บันทึกรักยัยเฉิ่ม

ลำดับตอนที่ #4 : กับดักหัวใจ

ตอนนี้ฉันอยากล้มทั้งยืนเลยจริงๆ ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย  แม่เป็นอะไรก็ไม่บอกกัน ใครล่ะเป็นคนส่งเงินให้ฉันเรียนที่นี่  เซ็งมากเลย  เขารู้ได้ไงว่าแม่มากรุงเทพฯ  มาอยู่บ้านเขาด้วย  คราวนี้จะทำอย่างไรดี  ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  หลังจากลากเพื่อนสนิททั้งสองออกจากห้องสมุดแล้ว 
"นี่ยัยตาล แกเป็นอะไรของแก จู่ๆก็ลากพวกฉันออกจากห้องสมุดอย่างนี้ รู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วงแกมาก  โดยเฉพาะฉันกับมด"
"ฉันไม่อยากเจอคนคนนี้เลยจริงๆนะ  ทำไมเรื่องมันต้องเกิดกับครอบครัวของฉันด้วยนะ  ไม่เข้าใจเลย ฉันต้องขอโทษด้วยนะ  ลากเธอออกมาโดยไม่ได้บอกกล่าวซักคำ"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า เรื่องจิ๊บจ๊อย  แล้วเรื่องมันเป็นอย่างไรล่ะ  ทำไมถึงทำให้เธอเป็นอย่างนี้ล่ะ ตาล"  แม่พระมาโปรดจริงๆนะ มด ชอบเป็นที่ปรึกษาให้ทุกคนอยู่เรื่อยๆเลย  ถ้าได้คุยกับมด และแพงล่ะก็  ฉันคงทำใจได้ส่วนหนึ่ง  แต่อีกส่วนหนึ่งล่ะ จะทำอย่างไรต่อ นั้นเก็บเอาไปคิดดูก่อนก็แล้วกันนะ 
"ครอบครัวฉันนะสิ  ติดหนี้คนอื่นเขา"
"ใครล่ะที่เป็นเจ้าหนี้"
"ดันเป็นครอบครัวของอีตาบ้านั่น  พี่นนท์แฟนพลอยนั่นแหละ ฉันไม่มีเงินพอที่จะใช้หนี้ให้หมดได้หรอก"
"เหรอ  ทำไมแม่แกไม่บอกแกซักคำเลยล่ะ ตาล"  แพงถามด้วยความสงสัย
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน  ว่าแม่คิดอะไรอยู่ "
ความมืดดำยังปกคลุมอยู่รอบทั้ง 3 คน  มองไปทางไหนก็มืดไปหมด
"ตาล ฉันถามแกตรงๆนะ  พี่นนท์นั่นมาคุยอะไรกับแกบ้าง"
"เขานะเหรอ  มาคุยเรื่องนี้แหละ  ให้ข้อเสนอฉันมาด้วย"
"ข้อเสนอนะเหรอ เขาคิดจะทำอะไรกับแกกันแน่ ตาล  สงสัยว่าจะเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆเลย"
"ฉันจะไปรู้เหรอ เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เอง ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับเรื่องนี้ ถึงได้มาพูดกับฉัน เขารู้ด้วยว่าครอบครัวฉันติดหนี้"
"แกรู้หรือเปล่าว่า เจ้าหนี้เป็นพ่อเขา"
"เรื่องนี้ฉันไม่รู้เลย  รู้แต่ว่าเจ้าหนี้เป็นคนกรุงเฉยๆ เรื่องนี้ฉันควรจะเสี่ยงกับเขามั๊ย แพงกับมด" แค่คิดก็กลุ้มใจจะตายอยู่แล้ว  แพงกับมดได้แต่มองฉัน 
