vixx ครอบครัวผม..มาจากต่างดาว

ลำดับตอนที่ #2 : สิ่งใหม่ๆ ผ่านเข้ามา

เอ็นฮยองได้เซ็งร้านขายของเก่าจากคุณยายเจ้าของร้าน  อยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟใต้ดินกังนัมนัก และที่สำคัญ ก็ไม่ไกลจากบ้านที่ซื้อ พวกเขายังไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรบ้าง แต่ที่รู้ในตอนนี้คือ ต้องหาเงินเท่านั้น 


" พรุ่งนี้..ตกแต่งร้าน เราต้องหาเงินมาทดแทน ให้เร็วที่สุด การอยู่กับผู้คนจำนวนมาก อาจทำให้ไม่ปลอดภัย "  เอ็นบอกเลโอ ที่โดนบังคับมาด้วย

" ........" เลโอไม่ตอบสักคำ เขาแค่พยักหน้ารับทราบ



ช่วงเย็น 

เคนกับราบีพยายาม ทำการเรียนรู้อุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้า ที่เอ็นฮยองซื้อมา  มันกำลังเป็นที่น่าสนใจมาก สำหรับสองหนุ่ม เช่นเดียวกับฮยอกกี้ที่เลิกเรียนมาเจอเข้า


" ช่วยด้วย!...." เสียงร้องอันโหยหวนดังขึ้น

ทุกคนรีบเข้ามาดูที่ห้องนั่งเล่น ฮยอกกี้กำลังจ้องมองสิ่งแปลกปลอมที่เคลื่อนย้ายไปมาได้เองบนพื้น มันมีขนาดเล็กและกลม สามารถไปไหนมาไหนเอง ยกเว้นโดนสิ่งกีดขวาง ความสามารถของมัน คือทำความสะอาดขจัดคราบเล็กๆ บนพื้นบ้าน

" มัน..มันตามผม..มันวิ่งตามผม'! " ฮยอกกี้ยืนบนโซฟา ชี้มายังเครื่องใช้ไฟฟ้า ที่เรียกว่าเครื่องดูดฝุ่นอัตโนมัติ


อี๊ดๆ....เสียงเครื่องดังฝืดๆ เพราะโดนสิ่งกีดขวาง มันกำลังหมุนตัวเองไปมา

" โอ้...ร้ายกาจมาก..แก " เคนนี่รีบเข้ามาจัดการ

"........"..ฮยอกกี้มองหน้าฮยองๆ ก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้น


" ผมขอโทษ...." ชายหนุ่มกล่าวกับเลโอฮยอง..ที่สำคัญไปกว่านั้น....คือหนุ่มหน้าเขียว เอ็นฮยองที่ยืนกัดฟันนิ่ง


" เอาล่ะ...พวกนาย ต้องเรียนรู้กันอีกมาก เช่นเดียวกับฉัน" เอ็นบอก
" พรุ่งนี้..เราจะจัดร้าน คอฟฟี่...มันเป็นวิธีเดียวที่จะหาเงิน..แต่ถ้าใครมีความคิดดีๆ..ที่จะหาเงินได้ง่ายๆ ก็เสนอมาเรื่อยๆ เพราะฉันคิดว่า..เราคงต้องย้ายที่กบดานกัน "

เอ็นพูดเป็นเอาการเอางาน ไม่มีใครกล้าพูดขัดเขา แม้แต่น้องเล็ก...ก็เงียบ เอ็นพูดเสร็จ เขาก็ให้ทุกคนแสดงความเห็น

ฮยอกกี้ยกมือคนแรก...เขามีปัญหาเยอะสุดในบ้าน

" ผม...เพิ่งเข้าเรียนนะครับ " 
" ไม่ใช่ปัญหา...เรียนไป...." เอ็นกล่าว

" ครับ " ฮยอกกี้รับทราบ

" ฉันจะไปพัก " เลโอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว..เรื่องอาหารคงต้องยกให้ราบีกับฮงบินแทน


ทุกคนแยกย้ายกัน ราบีพยายามเรียนรู้การใช้ห้องครัวมาสักพักแล้ว เขาเริ่มใช้มันได้คล่องกว่าเคนนี่ ตู้เย็นมีของสดมากมาย เขาเลือกจะทำสตูเนื้อ กับไข่ม้วน

" หั่นหัวหอม เป็นสอง...ไม่สิ..สักห้าหกชิ้น ลงไปในหม้อ "  ฮงบิน อ่านตำราอาหารมนุษย์ ให้ราบีฟัง

