touhou fanfic : โยวไคสองร่าง ภาพลวงตาเเห่งความวิบัติ

ลำดับตอนที่ #3 : มาริสะ!

 
      ผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาเเตะจมูก สติค่อยๆกลับคือมา ผมเปิดเปลือกตาขึ้น...เเละพบว่าผมนอนอยู่บนฟูก

        ใครช่วยคนที่กำลังจะตายเเล้วอย่างผมนะ? ผมมองดูรอบๆห้อง เเล้วใครอาศัยอยู่ในบ้านรกๆอย่างนี้นะ? น่าจะทำบ้านให้ดูเป็นบ้านกว่านี้ซักหน่อย

        ผมลุกขึ้นเดินลัดเลาะไปตามสัญชาตญาณ จนถึงห้องๆหนึ่ง...มีคนอยู่ในบ้านนี้?

 

        ผมแอบมองอยู่ข้างหลังกำแพงเเละพยายามมอง...ผู้หญิง? รึว่าเธอเป็นคนช่วยผมไว้?

        เมื่อผมมองดูเธอดีๆ เธอก็จัดว่าเป็นผู้หญิงที่สวยเอาการทีเดียว ผมเพ่งพินิจเธออยู่เเวบนึง ผมสีเหลืองยาวสลวย การเเต่งกายคล้ายกับเเม่มด สวมหมวกสีดำใบใหญ่ ใบหน้าเรียวได้รูป ปากสีชมพูเต็มอิ่ม ผิวพรรณขาวเนียน สูงปานกลางเเต่ชุดกระโปรงเเละรองเท้าของเธอทำให้เธอดูสูงขึ้นมาอีกนิดนึง นัยย์ตาสีทองคู่นั้นสวยงามยิ่ง ผมรู้สึกว่าใบหน้าผมร้อนวูบ...

        "จ๊อก!" ท้องผมร้องเสียงดัง โธ่! เจ้าท้องบ้า

        เธอเดินออกมานอกห้องเจอผมพอดี ผมยิ้มเจื่อนๆ หัวเราะเเห้งๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เเค่มองหน้าตรงๆยังไม่กล้าเลย 

        "ฟื้นเเล้วเรอะ?" เธอถาม ใช่สิ!ไม่งั้นผมไม่มายืนหัวโด่อย่างงี้หรอก
 
        "ที่นี่ที่ไหน? คุณเป็นใคร? คุณช่วยผมไว้ทำไม?" ผมรัวคำถามใส่เธอเป็นชุด

        "ใจเย็นๆ เดี๋ยวจะตอบทีละคำถาม ที่นี่คือบ้านของฉันในป่าเวทมนต์ ฉันชื่อว่าคิริซาเมะ มาริสะ ส่วนข้อสุดท้ายขี้เกียจตอบว่ะ" เธอพูดพลางบิดขี้เกียจ

        "คุณคิริ..." ผมพยายามเรียกเธอ เเต่ผมก็ต้องสะดุ้งเพราะเผลอกัดลิ้นตัวเอง เรียกยากจังเเฮะ...

        ดูเหมือนเธอก็คงเห็นความลำบากในการเรียกชื่อของผม "เรียกฉันว่ามาริสะดีกว่านะ" เธอพูด ดูเหมือนเธอเองก็คงไม่ชอบให้เรียกเธอด้วยนามสกุลเท่าไหร่

        "คุณมาริสะ" 

        "ที่นี้ตาฉันถามบ้าง นาย...เป็นใคร?" เธอถาม มองผมด้วยสายตาระเเวง

 

        "ผมชื่อโคทาโร่ เอ่อ...คือ...ผมจำอย่างอื่นไม่ได้เลยรู้เเค่ว่าที่นี่คือเก็นโซเคียวเเล้วก็วิชาดาบ จริงสิ!ดาบของผม!"  

