คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ดื้อ
ปั!! เสียออแรผลัพระทวารอย่ารุนแร ระทบับผนั้าน้า เหล่านาในพาันสะุ้โหย่เ็มร้อยมาลัยทิ่มมือบ้าอไม้ร่วบ้า
“ออไป!!!”
“ออไปให้หมะออไปีๆหรือให้เรา่า่อน!!!” นาีสาววาลั่นระทืบเท้าัึั่อนระแทพระวรอ์ลประทับบนแท่นบรรทมสี่เสา พระเนรสีทับทิมับ้อไปยับานประูให่่อนวั้อเม็ไปทานาในที่ยืนนิ่นั่นิ่เพียบอนัยๆว่า‘ไปให้พ้น!’ เหล่านาำนัลที่อยู่ในห้อรีบหอบ้าวออไม้เ็มร้อยมาลัยออาห้ออย่ารวเร็วเพราะลัวสิ่ที่ะามมาเมื่อไม่ฟัพระราบัา เมื่อพระทวารบานหนาปิสนิทพระัษุสีทับทิมอ่อนลพระพัร์บิเบี้ยแวามเ็บปวอย่าเหลือานับ พระหัถ์เรียวเอื้อมไปับ้อเพระบาทึลอพระบาทส้นสูออวาไว้้าแท่นบรรทมแล้ว้มลไปนว
“อึ .....เ็บเป็นบ้าเลย” พระพัร์รูปไ่ลอน้ำาพระหัถ์เรียวพยายามนว้อ้อพระบาทแ่ำที่น่าะเิาารสะบัล้มลไปประทับแล้ว้อเท้าแพลอนนั้น พอทรำริูแล้วพระนโ่มวึ้นทันใ เธอไม่ไ้ทำอะไรสัหน่อย เพียถามีๆแล้วมาสัพยอยั่วโมโหเธอมัน็หน้า่าอยู่
“เ้าบ้า ทำมาเป็นพูี แถมยัมา่าเราอีว่าเป็นนอหัาร”ร่าบาบ่นุบิบพระหัถ์เล็ยับนวลลึบริเว้อพระบาทน้อยๆ อย่านิ่มนวล
“โอ๊ย” ุลลิาร้อราอย่าเ็บ เมื่อพระอัุเรียวนวไปพระนหารูที่ึน้ำพระเนรลออบวัษุ ่อนพระหัถ์อี้าะยึ้นมาปาออ
“ทำไมถึเ็บเเบบนี้นะ เ้าบ้านั้นโผล่หัวมาเมื่อไหร่เราะ่าให้หูาไปเลย”ว่าแล้วร่า็ล้มัวลบรรทมเพื่อให้ลืมวามเ็บปวที่ทรมานที่ทำให้เธอน้ำาไหลออมา ทรพยายาม่มวเนรให้สลบปล่อยพระวรายที่ปวร้าวให้ล่อลอยเ้าสู่นิทราไป
.....................................................................
ร่าสูสมส่วนเินหัน้ายหันวาเพื่อมอหานอมอหัารที่เินหนีหายไป แ่หาเท่าใ็หาไม่พบ ทำไมพระราวัที่นี้มันถึว้าแบบนี้นะ นาาหนุ่มนึิในใวาสายาไปทั่วนไปเห็นนาในนหนึ่ที่ยืนเ็บอไม้อยู่ ายาว้าวับๆ เพื่อเินไปถามว่าำหนัออมอหัารไปทาไหน
“เอ่อ...อโทษรับ”เรียวปาสีสยับเอ่ยทันาีที่้มเ็บอไม้อยู่ นเ้าหล่อนสะุ้โหย่รีบถอยหนีออห่าาร่าสูระับระร้าส้านไว้แน่น เหมือนเพียบอนัยๆ ว่า อย่ามาทำอะไรเรานะ
“มีอันใหรือ..เ้าะ....ท่าน...เอ่อ”
“ะวันรับ”เสียทุ้ม่ำแู่มีเสน่ห์ใบหน้ามหล่อเหลาับวามเียบภายใ้เลนส์แว่นที่แสนะึูสรีเพศลี่ยิ้มอ่อน นนาในนนั้นถึลับรีร้อในใว่านาานนี้่ามายและหล่อเหลาเหลือเิน
