บันทึกรักยัยเฉิ่ม

ลำดับตอนที่ #5 : Impression

แค่วินาทีที่อยู่กับเขา  ตัวเราเองก็ไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นเขาหรอก    นี่แค่นั่งรถไปด้วยกัน  พอฉันมองพี่นนท์   เขาดันเสไปมองทางอื่น  บรรยายในรถที่แสนเงียบแถมวังเวงแบบนี้  มันรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ชอบกล
"บ้านคุณอยู่ไกลแค่ไหน"
"ไกลมากละ  ยิ่งเป็นช่วงเย็น รถติดแบบนี้ละก็  คงอีกนานเลยล่ะ" 
"แล้วทำไมไม่บอกก่อนละ  มันไกลขนาดนี้  จะได้กลับไปพักผ่อนเสียที นี่มันกี่โมงแล้ว"
"ประมาณ 6 โมงครึ่งมั้ง"
ดูเขาตอบสิ  มันน่าไม่ล่ะ ดูพูดจาเข้า  ทำอย่างกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น  หนอย  ถ้านายไม่พูดเรื่องแม่ฉันก่อนนะ  ฉันคงไม่ตกใจหนักขนาดนี้หรอก  จะว่าไปคนอย่างเขาน่าจะมีดีอะไรบ้าง  ที่ทำให้สาวๆหลงรักแบบนี้  เฮ้ย เดี๋ยวก่อน  นี่เราดันมีใจให้เขาจริงๆแล้ว  โอ๊ยทำไงดีอ่ะ  
 เขาเลยเปิดเพลงบนรถให้ฟัง ดันเป็นเพลงโปรดของฉันซะด้วย

Dear Diary
Something Good Happened Today
He Finally Called Me By My Name
I Didn't Know How To Behave
What To Say Or Do
I Was So Confused 

Dear Diary
I Wanna Talk To Him Again
But Whenever He Is With His Friends
He Keeps Trying To Pretend
But I Already See
The Way He Feels For Me 

What Can I Do
Tell Me What Can I Say
When Do I Let Him Know I Feel The Same Way
How Can My Feelings Be So Hard To Show When
I Really Want Him To Know 