        เธอยื่นดาบให้ผม "นายคงหมายถึงไอ้นี่"  ผมรับดาบมา ดึงดาบออกจากฝัก ทั้งตัวดาบเเละฝักดาบอยู่ในสภาพที่ถูกขัดจนขึ้นเงาวับ ผมเก็บดาบกลับเข้าฝักเเล้วเหน็บมันไว้ที่เอว

        "นายไม่มีที่อยู่...สินะ?" เธอถาม คิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน

        "ครับ ไม่มี" ผมตอบ หัวเราะเเหะๆ เเก้เขิน

        "งั้นระหว่างนี้นายพักที่นี่ก่อนก็ได้ มีที่ว่างพอดี" เธอพูด ด้วยท่าทางสบายๆ เอ่อ...จะดีเหรอครับ ให้คนที่เพิ่งรู้จักพักอยู่ในบ้านเดียวกันเเบบนี้? เเต่ช่างเถอะ! ดูท่าทางเเล้วเธอก็ไม่ได้ดูเเย่อะไร

        "ข...ขอบคุณครับ!" ผมกระโดดด้วยความดีใจ

        "เมื่อกี๊ท้องนายร้อง คงจะหิวสินะ มา! มากินน้ำชากับขนมกับฉันดีกว่า" เธอชวน

        ผมเดินตามเธอไปอย่างว่าง่าย เธอรินชาใส่เเก้วให้ผม ผมรีบกระดกชาหมดเเก้วทันที  "ร้อน!" ผมสะดุ้งทันทีที่น้ำชาร้อนๆไหลผ่านลงคอไป

        "ค่อยๆดื่มก็ได้มั้ง มันร้อนมากนะ ว่าเเต่นายชอบไหมล่ะ?" เธอถาม พร้อมยิ้มเล็กน้อย

        "ชอบครับ อร่อยดี หอมด้วย ชาอะไรครับ?" ผมสงสัย พลางมองดูสีเเละดมกลิ่นของชาที่เธอชงมา

        "ชา เอ่อ....ชาสมุนไพรน่ะ พอดีเพิ่งได้มาไม่นาน เลยชงให้ดื่มซะเลย" เธอพูด เเล้วยกเเก้วชาจิบ

        "นายนอนอยู่อย่างงั้นสามวัน ตอนที่ฉันไปเจอก็คิดว่านายตายเเล้ว เเต่พอเห็นซากนั้นฉันก็เปลี่ยนใจ" เธอเปรยขึ้น

        ผมที่รินชาเป็นเเก้วที่สามชะงัก "เหรอครับ?" ผมหวนนึกถึงโยวไคสาวตนนั้น

        "เอาเถอะ! วันนี้พักฟื้นให้เต็มที่พรุ่งนี้ค่อยออกไปข้างนอกเเล้วกันนะ" พูดจบเธอก็ลุกออกไป "ฉันจะออกไปข้างนอกหน่อย นายเองก็กลับไปนอนซะล่ะ!"

        ผมจึงใช้เวลาที่เหลือของวันในการนอนหลับพักฟื้น โดยไม่กินข้าวเย็น  

        รุ่งขึ้น...

        ผมเปิดเปลือกตาขึ้นมา เช้าเเล้วหรอ? ผมค่อยๆลุกขึ้น บิดขี้เกียจเล็กน้อย เเละพับฟูกเก็บให้เธอเรียบร้อย คงเป็นเพราะผมเห็นสภาพบ้านของเธอด้วยมั้ง ถ้าผมไม่เก็บ เธอก็คงจะไม่เก็บมันอยู่ดี 

        ผมเดินออกมาจากห้อง มาริสะนั่งอยู่บนโต๊ะมองเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

 

        ผมมองออกไปทางเดียวกับที่เธอมอง...วันนี้ฝนตก?

        ผมทักขึ้น "อรุณสวัสดิ์ครับคุณมาริสะ"

        เธอสะดุ้ง "อื่อ!" เธอส่งเสียงเบาๆ โดยไม่หันมามองผม 

        ผมลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับเธอ ผมถามเธอ "เป็นอะไรครับ?"

        "เบื่อน่ะ วันนี้ฝนตกออกไปไหนไม่ได้ต้องนั่งอุดอู้อยู่บ้าน ฝนเเบบนี้น่ะตกทั้งวัน" อ๋อ! ที่นั่งเหม่อก็เพราะอย่างนี้นี่เอง

        "ว่าเเต่...นายดีขึ้นรึยัง?" 

        "ครับ ดีขึ้นมากเลยครับ"

        "เเล้วจำอะไรได้ไหม?"

