Butter Part Love พักหัวใจยัยตัวร้าย ไว้กับนายน่ารัก
ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ แต่งเป็นเรื่องแรกค่ะ ... เป็นยังไงก็ติชมกันได้ จะเอาไปปรับปรุงค่ะ
ผู้เข้าชมรวม
67
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
1
“แม่จะให้ลูกไปอยู่กับเพื่อนพ่อที่ต่างจังหวัด”
“เอ๋?”
“เพราะพ่อกับแม่จะไปฮันนีมูน!!! ที่นอร์เวย์!!!!”
“หา?”
“นะลูกนะ พ่อกับแม่จะไปย้อนอดีตวันวาน ตอนที่เพิ่งจะแต่งงานกันใหม่ๆ ดังนั้นลูกจะต้องไปอยู่กับเพื่อนพ่อ”
“แล้วทำไมหนูต้องไปอยู่กับเพื่อนพ่อด้วยล่ะคะ หนูโตแล้วนะคะแม่ หนูอยู่คนเดียวได้”
“แม่กลัวว่าถ้าลูกอยู่คนเดียวจะเหงาเอาได้ ไปอยู่กับเพื่อนพ่อน่ะดีแล้วลูก”
“เอางั้นก็ได้ค่ะ แล้ว...แม่จะไปกี่วันคะ?”
“สาม”
“สามวัน? แค่สามวัน จะไปทำไมคะเนี่ย...”
“สามเดือนจ้ะ”
“เหวอ... O_o”
...
เฮ้อ...ฉันนึกย้อนไปถึงบทสนทนาเมื่อสองวันก่อน ป่านนี้พ่อกับแม่คงสวีทหวานแหววท่ามกลางบรรยากาศหนาวที่มีหิมะปกคลุมอยู่สินะ
ฉันขับรถมาตามแผนที่ที่แม่ให้ฉันไว้ จะว่าไป...บ้านหลังนี้ก็น่าจะมีอะไรให้ฉันทำกันเบื่อมากกว่าตอนอยู่บ้านอ่ะนะ
ครืด...
ฉันจอดรถก่อนจะเปิดประตูลงมาแล้วก็พบกับคนสวนคนหนึ่ง
“มาหาใครครับ”
“มาหาคุณอาค่ะ”
“เชิญด้านในครับ” คนสวนบอกก่อนจะเดินนำหน้าเข้าสู่ตัวบ้านไป ภายในบ้านหลังใหญ่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม มีเฟอร์นิเจอร์เนื้อดีจัดวางอยู่อย่างเป็นระเบียบ และทุกซอกทุกมุมก็แทบจะไม่มีเศษฝุ่นหรือหยากไย่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว...
บ้านสะอาดมากอ่ะ ^o^
“สวัสดีค่ะ” ฉันเอ่ยทักทายคนตรงหน้าที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์พลางจิบกาแฟไปด้วย นี่คงจะเป็นเพื่อนพ่อสินะ ดูจากภายนอกแล้วน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อ
“สวัสดีจ้ะ นี่คงจะเป็นลูกสาวของราชิตย์ใช่มั้ย”
“ค่ะ คุณก็คงจะเป็น...”
“ใช่แล้ว ฉันเป็นเพื่อนของพ่อหนู ฉันชื่อไพโรจน์” เพื่อนของพ่อดูท่าทางใจดีมากเลยอ่ะ แต่ทำไมไม่เหมือนพ่อฉันเลย พ่อฉันน่ะขี้บ่น แถมยังเจ้าระเบียบอีก ชอบว่าฉันเป็นเด็กๆอยู่เรื่อยเลย >_
“หนูชื่อบัตเตอร์ค่ะ”
“แล้วเสื้อผ้าข้าวของล่ะ”
“อ๋อ ยังอยู่ในรถอยู่เลยค่ะ”
“งั้นอาจะให้นายไก่เอาของขึ้นไปเก็บบนห้องให้ละกัน” คุณอาบอกก่อนจะหันไปหาคนสวนที่ยังคงยืนรอคำสั่งจากเจ้านายอยู่ที่หน้าประตูบ้าน
“เดี๋ยวเอาของไปเก็บให้หนูบัตเตอร์ด้วยละกันนะนายไก่”
“ครับ” นายไก่รับคำสั่งก่อนจะวิ่งหน้าตั้งไปที่รถของฉันทันที
“เชิญนั่งก่อนสิหนูบัตเตอร์” แหม...กว่าจะเชิญนั่ง ปล่อยให้หนูยืนอยู่ตั้งนานนะคะคุณอา = =!
