บันทึกรักยัยเฉิ่ม

ลำดับตอนที่ #3 : ไม่รู้ว่าเป็นอะไร

วันนี้เป็นวิชาแรกของการเปิดเทอม  ฉันควรจะกระตือรือร้นซิ  ไม่ใช่ทำหน้าหงอยแบบนี้ด้วย  จนทำให้แพงสงสัย
"เฮ้ย ตาล แกเป็นอะไรอ่ะ แกเหม่อหาใครเหรอ"
"เปล่าหรอก"
"แกคิดว่าจะหลอกฉันได้เหรอ  ฉันสังเกตแกตั้งแต่แกเข้าเรียน  นั่งมองเขาอย่างนั้น
ฉันว่าแกแอบชอบเขาแน่เลย"
"บ้านา  ฉันนะเหรอจะชอบเขา ผู้ชายพรรค์นั้น  ให้บรรดาสาวเขาชอบไปเฮอะ  อย่างฉันต้องเป็น..."
"พี่บอลนะสิ  หน้าตาก็ดี  นิสัยดี  เป็นสุภาพบุรุษอีกด้วย ไม่เหมือนอีตาบ้า  ขี้เก็กชะมัดอย่างที่แกด่าไว้ใช่มั๊ยล่ะ"
"เออๆ  อย่างที่แกพูดนั่นแหละ ฉันคิดถึงพี่บอลจังเลยอ่ะ"  แล้วจู่ๆใครไม่รู้ดันปาเครื่องบินกระดาษใส่หัวฉันอีก  ใครกันนา ที่ทำ เมื่อคลี่ออกมาดู  มีข้อความเขียนถึง
"วันนี้ มาเจอที่ห้องสมุด  เวลา 17.00  ถ้าช้าโดนแน่"  หนอย~ ก็ใครซักอีกล่ะนอกจาก 
พี่นนท์ แฟนพลอย  ตามตื้อกวนใจไม่เลิกจริงๆเลย  หน้าแทบไม่อยากจะมองเห็น คนอะไรแย่ที่สุดบนโลกกว้าง
"เฮ้ย เพื่อนๆ ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว"  จะมีใครได้นอกจากยัยเตยหอม  นอกจากวุ่นวายเพื่อนๆแล้ว  ยังกินเก่งอีก 
ตอนที่เดินไปโรงอาหาร  ฉันเห็นพี่นนท์คุยกับพลอยใสอย่างสนิทสนมกัน  แค่เห็นมันก็รู้สึกปวดใจหน่อยๆแล้ว  เอ...ทำไมฉันต้องเป็นเดือดเป็นร้อนกับคนพรรค์นั้นด้วย  อย่างไรซะ เราก็เป็น
คู่กัดกันอยู่ดี  จนมดสงสัยขึ้นมาทันที
"ตาล เป็นอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าจ้า มด ไม่มีอะไรหรอก" ฉันต้องทำหน้ายิ้มอยู่ตลอด  เพื่อไม่ให้ใครสงสัยพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของฉัน  
โรงอาหารนี้มีอยู่ 2 โรง  ที่หนึ่งมีแอร์เย็นๆ  ส่วนอีกที่หนึ่งมีแต่พัดลม  ร้อนก็ร้อน  มีนกบินว่อนอีก  กลุ่มของฉันส่วนใหญ่ชอบกินโรงอาหารที่มีแอร์  และมีโต๊ะยาวอยู่ตรงกลาง เป็นโต๊ะที่นั่งกินข้าวเป็นประจำ  วันนี้รู้สึกว่าทุกคนดูอารมณ์ดี และสนใจแฟนใหม่ของพลอยใสกันเป็นพิเศษ  โดยเฉพาะพลอยใสที่ดูร่าเริงกว่าเพื่อนคนอื่น
"พี่นนท์ค่ะ  รู้จักยัยพลอยเราได้อย่างไรค่ะ"  เตยหอมเริ่มถามก่อน  ทำให้พี่นนท์อึ้งทีเดียว
"อ๋อ รู้จักน้องเค้าจากเพื่อนของพี่คนหนึ่ง  แล้วก็คุยกันทางเอ็มกันบ่อยๆในช่วงปิดเทอม"
"มิน่าล่ะ ถึงดูสนิทกันเป็นพิเศษ" ไม่ทันไร  ก็เสียงร้องของผู้หญิงดังขึ้น
"นังแพศยา แกใช่ไหมที่แย่งนนท์ไปจากฉัน"  เสียงใครนะเหรอ  ยัยลิลลี่นั่นเอง  คิดอยากทวงแฟนคืน  เรียกร้องด้วยวิธีนี้เหรอ  ทำอย่างกับนางร้ายตบนางเอกเพื่อแย่งพระเอก ในละครน้ำเน่ายังไงอย่างนั้นแหละ
