vixx ครอบครัวผม..มาจากต่างดาว

ลำดับตอนที่ #6 : ผมไม่ใช่นายแบบ

รุ่งอรุณทักทายเด็กๆ ในตอนเช้าที่สนามทราย อาจารย์พาเด็กๆ ออกมาวิ่งตั้งแต่ตีห้า  แสงแรกของดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้ามืดกระทบผืนทะเลระยยระยับราววกกับ อัญมณีลํ้าค่า

" เราจะไปสวนสนุกเอเวอร์แลนด์กัน "

อาจารย์หนุ่มบอกโปรแกรมของวันนี้ เสียงเด็กๆ พากันร้องดีอกดีใจ มันไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับโรงเรียนนี้ แต่มันคือเรื่องแปลกสำหรับเด็กต่างดาว

" มันเป็นยังไงเหรอ " ฮยอกกี้เกาหัวจนฟูฟอง 
" มันก็สนุกสิ...ไปสิมายืนงงทำไม " ซอกแจรีบวิ่งกลับห้องพักตามเพื่อนๆ ไป
" ฮยอง...ผมได้ไปสวนสนุกด้วย...คิดถึงจัง " ฮยอกกี้พูดคนเดียว เขาคิดถึงฮยองมากๆ เขาไม่เคยห่างจากฮยองนานขนาดนี้
" ผมจะเล่นเผื่อนะครับ...รอด้วย " ฮยอกกี้เศร้าแป๊บเดียว..ก็รีบวิ่งตามซอกแจไป


นักเรียนพากันลงจากรถ อาจารย์ก็แจกบัตรเครื่องเล่นให้คนล่ะสามใบ ถ้าใครอยากเล่นเพิ่มก็จ่ายค่าเครื่องเล่นเอง  นักเรียนแต่ละคนจะมีป้ายคล้องคอ นักเรียนห้องหนึ่งสีชมพูและมีชื่อบอก ห้องสองสีฟ้า ห้องสามสีเขียว ห้องสี่สีส้ม ห้องห้าสีม่วง และห้องบ๊วยสีขาว เพื่อให้เรียกรวมตัวกันได้ง่ายๆ และแต่ละกลุ่มจะมีอาจารย์ประจำชั้นตามไปดูแล

 " ฉันอยากเข้าห้องนํ้า " ฮยอกกี้ดึงแขนซอกแจแน่น...ถ้าช้ากว่านี้...ไม่อยากจะคืด

" ไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ " ฮยอกทำหน้าอ้อนวอน

" ไม่...รีบๆ...ฉันทำธุระเสร็จตั้งแต่เช้าแล้ว " ซอกแจขอยืนที่หน้าห้องนํ้าแทน

ฮยอกกี้ไม่เซ้าซี้..เขาเข้าไปทำภาระกิจส่วนตัว จนเสร็จ  ซอกแจบอกให้เขาเดินห่างๆ อย่ามาเกาะแข้งเกาะขา 

" เล่นอะไรดีล่ะ...." ซอกแจมองหาเครื่องเล่น..
" ยุกๆ...นั่นๆ...เรือเหาะ " ฮยอกกี้ชี้ไปที่เรือไวกิ้ง ที่กำลังเคลื่อนตัวไปข้างหน้าและข้างหลีง ด้วยความเร็วที่เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ จนคนที่นั่งอยู่ในนั้นส่งเสียงร้องกันสนั่น

" โอ้ย...ล้าวลาว...เขาเรียกว่าเรือไวกิ้ง ไปดูขบวนพาเรสดีกว่า " ซอกแจไม่ค่อยชอบหวาดเสียวนัก แต่เขาเคยกระโดดบัสดี้จัมมาแล้วกับฮยองๆ

" นี่คือคำสั่ง...ฉันจะเล่นไอ้นี่ " ฮยอกกี้บังคำ

ซอกแจขัดไม่ได้...จำต้องไปต่อคิวรอเล่น 

....นึกว่าจะลืมไปแล้ว....นายเกิดมาบังคับฉันหรือไง....

ซอกแจส่ายหัว เขาบ่นในใจ ไม่น่าแพ้เลย 


กรี๊ด..โว้ย...เฮ้ย....กรี๊ด....!!!

