลับมาพร้อมกับของที่ทั้งสองคนสั่งไป เธอวางจานเครปลงตรงหน้าชิลโน่ เเละถ้วยไอศกรีมลงตรงหน้าไดสุเกะ
"ขอให้อร่อยนะคะ ถ้ามีอะไรก็เรียกพนักงานได้ตลอดนะคะ" พนักงานสาวพูดทิ้งท้ายไว้เช่นนั้น
เขามองเครปของชิลโน่ ที่มีตัวเครปที่ดูเหนียวนุ่มเคียงคู่มากับไอศกรีมวานิลาก่อนโต มีกล้วยหอมถูกหั่นเป็นชั่นๆราดด้วยซอสช็อคโกเเลตเข้มข้นวางอยู่อีกมุมหนึ่งของจาน ตัวเครปส่งกลิ่มหอมน่ากิน
ส่วนไอศกรีมช็อคโกเเลตซันเดย์เพิ่มบราวนี่ของไดสุเกะนั่น ก็น่าทานไม่เเพ้กัน ไอศกรีมช็อคโกเเลตเข้มข้นสองก้อนโตในถ้วย เเต่งด้วยวิปครีมสีขาวเเละเชอรี่ด้านบน รอบๆมีเกล็ดช็อคโกเเลตเเละบราวนี่ชิ้นพอดีคำหอมกรุ่นอยู่
ทั้งสองคนตักของที่สั่งเข้าปาก "อร่อย!" ทั้งคู่อุทานออกมาพร้อมกัน โดยเฉพาะไอศกรีมที่ถือเป็นหัวใจหลักนั่นรสชาติหวานกำลังพอดี พอใส่เข้าปากเเล้วก็เหมือนกับละลายไปในปากอย่างไรอย่างนั้น ส่วนรสชาติหอมหวานของไอศกรีมยังคงติดอยู่ที่ลิ้น
เมื่อทานไปได้สักพัก ชิลโน่ก็จ้องมองมาที่เขา...ถ้าจะพูดให้ถูกคือจ้องมองมาที่ไดสุเกะเเละไอศกรีมซันเดย์ของเขา "นี่ๆ ไดสุเกะ ไอศกรีมของนายน่ะ...ขอฉันชิมได้ไหม?" ในที่สุดเธอก็พูดขึ้น
"ห๊ะ...เอ่อ...มันก็ได้อยู่หรอกนะ เเต่ทำไมล่ะ?"
"ก็เห็นนายกินท่าทางน่าอร่อยดูนี่นา ฉันก็เลยอยากชิมบ้างน่ะ" เธอตอบ เธอเองก็คงจะไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ใบหน้าของเธอตอนกินเครปของตนก็ดูมีความสุขจนทำให้เครปของเธอดูน่าอร่อยเหมือนกัน
"เอาสิ" ไดสุเกะเลื่อนถ้วยไอศกรีมไปใกล้เธอ
เมื่อเธอตักไอศกรีมพร้อมบราวนี่เข้าปาก เธอก็ทำตาเป็นประกาย "อือหือ! อร่อยจริงๆด้วย" ว่าเเล้วเธอเลื่อนถ้วยไอศกรีมคืนให้เขาพร้อมกับเอ่ยคำขอบคุณ
คราวนี้ชิลโน่ตัดเครปพร้อมกับไอศกรีมของตนขึ้นมา เธอยื่นช้อนของเธอมาตรงหน้าเขา "คราวนี้ก็ตานายมั่ง ฉันชิมของนายไปเเล้ว นายก็ต้องชิมของฉันด้วยไม่งั้นมันไม่ยุติธรรม"
ไดสุเกะมองช้อนของชิลโน่สลับกับใบหน้ายิ้มเเย้มของเธอด้วยความลังเล เขาเองก็เข้าใจเหตุผลล่ะนะ เเต่ว่า "ช..ชิลโน่ ฉันตักเองก็ได้ เเบบนี้มัน เอ่อ..." เขาเริ่มรู้สึกถึงสายตาของนักเรียนหญิงจากโต๊ะที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก
"นี่ๆ ดูสิๆ ผู้ชายผู้หญิงโต๊ะนั้นน่ะ ป้อนเครปกันด้วยล่ะ" พวกเธอดูกระดี๊กระด๊ากันมาก
"ฉันเองก็อยากให้มีคนมาป้อนบ้างจังนะ" พวกเธอซุบซิบกันตามประสาเด็กสาววัยรุ่น...เเต่มันก็ออกจะดังไปหน่อย
ไดสุเกะทำเป็นไม่ได้ยินเสียงของพวกเธอเหล่านั้น เขามองชิลโน่สลับกับช้อนตรงหน้าอีกครั้ง เธอมองเขาด้วยสายตาคาดหวัง ราวกับจะพูดว่า "กินสิ! กินสิ!" อยู่ในใจ
เมื่อเห็นหน้าของเธอเเบบนั้น เขาก็ปฏิเสธไม่ลง เขากลืนน้ำลาย ค่อยๆเปิดปากขึ้นช้าๆ
"เป็นอะไรไปล่ะไดสุเกะ ไม่กินซะที อ้ามสิ อ้าม!" เมื่อเธอพูดเเบบนั้น เขาก็ผงะไป สิ่งที่เตรียมใจไว้เมื่อครู่พังทลายจนหมดสิ้น
"มีอ้ามด้วยล่ะ! กรี๊ดๆๆๆ" เสียงกรี๊ดกร๊าดของนักเรียนหญิงโต๊ะข้างๆยังคงดังมาให้ได้ยิน
"เดี๋ยวสิเธอ! ไม่ต้องพูดเเบบนั้นเลยนะ" เขารู้สึกเขินขึ้นมาเล็กน้อย ก็นะ...ยังไงภูติตรงหน้าก็คือผู้หญิง เเถมน่ารักเสียด้วย ถ้าพูดอ้ามเเบบนั้นก็เหมือนกับเป็นเเฟนกันไม่มีผิด
"ก็เวลามากินร้านเเบบนี้กันสองคนเเบบนี้ ผู้หญิงเวลาจะป้อนไอศกรีมให้อีกฝ่ายต้องพูดเเบบนี้ไม่ใช่เหรอ? ฉันเห็นในทีวีเขาทำน่ะ เป็นไงล่ะฉันเองก็เรียนรู้เรื่องของโลกภายนอกเหมือนกันใช่ไหมล่ะ อัจฉริยะใช่ไหมล่ะ ชมฉันสิๆ"
สงสัยคราวหลังต้องนั่งดูทีวีด้วยเสียหน่อยเเล้ว ไม่รู้ไปดูรายการเเบบไหนเข้า...ไดสุเกะคิด
"ชิลโน่ ปกติเเล้วถ้าไม่ใช่เเฟนกันเขาไม่ทำกันหรอกนะ ไอ้อ้ามเนี่ย" ไดสุเกะพูดเเก้ไขความเข้าใจผิดๆของภูติสาว
"เอาน่าๆ อ้าม!" เธอยังคงยื่นช้อนที่มีเครปมาจ่อตรงหน้าเขา
"ช่วยไม่ได้นะ" ไดสุเกะพึมพำ "อ้าม!" เขาอ้าปาก
ชิลโน่ส่งเครปเข้าไปในปากของไดสุเกะ รสหวานละมุนของเครปที่ชิลโน่ป้อนให้กระจายไปทั่วปาก
"อร่อยไหม?" ชิลโน่ถาม เธอหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข
"...อร่อยดี" เขาตอบกลับไปเบาๆ ไม่รู้เหตุผล ว่าทำไมต้องเขินด้วย
-----------------------------------------------------------------
เมื่อได้เครปหวานๆเย็นๆดับร้อนไปเเล้ว ชิลโน่ที่ดูสดใสขึ้นมาทันตาเห็นก็พูดขึ้นมาว่า ต่อไปก็เป็นอาหารหลักล่ะ!"
