ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Let's swim!
...ในปิดเทอมหน้าร้อนของผม ผมได้ไปเจอกับภูติน้ำเเข็งตนหนึ่งเข้า เธอชื่อว่าชิลโน่ ดูเหมือนเธอจะหลุดออกมาจากโลกที่ชื่อว่า "เก็นโซเคียว" เเละหาทางกลับไม่ได้ ผมจึงให้เธออยู่กับผมไปก่อน
หากเเต่...ผมเพิ่งจะรู้ว่าเธอค่อนข้างจะโง่งี่เง่าพอสมควร เเต่ละวันที่เธออยู่กับจึงทำให้มีเรื่องปวดหัวได้ทุกวัน
นับตั้งเเต่เจอกันเจอกันครั้งเเรกก็ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์เเล้วสินะ...ดีนะที่ทำการบ้านปิดเทอมเสร็จเเล้ว ถึงชิลโน่จะป่วนให้ปวดหัวได้ทุกวันก็เถอะ
เอ๋? เรื่องปวดหัวที่ว่า งั้นขอพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้เลยเเล้วกันครับ...
ชิลโน่กำลังนั่งเอาหน้าจ่อพัดลมที่ผมเปิดให้อยู่ ต่อให้เธอเเผ่ไอเย็นออกมาได้มากเเค่ไหนก็เถอะ เเต่ก็ยังสู้ความร้อนของหน้าร้อนไม่ได้อยู่ดี
"ได-สู-เกะ ดู-ช้าน-ซี่" เธอพูดโดยที่ยังหน้าจ่อพัดลมเสียงที่ออกมาเลยเป็นอย่างที่เห็น ผมสีฟ้าของเธอปลิวไสวตามเเรงลม โบว์สีเเดงที่ผูกไว้ตัดกับสีผมของเธออย่างสิ้นเชิง เเต่ก็น่ารักดี เธอหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
เห? ผมไปหาซื้อโบว์สีเเดงมาจากไหนน่ะหรือครับ? ก็วันเสาร์หลังจากที่เจอเธอผมก็ออกไปซื้อของทำอาหารเเละของใช้ส่วนตัวของเธอน่ะสิครับ เเต่ผมไม่ได้พาชิลโน่ไปด้วยหรอกนะ ถ้าพาไปด้วยไม่รู้ว่าจะไปก่อเรื่องอะไรหรือเปล่า
เธอใส่เสื้อยืดอีกตัวของผมที่ก็หลวมจนคอเสื้อเลื่อนมาด้านใดด้านหนึ่งจนเห็นบ่าเเละกระดูกไหปลาร้าของเธอ ที่เสื้อมีข้อความเขียนไว้ว่า "ถ้าคุณทำงาน คุณเเพ้" ผมจำได้ว่าได้มันมาจากสาวม.ปลายที่เป็นโรคฮิคิโคโมริคนนึง ที่เอาเเต่อยู่ในชุดนอนทั้งวันเมื่อตอนไปช่วยงานพี่ชายของเธอที่เป็นครูในโรงเรียนผมที่บ้านของเขา เธอเลยให้เสื้อตัวนี้มาเป็นของตอบเเทน เอ...รู้สึกเธอจะชื่อ ซาซา...อะไรสักอย่างเนี่ยเเหละ
พัดลมพัดชายเสื้อของเธอขึ้น วัตถุสีขาวสลับลายทางฟ้าพุ่งเข้ามาในสายตาผม ผมหันขวับไปมองอย่าอื่นทันที...ไม่ระวังตัวเอาเสียเลยนะ
หืม? ผมไปได้วัตถุสีขาวสลับลายทางฟ้ามาจากไหนน่ะหรอครับ? ก็วันที่ผมออกไปซื้อที่บอกไปข้างต้นไงครับ เอ๊ะ! คุณจะถามว่าผมไปซื้อได้ยังไงในเมื่อชิลโน่ไม่ได้ไปด้วยน่ะหรือครับ? ...เรื่องนั้นไม่ขอตอบครับ
ยังไงก็ตาม! ผมคงให้ชิลโน่อยู่ในบ้านตลอดไปไม่ได้หรอก เบื่อตายพอดี เพียงเเต่ผมยังคิดวิธีพาเธออกไปข้างนอกโดยไม่ให้เป็นจุดสนใจไม่ได้น่ะสิครับ...เเหม ก็เธอมีปีกอยู่ที่หลังนี่ครับ จะซ่อนยังไงล่ะ เเถมยัยนี่มีความรู้เรื่องโลกนี้เกือบเป็นศูนย์เลยก็ว่าได้
ขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือนิยายตรงหน้าอย่างมีความสุข เสียงเรียกเข้าโทรศัทพ์ของผมก็ทำลายความสงบสุขนั่นลงโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
เมื่อผมมองชื่อของคนที่โทรมา ก็ปรากฏชื่อ มิซูโนะ ยูมิ ที่หน้าจอ...
"ได-สู-เกะ ดู-ช้าน-ซี่" ฉันพูดขณะที่เอาหน้าจ่อพัดลมที่เปิดความเเรงระดับสามเอาไว้ เย็นดีจังน้า
หลังจากที่หลุดออกมาโลกภายนอกเเละได้เจอกับไดสุเกะก็ผ่านมาได้หนึ่งสัปดาห์เเล้ว ไดสุเกะออกไปซื้อของมาให้ด้วย เเถมซื้อกางเกงในลายน่ารักๆมาให้เพียบเลย เป็นคนดีจังเลยน้า ถึงจะชอบบ่นอะไรไม่เข้าท่าตลอดเวลาก็เถอะ
ฉันยังคงใส่เสื้อที่ไดสุเกะใส่ไม่ได้เเล้วอยู่ อาจจะหลวมไปบ้าง เเต่ฉันก็ชอบนะ บางครั้งเวลาพูดกันไดสุเกะก็จะหน้าเเดงขึ้นมาเเล้วหลบตาไปทุกทีเลย ประหลาดคนดีเนอะ!
ห้องนอนที่ไดสุเกะจัดไว้ให้ก็ใหญ่มากด้วย เตียงก็นุ่มสบายสุดๆ ไดสุเกะพูดว่า "เธออยู่ห้องนี้ไปก่อน ยังไงซะเเม่ฉันคงไม่กลับมาภายในสองเดือนนี้หรอก" พูดเเล้วก็ชักอยากเจอเเม่ของไดสุเกะขึ้นมานิดๆเเฮะ
อาหารที่ไดสุเกะทำก็อร่อยสุดๆด้วย เมื่อวานก็ทำผัดผักได้อร่อยสุดยอดไปเลย!
ว่าเเต่...พัดลมนี่จะเย็นกว่านี้ไม่ได้หรือยังไงนะ ฉันจ้องมองพัดลมตรงหน้า พลันเสียงเรียกเข้าของสิ่งที่ไดสุเกะเรียกว่าโทรศัทพ์มือถือก็ดังขึ้น
เเล้วความคิดสุดเจ๋งบางอย่างก็เเล่นเข้าหัวฉัน จริงสิ! ทำไมไม่เคยคิดมาก่อนนะ ฉันนี่อัจฉริยะจริงๆ
ถ้าทำให้ใบพัดกลายเป็นน้ำเเข็ง มันต้องเย็นขึ้นเเน่ๆ เพราะไดสุเกะไม่มีพลังเเบบนั้นน่ะสิ ถึงบอกว่าห้ามเอามือไปจับ ฮ่าฮ่า!
"ฮัลโหลยูมิ มีอะไรเหรอ?" เสียงของไดสุเกะดังขึ้นมา เเต่ฉันไม่สนใจมัน
นิ้วมือของฉันค่อยๆลอดผ่านตะเเกรงพัดลมเข้าไป อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียว
"ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม ไดสุ...ไม่สิ! โมริซัง!" เจ้าเอ็นโดขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง มือของเจ้าเอ็นโดสั่นระริกเหมือนกำลังข่มอารมณ์อยู่
"ว่ามาสิ..." ผมอนุญาตทั้งๆที่ก็พอรู้อยู่ว่าเจ้าเอ็นโดมันต้องการจะถามอะไร ความจริงเพื่อนผมคนอื่นๆก็คงสงสัยเเบบเดียวกันอยู่เเน่ๆ สายตาของเจ้าพวกนั้นจ้องมองไปที่จุดๆเดียว...
ครับ...ตอนนี้ผมอยู่หน้าสวนน้ำกับเพื่อนผมคนอื่นๆ (ยกเว้นทานากะ) เเต่อย่าเข้าใจผิดนะครับ! ผมไม่ได้มาสายจนเพื่อนๆโกรธหรืออะไรหรอกนะ เเต่ว่าผม...มีคนมาด้วยครับ
"เธอคนนั้นเป็นใครกัน!? นายไปลักพาตัวเด็กน้อยน่ารักเเบบนี้มาจากที่ไหน!? เเถมยังบังคับให้เเต่งคอสเพลย์อีก! น่าเป็นพวกโรคจิตโลลิค่อนหรือยังไงกัน!?" เจ้าเอ็นโดตะโกนลั่น ชี้นิ้วไปที่ชิลโน่ที่เกาะเอวผมอยู่ด้านหลังด้วยความกลัว
...ว่าเเล้วเชียวว่าต้องเป็นเเบบนี้
"ที่เเท้นายก็ก่อคดีพรากผู้เยาว์สินะ อยากจะมอบตัวสินะ ฉันจะเเจ้งความกับตำรวจเองไม่ต้องห่วง!" ยูมิโกะยิ้มอย่างนึกสนุก เธอควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าถือของเธอ
เเต่คนที่ตกใจที่สุดคงจะหนีไม่พ้นยูมิ "ไดสิเกะ...คุง?" เธอมองผมเเละชิลโน่ด้วยความสับสน
ดีนะที่เตรียมเรื่องโกหกไว้เเล้ว เเถมบอกชิลโน่ให้เออออไปกับผมตั้งเเต่ก่อนออกจากบ้านเเล้วด้วย ถ้าเกิดมีคนรู้ว่าชิลโน่เป็นภูติที่มาจากโลกอื่น ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ผมพูดเรื่องที่เตรียมมาออกไป "ฟังนะทุกคน คนคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เเต่เป็นญาติฉันเอง เห็นตัวเล็กๆเเบบนี้เเต่เธอก็ไม่เด็กเเล้วล่ะ เอ้า! เเนะนำตัวกับเพือนๆฉันหน่อยสิ" ผมพลักเธอออกไปด้านหน้า
ชิลโน่ยิ้มอย่างมั่นใจ เธอมองเพื่อนๆทั้งสามคนของผม "สวัสดี ฉันชื่อว่าชิลโน่นะ! เป็นโย..." เฮ้ยเดี๋ยว! ไอ้นี่ไม่ได้เตรียมกันไว้นี่หว่า
ผมรีบเอามือไปปิดปากชิลโน่ "เป็นญาติฉันเอง!" ผมพูดปิดท้าย เฮ้อ...เกือบไปเเล้ว
"ญาติหรอ? น่าเเปลกเเฮะ ไม่นักรู้ว่านายมีญาติด้วย" ยูมิโกะมองหน้าของชิลโน่...ฉันเองก็เพิ่งรู้นี่เเหละว่ามีญาติ
"ญาติห่างๆน่ะ" ผมเเถ
"น่ารักจัง!" จู่ๆ ยูมิโกะก็เข้ามากอดชิลโน่ราวกับตุ๊กตาหมีก็ไม่ปาน เเต่เธอก็ต้องรีบถอยออกมา "หวา! ทำไมตัวเย็นจัง!"
"คิดไปเองล่ะมั้งเธอ..." ผมพูด...ความจริงชิลโน่ก็ตัวเย็นจริงๆนั่นล่ะ เเต่เดี๋ยวจะวุ่นวายเงียบไว้ดีกว่า
"ว่าเเต่ญาติฉันเเนะนำตัวเเล้ว พวกเธอไม่คิดจะเเนะนำตัวกันบ้างหรือไง?" ผมพูดต่อ
"จริงสิ! ลืมไปเลย" เฮ้ยๆ เรื่องเเบบนี้ลืมได้ด้วยเรอะยูมิโกะ?
"ฉันชื่อว่ายูมิโกะนะ เป็นเพื่อนของเจ้าโรคจิตโลลิค่อนไดสุเกะ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะชิลโน่จัง"
"เฮ้ยๆๆ" ผมร้องทักท้วง ยัยนี่พูดเเรงไปเเล้ว ถึงจะพูดเล่นก็เถอะ
"ฉันชื่อว่าเอ็นโดนะ เอ...ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีเเฮะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" เจ้าเอ็นโดหัวเราะอย่างร่าเริงตามเคย
"ส่วนฉันมิซูโนะ ยูมิจ้ะ เรียกฉันว่ายูมิก็ได้นะ ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ ชิลโน่จัง" ยูมิเเนะนำตัวเองเเบบเรียบร้อยตามฉบับของเธอ ตบท้ายด้วยรอยยิ้มละไม
"ยินดีที่ได้รู้จักนะทุกคน!" ชิลโน่ยิ้มอย่างเป็นมิตร
"ว่าเเต่ก็คิดไม่ถึงเลยนะว่านายจะจับญาติตัวเองเเต่งคอสเพลย์" เอ็นโดพูด เขามองชิลโน่ตั้งเเต่หัวจรดเท้า
"ยัยนี่ไม่ได้เเต่งคอสเพลย์ซักหน่อย ที่เห็นเนี่ยของจริงทั้งนั้นเเหละ" ผมเเก้ตัว
"เห...ผมสีฟ้าหรอ? เเปลกจังนะ" ยูมิพึมพำ "ว่าเเต่ปีกข้างหลังชิลโน่นั่นมันอะไรหรอจ๊ะไดสุเกะคุง?" ยูมิที่ตาไวกว่าใครเพื่อนสังเกตเห็นปีกที่หลังของชิลโน่จนได้ เธอถาม
"จริงด้วยเเฮะ ไอ้ปีกเนี่ยมันอะไรเนี่ย เหมือนของจริงเลยเเฮะ" ยูมิโกะเดินเข้ามาจ้องมองใกล้ๆ ...มันก็ของจริงนั่นเเหละ
"อ่า...ก็คงจะมีเเต่ปีกนั่นล่ะมั้งที่เป็นที่ไม่ใช่ของจริง ญาติฉันบอกว่าชอบน่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน" ผมเเก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ
ยูมิโกะลูบปีกของชิลโน่เบาๆ โดยไม่พูดไม่จา "อ๊า!" ชิลโน่ร้องคราง ยูมิโกะชักมือกลับไปด้วยความตกใจ
"อย่าจับตรงนั้นนะ!" ชิลโน่พูด เธอหอบหายใจเล็กน้อย ใบหน้ามีสีชมพูเเต้มขึ้นมา
"ขอโทษนะ ไม่คิดว่าจะทำให้ตกใจ..." ยูมิโกะขอโทษ เธอคงจะรู้สึกผิดจากใจจริง หน้าจ๋อยไปเลยเเฮะ...
"พวกเราจะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานไหมเนี่ย ฉันอยากไปเล่นน้ำเเล้วนะ! ยืนนานๆมันร้อนนะเฟ้ย!" เจ้าเอ็นโดพูดเเทรกขึ้นมา ก็ถูกเเฮะ...อยู่ตรงนี้นานๆคงเป็นลมเเน่ๆ
"นั่นสินะ งั้นพวกเราเข้าไปกันเถอะ!" ผมพูดเช่นนั้น เเล้วพวกเราก็เดินเข้าไปในสวนน้ำ...
"อ้าว? ก็นี่มันรสนิยมนายไม่ใช่เหรอ?" ยูมิโกะตอบเหมือนเป็นเรื่องปกติ
"เธอเห็นฉันเป็นคนเเบบไหนกัน!? ฉันไม่ได้มีรสนิยมชวนคุกเเบบนั้นซักหน่อย! ไอ้เจ้าคนที่มันสอนเด็กสาวชั้นประถมเล่นบาสมันยังจะชวนคุกกว่าเลย!" ไดสุเกะโวยวาย
"เอาน่าๆ ไดสุเกะ ของเเบบนี้ไม่ได้เห็นกันง่ายๆนะ ที่สำคัญเรามาว่ายน้ำนะ ต้องทำตัวให้ Free! เข้าไว้สิ" เอ็นโดตบหลับไดสุเกะอย่างเห็นใจ
ไดสุเกะสงบสติอารมณ์ลง เขาเหลือบมองชิลโน่อีกครั้ง ดูเหมือนชุดว่ายน้ำชุดนี้จะมีขนาดเล็กกว่าตัวเธอไปสักหน่อย เหมือนทำมาให้เด็กมัธยมต้นใส่ ทำให้เรือนร่างของชิลโน่ดูเด่นขึ้นมา หน้าอกเล็กๆของเธอก็ดูเด่นขึ้นมาเช่นกัน สีของชุดว่ายน้ำตัดกับสีผิวขาวๆของเธออย่างลงตัว ดวงตาสีไอซ์บลูชวนให้หลงใหลราวกับต้องมนต์ ปีกที่ด้านหลังช่วยเสริมความเเปลกใหม่เข้าไปอีก
...เเย่ล่ะสิ เผลอคิดว่าน่ารักขึ้นมาซะได้ ยังไงคนตรงหน้าก็คือภูตินะ เเถมยังเป็นตัวปัญหาอีก ไดสุเกะคิด
ชิลโน่ยังคงมองเขาด้วยสายตาคาดหวัง มือทั้งสองข้างของเธอกำอยู่บริเวณอกด้วยความลุ้นระทึก
"...น่ารักดี" ไดสุเกะพูดเบาๆ ทำให้คนอื่นๆได้ยินไม่ชัดนัก
"นี่ๆ คุณไดสุเกะ เมื่อกี๊คุณพูดอะไรน่ะ ดิฉันได้ยินไม่ค่อยชัดเลย ช่วยพูดดังๆอีกทีให้ทุกๆคนได้ยินหน่อยสิคะ" เสียงกัดจิกเเบบคุณป้าที่เห็นได้ตามการ์ตูนญี่ปุ่นทั่วๆไปของยูมิโกะดังขึ้น
"บอกว่าน่ารักไงเล่า! พอใจรึยัง?" ไดสุเกะพูดอีกรอบอย่างไม่เต็มใจนัก พูดตรงๆก็คือก็คือเขาอายนั่นเอง
"เย่! ดีใจจังเลย!" ชิลโน่โผเข้ากอดไดสุเกะ ทำให้เขารู้สึกเย็นวูบขึ้นมา
"เห! กอดกันด้วยล่ะ" เอ็นโดพูดไปหัวเราะไป
"ดีใจด้วยนะจ๊ะ ชิลโน่จัง" ยูมิพูดยิ้มๆ
เมื่อถูกเเซวมากๆเข้า ไดสุเกะก็พูดขึ้นมา "พูดมากน่า! ไปเล่นน้ำกันได้เเล้ว เฮ้ย! ชิลโน่ อย่ากอดเเน่นเเบบนั้น! ออกไปได้เเล้ว" ปัญหาน่ะมันไม่ใช่ว่าเขาอึดอัดหรือเย็นจนหนาวสั่นหรอก เเต่เขาร้สึกได้ว่ามีอะไรนุ่มนิ่มกำลังสัมผัสโดนท้องเขาอยู่ พออยู่ในชุดว่ายน้ำที่ขนาดเล็กกว่าเเบบนี้เเล้ว ทำให้เจ้าสิ่งนั้นรวมกันเป็นก่อนนิ่มนุ่มมากขึ้น...
จะเรียกว่าโชคดีได้หรือเปล่านะ? ไดสุเกะเเอบคิดเช่นนั้น
หากเเต่...ผมเพิ่งจะรู้ว่าเธอค่อนข้างจะโง่งี่เง่าพอสมควร เเต่ละวันที่เธออยู่กับจึงทำให้มีเรื่องปวดหัวได้ทุกวัน
นับตั้งเเต่เจอกันเจอกันครั้งเเรกก็ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์เเล้วสินะ...ดีนะที่ทำการบ้านปิดเทอมเสร็จเเล้ว ถึงชิลโน่จะป่วนให้ปวดหัวได้ทุกวันก็เถอะ
เอ๋? เรื่องปวดหัวที่ว่า งั้นขอพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้เลยเเล้วกันครับ...
ชิลโน่กำลังนั่งเอาหน้าจ่อพัดลมที่ผมเปิดให้อยู่ ต่อให้เธอเเผ่ไอเย็นออกมาได้มากเเค่ไหนก็เถอะ เเต่ก็ยังสู้ความร้อนของหน้าร้อนไม่ได้อยู่ดี
"ได-สู-เกะ ดู-ช้าน-ซี่" เธอพูดโดยที่ยังหน้าจ่อพัดลมเสียงที่ออกมาเลยเป็นอย่างที่เห็น ผมสีฟ้าของเธอปลิวไสวตามเเรงลม โบว์สีเเดงที่ผูกไว้ตัดกับสีผมของเธออย่างสิ้นเชิง เเต่ก็น่ารักดี เธอหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
เห? ผมไปหาซื้อโบว์สีเเดงมาจากไหนน่ะหรือครับ? ก็วันเสาร์หลังจากที่เจอเธอผมก็ออกไปซื้อของทำอาหารเเละของใช้ส่วนตัวของเธอน่ะสิครับ เเต่ผมไม่ได้พาชิลโน่ไปด้วยหรอกนะ ถ้าพาไปด้วยไม่รู้ว่าจะไปก่อเรื่องอะไรหรือเปล่า
เธอใส่เสื้อยืดอีกตัวของผมที่ก็หลวมจนคอเสื้อเลื่อนมาด้านใดด้านหนึ่งจนเห็นบ่าเเละกระดูกไหปลาร้าของเธอ ที่เสื้อมีข้อความเขียนไว้ว่า "ถ้าคุณทำงาน คุณเเพ้" ผมจำได้ว่าได้มันมาจากสาวม.ปลายที่เป็นโรคฮิคิโคโมริคนนึง ที่เอาเเต่อยู่ในชุดนอนทั้งวันเมื่อตอนไปช่วยงานพี่ชายของเธอที่เป็นครูในโรงเรียนผมที่บ้านของเขา เธอเลยให้เสื้อตัวนี้มาเป็นของตอบเเทน เอ...รู้สึกเธอจะชื่อ ซาซา...อะไรสักอย่างเนี่ยเเหละ
พัดลมพัดชายเสื้อของเธอขึ้น วัตถุสีขาวสลับลายทางฟ้าพุ่งเข้ามาในสายตาผม ผมหันขวับไปมองอย่าอื่นทันที...ไม่ระวังตัวเอาเสียเลยนะ
หืม? ผมไปได้วัตถุสีขาวสลับลายทางฟ้ามาจากไหนน่ะหรอครับ? ก็วันที่ผมออกไปซื้อที่บอกไปข้างต้นไงครับ เอ๊ะ! คุณจะถามว่าผมไปซื้อได้ยังไงในเมื่อชิลโน่ไม่ได้ไปด้วยน่ะหรือครับ? ...เรื่องนั้นไม่ขอตอบครับ
ยังไงก็ตาม! ผมคงให้ชิลโน่อยู่ในบ้านตลอดไปไม่ได้หรอก เบื่อตายพอดี เพียงเเต่ผมยังคิดวิธีพาเธออกไปข้างนอกโดยไม่ให้เป็นจุดสนใจไม่ได้น่ะสิครับ...เเหม ก็เธอมีปีกอยู่ที่หลังนี่ครับ จะซ่อนยังไงล่ะ เเถมยัยนี่มีความรู้เรื่องโลกนี้เกือบเป็นศูนย์เลยก็ว่าได้
ขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือนิยายตรงหน้าอย่างมีความสุข เสียงเรียกเข้าโทรศัทพ์ของผมก็ทำลายความสงบสุขนั่นลงโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
เมื่อผมมองชื่อของคนที่โทรมา ก็ปรากฏชื่อ มิซูโนะ ยูมิ ที่หน้าจอ...
-----------------------------------------------------------------
"ได-สู-เกะ ดู-ช้าน-ซี่" ฉันพูดขณะที่เอาหน้าจ่อพัดลมที่เปิดความเเรงระดับสามเอาไว้ เย็นดีจังน้า
หลังจากที่หลุดออกมาโลกภายนอกเเละได้เจอกับไดสุเกะก็ผ่านมาได้หนึ่งสัปดาห์เเล้ว ไดสุเกะออกไปซื้อของมาให้ด้วย เเถมซื้อกางเกงในลายน่ารักๆมาให้เพียบเลย เป็นคนดีจังเลยน้า ถึงจะชอบบ่นอะไรไม่เข้าท่าตลอดเวลาก็เถอะ
ฉันยังคงใส่เสื้อที่ไดสุเกะใส่ไม่ได้เเล้วอยู่ อาจจะหลวมไปบ้าง เเต่ฉันก็ชอบนะ บางครั้งเวลาพูดกันไดสุเกะก็จะหน้าเเดงขึ้นมาเเล้วหลบตาไปทุกทีเลย ประหลาดคนดีเนอะ!
ห้องนอนที่ไดสุเกะจัดไว้ให้ก็ใหญ่มากด้วย เตียงก็นุ่มสบายสุดๆ ไดสุเกะพูดว่า "เธออยู่ห้องนี้ไปก่อน ยังไงซะเเม่ฉันคงไม่กลับมาภายในสองเดือนนี้หรอก" พูดเเล้วก็ชักอยากเจอเเม่ของไดสุเกะขึ้นมานิดๆเเฮะ
อาหารที่ไดสุเกะทำก็อร่อยสุดๆด้วย เมื่อวานก็ทำผัดผักได้อร่อยสุดยอดไปเลย!
ว่าเเต่...พัดลมนี่จะเย็นกว่านี้ไม่ได้หรือยังไงนะ ฉันจ้องมองพัดลมตรงหน้า พลันเสียงเรียกเข้าของสิ่งที่ไดสุเกะเรียกว่าโทรศัทพ์มือถือก็ดังขึ้น
เเล้วความคิดสุดเจ๋งบางอย่างก็เเล่นเข้าหัวฉัน จริงสิ! ทำไมไม่เคยคิดมาก่อนนะ ฉันนี่อัจฉริยะจริงๆ
ถ้าทำให้ใบพัดกลายเป็นน้ำเเข็ง มันต้องเย็นขึ้นเเน่ๆ เพราะไดสุเกะไม่มีพลังเเบบนั้นน่ะสิ ถึงบอกว่าห้ามเอามือไปจับ ฮ่าฮ่า!
"ฮัลโหลยูมิ มีอะไรเหรอ?" เสียงของไดสุเกะดังขึ้นมา เเต่ฉันไม่สนใจมัน
นิ้วมือของฉันค่อยๆลอดผ่านตะเเกรงพัดลมเข้าไป อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียว
------------------------------------------------------------------
"ฮัลโหลยูมิ มีอะไรเหรอ?" ผมถามปลายสาย
"คือว่านะ ไดสุเกะคุง วันนี้น่ะว่างหรือเปล่าจ๊ะ?" เธอถาม เอ...วันนี้มันวันอาทิตย์สินะ ก็ไม่มีอะไรทำหรอก การบ้านปิดเทอมก็เสร็จเเล้วด้วย
"ว่างสิ จะไปดูหนังหรอ?"
"เปล่าจ้ะ!" คำตอบที่ผมได้รับ ทำให้ผมเผลอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เเถมเธอยังหัวเราะคิกคักอีกด้วย
"วันนี้น่ะมันร้อนมากๆเลย ฉันก็เลยชวนทุกๆคนไปสวนน้ำกันน่ะจ้ะ คนอื่นๆตอบตกลงหมดเเล้วนะ ไดสุเกะคุงว่าไงจ๊ะ?" เธอถามเสียงสดใส เเต่ถึงเธอจะพูดว่าทุกคน เเต่ความจริงเเล้วทานากะไม่ได้ไปด้วย เพราะเขาโดนที่บ้านพาไปบ้านญาติที่ต่างจังหวัด...
เห? สวนน้ำหรอ น่าสนใจดีเเฮะ ชิลโน่ต้องชอบเเน่ๆ ไหนๆก็ไหนๆเเล้ว จะได้ถือโอกาสพาชิลโน่ไปนอกบ้านด้วย เเต่คงต้องไม่ให้เป็นจุดสนใจเกินไปล่ะนะ
"ที่นั่นมีชุดว่ายน้ำให้เช่าหรือเปล่า?" ผมถามกลับ
"เอ๊ะ! คิดว่าคงมีจ้ะ ทำไมเหรอจ๊ะ?" ผมเหลือบไปมองชิลโน่ทันที
...เเต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเธอกำลังเอานิ้วเเหย่เข้าไปในพัดลม "เฮ้ย! ยัยบ้าทำอะไรน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" ผมตะโกนห้าม
เเต่ดูเหมือนจะช้าเกินไป "เเว้ก!" ชิลโน่ร้องลั่น...ผมได้เเต่ถอนหายใจ เป็นคนที่โง่งี่เง่าโดยเเท้
รู้สึกว่าพวกโยวเซย์เนี่ยจะมีพลังฟื้นตัวในระดับเหลือเชื่ออยู่ ปล่อยไว้เดี๋ยวก็หาย นิ้วยัยนั่ยเองก็ไม่ได้ขาดเสียหน่อย
"ไดสุเกะ...คุง?" ผมได้ยินเสียงกล้าๆกลัวๆของยูมิดังมาจากโทรศัพท์ ซวยล่ะสิ! กำลังคุยกับยูมิอยู่นี่หว่า
"โทษทีนะยูมิ ไม่ได้ตะโกนใส่เธอหรอกนะ เเบบว่า ใช่ๆ! ทีวีน่ะ ฉันเผลอไปโดนปุ่มเพิ่มเสียงของทีวีเข้าน่ะ ขอโทษทีนะที่ทำให้ตกใจ" ผมรีบเเก้ตัวเเละขอโทษเธอเป็นการใหญ่ ชิลโน่ที่อมนิ้วชี้ข้างที่เเหย่เข้าไปในพัดลมอยู่มองผมด้วยความสงสัย
"ฉันนึกว่ายุ่งอยู่เสียอีก โล่งใจจัง" เธอถอนหายเธอให้ได้ยิน "เเล้วตกลงไปไหมจ๊ะ?" เธอยังคงถามเอาคำตอบจากผม
"ไปสิ ไปอยู่เเล้ว เจอกันที่ไหนเเละกี่โมงล่ะ?"