“ขอบคุณค่ะ”
“เดี๋ยวอาจะต้องไปทำธุระข้างนอก ขอโทษด้วยละกันนะ วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลย ยังไงก็...เดินเล่นสำรวจรอบๆบ้านได้ตามสบาย”
“ค่ะ” ฉันตอบคุณอาก่อนจะมองตามหลังของท่านที่กำลังก้าวออกจากประตูบ้านไป อายุมากขนาดนี้แล้วยังต้องทำงานอีก ไม่เหนื่อยรึยังไงนะ?
ในขณะที่ฉันคิดอะไรอยู่เพลินๆ นายไก่ก็โผล่มาพอดี
“คุณครับ ผมเอากระเป๋าของคุณขึ้นไปวางหน้าห้องแล้วนะครับ เชิญตามสบายนะครับ”
“ขอบคุณมากนะคะ” นายไก่ยิ้มจางๆให้ก่อนจะเดินหายไปยังสวนหลังบ้าน นี่ตกลงไม่มีใครอยู่เลยจริงๆหรอเนี่ย...มันน่าจะมีพวกแม่บ้านสัก 5-6 คนบ้างสิ อะไรกัน บ้านหลังใหญ่ แต่มีแค่คนสวนคนเดียวเนี่ยนะ?!
ฉันส่ายหัวเล็กน้อยอย่างงงๆ ช่างเถอะ...จะมีแม่บ้านเยอะ หรือไม่มีเลยมันก็ไม่ได้หนักหัวฉันนี่ ฉันเดินขึ้นไปบนชั้นสองก่อนจะเดินหากระเป๋าเดินทางที่นายไก่วางไว้หน้าห้อง
ฉึก!!
อั้ยย่ะ!!
ใครมันมาค้นข้าวของในกระเป๋าฉันจนกระจัดกระจายแบบนี้!!! ให้ตายเหอะ!
ฉันรีบวิ่งไปที่กระเป๋าตัวเองทันที ก่อนจะรีบยัดเสื้อผ้าข้าวของให้เข้าไปกองอยู่ข้างในกระเป๋าอย่างเดิม ฉันจะต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าใครมันมาค้นกระเป๋าฉันแบบนี้!!! ฮึ่ย...ดีนะที่ชุดชั้นในของฉันมันไม่เล็ดลอดออกมาจากกระเป๋าน่ะ เกิดใครมาเห็นเข้า...ยี้!! ฉันคงอายมากอ่ะ T^T
ซอกแซกๆๆ...
หืม...
งุงิๆๆๆ
เสียงอะไรน่ะ?
มีคนอยู่ในห้องข้างๆฉันงั้นหรอ? ไหนคุณอาบอกว่าไม่มีคนอยู่ที่บ้านไง ช่างเหอะ ฉันไม่สนใจเรื่องที่คนอยู่บ้าน หรือไม่อยู่บ้านแล้ว ฉันสนแต่ว่าตอนนี้...ใครเป็นคนมารื้อกระเป๋าฉัน!!!