"ฉันไม่ใช่นังแพศยา  แบบที่เธอด่าฉันหรอกนะ  เขาชอบฉันเอง  และฉันก็ชอบเขาด้วย  ไม่มีการบังคับให้ใครรักใครได้  ส่วนเธอคงดีแต่ควงผู้ชายไปวันๆ  ไม่จริงจังกับใครไหนซักคน ก่อนที่จะด่าใครควรหันมามองตัวเองบ้างนะ  คุณลิลลี่"
"แก  ตายซะเถอะ ยัยตัวแสบ"  ลิลลี่ปราดเข้ามาตบพลอยใสดังฉาด  แต่พลอยใสของเรานะหรือจะยอม  เธอกลับตบลิลลี่คืน  จนเกิดการต่อสู้ขึ้น เพราะแย่งคนคนเดียวเนี่ยนะ  ทุกคนพยายามจะห้ามศึกครั้งนี้  แต่ฉันไม่อยากเข้าร่วมกับเหตุการณ์นี้เลยซักนิด  เลยขออยู่เฉยๆดีกว่า  อยากตบกัน  ก็ตบกันให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยสิ  จนกระทั่งยัยลิลลี่พลั้งมือมาตบฉันอีกคนหนึ่ง
"เพี๊ยะ"  อ้าว! ทำไมเล่นมาตบฉันอีกคนหนึ่ง  แล้วฉันมาเกี่ยวอะไรกับเหตุการณ์นี้ด้วยฮ้า แม่คุณ
ตอนนี้มันโกรธจนเกินจะทนไหวแล้ว  เลยตบลิลลี่ฉาดใหญ่
"พอได้แล้ว คิดว่าเป็นเรื่องสนุกหรือไงกัน  ที่มาตบตีกันเพื่อแย่งผู้ชายคนเดียว  ผู้ชายมีเยอะแยะมากมายทั่วโลก  มาแย่งแค่คนๆเดียว  พลอยทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วย  มันถูกแล้วใช่ไหม ถ้ายังคิดไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ"  ฉันวิ่งพลุ่งพลั่นออกจะโรงอาหารทันทีเลย  โดยไม่สนใจว่าคนรอบข้างคิดกับฉันยังไง  พี่นนท์เองรีบเดินตามฉันไป ไม่ใครห้ามเขาได้
"เดี๋ยวสิ  ตาล จะไปไหน  รอเราด้วย"
"เราไปด้วยซิ ตาล" แพงกับมดจึงวิ่งตามฉันออกไปทันทีเลย  
เวลาที่ฉันทุกข์หรือสุข  อยากร้องไห้ระบายทุกสิ่งทุกอย่างออกมา  ฉันมักจะมาอยู่ที่ห้องสมุดตึก 5 ชั้น เสมอมา  หรือบางครั้งกลับบ้านไปเขียนไดอารี่ระบายทุกอย่าง  ฉันขึ้นไปห้องสมุดชั้น 5  ซึ่งเป็นชั้นที่เงียบที่สุด  ซ่อนตัวอยู่ที่หลืบที่ไม่มีใครเห็นได้
"ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"  TOT  ทำไมฉันต้องโดนเรื่องแบบนี้ด้วย  ไม่เข้าใจเลย  แล้วเขาล่ะ  เคยรู้สึกบ้างไหมว่า  ผู้หญิงที่ตบตีกันเพราะแย่งเขาคนเดียว  เคยรู้บ้างไหม คนบ้า 
 "นี่  แอบร้องไห้คนเดียว  กลัวไม่ใครรู้หรือไงว่าเกิดอะไรขึ้น" พี่นนท์ คนใจร้าย คนอื่นต้องเดือดร้อนกับเรื่องของเขา  ดูเขาสิ  กลับไม่เดือดร้อนซักนิดเดียว  ยังยิ้มได้อยู่อีกเหรอ
"ตามฉันมาได้ไง  ฉันเคยบอกใครเหรอว่า  ฉันเป็นไง  อยู่ที่ไหน  ทำอะไร แล้วรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่"
"คงจะเป็นเรื่องบังเอิญมั้งนะ  ที่มาเจอเธอที่นี่  มิน่าเชื่อผู้หญิงอย่างเธอจะมีมุมแข็งเหมือนกันนะเนี่ย  ถ้าใครได้เธอเป็นแฟน  เขาคงกลัวเธอแน่ๆ"
"ฉันจะเป็นอะไร  มันก็เรื่องของฉัน  คุณไม่เกี่ยว  ฉันไม่อ่อนแอจนเกินไปหรอก"  ฉันพูดด้วยอารมณ์โกรธ เขาคงรู้มั้งว่าฉันคิดอย่างไร หรือรู้สึกอย่างไรกับเขา แค่คิดก็หน้าแดงหมดแล้ว แต่ก็แปลกนะ  แทนที่เขาจะอยู่ช่วยพลอยใส  เขาดันเดินมาหาฉันซะงั้น  น่าแปลกจริงๆเลยผู้ชายคนนี้  เขาคิดอะไรอยู่กันแน่ สงสัยจริงๆ
