vixx ครอบครัวผม..มาจากต่างดาว

ลำดับตอนที่ #5 : ไปเที่ยวกันไหม

เช้าที่สดใส ปลุกให้ชายหนุ่มผิวแทนตื่น เขาออกมาวิ่งรอบสนามหน้าบ้านวนไปมา สักพักก็มีเด็กส่งหนังสือพิมพ์โยนกระดาษแผ่นยาวๆ เข้ามา นี่ไม่ใช่วันแรกที่เขาเห็น จึงไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเอ็น

" มีข่าวอะไรบ้างนี่ " เอ็นเปิดอ่านหนังสือพิมพ์ ก่อนจะไปทำอาหารเช้าให้หนุ่มๆ


 เขาเตรียมข้าวไว้ทำข้าวปั้น สำหรับมื้อเช้า เพื่อให้หนุ่มๆ ได้รับสารอาหารกันครบถ้วน ไม่ต้องกินอาหารกระป๋องให้เสียสุขภาพ แต่ถ้าถามฮงบิน เขาจะเลือกอย่างหลังมากกว่า


" ผมจะไปเรียนแล้ว " ฮยอกกี้ไม่ร่วมโต๊ะด้วย เขารีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ให้ทันในรอลเจ็ดโมงเช้า จะได้ไปกินข้าวกล่องของซอกแจ


" มันจะรีบไปทำไม...ข้าวเช้าก็ไม่กิน " เคนนี่บ่น

" ของที่ร้าน มีอะไรที่ขาดบ้าง " เอ็นหันมาถามพวกเขา

" อื่ม....สตอเบอรี่เหลือแค่สองกิโลเอง เมล็ดกาแฟคั่วก็เหลือไม่พอสำหรับสองวัน " เคนกล่าว

" เคน!...ฉันถามว่ามีอะไรที่ต้องซื้อบ้าง " เอ็นเรียกชื่อน้องเสียงดัง
" เมล็ดกาแฟคั่ว " ราบีกล่าว
" อื่ม " เลโอเอาบิลให้เอ็น มันยาวพอสมควร เขาต้องไปซื้อแต่จะไปคนเดียว...คงไม่ได้

" เลโอ..นายพาเด็กๆ เปิดร้าน ฉันจะไปซื้อของ " เอ็นแบ่งหน้าที่
" อื่ม " เลโอพยักหน้า




ฮยอกกี้มาถึงหน้าโรงเรียนก็เจอซอกแจเข้าพอดี ในมือเขามีข้าวกล่องฝีมือฮยองๆ ที่อุตส่าตื่นมาแต่เช้าทำให้เขา ฮยอกกี้มาด้วยเหตุผลนี้

" ไง..ช่วยฉันถือหน่อย " ฮยอกทักทาย แล้วยื่นกระเป๋าให้ซอกแจ
" มือไม่ว่าง " ซอกแจอ้าง
" อะไร...ฉันเป็นเจ้านายนะ..มาจะช่วยถือ " ฮยอกกี้ดึงถุงผ้าลายน่ารักที่ห่อข้าวกล่องไว้
" เฮ้ย..ระวังหน่อยสิ..นั่นมันมื้อเช้าฉันนะ " เขาเตือนฮยอกกี้
" รีบๆเดินไปเลย...ว่าแต่หอมจัง..ข้างในมีอะไรเหรอ " 
" ไม่เกี่ยวกับนาย นั่นมันข้าวเช้าฉัน "

แต่แล้วซอกแจก็อดกิน เขาได้กินแค่ขนมปังที่ฮยอกกี้แวะซื้อก่อนขึ้นรถเมล์ ส่วนมื้อเช้าแสนอร่อยตกลงในท้องฮยอกกี้เรียบร้อย..มันอร่อยกว่าฝีมือฮยองของเขาอีก

