vixx ครอบครัวผม..มาจากต่างดาว

ลำดับตอนที่ #7 : เลิกทาส

มินฮยอกมาทำงานวันสุดท้ายตามที่เอ็นนัดไว้ ปกติช่วงเวลาเช่นนี้ เขาจะต้องเข้าฉากการแสดงหรือไม่ก็นอนนวดหน้านวดตัว แต่ทำไมคนระดับเกือบๆ..ซุปเปอร์สตาร์จะต้องมายืนถูพื้นร้านกาแฟด้วย

" ตรงนี้ไม่สะอาด " เอ็นชี้เป็นจุดๆ ทั้งที่ชายหนุ่มก็เพิ่งจะถูเสร็จไป
" เฮ้ย...ตรงห้องข้างในด้วยนะ..ดูเหมือนลูกค้าจะมากันเยอะแล้ว...รีบๆ ไปล้างมือแล้วมาต้อนรับลูกค้าล่ะ " เอ็นสั่ง

ชายหนุ่มในชุดทำงานของร้านสวีตคอฟฟี่ ที่ตอนนี้ใบหน้ามีผ้าปิดปาก กับแว่นสายตา ปกปิดไว้ไม่ให้รู้ว่าเขาเป็นใคร กำลังกำหมัดแน่น แต่พอเสียงอันน่าเบื่อดังขึ้นอีก เขาก็รีบเดินออกมารับเมนูจากสาวๆ หน้าที่นี่...จะเป็นของฮงบินกับราบีและเคนนี่..แต่เพราะสามหนุ่มไม่อยู่เอ็นเลยโทรตามมินฮยอกมาปลดหนี้ทาส

" เลโอ...ไอ้แสบสามตัวไปไหน!...ตั้งแต่เช้าตรู่ " เอ็นถามเลโอที่กำลังชงกาแฟ
" ไม่รู้..ฉันหลับสนิท " เลโอตอบเยอะกว่าทุกครั้ง
" ไอ้พวกนี้..ไปก่อเรื่องแน่ๆ..ได้แล้วครับ " เอ็นคาดโทษไว้ เขาเปลี่ยนสีหน้าได้เร็วกว่าฮงบินอีก แค่ยิ้มแล้วเดินเอากาแฟไปเสิร์ฟให้ลูกค้า


มินฮยอกทำงานจนเหนื่อย..เขาออกมาหลังร้าน นั่งสูดอากาศหายใจสักพักแล้วค่อยจะหาทางหนีกลับ แต่เอ็นดันให้เขาแบกถุงเมล็ดกาแฟที่สั่งไว้ให้เขาเอามาเก็บในห้องเก็บวัตถุดิบ เล่นเอาหลังแทบหัก เลยไม่มีโอกาศชิ่งหนี

" เหนื่อยหน่อยนะ " เลโอยื่นกาแฟให้เขา
" วางยาหรือเปล่า " มินฮยอกกล้าๆกลัวๆ..แต่เขาก็รับมาจิบ
" นี่...เจ้านายพวกนาย..มาจากขุมไหน...โหดชะมัด..ทำยังกะฉันไม่ใช่คน " มินฮยอกบ่น
" เขาก็เป็นแบบนี้...เดี๋ยวก็ชินเอง " เลโอหันมาตอบแล้วหันหน้าเดินกลับเข้าร้านไป
" แปลกกันทั้งร้าน..ไม่สิ..ทั้งบ้าน..ฉันก็ว่าบ้านฉันแปลกแล้ว...บ้านพวกนายยังแปลกอีก " มินฮยอกบ่นอุบอิบตามประสามนุษย์โลก


ทางด้านซอกแจที่ถูกฮยอกกี้ไล่เตะตูดตั้งแต่เมื่อวาน เพราะแอบฉีกบัตรเล่นเครื่องเล่นทิ้ง วันนี้เลยถูกฮยอกกี้ใช้ให้เก็บของใส่กระเป๋าให้ ส่วนเจ้าตัว..นอนกินขนมดูรายการทีวีหน้าเฉย ไม่ใส่ใจของตัวเองสักนิดว่าอีกคนจะเก็บใส่ให้ไหม


" ฉันจะไปนอนกินขนมพวกนี้ให้พุงกางเลย " ฮยอกกี้หยิบปลาเส้นขึ้นมาเคี้ยวๆ
" ทำยังกะของแปลก " ซอกแจแอบกระแหน
" นี่!..หุบปากด้วย...ถ้าจะนินทา...ดังขนาดนี้...โน้นเลย..หาดทราย " 
" นายนี่..หูขั้นเทพ..ใหญ่กว่าฉันอีก..เอ้าเสร็จแล้ว " ซอกแจ ยกกระเป๋าเดินทางมาให้ถึงมือ