"สิบโมงครึ่งที่หน้าสวนน้ำเปิดใหม่จ้ะ ไปถูกใช่ไหมจ๊ะ?" อ๋อ! สวนน้ำเปิดใหม่ที่กำลังโฆษณาอยู่ตอนนี้น่ะเหรอ เห็นว่าดีสุดๆเลยนี่นา เราเองก็กำลังอยากไปพอดีเลยเเฮะ
สายตาผมมองนาฬิกาที่ผนังบ้าน ตอนนี้เก้าโมงกว่าๆ ออกจากบ้านสิบโมงก็ทันอยู่เเล้ว บ้านเราอยู่ใกล้สวนน้ำเสียด้วย
"อืมๆ ตกลง เเล้วเจอกันนะยูมิ" ผมตอบกลับ
"เเล้วเจอกันจ้ะ!" เเล้วเธอก็วางสาย ผมหันไปมองชิลโน่อีกครั้ง เธอยังคงมองผมด้วยความสงสัย รอให้ผมพูดอะไรบางอย่าง หืม? เเผลหายเเล้วนี่ พลังฟื้นตัวของโยวเซย์นี่สุดยอดจริงๆ!
"อยากออกไปเที่ยวข้างนอกไหมชิลโน่?" ผมพูด เผลอยิ้มออกมาตั้งเเต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"ข้างนอกหรอ? ไม่เอาอ่ะ ร้อนจะตาย!" เธอบ่นเหมือนเด็กๆ เเต่ถ้าดูจากภายนอกเเล้วเธอก็ดูเหมือนเด็กจริงๆ ความจริงเเล้วยัยนี่มีอายุเท่าไหร่กันนะ?
"น่าเสียดายจังนะ..." ผมพูด ทำท่าทางเเละน้ำเสียงเหมือนเสียดายจริงๆ เหลือบมองชิลโน่ด้วยหางตา "ว่าจะชวนไปว่ายน้ำซักหน่อย เเต่เธอไม่..."
เธอพุ่งเข้ามาเกาะเเขนผมโดยที่ผมยังพูดไม่ทันจบประโยค "ไปๆๆๆๆๆ ฉันไปด้วย" ดวงตาสีไอซ์บลูดูเป็นประกายขึ้นมาทันที เเหม! กลับคำง่ายจริงนะเธอ
พอเห็นท่าทางไร้เดียวสาบวกกับรอยยิ้มของเธทีไร มันทำให้ผมมีความสุขทุกที อาจฟังดูเว่อร์ไปหน่อยก็เถอะ เเต่บางครั้งรอยยิ้มของเธอนั่นเเหละที่ทำให้ผมยอมทำเรื่องยากๆบางอย่างเพื่อให้เธอมีความสุขนะครับ
เอ่อ...กรุณาอย่าคิดว่าผมเป็นโลลิค่อนนะครับ ผมเเค่ไม่ชอบเห็นผู้หญิงทำหน้าเศร้าเท่านั้นเอง!
ผมลูบหัวเธอ ถึงมันจะเย็นก็เถอะ เเต่บอกตรงๆเลยว่าหน้าร้อนเเบบนี้ถ้าได้นอนกอดชิลโน่คงเย็นสบายน่าดู
"งั้นไปเตรียมตัวซะ เธอใส่เสื้อเเบบนี้ออกไปข้างนอกไม่ได้หรอก เปลี่ยนไปใส่ชุดของเธอซะ" ผมสั่ง เธอรีบวิ่งขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุดเเต่โดยดี...
"คือว่านะ ไดสุเกะคุง วันนี้น่ะว่างหรือเปล่าจ๊ะ?" เธอถาม เอ...วันนี้มันวันอาทิตย์สินะ ก็ไม่มีอะไรทำหรอก การบ้านปิดเทอมก็เสร็จเเล้วด้วย
"ว่างสิ จะไปดูหนังหรอ?"
"เปล่าจ้ะ!" คำตอบที่ผมได้รับ ทำให้ผมเผลอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เเถมเธอยังหัวเราะคิกคักอีกด้วย
"วันนี้น่ะมันร้อนมากๆเลย ฉันก็เลยชวนทุกๆคนไปสวนน้ำกันน่ะจ้ะ คนอื่นๆตอบตกลงหมดเเล้วนะ ไดสุเกะคุงว่าไงจ๊ะ?" เธอถามเสียงสดใส เเต่ถึงเธอจะพูดว่าทุกคน เเต่ความจริงเเล้วทานากะไม่ได้ไปด้วย เพราะเขาโดนที่บ้านพาไปบ้านญาติที่ต่างจังหวัด...
เห? สวนน้ำหรอ น่าสนใจดีเเฮะ ชิลโน่ต้องชอบเเน่ๆ ไหนๆก็ไหนๆเเล้ว จะได้ถือโอกาสพาชิลโน่ไปนอกบ้านด้วย เเต่คงต้องไม่ให้เป็นจุดสนใจเกินไปล่ะนะ
"ที่นั่นมีชุดว่ายน้ำให้เช่าหรือเปล่า?" ผมถามกลับ
"เอ๊ะ! คิดว่าคงมีจ้ะ ทำไมเหรอจ๊ะ?" ผมเหลือบไปมองชิลโน่ทันที
...เเต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเธอกำลังเอานิ้วเเหย่เข้าไปในพัดลม "เฮ้ย! ยัยบ้าทำอะไรน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" ผมตะโกนห้าม
เเต่ดูเหมือนจะช้าเกินไป "เเว้ก!" ชิลโน่ร้องลั่น...ผมได้เเต่ถอนหายใจ เป็นคนที่โง่งี่เง่าโดยเเท้
รู้สึกว่าพวกโยวเซย์เนี่ยจะมีพลังฟื้นตัวในระดับเหลือเชื่ออยู่ ปล่อยไว้เดี๋ยวก็หาย นิ้วยัยนั่ยเองก็ไม่ได้ขาดเสียหน่อย
"ไดสุเกะ...คุง?" ผมได้ยินเสียงกล้าๆกลัวๆของยูมิดังมาจากโทรศัพท์ ซวยล่ะสิ! กำลังคุยกับยูมิอยู่นี่หว่า
"โทษทีนะยูมิ ไม่ได้ตะโกนใส่เธอหรอกนะ เเบบว่า ใช่ๆ! ทีวีน่ะ ฉันเผลอไปโดนปุ่มเพิ่มเสียงของทีวีเข้าน่ะ ขอโทษทีนะที่ทำให้ตกใจ" ผมรีบเเก้ตัวเเละขอโทษเธอเป็นการใหญ่ ชิลโน่ที่อมนิ้วชี้ข้างที่เเหย่เข้าไปในพัดลมอยู่มองผมด้วยความสงสัย
"ฉันนึกว่ายุ่งอยู่เสียอีก โล่งใจจัง" เธอถอนหายเธอให้ได้ยิน "เเล้วตกลงไปไหมจ๊ะ?" เธอยังคงถามเอาคำตอบจากผม
"ไปสิ ไปอยู่เเล้ว เจอกันที่ไหนเเละกี่โมงล่ะ?"
"สิบโมงครึ่งที่หน้าสวนน้ำเปิดใหม่จ้ะ ไปถูกใช่ไหมจ๊ะ?" อ๋อ! สวนน้ำเปิดใหม่ที่กำลังโฆษณาอยู่ตอนนี้น่ะเหรอ เห็นว่าดีสุดๆเลยนี่นา เราเองก็กำลังอยากไปพอดีเลยเเฮะ
สายตาผมมองนาฬิกาที่ผนังบ้าน ตอนนี้เก้าโมงกว่าๆ ออกจากบ้านสิบโมงก็ทันอยู่เเล้ว บ้านเราอยู่ใกล้สวนน้ำเสียด้วย
"อืมๆ ตกลง เเล้วเจอกันนะยูมิ" ผมตอบกลับ
"เเล้วเจอกันจ้ะ!" เเล้วเธอก็วางสาย ผมหันไปมองชิลโน่อีกครั้ง เธอยังคงมองผมด้วยความสงสัย รอให้ผมพูดอะไรบางอย่าง หืม? เเผลหายเเล้วนี่ พลังฟื้นตัวของโยวเซย์นี่สุดยอดจริงๆ!
"อยากออกไปเที่ยวข้างนอกไหมชิลโน่?" ผมพูด เผลอยิ้มออกมาตั้งเเต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"ข้างนอกหรอ? ไม่เอาอ่ะ ร้อนจะตาย!" เธอบ่นเหมือนเด็กๆ เเต่ถ้าดูจากภายนอกเเล้วเธอก็ดูเหมือนเด็กจริงๆ ความจริงเเล้วยัยนี่มีอายุเท่าไหร่กันนะ?
"น่าเสียดายจังนะ..." ผมพูด ทำท่าทางเเละน้ำเสียงเหมือนเสียดายจริงๆ เหลือบมองชิลโน่ด้วยหางตา "ว่าจะชวนไปว่ายน้ำซักหน่อย เเต่เธอไม่..."
เธอพุ่งเข้ามาเกาะเเขนผมโดยที่ผมยังพูดไม่ทันจบประโยค "ไปๆๆๆๆๆ ฉันไปด้วย" ดวงตาสีไอซ์บลูดูเป็นประกายขึ้นมาทันที เเหม! กลับคำง่ายจริงนะเธอ
พอเห็นท่าทางไร้เดียวสาบวกกับรอยยิ้มของเธทีไร มันทำให้ผมมีความสุขทุกที อาจฟังดูเว่อร์ไปหน่อยก็เถอะ เเต่บางครั้งรอยยิ้มของเธอนั่นเเหละที่ทำให้ผมยอมทำเรื่องยากๆบางอย่างเพื่อให้เธอมีความสุขนะครับ
เอ่อ...กรุณาอย่าคิดว่าผมเป็นโลลิค่อนนะครับ ผมเเค่ไม่ชอบเห็นผู้หญิงทำหน้าเศร้าเท่านั้นเอง!
ผมลูบหัวเธอ ถึงมันจะเย็นก็เถอะ เเต่บอกตรงๆเลยว่าหน้าร้อนเเบบนี้ถ้าได้นอนกอดชิลโน่คงเย็นสบายน่าดู
"งั้นไปเตรียมตัวซะ เธอใส่เสื้อเเบบนี้ออกไปข้างนอกไม่ได้หรอก เปลี่ยนไปใส่ชุดของเธอซะ" ผมสั่ง เธอรีบวิ่งขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุดเเต่โดยดี...
----------------------------------------------------------------
"ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม ไดสุ...ไม่สิ! โมริซัง!" เจ้าเอ็นโดขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง มือของเจ้าเอ็นโดสั่นระริกเหมือนกำลังข่มอารมณ์อยู่
"ว่ามาสิ..." ผมอนุญาตทั้งๆที่ก็พอรู้อยู่ว่าเจ้าเอ็นโดมันต้องการจะถามอะไร ความจริงเพื่อนผมคนอื่นๆก็คงสงสัยเเบบเดียวกันอยู่เเน่ๆ สายตาของเจ้าพวกนั้นจ้องมองไปที่จุดๆเดียว...
ครับ...ตอนนี้ผมอยู่หน้าสวนน้ำกับเพื่อนผมคนอื่นๆ (ยกเว้นทานากะ) เเต่อย่าเข้าใจผิดนะครับ! ผมไม่ได้มาสายจนเพื่อนๆโกรธหรืออะไรหรอกนะ เเต่ว่าผม...มีคนมาด้วยครับ
"เธอคนนั้นเป็นใครกัน!? นายไปลักพาตัวเด็กน้อยน่ารักเเบบนี้มาจากที่ไหน!? เเถมยังบังคับให้เเต่งคอสเพลย์อีก! น่าเป็นพวกโรคจิตโลลิค่อนหรือยังไงกัน!?" เจ้าเอ็นโดตะโกนลั่น ชี้นิ้วไปที่ชิลโน่ที่เกาะเอวผมอยู่ด้านหลังด้วยความกลัว
...ว่าเเล้วเชียวว่าต้องเป็นเเบบนี้
"ที่เเท้นายก็ก่อคดีพรากผู้เยาว์สินะ อยากจะมอบตัวสินะ ฉันจะเเจ้งความกับตำรวจเองไม่ต้องห่วง!" ยูมิโกะยิ้มอย่างนึกสนุก เธอควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าถือของเธอ
เเต่คนที่ตกใจที่สุดคงจะหนีไม่พ้นยูมิ "ไดสิเกะ...คุง?" เธอมองผมเเละชิลโน่ด้วยความสับสน
ดีนะที่เตรียมเรื่องโกหกไว้เเล้ว เเถมบอกชิลโน่ให้เออออไปกับผมตั้งเเต่ก่อนออกจากบ้านเเล้วด้วย ถ้าเกิดมีคนรู้ว่าชิลโน่เป็นภูติที่มาจากโลกอื่น ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ผมพูดเรื่องที่เตรียมมาออกไป "ฟังนะทุกคน คนคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เเต่เป็นญาติฉันเอง เห็นตัวเล็กๆเเบบนี้เเต่เธอก็ไม่เด็กเเล้วล่ะ เอ้า! เเนะนำตัวกับเพือนๆฉันหน่อยสิ" ผมพลักเธอออกไปด้านหน้า
ชิลโน่ยิ้มอย่างมั่นใจ เธอมองเพื่อนๆทั้งสามคนของผม "สวัสดี ฉันชื่อว่าชิลโน่นะ! เป็นโย..." เฮ้ยเดี๋ยว! ไอ้นี่ไม่ได้เตรียมกันไว้นี่หว่า
ผมรีบเอามือไปปิดปากชิลโน่ "เป็นญาติฉันเอง!" ผมพูดปิดท้าย เฮ้อ...เกือบไปเเล้ว
"ญาติหรอ? น่าเเปลกเเฮะ ไม่นักรู้ว่านายมีญาติด้วย" ยูมิโกะมองหน้าของชิลโน่...ฉันเองก็เพิ่งรู้นี่เเหละว่ามีญาติ
"ญาติห่างๆน่ะ" ผมเเถ
"น่ารักจัง!" จู่ๆ ยูมิโกะก็เข้ามากอดชิลโน่ราวกับตุ๊กตาหมีก็ไม่ปาน เเต่เธอก็ต้องรีบถอยออกมา "หวา! ทำไมตัวเย็นจัง!"
"คิดไปเองล่ะมั้งเธอ..." ผมพูด...ความจริงชิลโน่ก็ตัวเย็นจริงๆนั่นล่ะ เเต่เดี๋ยวจะวุ่นวายเงียบไว้ดีกว่า
"ว่าเเต่ญาติฉันเเนะนำตัวเเล้ว พวกเธอไม่คิดจะเเนะนำตัวกันบ้างหรือไง?" ผมพูดต่อ
"จริงสิ! ลืมไปเลย" เฮ้ยๆ เรื่องเเบบนี้ลืมได้ด้วยเรอะยูมิโกะ?