ฉันน่าจะลองถามคนที่อยู่ในห้องนี้สินะ เผื่อเขาจะรู้ก็ได้...เป็นความคิดที่ดีมากๆเลย >^
ก๊อกๆๆ
เงียบกริบ
ก๊อกๆๆๆๆๆ
เอ...ทำไมไม่มีคนมาเปิดประตู แต่ยังมีเสียงคนคุยกันอยู่ในห้องอ่ะ แล้วก็เสียงเพลงแดนซ์ด้วย อ๊า...ได้ยินอย่างนี้แล้วฉันอยากเข้าไปร่วมสนุกกับคนข้างในห้องจัง (ร่วมเต้นนะ อย่าคิดลึก)
ดูท่าทีว่าจะไม่มีคนมาเปิดประตูจริงๆ เฮ้อ...ฉันหมดความอดทนแล้วนะ พังประตูเข้าไปดีกว่า
พลั่ก!!!
ฉันใช้ท่อนแขนข้างซ้ายทั้งหมดดันประตูอย่างแรง ส่งผลให้ประตูที่ไม่ได้ล็อคเปิดอ้าอย่างง่ายดาย เสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม พร้อมกับไฟเท็กซ์หลากหลายสีที่สาดส่องไปรอบห้อง สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำเอาฉันผงะเมื่อมีชายหนุ่มรูปงามกับหญิงสาวแสนสวยจำนวนมากกำลังนั่งจู๋จี๋กัน บ้างก็โยกย้ายไปตามจังหวะเพลง บ้างก็กำลังดริ้งอย่างมัวเมา แต่ที่ทำให้ฉันตกใจไปมากกว่านั้น...ทุกคนอยู่ในสภาพที่เกือบจะเปลือย ชายก็เปลือยท่อนบนแต่ถูกปิดท่อนล่างด้วยผ้าขนหนู!!!! หญิงก็นุ่งกระโจมอก!!!! อร๊าย!!!! นี่คุณอาแอบเปิดผับในบ้านงั้นเรอะ!?
“ว้าวๆๆ มีแขกอีกคนอยากร่วมสนุก เชิญด้านในคร้าบบ...” ฉันอยากจะถอนคำพูด แงง...ฉันไม่อยากร่วมสนุกกับคนพวกนี้แล้ว!!! ToT
2
นายคนที่กล่าวเชิญชวนฉันเข้าไปร่วมสนุกกำลังเดินมาที่ฉัน อึ๋ย!? ท่อนบนที่เปลือยเปล่ากำลังจะเข้ามาใกล้ฉันแล้ว!!! ร่างที่บางแต่แอบแฝงด้วยกล้ามเนื้อของเขากำลังเดินดุ่มๆเข้ามาหาฉัน ทำให้ขาของฉันก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ...
ฮือๆๆ...ไม่นะ
กึก!
หลังฉันชนเข้ากับประตูพอดีกับที่นายคนนั้นหยุดเดิน เขายิ้มกว้างก่อนจะพูดขึ้น
“เชิญร่วมสนุกคร้าบบบ...” เอ่อ...จะให้ฉันตอบยังไงดี? ยังไม่มีอารมณ์งั้นหรอ?
“ไม่ล่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ พอดีเข้าห้องผิด” ฉันรีบปฏิเสธก่อนจะคว้าเข้าที่ลูกบิดประตู
หมับ!
หมับ!
ฝ่ามืออุ่นๆคว้าเข้าที่มือของฉันที่กำลังจะเปิดประตู อ๊ากก!!!อย่าตามหลอกหลอนฉันได้ม้ายยย!!!
“ปล่อยนะ!”
“เชิญร่วมสนุกกับพวกเราเถอะคร้าบบบ...” นายนั่นยังคงรั้งฉันไว้
“ม่ายยย”
“นะคร้าบบบ...นิดหน่อยก็ได้ ผมสัญญา...ถ้าคุณยอมร่วมสนุกกับพวกเรา ผมจะปล่อยคุณทันที” ว่าไงนะ? ปล่อยทันทีงั้นหรอ?...
“จริงนะ?”
