คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
ธารน้ำสีใสไหละล่าึ้นบนท้อน้ำ ภายใ้ท้อทะเลมหาศรีทันรอันว้าให่ไพศาลที่ลึว่า18โยน์ ปราสาทราวัทีู่วิิรระาราถูหล่อ้วยทอำเเท้เพรนิลินมามาย ายทิพย์ที่มีลัษะายาล้ายมนุษย์่าเินวัไว่ันอย่าล่อเเว่วบ้า็ประาศเเล้าวปลาอาหารันอยู่ภายนอรั้วอราวั‘ินาเพรมี’
นี้ือื่ออราวัเเห่นี้เพราะำเเพทุเเห่่าสว่าไสวถูทำ้วยเพรทุเเน โยมีารปรอภายใ้ท้าว**‘าลพัน์นารา’ผู้ปรอท้อทะเลทาใ้รอาท่าน‘ท้าววาสุรีนารา’**ผู้เป็นให่ผู้ปรอผืนทะเลมหาสมุทร
“ามเเล้วเ้า่ะพระธิา” เสียใสอนาำนัลมามายที่ำลััเรื่อเเ่าย ที่วิิรเเวววาวบนร่านาีสาววัยเเรรุ่นพระพัร์รูปไ่นวลพระนโ่มเหนือวสีส้มเเ เเพรพระโลมัษะยาวอนสวย นาสิที่โ่สันรับับพระโอษ์ระับไ้รูป เรือนเศาสีเียวมรไว้ยาวถึพระโสีลมลึลิ่นอมะลิวัลย์อ่อนๆ ที่โยออมาถูมัรึ่ไว้เพื่อปัพระุาที่ถูเียระไนอย่าพิถีพิถันรูปทรล้ายพานา สไบเียสีทออร่ามับผิวายที่สว่าาวเนียนั่นาในวรรี สัวาลประับไพริน้อนโาทาบทับบนภูษาับสีทอเย็บปัลายไทยสวยาม บริเว่วบนพระโสีาทับ้วยรัพระอ์สีทอพระปั้นแหน่เพร พระศอรนาสร้อยทับทิมที่ประับสีเเโรน์ับสีผิวใหู้เ่นึ้น
‘ามไร้ทีิ’
นนาานใที่ไ้ยล็้อเหลียวหลัมาทอพระเนร เเม้เเ่รุเเห่วิมาริมพลี็มายาับ้อที่ะุนานาเทวีนนี้หลายา
“ะเเ่อะไรให้รรุรัหนัหนา”น้ำเสียูหุหิปพระโอษ์พูมุบมิบเล็รอออมาาโอษ์ระับ พร้อมบิายาไปมารหน้าพระาย
“เ้าะ?”เสียบ่าวที่นั่อยู่้านล่าล่าวพร้อมันโยไม่ไ้นัหมาย
“ไม่มีอะไรหรอ เเละะไปันไ้หรือยั ’’เสียหวานอนาีเเรรุ่น พูพร้อมเท้าพระฤษีอย่าหน่ายๆ
“ว้ายพระธิา ไม่ามเ้า่ะ ไ้โปรลพระหัถ์ล้วย่ะ” นาำนัลนหนึ่พู
“เฮ้อออ ะอะไรันนัันหนาเอ้าไปันไ้เเล้ว” ร่าอรรเิน้ำอ้าว ออาห้อเเ่ัวอย่าล่อเเล่ว ไม่เรลัวรอเท้าส้นสูที่ยาวถึ๓นิ้ว
‘ไม่ลัวะพลิล้มบ้าหรือ’
้ารับใ้บ่าวบริวารเินามันเป็นทอๆ รไปทารูปปั้นท้าวพานาราห้าเศียรที่เป็นให่เเห่ท้อน้ำมหาสมุทรถูเเะสลัประีสวยาม เรียวา้าวไปถึรูปปั้นเเท่นบูาสีาวนวล ั้วาอยู่่ำว่าลำัวอูให่มีหอน พอที่ะนั้พับเพียบับอวาถวายไ้