"ฉันชื่อว่ายูมิโกะนะ เป็นเพื่อนของเจ้าโรคจิตโลลิค่อนไดสุเกะ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะชิลโน่จัง"
"เฮ้ยๆๆ" ผมร้องทักท้วง ยัยนี่พูดเเรงไปเเล้ว ถึงจะพูดเล่นก็เถอะ
"ฉันชื่อว่าเอ็นโดนะ เอ...ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีเเฮะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" เจ้าเอ็นโดหัวเราะอย่างร่าเริงตามเคย
"ส่วนฉันมิซูโนะ ยูมิจ้ะ เรียกฉันว่ายูมิก็ได้นะ ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ ชิลโน่จัง" ยูมิเเนะนำตัวเองเเบบเรียบร้อยตามฉบับของเธอ ตบท้ายด้วยรอยยิ้มละไม
"ยินดีที่ได้รู้จักนะทุกคน!" ชิลโน่ยิ้มอย่างเป็นมิตร
"ว่าเเต่ก็คิดไม่ถึงเลยนะว่านายจะจับญาติตัวเองเเต่งคอสเพลย์" เอ็นโดพูด เขามองชิลโน่ตั้งเเต่หัวจรดเท้า
"ยัยนี่ไม่ได้เเต่งคอสเพลย์ซักหน่อย ที่เห็นเนี่ยของจริงทั้งนั้นเเหละ" ผมเเก้ตัว
"เห...ผมสีฟ้าหรอ? เเปลกจังนะ" ยูมิพึมพำ "ว่าเเต่ปีกข้างหลังชิลโน่นั่นมันอะไรหรอจ๊ะไดสุเกะคุง?" ยูมิที่ตาไวกว่าใครเพื่อนสังเกตเห็นปีกที่หลังของชิลโน่จนได้ เธอถาม
"จริงด้วยเเฮะ ไอ้ปีกเนี่ยมันอะไรเนี่ย เหมือนของจริงเลยเเฮะ" ยูมิโกะเดินเข้ามาจ้องมองใกล้ๆ ...มันก็ของจริงนั่นเเหละ
"อ่า...ก็คงจะมีเเต่ปีกนั่นล่ะมั้งที่เป็นที่ไม่ใช่ของจริง ญาติฉันบอกว่าชอบน่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน" ผมเเก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ
ยูมิโกะลูบปีกของชิลโน่เบาๆ โดยไม่พูดไม่จา "อ๊า!" ชิลโน่ร้องคราง ยูมิโกะชักมือกลับไปด้วยความตกใจ
"อย่าจับตรงนั้นนะ!" ชิลโน่พูด เธอหอบหายใจเล็กน้อย ใบหน้ามีสีชมพูเเต้มขึ้นมา
"ขอโทษนะ ไม่คิดว่าจะทำให้ตกใจ..." ยูมิโกะขอโทษ เธอคงจะรู้สึกผิดจากใจจริง หน้าจ๋อยไปเลยเเฮะ...
"พวกเราจะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานไหมเนี่ย ฉันอยากไปเล่นน้ำเเล้วนะ! ยืนนานๆมันร้อนนะเฟ้ย!" เจ้าเอ็นโดพูดเเทรกขึ้นมา ก็ถูกเเฮะ...อยู่ตรงนี้นานๆคงเป็นลมเเน่ๆ
"นั่นสินะ งั้นพวกเราเข้าไปกันเถอะ!" ผมพูดเช่นนั้น เเล้วพวกเราก็เดินเข้าไปในสวนน้ำ...
---------------------------------------------------------------
"ฉันจะไปกับไดสุเกะ!" ชิลโน่ประกาศความต้องการของตัวเองออกมาอย่างชัดเจน ทำให้เเขกคนอื่นๆบริเวณนั้นหันมามองพวกผมด้วยความสงสัย...น่าอายจริงๆ
เรื่องก็คือ พอเดินผ่านทางเข้าเเละจ่ายค่าเข้าเรียบร้อยเเล้วก็ถึงเวลาที่ต้องเเยกกันเปลี่ยนชุดว่ายน้ำ ดีที่เขาไม่เก็บค่าเช่าชุดเพิ่ม เเต่ก็คงจะมีเเค่ชิลโน่เท่านั้นที่ไม่มีชุดว่ายน้ำ เธอไม่ยอมเเยกไปกับยูมิเเละยูมิโกะ
ผมลูบหัวเธอเบาๆ "ชิลโน่ อย่าเอาเเต่ใจสิ ผู้ชายผู้หญิงเปลี่ยนชุดด้วยกันไม่ได้อยู่เเล้วนี่ เพราะฉะนั้นไปกับพวกยูมิเถอะนะ" ผมพูด
"...เอางั้นก็ได้" คราวนี้เธอยอมฟังที่ผมพูดเเต่โดยดี เธอหลบสายตาผมไป เเก้มเเดงขึ้นมานิดๆ จะว่าไปถึงชิลโน่จะเป็นคนที่โง่งี่เง่าไปบ้าง เอาเเต่ใจเหมือนเด็กๆในบางที เเต่ก็เป็นคนที่ว่าง่ายดีเเฮะ
"งั้นไปกันเถอะจ้ะ ชิลโน่จัง" ยูมิชวน เธอยื่นมือมาหาชิลโน่ ยิ้มอย่างเป็นมิตร
ชิลโน่เดินตามยูมิเเละยูมิโกะไปเเต่โดยดี เหลือเเต่เอ็นโดกับผมล่ะนะ...
"เราเองก็ไปเปลี่ยนชุดกันบ้างเถอะสหาย" เจ้าเอ็นโดกอดคอผมเเล้วพากันเดินไปห้องเปลี่ยนชุด
เเละหลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จเเล้ว ผมเเละเอ็นโดก็ต้องมานั่งรอพวกผู้หญิงที่เปลี่ยนชุดช้ากว่า (ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผู้หญิงต้องใช้เวลาเปลี่ยนชุดช้ากว่าผู้ชายทุกที) เเต่ก็ยังดีที่ทางสวนน้ำจัดที่นั่งไว้ให้นั่งรอ
"โอ้! โทษที รอนานไหม?" คนที่วิ่งมาคนเเรกสุดเลยคือยูมิโกะในชุดบิกินี่สีชมพูอ่อนซึ่งเข้ากับสีผิวขาวนวลผ่องของเธอ เธอปล่อยผมซึ่งปกติจะไม่ค่อยปล่อยลงด้วย ทำให้ดูราวกับเป็นคนละคน สายตาของชายหนุ่มที่อยู่เเถวๆนั้นต่างก็จับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว
จะว่าไปเเล้วยูมิโกะเองก็เป็นผู้หญิงที่หุ่นดีใช้ได้คนนึงเลยนะ เอวคอดกิ่ว สูงเกินระดับมาตรฐานสาวญี่ปุ่นไปสักหน่อย หน้าอกที่ดูพอดีมือ หน้าท้องไม่มีไขมันส่วนเกิน ทำยังไงถึงหุ่นดีขนาดนี้กันนะ?
"เป็นไงบ้าง?" ยูมิโกะถาม เธอโพสต์ท่าเหมือนนางเเบบในนิตยสาร ดูมั่นใจเต็มที่
"สุดยอดเลยยูมิโกะ!" เจ้าเอ็นโดที่ดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษตอบอย่างลิงโลด กระโดดโลดเต้นไปมา อะไรของเจ้านั่นกันนะ...
เเต่เเทนที่ยูมิโกะจะตอบกลับเหมือนทุกๆที เธอกลับดูดีใจมากกว่าปกติ "ขอบใจนะ..." เธอพูดด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย อะไรกันล่ะนั่น?
...จะว่าไปเเล้วเรารู้จักกับยูมิโกะเเละเอ็นโดเมื่อตอนขึ้นม.ปลายใหม่ๆนี่ นี่ก็รู้จักกันมาจะสองปีเเล้ว เเต่เราไม่รู้เรื่องก่อนหน้านี้ของทั้งสองคนเลยเเฮะ...หรือว่าเจ้าสองคนนี้จะ...
"เเล้วนายล่ะว่าไงมั่ง?" ยูมิโกะที่ยังไม่ได้ฟังความเห็นผมหันมาถาม
"เอ๊ะ...อืม ก็ปกติดี" ผมตอบไปตามจริง
ยูมิโกะดูไม่พอใจขึ้นมา "ปกตินี่หมายความว่าไงยะ? จะบอกว่าปกติเเล้วฉันไม่ปกติเรอะ!" อืม...ก็ประมาณนั้นล่ะนะ ส่วนเจ้าเอ็นโดก็เข้าห้ามยูมิโกะให้ใจเย็นลง เเต่ก็หัวเราะอย่างสนุกสนานอยู่ตลอด
"ยูมิโกะ! ไม่รอฉันเลยนะ" หืม? เสียงนี่ ยูมิเรอะ?
ร่างเล็กๆของเธอค่อยๆวิ่งฝ่ากลุ่มคนออกมา เธอมาในชุดบิกินี่เช่นกัน เเต่เป็นสีขาวบริสุทธิ์ ท่องล่างผูกผ้าคาดเป็นเเนวเฉียง สีของผ้าคาดก็เป็นสีขาวเช่นเดียวกัน เเต่ก็มีลายดอกไม้เเต้มสีทำให้ดูมีสีสันขึ้น เเต่กระนั้นมันก็ดูบางเสียจนผมเห็นบิกินี่ข้างในได้ไม่ยาก อืม...เข้าใจเเต่งตัวดีนี่นา ชุดเเบบนี้เหมาะกับยูมิที่สุดเเล้ว ให้ไปใส่บิกินี่อย่างเดียวเเบบยูมิโกะก็คงจะสู้ไม่ได้ ผมมองชุดว่ายน้ำของยูมิไปก็คิดเเบบนั้นไป
"โทษทีนะมิตจัง ตื่นเต้นไปหน่อยน่ะ" ยูมิโกะหัวเราะเเหะๆ เธอทำไม้ทำมือเป็นเชิงขอโทษ
"ยูมิโกะล่ะก็...ใจเย็นๆหน่อยสิ" ยูมิพูด เธอทำหน้าไม่พอใจนิดๆ เเต่ก็ดูน่ารักดี...
จะว่าไปเริ่มรู้สึกถึงสายตาของคนรอบๆที่มองมามากขึ้นกว่าเดิมเเล้วสิ เเค่ยูมิโกะคนเดียวก็จะเเย่อยู่เเล้ว นี่มีสาวน่ารักถึงสองคน ไม่ดึงดูดสายตาก็เเปลกล่ะ
"อะไรกันน่ะ สองคนนั่นมาเดทกับสาวน่ารักขนาดนี้สองคนเลยเรอะ" เสียงอิจฉาของชายหนุ่มสักคนดังเข้าหูผม
"ดูสิเธอ double date ล่ะ ทั้งสองคู่ดูเข้ากันจังน้า..." ผมอยากจะตะโกนตอบกลับไปเสียเดี๋ยวนี้เลยว่า "พวกเราไม่ได้มาเดทกันนะครับ" เเต่ก็ออกจะเกรงใจอยู่ เเถมเจ้าเอ็นโดกับยูมิโกะก็ดูเขินอายเมื่อได้ยินเสียงซุบซิบว่ามาเดทกันอีก คราวหลังคงต้องจับมาถามกันซักทีเเล้ว ผมเองก็สงสัยมานานเเล้วเหมือนกัน
"ผู้ชายในกางเกงว่ายน้ำน้ำเงินคนนั้นดูอบอุ่นดีเนอะ ท่าทางน่าจะใจดี ฉันอยากได้ผู้ชายเเบบนี้มาเป็นเเฟนบ้างจัง" ยังไม่เลิกกันอีกเหรอครับคุณสาวๆกลุ่มนั้นน่ะ! ว่าเเต่กางเกงว่ายน้ำน้ำเงินหรอ? เจ้าเอ็นโดมันใส่สีดำนี่...
"ไปไงบ้างล่ะไดสุเกะ อึ้งไปเลยล่ะสิ" ยูมิโกะเป็นคนทำลายบรรยากาศอึดอัดที่โดนคนรอบๆจ้องมองได้ก่อน เธอเอาศอกมาสะกิดผมเบาๆ "ไม่พูดอะไรหน่อยหรอ?" เธอยิ้มเข้าเล่ห์ รู้เเล้วล่ะน่า!
"ฉันเพิ่งซื้อมาเมื่อไม่นาน นี่ก็เพิ่งใส่ครั้งเเรก ป...เป็นยังไงบ้างจ๊ะ ไดสุเกะคุง?" ยูมิถามด้วยสายตาที่ขาดความมั่นใจ เธอส่งสายตาเเบบนั้นมาหาผมเเละหลบตาไป
"ก...ก็ น่ารักดีนะ..." ผมเองก็ไม่รู้จะตอบอะไรไปดีเหมือนกัน โธ่ว้อย! ทำไมเวลาเเบบนี้ถึงพูดอะไรไม่ออกเลยนะ รู้สึกสมเพชตัวเองจริงๆ เเต่พูดได้เเค่นี้
เเต่ไม่รู้เพราะอะไร ยูมิดูจะดีใจเอามากๆ "น่ารัก...ไดสุเกะคุงชมฉันว่าน่ารัก..." ผมได้ยินเธอพึมพำซ้ำไปซ้ำมา
"บอกเเล้วไง ถ้าเธอใส่ชุดนี้ไดสุเกะต้องชอบเเน่ๆ เห็นไหมล่ะ ฉันพูดผิดที่ไหน" ยูมิโกะพูดกับยูมิ
พูดมาถึงตรงนี้เเล้วผมก็นึกอะไรขึ้นได้ ผมมองซ้ายมองขวา "เฮ้ย! เเล้วชิลโน่ล่ะ?" ผมลืมยัยนั่นไปเลย!
จู่ๆ ยูมิโกะก็ทำหน้าจริงจังขึ้นมา "ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันเตรียมชุดที่ไดสุเกะต้องชอบเเน่ๆ ให้ชิลโน่ใส่เเล้วล่ะ ตรงกับรสนิยมนายพอดีเลย พลังทำลายล้างสูงจนน่าดกใจเลยล่ะ" เธอพูดอะไรที่ผมไม่เข้าใจออกมา
"ชิลโน่นะไม่ยอมถอดปีกออกเลยล่ะ ทั้งๆที่ฉันก็บอกให้ถอดเเล้วเเท้ๆ คงจะชอบปีกนั่นน่าดูเลย ถึงกับบอกว่ามันถอดออกไม่ได้ด้วยล่ะ" ยูมิหัวเราะคิกคัก ส่วนผมเองก็อยากจะทำ facepalm ขึ้นมาทันใด โชคดีที่สองคนนี้ไม่คิดอะไรมาก
"ว่าเเต่รสนิยมของฉันหรอ?" รู้สึกตงิดๆกับคำนี้อย่างบอกไม่ถูก
"ก็นายเป็นโลลิค่อนไม่ใช่หรอ? มิตจังก็ดีชิลโน่จังก็ดี ทั้งสองคนเป็นคนที่ตัวเล็กน่ากอดอยู่เเล้วนี่นะ" ยูมิโกะตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเป็นเรื่องปกติของผม
"ไม่ใช่เฟ้ย!" ผมปฏิเสธเสียงเเข็ง ผมไม่มีทางเป็นโลลิค่อนอยู่เเล้ว...อีกอย่าง ถ้าชอบคนตัวเล็กน่ารักก็ไม่เห็นผิดตรงไหน ขอโทษโลลิค่อนทั่วโลกเดี๋ยวนี้เลยนะเธอ!