" อื้ม..ฉันจะมากินข้าวกล่องนายทุกวันจนครบสามวัน " 
" ฝันไปเถอะ..ฉันจะไม่ถือมาให้หนัก " ซอกแจรับกล่องข้าวเปล่ามาเก็บ
" เบ้..ยังไงก็เบ้อยู่ดี...เข้าเรียนเถอะ " ฮยอกกี้ตบบ่าซอกแจเบาๆ

ซอกแจได้แต่ขบกรามแน่น ทีใครทีมันเถอะ สักวันเบ้ตัวต่อไปจะเป็นนาย ฮยอกกี้


มินฮยอกรีบออกจากคอนโดหรู มุ่งตรงที่ซุปเปอร์มาเกตที่เอ็นนัดไว้ ตอนแรกเขาจะไม่มาเพราะเวลาเช้าๆ จะมีแม่บ้านมาจับจ่ายซื้อของเยอะ คนดังเดินไปทางไหนใครๆ ก็ทัก มันคือเรื่องธรรมชาติของโลก

" ช้าจริง...ฉันจะใช้นายให้คุ้มกับการเสียเวลาเลย " เอ็นดูเวลาที่ใกล้จะถึงสามโมงเช้า
" เข้าไปสิ " เสียงมินฮยอกที่ดังขึ้นข้างหลัง ทำให้เอ็นตกใจ
" ไอ้นี่..แกห่ออะไรขนาดนี้...หนาวมากหรือไง..." เอ็นถามชายหนุ่ม เพราะใบหน้าเขาถูกปกปิดเหลือแต่คิ้วกับตาที่ยังมีแว่นดำอำพรางอยู่

" นายจะไปปล้นหรือไง " เอ็นถามเบ้ 
" หุบปากนายซะ...ฉันมาให้ก็ดีแล้ว...รีบๆซื้อ " มินฮยอกเข็นรถตามหลังเอ็น

เอ็นเลือกของไม่นานเท่าเลโอ เขาให้มินฮยอกเอาใส่ท้ายรถ นับว่าเป็นการประหยัดค่าแท็กซี่ในตัว รถของมินฮยอกมีประโยชน์มาก รอให้เขามีเงินมากๆ ก่อนเถอะ จะซื้อมาขับมั้ง


" ช่วยลดเสียงเพลงลงหน่อย " เอ็นบอกเจ้าของรถ
" ฉันชอบ..นายไม่ชอบก็ปิดหูไว้สิ "
" เหรอ.."


มินฮยอกขับรถมาจอดหน้าร้าน ฮงบินกับราบีพากันมาขนของ ส่วนเบ้ของเอ็นไม่ยอมทำอะไรเลย เอาแต่นั่งดูพวกเขาทำงาน

" วันนี้..นายว่างทั้งวัน "
" เปล่า...ฉันต้องไปทำสปาอบผิว "มินฮยอกตอบ

" สปา...คือไร " เคนนี้..ถามเลโอที่ยืนประจําเครื่อง
" เสริมความงาม " เลโอตอบเรียบๆ
" ฮยอง...เหมือนที่เราทำนั้นล่ะ...เอาโคนมาฟอกหน้าให้ตึงๆ แล้วล้างออกนะ " ราบีอธิบาย
" ก็ไม่ต่างกันนี่...ฉันพูดผิดตรงไหน " เลโอหันไปจ้องตาดุใส่ราบี
" ครับ " ราบีรีบหันไปหาฮงบิน

ไม่นานนักดาราหนุ่มก็ออกจากร้านไป ถึงเขาอยู่เอ็นก็ไล่อยูดี อาจจะไม่ดีนักที่มีดารามานั่งเกะกะทาง


ระหว่างพักเที่ยง ฮยอกกี้กับซอกแจยังคงนั่งกินขนมปังในห้อง แต่คนละเกรด ของฮยอกกี้มีใส้ทุกห่อ แต่ของซอกแจแค่โรยนํ้าตาลเคลือบ โชคดีที่นมรสกล้วยแสนอร่อยของชอบไม่ถูกฮยอกกี้แย่งไป เหตุผลง่ายๆ นั่นคือ เขาไม่ชอบนม นั่นเอง