"หา! อะไรนะ นี่ยังกินได้อีกเหรอ? ไม่รอสักหน่อยเเล้วค่อยไปกินหรอ? นี่ยังไม่เที่ยงเลยนะ" ไดสุเกะตกใจเล็กน้อย เห็นตัวเล็กๆน่ารักอย่างนี้ เเต่ชิลโน่ก็กินเยอะเอาเรื่องอยู่เหมือนกันเเฮะ...
ชิลโน่ที่เมินคำพูดของไดสุเกะ ส่งเสียงร้องเหมือนเด็กเอาเเต่ใจ เธอพูดซ้ำๆว่า "ฉันอยากกินราเมง ราเมง ราเมง!!"
ไดสุเกะถอนหายใจ เเต่ก็นะ เขาเองก็อยากทานราเมงอยู่เหมือนกัน
"ยินดีต้อนรับครับ!" ทันทีที่มั้งสองเดินผ่านร้านราเมงเข้าไป เสียงของเจ้าของร้านก็ดังมาให้ได้ยิน ยังดีที่คนไม่เเน่นมากเพราะพวกเขามาก่อนเวลาทางอาหารเที่ยงพอสมควร ถ้ามาช้ากว่านี้สักครึ่งชั่วโมงคนอาจจะเต็มร้านเลยก็ได้
ร้านที่ทั้งสองเลือกมาคือร้านราเมงขึ้นชื่อในเเถบนี้ ซึ่งตั้งอยู่ในบริเวณห้าง เป็นร้านขนาดกลาง ตัวร้านตกเเต่งให้บรรยากาศกลิ่นอายตะวันออก มีโต๊ะไม้หลายตัวสำหรับนั่งหลายคนซึ่งดูนั่งได้สบาย เเละมีเคาร์เตอร์ไม้ที่จัดให้สำหรับนั่ง 1 คน เเต่ก็จะมองเห็นเจ้าของร้านเเละลูกมือในร้านทำราเมงเเละได้กลิ่นหอมๆของน้ำซุปในหม้อ ทั้งซุปกระดูกหมูที่เคี่ยวจนได้ที่กระตุนความอยากอาหารไ้อย่างดี ก็เพลินตาเพลินใจไปอีกเเบบหนึ่ง
อีกอย่างหนึ่งที่ไดสุเกะชอบเกี่ยวกับร้านนี้คือเส้น ซึ่งสำคัญไม่เเพ้กับน้ำซุป ราเมงของร้านนี้ทำเองตั้งเเต่นวดเเป้ง เส้นราเมงของร้านนี้จะนุ่มลื่น เกี๊ยวซ่าของร้านนี้เองก็ขึ้นชื่อไม่เเพ้กันในฐานะของรองท้อง
"นั่งไหนดีล่ะไดสุเกะ?" ชิลโน่ถามทันทีที่ก้าวเข้ามาในร้าน เธอดูตื่นเต้นเเละมีความสุขสุด ๆ ไดสุเกะกวาดสายตามองไปทั่วร้านเพื่อหาที่นั่งที่ถูกใจ เพราะลูกค้ามีไม่กี่คนทำให้เลือกที่นั่งได้อย่างสบายใจ
เเต่เเล้วสายตาของไดสุเกะก็มาหยุดที่หญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังทานราเมงอย่างอเร็ดอร่อยอยู่ที่เคาร์เตอร์ โดยไม่สนใจว่าอากาศภายนอกมันจะร้อนซักเเค่ไหน ที่เธอกำลังทานอยู่คือชาชูเมงเเบบชามใหญ่พิเศษทำให้ปริมาณของราเมงดูเยอะมากเมื่อเทียบกับขนาดตัวของเธอ นี่ยังไม่นับเกี๊ยวซ่าห้าชิ้นโตในจานข้าง ๆ เธอเลย