หลากหลายเสียงดังสนั่นไปทั่ว ฮยอกกี้ที่โห่ร้องเพราะความสนุก แต่ซอกแจโห่ร้องเพราะเสียว

" สนุกจริงๆ. ฉันจะพาฮยองๆมา...เลโอฮยองไม่เล่นแน่เลย " ฮยอกกี้รู้สึกมีความสุข

หลังจากที่หนุ่มๆ ลงจากเครื่องเล่น ก็พากันเดินไปเรื่อยๆ ซอกแจอยากจะนั่งพักสักหน่อย แต่ถูกฮยอกกี้ลากตัวมาขึ้นรถไฟเหาะ 

" ฉันไม่ไหว..แล้วนะ...จะอ้วก " ซอกแจเวียนหัวไปมา ตามแรงเหวี่ยงและแรงลม
" หนุกออก...นี่...มีร้านขายของด้วยเหรอ " ฮยอกกี้ที่มองเห็นร้านขายของ ร้องถามซอกแจที่นั่งข้างๆ
" ไกลขนาดนั้น..นายเห็นด้วยเหรอ..มีแต่ต้นไม้กับเครื่องเล่น...ไหน " ซิกแจไม่ทันได้มองเครื่องเล่นก็พาลอยไปอีกจุดแล้ว

ร่างอันปวกเปียกของซอกแจ บอกเลยว่า...อย่าเล่นอีก โดยเฉพาะคนที่เป็นโรคหัวใจ

" นายสบายดีนะ " ฮยอกกี้ถามเพื่อนหนุ่ม
" นายคิดว่า..ฉันไหวเหรอ "
" ไม่รู้สิ....แต่ฉันสบายดี " ฮยอกกี้ยิ้มแฉ่ง



ทางด้านมินฮยอกที่ถูกเอ็นเรียกตั้งแต่เช้าตรู่ ก็หอบสังขานหน้าสดมายืนหน้าบ้าน เลโอที่เดินมาเปิดประตู มองเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เลโอไม่พูดออกมาแต่เขาคิด

.... นี่เหรอดารา.... เขาคิดอย่างนั้น

" เลโอ! " มินฮยอกเอ่ยชื่อชายหนุ่ม ร่างสูงสง่าตรงหน้า
" เข้ามาสิ " เลโอพูดเสียงเบา บอกชายหนุ่มตรงหน้าเข้ามาในบ้าน

มินฮยอกเดินเข้ามาเงียบๆ ข้างในบ้านดูสะอาดตามาก ไม่รกเหมือนที่บ้านของเขา สมาชิกทุกคนไม่ยิ้มทักเขาเลย นอกจากเอ็นที่เข้ามาเอาถุงไก่ในมือเขา

" ขอบใจมาก...กลับได้แล้ว " เอ็นบอก
" ไม่...ฉันจะกินไก่เหมือนกัน..." มินฮยอกบอก
" ตามใจ...เคนนี่..มีแขกเพิ่ม'" เอ็นหันไปบอกน้องชายให้เตรียมจานกับแก้วให้มินฮยอก

อาหารเช้าผ่านไปด้วยดี เอ็นเห็นมินฮยอกนอนบนโซฟา เลยเอาผ้าห่มผืนบางมาห่มให้ เขาเขียนโน๊ดบอกมินฮยอกทิ้งไว้ที่โต๊ะ เผื่อเขาตื่นแล้วจะได้รู้

....ฉันอยู่ที่ร้าน..นายค่อยตามมาแล้วกัน..อ้อถ้าว่างนะ..เอ็นนี่ ...


" อะไรของเขา...ฉันไม่ว่างไปตามนายหรอก " มินฮยอกตื่นมาก็อ่านข้อความบนกระดาษ

วันนี้เขามีถ่ายแบบเห็นผู้จัดการบอกจะมีนายแบบใหม่มาเทสหน้ากล้อง ถ้างานนี้เขาทำได้ดี..เด็กใหม่นั่นก็อดได้งานไป

" หน้าฉันโทรมหรือเปล่านี่ " มินฮยอกจ้องมองหน้าตัวเองที่ห้องแต่งตัว


" ทำไม...ไม่เห็นมีดาราตามที่บอกเลย"