" นี่...พวกนายได้ข่าวยัง.โรงเรียนเราจะได้ไปทัศนศึกษากันด้วย " หัวหน้าห้อง เข้ามาแจ้งข่าว ให้สมาชิกในห้องรู้ไว้..จะได้ไม่ตื่นเต้น

" ทัศนศึกษา..คืออะไร " ฮยอกกี้ถามซอกแจ

" เฮ้ย!...อย่ามาทำเป็นโง่เลย...วิชายากๆ..ดันรู้ นี่แค่ทัศนศึกษา ประโยคง่ายๆ ไม่รู้อีกเหรอ "

" ฉันไม่ได้ให้นายมาสอน...แค่ตอบมา..ห้ามถามเหตุผล " ฮยอกกี้ไม่พอใจนัก

" ไปเที่ยวไง...ง่ายๆเลย..แค่เที่ยว..แล้วกลับมาเขียนรายงาน..ว่าเจออะไรบ้างดีตรงไหน..ประมาณนี้...ถามจริงๆ...นายมาจากไหน " ซอกแจแกล้งด่าลึกๆ

" เหรอ...นี่นายหาว่าฉันโง่เหรอ "

แคร่กๆ...เศษขนมปังกระเด็นออกมาติดเต็มหน้าฮยอกกี้ จากการสัมลักของซอกแจ 

...มันรู้ได้ไง...ซอกแจเงียบไป แต่อีกหนุ่มเริ่มทนไม่ไหว เขาเดินเข้าห้องนํ้าไปล้างหน้า กลับออกมา ขนมปังก็หายเรียบ

 ใบขออนุญาตผู้ปกครองไปเที่ยวทัศนศึกษา อยู่ในมือเลโอ เขาอ่านมันอย่างละเอียดก่อนจะเซ็นต์ชื่อลงไปแล้วส่งให้มักเน่ตัวสูง


" ฮยอกกี้...นี่ของนาย " เอ็นส่งกล่องโทรศัพย์ที่เพิ่งซื้อมาให้ฮยอก
" ว้าว..ขอบคุณครับ...สวยมากๆ เลย " ชายหนุ่มแกะกล่องแล้วทดสอบใช้งาน มันดูดีมากจนเขาวางไม่ลงกลัวจะเปื้อนฝุ่น


" ว่าไงบ้าง " เอ็นหันมาถามเลโอ
" ไปที่พิพิธภัณฑ์สัตว์นํ้า " เลโอตอบ


ลูกค้ายังทยอยกันเข้ามาในร้านไม่ขาดสาย ฮยอกกี้มักจะแวะมาที่ร้านเสมอ บางวันก็อยู่รอฮยองๆ จนปิดร้าน บางวันก็มานั่งกินแล้วกลับ 

" ที่นั่น..น่าสนุกไหม...ฮยองพาพวกเราไปหน่อยสิ..อยากไป " ราบีกับเคนนี่เสนอ พวกเขารอแค่ให้เอ็นฮยองพยักหน้า

" ไม่ได้...ฉันต้องการเงินให้มากกว่านี้...ปลายๆปีค่อยเที่ยว " เอ็นตอบ

" ตอนนั้นดาวแม่ก็มารับแล้ว..." เคนนี้เสียใจนิดๆ

" อีกนาน...กว่าดาวแม่จะค้นพบเรา...ที่สำคัญ ฮงบินยังไม่มีห้องทดลองของเขา " เอ็นเสริม

" มั่นใจเหรอว่า จะให้ฮงบินซ่อมแคปซูลที่พังนี้ได้ " ราบีสงสัย เพราะไม่เคยเห็นฮงบินจะใส่ใจการซ่อมเครื่องนีก