“ผมไม่โกหกหรอก” แต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของนายมันทำให้ฉันไม่ไว้ใจนายแล้วสิ >_
“อืม...เอางั้นก็ได้”
“วู้วๆ...เชิญทางนี้เลยคร้าบบบ...” นายเจ้าเล่ห์คนนั้นจูงฉันเข้าไปยังเคาท์เตอร์ ก่อนจะยื่นแก้วที่มีน้ำสีม่วงๆให้ฉัน
“อะไรน่ะ”
“น้ำองุ่นครับ” งั้นเหรอ? อืม...ฉันกำลังอยากกินน้ำผลไม้อยู่พอดีเลย ^^
ฉันจิบเข้าปากเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกถึงความขม นี่มันหลอกเอาอะไรให้ฉันกินเนี่ย ToT
พรวด!!
“อุ้ก!” นายเจ้าเล่ห์ดันตูดแก้วให้เอียงขึ้น ส่งผลให้ไอน้ำม่วงๆไหลเข้าปากฉันจนหมดแก้ว
“กลืนสิ”
“T^T”
“อร่อยดีออก” ฉันจำใจกลืนไอน้ำเฮงซวยลงคออย่างยากลำบาก อดทนไว้...เดี๋ยวมันก็ปล่อยเราออกจากที่นี่แล้ว
อึก...
“เป็นไง อร่อยมั้ย?”
“อร่อยบ้านนายสิ ขมจะตาย แล้วจะปล่อยฉันได้รึยัง”
“อืม...แล้วอยากถูกปล่อยรึยังล่ะ”
“ฮึ่ม...” ฉันเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ก่อนจะเหลือบไปมองผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังแดนซ์อย่างสนุกสนาน แต่สิ่งที่สะดุดตาฉันนั่นมันไม่ใช่ไอผู้ชายคนนั้น แต่ดันเป็นเสื้อชั้นในที่นายนั่นกำลังเหวี่ยงไปตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนาน ฉันจำได้...ชุดชั้นในลายดอก...ของช้านนน!!!!
“เฮ้ย...”
“หืม?”
ชายอีกคนปรากฏแก่สายตาผู้คนพร้อมกับเสื้อชั้นในอีกตัว เขาถือมันไว้แล้วเหวี่ยงไปตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนานเช่นกัน ฉันจำได้อีกแล้ว...ชุดชั้นในลายจุดสีชมพู...ของช้านนน!!!!
“เฮ้ยยยย” ฉันร้องลั่นอีกครั้งที่เห็นชายอีกคนหอบชุดชั้นในอีกหลายตัวมากองตรงหน้าเพื่อนๆก่อนที่จะ...
“วู้วๆๆ” พวกมันโยนชุดชั้นในเล่นกันอย่างสนุกสนาน นะ...นั่นมันของฉันทั้งหมดเลยนี่นา TT^TT
“คุณ...”
“อะไร?”
“ผมปล่อยคุณแล้วนะ ทำไมยังไม่ออกไปจากที่นี่ล่ะคร้าบบบ...”
“ฉัน...” โอ๊ย!! จะบอกยังไงล่ะทีนี้ นั่นมันชุดชั้นในทั้งหมดของฉันที่มีอยู่ในกระเป๋าเลยนะ! ถ้าฉันออกไปตอนนี้ ฉันก็ไม่มีใส่อ่ะดิ...
“นี่นาย”
“อะไรอีกล่ะคร้าบบบ...”
“คนพวกนั้นเอาชุดชั้นในมาจากไหนอ่ะ”
“ถามทำไม?”