ฮงบินที่โทรไปสอบถามเรื่องบ้านตามเบอร์โทร แต่พอเจ้าของเบอร์บอกว่าเป็นแมวมองหาดาราหน้าใหม่ เขาเลยมาลองเทรสหน้ากล้องดู แต่หลอกราบีว่ามาดูแบบบ้านที่เอ็นฮยองให้หาที่พักใหม่ ถ้าไม่หลอกราบีคงไม่มาด้วยแน่ อีกอย่างเขาก็อยากจะหาเงินให้ได้มากๆ จะได้รีบๆหาห้องทดลองสร้างยานใหม่

ฮงบินเดินเข้ามาในสตูดิโอถ่ายแบบ ข้างๆมีราบีที่เดินจับมือเขาไม่ห่าง แสงพวกยั้นมันทำให้ราบีตื่นเต้นไม่เบา

" กลับเถอะ " ราบีมองหน้าฮงบิน เขาพยักหน้าแต่ฮงบินส่ายหัว
" ขอโทษครับ...ผมมาตาม..เอ้...เดี๋ยว..จะทำอะไรผม " ฮงบินกับราบีถูกลากไปแต่งหน้าแต่งตัว
" แหม..คุณน้อง.ที่นัดไว้หรือเปล่า..." ซูซี้ถามหนุ่มๆ
" ครับ " ฮงบินตอบขึ้น

ซูซี่เดินเข้ามาหาสองหนุ่มทันที ท่าทางตุ้งติ้งของเขาดูต่างไปจากผู้ชายทั่วๆ ไป เขาเข้ามาเกี่ยวเอาแขนสองหนุ่มให้เดินไปหาเจ้ใหญ่

" ยินดีที่รู้จัก...ฉันหัวหน้าแม็กกาซีน เจ้ลี " เจ้ลีดึงแขนราบีมาดูใกล้ๆ หุ่นของเขามันตรงตามที่ลูกค้าต้องการพอดี

" เรารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ " ราบีถามเสียงใหญ่

" วันนี้ล่ะค่ะ....ไม่ต้องเกร็ง สบายๆ เหมือนเป็นบ้านตัวเองสิค่ะ " เขายังไม่เลิกสัมผัสร่างอันบึกของราบี

" เฮ้ย..ถ้าไม่ยากตาย..เอามือออกจากตัวผมนะ " ราบีสะบัดแขนอย่างแรงแล้วไปเกาะแขนฮงบินที่ยืนเงียบ



" อุ้ย!..เจ้ชอบ...มาจากต่างจังหวัดแหงๆ...ใหม่ๆก็งี้ล่ะ " 
" พวกเรา..ไม่..ไม่สิ...ผมไม่ได้มาทำถ่ายแบบนะครับ "ฮงบินเริ่มเข้าใจ เพราะเขาเห็นนายแบบที่เปลือยท่อนบนกำลังขยับตัวไปมาให้คนถ่ายรูป
" โอ้ย..อีซูซี่...แกไม่ได้บอกรายละเอียดเด็กหรือไง " เจ้เริ่มหงุดหงิด
" ก็เปล่านี่...เด็กมันน่าจะรู้ "
" รู้บ้านแกสิ..ดูมันจะกินฉันแล้ว...ไปหาใหม่เลย....ถ้าพวกเธอไม่ถ่ายก็ออกไปเลยไป "เจ้ลีไม่พอใจนัก ที่ราบีไม่ให้จับตัว

" ผมไม่ได้มาติดต่อถ่ายแบบ นี้" ฮงบินบอก
" จะเพิ่มค่าตัวก็บอก..แต่ตูดพวกนายต้องให้ฉันแอ้มก่อน " เจ๊ลีพูดตรงๆ
" ไม่ได้หรอก...ผมจะเอาไหนเข้าห้องนํ้า " ราบีโผล่หน้ามาพูด ตัวเขาังบังฮงบินไว้
" โอ้ย....มาจากต่างจังหวัด..มันโง่ขนาดนี้เหรอว่ะ...มาจากไหนกันแน่..หรือว่าเป็นตำรวจ...ฉันมีใบประกอบธุรกิจนะ...ถ่ายแบบเกย์รู้จักไหม " เจ็อธิบายปากเฉะแต่พวกเขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