" เอาน่า...สมองของเขาดีกว่านายเยอะ..ราบี." เลโอพูดขึ้น ทำเอาเงียบกันทั้งกลุ่ม

" ฮยอง...ถ้าเรามีเงินเยอะๆ..สามารถสร้างยานได้นะ " ฮยอกกี้เพิ่งเรียนวิทยาศาตร์มาเลยจำมาบอกหนุ่มๆ

" ใช่..แต่ต้องขายนายให้พวกนั้นแทน..จะได้มีเงินไง..เอาไหม!" เอ็นหันมาเอะน้อง


ตอนนี้พวกเขายังมีเงินไม่พอสำหรับซื้อรถเลย จะมาสามหาวซื้อยานอวกาศที่ราคาประเมินไม่ได้อย่างนั้นเหรอ

ฮยอกกี้เงียบ เขารีบขอตัวกลับไปเตรียมกระเป๋าเป้ กับของใช้จำเป็น เพราะต้องค้างคืนด้วย อาจารย์บอกเขามาเช่นกัน


" นายเอายาสีฟันไปด้วยหรือเปล่า..เอามาเผื่อฉันด้วยนะ..." ฮยอกกี้โทรไปกำชับ ซอกแจ
" รู้น่า...นายอยากได้อะไรอีก..รีบๆบอก "
" ไม่มีแล้ว...แค่ตัวนายก็พอ " ฮยอกกี้วางสายไป
" ไอ้บ้า..มาเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันตั้งแต่ตอนไหนนี่ " ซอกแจโมโหจัด
" ตอนที่นายแข่งแพ้ไง...เอ้าหมวก " อิลฮุนยื่นหมวกให้น้อง
" ขอบคุณครับ...ผมจะใส่มัน " ซอกแจรับมาแล้วเก็ยใส่กระเป๋าเป้


ฮยอกกี้ ทำอาหารไว้รอฮยองๆ ถึงจะไม่เก่งมากนักแต่ก็อร่อยกว่าเลโอฮยองกับเอ็นฮยองอยู่บ้าง เอ็นมาถึงก็ล้างมือก่อนลำดับแรก ส่วนเลโอขอแอนกายที่โซฟา สองหนุ่มฮงบินกับราบี พากันเล่นปิงปอง มันน่าสนุกมาก ฮยอกกี้เลยเข้ามาแจม

" ใครแพ้โดนดีดหน้าผาก "
" ฮยอกี้..นายชนะมาเยอะแล้ว...ให้ฮยองหน่อยสิ " ราบีบอกน้อง
" มันคือเกม..นิ้วผมก็แดงเหมือนกัน:-) ..เปิดหน้าผากเลยครับ " ฮยอกกี้สั่ง

ปั้ก!..ปั้ก!...

เสียงดีดชัดเจน เลโออยากเล่นมั้งเลยเข้าเล่นเป็นทีมกับเคนนี่ ส่วนราบีกับฮยอกกี้อยู่ทีมเดียวกัน แน่นอนต้องมีกรรมการ โดยฮงบิน ส่วนเอ็นขึ้นไปอาบนํ้าก่อน

ตุบ..ตับ..เสียงลูกปิงปองที่โดนแรงตบหมุนไปมารอบโต๊ะ เหลือแต้มเดียวฮยอกกับราบีก็ชนะ

ปี๊ด!...

" หมดเวลาแล้ว...เพราะแต้มของฮยอกกี้ได้ครบสิบแต้มเต็ม ส่วนของเลโอเคนนี่ฮยองได้แปดแต้ม " ฮงบินกล่าวผลการแข่ง

" เอาไหม...ฉันจะแข่งกับนายเอง "เลโอบอก


ผลการแข่ง...เขาก็แพ้อยู่ดี  เลโอโดนดีดหน้าผากจนแดง เลยให้ฮยอกเปลี่ยนมาตีที่แขนแทน

" มันเป็นเกม...อย่ามาว่าผมนะ " ฮยอกกี้รีบว่างไม้ปิงปองลงแล้วออกวิ่งไปหาเอ็นที่ตัวหอม