ไดสุเกะจำเธอได้ทันที "ยูมิ!" เขาเอ่ยชื่อเรียกหญิงสาว เขาเเละชิลโน่เดินไปนั่งที่เคาร์เตอร์กับเธอ โดยลำดับการนั่งคือไดสุเกะอยู่ตรงกลางเเละสองสาวขนาบข้าง
ยูมิที่กำลังเคี้ยวราเมงเต็มปากมองไดสุเกะสลับกับชิลโน่ที่มานั่งข้างๆเธอ ท่าทางราเมงจะอร่อยมากจนเธอลืมเช็ดคราบน้ำซุปที่อยู่รอบ ๆ ปากเธอเลย "ไออุเอะอุง?" เธอทำหน้าตกใจเล็กน้อย รีบกลืนราเมงในปากลงคอไป ก่อนจะรีบหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากให้เรียบร้อย ด้วยความเขินอายนิดๆ
"ทำไมถึง?" เธอถาม ยังคงมองเขาสลับกับชิลโน่ไปมา
"พอดีฉันพาชิลโน่มาเดินเล่นน่ะ อยู่บ้านมันน่าเบื่อเเถมอากาศร้อนด้วย เลยพาออกมาเปลี่ยนบรรยากาศเเล้วก็มาเดินตากเเอร์ในห้างด้วยน่ะ" ยูมิเเละไดสุเกะมองชิลโน่ที่กำลังจ้องรายการอาหารด้วยความอยากรู้อยากเห็น ดวงตาสีไอซ์บลูเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น
ชิลโน่รู้สึกถึงสายตาของทั้งคู่ จึงหันมายิ้มให้ยูมิก่อนจะทักทายเธอ "สวัสดียูมิ! บังเอิญจังเลยเนอะที่มาเจอกัน คราวหน้าไปสวนน้ำกันอีกนะ"
"จ้ะ คราวหน้าไปด้วยกันอีกนะ" ยูมิยิ้มตอบ
"ว่าเเต่เธอมาทำอะไรเเถวนี้เนี่ยยูมิ?" ไดสุเกะเป็นฝ่ายถามบ้าง
"อ้อ มาซื้อเสื้อผ้ากับของใช้นิดหน่อยน่ะจ้ะ ฉันหิวเลยมาหาอะไรทานก่อน เเต่ก็อยากทานราเมงขึ้นมาก็เลยมาที่ร้านนี้น่ะจ้ะ" ยูมิตอบเช่นนั้น ช่างบังเอิญเสียนี่กระไร ไดสุเกะเเอบคิดในใจ
"...เเต่ก็...ดีจังนะ...ได้เจอไดสุเกะคุงด้วย" เธอพึมพำอะไรบางอย่างขึ้นมา เเต่ไดสุเกะถูกชิลโน่ดึงความสนใจไปเสียก่อน
"นี่ไดสุเกะ นายจะกินอะไรหรอ?" ชิลโน่เร่ง เธอจับเเขนเสื้อของไดสุเกะเเล้วดึงเบาๆ ไอเย็นเเผ่กระทบต้นเเขนเขา
"ฉ...ฉันเหรอ? เอาเป็นเทมปุระราเมงน้ำข้นเพิ่มหมูชาชู 2 ชิ้นน่ะ เเล้วเธอล่ะชิลโน่?" ไดสุเกะตอบชื่อของอาหารที่เขาคิดไว้ในใจตั้งเเต่เมื่อครูออกมา สำหรับเขาเเล้ว ตอนนี้เเค่ราเมงชามปกติก็อิ่มพอเเล้ว ก็เพิ่งกินเครปไปหยกๆนี่นา...