เจ้ลีหมดอารมณ์เดินหนีไปดูนายแบบในสังกัดแทน ปล่อยให้ซูซี่จัดการ

" นี่...พวกเธอไม่รู้จักถ่ายแบบเกย์เหรอ " ซูซี่ถาม หนุ่มๆส่ายหัว
" ก็ต้องเปลือยเสื้อผ้าไปเรื่อยๆ..ให้ผู้ชายดูไง...หุ่นนายใช้ได้เลยนะ " ซูซี่ชี้ไปที่ราบี
" ไม่เอาหรอก...ใครจะมาแก้ผ้าให้ดู...ไม่ใช่ที่ดาวสักหน่อย " ราบีเผลอพูด
" อย่า..เข้าใจผิดนะครับ..เขาหมายถึงที่บ้าน " ฮงบินรีบแก้ตัว
" ช่างเถอะ...อยากได้ไหมเงิน..." ซูซี้ยื่นข้อเสนอ

ระหว่างที่รอสองหนุ่มตัดสินใจ จู่ๆ ผู้ชายร่างบึกก็โผล่เข้ามา

" ขอโทษด้วยนะครับ...บังเอิญเกิดอุบัติเหตุ ผมเลยมาช้า " นายแบบตัวจริงที่นัดไว้กล่าว
" อ้าว...พวกนาย..ไม่ใช่ที่..โอ้ย...ช่างเถอะ..แต่ถ้าสนใจเปลี่ยนใจได้นะ " ซูซี่ยังไม่เลิกล้ม

" บ้าหรือไง..ใครจะมาขายตูดให้.." ราบีโมโห เขาลากแขนฮงบินออกจากสตูดิโอ

" ฉันบอกแล้ว...มันไม่ใช่ที่นี่หรอก..." ราบีกล่าวขึ้น
" จะรู้หรือไง....เขานัดฉันให้มา...นี่" ฮงบินบอกราบี.

พวกเขาเดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง เลยหยุดพักที่หน้าตึกสตูดิโอดัง 

" เด็กที่นัดมาเทรสหน้ากล่องล่ะ " ผู้จัดการมินฮยอกหาเรื่องใส่ ฮยองยูผู้จัดการใหม่ที่นัดฮงบินไว้ กำลังถูกเล่นงาน

" เขาใกล้ถึงแล้ว...ผมจะออกไปสูดอากาศ " ฮยองยูเดินออกมาแอบกดมือถือหาฮงบิน
" นายอยู่ไหนแล้ว " 
" ผมไปแล้ว..แต่ไม่เห็นเจอคุณเลย..นี่ผมก็อยู่....เฮ้ยราบีอันนั้นกินไม่ได้ " 

เสียงฮงบินดังสะท้อนเข้ามาในโทรศัพย์ ฮยองยูรีบหันไปมองตามเสียงที่ดังอยู่ใกล้ๆ เขาเห็นสองหนุ่มกำลังยื้อแย่งบางอย่างอยู่ เลยกดวางสายแล้วเดินไปหาแทน

" ทำอะไรกัน..รีบๆไปเลย..เดี๋ยวนายอดได้หรอก " ราบีกับฮงบินถูกพาไปแต่งตัวอีกครั้ง

ฮงบินมั่นใจมาก เขายิ้มให้ทุกคนโดยเฉพาะนักร้องสาววงคาร่า ที่เขาต้องเข้าถ่ายเอ็มวีด้วย เธอเป็นน้องเล็กของวงที่น่ารักและตลก

" ไหนๆ..มันพาเด็กที่ไหนมา " ผู้จัดการมินฮยอกรีบแหวกผูงทีมงานเข้ามาดูนักแสดงใหม่

" โอ้..ส่วนสูง..หุ่น..หน้าตา...มินฮยอก..คู่แข่งนายร้ายกาจมากๆ " 

มินฮยอกรีบมาดูคู่แข่ง เขาตกใจแต่ก็อดคิดไม่ได้ ที่เอ็นเข้ามาพัวพันธ์กับเขา เพื่อให้เด็กพวกนี้เข้ามาในวงการได้ง่ายๆ สงสัยจะแอบเอาชื่อเขาหากินแน่