" มากินข้าวกัน ฉันพร้อมแล้ว " เอ็นเรียกหนุ่มๆ มารวมตัวกัน

" หน้านายแดง...ไม่สบายหรือเปล่าเลโอ " เอ็นเป็นห่วงมาก แต่พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

" โง่จริงๆ..ไปแพ้ได้ไง..." เขาก็พูดทับถมใส่ทันที

" ..." เลโอไม่โต้เถียง 

 อาหารเย็นมื้อนี้เลยราบรื่นไปด้วยเสียงหัวเราะ และรอยแดงของเลโอที่แพ้มักเน่ 


//////----------//////

วันทัศนศึกษามาถึง นักเรียนม.ปลายปีสอง ห้องหนึ่งกับห้องหก อยู่รถคันเดียวกัน ห้องสองกับห้าอยู่คันเดียวกัน และห้องสามกับสี่อยู่คันเดียวกัน ฮยอกกี้ที่อยู่ห้องบ้วย เขาเดินมานั่งในกลุ่มหนุ่มๆ ห้องหนึ่ง เผื่อจะได้ฉลาดๆ บ้าง แต่เมื่อฟังภาษาเด็กเรียไม่ค่อยจะรู้เรื่องเลยย้ายมานั่งกับซอกแจเช่นเคย



 การเดินทางมันค่อนข้างใช้เวลาพอสมควร อาจารย์สาวเลยเรียกซอกแจมาร้องเพลงให้เพื่อนๆ ตื่นจากการหลับไหล 


" เธออยากให้ใครมาช่วยร้องมาช่วยเต้น...เลือกเลยนะ " อาจารย์บอกเขา

" นายมานี่สิ...นายนั่นล่ะฮยอกกี้!.." ซอกแจจะหาทางแกล้งฮยอก


เสียงเพลงในรถคันสุดท้าย ดังสนั่น เฮฮาไปด้วยเสียงหัวเราะ ของเพื่อนๆ ทำให้ฮยอกกี็มีความสุขไปด้วย เขาเลยจีดเต็มหลายชุด ซอกแจเช่นกัน.... รถวิ่งมาถึงจุดพักรถ นักเรียนพากันลงไปทำธุระส่วนตัว ฮยอกกี้ใช้เวลาช่วงนี้ในการกิน เขากินข้าวกล่องซอกแจไปแล้ว แต่ยังไม่อิ่มเลยใช้เบ้ ไปซื้อขนมมาให้กินบนรถแทน

" ไม่มีใครอยากได้นายเป็นแฟนหรอก " จู่ๆ ซอกแจก็พูดขึ้น

" ทำไม...ฮ้า...ฉันก็ไม่เห็นอยากได้แฟนเลย " ฮยอกกี้ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของซอกแจซักเท่าไหร่

" กินยังกะ..หมู...สักวันนายจะเสียใจกับมัน " ยิ่งงงเข้าไปใหญ่

ฮยอกกี้ส่ายหัวกับคำพูดของซอกแจที่ทิ้งไว้ให้คิด...

".ไอ้นี่มันบ้าอะไร..หิวก็บอกสิจะได้แบ่งให้กิน..ซื้อมาก็ไม่อร่อย " เขาบ่นตามหลังชายหนุ่มที่เดินลงจากรถ

" เด็กๆ...อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงแล้วนะ...มีใครเตรียมอะไรมาบ้าง " อาจารย์สาวถาม

" ผม..ครับ...ผมเตรียม นํ้ามาดื่มด้วย " ฮยอกกี้ยกมือคนแรก

" เธอเอามาทำไม...แถวนี้ใช่ว่าจะไม่มีนํ้าให้ดื่ม "

" ฮยองผมสอนไว้...ถ้าเดินทางไกล..เราต้องมีนํ้าไว้ดื่มกินด้วย เผื่อหลงป่าครับ " ฮยอกกี้ตอบโต้งๆ

