คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Wish..2
“หัวเราะอะไรกันหรือครับ ท่าทางคงจะสนุกน่าดู”
“อาฮันคยอง…” ฮยอกแจเอ่ยด้วยเสียงที่แผ่วเบา
“อ้าว.. ฮันคยองมาพอดีเลย นั่งก่อนสิ” ผู้เป็นใหญ่ของบ้านเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นน้องชายมาถึง
ฮันคยอง หนุ่มลูกครึ่งจีนเจ้าของใบหน้าคมเข้ม นัยน์ตาคมที่ตวัดมองต่างก็ไม่มีใครกล้าที่จะต่อกรด้วย จมูกโด่งรับกับใบหน้าเรียวได้รูป ผมสีดำขลับซอยสั้นที่เซ็ทให้เข้าทรงและด้วยรูปร่างสูงสมส่วนทำให้คนๆนี้ดูมีอำนาจที่ไม่ว่าใครก็ต้องยอมศิโรราบให้กับเจ้าของใบหน้าคมนี้ ..ประธานบริษัท K.กรุ๊ป บริษัทยักษ์ใหญ่ในเครือของตระกูลคิม
“ขอบคุณครับ..” อาหนุ่มกล่าวตอบโดยที่สายตาจดจ้องไปยังร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้าม และดูเหมือนหลานตัวน้อยจะตกใจมากที่เห็นเขามาที่นี่ ฮันคยองใช้เวลาสำรวจใบหน้าหวานที่นั่งอยู่ตรงข้าม จู่ๆความคิดนี้ก็โผล่ขึ้นมา..
..‘สวย’..
นั่นคือความคิดเดียวของฮันคยองที่เห็นฮยอกแจในตอนนี้ ร่างบางที่อยู่ตรงหน้าดูแปลกตาไปมากจากเมื่อก่อน ไม่เหมือนเด็กชายสมัยตอนที่ยังเที่ยวเล่นด้วยกัน ถ้าฮันคยองจะบอกว่าฮยอกแจเหมือนสตรีก็คงไม่มีใครค้านเป็นแน่
“ฮยอกแจ?” จินยองเอ่ยเมื่อเห็นว่าฮยอกแจเงียบไป
“ฮ..ฮะ” ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย ราวกับพึ่งได้สติ
“ทำไมไม่ทักทายคุณอาล่ะลูก จำกันได้รึป่าว” ผู้เป็นพ่อหันมาถามใบหน้าหวาน
“จำได้สิฮะ..สวัสดีฮะคุณอา” เสียงหวานเอ่ยทักกับผู้เป็นอา ฮยอกแจไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตรงข้ามอย่างที่ควรจะทำ
..ไม่มีใครจะลืมรักของตัวเองได้ลงหรอกฮะ..
ใช่แล้ว.. ฮยอกแจหลงรักอาของตัวเอง เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม่ต้องมีความรู้สึกแบบนี้กับฮันคยอง ความรู้สึกอันน่ารังเกียจนี้เกิดขึ้นกับเขาตั้งแต่เข้าไฮสคลู เกรด7 ตอนเด็กๆเขาสนิทกับฮันคยองมาก ไปเที่ยวเล่นด้วยกันบ่อยๆ แต่พอเริ่มโตขึ้นเขาคิดว่านี่เป็นแค่ความผูกพันธ์ระหว่างอากับหลาน คิดว่าเดี๋ยวความรู้สึกแบบนี้ก็หายไป แต่ไม่ใช่เลย ยิ่งนานวันความรู้สึกนี้ยิ่งทวีคูณเพิ่มมากขึ้น ยิ่งเข้าใกล้ใจก็ยิ่งเต้นแรงมากเท่านั้น นี่อาจจะเป็นอีกเหตุผลนึงที่เขาตัดสินใจไปเรียนที่เมืองนอก ไปให้ไกลจากคนๆนี้..