" โอ้ะ..โอ...เราเจอใครนี่ " ราบียิ้มให้มินฮยอก ที่มาถ่ายแบบข้างๆ
" มินฮยอกฮยอง..ไม่ได้อยู่ที่ร้านเหรอครับ " ฮงบินถาม
" นายต่างหาก ที่ฉันจะถาม'
" พวกเรามารับงานพิเศษ..เอ็นฮยองก็รู้แล้ว..ผมเพิ่งโทรไปบอก " ฮงบินบอชายหนุ่ม
" พวกนายสมรู้ร่วมคิดกัน..เอาฉันไปแอบอ้างล่ะไม่ว่า " มินฮยอกพูดขึ้น ดีที่ในห้องแต่งตัวมีแค่สามหนุ่ม

" พูดอะไรครับ...เราไม่ได้เอ่ยชื่อคุณเลยนะ...อีกอย่าง..เอ็นฮยองก็ไม่รู้มาก่อนเลย "
ราบีเสริมเสียงดัง

" มีอะไรกันเหรอ...นายมารบกวนเด็กฉันทำไม " ผู้จัดการฮยองยูถามมินฮยอก
" เปล่าหรอกครับ..เขาแค่เข้าใจผิด " ฮงบินบอก

มินฮยอกใช้นิ้วชี้ที่หน้าตัวเองแล้วชี้ที่หน้าฮงบิน เป็นเชิงว่า..แล้วนายจะได้เจอดี
เขาเดินออกไปจากห้องแต่งตัว

" นายไม่ลองดูหน่อยเหรอ " ผู้จัดการถามราบี
" ไม่ดีกว่า..ถ้าถ่ายแบบ ผมจะลองดู..แต่นี่แค่บีบนํ้าตา ผมก็ทำไม่ได้แล้ว " ราบีบอก

" ถ้านายแสดงออกมาทางสายตาได้ดี..รับรองพระเอกเอ็มวีเพลงนี้เป็นของนายแน่ "
" ยังไงเหรอครับ..ผมอ่านบทแล้ว..ไม่ค่อยเข้าใจเลย " ฮงบินสงสัยในบท

" เรื่องของความรัก ผู้ชายคนหนึ่งเจ็บปวดมากที่คนรักของเขาตายไป เขาเลยพยายามสร้างเธอขึ้นมาจากวิทยาศาสตร์ หรือที่เรียกง่ายๆ หุ่นยนต์...เขาสร้างเธอจากหุ่นยนต์ เขาเอาข้อมูลป้อนเข้าไปในตัวเธอเพื่อให้เธอลำลึกถึงความหลังขิงทั้งคู่ได้ แต่แล้วความรักของเขาก็ถูกทำลายโดยองค์กรปราบปรามเทศโนโลยีนี่ล่ะ..สรุปง่ายๆ...นายต้องร้องไห้เพราะคิดถึงคนรัก "

" มันน่าสงสารจังเลย...คล้ายๆเราเลย " ราบีพูดกับฮงบินลำพังหลังจากที่ผู้จัดการออกไป
"..ฉันต้องได้งานนี้..จะได้รีบๆ..ย้ายบ้านไปสร้างยานกลับบ้านกัน"
" อื้ม..สู้ๆ..ฉันเป็นกำลังใจให้ "
" เหรอ...ไม่ใช่เห็นอะไรก็กินมั่วนะ..ดีที่ฉันห้ามทัน..ไอ้นั่นมันไม่ใช่ของกิน เขาทำขึ้นเฉยๆ เพื่อให้ดูน่ากิน " ฮงบินยังไม่ลืมเรื่องที่ราบีจะกิน ไก่พลาสติ๊กที่ติดหน้าร้านขายไก่
" ให้ฉันเสร็จงานก่อน..จะพาไปกิน แต่นายห้ามบอกเรื่องนี้กับเอ็นฮยองนะ..มันเป็นความลับระหว่างเรา..ห้ามให้ทุกคนรู้ "
" อื้ม..ไก่นะ..อย่าลืม.." ราบีไม่ใส่ใจเลย..เขาแค่ต้องการกินไก่


ผู้กำกับเรียกฮงบินมาเทสหน้ากล้อง..แค่สั่งให้เขาร้องไห้...นํ้าตาก็ไหลออกมายังกะเปิดก๊อกนํ้า แถมยังปรับเปลี่ยนแววตาสีหน้าได้รวดเร็ว..จนผู้กำกับเลือกเขาแทนมินฮยอก