"จริงๆแล้ว คุณควรไปดูแลพลอยมากกว่าฉันซะอีก "
"งั้นเหรอ ฉันไม่ชอบให้ใครมาทะเลาะกัน  ก็หนีออกมา  น่าเบื่อจะตาย ฟังไปก็ไม่ประโยชน์"
ผู้หญิงคนนี้ก็เอาเรื่องเหมือนกันนะ  ดูๆแล้วก็น่ารักดี  แตกต่างจากผู้หญิงที่คบมาหลายๆคน  แม้แต่พลอยใสก็ไม่มีสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้มี  นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย  ทำไมเราคิดถึงแต่ผู้หญิงคนนี้อยู่ตลอดเวลาเลย  แค่ได้เห็นหน้า  หรือแกล้ง  ก็พอใจ และสุขใจมากกว่าอย่างอื่น  เธอจะรู้สึกแบบนั้นไหมหนอ  แต่ว่ายัยนั่นปากร้าย  เฉิ่มก็เฉิ่มสุดๆ  ยังไงยังไงก็ไม่เอาเป็นแฟนหรอก  
"นี่ คุณ  คุณแปลกมากเลยนะ  แทนที่คุณจะดูแลแฟน  แต่กลับมาดูแลฉัน ซึ่งเป็นคนนอก
คุณไม่กลัวเธอว่าเลยเหรอ"
"พลอยต้องว่าแน่ถ้าไม่ดูแลเพื่อนเขาด้วย ก็แค่นั้น  เรามาคุยเรื่องนี้กันดีกว่า"
"เรื่องอะไร  ฉันไม่จำเป็นต้องมีธุระอะไรกับคุณ"
"เรื่องเมื่อเช้านี้  ฉันอยากชำระความกันซักหน่อย เธอจงใจแกล้งฉันใช่ไหม"
จะมากล่าวหาฉันในเรื่องเมื่อเช้าใช่ไหม ถึงได้ตามมาถึงนี่ เมื่อถึงขั้นนี้แล้วเป็นไง เป็นกัน
ฉันไม่กลัวแล้ว ไม่หลบหน้าหนีด้วย
"ฉันไม่ได้ตั้งใจทำ  มันเป็นอุบัติเหตุโดยบังเอิญนะค่ะ"
"งั้นเหรอ เธอนี่ยังปากแข็งไม่เลิกจริงๆ"
"แล้วทำไม  ฉันไม่ได้ผิดซักหน่อย  มากล่าวหากันแบบนี้  คุณคิดว่าได้อะไรขึ้นมาล่ะ "
"ได้นะได้แน่  แล้วมีเรื่องจะบอกเธอด้วย  บังเอิญว่าพ่อเธอกับพ่อฉันเรารู้จักกันโดยบังเอิญนะ  แต่ว่าพ่อเธอติดหนี้พ่อฉันอยู่ประมาณ 4 ล้าน  ก่อนเขาตาย เขาฝากให้พ่อฉันดูแลครอบครัวเธอด้วย  แม่เธอตอนนี้เป็นคนรับใช้ในบ้านของฉันด้วย แล้วเธอจะทำอย่างไรดีล่ะ น้ำตาลเปรี้ยว "  นี่มันเรื่องอะไรกันนี่  แม่ไม่ได้บอกฉันเลยซักคำ  จดหมายว่าแม่มากรุงเทพฯ ก็ไม่บอกซักคำเลย  ทำไม อยู่ๆมันอยากล้มแต่ก็ล้มไม่ได้ 
"เออ...เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ฉัน มะ...ไม่เป็นไร"  ฉันรีบวิ่งไปทันทีโดยไม่สนใจแววตาคู่นั้นของเขาที่หันมามองฉันอยู่ บังเอิญเจอมดกับแพงมาพอดี เลยลากสองคนนั้นทันทีโดยไม่บอกกล่าวอะไรเลย  ส่วนสองคนนี้เมื่อเจอฉันก็หน้าเหรอหรา ไม่รู้เรื่อง  ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอเขาอีกแล้ว  เขาคนนี้แหละที่ทำให้ใจเต้นระรัวทุกครั้งที่เจอหน้ากัน  เขาคนนี้ที่ทำให้ฉันเจอเรื่องเลวร้าย จะโทษใครได้ล่ะ นอกจากโทษตัวเองที่ไปหลงรักเขาแล้ว  หลงรักจนไม่รู้ว่าเขาจะรักหรือไม่ แล้วพร้อมที่จะเจ็บปวดไปกับมันด้วยเช่นกัน