"ตาลจ๋า ตาลจะเสี่ยงยอมรับข้อเสนอของเขาหรือเปล่าล่ะ  ทั้งหมดนี้มันขึ้นอยู่กับตาล  ไม่ใช่เราสองคนนะ  ถ้าเสี่ยงแล้ว อะไรๆมันดีขึ้น ก็ยอมเสี่ยง แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น มิหนำซ้ำสถานการณ์ที่เป็นอยู่แย่อีก  ต้องยอมถอยเพื่อตั้งต้นใหม่เท่านั้นเอง"  มดพูดด้วยความเห็นใจ รวมทั้งสงสารฉัน ซึ่งไม่รู้เรื่องอะไรซักนิด
"ตาล ฉันว่า เรื่องนี้มันเรื่องของแก ฉันกับมดเองก็ไม่ได้รู้เรื่องนี้ด้วย  มันอยู่ที่แกจะตัดสินใจแล้วว่า ยอมรับ หรือไม่  แล้วแกควรไปบอกอีตาพี่นนท์ให้รู้ด้วย  จะได้ไม่มาตื๊อแกอีก"
ฉันมาคิดดูแล้ว การที่ฉันหนีปัญหาแบบนี้  มันไม่ใช่ตัวฉันซักนิด ฉันคนที่ร่าเริง กล้าลุยทุกอย่างมันหายไปไหนหมด เพราะผู้ชายคนนั้นคนเดียวที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้  ทุกครั้งที่เขาแกล้ง  ฉันกลับแคร์ความรู้สึกเขาเสมอมา  และกลัวเสียเขาไป  ถ้าเราคิดว่าปัญหานี้มีทางแก้ได้ละก็ เป็นไงเป็นกันก็คราวนี้แหละ
"ตกลง เราจะไปพูดเรื่องนี้กับเขาเอง จะได้รู้เรื่องกันไปเลย" 
หลังเลิกเรียนแล้ว ฉันกำลังเดินทางกลับบ้าน  ระหว่างทางฉันเห็นพลอยกับพี่นนท์ทะเลาะกันอยู่
"พี่นนท์  วันนี้พี่มีนัดกับพลอยไม่ใช่เหรอว่า จะพาพลอยไปกินข้าว"
"พี่ขอโทษนะ  เผอิญว่าวันนี้มีนัดกินข้าวกับคุณพ่อที่บ้าน  มันกะทันหันมากจริงนะน้องพลอย"
"พลอยโกรธแล้ว  ไม่รู้ไม่ชี้ด้วย พลอยกลับบ้านเองก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่มาส่ง"
แล้วเจ้าตัวก็เดินไปทางสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินทันที ไม่หันกลับไปมองพี่นนท์อีกเลย  ทะเลาะเรื่องไร้สาระ  เขาเองมองหาใครอยู่นะ  ทำท่าจะชะเง้อหลายรอบแล้วด้วย  ฉันรีบเดินกลับหอให้พ้นรัศมีสายตาเขา  โธ่เว้ย เขาดันตามมาจนได้  ฉันจึงหันหลังกลับไปถามทันที
"พี่นนท์ค่ะ จะตามฉันมาทำไมไม่ทราบ"
"บังเอิญว่า ผมมีธุระกับคนแถวนี้"
"คนแถวนี้ พูดได้ตลกดี ไม่ทราบคนแถวนี้ของคุณอยู่ที่ไหนเหรอ ถึงได้ไล่แฟนตัวเองอย่างนี้ล่ะ"  ฉันได้ตอกย้ำพฤติกรรมที่เขาตะกี๊นี้  กลับไม่สะทกสะท้านซักนิดเลย  เขากลับโอบไหล่ฉันไว้ แล้วดึงเข้าหาตัวเขา 
"ปล่อยนะ พี่นนท์  อย่าทำอะไรบ้าๆ แถวนี้นะ"
"ทำอะไรนั้นเหรอ ผมอยากบอกว่าคนแถวนี้ของผม ดันอยู่ตรงนี้ซะด้วย ปากร้ายไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะเนี่ยเรา"