“เอ่อ...อ๋อ ฉันเห็นว่ามันสวยดีอ่ะ อยากซื้อใส่ดูบ้าง”
“พวกเราเอามาจากกระเป๋าหน้าห้องโน้นน่ะ ไม่รู้กระเป๋าใคร จู่ๆก็มาตั้งไว้ พวกเราก็เลยค้นดู พอดีเจอของเล่น เลยเอามาเล่นคลายเครียดน่ะ” เล่น!!! คลายเครียดงั้นหรา?? แล้วเมื่อกี้นายพูดว่าพวกเราก็เลยค้นดูแสดงว่านายนี่ก็ร่วมค้นกับเขาด้วยใช่ป่ะ?? >o
“คุณอยากได้หรอ เอามั้ยล่ะ เดี๋ยวผมไปบอกพวกนั้นให้”
“เอาๆๆๆ เอามาเดี๋ยวนี้เลย”
“อะ...อื้ม” นายเจ้าเล่ห์พยักหน้าหงึกๆก่อนจะเดินไปหาไอพวกที่เหวี่ยงชุดชั้นในฉันเล่น = =!!
ฉันยืนมองนายเจ้าเล่ห์ที่กำลังเจรจากับเพื่อนของเขาเรื่องชุดชั้นในของฉัน น่าอายชะมัด ตอนแรกที่ฉันคิดว่าชุดชั้นในมันไม่เล็ดลอดออกจากกระเป๋าตอนที่มีคนมารื้อกระเป๋าฉัน แต่ที่แท้...มันเอาของที่มีค่าที่สุดไปตั้งนานแล้ว ฮึ่ย!!
นายเจ้าเล่ห์หันมามองฉันนิดหน่อยทำเอาฉันเกือบหลบไม่ทันแน่ะ!
“เอามาเหอะน่า”
“แกก็ให้ยัยนั่นมาเอาเองสิวะ!” ดูเหมือนว่าฉันจะได้ยินเสียงคนทะเลาะกันนะ ^_
“คุณ” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหู ฉันหันไปพบกับนายเจ้าเล่ห์คนเดิม อ้าว...แล้วชุดชั้นในฉันอ่ะ?
“หืม...”
“พวกนั้นมันบอกว่า...ถ้าคุณอยากได้คุณก็ต้องไปเอาเอง” เหอๆๆ...ทำไงดี TT^TT
“ไม่เป็นไร ฉันไม่เอาแล้ว ลาก่อน” ฉันตัดบทก่อนจะเดินออกมาจากห้องที่ประยุกต์กลายเป็นผับไปเสียแล้ว โอเค...ฉันไม่เอาก็ได้ ก็แค่ชุดชั้นใน เก่าก็เก่า นี่รู้มั้ยว่าตัวลายจุดฉันใส่ตั้งแต่อยู่ปีสี่แล้วนะ ฉันเองก็เรียนจบมา 2 ปีแล้วด้วย ถ้าพวกแกอยากได้ ฉันก็ไม่ขัดหรอก ซื้อใหม่ก็ได้ เชอะ!!
ฉันลากกระเป๋าที่มีน้ำหนักเบาลงเข้าไปที่ห้องที่คุณอาจัดไว้ให้ ก่อนจะจัดเก็บเสื้อผ้าใส่ไว้ในตู้ให้เรียบร้อย แล้วหลังจากนั้นฉันก็หยิบกระเป๋าสตางค์ที่มีเงินอยู่ไม่กี่บาทติดตัวไปด้วย ทุกคนคงรู้นะว่าฉันจะไปซื้ออะไร...>>_<
...
ภายหลังจากที่คนสวยในสายตาของพาร์ทออกจากห้องที่ประยุกต์กลายเป็นผับไปเรียบร้อยแล้ว เขาแง้มประตูออกมาเบาๆ เพื่อที่จะดูการกระทำของหญิงสาวสุดสวย
เธอลากกระเป๋าใบที่เขาและพวกเพื่อนๆรื้อค้นอย่างสนุกสนานเข้าห้องไป ที่แท้...ชุดชั้นในทั้งหมดเป็นของเธอหรือนี่?!? พระเจ้า...เขาที่ตอนแรกรู้สึกสนุกสนานกลับรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ทำยังไง? จะให้เขาทำยังไงดี...คนสวยในสายตาเขาต้องโกรธเขาแน่ถ้ารู้ว่าเขาเป็นตัวการในการทำสิ่งที่ทุเรศๆแบบนี้
“โธ่...คนสวย ผมขอโทษ”
...