" ขอบใจ...ถึงโซลแล้ว..นายเอาบาสมาเล่นกับฉันนะ "
" ทำไมฉันต้องเล่นกับนายด้วย " ซอกแจสงสัย
" เอ้...ใครเป็นใหญ่..ฮ้า...เดี๋ยว!..ตีเลย " ฮยอกกี้ชักขึ้น
" หมดแล้ว..สัญยงสัญญานะ "ซอกแจตบมือสามครั้งแล้วกล่าวคำยกเลิกไป
" มั่วแล้ว...ดาวฉัน..อ้อไม่สิ..บ้านฉันเขาไม่นับหรอก..พูดเองเออเอง " ฮยอกกี้สวนขึ้น


ซอกแจขี้เกียจตอแยด้วยเลยหันไปเก็บสัมภาระตัวเอง ก่อนที่อาจารย์จะเรียกให้ไปรวมตัวกันที่หน้าโรงแรมเพื่อกลับบ้าน

" เชอะ...ฉันไม่ยอมให้นายง่ายๆหรอก..." ฮยอกกี้มองตามตาเขม่งใสซอกแจ



สามหนุ่มสามมุมมาถึงกองถ่ายเอ็มวีเพลงก็พากันตกใจยกใหญ่...พวกเขาไม่เคยเห็นกองถ่ายมาก่อน ตอนแรกๆ เคนนี่โวยวายใหญ่ ที่ราบีกับฮงบินทำอะไรไม่บอกก่อน แต่พอคิดไปคิดมา..เลยขอตามมาด้วย 

" มั่นใจหรือยัง " ผู้จัดการถามฮงบินที่นั่งทำสมาธิแป๊บเดียว
"ครับ..ผมพร้อมตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาแล้วครับ " ฮงบินฉีกยิ้ม

ระหว่างที่ฮงบินเข้าฉากกับนางเอกสาวน่ารัก สองหนุ่มก็เดินมาดูทีวีเครื่องเล็กที่มีฮงบินอยู่ในนั้น 

" เอาน้องผมออกมาเลยนะ " เสียงเคนนี้ดังขึ้นทำให้ผู้กำกับสั่งคัต
" ใครก็ได้..เอาหมอนี่ออกไปที " ทีมงานสามสี่คนกำลังจะมาจับตัวเคนนี่
" ห้ามทำร้ายฮยองผม...ไม่งั้นตาย " ราบีโชว์กล้ามที่มีติดตัวมา
" โอ้ย...พวกมึงบ้าอะไร..กูหัวจะระเบิดแล้ว...เอาไอ้บ้าสองตัวออกไป " คำสั่งสูงสุด...บัญชามาใครจะกล้าขัด


ตุบ!..ตุบ!..

ร่างสองหนุ่มแทบจะกลิ้งกองกันที่พื้น ประตูเหล็กปิดสนิท แม้แต่ราบีเอก็เปิดไม่ได้

" ฮงบินนี่....พวกเราช่วยนายไม่ได้...นายจะต้องติดในกล่องสี่เหลียมตลอดชีวิตหรือนี่...ฮื้อๆ " เคนนี้เศร้า
 " ฮยอง....มันถึงตายไหม..อยู่ในนั้นมีออกซิเจนไหม...ฮงบินของเราจะตายเหรอฮื้อๆ...." เสริมกันเป็นคูณสอง...


เคนนี่กับราบีร้องไห้ไว้อาลัยต่อเพื่อนหนุ่มเสร็จก็เดินป้วนเปี้ยนไปมาแถวๆ หน้าร้านขายเครื่องสำอางที่อยู่ในระแวกใกล้เคียง


" แกคิดว่า...มันมีอะไรดี..ถึงมีแต่รูปมันเกลื่อนเมืองไปหมดนี่" เคนนี่ชี้ไปยังรูปลีมินโฮที่ป้ายกระจกของร้าน
" อื่ม...ให้ผมบอกจริงๆเหรอ "
" เอ้อสิ...บอกมา..เผื่อจะได้ถ่ายแบบบ้าง "
"แน่ใจนะฮยอง...ผมไม่แกลงใจนะ "
" เอ้อ...ถ้าแกไม่บอกจะโดนสามเท่า "