‘‘ท่านะวันมีอันใหรือเ้าะ’’หล่อนถามทั้ๆที่ในใอยาะระโนเ้าไปใส่นาานนี้ให้รู้แล้วรู้รอแ่พอไ้ยินำอบลับอนาาหนุ่มใบหน้านวล็หอยลทันใ
“พระำหนัอแม่นาุลลิาไปทาไหนหรอรับ” นาในนนั้นทำปายื่น อบอย่าไร้อารม์เพราะว่าเรลัวอำนาอพระนาุลลิายิ่นั นาานนี้ะเป็นนรับใ้อนา ถ้าเ้าไปยุ่เี่ยว้วยมีหวัเธอไ้ถูสาปเป็นแน่แท้
“เินไปทาสวนิรา เลี้ยวไปทาวาเป็นพระราำหนัเรือนทอ อแม่นาเ้า่ะ ”พอล่าวบ็รีบหอบระร้าสานที่มีอไม้นานาเินออารนั้น ะวันที่ไม่วายหันลับไประโนว่าอบุามหลั่อนเินไปามทาที่เาุ้นเยผ่านสวนอไม้ ที่เยเห็นเมื่ออนรอเ้าพิธีารแ่ั้เป็นอรัษ์ายาว้าวเร็วๆ ไปหยุอยู่หน้าพระำหนัทอพระทวารบานให่ลวลายไทยเป็นูให่มีหอนสีทอหาไว้ัน มือแร่ยื่นออไปผลัพระทวารออเพื่อมอู้าในห้อนั้น
“แปละมั ทั้ๆ ที่เป็นถึพระนิษาแ่ไม่เห็นบริวารนรับใ้สัน” ะวันเอ่ยอย่าสสัย ายาวเินลัเลาะไปทั่วพระราำหนันั้น นไปสะุาับร่าน้อยผมสีเียวเ่น ที่นอนหันหน้าไปอีทาบนแท่นบรรทมสี่เสา้านล่ามีลอพระบาทที่สูลิ่ววาไว้้าเียายแท่นบรรทม ะวัน้าวเินยาวๆไปหยุ้าอบแท่นบรรทมมอร่าอรรที่บรรทมอยู่แลูเป็นสรีที่อ่อนโยนามเมื่อหลับพระเนรล ่าาอนลืมพระัษุที่แสนื้อึ อหัารเินว่าใรๆ
“อือ” ร่าอรรพลิพระวรายเปลี่ยนมานอนท่ารพระหัถ์เรียวประสานไว้ที่อุทรแบนราบเศาสีมรแผ่ระายบนหมอนสีาวสะอา แพรพระโลมัษะออนสวยิิับอบพระเนรล่า
“อนหลับ มัน็เหมือนนาเอทั่วไปหรอ แ่พอื่นึ้นมานี้นามารัๆ” ะวันบ่นุบิบในลำอ มือหยาบลาเ้าอี้ที่อยู่รโ๊ะพระรานิพนธ์มานั่้าๆ แท่นบรรทม วาสีมรใ้เลนส์แว่นมอร่าน้อยอย่าเอ็นู นึถึใบหน้าอหิสาวผู้มีเรือนผมสีำลับใบหน้าิ้มลิ้มน่ารัน่าัเป็นอย่ามาริมฝีปาสีสลี่ยิ้มอ่อน พร้อมยื่นมือเพื่อไปสัมผัสพระพัร์นวลแ่พอยัไม่ทันเอื้อมไปถึ็รีบัลับ ่อนหลับาสะบัหน้าพัลวัน
“นี้เราิอะไรอยู่ ็แ่ล้ายเท่านั้นแหละ”มือหยาบลูบผมสีน้ำเินที่ไว้ยาวประบ่าอัวเอึ้นถอนหายใเฮือให่ะเป็นไปไ้อย่าไรันที่เธอนนั้นะมานอนให้เาเห็นรนี้ ถ้าิมัน็แ่วามฝันเท่านั้นแหละเพราะเธอนั้น‘าย’ไปแล้ว
“อือ”นาีน้อยร้อราในลำอเปลือาระพริบถี่ๆ แล้วเปิอออวทับทิมเม็าม
“ื่นแล้วหรอ”
“หืม” ร่าอรรันพระวรอ์ามึ้นาแท่นบรรทมยี้อบพระเนรไปมา นพระอัสสุลไหลลอ วามัวเียที่พึ่ื่นาบรรทม พร้อมม่านพระเนรที่ยัปรับไม่ีพอ ึทอพระเนรแ่เพียภาพลาๆ ภาพใรสันที่นั่อยู่้าแท่นบรรทมผมยาวลอเลียบ่า วาน้อยระพริบถี่ๆ ่อนะเบิ่ว้า ระแทเสียอย่าใ