        "ไม่ได้เลยครับ" ผมตอบ ส่ายหัว เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่

        ไม่มีใครพูดอะไร มีเเต่เสียงฝนตกเท่านั้น เเละในที่สุดผมก็ยอมเเพ้ต่อความเงียบ "คุณ/นาย" ผมกับเธอพูดออกมาพร้อมกัน

         "คุณก่อน" ผมผายมือไปทางเธอ

         "นาย...จะทานข้าวเช้ารึเปล่า?" อ้าว!ตั้งใจจะถามเเบบเดียวกันเลย

         "ทานสิครับ เมื่อวานเย็นก็ไม่ได้ทาน หิวจะตายเเล้วครับ" ผมตอบ

         เธอเดินหายเข้าไปในบ้าน สักพักก็ออกมาพร้อมกับถ้วยสองถ้วย  เธอส่งถ้วยมาให้ผมถ้วยหนึ่ง "กินซะ" เธอสั่ง

         ผมดูของที่อยู่ในถ้วย...มันเป็นของเหลวใส เเต่มีกลิ่นหอมเป็นพิเศษ

         คุณมาริสะชำเลืองมองผมก่อนเอ่ยว่า "กินๆเข้าไปเถอะ มันเป็นยาเสริมพลัง ซุปนั่นเเหละ" ว่าเเล้วเธอก็ซดเจ้าสิ่งนั้นจนหมดรวดเดียว

         ผมไม่มีทางเลือก เอาวะ! เเล้วผมก็กลั้นใจซดเฮือกเดียวหมด.....!? ไม่น่าเชื่อ...มันอร่อยมาก

         เธอถามปนหัวเราะ "ไง? อร่อยใช่เปล่า?"

         "อร่อยมากครับ! ว่าเเต่มันทำมาจากอะไรเหรอครับ?" ผมถามด้วยความอยากรู้

         เธอฉีกยิ้มกว้างเเต่ไม่ตอบ ตอนนั้นผมเข้าใจทันทีว่ามันเป็นความลับ...ล่ะมั้ง? เเต่ทำไมผมรู้สึกเสียวสันหลังยังไงไม่รู้... 

         คุณมาริสะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เธอจะทำอะไร?

         ราวกับว่าเธออ่านใจผมออก "จะไปปรุงยา ไปด้วยกันไหม?" 

         "ยา...อะไร?" ผมถามห้วนๆ

         เธอกอดอกหลับตาลงเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเเล้วส่ายหน้า "ไม่...รู้" เธอตอบลากเสียง

         "ว่าเเต่คุณจะปรุงยาทำไมเหรอครับ?" ผมเอียงคอถาม

         "หลายๆเหตุผลน่ะ" เธอตอบเเล้วตามมาด้วยการฉีกยิ้มกว้าง(อีกครั้ง)

         เธอไม่รอคำตอบจากผม เธอจับมือผมเเล้วฉุดกระชากลากถูผมไป ผู้หญิงอะไรเเรงเยอะเป็นบ้าเลยเเฮะ

         เธอลากผมมาถึงห้องที่รกที่สุด ย้ำ รกที่สุด หนังสือกระจัดกระจาย ขวดยาวางเกลื่อนกลาด มีหม้อใบใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง(เเต่จะว่าไปบ้านคุณมาริสะเนี่ยมันรกทุกห้องเลยนี่นา)

         "วันที่ฉันไปเจอนายน่ะ อันที่จริงวันนั้นฉันไปเก็บเห็ดภูเขามาปรุงน้ำยาเวทมนตร์"เธอพูดขึ้น พลางเปิดขวดโหลอะไรต่อมิอะไรหลายอย่าง กลิ่นอันไม่น่าพิศมัยลอยมาเตะจมูกผม ถ้ามันมีเสียงคงดังป้าบเเน่นอน

         "นี่ปรุงยาเล่นหรอครับ" ผมถาม พลางเดินดูขวดใส่วัตถุดิบต่างๆอย่างสนอกสนใจ

         "จะว่างั้นก็ได้ ฉันลองไปเรื่อยโดยเเต่ละครั้งก็จะจดขั้นตอนไว้อย่างละเอียด ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง เเละฉันออกไปหาวัตถุดิบในการปรุงยาในตอนกลางวัน ดังนั้นนั่นจึงเป็นเหตุผลที่ฉันไม่ค่อยอยู่บ้านตอนกลางวัน" เธอตอบ เริ่มเทของต่างๆใส่ลงหมอ คนไปคนมาให้เข้ากันอย่างคล่องเเคล่ว ตอนนี้จากกลิ่นที่ไม่น่าพิสมัยอย่างเเรง เริ่มเปลี่ยนเป็นกลิ่นหอมคล้ายกลิ่นซุป 

         "เเล้วสมุดที่จดล่ะครับ?"