ราบีเดินใช้มือจับปลายคางตัวเองอีกข้างกำลังชี้นิ้วไปมา และขาก็เดินไปมาเหมือนใช้ความคิด

 "ปากเขาเซ็กซี่น่าสัมผัส.... หุ่นฟิต จมูกโด่งใหญ่
  แววตาชวนฝัน ยิ้มมีเสน่ห์ โอ้ย..บรรยายไม่หมด"

ราบีหยุดใช้ความคิด เทียบๆแล้วยังไงยังไง..ลีมินโฮก็เหนือกว่าเห็นๆ ราบีเลยเงียบเท่านั้น

" เย็นนี้กินรามยอลแล้วกัน " เคนนี้บอกเขา
" อ้าว...ไหนว่าไม่โกรธไง "
" ไม่โกรธ...แต่กูเกลียดมึงเลย...ไอ้น้องบ้า " เคนนี่ไล่เตะราบี

ตืดๆ..ตืดๆ...จู่ๆมือถือเคนก็ดังขึ้น เขากดรับสาย

" เคนนี่...อยู่ไหนเหรอ " เสียงเอ็นรอดออกมา
" อ้อ....อยู่..อยู่ข้างนอกครับฮยอง "
" ดีเลย...ไปซื้อของมาทำอาหารด้วยนะ....วันนี้เรามีแขก..สองคนเพิ่ม...อย่าลืมรามยอลของฮยอกกี้ล่ะ...."
" ครับๆ...แค่นี้นะครับ "


เคนนี้ลากราบีไปเป็นเพื่อน พวกเขาเข้ามาในซุปเปอร์ สิ่งแรกที่ต้องทำคือ..เอารถเข็น ราบีเข็นรถตามเคนนี่ไปทั่ว เขาหยิบเห็ดโคนญี่ปุ่นใส่ลงรถ แล้วเดินที่ที่ผักสด


" อื่ม...คิดว่าเลโอฮยอง จะชอบเครื่องปรุงพวกนี้ไหม " เคนนี่ถามราบี
" ..ผมไม่รู้สิ..แต่ต๊อกโบกีอร่อยมากๆ..." ริมปากของราบียังมีคาบซอสติดอยู่
" ไปเอามาจากไหนอ่ะ..พาฮยองไปเดี๋ยวนี้ "

พวกเขายิ้มขอบใจป้าที่ยื่นถ้วยต๊อกโบกี้จานอร่อยให้ แต่พอได้ยินว่าเนื้อหมูลดราคา เคนนี่ก็รีบวางถ้วยอาหารลง เขาวิ่งหน้าตั้งไปยังกลุ่มแม่บ้านที่พากันแห่ตักเนื้อหมูที่ลดราคา


" ราบี...เอ้ารับ " ถุงเนื้อลอยกลางอากาศ
" อึบ!.."ราบียิ้มแฉ่ง..เขารับมันได้ง่ายดาย


ของได้ครบแล้ว พวกเขาก็รีบกลับบ้าน แต่พอมาคิดขึ้นได้ว่าลืมบางอย่าง

" เราลืม...ฮงบิน" ราบีรีบวางถุงขนม เขากำลังจะออกไปจากบ้าน
" ฮงบินโทรบอกฉันแล้ว...เขาจะกลับตอนคํ้าๆ "
" เขาปลอดภัยดีนะครับ "
" แน่นอน " เคนนี้พยักหน้า
" นายมาข่วยฉันปลอกหัวหอมหน่อย...เลโอฮยองจะได้มาทำง่ายๆ"
"ครับๆ"



ที่ร้าน มินฮยอกแอบอู้งานมาเล่นมือถือที่หลังร้าน เขาคุยไลน์ไปหาน้องชายที่กำลังกลับโซลจนเพลิน 

" เย็นนี้...ฉันจะเลี้ยงปลดทาส" 
" เหรอ...ฉันกินยากนะ"
"ไม่ต้องห่วง...ฉันสั่งอาหารสำหรับนายไว้แล้ว" เอ็นพูกเสร็จก็เอาผ้าเช็ดโต๊ะยื่นให้เขา
"อะไร" มินฮยอกอยากรู้ให้แน่ใจ
" ไม่รู้จักหรือไง...เอ้าทำความสะอาดสิ"
"ทีใครทีมัน....ให้มันรู้กัน " มินฮยอกขบฟันแน่น


ไฟหน้าร้านดับลง เลโอเอาผ้ากันเปื้อนยื่นให้เอ็นเอาไปซัก ในขณะที่ดาราหนุ่มยังคงนั่งทำตามคำสั่งเอ็นอยู่

