vixx ครอบครัวผม..มาจากต่างดาว

ลำดับตอนที่ #4 : พอตัว

เนื่องจากมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญโดยตรง บุกเข้ามาก่อความอลมาน เป็นผลพลอยได้ที่อย่างน้อย ร้านกาแฟแห่งนี้ก็มีดาราหนุ่มมาใช้บริการ ทำให้สาวๆ พากันมาซื้อกาแฟและเครื่องดื่มอื่นๆ จนเกลี้ยงร้าน เอ็นพยักหน้ากับความแรงของคำว่าดารา ถ้าเป็นที่ดาวของเขา ชายคนนี้ก็คือ  พ่อหมอดีๆ นี่เอง


" ฉันช่วยให้นายว่างจาก การทำงานแล้ว " มินฮยอกเดินเข้ามาจะขอท้าบางอย่าง
" อะไร....นายอยากจะแข่งอะไร " เอ็นดันไปอ่านความคิดเขาออก
" อ้อ...ฮยองผมรู้จากผมเอง...พี่ไม่ต้องสงสัยหรอกครับ " ฮยอกกี้รีบแก้ตัว


ก่อนจะมีนักวิทยาศาสตร์มาจับตัวพวกเขาไปผ่าพิสูจน์ เพราะความสามารถของเอ็นฮยองที่ติดมาตั้งแต่กินผลอุกกาบาตเข้าไป ทำให้เขาฉลาดกว่าทุกคนในกลุ่ม และพูดได้ดีสุด

" เหรอ...ฉัน..อยากจะท้าแข่งโบว์ลิ่ง...ไปทั้งหมดเลย ใครแพ้ เป็นเบ้ฝ่ายชนะสามวัน " มินฮยอกเสนอกฎกติกา

" ให้พวกเราคิดก่อน หนึ่งนาที่นะครับ "

ฮยอกรีบบอก เพราะหนุ่มๆ กำลังแสดงพฤติกรรม แปลกๆ ให้เห็น  พวกเขารวมตัวกันห้าคนแล้วมองตากันไปมา จนน้องเล็กรีบอธิบายความแปลกๆ ให้เป็นภาษามนุษย์แทน

" มันคือไร..โบว์ลิ่ง " เอ็นใช้จิตถามผ่านสายตา แน่นอนว่านอกจากพวกเขาทั้งหก ก็ไม่มีใครได้ยิน
" ขนมมั้งครับ " ราบีพูดลอยๆ
" กีฬาชนิดหนึ่ง..แต่ไม่รู้ว่าเล่นยังไง " เลโอกล่าว
" ฮยอกกี้มันคงรู้...รับปากไปสิครับ..ชาววิกซ์อย่างเรา อย่าให้ใครหยาม " เคนนี่พูดเข้าท่า

การประชุมเสร็จเรียบร้อย เอ็นขยับผ้ากันเปื้อนเล็กน้อย แล้วเดินออกจากกลุ่มมาหาฮยอกกี้

" ได้ " เขาตอบสั้นๆ
" หนึ่งทุ่มเจอกัน ที่โบว์สปอร์ต " มินฮยอกบอกสถานที่เล่น แล้วพาสมาชิกกลับไป


" โบว์ลิ่งมันเล่นยังไง " เอ็นถามน้องชาย
" ผม..ก็ไม่เคยรู้จัก..แต่ที่รู้ๆ...พวกพี่ทำตัวยังกะไม่ใช่คน " ฮยอกกี้รีบบอกจุดบกพร่อง
" ตรงไหน...หน้าตาการพูดความคิด...ร้อยเปอร์เซ็น " เคนนี่แย้ง
" ก็ไอ้ที่แกทำอยู่นี่ไง..." เอ็นเห็นด้วยกับน้อง พวกเขาทำตัวแปลกเกินไป
" เปิดดูในนี้สิ " เลโอส่งเครื่องมือสื่อสาร ที่เรียกว่าโทรศัพย์ให้เอ็นดู

พวกเขาใช้เวลาศึกษาค่อนข้างละเอียด แต่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ก็แค่โยนมันให้ไปโดนสีขาวๆ ที่เรียงไว้ให้ล้มลง ก็จบ...นั่นคือความคิดของพวกเขา