16.30 น.
ลั้ลๆลา ลั้ลๆๆลา...ฮูเร่ๆ ฮูเร่ฮ่าๆ ฮูร่าๆ ฮูร่าเฮ่ๆ ฉันจับชุดชั้นในที่ซื้อมาใหม่และซักแล้วขึ้นมาผึ่งเครื่องปรับอากาศ หุๆๆ ไอคนพวกนั้นคงจะมีความสุขน่าดูที่ได้เหวี่ยงชุดชั้นในฉันเล่นน่ะ ไม่เป็นไร ฉันถือว่าทำบุญละกันนะ แต่...คิดได้เนอะ...อย่างอื่นฉันไม่ว่า แต่ทำไมต้องชุดชั้นในด้วยเนี่ย โรคจิตแท้ๆ...= = !
ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะเอาที่คาดผม แต่สายตาดันไปเห็นกับสิ่งคุ้นตา
ผ่างงง!!
นั่น...นั่นมัน...ชุดชั้นในฉันนี่
แล้วใครมันเอามาคืนเนี่ย...
ชิส์! เหวี่ยงเล่นกันจนจะขาดอยู่แล้ว ยังมีหน้าสำนึกผิดเอามาคืนอีก UoU
อ๊ะ! มีโน้ตเล็กๆแปะไว้ด้วยนี่นา...
ฉันหยิบมันขึ้นมาอ่าน...
~ ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นของคุณ ให้อภัยผมเถอะนะครับ ~
ใครกัน? เรียกตัวเองว่าผมงั้นหรอ? ก็มีแต่นายเจ้าเล่ห์นั่นแหละ เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจไปที่ห้องนั้นอีกครั้ง
3
เอ๊ะ?...แปลก ไม่มีเสียงเพลงแดนซ์แล้วอ่ะ หรือว่าผับที่พวกเขาเนรมิตขึ้นมาถูกปิดไปแล้ว?
ก๊อกๆๆ
“ใครครับ?” นั่นไง นายเจ้าเล่ห์ยังอยู่ ฉันจำเสียงเขาได้ >^
“ฉันเอง”
“ฉันเอง? แล้วคุณเป็นใครล่ะครับ?” โธ่...ตาบ้า ก็ฉันนี่ไง!!
“ฉันเอง! นายก็เปิดประตูมาดูเองสิ” เสียงเงียบไร้การตอบรับ สักพักประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นเจ้าของห้องที่นุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว อืม...เหมือนเดจาวูเลยแฮะ
“อ้าวคุณ...” นัยตาสีช็อกโกแล็ตจ้องมองมาที่ฉัน
“ใช่ ฉันเอง”
“เชิญในห้องก่อนครับ” นายเจ้าเล่ห์ผายแขนเข้าไปในห้องเป็นการเชิญฉันเข้าไปในห้อง
“ไม่เป็นไร ฉันมาพูดแป๊บเดียว นายเอา...ของพวกนั้นมาคืนฉันใช่มั้ย?”เขาที่กำลังยืนพิงขอบประตู
พลางยิ้มกว้างพูดขึ้น
“แล้วของที่ว่า คุณหมายถึงอะไรหรอครับ?” นี่นายไม่รู้จริงๆหรือแกล้งโง่ฮะ!!
“ก็...ไอ้นั่นน่ะ”
“อะไรล่ะ”
“ชุดชั้นในน่ะ” ฉันพูดแล้วเสมองไปทางอื่น
“อ๋อ...ใช่ครับ ผมเป็นคนเอาไปคืนคุณเอง”
“ทีหลังไม่ต้องคืนก็ได้นะ เล่นเหวี่ยงจนจะขาดอยู่แล้วน่ะ!!!” ฉันตวาดใส่หน้านายเจ้าเล่ห์ก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินกลับไปยังห้อง
ปึง!