"ล้อเล่นน่ะ ล้อเล่น" เเต่ท่าทางของเธอไม่ได้บ่งบอกเเบบนั้นเลยนะ
เมื่อกวนประสาทผมจนพอใจเเล้วเธอก็หันไปเรียกชิลโน่ "เอ้า! ชิลโน่จัง ออกมาได้เเล้วจ้า!"
เรื่องก็คือ พอเดินผ่านทางเข้าเเละจ่ายค่าเข้าเรียบร้อยเเล้วก็ถึงเวลาที่ต้องเเยกกันเปลี่ยนชุดว่ายน้ำ ดีที่เขาไม่เก็บค่าเช่าชุดเพิ่ม เเต่ก็คงจะมีเเค่ชิลโน่เท่านั้นที่ไม่มีชุดว่ายน้ำ เธอไม่ยอมเเยกไปกับยูมิเเละยูมิโกะ
ผมลูบหัวเธอเบาๆ "ชิลโน่ อย่าเอาเเต่ใจสิ ผู้ชายผู้หญิงเปลี่ยนชุดด้วยกันไม่ได้อยู่เเล้วนี่ เพราะฉะนั้นไปกับพวกยูมิเถอะนะ" ผมพูด
"...เอางั้นก็ได้" คราวนี้เธอยอมฟังที่ผมพูดเเต่โดยดี เธอหลบสายตาผมไป เเก้มเเดงขึ้นมานิดๆ จะว่าไปถึงชิลโน่จะเป็นคนที่โง่งี่เง่าไปบ้าง เอาเเต่ใจเหมือนเด็กๆในบางที เเต่ก็เป็นคนที่ว่าง่ายดีเเฮะ
"งั้นไปกันเถอะจ้ะ ชิลโน่จัง" ยูมิชวน เธอยื่นมือมาหาชิลโน่ ยิ้มอย่างเป็นมิตร
ชิลโน่เดินตามยูมิเเละยูมิโกะไปเเต่โดยดี เหลือเเต่เอ็นโดกับผมล่ะนะ...
"เราเองก็ไปเปลี่ยนชุดกันบ้างเถอะสหาย" เจ้าเอ็นโดกอดคอผมเเล้วพากันเดินไปห้องเปลี่ยนชุด
เเละหลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จเเล้ว ผมเเละเอ็นโดก็ต้องมานั่งรอพวกผู้หญิงที่เปลี่ยนชุดช้ากว่า (ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผู้หญิงต้องใช้เวลาเปลี่ยนชุดช้ากว่าผู้ชายทุกที) เเต่ก็ยังดีที่ทางสวนน้ำจัดที่นั่งไว้ให้นั่งรอ
"โอ้! โทษที รอนานไหม?" คนที่วิ่งมาคนเเรกสุดเลยคือยูมิโกะในชุดบิกินี่สีชมพูอ่อนซึ่งเข้ากับสีผิวขาวนวลผ่องของเธอ เธอปล่อยผมซึ่งปกติจะไม่ค่อยปล่อยลงด้วย ทำให้ดูราวกับเป็นคนละคน สายตาของชายหนุ่มที่อยู่เเถวๆนั้นต่างก็จับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว
จะว่าไปเเล้วยูมิโกะเองก็เป็นผู้หญิงที่หุ่นดีใช้ได้คนนึงเลยนะ เอวคอดกิ่ว สูงเกินระดับมาตรฐานสาวญี่ปุ่นไปสักหน่อย หน้าอกที่ดูพอดีมือ หน้าท้องไม่มีไขมันส่วนเกิน ทำยังไงถึงหุ่นดีขนาดนี้กันนะ?
"เป็นไงบ้าง?" ยูมิโกะถาม เธอโพสต์ท่าเหมือนนางเเบบในนิตยสาร ดูมั่นใจเต็มที่
"สุดยอดเลยยูมิโกะ!" เจ้าเอ็นโดที่ดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษตอบอย่างลิงโลด กระโดดโลดเต้นไปมา อะไรของเจ้านั่นกันนะ...
เเต่เเทนที่ยูมิโกะจะตอบกลับเหมือนทุกๆที เธอกลับดูดีใจมากกว่าปกติ "ขอบใจนะ..." เธอพูดด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย อะไรกันล่ะนั่น?
...จะว่าไปเเล้วเรารู้จักกับยูมิโกะเเละเอ็นโดเมื่อตอนขึ้นม.ปลายใหม่ๆนี่ นี่ก็รู้จักกันมาจะสองปีเเล้ว เเต่เราไม่รู้เรื่องก่อนหน้านี้ของทั้งสองคนเลยเเฮะ...หรือว่าเจ้าสองคนนี้จะ...
"เเล้วนายล่ะว่าไงมั่ง?" ยูมิโกะที่ยังไม่ได้ฟังความเห็นผมหันมาถาม
"เอ๊ะ...อืม ก็ปกติดี" ผมตอบไปตามจริง
ยูมิโกะดูไม่พอใจขึ้นมา "ปกตินี่หมายความว่าไงยะ? จะบอกว่าปกติเเล้วฉันไม่ปกติเรอะ!" อืม...ก็ประมาณนั้นล่ะนะ ส่วนเจ้าเอ็นโดก็เข้าห้ามยูมิโกะให้ใจเย็นลง เเต่ก็หัวเราะอย่างสนุกสนานอยู่ตลอด
"ยูมิโกะ! ไม่รอฉันเลยนะ" หืม? เสียงนี่ ยูมิเรอะ?
ร่างเล็กๆของเธอค่อยๆวิ่งฝ่ากลุ่มคนออกมา เธอมาในชุดบิกินี่เช่นกัน เเต่เป็นสีขาวบริสุทธิ์ ท่องล่างผูกผ้าคาดเป็นเเนวเฉียง สีของผ้าคาดก็เป็นสีขาวเช่นเดียวกัน เเต่ก็มีลายดอกไม้เเต้มสีทำให้ดูมีสีสันขึ้น เเต่กระนั้นมันก็ดูบางเสียจนผมเห็นบิกินี่ข้างในได้ไม่ยาก อืม...เข้าใจเเต่งตัวดีนี่นา ชุดเเบบนี้เหมาะกับยูมิที่สุดเเล้ว ให้ไปใส่บิกินี่อย่างเดียวเเบบยูมิโกะก็คงจะสู้ไม่ได้ ผมมองชุดว่ายน้ำของยูมิไปก็คิดเเบบนั้นไป
"โทษทีนะมิตจัง ตื่นเต้นไปหน่อยน่ะ" ยูมิโกะหัวเราะเเหะๆ เธอทำไม้ทำมือเป็นเชิงขอโทษ
"ยูมิโกะล่ะก็...ใจเย็นๆหน่อยสิ" ยูมิพูด เธอทำหน้าไม่พอใจนิดๆ เเต่ก็ดูน่ารักดี...
จะว่าไปเริ่มรู้สึกถึงสายตาของคนรอบๆที่มองมามากขึ้นกว่าเดิมเเล้วสิ เเค่ยูมิโกะคนเดียวก็จะเเย่อยู่เเล้ว นี่มีสาวน่ารักถึงสองคน ไม่ดึงดูดสายตาก็เเปลกล่ะ
"อะไรกันน่ะ สองคนนั่นมาเดทกับสาวน่ารักขนาดนี้สองคนเลยเรอะ" เสียงอิจฉาของชายหนุ่มสักคนดังเข้าหูผม
"ดูสิเธอ double date ล่ะ ทั้งสองคู่ดูเข้ากันจังน้า..." ผมอยากจะตะโกนตอบกลับไปเสียเดี๋ยวนี้เลยว่า "พวกเราไม่ได้มาเดทกันนะครับ" เเต่ก็ออกจะเกรงใจอยู่ เเถมเจ้าเอ็นโดกับยูมิโกะก็ดูเขินอายเมื่อได้ยินเสียงซุบซิบว่ามาเดทกันอีก คราวหลังคงต้องจับมาถามกันซักทีเเล้ว ผมเองก็สงสัยมานานเเล้วเหมือนกัน
"ผู้ชายในกางเกงว่ายน้ำน้ำเงินคนนั้นดูอบอุ่นดีเนอะ ท่าทางน่าจะใจดี ฉันอยากได้ผู้ชายเเบบนี้มาเป็นเเฟนบ้างจัง" ยังไม่เลิกกันอีกเหรอครับคุณสาวๆกลุ่มนั้นน่ะ! ว่าเเต่กางเกงว่ายน้ำน้ำเงินหรอ? เจ้าเอ็นโดมันใส่สีดำนี่...
"ไปไงบ้างล่ะไดสุเกะ อึ้งไปเลยล่ะสิ" ยูมิโกะเป็นคนทำลายบรรยากาศอึดอัดที่โดนคนรอบๆจ้องมองได้ก่อน เธอเอาศอกมาสะกิดผมเบาๆ "ไม่พูดอะไรหน่อยหรอ?" เธอยิ้มเข้าเล่ห์ รู้เเล้วล่ะน่า!
"ฉันเพิ่งซื้อมาเมื่อไม่นาน นี่ก็เพิ่งใส่ครั้งเเรก ป...เป็นยังไงบ้างจ๊ะ ไดสุเกะคุง?" ยูมิถามด้วยสายตาที่ขาดความมั่นใจ เธอส่งสายตาเเบบนั้นมาหาผมเเละหลบตาไป
"ก...ก็ น่ารักดีนะ..." ผมเองก็ไม่รู้จะตอบอะไรไปดีเหมือนกัน โธ่ว้อย! ทำไมเวลาเเบบนี้ถึงพูดอะไรไม่ออกเลยนะ รู้สึกสมเพชตัวเองจริงๆ เเต่พูดได้เเค่นี้
เเต่ไม่รู้เพราะอะไร ยูมิดูจะดีใจเอามากๆ "น่ารัก...ไดสุเกะคุงชมฉันว่าน่ารัก..." ผมได้ยินเธอพึมพำซ้ำไปซ้ำมา
"บอกเเล้วไง ถ้าเธอใส่ชุดนี้ไดสุเกะต้องชอบเเน่ๆ เห็นไหมล่ะ ฉันพูดผิดที่ไหน" ยูมิโกะพูดกับยูมิ
พูดมาถึงตรงนี้เเล้วผมก็นึกอะไรขึ้นได้ ผมมองซ้ายมองขวา "เฮ้ย! เเล้วชิลโน่ล่ะ?" ผมลืมยัยนั่นไปเลย!
จู่ๆ ยูมิโกะก็ทำหน้าจริงจังขึ้นมา "ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันเตรียมชุดที่ไดสุเกะต้องชอบเเน่ๆ ให้ชิลโน่ใส่เเล้วล่ะ ตรงกับรสนิยมนายพอดีเลย พลังทำลายล้างสูงจนน่าดกใจเลยล่ะ" เธอพูดอะไรที่ผมไม่เข้าใจออกมา
"ชิลโน่นะไม่ยอมถอดปีกออกเลยล่ะ ทั้งๆที่ฉันก็บอกให้ถอดเเล้วเเท้ๆ คงจะชอบปีกนั่นน่าดูเลย ถึงกับบอกว่ามันถอดออกไม่ได้ด้วยล่ะ" ยูมิหัวเราะคิกคัก ส่วนผมเองก็อยากจะทำ facepalm ขึ้นมาทันใด โชคดีที่สองคนนี้ไม่คิดอะไรมาก
"ว่าเเต่รสนิยมของฉันหรอ?" รู้สึกตงิดๆกับคำนี้อย่างบอกไม่ถูก
"ก็นายเป็นโลลิค่อนไม่ใช่หรอ? มิตจังก็ดีชิลโน่จังก็ดี ทั้งสองคนเป็นคนที่ตัวเล็กน่ากอดอยู่เเล้วนี่นะ" ยูมิโกะตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเป็นเรื่องปกติของผม
"ไม่ใช่เฟ้ย!" ผมปฏิเสธเสียงเเข็ง ผมไม่มีทางเป็นโลลิค่อนอยู่เเล้ว...อีกอย่าง ถ้าชอบคนตัวเล็กน่ารักก็ไม่เห็นผิดตรงไหน ขอโทษโลลิค่อนทั่วโลกเดี๋ยวนี้เลยนะเธอ!
"ล้อเล่นน่ะ ล้อเล่น" เเต่ท่าทางของเธอไม่ได้บ่งบอกเเบบนั้นเลยนะ
เมื่อกวนประสาทผมจนพอใจเเล้วเธอก็หันไปเรียกชิลโน่ "เอ้า! ชิลโน่จัง ออกมาได้เเล้วจ้า!"
-----------------------------------------------------------------
"เอาล่ะ ใส่ชุดไหนดีจ๊ะ? ชิลโน่จัง" ยูมิโกะหยิบชุดว่ายน้ำให้ชิลโน่ลองสองสามชุด
"อืม..." ชิลโน่ใช้ความคิดขณะที่มองชุดว่ายน้ำให้เช่ามากมาย
"นี่ยูมิโกะ ใส่ชุดนี้มันจะดีเหรอ ฉันไม่มั่นใจเลย" ยูมิที่ถือชุดว่ายน้ำของตนอยู่ถามด้วยความไม่มั่นใจ
ยูมิโกะชูนิ้วโป้งให้เธอ "ไม่มีปัญหา! ถ้าใส่ชุดว่ายน้ำนี่นะ รับรองว่าคนมองกับให้พรึ่บเเน่ มิตจังใส่ชุดว่ายน้ำชุดนี้เเล้วน่ารักมากนะ"
"ต...เเต่ว่าฉันไม่อยากให้คนมองนี่นา มันน่าอายออก..." ยูมิเอ่ยเสียงอ่อย
"จ้าๆ มันก็มีอยู่เเค่คนเดียวเเหละที่เธออยากให้เขามองเเล้วก็ชมเธอ...ใช่ไหมล่ะมิตจัง?" ยูมิโกะยิ้มเจ้าเล่ห์
"ม...ไม่ใช่สักหน่อย ฉันไม่ได้อยากให้ไดสุเกะคุงชมฉันสักหน่อยนะ!" ยูมิเถียง เเต่เธอหารู้ไม่ว่าเธอกำลังขุดหลุมฝังตัวเองขึ้นมา
"อุ๊ย? ฉันพูดถึงไดสุเกะตอนไหนเหรอ?" ยูมิโกะหัวเราะหุหุ
ยูมิหน้าเเดงขึ้นมาทันที "ฉ...ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ!" เธอลนลานเข้าห้องเปลี่ยนชุดไป
"นี่...เธอน่ะ ยูมิโกะใช่ไหม?" ชิลโน่เรียกยูมิโกะ
"จำชื่อฉันได้เเล้วสินะ เเหม! ฉันดีใจจังเลย ว่าเเต่มีอะไรเหรอจ๊ะ?" ยูมิโกะดูจะดีใจที่ชิลโน่จำชื่อของตนได้ถาม
"ฉันไม่ชอบชุดว่ายน้ำเเบบนี้อ่ะ เเถมยังไม่ใช่ไซส์ฉันอีก" เธอมองชุดว่ายน้ำที่ยูมิโกะเลือกให้
"เอ๋...งั้น เอาชุดอะไรดีล่ะ?" ยูมิโกะพูด เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อมองหาชุดว่ายน้ำชุดอื่น ไม่นานนักสายตาของเธอก็ไปหยุดลงที่ชุดว่ายน้ำชุดหนึ่ง
"ชิลโน่จัง! ชุดนั้นล่ะ ชุดนั้นเป็นไง?" ยูมิโกะชี้ไปที่ชุดว่ายน้ำชุดหนึ่ง
เมื่อชิลโน่มองตาม เธอก็พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม "นั่นล่ะ! ชุดนั้นเลย!"