สายาู่ามทอมอเหล่านาีสาว ที่เป็นนรับใ้่าๆถือเรื่อถวาย่าๆ อบัวที่ถูพับลีบไว้สวยามเรื่อเสวย่าๆบนถาทอเเท้ นัุ้เ่าอยู่อยู่้าๆ
ร่าบารุ่มแย้มพระโอษ์บาๆุเ่าพับเพียบ หยิบอบัวออาถาพร้อมเรื่อเสวยสีสันสวยามวาบนแท่นบูารหน้า อบัวที่พับลีบไว้ในพระหัถ์าวนวล วเนรู่ามปิลนพระโอษ์ิิับอบาเนร้านล่าปาระับท่อบทบูาเบาๆ ในพระศออย่าล่อเเล่วเเ่มั่น
เป็นเวลานานสอนานนรบบท พระเนรทั้สอ้าปรือ ร่าอรรึ้นยืัวเล็น้อย เพื่อให้สามารถยื่นพึ้นไปวาอบัวไ้ พระหัถ์นุ่มวาอรีอย่าทะนุถนอมเเล้วลับมานั้ัวั้ประนมมือไว้เทียบอ
“อท่านปปัเหล่านาทั้ปวลอไป้วยเถอะเ้า่ะ”
ร่าเล็ประนมพระหัถ์ไหว้้มลราบแนบับพื้น นเรือนเศามรรที่ไม่ไ้มั ลมาลอเลียับพื้นอุลีเรียวรรปลายนาสิ่อนเยหน้าึ้นมาลี่แย้มพระโอษ์อ่อนๆ ให้ับรูปปั้นนั้นอย่าอุ่นใ
“ลับันเถอะ” เสียหวานเล็ลอออมาพอไ้ยิน ่อนยันัวึ้นยืนเ็มวามสูหันพระนอให้ับรูปปั้น เเ่็ไม่วายเเอบหันมาำเลือทอพระเนรอีรอบเหมือนับว่าไม่เยเห็นมา่อน
" เ้า่ะ " เสียานรับพร้อมัน อนาบริวารที่เินามุ้ยๆอย่า้าๆ.
ปึ!!
"ว๊าย!!"
" พระแม่นา!!ระวัเ้า่ะ " เสียรู่ร้ออเหล่าบริวารเรียร่านวลที่มัวเเ่ำเลือสายพระเนรพิศรูปปั้น ที่ไม่ิะมอมอทา้านหน้าโยลืมไปว่านสวมลอพระบาทส้นสูที่สามารถเผลอพลิเเพลอย่าระทันหันลอเวลา
ทว่า!!!
ยัที่ร่าามะร่วลพื้นมีเเนเเร่ำับร่าบาเ้าสู่วเเนอย่าสวยาม วเนรปิเเน่น้วยวามลัวหรือเพราะวามใ่อน่อยปรือนัยย์หนัพระเนรสีทับทิมึ้นอย่า้าๆ ใบหน้าหวานร้อนผ่าววามรู้สึยะเเยถาโถมเ้ามา ทำให้ร่าายนร่าบาแทบทรุลไปนั่ับพื้นเเ่ีที่มีวแนใรบานประอเอาไว้ เรือนผมสีน้ำเินเ้มนออำวาสีเียวราวับหยมัรเเม้วยสีเหลืออำพันใบหน้าที่ิหวานเเ่็เล้าโรอวามหล่อเหลา
“ทรเป็นอะไรมาไหมอรับ'อ์หิ” เาถามร่าอรรที่ัวเเ็ทื่อปานหินสมอประมวลไ้เพียถ้อยำเเปลหูที่เล็ลอออมาาปาอนาาผมสีน้ำเินเ้ม
ปั!!