ฉันปิดประตูอย่างแรงก่อนจะเดินมานั่งที่เตียง เครื่องปรับอากาศที่พัดเอากลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มจากชุดชั้นในลอยโชยมายังจมูกฉัน อืม...กลิ่นหอมๆช่วยผ่อนคลายจากความเครียดได้เยอะเลยนะเนี่ย
งึมๆๆ...
รู้สึกเหมือนเปลือกตากำลังจะปิด...
ครอก...ฟี้...ZZZ
19.00 น.
ก๊อกๆๆ...
เสียงเคาะประตูปลุกให้ฉันตื่นขึ้น นี่ฉันหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย ฮ้าววว...^o^
ก๊อกๆๆ...
เสียงเคาะประตูยังคงดังอยู่ ฉันรีบลุกจากเตียงแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตู ก่อนจะพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางใจดี เธอยิ้มให้ฉันก่อนจะพูดขึ้น
“หนูชื่อบัตเตอร์รึเปล่าจ๊ะ?”
“ใช่ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ?”
“อาชื่อไพลินนะจ๊ะ เป็นภรรยาของอาไพโรจน์จ้ะ”
“สวัสดีค่ะอาไพลิน” ฉันยกมือไหว้คนตรงหน้าด้วยความเคารพ
“ขอโทษหนูด้วยละกัน พอดีวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลย” ไม่มีใครอยู่บ้านเลยงั้นหรอ? แล้วนายเจ้าเล่ห์ที่ฉันคุยด้วยล่ะ?
“บ้านคุณอามีผีรึเปล่าคะ?”
“เอ๋? ทำไมถามยังงั้นล่ะจ๊ะ”
“ก็...เมื่อเช้าหนูยังคุยกับผู้ชายคนนึงอยู่เลย แถมเขายังไม่มีมารยาทเปิดเพลงเสียงดังอีกด้วยนะคะคุณอา”
“เปิดเพลงเสียงดังงั้นหรอจ๊ะ?”
“ใช่ค่ะ”
“งั้นหนูบัตเตอร์ก็คงหมายถึงตาพาร์ท”
“พาร์ท? ใครกันคะ” ฉันถามคุณอาไพลิน แต่ก็ไม่ได้คำตอบเพราะคุณอาดันเปลี่ยนเรื่องพูดซะก่อน
“อ้อ! อาลืมไปเลยว่าจะมาเรียกหนูบัตเตอร์ไปทานข้าวด้วยกัน งั้นเชิญจ้ะ” คุณอาพูดก่อนจะโอบเอวฉันให้เดินลงไปข้างล่างด้วยกัน
...
ด้านล่าง ภายในห้องอาหารมีอาหารหลากหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะ คนสองคนนั่งประจำที่อยู่ที่เก้าอี้เรียบร้อยแล้ว และนั่นก็คือคุณอาไพโรจน์ และ...นายเจ้าเล่ห์
นายนั่นเป็นใครกัน??
“นั่งสิจ๊ะ” คุณอาไพลินเรียกให้ฉันนั่งลง แต่ฉันยังไม่หายสงสัยเลย ว่านายเจ้าเล่ห์เป็นใคร และเขาเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เป็นคนสวนอีกคนงั้นหรอ? แต่ไม่น่าใช่คนสวน เพราะคนสวนไม่มีทางจะมาร่วมโต๊ะกับเจ้านายได้นี่
“หนูบัตเตอร์จ๊ะ นี่ตาพาร์ทจ้ะ”
“ใครกันครับแม่” อะ...อะไรนะ?
~ แม่!!! ~
~ แม่!!! ~
~ แม่!!! ~
นี่เขาเป็นลูกของคุณอาทั้งสองงั้นหรอ????