"ดูๆ ไปเเล้วมันก็เข้ากับชิลโน่จังดีเเฮะ ไม่คิดเลยว่าชิลโน่จะคิดเเบบเดียวกัน ไดสุเกะต้องชอบเเน่ๆเลย" ยูมิโกะพูด เธอเดินไปหยิบชุดว่าบน้ำตัวที่ว่ามาให้ชิลโน่
"ไดสุเกะชอบชุดเเบบนี้หรอ?"
"ก็...นะ เเถมคนใส่ยังเป็นชิลโน่จังอีก เจ้านั่นต้องดีใจจนตัวลอยเเน่ๆ ยังไงซะเจ้านั่นก็เป็นโลลิค่อนดีๆนี่เอง" ยูมิโกะหัวเราะคิดคัก ในหัวมีภาพของไดสุเกะที่ร้องตะโกนว่า "ไม่ใช่เฟ้ย!" ปรากฏขึ้นมา
"ถ้าเลือกชุดได้เเล้ว ทำไมไม่ถอดปีกออกเเล้วไปเปลี่ยนชุดซะล่ะจ๊ะ?" เธอถาม ในจังหวะที่ยูมิที่เปลี่ยนชุดเสร็จออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดพอดี
"นี่มันปีกของจริงนะ จะถอดได้ยังไงเล่า!" เธอโวยวาย ส่วนยูมิเเละยูมิโกะหัวเราะในความไร้เดียงสาของเธอเหมือนกับผู้ใหญ่ที่หัวเราะเด็กที่พูดว่าสักวันหนึ่งจะเป็นยอดมนุษย์พิทักษ์โลก
ทั้งสองคนไม่คิดอะไรมากเเละไม่บังคับให้เธอถอดปีกออกเเต่อย่างใด "น่ารักจังน้า..." ยูมิโกะพึมพำ
"ยูมิโกะ ชุดนี้ ป...เป็นยังไงบ้าง?" ยูมิหมุนตัวให้เพื่อนของเธอรอบหนึ่ง
"Perfect!" ยูมิโกะตอบกลับมาเป็นภาษาอังกฤษ ยูมิมีสีหน้าโล่งใจขึ้นมา
"งั้นฉันกับชิลโน่จังขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ มิตจังรอเเปบนะ!" ว่าเเล้วยูมิโกะก็จูงมือชิลโน่เข้าห้องเปลี่ยนชุด...
"อืม..." ชิลโน่ใช้ความคิดขณะที่มองชุดว่ายน้ำให้เช่ามากมาย
"นี่ยูมิโกะ ใส่ชุดนี้มันจะดีเหรอ ฉันไม่มั่นใจเลย" ยูมิที่ถือชุดว่ายน้ำของตนอยู่ถามด้วยความไม่มั่นใจ
ยูมิโกะชูนิ้วโป้งให้เธอ "ไม่มีปัญหา! ถ้าใส่ชุดว่ายน้ำนี่นะ รับรองว่าคนมองกับให้พรึ่บเเน่ มิตจังใส่ชุดว่ายน้ำชุดนี้เเล้วน่ารักมากนะ"
"ต...เเต่ว่าฉันไม่อยากให้คนมองนี่นา มันน่าอายออก..." ยูมิเอ่ยเสียงอ่อย
"จ้าๆ มันก็มีอยู่เเค่คนเดียวเเหละที่เธออยากให้เขามองเเล้วก็ชมเธอ...ใช่ไหมล่ะมิตจัง?" ยูมิโกะยิ้มเจ้าเล่ห์
"ม...ไม่ใช่สักหน่อย ฉันไม่ได้อยากให้ไดสุเกะคุงชมฉันสักหน่อยนะ!" ยูมิเถียง เเต่เธอหารู้ไม่ว่าเธอกำลังขุดหลุมฝังตัวเองขึ้นมา
"อุ๊ย? ฉันพูดถึงไดสุเกะตอนไหนเหรอ?" ยูมิโกะหัวเราะหุหุ
ยูมิหน้าเเดงขึ้นมาทันที "ฉ...ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ!" เธอลนลานเข้าห้องเปลี่ยนชุดไป
"นี่...เธอน่ะ ยูมิโกะใช่ไหม?" ชิลโน่เรียกยูมิโกะ
"จำชื่อฉันได้เเล้วสินะ เเหม! ฉันดีใจจังเลย ว่าเเต่มีอะไรเหรอจ๊ะ?" ยูมิโกะดูจะดีใจที่ชิลโน่จำชื่อของตนได้ถาม
"ฉันไม่ชอบชุดว่ายน้ำเเบบนี้อ่ะ เเถมยังไม่ใช่ไซส์ฉันอีก" เธอมองชุดว่ายน้ำที่ยูมิโกะเลือกให้
"เอ๋...งั้น เอาชุดอะไรดีล่ะ?" ยูมิโกะพูด เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อมองหาชุดว่ายน้ำชุดอื่น ไม่นานนักสายตาของเธอก็ไปหยุดลงที่ชุดว่ายน้ำชุดหนึ่ง
"ชิลโน่จัง! ชุดนั้นล่ะ ชุดนั้นเป็นไง?" ยูมิโกะชี้ไปที่ชุดว่ายน้ำชุดหนึ่ง
เมื่อชิลโน่มองตาม เธอก็พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม "นั่นล่ะ! ชุดนั้นเลย!"
"ดูๆ ไปเเล้วมันก็เข้ากับชิลโน่จังดีเเฮะ ไม่คิดเลยว่าชิลโน่จะคิดเเบบเดียวกัน ไดสุเกะต้องชอบเเน่ๆเลย" ยูมิโกะพูด เธอเดินไปหยิบชุดว่าบน้ำตัวที่ว่ามาให้ชิลโน่
"ไดสุเกะชอบชุดเเบบนี้หรอ?"
"ก็...นะ เเถมคนใส่ยังเป็นชิลโน่จังอีก เจ้านั่นต้องดีใจจนตัวลอยเเน่ๆ ยังไงซะเจ้านั่นก็เป็นโลลิค่อนดีๆนี่เอง" ยูมิโกะหัวเราะคิดคัก ในหัวมีภาพของไดสุเกะที่ร้องตะโกนว่า "ไม่ใช่เฟ้ย!" ปรากฏขึ้นมา
"ถ้าเลือกชุดได้เเล้ว ทำไมไม่ถอดปีกออกเเล้วไปเปลี่ยนชุดซะล่ะจ๊ะ?" เธอถาม ในจังหวะที่ยูมิที่เปลี่ยนชุดเสร็จออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดพอดี
"นี่มันปีกของจริงนะ จะถอดได้ยังไงเล่า!" เธอโวยวาย ส่วนยูมิเเละยูมิโกะหัวเราะในความไร้เดียงสาของเธอเหมือนกับผู้ใหญ่ที่หัวเราะเด็กที่พูดว่าสักวันหนึ่งจะเป็นยอดมนุษย์พิทักษ์โลก
ทั้งสองคนไม่คิดอะไรมากเเละไม่บังคับให้เธอถอดปีกออกเเต่อย่างใด "น่ารักจังน้า..." ยูมิโกะพึมพำ
"ยูมิโกะ ชุดนี้ ป...เป็นยังไงบ้าง?" ยูมิหมุนตัวให้เพื่อนของเธอรอบหนึ่ง
"Perfect!" ยูมิโกะตอบกลับมาเป็นภาษาอังกฤษ ยูมิมีสีหน้าโล่งใจขึ้นมา
"งั้นฉันกับชิลโน่จังขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ มิตจังรอเเปบนะ!" ว่าเเล้วยูมิโกะก็จูงมือชิลโน่เข้าห้องเปลี่ยนชุด...
-------------------------------------------------------
"ชิล..โน่?" เมื่อได้เห็นชุดของชิลโน่ ไดสุเกะถึงกับผงะไป
"โอ้ว! นี่มัน...!?" เอ็นโดเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา ราวกับได้เห็นปาฏิหาริย์จากสวรรค์
"ว่าไงล่ะไดสุเกะ ตกใจล่ะสิ ชอบใช่ไหมล่ะ?" ชิลโน่ถามอย่างมั่นใจ น้ำเสียงของเธอดูคาดหวังคำตอบจากเขา เธอบิดไปทางซ้ายทีขวาที มือดึงขอบชุดว่ายน้ำท่อนล่างให้เข้าที่
พอทั้งสามสาวต่างสไตล์อยู่ด้วยกันเเบบนี้ ก็ยิ่งเป็นจุดเด่นมากขึ้นไปอีก
"ฉันนี่ตาดีจังเลยนะที่ไปเห็นชุดนี้เข้า" ยูมิโกะกอดอกพูดด้วยความภาคภูมิใจ
"โอ้ว! นี่มัน...!?" เอ็นโดเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา ราวกับได้เห็นปาฏิหาริย์จากสวรรค์
"ว่าไงล่ะไดสุเกะ ตกใจล่ะสิ ชอบใช่ไหมล่ะ?" ชิลโน่ถามอย่างมั่นใจ น้ำเสียงของเธอดูคาดหวังคำตอบจากเขา เธอบิดไปทางซ้ายทีขวาที มือดึงขอบชุดว่ายน้ำท่อนล่างให้เข้าที่
พอทั้งสามสาวต่างสไตล์อยู่ด้วยกันเเบบนี้ ก็ยิ่งเป็นจุดเด่นมากขึ้นไปอีก
"ฉันนี่ตาดีจังเลยนะที่ไปเห็นชุดนี้เข้า" ยูมิโกะกอดอกพูดด้วยความภาคภูมิใจ
ไดสุเกะถอนหายใจ "คำถามเดียวยูมิโกะ..." เขาพูด "ทำไมต้องเป็นชุดว่ายน้ำโรงเรียนฟะ!?" เขาชี้ไปที่ชิลโน่ที่ดึงขอบชุดว่ายน้ำที่ม้วนเข้าไปด้านในให้เข้าที่อยู่
"อ้าว? ก็นี่มันรสนิยมนายไม่ใช่เหรอ?" ยูมิโกะตอบเหมือนเป็นเรื่องปกติ
"เธอเห็นฉันเป็นคนเเบบไหนกัน!? ฉันไม่ได้มีรสนิยมชวนคุกเเบบนั้นซักหน่อย! ไอ้เจ้าคนที่มันสอนเด็กสาวชั้นประถมเล่นบาสมันยังจะชวนคุกกว่าเลย!" ไดสุเกะโวยวาย
"เอาน่าๆ ไดสุเกะ ของเเบบนี้ไม่ได้เห็นกันง่ายๆนะ ที่สำคัญเรามาว่ายน้ำนะ ต้องทำตัวให้ Free! เข้าไว้สิ" เอ็นโดตบหลับไดสุเกะอย่างเห็นใจ
ไดสุเกะสงบสติอารมณ์ลง เขาเหลือบมองชิลโน่อีกครั้ง ดูเหมือนชุดว่ายน้ำชุดนี้จะมีขนาดเล็กกว่าตัวเธอไปสักหน่อย เหมือนทำมาให้เด็กมัธยมต้นใส่ ทำให้เรือนร่างของชิลโน่ดูเด่นขึ้นมา หน้าอกเล็กๆของเธอก็ดูเด่นขึ้นมาเช่นกัน สีของชุดว่ายน้ำตัดกับสีผิวขาวๆของเธออย่างลงตัว ดวงตาสีไอซ์บลูชวนให้หลงใหลราวกับต้องมนต์ ปีกที่ด้านหลังช่วยเสริมความเเปลกใหม่เข้าไปอีก
...เเย่ล่ะสิ เผลอคิดว่าน่ารักขึ้นมาซะได้ ยังไงคนตรงหน้าก็คือภูตินะ เเถมยังเป็นตัวปัญหาอีก ไดสุเกะคิด
ชิลโน่ยังคงมองเขาด้วยสายตาคาดหวัง มือทั้งสองข้างของเธอกำอยู่บริเวณอกด้วยความลุ้นระทึก
"...น่ารักดี" ไดสุเกะพูดเบาๆ ทำให้คนอื่นๆได้ยินไม่ชัดนัก
"นี่ๆ คุณไดสุเกะ เมื่อกี๊คุณพูดอะไรน่ะ ดิฉันได้ยินไม่ค่อยชัดเลย ช่วยพูดดังๆอีกทีให้ทุกๆคนได้ยินหน่อยสิคะ" เสียงกัดจิกเเบบคุณป้าที่เห็นได้ตามการ์ตูนญี่ปุ่นทั่วๆไปของยูมิโกะดังขึ้น
"บอกว่าน่ารักไงเล่า! พอใจรึยัง?" ไดสุเกะพูดอีกรอบอย่างไม่เต็มใจนัก พูดตรงๆก็คือก็คือเขาอายนั่นเอง
"เย่! ดีใจจังเลย!" ชิลโน่โผเข้ากอดไดสุเกะ ทำให้เขารู้สึกเย็นวูบขึ้นมา
"เห! กอดกันด้วยล่ะ" เอ็นโดพูดไปหัวเราะไป
"ดีใจด้วยนะจ๊ะ ชิลโน่จัง" ยูมิพูดยิ้มๆ
เมื่อถูกเเซวมากๆเข้า ไดสุเกะก็พูดขึ้นมา "พูดมากน่า! ไปเล่นน้ำกันได้เเล้ว เฮ้ย! ชิลโน่ อย่ากอดเเน่นเเบบนั้น! ออกไปได้เเล้ว" ปัญหาน่ะมันไม่ใช่ว่าเขาอึดอัดหรือเย็นจนหนาวสั่นหรอก เเต่เขาร้สึกได้ว่ามีอะไรนุ่มนิ่มกำลังสัมผัสโดนท้องเขาอยู่ พออยู่ในชุดว่ายน้ำที่ขนาดเล็กกว่าเเบบนี้เเล้ว ทำให้เจ้าสิ่งนั้นรวมกันเป็นก่อนนิ่มนุ่มมากขึ้น...
จะเรียกว่าโชคดีได้หรือเปล่านะ? ไดสุเกะเเอบคิดเช่นนั้น
-----------------------------------------------------
"ชิลโน่จัง ทางนี้ๆ" ยูมิโกะกับเอ็นโดโบกมือเรียกชิลโน่ไปทางสระว่ายน้ำใหญ่ ส่วนยูมิเเละไดสุเกะยืนมองทั้งสามคนที่กำลังลงเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน
"อย่าพายัยนั่นไปที่ที่อันตรายล่ะ!" ไดสุเกะกำชับ
"ไม่มีที่ไหนอันตรายกว่าให้ชิลโน่จังอยู่ใกล้โลลิค่อนอย่างนายหรอกน่า!" เสียงของยูมิโกะตะโกนกลับมา ไดสุเกะถอนหายใจเฮือกใหญ่
เขาหันมาพูดกับยูมิที่ยืนอยู่ข้างๆ "ยูมิ อยากเล่นอะไรไหม?"