ราเมงของร้านนี้จะมีน้ำซุปสองเเบบ เเบบเเรกคือน้ำซุปทงคตสึ ส่วนอีกเเบบคือน้ำซุปทงคตสึแบบเข้มข้นที่ทางร้านโฆษณาว่าเคี่ยวกันข้ามคืน ทำให้ได้รสมันเค็มเข้มข้น ใครที่ชอบความอร่อยของน้ำซุปย่อมไม่พลาดเด็ดขาด เเต่ถ้าใครไม่ชอบจะกินเเล้วเลี่ยนเพราะรสชาติมันเค็มของมัน เเต่ทั้งสองซุปก็อร่อยไม่เเพ้กัน ขึ้นอยู่กับความชอบ
"ฉันเหรอ? เอ..." ดูเหมือนว่าชิลโน่ยังคงลังเลเพราะไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรดี
เมื่อเห็นชิลโน่ลังเลเเบบนั้น ยูมิจึงพูดเเนะนำ "ชาชูเมงของที่นี่อร่อยมาเลยนะจ๊ะ หมูชาชูชิ้นใหญ่ หนานุ่ม เปื่อยกำลังดี ทานเเล้วเเทบจะละลายในปากได้เลยล่ะ เส้นราเมงเหนียวนุ่มช่วยเพิ่มความอร่อยได้ดี ทานกับน้ำซุปทงคตสึปกติจะเข้ากันมากกว่า ถ้าไม่พอก็สั่งเกี๊ยวซ่ามาเพิ่มก็ได้จ้ะ"
"งั้นก็เอาตามนั้น!" ชิลโน่ตอบตกลงอย่างง่ายดาย เธอนั่งท้าวคางรอให้ไดสุเกะสั่งอาหาร เธอนั่งฮำเพลงอย่างอารมณ์ดี
เมื่อได้อาหารที่จะสั่งเเล้ว ไดสุเกะจึงบอกกับเจ้าของร้านที่มายืนรอรับรายการอาหาร "งั้นขอเป็นชาชูเมงที่นึงครับ เเล้วก็เทมปุระราเมงน้ำข้นเพิ่มหมูชาชูสองชิ้นอีกชามนะครับ อ้อ! เกี๋ยวซ่า 5 ชิ้นด้วยครับ"
เจ้าของรายจดรายการอาหารยิ้มๆ "โอเค งั้นรอเเปบนึงนะ!" เขาพูดเเบบนั้นเเล้วเริ่มลงมือทำอาหาร
-----------------------------------------------------------------------
เมื่ออิ่มหนำจากราเมงไปเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว ไดสุเกะเเละชิลโน่ก็ร่วมทางกับยูมิไปยังร้านขายเสื้อผ้า
"ฉันขอตัวไปซื้อชุดนะจ๊ะ ถ้าทั้งสองคนมีธุระก็ไม่ต้องรอก็ได้นะ" ยูมิพูดเช่นนั้นเเล้วเธอก้เดินเลือกเสื้อผ้าของเธอไปเรื่อยๆ
ไดสุเกะมองชิลโน่ที่มองเสื้อผ้าต่างๆในร้าน ก่อนที่จะพูดว่า "อยากได้ชุดไหนก็บอกนะชิลโน่ ลองดูได้ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก"
ชิลโน่สะดุ้ง เธอดูตื่นเต้น "จะดีเหรอ?" ชิลโน่ถาม เธอมองซ้ายมองขวา ดูตื่นเต้นไปกับเสื้อผ้าสวย ๆ ในร้าน
"เธอยังไม่ค่อยมีชุดใส่เป็นของตัวเองเลยนี่ ซื้อสักชุดสองชุดก็ไม่เสียหายหรอก เลือกชุดที่เธอคิดว่าใส่เเล้วน่ารักก็เเล้วกัน" ไดสุเกะตอบเช่นนั้น
"ฉันเองก็อยากลองใส่ชุดน่ารัก ๆ อยู่เหมือนกัน ถ้าไดสุเกะบอกให้ฉันเลือกได้งั้นฉันก็ไปเลือกบ้างล่ะ!" เมื่อได้ไฟเขียวจากไดสุเกะเเล้ว เธอจะเดินวนเวียนเลือกดูเสื้อผ้าในร้านอย่างเพลิดเพลิน