“นี่หนูบัตเตอร์ จะมาอยู่กับเราสามเดือน ที่แม่เคยคุยกับลูกไง...ว่าเพื่อนของพ่อจะฝากลูกสาวเอาไว้น่ะ ที่จะไปนอร์เวย์กันน่ะ ลูกจำได้รึยัง”
“อ๋อ...จำได้แล้วครับ ลูกของอาราชิตย์ใช่มั้ยครับ”
“ใช่แล้วลูก”
“งั้นผมก็ต้องเรียกว่าน้องบัตเตอร์ถึงจะถูกใช่มั้ยครับแม่”
“อุ๊ยตาย!! ใช่ที่สุดเลยตาพาร์ท พี่พาร์ทกับน้องบัตเตอร์ เข้ากันที่สุด...” ว่าไงนะ? นายเจ้าเล่ห์เรียกฉันว่าน้องงั้นเรอะ!? ให้ตายเหอะ!
“หนูบัตเตอร์จ๊ะ ลองเรียกพี่พาร์ทซิจ๊ะ”
“หา...?”
“พี่พาร์ท”
“พะ...พี่พาร์ท?”
“น่ารักที่สุด ต่อไปทั้งสองคนนี้เป็นพี่น้องกันแล้วนะจ๊ะ” คุณอาไพลินทำท่าดี๊ด๊าที่สุด อยากจะบอกนะว่าคุณชีดีใจออกนอกหน้าเกินไปแล้ว ส่วนนายเจ้าเล่ห์ก็ทำหน้าตากวนประสาทใส่ฉันอยู่นั่นแหละ = =!!
ส่วนคุณอาไพโรจน์ก็กำลังง่วนอยู่กับการกินอาหารที่เหมือนว่ามันอร่อยที่สุดในแปดโลก ก็ดูท่าทางการกินของคุณอาสิ สวาปามเข้าไปซะคำใหญ่เชียว เหมือนกะว่าจะมีคนมาแย่งยังงั้นแหละ >_
...
หมดมื้อเย็น
...ขณะนี้เวลา 21.30 น.
ฮือ...
ฮึก...ฮือๆๆๆ
ให้ทาย...ตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่?
ฮือๆๆๆๆ TT^TT
เฉลย...ฉันดูซีรี่ส์เกาหลีอยู่น่ะสิ มันเศร้ามากอ่ะ ToT ถึงมันจะเศร้า แต่ฉันก็ยังจะดูต่อไป...
ซับๆๆ...
ฉันหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดน้ำตาเป็นครั้งที่เก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้า...คงไม่แปลกใจที่ฉันจะต้องไปซื้อกระดาษทิชชู่ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตในวันพรุ่งนี้
ก๊อกๆๆ
ฉันชะงักอยู่ในท่าเช็ดน้ำตา ก่อนจะหันไปทางประตู อืม...ใครกันมาเคาะประตูเอาตอนดึกดื่น
ฉันกดรีโมทไปที่ปุ่ม stop ก่อนจะลุกจากเตียงเพื่อเดินไปเปิดประตู
แอ๊ด...
นัยน์ตาสีช็อกโกแล็ตมองมาทางฉันอย่างเศร้าสร้อย
“นาย...มาทำอะไรที่ห้องฉัน” ฉันถามพลางขมวดคิ้วเป็นปม เขาไม่ตอบแต่ก็ยิ่งทำหน้าเศร้าขึ้นไปอีก ทำให้ฉันรู้สึกได้ถึงความเศร้าของเขา นี่เขาเป็นอะไรนะ...
“นายเป็นอะไร?”
“คือ...ห้องน้ำที่ห้องผมน้ำมันไม่ไหล เลยอยากจะรบกวนใช้ห้องน้ำห้องคุณน่ะครับ”
ผลงานอื่นๆ ของ bunny cake ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ bunny cake
ความคิดเห็น