“วันนี้อาว่างหรือถึงได้มาทานข้าวกับเราได้ ปกติเห็นจมอยู่แต่กับงาน ชวนมาทานข้าวที่บ้านทีไรก็ปฏิเสธตลอด” คิบอมเปิดบทสนทนาด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าผู้เป็นอา
“อันที่จริงก็ไม่ว่างเท่าไหร่หรอก แต่ฮยอกแจกลับมาทั้งทีจะไม่มาต้อนรับเลยก็น่าเกลียดเกินไป” ฮันคยองละสายตาออกจากใบหน้าหวานก่อนเอ่ยตอบคิบอม
ฮยอกแจยังคงก้มหน้าก้มตาทานข้าวไม่สบตาใครทั้งสิ้น โดยเฉพาะคนตรงข้าม การปรากฏตัวของฮันคยองในวันนี้ทำให้เขารู้ว่าระยะเวลา5ปีที่ไปอยู่ฝรั่งเศสไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกบ้าๆนี้หายไปแม้แต่น้อย แต่กลับยิ่งโหยหาบางสิ่งจากร่างหนาตรงหน้า เพียงแค่พบหน้ากันอีกครั้งหัวใจก็กลับมาเต้นรัวจนน่ารำคาญ ฮยอกแจคนนี้ควรจะทำอย่างไรดี..
“ทำไมไม่ชวนอาฮันคุยบ้างล่ะลูก ปกติไม่เคยเห็นลูกห่างกันเลยนี่ ” จินยองถามด้วยใบหน้ายิ้มๆ เมื่อนึกถึงสมัยฮยอกแจยังเด็ก
“ก็ผมไม่รู้จะคุยอะไรนี่ฮะพ่อ..ผมอิ่มแล้ว ขอตัวนะฮะ” เสียงหวานเอ่ยอย่างรวดเร็ว รีบลุกออกไปจากโต๊ะโดยไม่รอให้ใครได้ทักท้วง ปฏิกิริยานี้สร้างความแปลกใจให้กับผู้ร่วมโต๊ะไม่น้อย .. .โดยเฉพาะฮันคยองที่อยู่ตรงข้าม
“อ้าว? ลูกคนนี้นิ นึกจะไปก็ไป เป็นอะไรไปนะ” จินยองเอ่ยด้วยความสงสัยในตัวลูกคนเล็ก
“นั่นสิครับ เมื่อกี้ก็ยังดีๆอยู่เลย สงสัยคงจะเหนื่อยจากการเดินทาง” คิบอมบอกในสิ่งทำให้ร่างบางมีอาการแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก
เมื่อผละออกมาจากโต๊ะอาหารอันน่าอึดอัดนั่นได้ ร่างบางของฮยอกแจจึงออกมารับลมที่สวนขนาดใหญ่ด้านหลัง รู้สึกคิดถึงสถานที่แห่งนี้จริงๆ ความทรงจำมากมายถูกบันทึกไว้ที่สวนแห่งนี้…
“แน่จริงอาฮันจับฮยอกแจให้ได้สิฮะ ฮ่าๆๆ”เสียงหัวเราะใสแจ๋วของเด็กชายดังทั่วไปทั้งสวน บ่งบอกว่าตนมีความสุขมากแค่ไหน
“อย่าท้าอานะตัวเล็ก ถ้าอาจับตัวได้ต้องมีรางวัลให้นะ” คุณอาหนุ่มพูดอย่างคนใจดี ขณะค่อยๆก้าวไปหาคนตัวเล็ก
“ฮยอกไม่กลัวอาฮันหรอก แบร่” ร่างเล็กหันหน้ามาเล่นหน้าเล่นตาจนผู้เป็นอานึกหมั่นไส้ขึ้นมาในใจ ฮันคยองจึงต้องพยายามหาวิธีปราบฮยอกแจให้ได้ และเพียงไม่นานร่างน้อยๆของหลานตัวดีก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของคุณอาแบบไม่ต้องออกแรงมาก<แค่ช่วงขาก็แตกต่างแล้วล่ะ==;>
“อ่า~..คุณอาฮะ อาฮันปล่อยฮยอกไปเถอะน้า~”เมื่อสู้แรงไม่ได้จึงเปลี่ยนมาใช้แผนอ้อนกับคุณอาทันที แน่ล่ะไม่ว่าใครๆเจอเขาอ้อนแบบนี้ก็ต้องยอมใจอ่อนให้ทั้งนั้น