“เ้า!!!....เ้าเ้ามาไ้ยั”ุลลิานาีรัสถามอย่าอใพระรบารีบโอบรอบลำัวแสนห่วแหนพระวรายนี้หนัหนา เาทำอะไรเธอบ้าอนหลับเธอไม่หน้าไล่พวนาในออไปเลย
“พึ่เ้ามารับ ไว้ใไ้ผมไม่ทำอะไรอ์หิหรอรับ”ร่าสูอบอย่าเรียบๆ แ่พอไ้ฟัันั้นพระหฤทัยน้อย็ผ่อนลายลพระรเรียวลลาลำัว มาประสานไว้หน้าพระเพลา
“ใรใ้ให้เ้าเ้ามา”
“เ้ามาเอรับ”พลันพูบเส้นพระโลหิบนมับอนาีแรรุ่นปูึ้นทันใ พระันีี้หน้าร่าสูสั่นๆ ใบหน้าเห่อร้อนทั้เินทั้อายไยเธอไม่ระวัลลอนประูห้อ ให้เรียบร้อย่อนบรรทม ถ้าเินาาผู้นี้ิะทำอะไรแผลๆึ้นมาเธอะทำอย่าไร
“เ้า....เ้า”
“ผม็มีื่อรับ”ะวันอบอย่าเบื่อหน่ายเาัะหุหิับำว่าเ้าเ็มทนแล้ว
“รู้!! แ่เ้ายัไม่เรียื่อเรา แล้วัเรียื่อเ้าให้เสีย....เียริ”
‘อ์หิ วามอหัารมันมิใ่เรื่อีหรอรับ อย่าไ้เหยียนที่สถานะ วามสามารถยศ่ำว่าเราเพราะ....เรามีเียริศัิ์ศรีเท่าเทียมัน’
เสียำสั่สอนอนที่เธอไม่ยอมเรียื่อ มันลอยเ้ามาในเศียรอเธอ ร่าเล็ทำท่าทีระฟัระเฟียัพระหัถ์ลับมือวาหน้าพระเพลาัเิม พระพัร์สวยเบือนหนีพระปราแ่ำเหมือนำลึสุ พระโอษ์ลีบอไม้ยับพูทั้ๆ ที่อาย แทบอยาะทรแรธรีหนีหายไปารนี้ แ่พอิอีทีเธอ็อยู่ใ้ผืนปัถพีแล้วนี่
“ะ...ะ....วะ...ะวัน...พอใรึยั”ร่าบาหลับาปี๋ ทั้เินทั้อายพวแ้มยิ่แ่ำว่าเิม ร่าสูระุยิ้มอย่ามีเลศนัยหันหน้ายื่นหูไปหานาีน้อยที่พระปราแั่มะเือเทศสุ
“รัสว่าอะไรหรือรับ? อ์หิุลลิา ระผมมิไ้ยินเลยรับท่าน ไ้โปร ่วยรัสใหม่อีรอบไ้รึไม่อรับ‘ลิา’”สอำสุท้ายร่าสูพยายามเน้นให้หล่อนไ้ยิน พร้อมพูาสัพยอ ใ้ำราาศัพท์พูับนาีน้อย ุลลิาที่พระพัร์แอยู่แล้วลับแึ้นไปยิ่ว่าเิม นแทบะระเบิให้รู้แล้วรู้รอ ทั้อับอาย รู้ทั้รู้ว่านำลัถูแล้อยู่ แ่เรี่ยวแรำ่อปา่อำที่เธอทรเป็นเมื่อ่อนมันหายไปไหนไม่รู้ แ่เธอไม่ยอมโนแล้ฝ่ายเียวหรอ ร่าเล็หันวับพระหัถ์เรียวยื่นหาใบหน้ามายใบหน้ามาย เ้ามาใล้เรียวโอษ์พร้อมะโนรอใส่หูัๆ ให้สาแ่ใที่อยาไ้ยิน
“ไอ้!...เ้าบ้าะวัน!!!”เสียหวานระโนรอหู นที่อยาให้เธอเรียื่อนหูอื้อไปพัให่ มือบอบบาผลัใบหน้าร่าสูอย่าเ็มแร ออุระยืนร้านแ่ันเรียวพระโอษ์บึ้นแทบถึมู
“พอเ้ารึยั เรายอมเรียื่อเ้าแล้ว แล้ว็อย่ามา...”