ยูมิดูจะตกใจกับคำชวนที่คาดไม่ถึงนี่พอสมควร "เอ๋! ก็...อยากเล่น ไอ้นั่นน่ะจ้ะ" เธอชี้ไปที่สไลด์เดอร์ขนาดยักษ์ ตัวสไลด์เดอร์คดเคี้ยวไปมา เห็นว่าเป็นเครื่องเล่นที่เป็นตัวหลักของสวนน้ำนี้ด้วย
เขาเองก็อยากเล่นอยู่พอดี จึงตอบตกลง "งั้นไปกันเถอะ"
ถึงคนเข้าคิวเล่นจะยาวเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดเเละนี่เป็นสวนน้ำเปิดใหม่ ทำให้ไม่ว่าใครก็อยากมาใช้บริการ เเต่เจ้าหน้าที่ก็สามารถจัดการได้รวดเร็วมาก ไม่นานนักก็ถึงคิวของทั้งสอง
"ไปคู่หรือไปเดี่ยวครับ?" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งถามทันทีที่เห็นทันสองมาด้วยกัน
"ไปคู่ได้ด้วยเหรอคะ?"
"ครับ" เจ้าหน้าที่ตอบด้วยรอยยิ้ม "ถ้ามาเป็นคู่เราจะถามน่ะครับ โดยเฉพาะหนุ่มสาวที่มาด้วยกันเเบบนี้เเล้ว ส่วนใหญ่ก็ไปคู่กันน่ะครับ เเถมคุณผู้หญิงก็ตัวเล็กด้วย ให้คุณเเฟนกอดเเล้วลงไปพร้อมกันน่าจะสนุกกว่านะครับ" พูดจบเจ้าหน้าที่ก็หัวเราะในลำคอ
ไดสุเกะเเละยูมินิ่งอึ้งไป คงเพราะไม่คิดว่าจะมีใครมองว่าทั้งสองคนมาเดทกัน
"อ...เอ่อ พวกเราไม่ใช่เเฟนกันหรอกนะครับ" ไดสุเกะพูดเเก้ความเข้าใจผิด
เจ้าหน้าที่หัวเราะเเก้เขิน "อ้าวหรอ? พอเห็นมาด้วยกันก็เลยนึกว่าเป็นเเฟนกันเสียอีก ขอโทษด้วยนะครับ"
"เเต่ถึงไม่ใช่เเฟน เเต่พวกเธอก็มาเดทกันสินะ?" เจ้าหน้าที่ยังคงถามต่อ
"ไม่ใช่หรอกค่ะ เพื่อนๆของพวกเราเล่นน้ำกันอยู่ในสระใหญ่น่ะค่ะ" ยูมิตอบ เธอชี้ไปที่สระว่ายน้ำใหญ่ที่เพื่อนๆของพวกเธอเล่นน้ำกันอยู่
"งั้นเหรอๆ" เจ้าหน้าที่พยักหน้าหงึกหงัก "...เเล้วสรุปจะไปคู่หรือไปเดี่ยวดีล่ะ?" เขาถามซ้ำด้วยรอยยิ้ม
"...คู่ครับ / ค่ะ" ทั้งสองคนตอบพร้อมกันด้วยน้ำเสียงที่เเผ่วเบา ดูเหมือนว่าทั้งสองคนกำลังอายอยู่ที่ถูกคนเข้าใจผิดว่าเป็นเเฟนกัน
เจ้าหน้าที่จัดให้ทั้งสอง นั่งด้วยกันในสไลด์เดอร์ช่องเดียวกัน โดยไดสุเกะกอดยูมิเอาไว้จากด้านหลัง
"อ๊า!" ยูมิส่งเสียงครางเเปลกๆออกมา เมื่อมือของไดสุเกะสัมผัสโดนหน้าท้องของเธอ
"อ๊ะ! ขอโทษที" ไดสุเกะลนลานขยับมือออกไป เขาเผลอใจเต้นรัวเมื่อได้ยินเสียงครางของเธอ
"ม...ไม่เป็นไรจ้ะ เเค่ตกใจเฉยๆ จับเเบบเมื่อกี๊ดีเเล้วจ้ะ" เธอพูดด้วยใบหน้าเเดงเรื่อนิดๆ เธอกุมของเขามาจับให้เขาที่เพื่อที่เธอจะได้ไม่หลุดจากอ้อมกอดของไดสุเกะ
"กอดให้เเน่นๆนะครับ ถ้าพร้อมเเล้วก็ไปได้!" เมื่อเจ้าหน้าที่พูดให้สัญญาณ ทั้งคู่ก็เลื่อนลงสไลด์เดอร์ไป
... "ตู้ม!!!!!" เสียงน้ำกระจายเป็นวงกว้างเมื่อทั้งสองคนหล่นลงในสระน้ำใหญ่ ไดสุเกะเเละยูมิค่อยๆลอยตัวขึ้นเหนือผิวน้ำ
"สนุกดีเนอะ!" ไดสุเกะถาม เขาปาดน้ำออกจากใบหน้า
"นั่นสินะจ๊ะ!" ยูมิยิ้ม ทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน
"ไดสุเกะ! นายหายไปไหนมาน่ะ ไม่มาเล่นกับฉันเลยนะ!" ชิลโน่ที่โผล่มาจากด้านหลังไดสุเกะกระโดดเกาะไดสุเกะเเน่น ความเย็นจากตัวของเธอทำให้เขาที่ตัวเปียกอยู่เเล้วรู้สึกหนาวขึ้นมาทันที เเต่ที่สำคัญกว่านั้นคืออะไรที่นุ่มนิ่มนั่นกำลังกดอยู่ที่หลังเขา โดยมีเเค่ชุดว่ายน้ำบางๆกั้นไว้
"เเอบไปเล่นกันสองคนเรอะ ไม่เเฟร์เลยนะ" เอ็นโดที่ว่ายน้ำตามมาพูด ส่วนยูมิโกะที่มาพร้อมกับเอ็นโดยิ้มอย่างมีเลศนัย
"ช่วยไม่ได้นะ งั้นฉันพาชิลโน่ไปเล่นอะไรหน่อยเเล้วกัน พวกเธอก็เล่นกันไปนะ เดี๋ยวฉันกลับมา" ไดสุเกะพาชิลโน่ขึ้นจากสระน้ำ
"ถ้านายทำอะไรชิลโน่ ฉันจะเเจ้งตำรวจนะ" ยูมิโกะเเซวไล่หลังมา
เมื่อเดินออกมาไกลจากสระใหญ่ได้สักหน่อย ไดสเกะก็ถามภูติสาวว่า "เอาล่ะ เธออยากเล่นอะไรหรอชิลโน่?"
"ฉันหิวเเล้ว" เธอตอบสั้นๆ เเละมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับสิ่งที่เขาถามไปเลยเเม้เเต่น้อย
"หิวเหรอ? นี่มันยังไม่..." ยังไม่ทันพูดให้จบประโยค ท้องของไดสุเกะก็ส่งเสียงร้องขึ้นมาบ้าง ทำให้เขานึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อเช้ายังไม่ได้กินอะไรที่เป็นเรื่องเป็นราวเลย เพราะอยู่ทำการบ้านปิดเทอมให้เสร็จจนดึกดื่น ทำให้เช้านี้ตื่นสาย เขาเลยไม่ได้ทำอาหารเช้า
"...ไปหาอะไรกินกันเถอะ" เขาพูดด้วยความอายนิดๆ
"นี่ๆไดสุเกะ ฉันอยากกินไอ้นั่นล่ะ" ชิลโน่ชี้ไปที่ร้านขายทาโกะยากิในศูนย์อาหารของสวนน้ำ
"มันของร้อนนา เธอจะกินได้เรอะ?" เขาถาม ในใจก็คิดว่ากินทาโกะยากิก็ไม่เลวเหมือนกัน
"ไม่มีปัญหาน่า!"
เมื่อตกลงกันได้ เขาจึงให้ชิลโน่นั่งรอที่โต๊ะที่หาได้ ส่วนเขาก็ไปต่อคิวซื้อทาโกะยากิ โชคดีที่คนยังไม่เยอะเท่าไหร่เพราะยังไม่ถึงเวลาอาหารกลางวัน ทำให้ลูกค้าส่วนใหญ่ยังคงเล่นน้ำอยู่ เขาซื้อทาโกะยากิเเบบสิบลูกสองกล่องพร้อมกับน้ำผลไม้เย็นๆกลับมา
"ได้เเล้ว" เขาวางกล่องทาโกะยากิลงตรงหน้าเธอ ทาโกะยากิในกล่องส่งกลิ่นหอมฉุย เพียงเเค่ได้กลิ่นก็ทำให้ความอยากอาหารเพิ่มขึ้นอีก
ชิลโน่รีบเปิดกล่องออกอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสิ่งที่เธอข้างในเธอก็ร้อง "ว้าว!" ออกมาด้วยสายตาเป็นประกายสดใส
ทาโกะยากิลูกใหญ่ทั้งสิบลูกที่ส่งกลุ่นหอมน่าทาน ข้างในอัดเเน่นด้วยปลาหมึกชิ้นโต ราดด้วยซอสเเละมายองเนสอย่างดี โรยด้วยปลาเเห้งเเละสาหร่ายอย่างดี เเค่มองก็ราวกับจะเห็นประกายสีทองส่องออกมาจากในกล่อง
"ค่อยๆ กินนะ ถ้ากินเข้าไปทั้งลูกปากเธอสุกเเน่" ไดสุเกะเตือน ส่วนเขาที่ชินกับความร้อนของทาโกะยากิเป็นอย่างดี เป่าทาโกะยากิสองสามครั้งก่อนจะส่งเข้าปากทั้งลูก
"ฮ้อน! ฮ้อน!" เขาพ่นควันออกมาจากปากเมื่อกัดทากิโกะยากิเเล้วความร้อนด้านในพุ่งออกมา เเต่ก็อย่างว่า ทาโกะยากิต้องกินทั้งลูกนี่เเหละอร่อยที่สุดเเล้ว
เเต่กับชิลโน่นั้นเตกต่างออกไป เธอไม่สามารถรับมือกับของร้อนจัดๆได้ เเต่จากที่ไดสุเกะเห็น เธอไม่ค่อยมีปัญหากับการกินอาหารร้อนๆสักเท่าไหร่นัก เเต่อากาศร้อน อาบน้ำร้อน หรืออะไรที่เกียวกับไฟต่างหากที่เธอรับมือไม่ได้
ดูเหมือนว่าความร้อนของทาโกะยากิจะไม่เป็นอุปสรรคในการทานอาหารของเธอเลยเเม้เเต่น้อย เธอจัดการกับทาโกะยากิทั้งสิบลูกหมดก่อนเขาเสียอีก
"ฮ้า...อร่อยจังเลย" ชิลโน่พูดอย่างพอใจ เธอดูดน้ำผลไม้ในกล่องที่เขาซื้อมาให้อย่างสบายใจ
ไดสุเกะที่เพิ่งจัดการกับทาโกะยากิลูกสุดท้ายเสร็จเช็ดปากให้สะอาดเรียบร้อย "ขอบคุณสำหรับอาหารครับ..." เขาพูดเบาๆ สายตามองชิลโน่ที่นั่งฮำเพลงอย่างอารมณ์ดี
เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้เช็ดปาก ทำให้มีเศษสาหร่ายเเละปลาเเห้งติดรอบปากเต็มไปหมด มีคราบสีขาวของมายองเนสด้วย
เขาถอนใจ หยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมา "เธอกินยังไงของเธอเนี่ย ปากเลอะหมดเลยนะ" เขาจับคางของเธอให้เธอหันหน้ามามองที่เขา ก่อนจะเช็ดปากของเธออย่างอ่อนโยน
"อือ! อือ!" เธอส่งเสียงร้อง เธอปัดมือเขาออกไปด้วยท่าทางตกใจนิดๆ "ทำอะไรของนายเนี่ย?"
"ก็เช็ดปากให้เธอไงถามได้ ก็เธอเล่นกินซะเลอะขนาดนั้น" เขาตอบ มองปากเล็กๆของเธอเพื่อดูว่าสะอาดดีหรือยัง...เเต่ดูเหมือนจะยัง
พอได้ยินคำตอบดังนั้น เธอก็ค่อยๆหลับตาพริ้ม ยิ้นหน้ามาหาเขา เผยอริมฝีปากเล็กๆนั่นขึ้นเล็กน้อย "...เช็ดต่อสิ" เธอพูด
ไดสุเกะเผลอมองริมฝีปากของเธอตั้งเเต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ค่อยๆเช็ดปากเธออย่างบรรจง หัวใจเต้นรัวขึ้นมานิดหน่อยเพราะท่าทางของเธอ
"หมดเเล้ว" เขาพูด ดึงมือกลับไป
"ขอบคุณนะ!" ชิลโน่ยิ้ม เอียงคออย่างน่ารัก
ไดสุเกะขยำกระดาษทิชชู่เป็นก้อนกลม ก่อนจะเก็บกล่องทาโกะยากิที่ทั้งสองทานหมดเเล้วมาซ้อนกัน เพื่อจะได้นำไปทิ้งได้สะดวก
"เอาล่ะ เมื่ออิ่มเเล้วเราก็ไปเล่นน้ำกับคนอื่นๆกันเถอะ" ไดสุเกะพูด เขาเตรียมจะลุกจากเก้าอี้
"ไดสุเกะ ฉันอยากกินเครปเป็นของหวาน" ดูเหมือนชิลโน่ยังจะมีที่ว่างในท้องเหลือสำหรับของหวาน เหมือนจะเคยมีคนพูดว่าผู้หญิงมีท้องว่างสำหรับของหวานเสมอด้วยเเฮะ
ไดสุเกะถอนหายใจออกมา เเต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ...รู้สึกจะถอนหายใจบ่อยไปเเล้วเเฮะช่วงนี้ เขาคิดเช่นนั้นเเล้วยิ้มออกมา
"ว่าไงนะ! เธอยังจะกินของหวานอีกเรอะ? เดี๋ยวก็อ้วนหรอก เป็นภูติอ้วนนี่ไม่น่ารักนะ กระเพาะของเธอทำมาจากอะไรเนี่ย" ...เเต่มันก็มีความสุขดี
"ก็ฉันอยากกินนี่นา!" ชิลโน่ตอบกลับด้วยท่าทางเอาเเต่ใจเหมือนเด็กๆ
...อยู่เเบบนี้ก็มีความสุขดีเหมือนกัน ถึงจะวุ่นวายบ้าง เเต่อยู่กับยัยนี่ก็สนุกดี...
วันเวลาในช่วงวันหยุดปิดเทอมหน้าร้อนเเละเรื่องราววุ่นๆของไดสุเกะกับชิลโน่ก็ยังคงดำเนินต่อไปในวันนี้...