เพื่อนๆในรถหัวเราะเขายกใหญ่ ยกเว้นห้องของเขา ที่รู้ว่าชายหนุ่มไม่ค่อยจะเต็มนัก ตั้งแต่ย้ายมา เลยไม่ใชเรื่องน่าขับสำหรับพวกเขา แต่เป็นเรื่องน่าอาย

" นายจะปล่อยไก่ทำไมว่ะ " หัวหน้าห้องหันมาถามฮยอกกี้

" ไม่เห็นมีสักตัวเลย " ฮยอกกี้มองหาไปทั่วรถ

" ซอกแจ...ตัวปลิงนาย ทำให้ฉันปวดหัว...ถามกันเองแล้วกัน " หัวหน้าห้องรีบหันไปดูวิวข้างทางแทน ปล่อยให้สองหนุ่มคุยกัน

" ก็จินมันบอก ฉันปล่อยไก่ "
" โอ้ย!...มาโง่จริงๆ นั่นมันแค่คำเปรียบเปรย...โอ้ย..จะบ้าตาย..." ซอกแจรีบหาหูฟังมาอุดหูแทน

ส่วนฮยอกกี้ เปลี่ยนจากคำถาม มาถามมือถือแทน เขากดหาคำแปลกๆ ที่หนุ่มๆพูด จนเข้าใจ

" ด่ากันนี่หว่า....ไอ้พวกนี้ " ฮยอกกี้เข้าใจความหมายทันที สักวันเขาจะเอาคืนมั้ง


การเดินทางที่แสนยาวนาน เหลืออีกไม่กี่นาทีก็จะบ่ายโมงแล้ว โปรแกรมเที่ยวทั่วปูซาน ได้เริ่มขึ้น ที่พิพิธภันฑ์สัตว์นํ้า คือสถานที่แรกในวันนี้

ผูงปลานานาชนิดของนํ้าเค็ม กำลังหยอกล้อกับเด็กๆ ที่มาเยี่ยมชมพวกมันอย่างสนุกสนาน ฮยอกกี้ตื่นเต้นมาที่ได้มา เขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เลย จึงเก็บภาพไว้ฝากพี่ๆ

" นายอยากเห็นนางเงือกไหม!.." ซอกแจถาม
" ไม่มีจริงสักหน่อย " ฮยอกกี้รู้เหมือนกัน
" มี!...ผิวขาวอวบๆ..น่าจับ...ถ้านายได้เห็นจะรักเลย เผลอๆ อยากได้มาเป็นแฟน สวยมากๆ " ซอกแจหลอกล่อเพื่อนหนุ่มไปดู

พอมาถึงฮยอกกี้ไม่ยักกะเจอนางเงือกตามที่ซอกแจบอกเลย เขาเห็นแต่ปลาพะยูนสามสี่ตัวกำลังว่ายไปมาในนํ้าใส

" นี่ไง..เขาเรียกนางเงือก ฉันเคยถูกฮยองหลอกเหมือนกัน นายไม่ต้องผิดหวังหรอก แค่ขำๆ "
" มัน...มันน่ากินจริงๆ...เท่าไหร่เหรอครับ...ผมอยากกิน " ฮยอกกี้กำลังจินตนาการเป็นปลาอบ ราดซอสมะนาว

เขาไม่แค่มองอย่างเดียวแต่กำลังเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้ แล้วได้บางอย่างติดมือมา

" มาให้กินซะดีๆ " ฮยอกกี้ได้ซ่อมกับช้อนถือวิ่งไล่ซอกแจ ที่กล้าหลอกเขามาดู

" มาให้ฉันกินนายเสียดีๆ..ย้า.." 