พระหัถ์บอบบาออแรผลัร่าสูอย่าเ็มเเรนเสียหลัล้มลไปนั่ พระรเรียวอัวเอเอาไว้เอวอ์สั่นระริราวลูเเมวน้ำ
“ออภัยรับอ์หิ เป็นอะไรไหมรับ” มือแร่ยื่นมารร่าอรรที่นั่น้ำาลออยู่ับพื้น พร้อมส่ยิ้มอ่อนๆ ให้
‘อ์หิอีเเล้ว พูาประหลาสิ้นี ’ ร่าเล็พึมพำวามิ พระหัถ์ยปัมือหยาบอย่าไม่ใยีพลันลุึ้นเ็อบาอย่าลวๆ
“่ามันเถอะ อบใที่่วยเราไว้” เธอรัสอย่าปัๆ ่อนสะบัพระพัร์หน้าหนีไม่สนใใยีนาารหน้าเเม้เเ่เสี้ยวเียว เส้นเศาสีมรโ้ลอนสวยนุ่มละเอียั่ผ้าไหมเียเเ้มอเา นไ้ลิ่นอายอ่อนๆออมะลิ
“เอ้า!! ไปันไ้เเล้วะยืนทำพี่สาวไรแถวนี้” เสียวนไม่สบอารม์เปล่ออาพระโอษ์ระับเเ่าาอนสวมน์บูาอ์พาวาสุรีลิบลับ นเหล่าบริวารที่เห็นเหุาร์ทั้หม่ามุบมิบปาบ่น เเ่พอถูทอพระเนร้วยสายัษุเรียวมอใส่็พาเียบันอย่าไม่นัหมาย
ร่าอรรที่เินไปสอสาม้าว เหมือนุิอะไรึ้นมาไ้เลยโพล่เสียัออไป นมีเสียบริวารเเว่วมา 'ว่าไม่าม’เเ่เธอหาไ้ไม่สนใอะไรเเม้เเ่น้อย
“เ้า!!” เสียใสระโนออมา นที่ถูเรียมึนว่าเรียนรึป่าว ึไ้เเ่ี้นิ้วเ้าหาัวเอ
“เ้านั้นเเหละ”
“ระผมฤาอรับ”
“ใ่เ้านั้นเเหละ ื่อระไร” ร่าอรรถาม
“ะวันอรับ”นที่ถูเรียระโนอบ
“ะวันั้นหรอ ี! เ้าฟัำอเราไว้ให้ีรั้นี้้เราัไม่เอาผิเ้าที่มาเเะ้อเราอย่าสุ่มสี่สุ่มห้าเราไม่อบให้มาเะัวเราเ้าใมั้ย” ร่าบารวบประโยอย่ารวเร็ว่อนสะบัเศาสีมรเินลับวัอน
อ์หิ ‘ุลลิา’ ผู้มีผิวาวเนียนราวับลีบอพิุล เส้นผมที่มีลิ่นอมะลิวัลย์โยออมาเบาบาเเ่็ไม่น่าเลีย เเ่ถึัามเพียใ็ปาร้ายใ่เล่น่าาอนสวมน์ไหว้ท่านพาวาสุรีริๆ
ใบหน้ามายหลับาส่ายหัวเล็น้อยถอนหายใเบาๆ อย่าเหนื่อยหน่าย
“นี้เราะ้อรับใู้เเลนาีนนี้ริๆ หรือเนี้ย”
นาาหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ พร้อมึเเว่นรอบมนออมาาระเป๋าเสื้อ ใบหน้ามายหันมอรูปปั้นท้าวพาวาสุรีที่ั้เ่นระห่านอยู่ เรียวปาลี่ยิ้มบาๆับเสียหายใัหึในลำอ
"สถานที่เเสนหวานับวามื่นลัวอเ้านี้มันไม่เ้าเอาเสียเลย"
ความคิดเห็น