"เอาล่ะ ไหนๆก็มาเเล้ว เราก็ไปดูเสื้อบ้างดีกว่า" เมื่อเห็นว่าชิลโน่กำลังง่วนอยู่กับการลองชุด ไดสุเกะจึงถือโอกาสเดินดูชุดบ้าง เผื่อจะเจอชุดที่ถูกใจ
เมื่อจ่ายเงินเป็นที่เรียบร้อย ทั้งสามก็เดินออกมาจากร้านโดยที่ยุมิได้กระโปรงมินิสเกิร์ตน่ารักเเละเสื้อยืดใส่สบายๆที่ดูเข้ากับเธอไปหลายตัว ชิลโน่เองก็ได้ชุดกระโปรงน่ารัก กางเกงขาสั้นเเละเสื้อยืดไปอย่างละชิ้น ส่วนได้สุเกะได้เสื้อเเจ็คเก็ตมาตัวหนึ่ง
ดีที่ร้านกำลังลดราคา 30% พอดี ทำให้ประหยัดเงินของไดสุเกะไปได้เยอะ
"ไดสุเกะคุง ฉันคงต้องขอตัวกลับเเล้วล่ะ" ยูมิพูดขึ้น "เเต่ว่าฉันจะให้ไอ้นี่กับไดสุเกะคุงเเล้วกันจ้ะ" ยูมิหยิบกระดาษเล็กๆใบหนึ่งส่งให้เขา...มันคือคูปองจับสลาก
"จะกลับเเล้วสินะ? ว่าเเต่ไอ้นี่มันคูปองอะไรเนี่ย?" ไดสุเกะมองกระดาษในมือตัวเองด้วยความสงสัย
ยูมิยิ้ม "ตอนนี้ที่ห้างนี้มีโปรโมชั่นน่ะจ้ะ ถ้าซื้อของครบตามที่กำหนดจะได้สิทธิ์จับสลาก ฉันเองไม่เก่งเรื่องเสี่ยงดวงเสียด้วย คิดว่าไดสุเกะคุงกับชิลโน่จังอาจจะมีโชคมากกว่าฉันก็ได้น่ะจ้ะ" เธอตอบ
"งั้นก็ขอตัวนะ เจอกันใหม่นะจ๊ะทั้งสองคน" ยูมิโบกมือลาไดสุเกะกับชิลโน่ เธอเดินออกจากประตูห้างไป
"เเล้วมาเที่ยวกันอีกนะ!" ชิลโน่พูดไล่หลังไป พลางโบกมือบ๊ายบาย
เมื่อยูมิไปเเล้ว ไดสุเกะก็มองดุคูปองในมือที่ได้มาจากยูมิ "ไปจับสลากกันไหมชิลโน่?" เขาถามภูติสาว
ดวงตาสีไอซ์บลูเป้นประกายขึ้นมา "ไปสิ!" เธอตอบเช่นนั้น
-----------------------------------------------------------------
"เอ...ไหนดูสิ รางวัลที่ 3 ตุ๊กตาหมี รางวัลที่ 2 หม้อหุงข้าวไฟฟ้า รางวัลที่ 1 ทริปไปเที่ยวออนเซ็น..." ไดสุเกะกวาดตามองดูรายการของรางวัลใหญ่เมื่อมาถึงที่จับสลาก
สายตาของชิลโน่จ้องมองตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ท่าทางนุ่มนิ่มน่ากอดซึ่งเป็นของรางวัลที่ 3 ดูเหมือนว่าเธอจะถูกใจเเละอยากได้มันมาก
เมื่อไดสุเกะส่งคูปองให้เเก่พนักงานจับสลาก พนักงานชายก็หยิบกล่องสี่เหลี่มสีขาวกล่องใหญ่ที่ข้างในเต็มไปด้วยเศษกระดาษบอกเลขของของรางวัลเอาไว้ "เชิญครับ" พนังงานพูดเช่นนั้น
ไดสุเกะเหลือบมองชิลโน่เเวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยชื่อภูติสาว "ชิลโน่ ฉันให้เธอจับ" เขาพูดเช่นนั้น
ชิลโน่ดูงงๆ "ฉันหรอ? ทำไมล่ะ?"
"เธออยากได้ตุ๊กตาหมีนั่นไม่ใช่หรอ? ไม่ลองเสี่ยงโชคดูหน่อยล่ะ?"