“ไหนตอนแรกเรายังท้าอาอยู่เลยไม่ใช่รึไง หืม?” ย้อนถามคนในอ้อมกอดของตัวเอง
พอได้เพ่งมองฮยอกแจใกล้ๆแล้ว คนตัวเล็กดูน่ารักจริงๆในสายตาของฮันคยอง แก้มขาวใสที่ตอนนี้แดงเนื่องด้วยอากาศร้อนและเหนื่อยจากการวิ่งแล้วไหนจะน้ำเสียงออดอ้อนนั่นอีก
“ฮยอกแจแค่ล้อเล่นกับคุณอาเฉยๆเองฮะ” เสียงหวานเอ่ยอ้อนพร้อมกับเอื้อมมือทั้งสองไปคล้องคอคุณอาอย่างเอาใจ
“หึหึ..อ้อนกันจริงนะตัวยุ่ง” อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปบีบจมูกหลานขี้อ้อนเบาๆ
“ฮ่าๆ..คุณอาจะปล่อยฮยอกแจแล้วใช่มั้ยฮะ?”ถามด้วยน้ำเสียงติดร่าเริง ด้วยหวังว่าฮันคยองจะปล่อยตนเองจากอ้อมกอดซักที ก็อยู่แบบนี้นานๆหัวใจของฮยอกมันเต้นแรงแปลกๆนี่นา<เด็กแก่แดด==;>
“โอเคๆ..อายอมปล่อยก็ได้” น้ำเสียงใจดีเปล่งออกมาจากฮันคยอง
“เย้~~..”
“แต่..” ยังไม่ทันที่คุณหลานตัวน้อยจะดีใจได้นาน ฮันคยองก็ได้บอกข้อแลกเปลี่ยนในการปล่อยตัวครั้งนี้
“ฮยอกแจต้องจุ๊บแก้มอาฮันก่อนนะ อาถึงจะยอมปล่อย โอเคมั้ย?”
“ง่า~ ปล่อยเฉยๆไม่ได้หรอฮะ” เมื่อได้ฟังข้อแลกเปลี่ยนของอาหนุ่ม ตัวเล็กในอ้อมกอดถึงกับงอแงออกมา
“ได้ไงอ่ะ ทุกอย่างมันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนสิครับ เร็วเข้า ไม่งั้นอาไม่ปล่อยน้า~” ฮันคยองแกล้งเร่งให้ฮยอกแจทำตามข้อเสนอ
“ก็ได้ฮะ..”
.. .หึหึ หลอกล่อนิดเดียวก็หลงกลอาซะแล้วเด็กน้อย..
//..จุ๊บ!..//
ริมฝีปากบางสีแดงเชอรี่สัมผัสเบาๆที่แก้มฮันคยองแล้วรีบผละออก เรียกรอยยิ้มจากคนยื่นข้อเสนอได้ไม่ยาก
“คุณอา~ ฮยอกแจยอมจุ๊บแล้วก็ปล่อยซักทีสิฮะ..-////-”
“ฮ่าๆ โอเคครับ” พูดแค่นั้นก็ปล่อยหลานออกจากอ้อมกอด ไว้คราวหน้าค่อยแกล้งอีกก็ได้ ฮันคยองคิดในใจ
“ฮยอกแจจะเข้าข้างในแล้วนะฮะ..”พูดจบก็รีบวิ่งดุ๊กดิ๊กพาหน้าแดงๆเข้าไปด้านในทันที ..ชืนอยู่นานกว่านี้ฮยอกกลัวว่าหัวใจจะหลุดออกมาด้านนอกน่ะสิฮะ
ร่างบางยิ้มเล็กๆให้ตัวเองเมื่อความทรงจำในวัยเด็กผุดขึ้นมาในความคิดของตน ความทรงจำอันแสนสุขที่เมื่อนึกถึงแล้วก็อดจะยิ้มไม่ได้ ถึงแม้ว่าตอนนี้ภาพเก่าๆเหล่านั้นจะกลับมาทำร้ายเขาให้ได้เจ็บปวดอยู่ลึกๆก็ตาม
“ขออานั่งรับลมด้วยคนได้หรือป่าว.. ฮยอกแจ”
.
.
.
.
ตอนนี้ก็มาย้อนความหลังกันก่อนนะคะ ไรเตอร์ชอบฮยอกตอนอ้อนๆอ่ะน่ารักดี^^
ช่วยติชมกันหน่อยนะคะ ไรเตอร์จะได้นำไปพัฒนาการเเต่ง
ความคิดเห็น