“็อ์หิรับสั่ให้ผมเรีย”ะวันออปาเถียทันใไม่สนใพระพัร์ถมึทึอนรหน้าแม้สันิ ร่าบาบพระทน์แน่นะเถีย็เถียไม่ออ เพราะเธอเป็นนทรออโอษ์ บอให้เาเรียเอ ั้แ่เิมาุลลิาไม่เยเอนที่เถียเธอเ่แบบนี้ อีทั้ยัไม่ลัวอารม์เธอว่าถ้าุนเียวนั้นะนาไหน
“็ไ้็ไ้.....เราไม่เถียเ้าแล้ว ” ในที่สุร่าบา็ยินยอม่อนที่เถียเธอ เมื่อไร้ึ่หนทาะโ้อบพระหัถ์นุ่มสะบัลุมพระบรรทมออ นแทบหล่นลาแท่นบรรทม พร้อมยับลออาแท่นบรรทมแ่พอพระบาททรแะพื้นเินไปไม่ี่้าว็ทรรู้สึเ็บแปลบบริเว้อพระบาทึ้นมา ร่าอรรเไปเมาพระโอษ์บัแน่นวามเ็บร้อพระบาทเอาไว้ ทั้ๆ ที่แ่ละ้าวมันเ็บปวยิ่นั แ่็ยัไม่ร้ออให้นที่มีศัิ์ุ้มรอเธอ่วย ทุริยาบทอนอหัารถูับ้อ้วยสายามริบั่นเหยี่ยว ร่าบาเไปเมาเหมือนะล้มทุรั้่อนะรีบระโนไปรับร่าอรรแทบไม่ทัน
“ระวั!!!”ะวันรีบลุาเ้าอี้อย่ารีบร้อนนมันล้มึลไป มือร้อนผ่าวว้าัวร่าบาเ้ามาในอ้อมแน นพระพัร์นวลบลบนเสื้อราปะแรสีาวสะอาที่เาสวมใส่อยู่ วพัร์หวาน่ำร้อนผ่าว พระหัถ์เล็ำเสื้อร่าโปร่ไว้แน่น วเนรสีทับทิมลอน้ำพระเนรอยู่ร่ำๆ
“เ็บ”ลิาพู้วยเสียสั่น ทั้ที่เธอเป็นนเ้มแ็อยู่ลอเวลาไม่เยแสท่าทีอ่อนแอให้ใรเห็นแ่วันนี้เธอลับมาทำท่าทีเ็บปว แถมุพระพัร์ลบนออนที่พึ่ันเพียไม่ี่เพลาแ่เธอลับรู้สึอุ่นหทัยเมื่ออยู่ใล้เาวามุ้นเยอย่าไม่รู้สาเหุอบอุ่นัเยอยู่้วยันมา่อน เพียำเียวที่รัสออมาาปาร่าบาะวันเพียเลิิ้วึ้นเหลือบมอพระวรายทีุ่พระพัร์บนอออเา
“เ็บ? เ็บรไหนหรอรับ?” ะวันเอ่ยถามวแนลายออแ่พอลายออร่าบา็ทำท่าทีะทรุฮวบลไปอี
“้อเท้า”ร่าบาเอ่ยสั้นๆ ะวันเหลือบ้อพระบาทอร่าน้อย ที่้าหนึู่ปิี แ่อี้าลับทรบวมแปูึ้นอย่าน่าสสารร่าสูพยายามพยุัวร่าบาให้ทรเินลับที่แท่นบรรทม แ่มันูแสนน่าเ็บปวเมื่อร่าน้อยแสสีหน้าเ็บปวทุรั้เมื่อเท้าแะพื้น ะวันผ่อนลมหายใอย่าเหนื่อยหน่ายไม่รู้ว่าเธอไปล้มน้อเท้าแพลอนไหน แ่พอเหลือบมอลอพระบาทที่วาอยู่้าเีย็รู้ทันใว่าเิอะไรึ้น มือแร่้อนร่าบาึ้นแนบอ นเธอใเผลอรีร้อออมา
“เ้า....เ้าะทำระไร”ร่าในอ้อมแน่นถามยให่ แ่นที่อุ้มเธอลับไม่อบ เินมาวาเธอบนที่แท่นบรรทมัเิม ให้ร่าบาประทับลบนฟู้าอบเีย ่อนทรุัวนัุ่เ่า มือหยาบลูบลมานถึ้อเพระบาทแ่ำแล้วหัวแม่มือลอย่าแผ่วเบา แ่มัน็ยัเ็บ่อเ้าอร่าอยู่ี