" เอาหัวแครอท...อะไรคือแครอท..." ฮงบินไม่สามารถหยุดสงสัยได้

" อันนี้อร่อยมากๆ...ฉันกินเหมือนกระต่ายไหม....งั้มๆ.." เคนนี่ที่เคยเห็นสาระคดีสัตว์ 
ทำ เขาก็ทำตามกระต่าย..มันกินแครอท


" กินอะไรเหรอครับ'"
" แครอท..." เคนบอกน้อง
" ว้า...มันไม่น่ากินเลย...ราบี..แครอทในท้องฮยอง " ฮงบินชี้ เราะพี่ชายกินจนเหลือชิ้นสุดท้าย
" เฮ้ย..พวกแกจะทำอะไรฉัน...อย่ามาผ่าท้องฉันนะ " เคนนี่วิ่งหนีสองหนุ่ม
" ไม่ได้นะครับ...ส่วนผสมจะขาดไม่ได้...ก่อนมันจะย่อย " ฮงบินร้องตามหลังราบีกับเคนนีร
" ฮยอง!...ผมเชียวชาญการเย็บ..ผ่าตัด..ไม่ต้องกลัว " ราบีถือมีดทำอาหารไล่ตามเคนนี่...พวกเขาวิ่งไปรอบๆบ้าน
" แต่ที่ฉันรู้มา....มีฉันเก่งฝีมือสุด..นายเย็บแผลไม่สวยแน่....แม่จ๋าช่วยด้วย " เคนนี้ยังถือหัวแครอทชิ้นสุดท้ายในมือ


ฉึก!...
ฉึก!...
ฉึก!...

เสียงหนุ่มๆ..เงียบไปโดยปริยาย พร้อมกับร่างกายที่หยุดนิ่ง เอ็นฮยองทำการสับคอหนุ่มๆ ด้วยฝ่ามือแกร่ง


" เล่นอะไร..ไม่เข้าเรื่อง...หาอย่างอื่นใส่ลงไปแทนได้....นายก็เหมือนกัน..กินมั่วๆ "
" แล้วที่สำคัญ...เลโอนอนอยู่ เดี๋ยวฮยอกกี้ก็ออกมาแหกปากด้วยหรอก "

เอ็นสั่งสอนหนุ่มๆ สามหนุ่มหน้าหงอยเดินกลับครัวไปทำอาหารต่อ มันอร่อยกว่าที่คิด ถึงจะไม่มีแครอทก็เถอะ


" เรากินกันนะครับ " ฮยอกกี้กล่าว

ทุกคนมองหน้ากัน ทำไมน้องมันพูดแปลกๆ แค่ตักกินทำไมต้องพูดอะไรออกมาก่อนกินด้วย

" อ้อ....สงสัยสิครับ....เพื่อนๆ..ที่โรงเรียน เขาพูดกันก่อนกินข้าว...ผมก็อยากพูดมั้งลองดูสิครับ..ดีกว่าไม่พูดเลย " ฮยอกกี้แนะนำ

" โอ้..ไปเรียนวันเดียว..ฉลาดขึ้นนี่ " เคนตบมือเบาๆ

" ฉันอยากไปเรียนเหมือนกัน " ราบีสนใจ

" ฮยองแก่แล้ว...ทำงานเถอะครับ..ผมต้องเรียนรู้อีกมาก โดยเฉพาะ เพื่อนคนนั้น "

" ใคร " เลโออยากรู้

" เขาบอก....มาจากดาวตลก " ฮยอกกี้พูดตามเพื่อนยุก

" เป็นต่างดาวเหมือนเราเหรอ " เคนนี้ลดเสียงตํ่าลง

" นอกจากดาวเราแล้ว..ดาวอื่นๆ ฉันไม่ทราบ " เอ็นบอกตามหลักการ


ถ้าไม่ใช่เพราะดาว ที่พวกเขาอาศัยอยู่ถูกทำลาย พวกเขาคงจะไม่ได้อพยบจนต้องพลาดจากยานแม่ มาตกลงสู่ ดาวโลกเช่นนี้ ยังจะมีดาวดวงอื่นถูกทำลายด้วยเหรอ
เอ็นเริ่มวิเคราะห์


หลังอาหาร เอ็นเข้ามาดูความเรียบร้อยของบ้านก่อนจะเข้านอน เขาสำรวจดูความปลอดภัย ตามความเคยชิน ไม่มีอะไรผิดพลาด เขาปิดไฟแล้วเข้านอน



