คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ(แก้ไข)
"น้องสาว จะกลับบ้านหรอจ๊ะ ให้พี่ไปส่งมั้ย"
พวกแก๊งอันธพาลดักรอหน้าโรงเรียน คิดจะส่งกลับฉันจะตอบอะไรก็รู้ดีอยู่แล้วว่าควรหลีกเลี่ยงกับคนแบบนี้ให้มากที่สุด
ฉันชื่อโอคุดะ มานามิค่ะ เป็นสาวแว่นธรรมดาคนนึงที่ตกไปอยู่ห้อง E อย่างเลี่ยงไม่ได้กับชีวิตประจำวันที่ฉันต้องเจอแบบนั้นบ่อยๆ กลับมาปัจจุบันตอนนี้ผู้หญิงที่ถูกเลือกเป็นเหยื่ออันธพาลอย่างฉันต้องรีบแก้ไขปัญหา
"เอ่อ....."
"ไงจ๊ะ พี่ส่งน้องกลับบ้านได้นะ ฮ่าๆ"
ฉันไม่ต้องการจ่ะ!!! ฉันกำลังคิดแบบนั้นอยู่ในใจในขณะที่ยินตัวสั่นอยากลั่นคำพููดออกมาแต่ทำไม่ได้
อยู่ห้องเรียนสังหารสัปปะหลาดปลากมึกที่จะทำลายล้างโลกอีก 1 ปีข้างหน้าแท้ๆ ฉันกลับทำอะไรไม่ได้เลย ทั้งทำการทดลอง ยาพิษยังไม่ค่อยสัมฤทธิ์ผลสักที ถ้าทำได้ละก็จะสาดใส่หน้าพวกนักเลงทั้งเมืองนี้เลย(ถึงจะทำได้ก็ไม่กล้าทำอยู่ดี( ≧Д≦))
" เห้ยๆ พวกนายทำอะไรกับเธอหน่ะ ผู้หญิงตัวแค่นี้กลับข่มขู่เธอหรอ"
เอ๊ะ!! เขากำลังช่วยฉันหรอ คนเป็นสิบแต่เขาคนเดียวนะจะจัดการอะไรได้ ดีใจนะที่มี 1 ในคนทั้งเมืองยังมีใจมาช่วยนักเรียนตัวเล็กๆ ตาดำๆ เอ๊ะ! ผู้ชายคนนี้หน้าตาคุ้นๆ
"เฮ้ยๆ ข่มขู่อะไรกัน แกอยากมีเรื่องรึไง สั่งสอนมันซะตั้งสิ"
"ครับ ลูกพี่"
ตุ๊บ ตุ๊บ ตับ ผัวะ ตุบ ตุบ
พวกอันธพาลรุมซัดผู้กล้าที่มาชวยเหลือ นี่มันอะไรกันพวกอันธพานเป็นสิบสินอนแพ้พ่าย กับผู้ชายคนเดียว สุดยอดเลยล่ะ คนที่ช่วยชีวิตยืนเหยียบร่างนักเลงที่นอนจมกองกอดสีผมแดงฉานสะดุดตา นัยตาสีอำพันประกาย ยูนิฟอร์มสีดำสวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด โดยภาพรวมแล้วเป็นนักเรียนที่ไหนสักที่ แต่เป็นการแต่งกายที่ไม่เป็นระเบียบเรียบร้อยนัก ชายผู้นั้นฉีกยิ้มอย่างชิงชัยแล้วกระทืบซ้ำสิงถึงสามครั้ง แล้วเลื่อนสายตามามองที่ฉัน
"ไม่ไหวๆ พอดีคันไม้คันมือเลย นี่เธอเป็นอะไรรึป่าว บาดเจ็บตรงไหนมั้ย"
"เออ...มะ..มะ..ไม่เป็นไรค่ะ"
ฉันตอบเสียงกระตุกกระตักและขาสั่น ในหัวมันขาวโพลนไปหมด ใบหน้าของเขาคุ้นตามากแต่กลับนึกอะไรไม่ออก
จากที่ดีใจแต่กลับกลัวเขาแทนแล้วทำไงดี ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้วนะ มีวิธีเดียวเท่านั้นคือชิ่งหนี และฉันก็ทำตามสิ่งที่ตัวเองคิดอย่างเดียว ไม่สนว่าเขาจะเป็นใครรู้จักหรือไม่ ฉัน ไม่ เอา แล้ว กรี๊ดดดด รีบวิ่งทันทีที่เขาถามโดยไม่ได้ขอบคุณเขาเลย ติดหนี้เขาซะแล้วสิ
เช้าต่อมา
คาบวิชาพละ อาจารย์คาราสึมะสอนเรื่องการใช้อาวุธ ส่วนอาจารย์โคโระน่ะ….