" ฮยอกกี้...เบ้..คือไร " เคนนี่ยังไม่หายสงสัย 
" จริงด้วย..ที่มันบอกว่า ถ้าแพ้..เป็นเบ้...คืออะไร " ฮงบินเสริม ทำให้เอ็นคิดหนัก
.
.
" ผม....ก็!.."
" อย่าบอกนะไม่รู้...." ราบีขัดขึ้น
" แล้วแกรู้เหรอ'" ฮงบินถามบ้าง
"..เบ้..คือวัว...มันเป็นสัตว์ชนิดหนึ่ง..ที่คนไทยเรียกตอนเป็นเด็ก...เบ้ๆ " ราบีไปเปิดตำราเล่มไหนอ่าน...ช่างฉลาดนัก
" จริงเหรอ..ฮยอกกี้ " เอ็นที่นั่งรถกับคนขับแท็กซี่ รีบถามขึ้น
.
.
ฮยอกกี้ไม่ตอบ..เพราะเขาก็ไม่รู้
" เบ้..มันเป็นคำสแลง ความหมายมันโหดร้ายมากนะครับ " คนขับรถบอกหนุ่มๆ
" ลุง...มันคืออะไรเหรอครับ " เคนนี่รีบถาม
" เป็นคนใช้ หรือเรียกว่าทาสเลยก็ว่าได้...อย่าแพ้นะครับ....มันจะทรมานที่สุดเลย ถ้าเราชนะก็เรียกใช้เขาได้ตลอด"

คนขับรถจอดให้หนุ่มๆ ลง เพราะถึงสถานที่แข่งแล้ว เอ็นจ่ายเงินด้วยบัตรมันนี่การ์ด 

" ขอบคุณนะครับ..ที่บอกพวกเรา " เอ็นกล่าวทิ้งท้าย แล้วเดินตามหนุ่มๆ ไป

" มันจะมาให้ฉันเป็นเบ้เหรอ....ไอ้หัวขาว " เอ็นยังแค้นไม่หาย


เอ็นกับน้องๆ มาก่อนเวลา หนึ่งชั่วโมง เพื่อฝึกซ้อม พวกเขาพากันหัดโยนบอลให้ไหลไปชนพินสีขาวๆ ที่ตั้งไว้ แรกๆ แทบไม่ได้แอ้มสักนิด มีแต่ออกนอกแลน นักหน่อยก็โยนข้ามไปอีกแลนหนึ่ง

" พอไหวไหม " เลโอถามหนุ่มๆ
" ไหวสิ...พวกนั้นมายัง " เอ็นถามหาปั๊บ หนุ่มๆบ้านนั้นก็โผล่มา

" อ้าว..น้องไม่บอก...ที่มาหาซอกแจนี่ " พีเนียล ทักทาย
" .เขาชื่อ ฮยอกกี้ครับ..ไม่ใช่ชื่อ..ไม่บอก " ซอกแจบอกพี่ชาย
" เหรอ...พวกนายนี่คล้ายๆ กันนะ " พีเนียลยังคงแหย่น้องเล็ก

" เริ่มเลย...ใครได้แต้มเยอะสุดชนะ แข่งรอบเดียว แค่สามคน " อึนกวังบอกกติกา
" ได้...เลโอนายไม่ต้องแข่ง...เดี๋ยวเจ็บนิ้ว อื่มฮงบิน ฮยอกกี้ และฉัน จะดวนเอง " เอ็นกล่าว
" ซอกแจ..อึนกวัง ฉัน...พวกนายนั่งเชียร์ไป " มินฮยอกบอกลูกทีม


ตุบ!.....ฟิ้ว...แว๊บ!....

เสียงบอลลูกแรก ฝีมือเอ็น...แน่นอนมัน...ไม่ไหลธรรมดา..แต่มันไหลออกนอกแลนตกลงไปในคลองเล็กๆ....หายไปในความมืด


" เราชนะชัว!.." ซอกแจหันมาบอกฮยองๆ
" อ่อนจริงๆ...นึกว่าจะแน่ " มินฮยอกส่ายหัว..เขาหยิบบอล แล้วโยนไปตรงกลาวแลน มันพุ่งใส่พินทั้งสิบนอนแน่นิ่งหายไป แต้มขึ้น สิบแต้ม


" ฮยอง...ถอนตัวยังทันนะ.." ราบีรีบเดินมากระซิบ
" จะบ้าหรือไง...ผมจัดการเอง...นี่แน่ะ..." เคนนี่รีบมาลากตัวน้องชายออกจากสามหนุ่ม ก่อนเอ็นจะเข้าไปสับแทนสายตาดุของเขา


" เกม..มันเพิ่งเริ่ม...ใครทำตํ่ากว่าห้าแต้ม อดได้ค่าขนม " เอ็นขู่น้องๆ
" อ้าว...ทีตัวเอง..ไม่ได้สักแต้ม " ฮยอกกี้เถียง

ฉึก!....

ฮงบินไม่กล้าขยับปากสักนิด ยังกะแข่งทีมชาติ แพ้ตาย....นี่คือคำที่เอ็นจะบอก

ตุบ!..เพร้ง...สไตร์....