"ทำไม ฉันถึงจะปากร้าย แต่ไม่เคยทำร้ายใครก่อนด้วย ไม่เหมือนคุณคอยตอแยฉันตลอด ถ้ามายุ่งกับฉัน โดยดีแน่"
"ถ้าอย่างนั้น ไม่แกล้งก็ได้  เธอคงตกใจถึงที่ฉันพูดเมื่อบ่าย ฉันก็เลยอยากเล่ารายละเอียดให้ฟัง แล้วพาเธอไปหาแม่เธอด้วย ตกลงไหม"
"แน่ใจนะค่ะว่า  คุณพาฉันไปแม่ที่บ้านคุณ"
"แน่นอนที่สุด อย่างน้อยก็ไม่ผิดเงื่อนไขที่ได้ตั้งไว้ นะ Darling"
ฉันทำอะไรไม่จริงๆกับผู้ชายคนนี้  จะพูดว่าฉันไม่ได้ตกลงว่า ฉันจะเป็นแฟนเขาเลย  เพราะเขามีพลอยใสเป็นแฟนอยู่แล้ว  ฉันไม่อยากเป็นมือที่สามแย่งแฟนเพื่อน  และอีกอย่างหนึ่งเขาเป็นผู้ชายที่ดีเกินไปสำหรับผู้หญิงอย่างฉัน  ฉันหลุดจากภวังค์ทันทีมีเสียงเขาพูดขึ้นมา
"เป็นอะไรไป ไม่สบายเหรอ"
"ปะ...เปล่าซักหน่อย อีกนิดเดียวก็ถึงหอพักแล้ว จะพูดอะไรก็รีบพูด รีบพาฉันไปหาแม่ด้วย  จะได้กลับหอไม่ดึกเกิน เพราะพรุ่งนี้ฉันต้องไปรับน้องที่ทะเล"
"งั้นเหรอ มีธุระก็ไม่บอก"
"ทำไมต้องบอกด้วย คุณเป็นพ่อฉันหรือไงกัน"
"ก็เพื่อแม่เธอบ่นคิดถึง โดยเฉพาะพักหลังนี้แกฝันหาเธอบ่อยๆ ก็เลยอยากพาไปหา"
"ยังงั้นเหรอ ฉันไปก็ได้ แต่อย่าดึกนะค่ะ"
"ก็ได้ งั้นก็ตามฉันมาสิ"
เขาเดินนำลิ่วโดยไม่สนใจฉันที่เดินตามเขา ตัวเล็ก แถมเตี้ยอีก เขาเดินเร็วเหลือเกิน เมื่อเดินไปถึงลานจอดรถที่บริเวณรถไฟฟ้าใต้ดิน
"นั่งรถไป บ้านฉันอยู่แถว ทองหล่อ 2"
โอ้โฮ่ ลูกคนรวยนี่เอง ใครที่มีบ้านอยู่แถวนั้นนะ รวยทั้งนั้นอ่ะ เด็กบ้านนอกอย่างฉันยังไม่มีเงินมากมายเท่าพี่นนท์  และฉันเองก็ไม่อยากเรียกเขาว่าพี่ แบบสนิทสนมอย่างพลอย เพราะฉันรู้ดีว่าเขาดีเกินไปสำหรับฉัน ผู้หญิงเปิ่นอย่างฉันควรจะเป็นโสดดีกว่า แค่คิดก็เศร้าแล้ว
"เป็นอะไรของเธออีก ทำหน้าอย่างกับคนเป็นโรคซึมเศร้า"
"เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร  ไม่ต้องมาห่วงฉันหรอกน่า รีบออกรถไปได้แล้ว  ฉันจะได้รีบกลับมาหอให้ทันเวลา"
"ครับ  ครับ" 
เฮ้อ  ผู้หญิงอะไร เดาใจไม่ถูกจริงๆ  ผู้หญิงหลายคนที่เขารู้จักนั้นเดาใจถูกหมดทุกอย่าง  เมื่อได้รู้จักเธอคนนี้  ทำให้เขาคิดไม่ถึงว่า  ผู้หญิงแสนเฉิ่มในสายตาของเขาเอง  ดันมีอะไรบ้างอย่างที่ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น  และยังเดาใจไม่ถูกว่าเธอคิดอย่างไรกันแน่  
เขาสตาร์ทเครื่อง  แล้วรีบออกจากที่จอดรถทันที