เล่นกองทรายค่ะ~~ อืมม…ฉันชื่อโอคุดะ มานามิค่ะ (เอ๊ะ! แนะนำตัวไปแล้วนิหน่า ขอพูดอีกครั้งแล้วกันกลัวผู้อ่านลืม) นักเรียนห้อง3-E เป็นห้องปิดตายเลยก็ว่าได้
รัฐบาลเขาบอกให้นักเรียนห้องE สังหารอาจารย์โคโระ ถ้าฆ่าได้ทางรัฐบาลจะมอบเงินเป็นล้านเยน(มั้ง)
ในขณะที่ดูเพื่อนๆซ้อมการต่อสู้ฉันก็ยืนดูเฉยๆค่ะ ทันใดนั้นชายผมแดงแสนคุ้นตาปรากฏกลายต่อหน้าทุกคนตา และทักทายเพื่อนรัก(รึเปล่านะ?) อย่างคุณนางิสะ ว่าแต่..เขาคือ…คนเมื่อคนที่มาช่วยฉันรึเปล่า เอ๊ะ หรือว่า…
"ไม่ได้เจอกันนานนะ นางิสะ"
"คารุมะคุง"
อาคาบาเนะ คารุมะ คารุมะ…เอ๊ะคารุมะ!!! เขาเองเหรอที่มาช่วยฉันน่ะ กรี๊ดดด ฉันวิ่งหนีเขาไปแล้วเขาจำฉันไม่ได้หรอก ฉันน่ะแค่เป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งพอจะจำหน้าได้หรอกนะ พอทักทายกันแล้วก็แนะนำทำความรู้จักกับอาจารย์โคโระ แต่ไม่ไช่อย่างที่คิด การทำความรู้จักอย่างเป็นมิตรไมตรีนั้นคือกลลวง เขาจะฆ่าอาจารย์โคโระต่างหาก
ฟึบ ฟึบ
ด้วยความเร็ว 20 มัคของสัปปะหลาดตนนี้ แม้แต่คนร้ายกาจกระทืบนักเลงเป็นร้อยอย่างเขาก็ฆ่่าไม่ได้เช่นกัน คารุมะคุงคงจะได้ใจกับศัตรูที่น่าสนใจ และเขาชอบยุให้อาจารย์โคโระโมโหอีก สมแล้วที่เป็นอาคาบาเนะ คารุมะคุง
ช่วงคาบเรียนก็เหมือนกัน เขาแกล้งอาจารย์สารพัด แล้วโดดเรียนอีก ทำให้ห้องเรียนเกิดความวุ่นวายยิ่งกว่าพวกเราลอบสังหารอาจารย์เสียอีก
หลังเลิกเรียน
ฉันกำลังจะกลับบ้านแต่ดันลืมของมาซะได้ บัตรประจำตัวนักเรียน ถ้าลืมล่ะกึฉันคงเข้าโรงเรียนไม่ได้แน่ๆ ต้องกลับที่ห้องเรียน ทว่าชายผมแดงสดที่ปรากฏตัวเมื่อเช้านี้ ยืนอยู่ในห้องเรียนและสังเกตบางอย่างภายในห้อง
" นี่เธอคนเมื่อวานนี่"
คารุมะคุงนี่! เขาจำฉันได้! ม่ายน้าาา เขาจำใบหน้าของฉันได้! ฉันยืนเผชิญหน้ามองเขาด้วยสายตาเกรงกลัว ทันใดนั้นคารุมะยิ้มร่า ไม่ได้คิดอะไร
"เจอกันอีกแล้วนะ^^"
"เอ่อ....."
"เธอชื่ออะไร"
"โอคุดะ มานามิค่ะ คุณ…มาทำอะไรอยู่นี่"
"มาสำรวจห้องหน่ะ นี่ของเธอใช่มั้ย"
คารุมะคุงยื่นบัตรมาให้ฉัน เอ๊ะ!!!นี่บัตรประจำตัวนักเรียนที่ฉันลืมไว้ โชคดีที่ไม่หายไปไหนอยู่ในกำมือเขานี่เอง หาาา!!!
"ชะ…ใช่ค่ะ ขอบคุณนะ"
“ด้วยความยินดี”
หลังจากรับบัตร มือฉันก็สั่นไปด้วย ฉันคิดได้อย่างเดียวคือรีบรับแล้วรีบเดินกลับบ้านไปดีกว่า คนแบบนี้อยู่คุยนานๆไม่ได้หรอกนะ ทว่าคารุมะคุงเลื่อนใบหน้าช้าๆจนถึงใบหูแล้วคำพูดแผ่วของเขา น้ำเสียงขี้เล่นทำให้ฉันใจเต้น ดังตุบ
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ คุณโอคุดะ"
หน้าฉันแดงฉ่าแล้วรู้สึกร้อนแปลกก่อนจะรีบเดินออกจากห้องนี้ไปโดนไม่หันหลังมองอีกเลย
"ฉันอาคาบาเนะ คารุมะ แล้วเจอกันใหม่นะ^^"
ชายผมสีแดงสดฉีกยิ้มหวานที่ไม่มีใครได้เห็นรอยยิ้มนั้น ก่อนจะออกห้องนี้ไป
ส่วนฉันเองก็เดินหนีออกไปอย่างไม่คิดชีวิต เขาน่ากลัวจริงๆ แต่ทำไมหัวใจของฉันถึงเต้นไม่หยุดกันนะ
____________________________________________________________________
สวัสดีค่าาา ผู้อ่านทุกคนวันนี้ แมวน้อยผู้เพ้อฝันกลับมาแล้วนะ กลับมาในรอบ 6 ปีเลย5555
หลังจากมีไฟแตงอีกครั้งก็ขอเพิ่มเติมบรรยายเล็กน้อยนะคะ สำหรับคนที่ย้อนอ่านและผู้อ่านใหม่ๆ ค่ะ
ฝากให้กำลังใจไรท์ตาดำๆ ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น