เมื่อได้รับคำตอบเช่นนั้น ชิลโน่จึงก้าวออกไปยืนตรงหน้าพนักงานชาย เธอยื่นมือล้วงเข้าไปในกล่องเเล้วหยิบเศษกระดาษเเผ่นหนึ่งออกมาส่งให้พนักงาน
ไดสุเกะมองพนักงานที่ค่อยๆเเกะกระดาษออกเพื่อดูเลขที่เขียนอยู่ด้านในด้วยความตื่นเต้น หัวใจเต้นรัว ชิลโน่เองก็ดูจะลุ้นไม่เเพ้กัน
ถ้าอยากได้ตุ๊กตาหมีที่เป็นของรางวัล ก็ต้องจับสลากที่ข้างในเขียนเลขสามเอาไว้เท่านั้น เเต่ก็ไม่รู้ว่ามีเลขอะไรเขียนอยู่ในกระดาษที่ชิลโน่หยิบมาจะเป็นเลขอะไร ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคล้วนๆ
พนักงานจ้องมองสิ่งที่เขียนอยู่ในกระดาษ ปากของเขาค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ ...
--------------------------------------------------------------
"ฮิๆๆๆๆๆ!" ชิลโน่นั่งหัวเราะอย่างมีความสุข ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กอดตุ๊กตาหมีตัวโตเเน่น เธอเอาเเก้มถูกับตุ๊กตาหมีที่ขนาดเกือบเท่าตัวของเธอ เหมือนลูกเเมวน้อยคลอเคลียเจ้าของ
"เธอนี่มันโชคดีจริงๆเลยเเฮะ" ไดสุเกะที่นั่งดูทีวีอยู่พูดขึ้น เขามองชิลโน่สลับกับรายการทีวีเป็นระยะๆ ใรจะไปคิดว่าชิลโน่จะโชคดีขนาดนั้น เอ๊ะ! หรือจริงๆเเล้วชิลโน่อาจเป็นคน(ภูติ) ที่มีโชคมากกว่าที่เขาคิดก็ได้
"นุ่มนิ่มจังเลยน้า" ชิลโน่พึมพำซ้ำไปซ้ำมา คงจะชอบตุ๊กตาหมีนั่นมากเเน่ๆ เมื่อเห็นเธอเเบบนั้นไดสุเกะเองก็รู้สึกดีใจที่ให้เธอเป็นคนจับ ถ้าให้เขาจับคงไม่เเคล้วได้ทิชชู่เเน่ๆ
"มองอะไรน่ะไดสุเกะ? ฉันไม่ให้นายกอดตุ๊กตาหมีนี่หรอกนะ!" ชิลโน่ทำตาขวางใส่ไดสุเกะ ดึงเอาตุ๊กตาหมีไปไว้ด้านหลัง ท่าทางของเธอทำให้ไดสุเกะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกำลังจะขาดผึงในหัวของตัวเอง
"...ฉันรู้เเล้วน่าชิลโน่" เขาตอบโดยพยายามข่มอารมณ์ไว้
เเต่จู่ๆชิลโน่ที่ผละจากตุ๊กตาหมีมานั่งบนตักเขา เขารู้สึกเย็นวาบ เเต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอหัวเราะคิดคักอย่างมีความสุข "เพราะว่าคนที่ไดสุเกะกอดได้ จะมีเเต่ฉันคนเดียวไงล่ะ!" เธอพูดออกมาเช่นนั้น
ไดสุเกะผงะไป ใบหน้าร้อนวาบขึ้นมา เขาวางมือข้างหนึ่งลงบนหัวชิลโน่ช้าๆ เเล้วเริ่มลูบหัวเธอเบาๆไปมาด้วยความอ่อนโยน "น...นั่นก็เอามาจากในทีวีอีกหรือเปล่า?"
"นั่นสิน้า ฉันเอามาจากทีวีหรือเปล่านะ?" เธอพูดทิ้งท้ายชวนให้สับสน เธอหลับตาพริ้ม ชันคอขึ้นเหมือนลูกเเมวน้อย เธอส่งเสียงครางออกมาเบาๆ คงจะชอบให่ไดสุเกะลูบหัวล่ะนะ...
...เดี๋ยวสิ! ไอ้นั่นมันหมายความยังไง? ไดสุเกะที่สับสนกับคำพูดของภูติสาวคิด เเต่เขายังคงลูบหัวเธอต่อไป...
ความคิดเห็น