“อึ โอ๊ย!” ุลลิาร้อราอย่าเ็บปว พระอัสสุลลับมาลอเบ้าอีหน นที่นัุ่เ่าอยู่เยหน้าึ้นมอเ้าอ้อพระบาทเพียเล็น้อย ่อน้มลไปลูบนวรนั้นเหมือนเิม
“ไปล้มที่ไหนมาเนี๊ยรับ”ะวันถามทั้ๆ ที่ไม่เยหน้าึ้นมา เมื่อไ้ยินัร่าบาทำปายื่นทันใ ออุระสะบัพระพัร์ไปทาอื่น
“เ้านั้นเเหละ ที่ทำเรา” นเ็บรัสอย่าไม่สบารมย์
“ผม?....ผมทำอะไรอ์หิอนไหน”ะวันเยหน้าึ้นมาถาม เลิิ้วอย่าสสัย เาไปทำอะไรเธออนไหน ถึไ้เ็บหนัแบบนี้
“็อน!!.......็อนเ้าสอนเรา” ลิาพยายามเบี่ยเบนอนที่เธอวา ่น่าเ้านถูับสะบัล้มล ะวัน้มหน้าลมือร้อนผ่าวลูบลำ้อพระบาทบอบบาอย่านิ่มนวล เ้าเอ็ผิที่ไม่วบุมวามยั้ิ ไร่รอ่อนพูทั้ที่เยไ้ยินิิศัิ์อนาีน้อยนนี้ ว่าเป็นนที่อารม์หุนหันพลันแล่น่าย แ่็ไม่วายลับไปยั่วโมโหเธออี
“เ็บมาหรือเปล่ารับ” ะวันเอ่ยถามเสียอ่อน มือยันว้อเท้านวลอย่าแผ่วเบา ุลลิาพระพัร์ร้อนผ่าวอย่าไม่มีสาเหุเรียบหันหนีไปทาอื่น พระโอษ์ลีบอไม้ยับอบุบิบ แผ่วเบา
“็.....็เ็บสิเ้าบ้า..ไม่อย่านั้น...ไม่อย่านั้น” นาีน้อยผมเผลอหาิวหาไม่เอไปั่วะ พัร์แ่ำเมื่อนึถึเพลาเธอล้มลไปุับอแร่อนที่นัุ่เ่านว้อพระบาทเธออยู่
“ไม่อย่านั้นไม่เินเไปเมาน .....”
“หยุพูเรื่อนั้นประเี๋ยวนี้” หล่อนระแทเสียรีบห้ามนที่ะมารื้อพื้นวามำเมื่อไม่ี่เพลาที่ผ่านมา ะวันระุยิ้มอย่าเ้าเล่ห์เอ่ยพูาสัพยอเธออีรอบอย่าไม่เ็หลาบ
“เินหรอรับ”นที่ถูระทำทาำพู วหน้าหวานแอีรา เธอไม่ถูใรแล้ไล่้อนนมุมแบบนี้ นาาผู้นี้่าเ้าเล่ห์เพียลยิ่นั
“ะทำอะไร็รีบทำไป อย่ามาเสียเวลาแล้เราเลย เราไม่ล้อยเ้าหรอ” ะวันอมยิ้มอ่อน ่อน้มหน้า้มานว้อเท้าร่าบาอย่าเเผ่วมือ
“โอ๊ย!! เ็บนะ” ลิาหลับาหยี น้ำาลออีหน เมื่อนิ้วหัวเเม่มืออายหนุ่ม ลบนเส้นเอ็นที่ึเปรี๊ยะ ะวันเยหน้ามอามสุรเสียหวานรวราหล่อนประทับพระอัสสุลลอเบ้า พระระมลบาิฟูแน่น หลับาหยีที่แสนูน่าะเ็บปวหน้าู
“เ็บนานี้หาอะไรมาทาีว่า เี๋ยวผมเอายา....” ะวันถาม แ่็มีสุรเสียหวานแหวึ้นมา
“ไม่เอา ประเี๋ยวเียว็หาย” ุลลิาทำพัร์แหยทันทันทีมานึถึยาใบหน้านวล็ทำแหยทันที ไม่ว่าะเป็นยาอะไรเธอ็เลียทุอย่าลิ่นมันวนอาเียนทุรั้ที่ไ้ม
“ื้อ”
“อะไรนะ เ้าว่าเราื้อหรอ”นที่ล่าวหาว่าื้อระแทสุรเสียัสนั่น วพัร์บูบึ ะวันเพียถอนหายใอย่าอ่อนหทัย เยหน้ามอนที่เาบอว่าื้อ