" เลิกได้แล้ว " เลโอพูดขึ้น
" นาย...ไม่กลัวเจ้านั่นเลยเหรอ...สั่งให้ฉันหยุด..นายจะถูกทำโทษเอานะ " มินฮยอกเคยเห็นเวลาที่เอ็นทำโทษเด็กๆของเขา
" นายชอบก็ทำต่อได้นะ " เลโอเดินมาเก็บแก้วนํ้าที่ใส่ดอกไม้ประดับโต๊ะออกไปทำความสะอาด
" ใครจะทำ....ฉันอยากฟังคำนี้มานานแล้ว..ไอ้ดำนี่กวนชิบ "

กว่าจะถึงบ้านก็ปาไปเกือบสองทุ่ม เพราะต้องไปรับฮยอกกี้กับซอกแจที่โรงเรียน ทำให้มาถึงบ้านช้ากว่าทุกครั้ง

" ฮงบินโทรมา..ให้พวกเรากินข้าวกันเลย..." เคนนี่ชี้แจง
" หมอนี่...ทำอะไร..ทำไมถึงไม่กลับอีก..มีอะไรปิดปังหรือเปล่า" เอ็นเค้นเอาความจริงจากสองหนุ่มจนได้คำตอบ

" นายไม่รู้หรือไง..เด็กนายไปเป็นพระเอกเอ็มวีเพลง...ฉันควรจะได้มันแต่ไอ้หน้ายาวนั่นได้ก่อน " มินฮยอกตอบแทนหนุ่มๆ
" จริงเหรอ " สีหน้าเอ็นยิ้มแย้ม...ทำให้มินฮนยอกผิดหวัง
" วันหลังพาฉันไปดูด้วยนะ " เอ็นดีอกดีใจที่ฮงบินช่วยหาเงิน

" ฉันไม่น่าบอกเลย...ระริกระรี้...ยังกะปลากระดี่ได้นํ้า " มินฮยอกเปรียบเปรยเบาๆ
"ปลากระดี่ได้นํ้า...คือไรครับ " แน่นอนว่ามักแน่ผู้ไม่มีความน่ารักเลยอย่างฮยอก ถามขึ้น
" นายจะรู้ไปทำไม...ออกไปไกลๆฉันได้แล้ว " มินฮยอกผลักหน้าผากฮยอกออกห่างๆ หน้าเขา


เลโอยังคงวุ้นวายกับอาหารที่ทำให้เอ็นกิน ส่วนเอ็นก็วุ่นวายกับข้าวปั้น ที่ฮงบินตั้งฉายาว่าข้าวปั้นสยบมาร เรื่องรสชาดไม่ต้องพูดถึง ความอร่อยไม่ต้องถามหา เพราะมันไม่มีเลยในสองข้อ มีแต่ประโยชน์ที่ได้รับเท่านั้น


" กุ๊กเอ้ย..กุ๊กไก่....มาแล้วครับ " เคนนี่ออกไปรับไก่มี่เอ็นโทรสั่ง
" ผมคิดถึงฮงบินจัง " ราบีกินไก่ไปบ่นไป

ทุกคนมาพร้อมกันที่โต๊ะอาหาร ยกเว้นฮงบิน เอ็นให้เลโอเทขวดนํ้าองุ่นส่งให้แขกสองหนุ่มและทุกๆคน

" เอาล่ะ...นี่คือการปลดทาส..ปลดปล่อยทาสอย่างเป็นทางการ ดื่มมันซะ " เอ็นยกแก้วนํ้าขึ้น คนที่เหลือยกขึ้นเช่นกัน
" ปลดปล่อยทาส..ปลดปล่อยทาส..ปลดปล่อยทาส " เสียงดังสนั่น ไปทั่วบ้าน 

" ฉันจะได้มีอิสระเสียที..." มินฮยอกกล่าว
" ผมจะได้ไม่เป็นคนใช้..เย้ "ซอกแจยิ้มร่า..เขาแอบแลบลิ้นใส่ฮยอกกี้นิดๆ

" ผมจะเล่นบาสกับใครล่ะฮยอง " ฮยอกถามราบี
" กับฉันไง...คิดถึงถั่วจังเลย " ราบียังไม่เลิกคิดถึงฮงบิน ทุกคำที่กินไก้่..มีแต่หน้าฮงบินลอยมา

พรุ่งนี้....ฉันจะเล่นกับนายทั้งวันเลย..ฮงบิน



"