touhou fanfic : โยวไคสองร่าง ภาพลวงตาเเห่งความวิบัติ

ลำดับตอนที่ #2 : เช้าวันใหม่

       
      เเละเเล้ววันใหม่ก็มาถึง...

        น้ำจากใบไม้หยดลงบนหน้าผม "อา...ที่นี่คือ?" ผมลุกขึ้นช้าๆ นี่ผมเป็นใครกัน?เรา...ใช่เเล้ว! เราชื่อว่าโคทาโร่ เเล้ว...เเล้วที่นี่...เก็นโซเคียว..อ๊ะ! ดาบเราล่ะ?

        ผมมองไปรอบๆเพื่อหาดาบของผม มันตกอยู่ไม่ไกลจากผมเท่าไหร่

        ผมเดินไปหยิบดาบ เหน็บมันไว้ที่เอว ตอนนี้ผมน่าจะอยู่ในป่าถ้าดูจากต้นไม้ที่ขึ้นเต็มไปหมด ผมจะออกจากที่นี่ได้ยังไงกัน?

        ผม...จำเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย...ไม่มีอะไรอยู่ในหัวผมเลยเเม้เเต่น้อย

        เเล้วผมก็หันไปเห็นโยวไคตนหนึ่งเดินอยู่ไม่ไกลนัก ผมเรียกเธอไว้ "คุณครับ!" เธอหยุดชะงัก

        ผมเดินเข้าไปหาเธอ "เอ่อ..." ผมอ้าปากกำลังจะพูด เเต่โดนเธอพูดดักคอ

        "หึๆๆ ไม่ต้องไปเดินหาให้เหนื่อยก็เดินมาเองเลยเจ้าอาหาร" หา?อาหาร เฮ้ย! ซวยเเล้ว! ผู้หญิงคนนี้เป็นภูติหรอเนี่ย?!

        เธอเปิดฉากโจมตีใส่ผม ผมรีบดึงดาบจากฝักขึ้นมากัน ลืมไปว่ามีโยวไคที่กินกินมนุษย์เป็นอาหารด้วย ผมกระโดดถอยหลังไปตั้งหลักต่อสู้

        
        ช่วยไม่ได้คงต้องกำจัดแล้วล่ะ! ผมคิดเเบบนั้น พลางคิดหาวิธีจบเรื่องนี้ให้เรื่องที่สุด

        ผมวิ่งฝ่าวงล้อมกระสุนดันมาคุของเธอเข้าไปประชิดตัวเธอได้ไม่ยากเย็น ผมฟันดาบของไปที่คอเธอ เลือดสีเเดงสดพุ่งออกมาเป็นสายราวกับน้ำพุ คมดาบเฉือนลงไปลึกพอสมควร 

        โยวไคตนนั้นส่งเสียงกรีดร้องเเสบเเก้วหู พลางเอามือไปกุมคอ ผมอาศัยจังหวะนี้ ฟันดาบซ้ำลงไปกลางหัวของโยวไคตนนั้น ดาบปักอยู่กลางหัวของเธอพอดี เธออยู่ในสภาพคุกเข่า เเน่นิ่ง...

        ผมดึงดาบออกมาจากหัวของโยวไคตนนั้นช้าๆ เลือดกระเซ็นเปื้อนหน้าผมเล็กน้อย ร่างโชกเลือดของโยวไคลงไปนอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น "อโหสินะ" ผมเอ่ยพลางเก็บดาบเข้าฝัก

        ดูเหมือนว่าอีกสิ่งที่ผมจำได้คือวิชาดาบ...ไม่สิ...มันเป็นสัญชาตญาณมากกว่า

        ผมนั่งลงข้างๆศพ...ไม่สิ...เรียกว่าซากดีกว่า ผมนั่งลงครุ่นคิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้เเละผลที่ได้...หัวของผมว่างเปล่า จำอะไรไม่ได้เลย

        ผมเริ่มหิว...จำไม่ได้ว่าผมกินมื้อสุดท้ายเมื่อไหร่ (เเน่ล่ะก็มันจำอะไรไม่ได้เลยนี่นา เเต่ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในป่า ทางก็ไม่รู้ จะหาอะไรกินได้ไงล่ะ?)

        ผมไม่มีเเรงจะลุกขึ้นยืน ดูเหมือนผมเพิ่งใช้พลังงานหมดไปเมื่อกี๊ 

        ผมนั่งอยู่ตรงนี้มานานเท่าไหร่?...ไม่รู้ เเละผมไม่อยากรู้...ถ้าไม่มีใครผ่านมาทางนี้ผมคงต้องตายเเน่ เเถมต้องตายเเบบนิรนามด้วย เเย่สุดๆ

       การมองเห็นของผมเริ่มเลือนลาง หน้ามืด...สุดท้าย...เรา...เราก็...จะตายแบบนี้หรอ?

       เเล้วทุกอย่างรอบตัวผมก็เป็นสีดำ ผมเหมือนลอยอยู่ในห้วงเเห่งความมืดมิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด

       ผมรู้สึกเหมือนมีใครดูผมอยู่ไม่ไกล ผมรู้ว่ามีอะไรหรือใครกำลังเดินมาหาผม...!? ผู้หญิง...? มันคงไม่เลวร้ายเท่าไหร่ถ้ายมทูตที่จะมาเอาวิญญาญผมไปเป็นผู้หญิง

       พลันผมรู้สึกว่ากำลังลอยอยู่บนอากาศ กลิ่นหอมของดอกไม้เเละอากาศยามเช้า...เอ๊ะ! หรือว่านี่คือกลิ่นหอมจากตัวของเธอ...ยมทูต?

       เเล้วผมก็รู้สึกเหมือนกับได้นอนลงบนฟูกอุ่นๆ  ไม่นาน...ผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...