ตับ!...หนุ่มถูกอาจารย์สาวประจำห้องใช้กระเป๋าแขกหัวไปคนละที ถึงยอมหุบปาก

" อยากให้ฮยองๆ ของพวกเธอเจอกันอีกใช่ไหม...เดี๋ยวครูจัดให้ "
" ไม่ครับ...เราแค่เล่นกัน.." สองหนุ่มตอบขึ้น

โปรแกรมรอบบ่ายหมดลง อาจารย์พาเด็กๆ มานั่งกินอาหารทะเลที่ร้านอยู่ติดกับชายทะเล ป้าเจ้าของร้านเป็นญาติกับอาจารย์ใหญ่ อาหารเลยได้เยอะ  ห้องฮยอกกี้มีนักเรียนสามสิคน ส่วนห้องหนึ่งมีนักเรียน สามสิบสองคน รวมอาจาย์และคนขับรถก็หกสิบเจ็ดคนพอดี ส่วนห้องอื่นก็ไปกินร้านถัดไป เนื่องจากเด็กห้องหนึ่งคือหน้าตาของโรงเรียน สิ่งดีๆ ที่อาจารย์มักหยิบยื่นให้มักจะอยู่กับห้องนี้เสมอ ทำให้ห้องบ้วยได้รับส่วนบุญไปด้วย

" ปู..ตัวใหญ่มากเลยครับฮยอง.." ซอกแจโทรทางไลน์รายงานให้หนุ่มๆ ในบ้านดู
" น่ากินจัง " การตอบโต้ระหว่างน้องเล็กกับพี่ใหญ่อึนกวัง ทำให้ อีกคนอิจฉา

" ฉันก็มี...ว่าแต่ทำไงถึงจะเจอหน้าฮยองล่ะ " ฮยอกกี้กำลังส่งคลื่นรบกวนเป็นระยะ ยิ่งเขาใช้ความคิดมาก มันยิ่งแผ่รังสีออกมามากเช่นกัน

" ฮยอง...กินข้าวยัง...ผมกำลังกินกุ้ง กับ ยําสาหร่าย " ชายหนุ่มกำลังพิมพ์ส่งไป แต่บังเอิญ มืดันไปกดปุ่มผิด ทำให้โทรออกเห็นหน้าเลโอฮยอง

" ฮยองๆ." ฮยอกกี้เสียงดังมาก
" เบาๆ หน่อยสิ " อาจารย์สาวเดินมาเอะ พอเธอเห็นหน้าชายหนุ่มบนมือถือก็เผลอลืมตัวนิดๆ

" ว้าว..หล่อมากๆ ทำเอาสาวๆ ห้องฮยอกกี้แห่กันมารุมเขา

" นายถึงแล้วเหรอ " เลโอถามน้องชาย
" ครับ..ผมถึงแล้ว..กำลังกินข้าว...มีแต่ของอร่อยๆ เลย " ฮยอกกี้ให้ดูเมนูอาหาร
แต่พอหันมาดูหน้าจอใหม่ ก็กลายเป็นหน้าราบีแทน เสียงสาวๆ ก็ยิ่งดังแรงกว่าเดิม

" เสียงอะไร..." ราบีถาม
" อ้อ...เพื่อนๆ นะ..พวกเขาอยากเห็นฮยองๆ " ฮยอกกี้บอก

เด็กห้องหนึ่งได้แต่อดใจไว้ เพราะต้องรักษาภาพพจน์ห้องไว้ แต่พอซอกแจโทรหามินฮยอกเท่านั้นหล่ะ..ห้องหนึ่งก็ห้องหนึ่งเถอะ

" ฮยองฉันก็หล่อ..แถมเป็นดาราด้วย " สองหนุ่มไม่มีใครยอมใครเลย

กรี๊ด...!!...อาหารแสนวิเศษณ์ กลายเป็นแค่ของตาย..เพราะมีแค่หนุ่มๆ เท่านั้นที่ต้องจัดการให้เรียบ ส่วนพวกนางๆ เหรอ..ถูกทำโทษรวมถึงสองหนุ่มที่ก่อความวุ่นวาย
พรุ่งนี้..คงจะสนุกไม่น้อย