/////////////


ร้านใหม่กำลังถูกตกแต่ง ชายหนุ่มทั้งสี่ที่มีความสูงเฉลี่ยไม่ตํ่ากว่า 180 ซม. กำลังช่วยกันทาสีร้าน มีแค่เพดานเท่านั้นที่ต้องอาศัยบันไดป่ายปีนไปทา หน้าที่นี่เลยตกเป็นของราบี ผู้มีความสูงมากสุด

ตัวร้านเป็นกระจกใสที่ถูกเปลี่ยนออก จากที่เคยเป็นผนังทึบ เอ็นก็ให้ช่างกระจกมาเปลี่ยน หน้าร้านทำจากกระจกทั้งหมด มันแข็งแรงและทนทานพอสมควร ข้างในเป็นสีฟ้าสลับชมพูอ่อนๆ มีสีขาวตัด ทำให้ร้านดูสว่างสดใสและหวานแหวว เหมาะกับคอนเซ็ปของชื่อร้าน สวีทคอฟฟี่

ร้านยังต้องตกแต่งรายละเอียดย่อยอีกเยอะ ทำวันเดียวไม่เสร็จ เอ็นเลยพาหนุ่มๆ มาซื้อของเข้าร้านรอให้สีแห้งก่อน พรุ่งนี้ถึงจะมาจัดเรียงของประดับและอื่นๆ



" ฮยอง...เก้าอี้สีชมพู " เคนนี่ชี้ไปยังชุดโต๊ะเก้าอี้สำหรับนั่งทำงาน
" ไม่...นั่นมันดูเรียบเกินไป " เอ็นกล่าว
" เราควรเอาแบบกระทัดรัด..เผื่อได้ย้าย " ที่เอ็นพูดก็มีเหตุผล

 พวกเขาเดินดูของตากแอร์ไปเรื่อยๆ มันคงอีกนานกว่าเอ็นจะเลือกเสร็จ


โรงเรียนมัธยม ฮยอกกี้ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาเรียน เขาเจอสิ่งใหม่ๆ และแปลกๆ อยู่เสมอ โดยเฉพาะ โทรศัพย์


" ยิ้มหน่อย..." แฉะ...ฮยอกกี้แรกๆ ก็กลัว แต่พอเพื่อนๆ ถ่ายรูปเขาบ่อย ความกลัวก็หายไป

" นี่...นายซื้อมาจากไหน " ฮยอกกี้ถาม ซอกแจ
" พี่ฉันให้มา..พวกเขาเป็นคนดัง..แค่ไปเดินฉีกยิ้มก็ได้มาแบ้ว " 
" ขอมั้งดิ " แน่..แม้แต่คำพูด ฮยอกยังเปลี่ยนไปตามเพื่อนๆ
" ไม่ได้หรอก..ฮยองดุตายเลย " 
" ฉันจะเอา...เอามา " 

ในเมื่อขอดีๆ ไม่ได้ สองหนุ่มเลยยื้อแย่งมือถือกันจนเครื่องตกถึงพื้นแตกกระจายไปทั่ว อาจารย์เข้ามาเจอเหตุการณ์พอดี เลยไล่สองหนุ่มไปห้องปกครอง เพื่อเตือนเรื่องมารยาท

" โอ้ย...ผมไม่ได้ทำผิดนะครับ " ฮยอกกี้เถียงทีไรก็โดนไม้เรียวตีทุกที
" เขาแย่งของผมก่อน " ยุกซอกแจแอบแลบลิ้นนิดๆ ใส่ฮยอก
" นี่...นายต่างหาก ฉันขอดีๆ ไม่ให้เอง เขาไม่ให้ผม " ฮยอกกี้เริ่มไม่พอใจ
" เงียบ!..เงียบๆ " อาจารย์ฝ่ายปกครองทำโทษสองหนุ่ม แล้วไล่ออกไปจากห้องก่อนจะปวดหัวไปมากกว่านี้



" นายแลบลิ้นใส่ฉัน..พั้ว! " ฮยอกตบหัวเพื่อนหนุ่มไปหนึ่งที โทษฐานหมั่นไส้
" เจ็บ...ฉันจะพ้องฮยอง..ฮยองจะมาเตะนาย " ฮยอกกี้จำคำของฮยองคนโตได้ดี เขาเลยเอามาขู่ฮยอกกี้
" ฉันไม่กลัว..ฮยองฉันก็มี..แบร่ๆ' สองหนุ่มยังไม่จบกันสักที แต่ใช้วาจาถากถางกันไปมา