" พรุ่งนี้..เริ่มงานได้นะ..แต่ถ้านายทำผ่าน เหมือนวันนี้..เงินล้านก็อยู่ในมือแล้ว" ผู้จัดการบอก
"เงิน ล้าน ซื้อบ้านได้ไหมครับ " ราบีสงสัย
" ยังหรอก..ถ้านายอยากได้บ้าน..ต้องไปเปลี่ยนหน้าเป็นลีมินโฮแล้วล่ะ "ผู้จัดการยํ้าอีก
" ใครเหรอ...ลีมินโฮ..หล่อเหมือนผมไหม " ราบีสงสัยยกใหญ่
" โอ้ย..ไอ้เด็กนี่..แกไปอยู่แถวไหนมา..ฮ้า..." ดูท่าผู้ช่วยผู้จัดการจะขัดใจราบี
" คือ...น้องผม..เขาไม่ค่อยสบายนะครับ...พวกเรากลับก่อนนะครับ " ฮงบินลากตัวปัญหายิ่งกว่าฮยอกกี้ออกมา


ทั้งสองนั่งถือกล่องไก่ที่ทีมงานซื้อมา ถือมาคนล่ะสองกล่อง นั่งดูรถเมล์วิ่งผ่านไปมา บางคันก็มีรูปดารานักร้องติดอยู่ที่ตัวรถ แม้แต่ป้ายรถที่พวกเขานั่งอยู่ก็มี

" เฮ้ย..แกมายิ้มใส่ทำไม...ฟันสวยนักไง'...
" ชื่อไรนะ...ถามทำไมไม่ตอบ..." ราบีถามในใจ แต่มันทำให้คนที่นั่งด้วยหงุดหงิด เพราะเขาได้ยินทุกคำที่ราบีพูด
" แก..คุยกับใคร " ฮงบินพูดเสียงดังให้ชายหนุ่มเลิกสนใจรูปดารา
" ไอ้นี่สิ...มันกวนฉัน...ว่าแต่เราจะกลับรถคันไหน "
" ฉันกำลังคิดอยู่...นายใช้จิตกวนฉัน...ไหนมันหล่อกว่านาย....นี่ " ฮงบินให้ราบีเดินออกจากป้ายโฆษณา 

" ลีมินโฮ....โฮ้...มิน่าล่ะ....เขาออกจะดัง..มีแต่รูปเขาเต็มไปทั้งโซลเลย..." ฮงบินลูปใบหน้าเกลี้ยงเกลาได้รูปของลีมินโฮ
" ทำไร...คนเขามองนายมากกว่าฉันแล้วนะ" ราบีเตือนฮงบินให้หยุดการกระทำ


สองหนุ่มเก็บรูปลีมินโฮที่ถ่ายไว้มาให้เคนนี่ดูที่ห้องนั่งเล่นที่มีทีวีตั้งอยู่ แต่เคนนี่ไม่ใส่ใจ เขาสนใจไก่มากกว่า

" ทำไม..เราไม่ไปร้านกันล่ะ " ราบีถาม
" ฉันเพิ่งโดนเอ็นฮยองไล่ออกมาตามหานายและก็นาย แต่เห็นโทรมาบอกไม่ต้องเข้าร้านแล้ว ก็มารอพวกนายที่บ้านแทนไง...ฉันฉลาดออก ไม่ต้องไปตามให้เสียเวลา " เคนยิ้ม

" ฮยอง..รู้จัก..หมอนี่ไหม " ราบีส่งรูปในมือถือให้ดู
" ไหน..ไม่เห็นจะหล่อเท่าฉันเลย " เคนนี้บอกราบี
" โฮ้...โกหกชัดๆ....เขาออกจะหล่อรวย....หุ่นก็ดี..พรุ่งนี้นายออกไปวิ่งกับเอ็นฮยองนะ...จะได้มีกล้ามอันเซ็กซี่หน่อย " ราบีหันมาบอกฮงบินที่นอนกินไก่
" ไม่ไหวหรอก....พรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้า " ฮงบินบอก
" พวกนายจะไปไหน..กันเหรอ " เคนนี่สงสัย
" อ้อ...ลืมไป...นึกว่าอยู่กันสองคน " ราบีเสริม
" แกหาว่าฉันเป็นอากาศหรือไง..ไอ้พวกเด็กบ้านี่ "เคนนี่ปาหมอนใส่ราบี