 ฉันนั่งฮัมตามไปเนื้อร้องนี้  ยิ่งฟังแล้วยิ่งอยากร้องไห้ ตามเนื้อร้องไปด้วย  ไม่รู้ว่าเขาเพลงแนวนี้ด้วยเหรอ  นึกว่าชอบฟังแนวร็อค หรือไม่ก็ฮิปฮอป  
"ทำท่าเหมือนจะร้องไห้  นี่ใครไปให้เธออกหัก"
"ไม่มีใครทำฉันอกหักหรอก  เพราะฉันไม่สนใจเรื่องความรัก"
"งั้นเหรอ สงสัยว่าจะพูดผิดคนซะแล้ว  ทำไมรถติดมันช่างน่าเบื่อแบบนี้"
ฉันก็ไม่ว่าอะไรเขา  จนกระทั่งไฟเขียว  เขารีบออกรถทันที  ตั้งแต่แยกตรงนี้  รถติดเป็นระยะ ระยะ  จนถึงบ้านเขา
"เนี่ยเหรอ  บ้านคุณ  ใหญ่กว่าบ้านฉันที่เชียงใหม่ซะอีก"
"นี่เธอไม่รู้เลยเหรอว่า แถวนี้เป็นบ้านคนรวยทั้งนั้น  ยกเว้นว่าคนที่อยู่ที่นี่มาหลายปี"
"อย่างนี้เอง  เข้าบ้านกัน ฉันอยากเจอแม่แล้ว"
ภายในบ้านนั้นตกแต่งได้อย่างหรูหรา สมกับเป็นบ้านคนรวยจริงๆ  ข้างในรูปปั้นเซรามิก  อะไรจะสุดยอด  แต่ท่าทางของคนในบ้านหลังนี้แล้ว เหมือนไม่ค่อยจะต้อนรับฉันเลย
ฉันเลยยกมือไหว้  พ่อของเขายิ้ม แต่แม่ของเขารับไหว้ แต่ตีสีหน้าบึ้งใส่ แน่นอน แม่ของเขาเอง  ดูเป็นคุณหญิงผู้สูงศักดิ์  พ่อของเขาดูท่าทางจะเป็นกันเองมากกว่า  ไม่ค่อยเจ้ายศเจ้าอย่าง  แล้วแม่ฉันละ  แม่ฉันอยู่ที่ไหน 
"นี่คุณ  แม่ฉันอยู่ที่ไหนล่ะ "
"ฉันจะไปรู้เหรอ น้านวลไม่ค่อยออกมาต้อนรับแขกเหมือนป้าอ่่อน  แตงกวา  น้านวลมักจะอยู่ในครัว  ทำกับข้าวมากกว่า  และสนิทป้านิ่มซึ่งเป็นคนเก่าคนแก่ในบ้านเท่านั้น  
"นี่ตานนท์  พาใครมาบ้านล่ะ"
"คุณแม่  นี่ตาลครับแม่  เป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย  เขาเป็นลูกสาวน้านวลที่แม่ถามหาอยู่"
"นี่ เหรอ ลูกสาวของนวล ฉันคิดว่าเธอจะสมัครเป็นคนรับใช้ในบ้านนี้  ดูจากการแต่งตัวแล้ว  ดูเหมือนกุลสตรีอยู่หรอกนะ  เกือบจะล้าสมัยอยู่แล้ว  ไม่รู้ว่าจะเป็น 18 มงกุฏด้วยหรือเปล่า  เดี๋ยวนี้มันดูไม่ออกว่าคนไหนดีหรือไม่ดี" 
ฟังคำพูดนี้แล้วอยากจะตอกกลับไปว่าถึงฉันจนแต่ไม่ได้ทำร้ายใครซักหน่อย  และไม่อยากได้เงินซักนิด  มีมือมีเท้าทำเองได้ 
"แม่ครับ เดี๋ยวผมพาเขาไปหาแม่ของเขาก่อนนะ"
เหมือนเขาพูดตัดบทไม่ให้แม่เขาพูดต่อว่าฉัน  พ่อเขาก็หน้าเสียเหมือนกันที่แม่ดันเสียมารยาทกับแขกของลูกชายมากขนาดนี้  เพราะคิดแบบค่านิยมเก่าๆแบบนี้  คิดว่าตัวเองเป็นคนหาคนรักให้ลูกได้  ส่วนพี่นนท์ หลังจากที่ทนฟังแม่เขาประชดประชันไม่ไหว เขาพาฉันไปที่ห้องพักคนใช้ ระหว่างทางฉันคิดอยู่นานพอควร
"นี่ เธอ  ฉันไม่คิดว่าแม่ฉันจะอคติกับเธอแบบนี้"
"ถ้าฉันเป็นแม่พี่นะ ฉันก็ไม่ชอบใจหรอกที่ลูกชายพาผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาบ้านแบบนี้"
"พูดเหมือนกับว่าตัวเองเข้าใจความคิดของผู้ใหญ่ยังไงยังงั้น อยากเจอแม่อยู่หรือเปล่าล่ะ"
"อยากเจออยู่ แต่ว่าแม่คงไม่อยากเจอฉันหรอก ฉันกลับบ้านแล้ว เดี๋ยวจะตื่นไม่ทัน"
"งั้นก็ตามใจ เดี๋ยวจะไปส่งถึงหอ"
"ไม่ต้องหรอก ฉันกลับเองได้ไม่ต้องห่วง ขอโทษนะค่ะที่ทำตัวเป็นภาระ"
"ไม่เห็นเป็นภาระอะไรเลย เดี๋ยวจะไปส่ง ไม่เข้าใจหรือไง ยัยบ๊อง"
หนอยแน่~ มาด่าว่าฉันเป็นยัยบ๊อง ใครกันที่เป็นคนชวนฉันมานี่ และยังมาว่าฉันอีก คอยดูเถอะจะแกล้งให้ถึง 10 เท่าเลย แต่ตอนนี้ฉันคงจำเป็นต้องสงบศึกกับเขาชั่วคราวก็แล้วกัน