         เธอหยิบสมุดจดออกมาจากเเถวๆใต้กระโปรง(ที่เก็บไม่น่าดูสุดๆเลยเเฮะ) ชูเหนือหัว สภาพของมันยับเยินไร้ที่ติ เเล้วเธอก็เก็บมันลงไปเเถวๆที่เดิม

         "นี่นาย! ยืนมองอยู่เฉยๆหาพระเเสงไรฟ่ะ? มาช่วยกันคนหน่อยสิ" เธอเริ่มเข้าสู่โหมดเป็นงานเป็นการ

         "ได้ครับ ได้ครับ" ผมตอบอย่างเสียไม่ได้ เดินไปช่วยเธอคนยาด้วยไม้กวนขนาดที่ค่อนข้างใหญ่

         เวลาผ่านไปสักพัก "พอเเล้ว!" เธอเอ่ย ปล่อยมือจากไม้กวน ผมก็เช่นกัน "ทิ้งไว้สักพัก เเล้วค่อยกลับมาดู ระหว่างนี้เราไปนั่งกินขนมกันดีกว่า" เธอว่า เเล้วก็ฉุดผมกลับไปยังห้องเดิม (ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าห้องอะไรดี จะเรียกห้องนั่งเล่นก็ไม่ได้เพราะมีเเค่โต๊ะกับเก้าอี้ ส่วนที่พื้นก็มีของวางเกลื่อนกลาด เเต่ก็ยังดีทีไม่มีเเมลงสาบหรือหนูวิ่งเล่นให้รกหูรกตา) เธอให้ผมนั่งคอย ส่วนตัวเธอเดินไปอีกห้อง 

         เธอเดินกลับมาพร้อมกับถาดที่เต็มไปด้วยคุ๊กกี้เเละกากับถ้วยน้ำชา ผมเดินไปช่วยรับถาดวางบนโต๊ะให้เธอ เเละในจังหวะที่ผมกำลังจะเดินไปหาเธอเพื่อดูว่ามีอะไรให้ช่วยอีกไหม ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เธอสะดุดของที่พื้น โถมตัวลงมาใส่ผม ร่างของเราสองคนล้มลงบนพื้น ผมรู้สึกเจ็บเล็กน้อยเเต่ก็ยังดีเพราะมีของที่พื้นช่วยรับน้ำหนัก 

         ผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างนอนอยู่บนตัวผม เเต่ไม่หนักท่าไหร่ ผมชะเง้อคอมองดู หน้าเเดงขึ้นเล็กน้อย เธอ--คุณมาริสะนี่เอง ร่างบางของเธอนอนอยู่บนตัวผม ตาปิดเเน่น เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมา ใช้มือดันพื้นขึ้นเเต่ยังไม่ลุกขึ้นยืน มือของเธอจับข้อมือผมไว้ ท่าเเบบนี้มัน... เเต่ก็ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่รู้ว่าเธอนอนคร่อมอยู่บนตัวผม เธอเริ่มก้มหน้าลงมาดู สายตาของเราประสานกันพอดี เราสองคนทำอะไรไม่ถูก มองตากันอยู่อย่างนั้น เวลาเหมือนกับว่าหยุดไปชั่วขณะ หน้าของเธอเริ่มเเดงก่ำขึ้นมาทีละน้อยๆ

        "ข...ขอโทษนะ เป็นไรไหม?" เธอถามเสียงเเผ่วเบา เธอยังจ้องตาผมอยู่เเบบตาไม่กะพริบ

        "ไม่เป็นไรครับ" ผมกระซิบตอบ หัวใจของผมเริ่มเต้นเเรงขึ้น 

        เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆขนาดที่ว่าผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของเธอ "นาย...หน้าเเดงเชียว เป็นไรรึเปล่า หรือว่าเป็นไข้?" 

        เธอไม่รอฟังสิ่งที่ผมจะตอบ ตาของเธอค่อยๆหรี่ลง เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆหรือว่า...ไม่ได้นะคุณมาริสะ! 

        ใบหน้าของเราสองคนใกล้กันมากขึ้น ทีละน้อยๆ "ค...คุณมาริสะ..?"