“ื้อ ็ื้อไรับ แล้วะให้ผมบอว่าอะไร พูาไม่รู้วามหรอรับ”ะวันพูย้อนเมื่อรั้อนอยู่ที่ทะเลสาบ
“เ้านี้มัน ทำเราเ็บแล้วยัไม่สำนึ” ใบหน้านวลแ่ำ แ่หาไม่ว่าวยเินแ่อย่าใ
“รับๆ ผมอโทษ และะไม่ใ้ยา็ไ้”ะวันอบอย่าอ่อนใ่อนหลับาท่อมน์ภาษาอมในลำอมือร้อนลูบไปบริเวที่แ่ำอ้อพระบาทบา ุลลิา้มพัร์ลมาู พระเนรสีแายแวววามอยารู้อยาเห็น ้อพระบาทที่เยเ็บ่อยๆ ทุเลาล รอยแเริ่มเลือนหายนมีเพียรอยาๆเอาไว้
“รัษาให้แล้วรับ แ่อย่าเินมา.....เฮ้ย!!! อ์หิ”ไม่ทันะล่าวบ ร่านวลรีบผลุนผันเ้ัวลุึ้นยื่นหมายะทรวิ่ไป้านอ แ่พอพระบาทแะพื้น้าวไปสามสี่้าว็ทรุฮวบลไป
ึ!!
ร่าเรียวบาถูระาเ้ามาประิแผอแร่้วยวามเร็ว ่อนทัู้่ะทรุลไปนอนอบนแท่นบรรทมสี่เสา ะวันที่เห็นร่าบาทำท่าะล้มอีรั้รีบลุึ้นไปว้าัวนื้อึไม่ฟัำที่เ้าบอแ่้วยารที่ั้รับอย่าหุนหัน มันทำเาและร่าบา้อลมานอนอบนเีย
“ะ....เ้า”ร่าบาพัร์ร้อนอีรา ไยวันนี้เธอถึไ้เปลือเนื้อเปลือัวให้นาาผู้นี้ับ้อถึสอรั้สอรา ร่าน้อยที่หันหลันับอแร่ยับัวหยุหยิ เอ่ยเรียนที่โอบรอบเอวเธอ ะวันที่โอบร่าน้อยไว้เ็มที่เผลอปล่อยมือไม่ทันแถมยัสูลิ่นายทั้เรือนผมที่หอมลิ่นอมะลิวัลย์เ้าไปเ็มปอ มือแร่เาหัวัวเอแ้เินหันหน้าไปทาอื่น พร้อมอโทษและหัวเราะแห้ๆ
“อโทษรับ...ฮะ ฮะ....แ่ว่าอ์หิะไปไหนอรับ”
“อาบน้ำ เ้าะไป้วยหรือไร”
“รับ” ะวันอบอย่าะาน
“หน้า้าน!!!”ร่าน้อยเอ่ยเพียเท่านั้น ่อนผลัอร่าสูออ ทรเิน้ำอ้าวสาวพระบาทเร็วๆ โยลืมวามเ็บปวไปสนิท ะวันเาหัวไปมาิ้วมวแทบเป็นปม ปาสบถบ่นุบิบในลำอ
“อะไรว่ะ อุสาห์ะไป่วย เผลอๆเี่ยว็ล้มหะเมนที่ไหนอี” ะวันลูบใบหน้า พร้อมถอแว่นมาเ็ับายเสื้อ แล้วันลับไปใส่ัเิม
.................................................................................
ภายในห้อมืรึม มีเพียแสนเทียนที่ปัไว้ทั้ๆสี่ทิศ เรียวปาแสยะยิ้มอย่าอบพอ มอนาีสาวเศาสีมร ที่่อยปลเปลือภูษาออทีละิ้นนหมาย แล้วหย่อนัวลไปในน้ำอย่าหื่นระหายน้ำลายไหลนเหมือนนโริ มอผ่านทาันน้ำมน์ที่บรรุน้ำเป็นภาพนิมิ
“ามๆ ามริๆ พานานนี้้อเป็นอัน ัน้อเอาเธอมาเป็นเมียให้ไ้ ‘ุลลิานาี’ ”
#่วนเเ่
อ๊ายยยย ฟินเเ่เอเินเอ มโนว่าัวเอเป็นลิาเเปป
ความคิดเห็น