สิบแต้มเต็มจากฮงบิน เอ็นยิ้มให้ แต่อีกแลนเขาแซงไปสิบกว่าแต้มแล้ว

" ทำไม...มันหนักอย่างนี้ล่ะครับ " ฮยอกกี้เพิ่งจะได้เชยชมลูกโบว์ลิ่ง

ตุบ!...เก้าแต้ม

ตุบ!...สิบแต้มฝั่งซอกแจ

ตุ๊บ!...สิบแต้มจากเอ็น

พวกเขาสลับไปมา ส่วนใหญ่เอ็นทำแต้มเต็ม แม้จะพลาดไปสองลูกแรก ที่ไม่ได้แต้มเลย เช่นเดียวกับอึนกวัง...เขาถือเป็นตัวถ่วง...เกมเลยคู่คี่สูสีกันมาตลอด จนเสมอกันที่แต้ม 200 เหลืออีกแค่คนละลูกเท่านั้น


" มันไล่เราทันแล้ว " ซอกแจชี้คะแนนให้หัวหน้าทีมดู
" ใจเย็นๆ..น่า...ฉันกำลังทำสมาธิ.." มินฮยอกบอกน้อง

ทางด้านเอ็น เริ่มเมามันกับการยกลูกบอล ตอนนี้เขายกไปแล้วไม่ตํ่ากว่ายี่สิบกิโลกรัม


" ฮยอก..อยากได้มือถือไหม..นายทำแต้มได้เต็ม..จะพาไปซื้อเลย " เอ็นยื่นข้อเสนอ
" จริงเหรอครับ...เอารุ่นไหม..เลยนะ..โกหกผมไม่ได้นะ "
" อื้ม " เลโอเสริมนํ้าหนักคำพูดของเอ็น ทำให้ฮยอกกี้มั่นใจ

ตุบ....ลูกบอลลอยออกจากมือฮยอกกี้ ไปอยู่ตรงการพิน แน่นอนว่าเขาต้องทำได้เพื่อโทรศัพย์

" สไตร " เสียงราบีที่ใหญ่ ดังขึ้น

" เลโอ...ของนายครึ่งหนึ่ง " เอ็นหันไปบอกเพื่อนหนุ่มที่นั่งลุ้นจนตัวเกร็ง

สำหรับฮงบิน..เขาทำพลาดไปสองแต้ม...ความหวังสุดท้ายขึ้นอยู่กับเอ็น เช่นเดียวกับมินฮยอก แต้มเท่ากันตัดสินที่กัปตันทีม

ตุบ...

ตุบ....

ราบีเดินหน้าตก ที่เห็นลูกบอลเอ็นฮยองส่ายไปมาแล้วมันก็..ก็.บิงโก.....เต็มสิบแต้ม

ส่วนมินฮยอก ที่กดดันสุดๆ...เขาทำพลาดไปแต้มเดียว..ทำให้แพ้เอ็นไป

" เบ้..เบ้...." ฮยอกกี้ล้อซอกแจ
" อันนี้ไม่เกี่ยวกับฉันนะ..ฉันแค่มาช่วย " อึนกวังรีบบอก
" ไม่ได้ว่าอะไร...ฉันเอาแค่พวกนายสองคน....แต่วันนี้ไม่นับ..แค่เลี้ยงข้าวพอ " เอ็นชี้แจง
" ได้..แต่ฉัน..ไม่ว่างตามนายตลอดหรอกนะ " มินฮยอกยอมแพ้แบบลูกผู้ชาย

" เช่นกัน...ฉันไม่ให้นายมาขวางทางเข้าร้านแน่...เอาแค่เบอร์นายมา..ถ้าฉันจำเป็นจริงๆ..จะเรียกใช้ " เอ็นให้เหตุและผล

" อื้ม..." มินฮยอกยื่นนามบัตรให้เอ็น

" แต่นาย..เบ้ฉันตลอกสามวัน..ซอกแจ...ยุก..ยุก..." ฮยอกกี้ล้อเพื่อนหนุ่มยกใหญ่
" ฟลุ๊กเฉยๆ..ล่ะน่า " ซอกแจแย้ง
" ถ้านายไม่พอใจ..เราไปดวนอย่างอื่นที่โรงเรียนใหม่..เผื่อจะได้เหลือเบ้..สองวัน " ฮยอกกี้เสนอ
" ได้...นายแน่นักใช่ไหม..เราเจอกันแน่..." ซอกแจเดินมาชนบ่าฮยอกกี้
" พอตัว..แต่ตอนนี้...ไปกินข้าวกันเถอะ..หิวๆ.."


ทั้งสิบสามหนุ่มพากันไปกินเนื้อย่าง เจ้าของร้านดีอกดีใจที่มีหนุ่มหน้าตาดีดีกรี..ดาราอย่าง มินฮยิกมาเข้าร้าน อาหารเลยได้เยอะเป็นพิเศษ ทำให้เอ็นกับเพื่อนๆ รู้สึกอิจฉา..แต่สำหรับฮยอกกี้...เขาไม่สนอะไรทั้งนั้น..แค่ได้กินก็พอใจ..
พรุ่งนี้...จะเป็นไงนะ....