"อย่าพายัยนั่นไปที่ที่อันตรายล่ะ!" ไดสุเกะกำชับ
"ไม่มีที่ไหนอันตรายกว่าให้ชิลโน่จังอยู่ใกล้โลลิค่อนอย่างนายหรอกน่า!" เสียงของยูมิโกะตะโกนกลับมา ไดสุเกะถอนหายใจเฮือกใหญ่
เขาหันมาพูดกับยูมิที่ยืนอยู่ข้างๆ "ยูมิ อยากเล่นอะไรไหม?"
ยูมิดูจะตกใจกับคำชวนที่คาดไม่ถึงนี่พอสมควร "เอ๋! ก็...อยากเล่น ไอ้นั่นน่ะจ้ะ" เธอชี้ไปที่สไลด์เดอร์ขนาดยักษ์ ตัวสไลด์เดอร์คดเคี้ยวไปมา เห็นว่าเป็นเครื่องเล่นที่เป็นตัวหลักของสวนน้ำนี้ด้วย
เขาเองก็อยากเล่นอยู่พอดี จึงตอบตกลง "งั้นไปกันเถอะ"
ถึงคนเข้าคิวเล่นจะยาวเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดเเละนี่เป็นสวนน้ำเปิดใหม่ ทำให้ไม่ว่าใครก็อยากมาใช้บริการ เเต่เจ้าหน้าที่ก็สามารถจัดการได้รวดเร็วมาก ไม่นานนักก็ถึงคิวของทั้งสอง
"ไปคู่หรือไปเดี่ยวครับ?" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งถามทันทีที่เห็นทันสองมาด้วยกัน
"ไปคู่ได้ด้วยเหรอคะ?"
"ครับ" เจ้าหน้าที่ตอบด้วยรอยยิ้ม "ถ้ามาเป็นคู่เราจะถามน่ะครับ โดยเฉพาะหนุ่มสาวที่มาด้วยกันเเบบนี้เเล้ว ส่วนใหญ่ก็ไปคู่กันน่ะครับ เเถมคุณผู้หญิงก็ตัวเล็กด้วย ให้คุณเเฟนกอดเเล้วลงไปพร้อมกันน่าจะสนุกกว่านะครับ" พูดจบเจ้าหน้าที่ก็หัวเราะในลำคอ
ไดสุเกะเเละยูมินิ่งอึ้งไป คงเพราะไม่คิดว่าจะมีใครมองว่าทั้งสองคนมาเดทกัน
"อ...เอ่อ พวกเราไม่ใช่เเฟนกันหรอกนะครับ" ไดสุเกะพูดเเก้ความเข้าใจผิด
เจ้าหน้าที่หัวเราะเเก้เขิน "อ้าวหรอ? พอเห็นมาด้วยกันก็เลยนึกว่าเป็นเเฟนกันเสียอีก ขอโทษด้วยนะครับ"
"เเต่ถึงไม่ใช่เเฟน เเต่พวกเธอก็มาเดทกันสินะ?" เจ้าหน้าที่ยังคงถามต่อ
"ไม่ใช่หรอกค่ะ เพื่อนๆของพวกเราเล่นน้ำกันอยู่ในสระใหญ่น่ะค่ะ" ยูมิตอบ เธอชี้ไปที่สระว่ายน้ำใหญ่ที่เพื่อนๆของพวกเธอเล่นน้ำกันอยู่
"งั้นเหรอๆ" เจ้าหน้าที่พยักหน้าหงึกหงัก "...เเล้วสรุปจะไปคู่หรือไปเดี่ยวดีล่ะ?" เขาถามซ้ำด้วยรอยยิ้ม
"...คู่ครับ / ค่ะ" ทั้งสองคนตอบพร้อมกันด้วยน้ำเสียงที่เเผ่วเบา ดูเหมือนว่าทั้งสองคนกำลังอายอยู่ที่ถูกคนเข้าใจผิดว่าเป็นเเฟนกัน
เจ้าหน้าที่จัดให้ทั้งสอง นั่งด้วยกันในสไลด์เดอร์ช่องเดียวกัน โดยไดสุเกะกอดยูมิเอาไว้จากด้านหลัง
"อ๊า!" ยูมิส่งเสียงครางเเปลกๆออกมา เมื่อมือของไดสุเกะสัมผัสโดนหน้าท้องของเธอ
"อ๊ะ! ขอโทษที" ไดสุเกะลนลานขยับมือออกไป เขาเผลอใจเต้นรัวเมื่อได้ยินเสียงครางของเธอ
"ม...ไม่เป็นไรจ้ะ เเค่ตกใจเฉยๆ จับเเบบเมื่อกี๊ดีเเล้วจ้ะ" เธอพูดด้วยใบหน้าเเดงเรื่อนิดๆ เธอกุมของเขามาจับให้เขาที่เพื่อที่เธอจะได้ไม่หลุดจากอ้อมกอดของไดสุเกะ
"กอดให้เเน่นๆนะครับ ถ้าพร้อมเเล้วก็ไปได้!" เมื่อเจ้าหน้าที่พูดให้สัญญาณ ทั้งคู่ก็เลื่อนลงสไลด์เดอร์ไป
... "ตู้ม!!!!!" เสียงน้ำกระจายเป็นวงกว้างเมื่อทั้งสองคนหล่นลงในสระน้ำใหญ่ ไดสุเกะเเละยูมิค่อยๆลอยตัวขึ้นเหนือผิวน้ำ
"สนุกดีเนอะ!" ไดสุเกะถาม เขาปาดน้ำออกจากใบหน้า
"นั่นสินะจ๊ะ!" ยูมิยิ้ม ทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน
"ไดสุเกะ! นายหายไปไหนมาน่ะ ไม่มาเล่นกับฉันเลยนะ!" ชิลโน่ที่โผล่มาจากด้านหลังไดสุเกะกระโดดเกาะไดสุเกะเเน่น ความเย็นจากตัวของเธอทำให้เขาที่ตัวเปียกอยู่เเล้วรู้สึกหนาวขึ้นมาทันที เเต่ที่สำคัญกว่านั้นคืออะไรที่นุ่มนิ่มนั่นกำลังกดอยู่ที่หลังเขา โดยมีเเค่ชุดว่ายน้ำบางๆกั้นไว้
"เเอบไปเล่นกันสองคนเรอะ ไม่เเฟร์เลยนะ" เอ็นโดที่ว่ายน้ำตามมาพูด ส่วนยูมิโกะที่มาพร้อมกับเอ็นโดยิ้มอย่างมีเลศนัย
"ช่วยไม่ได้นะ งั้นฉันพาชิลโน่ไปเล่นอะไรหน่อยเเล้วกัน พวกเธอก็เล่นกันไปนะ เดี๋ยวฉันกลับมา" ไดสุเกะพาชิลโน่ขึ้นจากสระน้ำ
"ถ้านายทำอะไรชิลโน่ ฉันจะเเจ้งตำรวจนะ" ยูมิโกะเเซวไล่หลังมา
เมื่อเดินออกมาไกลจากสระใหญ่ได้สักหน่อย ไดสเกะก็ถามภูติสาวว่า "เอาล่ะ เธออยากเล่นอะไรหรอชิลโน่?"
"ฉันหิวเเล้ว" เธอตอบสั้นๆ เเละมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับสิ่งที่เขาถามไปเลยเเม้เเต่น้อย
"หิวเหรอ? นี่มันยังไม่..." ยังไม่ทันพูดให้จบประโยค ท้องของไดสุเกะก็ส่งเสียงร้องขึ้นมาบ้าง ทำให้เขานึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อเช้ายังไม่ได้กินอะไรที่เป็นเรื่องเป็นราวเลย เพราะอยู่ทำการบ้านปิดเทอมให้เสร็จจนดึกดื่น ทำให้เช้านี้ตื่นสาย เขาเลยไม่ได้ทำอาหารเช้า
"...ไปหาอะไรกินกันเถอะ" เขาพูดด้วยความอายนิดๆ
"นี่ๆไดสุเกะ ฉันอยากกินไอ้นั่นล่ะ" ชิลโน่ชี้ไปที่ร้านขายทาโกะยากิในศูนย์อาหารของสวนน้ำ
"มันของร้อนนา เธอจะกินได้เรอะ?" เขาถาม ในใจก็คิดว่ากินทาโกะยากิก็ไม่เลวเหมือนกัน
"ไม่มีปัญหาน่า!"
เมื่อตกลงกันได้ เขาจึงให้ชิลโน่นั่งรอที่โต๊ะที่หาได้ ส่วนเขาก็ไปต่อคิวซื้อทาโกะยากิ โชคดีที่คนยังไม่เยอะเท่าไหร่เพราะยังไม่ถึงเวลาอาหารกลางวัน ทำให้ลูกค้าส่วนใหญ่ยังคงเล่นน้ำอยู่ เขาซื้อทาโกะยากิเเบบสิบลูกสองกล่องพร้อมกับน้ำผลไม้เย็นๆกลับมา
"ได้เเล้ว" เขาวางกล่องทาโกะยากิลงตรงหน้าเธอ ทาโกะยากิในกล่องส่งกลิ่นหอมฉุย เพียงเเค่ได้กลิ่นก็ทำให้ความอยากอาหารเพิ่มขึ้นอีก
ชิลโน่รีบเปิดกล่องออกอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสิ่งที่เธอข้างในเธอก็ร้อง "ว้าว!" ออกมาด้วยสายตาเป็นประกายสดใส
ทาโกะยากิลูกใหญ่ทั้งสิบลูกที่ส่งกลุ่นหอมน่าทาน ข้างในอัดเเน่นด้วยปลาหมึกชิ้นโต ราดด้วยซอสเเละมายองเนสอย่างดี โรยด้วยปลาเเห้งเเละสาหร่ายอย่างดี เเค่มองก็ราวกับจะเห็นประกายสีทองส่องออกมาจากในกล่อง
"ค่อยๆ กินนะ ถ้ากินเข้าไปทั้งลูกปากเธอสุกเเน่" ไดสุเกะเตือน ส่วนเขาที่ชินกับความร้อนของทาโกะยากิเป็นอย่างดี เป่าทาโกะยากิสองสามครั้งก่อนจะส่งเข้าปากทั้งลูก
"ฮ้อน! ฮ้อน!" เขาพ่นควันออกมาจากปากเมื่อกัดทากิโกะยากิเเล้วความร้อนด้านในพุ่งออกมา เเต่ก็อย่างว่า ทาโกะยากิต้องกินทั้งลูกนี่เเหละอร่อยที่สุดเเล้ว
เเต่กับชิลโน่นั้นเตกต่างออกไป เธอไม่สามารถรับมือกับของร้อนจัดๆได้ เเต่จากที่ไดสุเกะเห็น เธอไม่ค่อยมีปัญหากับการกินอาหารร้อนๆสักเท่าไหร่นัก เเต่อากาศร้อน อาบน้ำร้อน หรืออะไรที่เกียวกับไฟต่างหากที่เธอรับมือไม่ได้
ดูเหมือนว่าความร้อนของทาโกะยากิจะไม่เป็นอุปสรรคในการทานอาหารของเธอเลยเเม้เเต่น้อย เธอจัดการกับทาโกะยากิทั้งสิบลูกหมดก่อนเขาเสียอีก
"ฮ้า...อร่อยจังเลย" ชิลโน่พูดอย่างพอใจ เธอดูดน้ำผลไม้ในกล่องที่เขาซื้อมาให้อย่างสบายใจ
ไดสุเกะที่เพิ่งจัดการกับทาโกะยากิลูกสุดท้ายเสร็จเช็ดปากให้สะอาดเรียบร้อย "ขอบคุณสำหรับอาหารครับ..." เขาพูดเบาๆ สายตามองชิลโน่ที่นั่งฮำเพลงอย่างอารมณ์ดี
เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้เช็ดปาก ทำให้มีเศษสาหร่ายเเละปลาเเห้งติดรอบปากเต็มไปหมด มีคราบสีขาวของมายองเนสด้วย
เขาถอนใจ หยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมา "เธอกินยังไงของเธอเนี่ย ปากเลอะหมดเลยนะ" เขาจับคางของเธอให้เธอหันหน้ามามองที่เขา ก่อนจะเช็ดปากของเธออย่างอ่อนโยน
"อือ! อือ!" เธอส่งเสียงร้อง เธอปัดมือเขาออกไปด้วยท่าทางตกใจนิดๆ "ทำอะไรของนายเนี่ย?"
"ก็เช็ดปากให้เธอไงถามได้ ก็เธอเล่นกินซะเลอะขนาดนั้น" เขาตอบ มองปากเล็กๆของเธอเพื่อดูว่าสะอาดดีหรือยัง...เเต่ดูเหมือนจะยัง
พอได้ยินคำตอบดังนั้น เธอก็ค่อยๆหลับตาพริ้ม ยิ้นหน้ามาหาเขา เผยอริมฝีปากเล็กๆนั่นขึ้นเล็กน้อย "...เช็ดต่อสิ" เธอพูด
ไดสุเกะเผลอมองริมฝีปากของเธอตั้งเเต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ค่อยๆเช็ดปากเธออย่างบรรจง หัวใจเต้นรัวขึ้นมานิดหน่อยเพราะท่าทางของเธอ
"หมดเเล้ว" เขาพูด ดึงมือกลับไป
"ขอบคุณนะ!" ชิลโน่ยิ้ม เอียงคออย่างน่ารัก
ไดสุเกะขยำกระดาษทิชชู่เป็นก้อนกลม ก่อนจะเก็บกล่องทาโกะยากิที่ทั้งสองทานหมดเเล้วมาซ้อนกัน เพื่อจะได้นำไปทิ้งได้สะดวก
"เอาล่ะ เมื่ออิ่มเเล้วเราก็ไปเล่นน้ำกับคนอื่นๆกันเถอะ" ไดสุเกะพูด เขาเตรียมจะลุกจากเก้าอี้
"ไดสุเกะ ฉันอยากกินเครปเป็นของหวาน" ดูเหมือนชิลโน่ยังจะมีที่ว่างในท้องเหลือสำหรับของหวาน เหมือนจะเคยมีคนพูดว่าผู้หญิงมีท้องว่างสำหรับของหวานเสมอด้วยเเฮะ
ไดสุเกะถอนหายใจออกมา เเต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ...รู้สึกจะถอนหายใจบ่อยไปเเล้วเเฮะช่วงนี้ เขาคิดเช่นนั้นเเล้วยิ้มออกมา
"ว่าไงนะ! เธอยังจะกินของหวานอีกเรอะ? เดี๋ยวก็อ้วนหรอก เป็นภูติอ้วนนี่ไม่น่ารักนะ กระเพาะของเธอทำมาจากอะไรเนี่ย" ...เเต่มันก็มีความสุขดี
"ก็ฉันอยากกินนี่นา!" ชิลโน่ตอบกลับด้วยท่าทางเอาเเต่ใจเหมือนเด็กๆ
...อยู่เเบบนี้ก็มีความสุขดีเหมือนกัน ถึงจะวุ่นวายบ้าง เเต่อยู่กับยัยนี่ก็สนุกดี...
วันเวลาในช่วงวันหยุดปิดเทอมหน้าร้อนเเละเรื่องราววุ่นๆของไดสุเกะกับชิลโน่ก็ยังคงดำเนินต่อไปในวันนี้...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น