หลังเลิกเรียน ฮยอกกี้สะพายกระเป๋า เดินมารอรถที่ป้ายรถเมล์เพื่อจะกลับบ้าน บังเอิญเห็นยุก ยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว เลยแอบข้างหลังป้ายไม่ให้เห็น เขาแอบตามซอกแจขึ้นรถเมล์ไปที่บ้าน ความอยากรู้ของฮยอกกี้ไม่ธรรมดา มีแค่เอ็นฮยองกับเลโอเท่านั้นที่จะหยุดได้


บ้านหลังใหญ่ที่ต้องห้ามแม่นํ้าฮันไป แล้วเดินขึ้นบันไดหินไปยังตัวบ้าน มันทำให้ฮยอกกี้ต้องคอยหลบไม่ให้ซอกแจเห็นเขาจากข้างบน 

" โอ้..บ้านเจ้านี่ใหญ่กว่าบ้านเราอีก...สวยด้วย..หรูด้วย...มีรถด้วย ว้าว..คงจะมีสมบัติเยอะพอควร " ชายหนุ่มประมาณค่า

" ดาวตลกเหรอ....อื้ม  " ฮยอกกี้รีบเดินย้อนกลับ แต่ทว่าเขาดันมาเจอ คนแปลกหน้าเสียก่อน ทีสำคัญ ดูเขาจะเอาเรื่องฮยอก


" มาทำอะไร..ลับๆล่อๆ...รู้ไหม แถวนี้เป็นเขตต้องห้าม " ชายหนุ่มขี้หน้าฮยอก
" ผม...ผมมาหาเพื่อน เข้าซอยผิดครับ " ฮยอกรีบอ้าง
" ไปสิ..มายืนทำอะไร...เดี้ยว!.." กวังทำท่าจะกินเลือดกินเนื้อเด็ก แค่หน้าเขาก็น่ากลัวแล้ว ฮยอกกี้รีบวิ่งไม่คิดชีวิต


กว่าจะถึงบ้านก็เล่นเอาเหงื่อแตก เขาหยุดหายใจสักพัก แล้วเดินมาที่ห้องนั่งเล่น เจอฮงบินกินขนมอยู่เลยชวนคุย


" ฮยอง..ผมอยากได้มือถือ " ฮยอกกี้ฟ้อง เรื่องยุกที่หวงของ
" แย่น้อ.."
" ครับ ..มันแย่มาก "
"..ไม่..ฉันว่านาย..ไปแย่งทำไม " ฮงบินตักเตือนน้อง
" อะไรเหรอ...นายไปก่อเรื่องที่โรงเรียนเหรอ " เอ็นเดินมาพอดี
" เปล่าสักหน่อย..มันอวดเองนี่..แถมยังบอกว่าพี่มันเป็นดาราอีก ผมอยากได้" ฮยอกหน้าหงิก
" ดารา...ดารามีเงินเยอะเหรอ " เอ็นอยากรู้
" ครับ..บ้านเขาหบังโค้ดๆ ใหญ่ มีรถสามสี่คัน สมบัติเยอะมากๆ " ฮยอกกี้ทำท่าทาง

เขารู้ว่าถ้าพูดเรื่องเงินกับเอ็นฮยอง..มันต้องเว่อร์เข้าไว้


" มีอะไร..ดูตื่นเต้น " เคนนี่ถาม
" ดาราหาเงินได้เยอะ นายคิดว่าไง " เอ็นถามความเห็น
" ครับ..ผมเห็นทีวีพูดเหมือนกัน แต่มันเข้ายากนะครับ "เคนชี้แจง

" ผมจะไปเป็นดารา..จะได้มีเงินซื้อมือถือ " ฮยอกกี้ลุกขึ้นพูด..ไวไฟกำลังทำร้ายคนรอบข้าง

โป๊ก..แม่นนัก หมอนใบใหญ่ปาโดยเลโอฮยอง โดนหน้าน้องชาย


" ..... " แต่ไม่มีคำอธิบายเลยจากปากเลโอ

" อาหารเสร็จแล้ว..คุยอะไรกัน " ราบีก็อยากรู้ แต่หนุ่มไม่ใส่ใจ พวกเขาหิว


" ดาราเหรอ!...." เอ็นยังคงไม่เลิกคิด